โรงเรียนมัธยม "พัฒนาวิทยา" มีชื่อเสียงในด้านการเรียนการสอนที่เข้มงวด อาคารเรียนของโรงเรียนประกอบไปด้วยตึกเรียนเก่าและตึกใหม่ผสมผสานกัน ตึกเก่าสร้างมานานกว่า 50 ปี และมีข่าวลือเล่าขานเกี่ยวกับ "ห้องเรียนหมายเลข 13" ซึ่งอยู่ในอาคารเก่าชั้นสาม ว่ากันว่าเมื่อหลายสิบปีก่อน มีเหตุการณ์นักเรียนหญิงคนหนึ่งเสียชีวิตในห้องนี้

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ห้องเรียนหมายเลข 13 ถูกปิดตายมาตั้งแต่นั้น ไม่มีใครกล้าเข้าไป และชื่อของห้องนี้ถูกลบออกจากแผนผังโรงเรียน ทุกวันนี้ นักเรียนมักพูดกันว่า ถ้าผ่านไปใกล้ๆ ตอนกลางคืน อาจได้ยินเสียงแปลกๆ เช่น เสียงคนหัวเราะ เสียงกรีดร้อง หรือแม้กระทั่งเสียงลากโต๊ะ

เย็นวันศุกร์ กลุ่มเพื่อนสนิท 5 คนตัดสินใจท้าทายข่าวลือ

มิว เด็กสาวหัวรั้นที่ไม่เชื่อเรื่องผีและอยากพิสูจน์ความจริง

เจน เพื่อนสนิทของมิวที่ขี้กลัวแต่ไม่อยากถูกมองว่าอ่อนแอ

ไอซ์ เด็กหนุ่มอารมณ์ขันที่ชอบแกล้งเพื่อนและท้าทายเรื่องลึกลับ

ปั้น รุ่นพี่ในชมรมถ่ายภาพที่อยากมาถ่ายรูปในห้อง 13

ฟ้า เด็กสาวเงียบๆ ที่ดูเหมือนไม่เต็มใจจะมาแต่ถูกเพื่อนบังคับ

“ถ้าไม่กล้า ก็กลับบ้านไปสิ” ไอซ์พูดพร้อมกับหัวเราะเยาะเจน

“ฉันไม่ได้กลัวซะหน่อย!” เจนตอบ แต่สีหน้าของเธอขาวซีด

กลุ่มเพื่อนเดินขึ้นไปยังชั้นสามของอาคารเก่า ความเงียบงันและกลิ่นอับทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกอึดอัด มิวเป็นคนถือไฟฉายและเดินนำหน้า ขณะที่ฟ้ากลับเดินช้ากว่าเพื่อนคนอื่น เธอรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่จากเงามืด

เมื่อถึงหน้าห้องเรียนหมายเลข 13 ประตูไม้เก่าปิดสนิท มีรอยคราบน้ำและสนิมประดับอยู่รอบๆ บริเวณมือจับ ไอซ์หยิบกุญแจที่ได้ขอยืมมาจากภารโรงออกมาเปิดประตู

“พร้อมแล้วเหรอ? ” ไอซ์ถามพร้อมรอยยิ้มกวน

“จะกลัวทำไม แค่ห้องเรียนเก่าๆ” มิวตอบ

เมื่อเปิดประตู ทุกคนต่างยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง พื้นที่ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่น โต๊ะเรียนบางตัวพังและกระจกหน้าต่างแตกร้าว แต่ที่ดึงดูดสายตาคือ กระดานดำ ด้านหน้าห้อง ซึ่งยังมีรอยขีดเขียนที่ดูเหมือนจะเป็นข้อความลางๆ

“ฉันยังอยู่ที่นี่”

“ใครเขียนไว้วะ? ” ปั้นถาม ขณะที่ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูป

“อย่าทำอะไรแปลกๆ เลย กลับกันเถอะ” เจนพูดพร้อมจับแขนมิวแน่น

แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อ ฟ้าก็ชี้ไปที่มุมห้อง “มีอะไรอยู่ตรงนั้น”

ทุกคนหันไปมองตาม นิ้วของฟ้าชี้ไปที่โต๊ะเรียนตัวหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะสะอาดกว่าตัวอื่นๆ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนขนลุกคือ สมุดเล่มหนึ่ง ที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ของแบบนี้ไม่น่าจะอยู่มาถึงตอนนี้ได้...” ปั้นพูดเบาๆ

มิวเดินเข้าไปหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา เธอเปิดมันออกและพบว่ามันเป็นสมุดเรียนของเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ชื่อว่า น้ำฝน เธอพลิกหน้ากระดาษต่อไปเรื่อยๆ และพบว่าหน้าสุดท้ายมีข้อความที่เขียนด้วยหมึกแดง

“ช่วยฉันด้วย ฉันยังออกไปไม่ได้”

ความเงียบปกคลุมทั่วห้อง ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ

“นี่มันอะไรกันแน่? ” มิวถามด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

ก่อนที่ใครจะตอบ เสียงดัง ปัง! ก็ดังขึ้นจากประตู มันปิดเองโดยไม่มีใครแตะต้อง

“เฮ้! ใครทำ!” ไอซ์ตะโกน แต่ไม่มีใครตอบ

“เราออกไปไม่ได้แล้ว...” ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ทันใดนั้น ไฟฉายในมือของมิวก็ดับลง ทุกคนตกอยู่ในความมืดสนิท และเสียงฝีเท้าก็เริ่มดังขึ้นรอบตัว พวกเขาไม่สามารถระบุได้ว่าเสียงมาจากไหน

“เราต้องออกไปจากที่นี่!” เจนร้องไห้

ปั้นพยายามเปิดประตู แต่มันเหมือนถูกล็อกจากด้านนอก ขณะที่มิวหันไปส่องไฟฉายที่พยายามเปิดติดอีกครั้ง เธอเห็นเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางห้อง เงาร่างนั้นดูเหมือนนักเรียนหญิงในชุดมัธยม

“ออกไปซะ...” เสียงกระซิบดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่แสงไฟจะดับลงอีกครั้ง

เมื่อแสงไฟกลับมาอีกครั้ง ฟ้าคือคนเดียวที่ยังอยู่ในห้อง เพื่อนทุกคนของเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย บนกระดานดำมีข้อความใหม่เขียนว่า

“ตอนนี้ฉันไม่เหงาแล้ว”