ผมเป็นพ่อบ้านของครอบครัวตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งคู่อริมีการขนส่งอาวุธจำนวนมากเเบบผิดกฏหมายเเละป้ายความผิดให้ตระกูลที่ผมรับใช้เนื่องจากอริของตระกูลทำธุรกิจสายดำตระกูจึงต้องล้มลงในที่สุดส่วนผมที่อยู่ในตระกูลพยายามที่จะหนีเเต่่ถูกจับได้จึงถูกโทษประหารชีวิตผมนึกว่ามันจะจบสะอีก"ไอ้พื้นที่สีขาวๆมันคืออะไรวะเนี่ย"!!!!!

                                                                                                .

                                                                                                .

                                                                                                .

                                                                                                .

คุโระยะ    เนจิ :ไอ้พื้นที่สีขาวๆมันคืออะไรวะเนี่ย

ที่นี้คือมิติว่างปล่าวเป็นที่ๆวิณญาณอาศัยอยู่: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

   คุโระยะ    เนจิ :เเล้วผมต้องทำยังไงต่อหละครับ

รออีกสักพักวิณญาณของนายจะสลายไปเอง: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

  คุโระยะ    เนจิ :โอเคครับผมขอนั่งก่อนได้มั้ยครับ

ตามสบายเลย: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

  คุโระยะ    เนจิ :ขอบคุณครับ

- 30 นาทีผ่านไป -

  คุโระยะ    เนจิ:เอ่อ...คือว่าเมื่อไหร่ผมจะสลายหรอครับ

ห๊ะ!! ได้ยังไงกันนายควรที่จะหายไปได้เเล้วหนิเกิดอะไรขึ้น: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :เเล้วผมควรทำไรต่อครับ

นั่งต่อไปอย่าขยับฉันขอเช็คเเปปนึง: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ:ครับ

- 3 นาทีต่อมา -

โอเคเรียบร้อยฉันจะให้นายไปเกิดใหม่: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :เกิดใหม่งั้นหรอครับ

ใช่ฉันจะให้พรติดตัวไปด้วยขอมาได้เลย 3 ข้อ: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :ครับ 1. ขอให้เป็นที่รักของพ์ชเเละสัตว์ครับ

อื่ม..ได้!!เเต่นายจะต้องไม่กินเนื้อเเละผัก: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :ได้ครับงั้นเเทนที่จะกินของพวกนั้นกินเเร่ได้มั้ยครับ

โอเคตกลงงั้นนายกินมานาในเเร่เป็นอาหารเเล้วกันเพราะโลกที่จะไปมีเวทมนต์อยู่: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :ครับ ข้อ 2. ขอเป็นอมตะครับผมไม่อยากตาย

เเน่ใจนะว่าจะเอาข้อนี้นายจะเหงามากนะรับไหวหรอ: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :ครับ!!

ก็ได้ๆ อย่าเสียใจที่หลังหละ เฮ้อออ ต่อข้อ 3 เลย: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :อื่ม...ข้อ 3 ขอใหมมีมานาไม่จำกัดครับ

เสร็จเเล้วหละประตูเกิดอยู่สุดทางเดินนั้นนายจะไปเกิดในร่างเด็ก 10 ปีขอให้โชคดี: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :อ่า... ครับ เอ่อ.. คือ

มีอะไรงั้นหรอ: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :คุณเเน่ใจหรอที่จะให้ผมไปที่นั้น

เเน่นอนสิฉันจะส่งนายไปที่นั้น: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :ครับเข้าใจเเล้ว

ดี..งั้นลาก่อนนะขอให้พรที่เจ้าขอสมหวังตามปรารถนา: ผู้ดูเเลมิติว่างปล่าว

คุโระยะ    เนจิ :คุณก็เช่นกัน

.

                                                                                               .

                                                                                               .

                                                                                               .

                            .....จากนั้นผมก็เข้าไปในประตูบานสีขาวที่สุดทางเดินพร้อมหันหลังมาโบกมือลาก่อนจากไป.....

                                                                                                                                      ชื่อ: คุโระยะ    เนจิ

   อายุ: 21 (ปัจจุบัน 10 ปี)

   ลักษณะ: ผมสีดำเงาเหมื่อนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาสีอเมทิสต์

   นิสัย: เป็นคนสุภาพ หยาบเป็นบางครั้ง อ่อนโยน ใจดีเเต่ก็ร้ายเป็น

   พลัง: มีเวททุกธาติทุกชนิด(max) ใช้อาวุธได้ทุกชนิด(max)

   ความสามารถเฉพาะ: ฟัง พูด อ่าน เขียนได้ทุกภาษา มีความจำที่ดี

   พรที่มี: เป็นที่รักของพืชเเละสัตว์ทุกชนิด อมตะ มีมานาไม่จำกัด กินเเร่มานาเเทนข้าว(ไม่สามารถกินพืชเเละสัตว์ได้เพราะเป็นที่รักของพวกเขา)

   ข้อเสีย: ขี้เซามาก(ในโลกใหม่สามารถ)นอนข้ามปีได้โดยไม่เป็นอะไร

                                                                                              .

                                                                                              .

                                                                                              .

                                                                เเร่มานาเเบ่งออกเป็น 4 สีธาตุพิเศษ 3 สี

                                       ธาตุธรรมดา (สีน้ำตาล สีฟ้า สีเเดง สีเขียว)ธาตุพิเศษ (สีดำ สีขาว สีเหลือง)

     -ธาตุธรรมดา-

-ธาตุดิน(สีน้ำตาล)

-ธาตุน้ำ(สีฟ้า)

-ธาตุไฟ(สีเเดง)

-ธาตุลม(สีเขียว)

    -ธาตุพิเศษ-

-ธาตุมืด(สีดำ)

-ธาตุเเสง(สีขาว)

-ธาตุสายฟ้า(สีเหลือง)

               *หมายเหตุ*(เเต่ละสีก็มีรสชาติเป็นของตัวเองนะไปตามดูเอา)

...หลังจากที่ผมเดินเข้าประตูมาผมรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนเเรงเเละจากนั้นภาพก็ตัดไป....

                                                                                        .

                                                                                        .

                                                                                        .

 อึก..หืม..กลิ่นหวานๆนี้มาจากไหนกัน ผมพูดทั้งที่ยังหลับตา กลิ่นน้ำผึ้งงั้นหรอ ผมค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเเละมองไปรอบๆ

 ถ้ำร้างหรอ ไม่สินี้เหมืองเเร่กลิ่มเมื่อกี้คือกลิ่นของเเร่งั้นหรอ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆใช้มือขุดหินเเร่ที่มีลักษณะเหมือนเพรช รูปร่างค่อนข้างยาวเเละเเหลมออกมาจากโพรงดิน สกปรกจังเเฮะฮึ่ม...อ้อ จริงด้วยโลกนี้มีเวทมนต์หนิงั้นอืม..เวทที่ใช้ล้างสิ่งสกปรกงั้นก็"ชำระล้าง"ผมท่องมันออกมาด้วยความตั้งใจหลังจากท่องจบเเสงสีขาวก็สวางจ้าออกมาจากเเร่ตรงหน้าปรากฏสีที่เเท้จริงของมันออกมา

 สีเหลืองงั้นหรอธาตุสายฟ้าสินะอยากรู้รสชาติจัง หลังจากพูดจบผมก็งับเข้าที่ส่วนปลายของเเร่สีเหลืองเเละดูดมานาออกมา กลินของน้ำผึ้งอบอวลไปทั่วปากรสหวานของน้ำผึ้งเเละซ่าเหมือนโซดาค่อยๆชาอย่างช้าๆที่ปลายลิ้น อ่า...อร่อยเเบบเปลกๆเเฮะ อยากกินอีกจัง หลังจากมานาในเเร่หมดลงผมก็เอาเเร่ออกจากปากสีของเเร่หายไปเหลือเพียงเเร่สีใสๆเหมือนเเก้วมันก็ดูสวยไปอีกเเบบ ผมคิดอย่างนั้นก่อนที่จะเอาเเร่ที่ไม่เหลือมานาเเล้วเก็บเข้ากระเป๋าคาดเอวที่ติดตัวมากด้วยก่อนโดนประหารตอนนี้กระเป๋าของผมไม่ใช่กระเป๋าธรรมดาสะเเล้ว เเท่นเเท้น..กระเป๋ามิติหละ อ่า..ลืมไปเลยเเฮะว่าอยู่คนเดียว  อะ..เอาหละไปหาเเร่มาตุนไว้ดีกว่าก่อนที่ผมจะไปขุดหาเเร่ต่างๆต่อ

                                                                          -  5 ชั่วโมงผ่านไป -

เรียบร้อย!! ผมตะโกนออกมาด้วยความดีใจเพราะในที่สุดผมก็ขุดเเร่ออกมาจนหมดเหมือง ในขณะขุดนั้นผมก็เก็บเเร่มานาของสีอื่นๆมาด้วย เเต่ก็นะตอนนี้ผมยังไม่อยากกินสีอื่นสักเท่าไหร่เพราะยังติดใจเเร่มานาสีเหลื่องสดใสนั้นอยู่ พูดเเล้วก็หิวขึ้นมาเลยเเฮะก่อนที่จะหยิบขึ้นมากินอีกครั้งนึง อึกๆ เเผลบ ผมเลียปากนิดๆก่อนที่จะหาทางออกจากเหมืองเเร่เเห่งนี้....เดินไป เดินมา....เดินไป ...เดินมา ชิบหาย!! ผมหลงทางจนได้ จะเอาไงต่อหละทีนี้ ยิ่งเดินผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเข้าไปลึกกว่าเดิมยังไงไม่รู้ ตอนที่เดินระหว่างทางก็มีเเร่มานาอยู่เต็มไปหมด ผมเลยเเวะเก็บพวกมันไปด้วยเลย ครั้งนี้ไม่พราดเเน่หลังจากเก็บชิ้นสุดท้ายเสร็จผมพักสักพักก่อนออกเดินอีกครังพร้อมทำเครื่องหมายไปด้วย

                                                                          - 2 ชั่วโมงต่อมา -

หลังจากที่ผมเดินมาใกลมากพอเเล้ว ผมรู้สึกได้ถึงลมหละเเต่ไม่ใช่ทางออกจากเหมืองหนะสิ ชิ..ดับฝันชะมัด เเต่ก็นะยังไงซะผมก็ต้องเดินตรงไปทางนั้นอยู่ดี ผมเดินเข้าไปเรื่อยๆ ก่อนอุทานออกมาด้วยความตกใจ หาาา..ไม่ใช่ทางเดินเหมือนก่อนหน้านี้นี่ ห้องสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลทราย มีเเท่นสีขาวตั้งอยู่ตรงกลางห้อง เเร่มานาระดับพิเศษธาตุลมกองอยู่บนเเท่นสีขาวนั้นเต็มไปหมด ผมตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บเเร่มานาระดับพิเศษจนเกลี่ยง เมื่อผมเก็บจนหมดผมเห็นวงเวทอยู่ใต้เเร่ทีผมพึ่งเก็บวงเวทที่เขียนด้วยภาษาโบราณ "วาป" งั้นหรอ ผมถอยออกมาหนึ่งก้าวก่อนมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่ผมจะสังเกตุเห็นเเผ่นไม้ที่เสียบอยู่ใต้เเท่นมันค่อนข้างที่จะผุพังพอสมควรมันคงจะอยู่มานานน่าดู เอาวะเป็นไงเป็นกันผมเดินเข้าไปเเล้วดึงเเผ่นไม้ผุนั้นออกมาบนเเผ่นไม่ก็ยังคงเขียนด้วยภาษาโบราณเช่นเดียวกับบนเเท่นสีขาวนวล มันบอกวิธีใช้เวท "วาป" "จงยืนอยูjกลางเเท่นเเละเปล่งวาจา " มันเขียนไว้อย่างนั้น หลังจากอ่านเสร็จผมก็ขึ้นไปยืนบนเเท่นก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า "วาป" พรึบ!! มันเอาอีกเเล้วผมมึนหัวชะมัดก่อนที่ภาพจะตัดไปเหมือนอย่างที่เคยเป็น...

พรึบ!! อ่า.. ถึงเเล้วสินะผมไม่ได้สลบไปเหมือนครั้งที่เเล้ว เเต่ก็ยังคงปวดหัวเหมือนอยางเคย ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับเวทเครื่อนย้ายเอาซะเลยจริงๆ  ผมหันมองสำรวจรอบๆอีกครั้ง พื้นที่ๆผมถูกวาปมานั้นมีลักษณะเหมือนกับโบสถ์ร้าง เเต่กลับมีไอของป่าเเผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ กลิ่นของลมที่พัดเข้ามาเบาๆ ผมเข้าใจในทันที คงเป็นโบสถ์ที่ตั้งอยู่ในป่าอย่างเเน่นอน

                                                                            - 1 นาทีผ่านไป -

ผมยืนคิดสักพักก่อนที่ผมจะเริ่มเดินสำรวจห้องต่างๆ ห้องอาหาร ห้องนอน ห้องโถงใหญ่  ห้องสุดท้ายคือห้องที่ใช้เเร่มานาเเทนเชิงเทียนที่ให้เเสงสว่างห้องสวดภาวนา เหมือนคลังสมบัติเลยเเฮะ มีเเร่มานาเต็มไปหมด เเต่ถึงอย่างนั้นในที่นี้ผมไม่กล้าที่จะเเตะเเร่มานาพวกนั้น เพราะผมมีคุณธรรมมากพอที่จะไม่ขโมยของจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ผมเดินดูรอบๆห้องเเละเจอกับอิฐรูปร่างประหลาดมีลักษณะเป็นทรงรีผิดกับผนังตรงที่อื่นๆที่เป็นทรงสี่เหลียมผืนผ้าด้วยความสงสัย ผมจึงดันอิฐก้อนนั้นเข้าไป

                                                                                         .

                                                                                         .

                                                                                         .

                                                                                         .

                                                                                             .

                                                                                             .

                                                                                             .

                                                                                             .

ครืด!! ไม่นานกำเเพงก่อนหน้านี้ทีดูเเล้วไม่มีรอยต่ออะไรกลับเเยกออกเผยให้เห็นประตูไม้ที่อยู่ข้างในดูน่าสงสัย ถึงจะกังวลที่จะเข้าไปอีกใจก็อยากเข้าไปเพื่อคลายข้อสงสัยที่มีอยู่ในใจ ผมยืนคิดสักครู่นึงก่อนจะตัดสินใจ เข้าไปสำรวจให้เห็นกับตา.... มืดจริงๆเอ..เเต่จะว่าไปมันมีเวทที่ให้เเสงสว่างอยู่นี้นาผมท่องออกไป " ไลท์ " บอลเเสงที่ปล่อยออกมาจากฝ่ามือ มันสว่างมากจริงๆทำเอาเเสบตาเลยเมื่อร่ายเสร็จเเล้ว ผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆจนเจอกับห้องสีขาวนวลลัษณะ เหมือนห้องทำงานเลยเเฮะตอนเเรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอผมเดินเข้าไปสำรวจสิ่งต่างๆตามปกติ ผมไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีโครงกระดูกมนุษย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานโดยที่กุมมือค้างไว้ที่อก จนกระทั้งผมสะดุดขาตัวเองเเละถอยหลังไปชนกับสิ่งๆนั้นเข้า ผมตกใจมากเเต่ก็นะผมตั้งสติได้ในทันที พวกคุณต่างก็รู้ผมเคยตายมาเเล้วเพราะงันผมจึงไม่ค่อยจะใส่ใจในเรื่องนี้เท่าไหร่ ผมมองดูกระดูกที่อยู่ตรงหน้า เขาสวมเสือผ้าสีขาวคลุมยาวถึงข้อเท้า มีคฑาที่ทำจากเหล็กวางอยู่ที่ตักบนหัวของไม้คฑามีเเร่มานาธาตุเเสงฝังอยู่ เมื่อผมสำรวจดูที่ตัวขอเขาเสร็จผมก็สำรวจบนโต๊ะต่อ บนโต๊ะมีเเผ่นเหล็กลักษณะเหมือนกล่องเล็กๆวางอยู่ ผมเอื่อมืไปสำผัสกับกล่องนั้น จูๆเเสงสีเขียวก็พุ่งออกมาปรากฎร่างของชายเเก่คนหนึง ท่าทางขอเขาดูสง่างาม เเละสูงส่ง เขายิ้มอย่างออ่นโยนเเละเริ่มพูดออกมา "สวัสดีท่านผู้มาเยือนสถานที่เเห่งนี้คือวิหารเทพเเห่งสายลมพวกเรานับถือเเละบูชาท่าน Briseis(บรีซี) พวกเราถูกเรียกว่า Canace(คาเนส)สาวกของเทพลม ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา " เมือเขาพูดจบเเสงสีเขียวก็หายไปบันทึกมีเเค่นี้งั้นหรอเเต่ก็นะเขาทำให้เรารู้เเล้วว่าที่นี้คือที่ไหน ขอบคุณครับผมพูดพร้อมก้มหัวให้เป็นการขอบคุณก่อนที่ผมจะหันหลังเเละเดินจากไป...

     ???:ท่านก็เช่นกัน...... เสียงเอ่ยเบาๆตามสายลมทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปดู มันไม่มีอะไรนี้นาเเล้วเสียงเมื่อก๊้หละ..มันคืออะไร..