บรรยากาศในห้องเรียนช่างเงียบสงบ เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ครูยังคงยืนบรรยายเรื่องราวต่างๆ ให้กับนักเรียนในห้องซึ่งยังคงเอียงตัวไปข้างหน้า ฟังด้วยท่าทีที่ไม่สนใจอะไรมากนัก สายตาของผมมองไปที่หน้าต่างที่เปิดออกไปยังท้องฟ้า สีฟ้าอ่อนที่สวยงาม มันทำให้ความคิดของผมหลุดออกจากห้องเรียนไปไกล
“พลอย...” เสียงในหัวผมกระซิบบอกชื่อเธออีกครั้ง ชื่อที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึง สายตาของผมไปตกอยู่ที่เธออีกครั้ง เธอนั่งอยู่แถวหน้า มองหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนกับกำลังจดจ่อกับการเรียน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจอะไรในห้องเรียนเท่าไหร่ เพราะเธอยังคงคุยกับเพื่อนๆ ด้วยเสียงหัวเราะที่สดใส คุยกันเรื่องที่ไม่มีใครเข้าใจ
นั่นแหละ... เธอคือคนที่ผมชอบมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่ใช่แค่ความน่ารักของเธอ แต่เป็นความจริงใจที่สะท้อนออกมาจากทุกๆ การกระทำของเธอ ทำให้ผมไม่อาจห้ามใจจากการมองไปที่เธอได้
แต่... ผมไม่กล้าบอกเธอเลยสักครั้ง แม้จะพยายามแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่ทำใจกล้าพอที่จะพูดออกไป เสียงในหัวของผมกลับตะโกนขึ้นว่า “ทำไม่ได้หรอก! ไม่สมควร!”
ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่า “เขาไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเราเลย” ร่างกายที่ไม่สูงมาก หน้าตาก็ธรรมดาๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น สู้คนอื่นไม่ได้เลย แม้แต่เพื่อนๆ ในห้องที่ดูเหมือนจะมีเสน่ห์มากกว่า ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเดินเข้าไปอยู่ในโลกของเธอได้
“เอาเถอะ... ชีวิตก็คงแค่แบบนี้แหละ” ผมถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองกระดานดำที่ครูเขียนวิชาคณิตศาสตร์อย่างตั้งใจ หวังว่าเวลาเรียนจะผ่านไปเร็วๆ จะได้หลีกหนีจากความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้
แต่ในขณะนั้นเอง...
"ติ๊ง!" เสียงเหมือนการแจ้งเตือนจากแอปในโทรศัพท์ดังขึ้นในหัวของผม ผมสะดุ้งและหันไปมองรอบๆ แต่ไม่มีใครดูเหมือนจะได้ยินอะไร เสียงนั้นเหมือนดังในหัวของผมเพียงคนเดียว
"ยินดีต้อนรับ! ระบบช่วยเหลือด้านความรักเปิดใช้งานแล้ว"
สิ่งที่ปรากฏขึ้นในหน้าต่างเล็กๆ ตรงหน้า มันเหมือนกับภาพที่ปรากฏในเกมออนไลน์ แต่หน้าต่างนี้ไม่ได้อยู่ในจอคอมพิวเตอร์ของผม แต่มันลอยอยู่ตรงหน้าในอากาศ
ภารกิจ: สร้างการพูดคุยครั้งแรกกับพลอย
เวลา: 10 นาที
คำแนะนำ: เริ่มต้นด้วยคำว่า “สวัสดี”
รางวัล: เพิ่มค่าความมั่นใจ +10
ผมเกือบจะลืมหายใจ เมื่อเห็นข้อความนี้ ลมหายใจของผมถูกทำให้ติดขัดไปชั่วขณะ ก่อนที่สายตาของผมจะกวาดมองไปรอบๆ ห้องเรียนอีกครั้ง ไม่มีใครเห็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นครูหรือเพื่อนๆ ทุกคนดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นอะไรแปลกปลอมเลย
"นี่มันอะไรกัน..." ผมพึมพำกับตัวเอง มันไม่สามารถเป็นเรื่องจริงได้ใช่ไหม? ผมลองยกมือขึ้นมาแตะหน้าต่างนั้น ลองพยายามลากมันไปมา แต่ก็ไม่สามารถทำให้มันหายไปได้
"ทักทายพลอย... จะทำอย่างไรดี?"
ความรู้สึกวิตกกังวลเริ่มเข้าครอบงำอีกครั้ง ผมต้องทักพลอยให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด แต่มันยากเกินไป สายตาของผมไปจับอยู่ที่พลอยที่ยังคงคุยกับเพื่อนของเธอ ไม่แม้แต่จะหันมามองผม
“จะทำยังไงดีวะ...” ผมพึมพำในใจ ตอนนี้ร่างกายของผมเริ่มสั่น อยากจะเดินไปพูดกับเธอ แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าจะเริ่มจากตรงไหน
ระบบช่วยเหลือ:
คำแนะนำ: การเริ่มต้นด้วยคำว่า “สวัสดี” เป็นวิธีที่ง่ายที่สุด
"สวัสดี..." ผมเอ่ยคำนี้ออกมาเบาๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนมันออกมาจากปากคนอื่น ไม่ใช่ผม ความคิดที่ว่า 'มันจะดูแปลกเกินไปหรือเปล่า' ก็เริ่มตามมา
แต่สุดท้าย... ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปที่โต๊ะของพลอย เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ยิ้มให้แบบไม่รังเกียจ
“สวัสดี!” ผมพูดออกไป เสียงของผมดังไปทั่วห้อง เหมือนกับทุกสายตาจะมาจับจ้องที่ผม ผมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกจากอกไป
พลอยมองมาที่ผม ยิ้มและพยักหน้า “สวัสดีค่ะ มีอะไรเหรอ?”
และในวินาทีนั้นเอง... ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เหมือนโลกทั้งใบกว้างขึ้น เพียงแค่การพูดคำว่า “สวัสดี”
---
ภารกิจสำเร็จ!
รางวัล: เพิ่มค่าความมั่นใจ +10
สถานะ: ความสัมพันธ์กับพลอย - 10/100
หน้าต่างระบบเด้งขึ้นอีกครั้ง ข้อมูลที่บอกสถานะความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพลอยปรากฏอยู่ตรงหน้าผม เหมือนเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริงๆ
“แค่เริ่มต้น... ไม่แย่เลย” ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะกลับไปนั่งที่ที่เดิม ความรู้สึกตื่นเต้นยังคงอยู่ในตัว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ความมั่นใจเล็กๆ ที่ได้รับจากการทักทายครั้งแรกทำให้ผมรู้สึกว่า บางที... อาจจะมีโอกาสให้ผมได้ทำอะไรบางอย่างกับความรู้สึกนี้ก็ได้
นี่แค่เริ่มต้น... แล้วภารกิจต่อไปจะเป็นยังไงนะ?
หลังจากภารกิจแรกสำเร็จ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงอยู่ ความรู้สึกโล่งใจผสมกับความตื่นเต้นเหมือนเพิ่งวิ่งหนีหมามาทั้งวัน
พลอยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เธอหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม สายตาผมมองไปที่หน้าต่างระบบที่ยังลอยอยู่ตรงหน้า
---
ค่าความสัมพันธ์: 10/100 (สถานะ: เพื่อนร่วมชั้น)
คำแนะนำ: ค่าความสัมพันธ์จะเพิ่มขึ้นเมื่อสร้างความประทับใจ
---
“10/100 เองเหรอ...” ผมพึมพำกับตัวเอง ในหัวมีคำถามเต็มไปหมด นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน? ทำไมอยู่ๆ ถึงมีระบบแบบนี้เข้ามาในชีวิตผม?
ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น หน้าต่างระบบก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมข้อความใหม่
---
ภารกิจใหม่: ส่งยางลบให้พลอย
คำแนะนำ: หาจังหวะช่วยเหลือโดยไม่ให้ดูเป็นการจงใจ
เวลา: 5 นาที
รางวัล: เพิ่มค่าความสัมพันธ์ +5
---
“หา... ส่งยางลบ?” ผมหันไปมองพลอยที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างบนสมุด เธอดูเหมือนลบคำผิดด้วยนิ้วมือ แปลว่าคงลืมเอายางลบมาล่ะสิ
“แค่ส่งยางลบ? มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมคิดในใจ แต่พอหันไปมองรอบห้อง ก็รู้สึกเหมือนทุกสายตาจับจ้องมา ทั้งที่ความจริงไม่มีใครสนใจผมหรอก แต่ความกังวลมันไม่เข้าใจเหตุผล
ผมหยิบยางลบจากกล่องดินสอของตัวเอง พยายามหาวิธีที่จะส่งมันไปให้โดยไม่ให้ดูแปลกๆ จนเธอจับได้ว่าผมตั้งใจทำเพื่อให้ได้ค่าความสัมพันธ์
---
เตือน: เหลือเวลาอีก 3 นาที
---
“โว้ย! กดดันกันแบบนี้อีกแล้ว!” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะยกยางลบขึ้น มือเริ่มสั่นเล็กน้อย ผมสูดหายใจลึกๆ แล้วลองเรียกเธอ
“พลอย...”
เธอหันมามองด้วยความสงสัย “หืม?”
“เอ่อ... ใช้ยางลบไหม?” ผมถามเสียงเบา เกือบกลั้นใจพูดคำสุดท้าย
พลอยยิ้มออกมาแบบที่ทำให้โลกทั้งใบสว่างไสว “ขอบคุณนะ! พอดีลืมเอามาเลยลบด้วยนิ้วไปก่อน ฮ่าๆ”
เธอหยิบยางลบจากมือผมไปใช้ทันที เสียงหัวเราะของเธอยังดังขึ้นเบาๆ ทำให้หัวใจผมพองโตอย่างบอกไม่ถูก
---
ภารกิจสำเร็จ!
ค่าความสัมพันธ์ +5 (สถานะ: เพื่อนร่วมชั้น)
คำแนะนำใหม่: อย่าลืมสังเกตสิ่งเล็กๆ ที่คนอื่นต้องการ
---
“ง่ายแค่นี้เลยเหรอ...” ผมมองข้อความที่ปรากฏขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ แต่ความรู้สึกดีเล็กๆ ในใจเริ่มก่อตัวขึ้น
ในขณะเดียวกัน ผมเริ่มสังเกตบางอย่างที่เปลี่ยนไป พลอยหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “เธอใจดีจังเลยนะ ขอบคุณอีกทีนะ”
คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของผมร้อนขึ้นโดยอัตโนมัติ ผมรีบหันกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ไม่กล้าสบตากับเธอต่อ
นี่แหละ... แม้จะเป็นแค่คำขอบคุณธรรมดา แต่มันเป็นคำที่ผมจะจำไปอีกนาน
และตอนนี้ ผมก็เริ่มคิดว่า... บางทีระบบนี้อาจไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็ได้
---
ปลายทางใหม่:
“ถ้าภารกิจต่อไปคืออะไรที่ใกล้ชิดมากกว่านี้... ผมจะทำมันได้ไหมนะ?”
ผมกลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง รู้สึกเหมือนเพิ่งรอดจากสนามรบ ภารกิจสองภารกิจแรกผ่านไปได้ด้วยดี แต่บอกตามตรง แค่นี้ก็ทำให้ผมแทบหมดพลังชีวิตแล้ว
หน้าต่างระบบที่ยังลอยอยู่ตรงหน้าดูจะไม่มีทีท่าจะหายไปง่ายๆ
---
คำแนะนำ: อย่าหยุดความคืบหน้า หมั่นแสดงความสนใจโดยไม่ทำให้ดูน่าอึดอัด
---
“หมั่นแสดงความสนใจงั้นเหรอ...” ผมพึมพำเบาๆ แต่ไม่ทันจะคิดอะไรต่อ ระบบก็ปล่อยคำสั่งใหม่ออกมาทันที
---
ภารกิจใหม่: ช่วยพลอยถือหนังสือ
เงื่อนไข: พลอยต้องยอมรับความช่วยเหลือจากคุณโดยสมัครใจ
เวลา: ก่อนหมดคาบเรียน
รางวัล: ค่าความสัมพันธ์ +10
---
“ช่วยถือหนังสือ? จะไหวเหรอเนี่ย” ผมมองไปที่พลอยที่ยังคงนั่งจดอะไรบางอย่างในสมุดของเธอ
จะเริ่มยังไงดีล่ะ? จู่ๆ จะเดินเข้าไปบอกว่า ‘เดี๋ยวช่วยถือหนังสือให้นะ’ คงดูประหลาดแหงๆ
เวลาผ่านไปอีกครึ่งคาบเรียน ผมยังคงนั่งคิดหาวิธีอยู่นั่นแหละ จนกระทั่งเสียงออดดังขึ้น ทุกคนเริ่มเก็บของในกระเป๋า
“โอ้ย... นี่เราจะเสียโอกาสอีกแล้วเหรอ!” ผมสบถในใจ พลอยลุกขึ้นจากโต๊ะของเธอ มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยหนังสือเล่มใหญ่ๆ ที่เธอต้องเอาไปคืนที่ห้องสมุด
นี่แหละ! โอกาสของผมมาแล้ว!
“พลอย!” ผมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพลอยที่กำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะ
“อ้าว มีอะไรเหรอ?” เธอถามพร้อมกับขยับกระเป๋าบนไหล่
“เอ่อ... หนังสือเยอะจัง ให้ช่วยถือไปห้องสมุดไหม?” ผมถามด้วยเสียงที่พยายามทำให้ดูธรรมดาที่สุด แต่ข้างในใจกลับเต้นระรัว
พลอยมองหน้าผม เธอเหมือนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มและพยักหน้า “อ๋อ ดีเลย ขอบใจนะ!”
เธอยื่นหนังสือสองเล่มมาให้ผม ผมรับมาไว้ในมือ รู้สึกเหมือนนี่คือภารกิจที่สำคัญที่สุดในชีวิต
“ไปห้องสมุดกันเลยไหม?” ผมถาม
“ไปสิ”
---
ภารกิจสำเร็จ!
ค่าความสัมพันธ์ +10 (สถานะ: เพื่อนร่วมชั้นที่สนิทขึ้น)
---
ระหว่างทางไปห้องสมุด เราไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่สำหรับผมแค่ได้เดินข้างๆ เธอก็เพียงพอแล้ว
“นี่... ขอบคุณนะ ปกติไม่มีใครมาช่วยแบบนี้เลย” พลอยพูดขึ้น ขณะที่เราวางหนังสือลงบนเคาน์เตอร์ห้องสมุด
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยน่ะ” ผมตอบพร้อมกับยิ้ม พยายามเก็บความรู้สึกตื่นเต้นไว้
เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง เป็นยิ้มที่เหมือนมีแสงสว่างพุ่งตรงมาที่ผม “งั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงน้ำชาไข่มุกตอบแทนดีไหม?”
คำพูดของเธอทำให้ผมแทบสำลักลมหายใจ “หา? จะเลี้ยงเราจริงเหรอ?”
“จริงสิ ไปกันเลยตอนนี้ไหม?”
ผมพยักหน้าทันทีโดยไม่คิดอะไร นี่มันเหนือกว่าภารกิจไหนๆ ที่ระบบกำหนดมาแล้ว
---
สถานะ: ความสัมพันธ์พัฒนา (20/100)
---
ขณะที่เราเดินออกจากห้องสมุดไปยังร้านน้ำชาไข่มุก ผมแอบหันไปมองหน้าต่างระบบที่ลอยอยู่ในสายตา และคิดในใจว่า
“นี่มันแค่เริ่มต้นใช่ไหม?”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
