"ยัยเซเล! ยัยแรดมินนี่มันคาบแฟนเธอไปกินแล้วทำไรอยู่มาที่นี่ด่วนเลยนะ!"

น้ำเสียงดังแผดทันทีของเรนปลุกฉันให้รีบตื่น

"...หะ..อะไรหรอเรน?"

ฉันถามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะต้องสะดุ่งเมื่อเห็นคริปที่เรนเน่เพื่อนรักส่งมา เป็นภาพที่เมื่อมองแล้วลูกตาฉันต้องสว่างวาบขึ้นมาด้วยความโกรธเลยทีเดียวก่อนจะรีบตัดสายแล้วลงไปหารถทันที

"เจด!ไอผู้ชายเฮงซวย!"

ฉันตะโกนด่าไปพลางๆก่อนจะรีบเร่งความเร็วท่ามกลางฝนที่ตกหนักหยดน้ำตากลับค่อยๆตกหล่นลงมาอาบแก้มนิดๆบดบังการมองเห็นของฉันก่อนที่จะทันเห็นมีรถอีกคันขับสวนมาอยู่ข้างฉันรีบหักหลบก่อนจะสลบลงไป...แย่จัง..ต้องมาตายแบบนี้หรอ

/???/

"ทุกคนหยุด!"

เสียงเข้มเย็นออกคำสั่งท่ามกลางสายฝนกระหน่ำทุกคนต่างพากันหยุดเสียง

กลึก!ๆ โครม!!!

เสียงบางอย่างกลิ้งลงผาดังกึกก่องผู้คนภายใต้อานับค่อยๆเคลื่อนคนเข้าไปดูเมื่อเสียงนั้นเงียบลง

"...นั้นมันคืออะไร..."

เศษซากบางอย่างที่ดูใหญ่โตมากพอที่จะหอบขังคนไว้ข้างในนั่น

"ท่านเจ้าป่าให้ผมคนนี้ไปดูเถอะท่านไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง.."

ข้ารับใช้ก้มเอ่ยก่อนจะเดินช้าๆเข้าไป

"ไม่ต้องข้าจะไปเองเสน...ข้าคือหัวหน้าจะไม่หลบหลังลูกน้อง"

"แต่ว่า!"

เสนพยายามค้านก่อนจะหยุดการกระทำนั้นลงเมื่อเห็นสายตาเยือกเย็นสีทองนั้น

ตัวของข้าได้ชื่อว่าเป็นเจ้าต้องกล้าหาญไม่ใช่สั่งแต่คนอื่น...ไม่ต้องการเป็นเหมือนท่านพ่อ

"...อ่า...ชะ..ช่วยฉันด้วย.."

มีเสียงอ่อนแรงคล้ายตัวเมียดังออกมาจากซากสีขาวนั้นด้วยสินะนี่คืออะไรกันแน่!

"ท่านเจ้าเขาระวังด้วยนะครับ! "

จะไม่เป็นไรหรอกเสียงข้างในเมื่อกี้เป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือแน่

ยิ่งข้าเดินเข้าใกล้ซากสิ่งนี้มันมีบางสิ่งบางอย่างแปลกๆในใจข้า...มันกำลังสั่นรุนแรงขึ้น

แคร้ง! ปึก!

"ท่านเลือดของท่านกำลัง!."

"จงหยุดส่งเสียงดังซะ!"

เสียงเย็นสกดให้ทุกคนในที่นั้นเงียบสนิดก่อนจะมองดู

เศษซากนี้มันอะไรกัน...สามารถสร้างบาดแผลให้ตัวข้าได้...

นี้มัน...ตัวเมีย..นางดูบอบบางอ่อนแอขนาดนี้ งดงามมากถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกันนะกลิ่นหอมนี้อีก...

"พวกเจ้าจงหนัหลังไปให้หมดห้ามใครมองทางนี้!"

ทุกคนที่ได้ยินคำสั่งต่างรู้ดีว่าคำสั่งนี้จะใช้เมื่อองค์ราชเจ้าป่าของเขานั้นได้พบคู่ของตน

"ครับ!"

เสียงรับคำหนักแน่นก่อนจะพากันรีบหันหลังทันที

"กลับหยุดการล่าไว้แค่นี้"

"ครับ!"

ในตอนนี้หัวใจข้าสั่นรุนแรงแปลกๆราวกับคำที่ท่านแม่เอ่ยไว้ไม่มีผิด..'ตัวเมียที่ถูกกำหนดให้เป็นของลูกเมื่อลูกพบจะรู้เอง..เสียงหัวใจของลูกจะเต้นดังคล้ายจะหลุดจากตัวนางนั้นจะน่ารักน่าเป็นห่วงไปหมด'

ตลอดการเดินทางกลับหยดน้ำฝนหล่นไม่หยุดพักการจะมาให้ถึงถ้ำที่พักของข้านั้นไม่ง่ายเลยเมื่อมองเรือนร่างที่ค่อยๆเผยเนื้อหนังเนียนนุ่มขาวนวนบอบบางใครจะรู้เล่าอาจจะเพราะนางงดงามจึงมีคนจับนางขังไว้ในเศษซากนั้น...มันเป็นใครกันที่กล้าทำ! ข้าจะซีกมันเป็นชิ้นๆ!

/เซเลน่า/

....เช้าแล้วหรอ...

ฉันพลิกตัวไปมาช้าๆเข้าหาบางสิ่งที่อบอุ่นแต่กับมีสัมผัสที่ดูแข็งแล้วนุ่มนิ่ม

ทำไมเจดถึงตัวใหญ่ขึ้นะ...

"...ที่รักเช้าแล้วนะ...ไปอาบน้ำได้แล้ว.."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนจะยื่นมือไปกอดก่อนจะสดุ่งตกใจในความต่างของร่างกาย ผมที่ดูยาวและฟูกล้ามเนื้อที่ดูแน่นกว่าปกติ...

"...อือ...ตัวเมีย.."

น้ำเสียงทุ่มต่ำน่าฟังที่ไม่คุ้นดังข้างตามมาด้วยตัวฉันเองที่สดุ่งตกใจจนตกลงพื้น

"คะใครคะ! คะ...คุณเป็นใคร!"

ฉันแผดเสียงดังถามด้วยท่าทางที่คล้ายจะขู่ฟ่อได้เลยแน่ละใครมันจะไปคิดว่านอนๆตื่นมากลับมีผู้ชายที่ไม่รู้จักนอนอยู่ข้างๆ ถ้าไม่รีบเครียเจดรู้เข้าคงเสียใจแย่!

"เจ็บมากหรือไม่..."

เขารีบพุ่งตัวลงมาชอนร่างฉันขึ้นอุ่มอย่างทนุทนอมพร้อมดูอาการ...

ชั่วขนะฉันลืมความเจ็บไปเลย

"นะ..นายเป็นใคร.."

"...ข้าคือตัวผู้ของเจ้า และเจ้าคือตัวเมียของข้า"

เขาพูดก่อนจะสวมกอดฉันเบาๆ

".ตะตัวอะไรนะ...ตัวผู้!?!"

อะไรคือการที่เขาแทนตัวเองว่าตัวผู้แล้วคือตัวเมีย...

ฉันรีบหันมองรอบตัวทันทีก่อนจะดีดตัวลุกจากตักเขาเพื่อสำรวจโดยรอบทันที... ไม่อยากจะเชื่อ ตรงนี้ไม่เหมือนคอนโดของฉันเลยสักนิด!

ฉันลืมบางอย่างไป...ฝนตก...

ฉันกุมขมับตัวเองแน่นตามมาด้วยภาพของเหตุการณ์ฉันขับรถออกคอนโดเพื่อไปหาเจดที่นอเล่นชู้กับเพื่อนรักฉันเรน... หลังจากนั้นมีรถสวนทางมาฉันหักหลบตกหน้าผา...ฉันตายแล้ว...หรอ!

"ตัวเมียเจ้าเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนหรือ!.."

น้ำเสียงเป็นกังวลของเขานั้นเรียกคืนสติดที่กำลังจะขาดของฉันอ่า...นี่ตอนนี้ฉันกำลังสิงร่างเมียเขาอยู่นั้นหรอ!

"...ฉะ...ฉันขอโทษ..ขอโทษค่ะ!"

ฉันรีบก้มแทบท้าวเขาทันทีพร้อมพูดขอโทษ ฉันรู้ตัวตอนนี้ฉันก็คืออาจชยากรที่แย่งร่างภรรยาเขามาเหมือนในนิยาย...หรือว่าภรรยาเขาตายพร้อมฉันกัน..

"ไม่เป็นไรนะตัวเมีย..."

เขารีบกอดฉันก่อนจะปลอบด้วยการลูบหลังให้เบา

ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้...ใช่แล้วฉันร้องไห้เพราะตังตัวไม่ทันเลยอยู่ๆก็ถูกแฟนที่คบกันมาหกปีนอกใจไหนจะมาตายเพราะรถตกผาอีก...

ฉันใช้เวลาในอ้อมกอดของเขานานจนคาดว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้วจึงหยุดร้องแล้วหลับซบอกเขาอย่างนั้น

...เจดทรยศฉันเพราะอะไร...

/เคนโซ/

ตัวเมียของข้าต้องถูกไอบ้ากักขังนางไว้ในนั้นทำร้ายมาแน่นางถึงได้ดูสั่นกลัวได้ขนาดนั้นร่างเล็กๆที่ร้องไห้กอดข้าร้องหนักจนสลบหลับไปอย่างนี้...อย่าให้ข้ารู้นะว่ามันเป็นใคร...

ตัวข้าในตอนนี้รู้สึกเจ็บแปลกๆในอก ตอนนี้ก็เริ่มบ่ายแล้วข้ามีหน้าที่นำคนของข้าออกล่า...ตอนนี้คงต้องลานางแล้ว... ใบหน้าเนียนนุ่มเส้นผมดำสนิดเหมือนกลางคืน...ผิวขาวเหมือนไข่มุกของเผ่าปลา..งดงามเกินกว่าใครในที่นี้ข้าไม่อยากห่างนางเลย...

"ข้าไปก่อนนะอีกสักพักข้าจะกลับมาพร้อมอาหาร"

ตลอดการออกล่าไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ข้าคนนี้ใจร้อนสั่งการทำอะไรก็รีบเร่งไปหมด

"ท่านเจ้าป่า...เราพักกันก่อนดีมั้ยครับทุกคนดูน่าจะเหนื่อยกันแล้ว..."

"เคนโซ...นี่ท่านรีบกลับไปหาตัวเมียหรือฮ่าๆ"

เสียงกระซิบข้างหูของไคลไม่ได้ช่วยให้ข้าตลกตามเลยสักนิด บางทีข้าอาจจะรีบร้อนกลับไปหานางก็ได้...

"ท่านเจ้าป่าผมพบต้นผลไม้แดงอยู่ทางโน้นท่านต้องการส่วนหนึ่งเพื่อนำไปให้รานินมั้ยครับ?"

เสนถามก่อนจะเดินไปรวบรวมเนื้อที่แร่เสร็จแล้วมาวางรวมมัดเป็นก้อน

"เคนโซท่านรู้หรือไม่ว่าผลไม้แดงนั้นมีสัพคุณช่วยให้ตัวเมียตกมันได้ไวขึ้นด้วยนะ และก็เป็นของโปรดของตัวเมียหลายๆคนเลย"

ไคลกระซิบกระซาบก่อนจะหัวเราะร่าเมื่อเห็นสีหน้าที่เริ่มแดงละเรื่อของเพื่อนสนิด

"...ออกล่ากันต่อได้!"

/เซเลน่า/

"...หะ..เห็นนั้นมั้ย..ใคร.."

เสียงพูดที่ดังมาแต่ไกลๆคล้ายมีคนส่อง...

ฉันลืมตาตื่นก่อนจะค่อยๆลุกเดินไปที่หน้าต่าง... ใช่แล้วที่นี่เป็นภูเขาหินที่ถูกบางสิ่งขุดจบเป็นรูคล้ายบ้านใต้ดินแต่ไม่ไดอยู่ลึกมีหน้าต่างที่น่าจะถูกทำไว้ให้ลมระบายความชื้นในนี้ได้...ฉันลองสังเกตุดีๆแล้วหละ...ที่นี่ไม่เหมือนแถวบ้านเลยต่างกันมากฉันออกจากที่ในนี้ไม่ได้เพราะมีหินปิดทางเข้าเอาไว้...นี้ฉันย้อนมายุคมนุษย์ถ้ำนั้นหรอ...

"ไม่จริงหรอก! มันจะมีผู้หญิงที่ไหนงดงามกว่าข้าอีกเคนโซ ต้องเลือกข้ามากกว่า!"

"ไม่สิท่านเคนโซต้องเลือกข้า! อีกไม่กี่เดือนข้าก็จะตกมันแล้ว!"

เสียงทะเลาะว่องแว่งดังแวดๆของผู้หญิงด้านนอกลอยเข้ามาไม่หยุดเคนโซอะไรของพวกหล่อนกันเอ้ยเสียงดังอะไรเบอนั้น!

"จิๆ...ทำไมฉันต้องมาไกลถึงยุคมนุษย์ถ้ำกันด้วยฮื่อ~"

ฉันครวญครางกับตัวเองเบาๆเมื่อมองดูสภาพโดยรอบกับการสำรวจภายในเตียงที่ฉันนอนอยู่นี้คือแผ่นหินที่เรียบและปูด้วยขนเสือขนหมาป่า...ในนี้ดูโล่งมากมีแค่ผักหญ้าบางอย่างเท่านั้นที่แห้งแข็งกับเนื้อที่ถูกตากจนแห้งไม่มีร่องรอยการใช้ไฟเลยสักที่...อ่านี่ฉันกำลังจะตายในไม่ช้าแน่...

โคลกๆ!

เสียงท้องของฉันในตอนนี้ร้องได้น่ากลัวมาก...

โฮกๆ~สามีเจ้าของร่างรีบกลับมาเถอะฉันกำลังจะหิวตายไปกับเศษเนื้อแห้งนี้...

"ให้ตายสิหินก้อนนี้ทำไมมันหนักอย่างนี้กัน!..."

ฉันเริ่มบ่นก่อนจะพยายามดันหินอีกครั้ง...ผลก็คือไม่ไหวติ่งเลยสักนิด...อ่า..แย่จังสวมร่างคนยุคหินแต่แรงดันไม่มีเลย...ถ้าฉันกลับไปได้จะเขียนนิยายกล่าวสักเรื่องว่าผู้ชายยุคนี้ทำไมถึงแรงเยอะขนาดที่แบกหินก้อนเท่าช้างมาปิดถ้ำตัวเองได้วะ!

"...น้ำก็ไม่มี...ฉันตายแน่.."

"พวกเรากลับเข้าถ้ำกันเถอะเดียวพวกสัตว์ป่าชั้นต่ำพวกนั้นจะเริ่มออกล่ากันแล้ว"

...ฉันจะตายแล้วนะ...เมื่อไหร่คุณสามีร่างนี้จะมา...ผู้หญิงพวกนนั้นก็อีกทำไมมีแรงปิดเปิดถ้ำได้แล้วไมฉันไม่มีกัน!!

"พวกเรากลับมาแล้ว!"

"ข้ากลับมาแล้วนะตัวเมียของข้า"

เสียงของผู้ชายเริ่มดังเรียกหาตัวเมียของกันและกันวินาทีนั้นทำเอาใจฉันเต้นดีใจมากจนจะกระโจนใส่หินแล้วสวรรค์ในที่สุดท่านก็ส่งเขากลับมา

ครื้นๆ!

"นาย! กลับมาสักทีในที่สุด!"

ฉันโผล่เข้ากอดเขาอย่างมีความสุขก่อนจะผละตัวออกมาเมื่อได้กลิ่นคาวจากเนื้อที่เขานำมา

"เออ...กินอะไรดีละมื้อนี้..."

หลังวุ่นวายวั่นกับเขาสักพักฉันก็เริ่มแนะนำวิธีในการทำอาหารให้เขาแต่ใครจะคิดละว่าที่แห่งนี้มองว่าไฟเป็นอัตรายและเลือกที่จะไม่ใช้มัน!

ฉันทนกินเนื้อสดๆเป็นซอยจุแซ่บๆตามแบบพวกนายไม่ได้หรอกนะฮือๆๆ~

"อะ...ตัวเมียข้าจะไปหาไฟมาให้...อย่าร้องเลยนะ.."

โอ้โหปลอบกันดีนอบน้อมเชื่อฟังฉันด้วยท่าทีแบบนั้นเดียวฉันก็ตกหุมรักแย่... นายหล่อนะแต่เกิดมาผิดยุคไปหน่อย...ฉันมองจองใบหน้าหล่อเหลาของเขาท่ามกลางเเสงอาทิตย์สลัวๆทางหน้าต่างก่อนจะใจอ่อน

"ไม่ต้องหรอก..วันนี้นายเหนื่อยมากแล้ว...มีผลไม้ให้ฉันมั้ย..."

ฉันถามก่อนจะยื่นมือไปลูบจับผมเขาที่ดูฟูฟ่องยาวเรียบน่าจับ

"...เออก็มีอยู่ข้าจะไปเอามาให้"

เขาเดินออกไปสักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับผลไม้ประหลาดที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

"นี้คือผลอะไรหรอ?"

ฉันถามก่อนจะเอียงหัวสงสัย

"นี้คือผลไม้แดง"

เออ...คนที่นี่น่าจะตั้งชื่อตามลักษณะสิหรืออะไรกัน

ฉันลองกัดชิมไปรสชาติก็ไม่ได้แย่นะหวานๆมันๆเปรี้ยวนิดๆแปลกดีแต่กินได้

"นายไม่กินด้วยหรอ?"

"ของสิ่งนี้เป็นของที่ให้ไว้สำหรับตัวเมียกินเท่านั้น...หากข้ากินจะเกิดอารมณ์"

จบคำตอบของเขาฉันรีบหุบมือเข้าหาตัวทันทีตามมาด้วยสีหน้าแดงก่ำอัตโนมัติ....

"...นั้นนายจะกินเนื้อดิบนั้นหรอ.."

ฉันถามก่อนจะมองไปที่ก้อนเนื้อก้อนใหญ่สองก้อนที่เขาแบกมา ใช้แล้วฉันเพิ่งไล่ให้เขาเอามันไปแขวนไว้ข้างนอกเพราะถ้าไว้ข้างในกลิ่นจะทำให้ฉันตายเดี่ยงแน่ๆ

"อื่อ...ใช่แล้วปกติพวกเราเผ่าสิงค์ก็มักจะกินเนื้อดิบแบบนั้นเป็นปกตินะ...แต่แบบเจ้าข้าเข้าใจตัวเมียบางคนมักจะไม่กินเนื้อบิดแล้วก็ไม่ชอบกลิ่นด้วย"

เขาพูดก่อนจะหัวเราะแห้ง

นี่ฉันทำให้เขาลำบากหรือปล่วานะ....

"...แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบกลิ่นข้าจะไม่กินก็ได้นะ"

เขาตอบก่อนจะเดินเข้ามากอดให้ความอบอุ่น

อ๊ากกก!~ อีกไม่นานฉันคงหวั่นไหวกับสามีเจ้าของร่งแน่ๆ...

"มะ...ไม่เป็นไรกินได้ ตะ...แต่ต้องไปอาบน้ำบ้วนปากให้เรียบร้อยนะ..."

ฉันพูดเสียงกะตุกกะตักก่อนจะค่อยๆหันไปหาเขา ใบหน้าประชิดลมหายใจที่ใกล้กันนี่มันช่างจักกจี้ดีจริงๆ จริงด้วย...ฉันต้องอาบน้ำนี่

"เออคือ...นายกินเนื้อให้เสร็จแล้วเราไปอาบน้ำด้วยกันมั้ย"

ฉันพูดก่อนจะยิ้มบางๆ ฉันอยากเจอน้ำอยากอาบน้ำแล้วก็อยากตักเก็บน้ำมาสักนิด

"...ได้สิ..."

เขาตอบรับเสียงเบาก่อนจะรีบไปทันที...เออนี้มนุษย์ สมัยกก่อนๆกินเนื้อดิบแบบนี้ทุกคนเลยหรอ...

ฉันถามตัวเองในใจก่อนะเดินออกไปรับแสงที่ใกล้ลับฟ้าของพระอาทิตย์

"เจ้า...ไม่ควรออกมาทั้งแบบนี้นะ"

เขาพูดก่อนจะรีบเดินเข้าไปแล้วออกมาพร้อมกับหนังหมาป่าที่แห้งแล้วมาคลุมตัวฉันทันที

"ร่างกายเจ้าเป็นของมีค่า...เป็นของๆข้าคนเดียวก็พอแล้วนี่นา..."

เขาพูดก่อนจะทำสีหน้าแง่งอนเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้างุนงงเหมือนไม่เข้าใจ...นี่เขาอยากให้ฉันเป็นของเขาคนเดียวหรอก็คือหึงไม่อยากให้ใครมาพบมาเห็นนั้นหรอ! น่ารักไม่ไหว~

ฉันหัวเราะเบาๆกับการกระทำนั้นของเขาก่อนจะจับมือเขาและหอมแก้มเบาๆ

"ไม่ต้องห่วงฉันมีนายคนเดียวแน่"

ฉันยิ้มก่อนจะทันได้ตั้งตัวเขาก็คว้าตัวฉันขึ้นอุ้มซะแล้ว

"ตัวเมีย...สัณญากับข้าสิจะเป็นของข้าแค่คนเดียว..."

เขาพูดในขนะที่อุ่มฉันเดินไปด้วย

"ได้สิฉันสัณญา แต่เลิกเรียกฉันว่าตัวเมีย...หันมาเรียกชื่อฉันแทนไม่ดีกว่าหรอ"

"ได้สิ...เจ้าชื่ออะไร"

เขาถามด้วยสีหน้าเขินๆ เพราะตามกฏในที่แห่งนี้หรือโลกนี้ตัวเมียที่ยอมให้ตัวผู้เรียกชื่อของตนจะถือว่าตนได้ยอมรับเขาทั้งกายและใจและจะซื่อสัตว์กับคนๆนั้นตลอดไปแล้วเชื่อกันว่าชื่อของตัวเมียจะบอกให้ใครรู้ง่ายๆไม่ได้

แต่ว่านะฉันในตอนนี้ไม่รู้กฏนั้นหรอก

"เซเลน่า คือชื่อของฉันแล้วนายละ?"

ฉันถามเขาที่มีท่าทีดีอกดีใจเกินด้านทั้งที่ฉันแค่บอกชื้อให้เรารู้แท้ๆ ทำอย่างกับได้ของขัญชิ้นดีเชียว

"ข้าคือเคนโซ...เคนโซคือชื่อของข้า"

เขาตอบก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้น

"จากนี้ฉันจะรียกนายว่าเคนโซนะ"

"ได้สิ"

และแล้วเราก็ใช้เวลาคุยกันไปจนถึงแหล่งน้ำ