เสียงกริ่งปลุกให้ทุกคนลุกขึ้นจากความเงียบสงบในห้องเรียน เสียงฝีเท้าที่เดินไปมาและการพูดคุยกระซิบเบาๆ ท่ามกลางการเริ่มต้นของบทเรียนใหม่ แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งเงียบในมุมห้อง

ภูมิ เด็กหนุ่มตัวเล็ก ผิวขาวและหล่อจนทำให้คนมักมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ บางครั้งก็ทำให้คนเข้าใจผิด คิดว่าเขาคือผู้หญิง คิ้วและตากลมโต ใบหน้าที่เรียวและผิวที่ขาวใสทำให้เขามีลักษณะเหมือนกับสาวน้อยมากกว่าหนุ่มน้อยเสียอีก แต่ภูมิไม่เคยสนใจที่จะอธิบายตัวเองให้ใครฟัง เขาไม่เคยเปิดเผยตัวตนในที่สาธารณะ

เขานั่งอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าของเขาสงบเงียบ ราวกับว่าโลกภายนอกไม่เคยมีผลต่อเขา คำถามที่ครูโยนเข้ามาก็ไม่เคยทำให้เขาสะดุ้งหรือแสดงความสนใจแม้แต่น้อย เขามองไปที่กระดานไวท์บอร์ดที่เต็มไปด้วยโจทย์คณิตศาสตร์ที่ค่อนข้างยาก

“ใครจะช่วยตอบคำถามข้อที่ 5?” ครูถามเสียงเรียบ

ห้องเรียนเงียบไปชั่วขณะ ไม่มีใครยกมือขึ้น แม้จะมีบางคนมองไปที่ภูมิ คาดหวังว่าเขาจะตอบคำถามเช่นเคย แต่วันนี้ภูมิยังคงเงียบ เขารู้ดีว่าถ้าเขาตอบคำถามนี้ ทุกสายตาก็จะหันมาที่เขาและบางคนอาจจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาคือเด็กผู้หญิงที่เก่งเกินไป

แต่ในที่สุด ภูมิก็ยกมือขึ้นเบาๆ ค่อยๆ ลุกจากที่นั่งและเดินไปที่กระดาน กระดูกข้อมือของเขาจับชอล์กอย่างชำนาญและเขียนคำตอบลงบนกระดานอย่างรวดเร็ว

คำตอบที่ถูกต้องปรากฏขึ้นอย่างง่ายดาย ราวกับว่าเขาไม่เคยต้องคิดหนักเกี่ยวกับมันเลยแม้แต่น้อย ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา ครูมองด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เพื่อนๆ ในห้องเริ่มกระซิบกันเบาๆ

“เขาคือผู้ชายจริงๆ หรือ?” เสียงกระซิบดังขึ้น

ภูมิยิ้มเล็กน้อยกับตัวเองเมื่อเห็นความสงสัยในสายตาของเพื่อนร่วมชั้น เขาไม่ได้ต้องการคำชื่นชมจากใคร การเป็นคนที่ไม่เปิดเผยตัวตนและไม่สนใจการรับรู้จากผู้อื่น คือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

บางที... การเป็นเงียบๆ ก็อาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเขา.

จบตอน

หลังจากเลิกเรียนในวันแรกที่เงียบสงบอย่างเคย ภูมิเดินออกจากโรงเรียนพร้อมจักรยานคู่ใจ เขาคิดเพียงจะกลับบ้านโดยไม่แวะที่ไหนเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับมีบางสิ่งผิดปกติ

เสียงเอะอะดังขึ้นจากซอยเล็กที่เขาต้องผ่าน เสียงที่ชัดเจนพอให้ภูมิหยุดจักรยานและหันไปมอง เด็กชายคนหนึ่งถูกรุมโดยนักเรียนกลุ่มใหญ่ สถานการณ์นั้นชัดเจนว่าเด็กคนนี้กำลังถูกข่มขู่

ภูมิจ้องภาพตรงหน้า เงียบงันในครู่แรก เขาคิดจะปั่นจักรยานผ่านไป ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหนึ่งในนักเรียนที่รุมเด็กชายคนนั้นสวมปลอกแขนหัวหน้าห้องเรียนเดียวกันกับเขา สายตาของภูมิก็เปลี่ยนไป

เขาจอดจักรยานชิดกำแพงและเดินเข้าไปเงียบๆ กลุ่มนักเรียนหัวเราะลั่นโดยไม่ได้สังเกตเห็นเขาแม้แต่น้อย

"ไม่ยอมจ่ายเหรอ? งั้นนายคงไม่อยากกลับบ้านง่ายๆ" หนึ่งในนั้นพูด

ภูมิไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงยืนพิงกำแพง สายตานิ่งเฉยและแฝงไปด้วยความเยือกเย็น

"มีอะไรกัน?" เสียงของเขาดังขึ้นเรียบๆ

ทั้งกลุ่มหันมามอง เขาถูกจ้องด้วยความสงสัย ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

"นี่แกผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่?" หนึ่งในนั้นถาม น้ำเสียงดูถูก

ภูมิไม่ตอบคำถามนั้น เขาเดินไปหาผู้ถูกกลั่นแกล้งแล้วช่วยพยุงเด็กชายให้ลุกขึ้น "นายโอเคไหม?"

เด็กชายพยักหน้า น้ำตาคลอเบ้า

"คิดว่าตัวเองจะทำอะไรได้เหรอ?" นักเรียนหัวหน้ากลุ่มพูดก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวภูมิ

ภูมิถอนหายใจเบาๆ เขาก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่าง สายตาของเขาประเมินสถานการณ์และหาวิธีจัดการอย่างรวดเร็ว

"แกกล้าดียังไงเข้ามายุ่ง" หัวหน้ากลุ่มยกกำปั้นขึ้น

ก่อนที่หมัดจะถึงตัว ภูมิก็หลบอย่างง่ายดาย ขาทั้งสองก้าวออกน้อยๆ แต่มั่นคง เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยเหวี่ยงร่างหัวหน้ากลุ่มจนเสียหลัก

"ฉันไม่ได้อยากทำร้ายใคร แต่ถ้าเธอยังทำแบบนี้ ฉันก็คงต้องทำ" น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่แฝงความเย็นชา

กลุ่มนักเรียนที่เหลือถอยหลังด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คาดคิดว่าร่างเล็กๆ อย่างภูมิจะมีฝีมือแบบนี้

"กลับบ้านไปซะ" ภูมิพูด พร้อมจ้องไปที่หัวหน้ากลุ่ม

กลุ่มนักเรียนพากันถอยหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งภูมิไว้กับเด็กชายที่ยังยืนนิ่ง

"ขอบคุณมากครับ!" เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไร แค่ระวังตัวหน่อย" ภูมิพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่จักรยานและปั่นออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เขารู้ดีว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาใหญ่ แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ บางครั้ง การช่วยเหลือใครสักคนก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาเลือกได้ง่ายๆ เช่นกัน.

เช้าวันใหม่ในโรงเรียนดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นักเรียนยังคงเดินขวักไขว่ในทางเดิน เสียงพูดคุยดังไปทั่วทุกมุมห้องเรียน แต่สำหรับภูมิ ทุกอย่างเหมือนเดิมเสมอ เขาเดินเข้ามาในห้องเรียนและนั่งลงที่มุมประจำโดยไม่สนใจสายตาของใคร

เขาเปิดสมุดโน้ตขึ้นมาและเริ่มจดบันทึกในแบบที่เขาทำอยู่ทุกวัน แต่ในวันนี้ กลับมีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เขา เสียงซุบซิบจากกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นเริ่มดังขึ้น

"นั่นใช่เด็กที่จัดการพวก ม.ปลาย เมื่อวานหรือเปล่า?"

"จริงดิ? ดูไม่เหมือนคนที่ทำแบบนั้นได้เลย"

"แต่มีคนเห็นจริงๆ นะ บอกว่าเขาโคตรเก่ง!"

ภูมิไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น แต่เขารู้ดีว่ามันกำลังส่งผลต่อชีวิตที่เขาต้องการให้เงียบสงบ

ในขณะที่เขากำลังจดบันทึกประจำวัน เสียงเรียกชื่อเขาก็ดังขึ้นจากประตู

"ภูมิ!"

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเด็กชายคนเมื่อวานที่เขาช่วยไว้ในซอยเล็กๆ กำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียน เด็กชายคนนั้นชื่อ วิน นักเรียนชั้นเดียวกันที่มักถูกเพื่อนแกล้ง

วินเดินตรงเข้ามาหาภูมิ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่ก็มีความกังวลแฝงอยู่

"เราขอนั่งด้วยได้ไหม?" วินถามเสียงเบา

ภูมิพยักหน้าเล็กน้อย วินจึงนั่งลงข้างเขา

"ขอบคุณมากนะ สำหรับเมื่อวาน" วินพูดพลางก้มศีรษะเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร" ภูมิตอบเรียบๆ แล้วก้มหน้าจดบันทึกต่อ

แต่ความเงียบไม่ได้อยู่ได้นาน เพราะทันทีที่วินเริ่มพูด เขาก็เปิดเผยเรื่องที่ทำให้ภูมิต้องหยุดมือ

"นายรู้ไหมว่าคนที่ฉันเจอเมื่อวานเป็นใคร?" วินถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ภูมิชะงักเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัว

"หัวหน้ากลุ่มนั้นคือคนของพวกนักเรียน ม.ปลาย ที่คุมพื้นที่หลังโรงเรียน ฉันได้ยินมาว่าพวกนั้นเริ่มสนใจนายแล้ว เพราะมีคนพูดถึงนายเยอะมาก"

ภูมินิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจของเขาเริ่มประเมินสถานการณ์ เขาไม่ต้องการความยุ่งยาก แต่ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้

"นายจะทำยังไงถ้าพวกนั้นมาหาเรื่อง?" วินถาม

"ฉันจะจัดการเอง" ภูมิพูดเรียบๆ แต่มั่นคง

วินมองเขาด้วยความแปลกใจ "นายไม่กลัวพวกนั้นเหรอ?"

ภูมิยิ้มเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นโดยตรง แต่กลับพูดเพียงว่า "บางครั้ง คนเราก็ต้องทำในสิ่งที่จำเป็น แม้ไม่อยากทำก็ตาม"

ในขณะที่วินยังคงจ้องมองภูมิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เสียงกริ่งเตือนเวลาเข้าเรียนก็ดังขึ้น ทั้งคู่จึงแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ในใจของภูมิรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่ใหญ่กว่า

เขาไม่อาจหนีจากคลื่นใต้น้ำที่เริ่มซัดเข้ามาในชีวิตของเขาได้อีกแล้ว.