"บอสครับ" มีลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหาอมตะ(นั้นก็คือพระเอก)
"เป็นยังไงเรื่องที่ฉันให้นายไปสืบ"
"เจอที่อยูของเขาแล้วครับ" เมื่ออมตะได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ เพราะเขานั้นตามหาวายุมสนานแสนนาน เขารอวันที่จะเจอกับวายุแทบไม่ไหว
"ถ้าอย่างนั้นก็พาฉันไปหาเขาได้แหละ"
"ได้ครับ" สิ้นสุดคำของอมตะเองเขาก็รีบไปขึ้นรถเพื่อที่จะได้เจอคนที่เขานั้นตามหามานาน เขาพยายามคิดว่าถ้าเจอกันแล้วจะพูดอะไรดี เพราะเขาสองคนไม่ได้เจอกันนานมาก ได้แต่คิดว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง จะเกียจเขาเหมือนเดิมมั้ยแต่ก็อย่างว่าแหละเขาทำไม่ดีขนาดนั้น
"ถึงแล้วครับ"ลูกน้องของเขาพูดขึ้น เพราะเห็นว่าเจ้านายของเขานั้นอยู่ไม่เป็นสุขเลย
"นี้หรอบ้านของวายุ ทำไมมันดู...."อมตะไม่คิดเลยว่าวายุจะลำบากขนาดนี้ อมตะได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ
ทั้งสองได้เดินเข้ามาในบ้านของวายุ มองสภาพบ้านที่ไม่ค่อยหน้าอยู่สักเท่าไหร่ พวกเขามองดูข้าวของเครื่องใช้ที่ค่อนข้างเก่าเขา
"พวกคุณเป็นใคร!!! เข้ามาในบ้านผมได้ยัง"วายุตกใจมากเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาในบ้านของวายุนั้นคือคนที่วายุเกียจมากที่สุด"อมตะ!!!!" นายมาทำอะไรที่นี้"
"วายุ ฟังผมก่อนนะ" อมตะอยากจะอธิบายให้วายุได้ฟังแต่วายุนั้นก็แทบจะไม่ฟังอะไรเลยได้แต่ไล่อมตะให้กลับไปเพระวายุนั้นไม่อยากเจออมตะเลย วายุไม่อยากเจอคนที่ทำลายชีวิตวายุ ไม่อยากคุยกับคนที่ทำให้วายุเจ็บเจียนตาย
"อมตะ!! นายกลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเจอนายกลับไปเถอะนะ อย่ามาทำให้ฉันเจ็บอีกเลยฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้วฉันเหนื่อย"
"ไม่!! ผมจะไม่ไปไหนผมตามหาคุณมานานผมไม่อยากเสียคุณไปอีก ผมรักคุณ
"รัก!!! นายรักฉันอย่างงั้นหรอ นายรักฉันอย่างงั้นหรอ!!! ถ้ารักฉันทำไมคุณต้องทำร้ายฉัน ถ้ารักฉันทำไมคุณถึงทิ้งฉันไปหยุดพูดคำว่ารักฉันสักที ถ้าคุณรักฉันจริงช่วยกลับไปซะ แล้วอย่ามาเจอฉันอีก"
อมตะจำใจจะต้องกลับ เพราะคำพูดของคนที่อมตะรักนั่นเกียจอมตะยิงนัก ต่อให้อมจะจะพูดอะไร วายุก็แทบจะไม่ฟังเลย
ในตอนนี้วายุได้แต่ร้องไห้อยู่ในบ้านของเขา เพราะวายุคิดว่าจะหนีจากอมตะได้แล้ว แต่ในที่สุดมันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลย เพราะในที่สุดแล้ว อมตะก็หาวายุเจอจนได้
"บอสครับ จะปล่อยไว้แบบนี้หรอครับ"ลูกน้องของอมตะได้ถามขึ้นเพราะเขานั้นงงอย่างมากอมตะยอมออกมทจากบ้านวายุง่ายๆ ทั้งที่บอสของเขานั้นเป็นคนไม่ยอมใครหน้าไหนทั้งนั้น
"แล้วนายจะให้ฉันทำไงล่ะ ในเมื่อวายุเขาไม่ฟัง เอาแต่ไล่ฉัน ฉันคงเลวมากเลยสินะ"อมตะพูดขึ้นอย่างรูสึกผิด
"ไม่หรอกครับ ความผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้ บ้างทีถ้าบอสพยายามอีกนิด วายุอาจจะในอ่อนก็ได้นะครับ"(ลูกน้องของเขาชื่ออลันน้า)
อลันได้พูดปลอบใจบอสของเขา ถึงแม้ว่าสิ่งที่บอสเขาทำในอดีตจะไม่ค่อยดี แต่ยังไงอดีตก็คืออดีตตอนนี้นั้นบอสของเขากลับตัวกลับใจแล้ว
"แล้วแม่วายุล่ะ ทำไมฉันไม่เห็น" อมตะเอ่ยถามขึ้น โดยที่อมตัวเองก็แปลกใจที่ไม่เห็นใครเลยนอกจากวายุหรือแม่ของวายุจะอยู่ โรงพยาบาลกันนะ
"แม่ของวายุเสียชีวิตแล้วครับ" อลันตอบอมตะด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพราะอลันไม่อยากให้วายุรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
"อืม"เป็นคำที่ดูเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ความรู้สึก คำพูดมากหมายมันซ่อนอยู่ในคำพูดแต่คำพูดเดียว
พออมตะมาถึงบ้านก็เอาแต่ดื่มเหล้า ไม่พูดไม่จากับใครเอาแต่กคนเหล้า เพราะเขานั้นรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บ เหมือนโดนมีดแทงเข้าที่หัวใจเลยทีเดียว ในตอนนี้เขาถึงได้เข้าใจวายุในตอนนั้นว่ามันเจ็บมากแค่ไหน เขาได้แต่นึกถึงเรื่องอดีตช้ำช้ำซากซาก ตอนที่มีความสุข และตอนที่ต้องเจ็บปวด
ต่อจากนี้เล่าถึงอดีตว่าทำไมวายุถึงเกียจอมตะได้ถึงขนาดนี้ ย้อนไป6ปีก่อน
วันเรียนจบปี4
"เป็นแฟนกับเค้านะ" อมตะได้ขอวายุเป็นแฟนทามกลางผู้คนมากมาย "เค้ารักเธอนะเป็นแฟนกับเค้าเถอะ"
"เป็นก็ได้"หลังจากอมตะได้ยินคำพูดของวายุ อมตะก็รีบลุกขึ้นมากอดวายุด้วยความดีใจ
"เค้าสัญญานะ ว่าเค้าจะไม่ทำให้เธอเสียใจเค้าจะดูแลเธอให้ดี" อมตะพูดทั้งที่ยังกอดวายุอยู่
"เธอ เค้าหายใจไม่ออก"
"เค้าขอโทษเค้าดีใจไปหน่อย"อมตะรีบขอโทษ ทั้งสองได้ถ่ายรูปด้วยกันอย่างมีควมสุข
(ห้องวายุ)
"เธอ เหนื่อยมั้ย"
"ไม่เหนื่อยครับ" ทั้งสองมองตากันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งอมตะขอตัวไปอาบน้ำ
หลังจากอมตะอาบน้ำเสร็จอมตะนั้นก็รีบมาอ้อนแฟนเลยทีเดียว สกิลอ้อนแฟนนี้ไม่ธรรมดาเลย
"เธอค้าบบบบบ เค้าเหนื่อยจังเลยค้าบบ"บอกเธอ แพ้มากกกกก "หยุดเลยครับ เค้าขอไปอาบน้ำก่อนเหม็นมาก"
"ไม่เหม็นเลยครับ เธอตัวหอมมาก" วายุไม่ฟัง รีบไปอาบน้ำเพราะวายุไม่อยากเถียงกับอมตะ
หลังจากที่วายุอาบน้ำเสร็จนั้นมักจะมีสายตาคู่หนึ่งจ้องวายุไม่หยุด"เธอมองอะไรหรอ"วายุถามขึ้น จริงๆก็อาจจะรู้คำตอบอยู่แต่ก็อยากถาม"เค้าแค่มองแฟน ไม่ได้รึไงคะ?"หลังจากนั้นวายุก็อ้างว่าง่วงนอน เพราะถ้าเขาไม่บอกแบบนั้นอะไรก็เกิดขึ้นได้
(เช้า)
"อมตะ!!!.....ตื่นได้แล้ว สายแล้วเนี่ยย"วายุรีบปลุกอมตะที่นอนเหมือนซ้อมตาย"อมตะ!!!!!!"
"ค้าบบบบบ"อมตะงัวเงียตื่นขึ้นมา ปกติอมตะไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้ ก็อย่างว่าแหละก็ลูกคุณหนูนิเนาะ
"รีบไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวเค้าไปทำกับข้าว" ว่าแล้ววายุก็รีบดึงอมตะจนอมตะยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำ
(โต๊ะกินข้าว)
"อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ"
"ใช่ค้าบบบตอนนี้ตัวหอมมาก ดมดูสิค้าบบ"อมตะขยับไปไกล้ๆ เพื่อที่จะให้วายุดม ทั้งๆที่ตัวเองยังแก้ผ้าอยู่
"หยุดเลย ไปใส่เสื้อได้แล้วจะโซว์ให้ใครดูไม่ทราบ"วายุรีบดุอมตะ "โซว์ให้ตัวเองดูไงคะ"วายุรีบไล่ให้อมตะไปใส่เสื้อไม่งั้นจะไม่ให้อมตะกินข้าว อมตะจึงรีบไปใส่เสื้อ
ทั้งสองกินข้าวเสร็จจึงออกมาเดินเล่นแต่ระหว่างทางทั้งสองดันเจอเพื่อนเก่าของวายุ "บอล!!! แกมาทำอะไรแถวนี้ว่ะ"
บอลหันมาดูก็เห็นว่าเป็นวายุกับอมตะ จริงๆบอลก็รู้เรื่องของอมตะมาไม่น้อยเลย "อ้าววายุฉันมาทำธุรอ่ะ แล้วนี่มากับใครอ่ะ พักอยู่แถวนี้อ่อ"บอลถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"นี่อมตะแฟนฉันเอง แล้วฉันเองก็พักแถวนี้แหละ"หลังจากพูดจบบอลเองก็ขอคุยกับวายุอย่างเป็นส่วนตัวโดยให้อมตะนั่งรอแถวนั้น
"มีอะไรหรอบอล"
"แกไม่รู้หรอว่าอมตะ คือลูกมาเฟียนะแถมยังเจ้าชู้มากเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"พอบอลพูดจบก็ทำเอาวายุโมโหเลยทีเดียว "แกพูดเรื่องอะไรอ่ะ ฉันรู้แล้วเรื่องอมตะเป็นลูกมาเฟีย แต่เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้แน่นอน ฉันรู้นะว่าแกไม่ถูกกับอมตะ" บอลไม่รู้จะอธิบายอะไรแล้ว เพระวายุไม่ฟัง
"เอาเถอะ แกไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
