ระดับ

1 ระดับหยวนอินมีทั้งหมด9ขั้น

2 ระดับเบจสารมีทั้งหมด9ขั้น

3 ระดับกาศยามีทั้งหมด9ขั้น

4 ระดับยุพิยามีทั้งหมด20ขั้น

ระดับยุพิยาคือระดับสูงสุด

ผู้ที่เคยอยู่ระดับสูงที่สุดในใต้หล้า อยู่เพียงระดับยุพิยาขั้น8เท่านั้น

.

.

.

หลินอวี่เหริน หญิงสาวที่ได้มาเกิดใหม่ในร่างของ ซีหวนหลิง เด็กสาวตัวน้อยน่ารักช่างต่างกับเธอมาก"ซีซี มากินข้าวได้แล้ว"เสียงของหญิงสาวผู้เป็นแม่ เรียกผู้เป็นลูกสาวให้เข้าไปกินข้าว ก่อนจะถึงเวลาทำงาน

"ท่านแม่ข้าไม่อยากกินอาหารพวกนี้แล้ว มันแพงเกินไป"ซีหวนได้เอ่ยบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะกินข้าวไปเพียงไม่กี่คำ เพราะแม่ของเธอในร่างนี้นั้น ไม่ได้กินอิ่มนอนหลับมาหลายต่อหลายเดือน เธอจึงอยากให้แม่ของเธอได้กินอิ่มและพักผ่อน

"ไม่เป็นไรหรอก แม่อยากให้เจ้าได้กินอาหารดีๆ เจ้าเป็นเด็กต้องกินอิ่มนอนหลับ"ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน นางเป็นคนที่รักลูกมาก อยากให้ลูกได้กินแต่สิ่งดีๆเหมาะกับเด็ก แต่ซีหวนกลับไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นเลย เพราะเธอสงสารผู้เป็นแม่

"ท่านแม่ข้าขอไปเล่นข้างนอกก่อนนะ"ซีหวนเอ่ยก่อนจะออกไปเล่นข้างนอก ผู้เป็นแม่ยิ้มอ่อนหวาน ก่อนจะกินข้าวและออกไปทำงาน ทว่าซีหวนกลับไม่ได้ออกไปเล่น แต่กับไปฝึกวรยุทธ "ข้าต้องฝึกวรยุทธให้ได้ระดับหยวนอินขั้น7 จึงจะสามารถเข้าไปที่โรงซวนได้"

หลังจากพูดจบนางก็ได้ทำการฝึกวรยุทธต่อไป ตอนนี้ซีกวนอยู่เพียงแค่ระดับหยวนอินขั้น4เท่านั้น แต่ถือได้ว่าเป็นระดับที่น่าทึ่งในเด็กสาวอายุเพียงแค่13 เพราะการที่จะเลื่อนขั้นได้แต่ละขั้นจะมีความยากเฉพาะขั้น และจะยากขึ้นตามขั้นที่เลื่อน

ปกติแล้วเด็กอายุ10-15จะอยู่เพียงแค่ขั้นที่2-3 แต่ซีหวนอยู่ขั้นที่4 เป็นที่น่าจับตามองแต่นางกลับปกปิดขั้นเอาไว้ ให้คนอื่นรู้เพียงแค่ว่านางอยู่ขั้นที่2เพียงเท่านั้น "ข้าไปที่ตลาดดีกว่าจะได้ไปหาที่นั่งเล่น"พูดจบนางก็ได้ไปที่ตลาดใกล้บ้าน

แต่เมื่อไปที่นั่น นางจะถูกรังแกอยู่เสมอแต่นั่นเป็นผลดี เพราะเมื่อถึงเวลาเด็กพวกนั้นก็จะถูกตามเก็บทีละคนจากคนลึกลับ ที่ได้รับภารกิจมา นางเป็นหญิงสาวทุกคนรู้เพียงว่านางจะตามเก็บคนที่รังแกกันเอง ถึงนางไท่ทำแต่เมื่อเด็กพวกนั้นโตขึ้น

ก็จะถูกสังหารอยู่ดี นี่คือภารกิจที่นางได้รับมา เมื่อซีหวนมาถึงตลาด ก็มีเด็กกลุ่มหนึ่งหญิง3คนชาย4คน"นี่ ยังไม่เข็ดอีกรึไง ฮ่าๆ"เด็กหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกับกอดอกมองซีหวน"อย่าทำอะไรข้าเลยนะ ข้ากลัวแล้ว"ซีหวนพูดด้วยท่าทางสั่นกลัว

แต่ภายในใจ เธออยากจะหัวเราะออกมาเสียมากกว่า เด็กพวกนี้ไม่เจียมตัวเอาเสียจริง แม้คนรอบข้างจะเห็นเหตุการที่เกิดขึ้น แต่กลับไม่มีใครอยากช่วยเพราะทั้ง7คน คือลูกหลานของตระกูลใหญ่ ไม่มีใครอยากมีปัญหากับเด็กและตระกูลนี้เลย

น่าแปลกใจคิดว่าเป็นตระกูลใหญ่จะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ คิดผิดแล้วคนอย่างซีหวนหรือจะยอมให้รังแกได้ง่ายๆ"พวกเราไปกันเถอะ วันนี้ข้าไม่สนุกเอาซะเลย"หลังจากเด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้น เด็กทุกคนก็ได้เดินจากไปโดยไม่รู้เลยว่ากำลังเผชิญกับอะไรอยู่

หลายเดือนผ่านไปซีหวนที่เพิ่งจะอายุ14ได้ฝึกถึงขั้นที่7ของระดับหยวนอิน นางจึงกลับไปหาแม่ก่อนจะเอ่ยคำลา"ท่านแม่ ตอนนี้ข้าอายุ14แล้วได้เงลาไปที่โรงเรียนกวงหลิงแล้ว"ซีหวนเอ่ยก่อนจะเก็บเสื้อผ้าของตน "ดูแลตัวเองให้ดีนะลูก"ผู้เป็นแม่เอ่ยก่อนจะออกไปทำงาน

"ทีนี้ก็ได้เวลาไปโรงซวนแล้ว"ทั้งที่บอกแม่ว่าจะไปโรงเรียนแต่กลับไปที่โรงซวน สถานที่ฝึกปรมาจารย์ที่น้อยคนจะรู้จัก แน่นอนในชาติที่แล้วนางคือเจ้าของโรงซวน คุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดี นางจึงได้เริ่มออกเดินทางไปที่โรงซวนก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า

เวลาผ่านไปนางก็หยุดอยู่ที่หน้าโรงซวน "ยามวิกาลยังมีคนมาที่นี่อีกรึ"ผู้เฝ้าประตูเอ่ยขึ้น"ท่านข้าจะมาฝึกที่โรงซวนนี้ ไม่ทราบว่าพลังของข้าพอที่จะเข้าไปหรือไม่?"พูดไปนางก็ปล่อยไอพลังออกมาจากร่างกาย แม้นางจะอยู่ขั้นที่7ของระดับหยวนอิน

แต่พลังที่ปล่อยออกมากลับเหมือนคนที่อยู่ระดับเบจสารขั้น1-3"ได้ เจ้าตามข้ามา"ผู้เฝ้าประตูอีกคนพูดก่อนจะเดินนำเข้าไปในโรงซวน"นี่ใครกัน มาใหม่งั้นรึ?"หญิงสาวคนหนึ่งได้ตามกับผู้เฝ้าประตูก่อนจะได้คำตอบ

"งั้นข้าขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน ข้าชื่อหลิ่วเหลียง หรือเจ้าจะเรียกเหลียงเหลียงย่อมได้"หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวก่อนจะส่งยิ้มให้"แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร?"หญิงสาวเอ่ยถามอย่างรอคำตอบ"ข้าชื่อฉินอวี่"ซีหวนตอบกลับไปด้วยนามแฝง

"อย่างนั้นหรอ งั้นเชิญพวกเจ้าไปเถอะ ข้าจะไปแล้ว"พูดจบนางก็เดินออกไป"หอชายอยู่ฝั่งนั้น เจ้าเดินไปได้เลย"ผู้เฝ้าประตูเอ่ยบอกก่อนจะชี้จุดของหอพักให้(ดีจริงไที่ข้าใช้พลังแปลงเป็นชายไม่อย่างนั้นโดนจับได้แน่ว่าเป็นเด็ก)นางคิดแล้วก็โล่งใจ

"ว่าแต่เจ้าอายุเท่าไหร่รึ?"คำถามชวนตกใจที่ทำให้ซีหวนต้องชะงัก"ขะ ข้าอายุ22" "อย่างนั้นรึ รีบไปได้แล้วนี้ก็มืดมากแล้ว พรุ่งนี้จะต้องมาฝึกซ้อมกับคนอื่นๆ" "ครับ"ซีหวนเอ่ก่อนจะเดินไปยังพอพักชาย แต่บรรยากาศกับไม่เหมือนตอนที่เธออยู่

ทุกที่ล้วนไม่จริงจังกับการฝึก ทุกครั้งที่เดินผ่านหอพัก เห็นเพียงหญิงสาวกับชายหนุ่มที่อยู่ในหอพักของตัวเอง คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งที่เมื่อก่อน พวกเขาจะนอนเพื่อเอาแรงไว้ใช้ฝึกฝนในวันพรุ่งนี้และทำได้ดี แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะดีเหมือนเดิมมั้ย

.

.

.

จบตอน

.

.

เป็นไงบ้าง พอได้มั้ย อ่านแล้วบอกได้นะครับ