บทที่1 การจู่โจมในไม่กี่นาที

โรงเรียนอนุบาลปาปาซินเป่า

ในเวลาบ่ายสามกว่าๆนักเรียนถยยอยกันกลับบ้านโดยมีผู้ปกครองไปรับบ้าง กลับกับรถส่งเด็กอนุบาลบ้าง ด้วยความที่นักเรียนจำนวนมาก ทำให้คุณครูต้องคอยดูแลอย่างเข้มงวด

รถสีดำคันหนึ่งมาจอดสงบที่หน้าโรงเรียนประมาณ5นาทีกว่าก็มีชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆเดินลงจากรถ เขาใส่สูทสวมแว่นดำรองเท้าหนังดูแล้วเหมือนพวกคนรวยมีฐานะหรือไม่ก็ลูกเศรษฐีที่ไม่ธรรมๆทั่วไป

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถ ในมือกำลังกดโทรศัพท์หาใครสักคนอยู่ เขาตกเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆอย่างมาก สักพักเขาวางสายแล้วเดินตรงมาทางที่ครูบลู คุณครูสาวที่พึ่งบรรจุมาได้ไม่กี่เดือนก่อน ด้วยความสงสัยเธอจึงถามเขาไป

"คุณคะ มีธุระอะไรที่นี่หรือเปล่าคะ? หรือว่ามารับเด็นคนไหนใช่มั้ยคะ?"

"...."

เธอถามไปแต่ได้รับเพียงความเงียบกลับมา เขาเดินมาหาเดินมาหาเธออย่างช้าๆอีกด้วย บลูรวบรวมสติเธอคิดว่าเขามาแบบนี้ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ แต่ด้วยความที่มีคนอยู่เยอะเธอจึงไม่กล้าทำอะไรได้แต่ยืนนิ่งๆตามปกติ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นหน้าที่แสนหล่อเหลาเย็นชาภายใต้แว่นดำเข้ามาใกล้เธอจนอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด เธอรู้สึกเกร็ง จากนั้นก็พยายามถามเขาไปอีกรอบ

"คุณมาที่นี่ทะ.....!!!.."เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เขาก็ปิดปากของเธอด้วยการประกบริมฝีปากของเขากับเธอ ทำให้ทั้งเธอเเละทุกคนที่อยู่ณ ที่นั้นต่างตะลึงและตกใจกันยกใหญ่

เขาค่อยๆคลายจูบออกแล้วพูดด้ววเสียงทุ้มเเผ่วเบา"ฉันมาพบผอ."

บลูตอบไปอย่างไม่รู้ตัวด้วยเสียงแผ่วกว่า"เดินตรงไปซ้ายมือค่ะ...." เธอยังคงตกใจนิ่งกับที่อยู่อย่างนั้นจากนั้นจึงเรียกสติมาได้เธอก็ต้องตกใจหนักกว่าเก่า!

รสชาติที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้งมันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่หยุด คนรอบค้างหยุดชะงักกันหมดพวกเขาเองก็ตกใจสุดๆเช่นกัน คณะครูสาวเพื่อนร่วมงานของบลูเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนกและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

"บลู..ทะ..ทำไมเมื่อกี้ถึงได้..."

ครูสาวถามด้วยนํ้าเสียงตะกุกตะกัก ห้านาทีต่อมาชาบหนุ่มเดินออกมา ทำให้บลูใจเต้นอีกครั้ง เขามองเธอแล้วก็บอกเธอว่า"ไปกับฉัน"

"ปะ ไปไหนคะ? ทำไมฉันต้องไปด้วย?" ชายหนุ่มทอดเเว้นดำทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

"ขออนุญาติครับ" เธอเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

"คะ?" ยังไม่ทันไรเขาก็สอดมือเข้าไปอุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดาย

"...!!!"

บลูพยามขัดขืนแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ เขามีแรงมากเหลือเกิน ทุกคน ณ ที่นั้นได้แต่อึ่งค้างตกใจกันอีกรอบ เมื่อกี้พวกเขาพึ่งจูบกันตอนนี้อุ่มกันอีก!

สติไม่อยู่กับตัวของบลูอีกต่อไป ทำไมคนแปลกหน้าคนนี้ต้องจูบเธอ? จะอุ้มเธอทำไม? จะพาเธอไปไหนกันแน่?

ขณะนั้นเองเขาก้าวเท้าอย่างองอาดไปที่รถสีดำของเขาที่จอดอยู่ เปิดประตูที่อยู่ข้างคนขับแล้วว่างเธอลงคาดเข้มขัดให้เธออย่างแน่นหนาโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็รีบขับรถออกไป

ในความตกใจนั้นเองบลูก็ถามคำถามที่ครุ่นคิดออกมาตรงๆ"จะพาฉันไปไหนคะ?!" เข้าเหลิบมองเธอเล็กน้อย

"ไปบ้านฉัน"

"หะ! คุณพูดว่าอะไรนะคะ?" เธอตกใจจนสติหลุดไปชั่วครู่ เขาตอบเธอด้วยนํ้าเสียงเข้มเด่นชัด"ไปบ้าน ฉัน จะพาไปเจอคนคนหนึ่ง" เสียงเงียบไปสักพักบลูถามต่อด้วยความกังวน

"แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันคะ? ทุกการกระทำของคุณมีเหตุผมอะไร? เราไม่เคยรู้จักหรือเคยเจอกันมาก่อนแล้วทำไมคุณถึงได้ทำกับฮันแบบนี้คะ?" คำถามของหญิงสาวที่ถูกถามออกไปยาวเหยียดถูกตักออกไปโดนไม่กี่คำ

"เดี๋ยวค่อยคุย"

คำพูดนั้นทำเอาบลูหน้าบู้โดยไม่รู้ตัว ทำไมกันนะเธอต้องทำตัวแบบนี้กับคนแปลกหน้าด้วยล่ะ! ชายหนุ่มเหลิบมองเธอที่ทำหน้าแบบนั้นโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยซักนิด เมื่อมาถึง'บ้าน'ของชานหนุ่ม เธอถึงกลับตาค้างไปชั่วขณะ นี่เรียกบ้านหรอเนี่ย?

ใหญ่มาก! ยั่งกะคฤหาสแหนะ เขารอดรถที่หน้าทางเข้ามีชายคนหนึ่งสวมชุดสีดำคล้ายพ่อบ้านเธอเข้ามา โห มีพ่อบ้านด้วยหรอเนี่ย! ดวงตาของบลูเป็นประกาย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเธอต้องออกอาการด้วยเขาจะสังเกตหรือเปล่านะ?

เมื่อเธอมองกลับไปก็ไม่เห็นเขามีท่าทีจะมองเธอเลย แต่ที่ไหนได้เขามองเธอทุกวินาทีที่เธอไม่มองเขาต่าลหากล่ะ เขาลงจากรถและพูดกับเธอ

"ตามฉันมา" เธอรียเปิดประตูรถออกแล้วก็วิ่งตามเขาไป

บทที่2 แทนตนว่าน้า

ด้านใน ห้องโถงกว้างสีเหลืองอร่ามทอดยาวไปถึงห้องรับเเขกเขานั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกและก็เรียกให้เธอไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องรับแขกทันที ทันใดนั้นเด็กชายตัวน้อยก็ก้าวลงมาจากชั้นบน

เด็กน้องเดินลงมาทีละขั้นๆอย่างช้าสีหน้าดูเข้มขึม บลูคลาดว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้คือลูกชายของชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟา

งานดีกันทั้งคู่เลยนะพ่อลูกคู่นี้! ทำไมๆทำไมเธอต้องคิด ผู้หญิงคนนี้เพี้ยนไปแล้วใช่ไหม?

เธอเป็นเพียงครูอนุบาลทำไมต้องเจออะไรแบบนี้นะ ใช่ในบ้านนี้มีเด็กอยู่

ผู้ชายคนนี้ต้องการให้เธอเป็นครูสอนประจำตัวให้เด็กชายแน่ๆเลย!

ต้องใช่แน่! แล้วทำไมเขาต้องจูบเธอด้วยล่ะ คิดไปไดเไม่นานเด็กน้อยก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอแอบตกใจเล็กน้อย

"เอ่อ...คือว่าจะช่วยบอกหน่อยๆด้ไหมคะ?นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ?"

ชายหนุมกระแอมคอเล็กน้อยก่อนพูดว่า"เธอต้องมาอยู่ที่นี่" บลูตกใจ

"อะไรนะคะ? ทำไมฉันต้องมาอยู่นี่ด้วย คุณคะถ้าจะให้ฉันเป็นครูหรือพี่เลี้ยงให้ลูกคุณล่ะก็ฉันว่ามันคงไม่จำเป็นต้องให้ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่หรอค่ะ!" ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปกับคำพูดของหญิงสาวก่อนจะพูดด้วนเสียงที่เรียบว่า

"ใครบอกว่าจะให้เธอมาเป็นครูหรือพี่เลี้ยงให้เด็กคนนี้?"

บลูก็นิ่งไปสามวิก่อนตอบเขาไปอย่างลังเลใจ"แล้วคุณจะพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ"

คราวนี้เด็กชายตัวน้อยเป็นฝ่ายตอบแทน "มาเป็นแม่ให้ผมไงล่ะ" เธอช็อกอย่างหนักก่อนถามกลับเด็กชายตัวน้อย

"คะคือว่าหนูจ๊ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? น้าจะไปเป็นแม่ให้หนูได้ยังไง?" เธอเลือกใช้คำว่า'น้า'กับเด็กชายตัวน้อยเพราะเธอไม่อยากเป็นบ้านก่อนที่จะได้อุ่มหลานของเธอหรือก็คือได้อุ่มลูกองน้องสาวของเธอนั่นเอง พอเห็นหญิงสาวทำหน้างงงวยและตกใจอยูเขาจึงได้กล่าวอ่างชัดเจนในความหมายของคำพูดคุมเครือของเด็กชาย

"เธอจะมาเป็นแม่ของเขาก็คือเธอต้องแต่งงานกับฉัน" บลู"...!!!" เป็นอีกครั้งที่หัวเต้นแรง "อะไรนะคะ? ฉะฉันต้องทำอะไรนะ?" นํ้าเสียงตะกุตะกะขอเธอทำเอาชายหนุ่มครุ่นคิดจากนั้นเขาจึงพูดอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงเรียบเฉยแต่ชัดเจน

"**แต่งงานกับฉันนะ**"

โอมายก๊อตตตตตตต ตอนนี้หัวใจบลูหยุดเต้นไปแล้ว เธอรีบตึงสติกลับมาโดย เร็ว ชีวิตฉันตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไร?

"คุณจะว่ายังไง?" ยังจะว่ายังไงอีกล่ะ ตอนนี้ในหัวแบ่งเป็นสองด้านแล้วนะ! ถ้าแต่งกับเขาไปเราก็ได้มีชีวิตที่ดีแน่นอนดูบ้านเขาสิใหญ่ขนาดไหน

เอิ่ม...ข้อนี้ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี จะแต่งงานกับเขาได้ยังไงพึ่งเจอกันแค่ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยด้วยซํ้าไป ในระหว่างที่เธอคิดไม่ตกเขาจึงเอ่ยปากแนะนำตัวเองก่อนถือเป็นการทักทาย "ฉันชื่อเกล์ กิจติสร วรรณพัท"

"คะค่ะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!"บลูสดุงและก็บอกชื่อตัวเองกลับไปเช่นกัน "ฉะฉันบลูค่ะ บราภา รุ่งทารานะคะ"

จากนั้นเด็กชายตัวน้อยก็ได้เอ่ยชื่อตัวเองตามมาเช่นกัน"ผมพีคครับ พานุคัภ วรรณพัทครับ"

เมื่อได้ยินชื่อเด็กน้อยบลูถึงกับยิ้มออกมาเล็กน้อย'พีค'เป็นชื่อที่เหมาะกับเด็กชายคนนี้เหลือเกินเหมือนกับมาว่าชื่อสื่ออารมณ์และหน้าตาของเด็กชายตัวน้อยได้อย่างชัดเจนมากๆทีเดียว แต่ชื่อของชายหนุ่มก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ดูสุขุมมากๆเลยล่ะเข้ากับลุคการแต่งตัวและท่วงท่าช่วงเหมาะกับเขามากเสียจริง

มากเกินไปด้วยซํ้า! จนเธออยากจะตามคนตั่งชื่อมาบูชาในฐานะที้เขามีพรสวรรค์ลํ้าเลิศในการตั่งชื่อให้คนขนาดนี้เลยเชียวนะ!

บทที่3 พบปากครอบครัว

คนรับใช้เดินเข้ามาเพื่อนํานํ้ามาให้ทั้งสาวของเธอแะเด็กชายตัวน้อยเป็นนํ้าผลไม้รวมส่วนของชายหนุ่มคือชาคาโมมาย เเม่เจ้า! เห็นแบบนี้เขาก็ดื่มชาเป็นด้วยหรอ? อะไรจะหาได้ยากบานนี้ผู้ชายสุขุมแบบนี้ดื่มชาเนี่ยนะ? เธอคิดอยู่ในใจพลางมองเขาด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น ท่าดื่มชานั่นมันอะไร? โครตเทพเลย!อย่างกับเทพบุตร ส่วนเด็กชายตัวน้อยก็ยกแก้วนํ้าแล้วพูดต่อว่า "คุณจะแต่งงานกับพ่อของผมไหมครับ?" บลูมีสีหน้าลังเลสัยสนก่อนจะตอบกลับไป"คะคือว่านะคะ เรื่องนี้มันจะไม่เร็วไปหรอคะ? ฉันหมายถึงเราพึ่งได้พบกันจู่ๆพูดแบบนี้มันจะดีจริงๆน่ะหรอคะ?" ชายหนุ่มวางแก้วชายลงแล้วตอบด้วยเสียงเรียบเช่นเคย "นั่นก็ใช่"

"คะ? คุณหมายความว่าอะไรนะ?" บลูทำหน้างุนงงอย่างที่สุด คิ้วของชายหนุ่มขมวดขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบแบบเปี่ยงประเด็น"คุณมีแฟนหรือคู่หมั้นหรือเปล่า?" เขากล่าว "มะไม่มีค่ะ! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้คะ?"

"ถ้าคุณไม่มีใครก็ดีผมจะได้สบายใจถ้าจะแต่งงารกันไป" เดี๋ยวใครเขาตกลงจะแต่งกับคุณกับล่ะ! "คุณคะนี่ไม่ใช่ประเด็น แต่คือฉันยังไม่รับคำขอของคุณเลยนะคะ"

"ก็รับซะสิ" บลูเลือดขึ้นหัวเดือดปุดๆ จะให้ฉันตกลงจนได้เลยใช่ไหมเนี่ย! เธอกระแอมคอเล็กน้อย แล้วพูดต่อ"เรื่องนั้นฉันต้องปรึษาพ่อแม่พี่น้องก่อนค่ะ!" นั่นเป็นคำขาดสุดถ้าของบลู เขาตอบกลับมาอย่างชัดเจนว่า"ขอแค่เธอตกลงฉันจะไปคุยกับพ่อแม่เธอพรุ่งนี้เลย" อะไรนะ! จะบ้าหรอ? พรุ่งนี้ด้วย? "คุณคะฉันว่าคงไม่เหมาะมั้งคะ" เข้านิ่งไปสามวินาทีก่อนโต้กลับ "งั้นพรุ่งนี้เธอไปเจอพ่อแม่ฉันก่อนก็แล้วกัน" "คะ?" บลูมีความตกใจและงงงวยเช่นเคย เขากระแอมแล้วลุกขึ้นพูดว่า"ฉันจะไปส่ง" "ค่ะ!"บลูตอบรับแบบอัตโนมัตไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เธอลํ่าลาเด็กชายก่อนออกมา

ในรถ ความเียบเข้าปกคุมเธอถาม"คุณรู้ทางไปบ้านฉันด้วยหรอคะ?"เขาตอบแบบนิ่งๆตาไม่แม้จะมองเธอเลย"รู้" "ทำไมจู่ๆถึงต้อเป็นฉันคะ? มีคนอื่นตั่งหลายคนแล้วคุณคุยอะไรกับผอ.กันแน่คะ? คุณไม่จำเป็นต้องผืนทำแบบนี้นี้ก็ได้ค่ะ ฉันไม่มีดีอะไรเลยนะคะ?" เขาเงียบไปสักพักจึงค่อยตอบกลับแบบเป็นขั้นเป็นตอน"คำถามแรกเพราะเธอทำให้ฉันคุนเคยคับคลาอย่างบอกไม่ถูก... ข้อสองของคำถามสองฉันคุณกับผอ.เรื่องเธอขอดูที่อยู่ประวัติและก็ขและก็ขอลางานให้เธอ2อาทิศย์" อะไรนะ? "คุณไม่มีสิทธิ์มาลางานให้ฉันนะคะ! มันเป็นสิทธิ์ของฉันแถมยังขอลาตั่ง2อาทิศย์เงินเดือนของเดือนนี้คงไม่ต้องเอากันพอดี! และอีกอย่างคุณดูประวัติฉันก็เท่ากะบการละเมิทสิทธิ์ค่ะ!" เขาฟังเธอบ่นแบบเงียบรอจนเธอหยุดค่อยพูดต่อ "คำถามที่สามคุณอาจมีดีมากกว่าที่คุณคิด ผมเลยจะลองทำให้คุณเห็นความดีในตัวเองให้มากขึ้นไงล่ะ ที่ผมจอดรถที่หน้าโรงเรียนนานก็เพราะตรวจดูสภาพการกระทำคุณ" ใช่คำว่าสภาพเลยหรอ? ตรวจดูฉันทำไมต้องสนใจฉันด้วยเล่า! หลอกชมคนเก่งนะนายคนนี้

" เอ่อคือฉัน...ยังไงฉันก็ว่ามันไม่เหมาะอยู่ดี"

"อะไรไม่เหมาะ?" ตอนนี้เสียงของเขามีนํ้าแข็งเกาะอยู่ฟังดูเย็นเยือกชะมัดเลย!

"ไม่เหมาะตรงที่ว่าคนพึ่งเนอกันมาขอแต่งงานเลยมันจะมันจะไม่ดีนะคะ" เธอเลือกใช้คำที่คอบคุมและไม่คุมเครืออย่างระวังที่สุด "งั้นหรอ?ก็ได้ผมจะให้เวลาคุณ"

"จริงนะคะ? คุณไม่ได้หรอกกันนะ?" บลูดัใจจนออกหน้าออกตา "แต่พรุ่งนี้คุณก็ต้องไปพบพ่อแม่ผมกับผม ผมจะมารับตอนบ่ายสามห้ามสายล่ะ รออยู่หน้าบ้านคุณก็ได้" เข้ายื้นคำขาดที่เด็จขาดจนบลูไม่กล้าปฎิเสธเธอได้แต่ตอบไปว่า"งั้นก็ได้ค่ะ" ถึงแม้ในใจจะระเบิดอยู่แล้วก็ตาม เขามีลูกแล้วนะ!จะมาสนใจเธออีกทำไมไม่หาแม่แท้ๆให้ลูกล่ะ ทำไมกันนะหรือแม่เด็กตายแล้ว! พึ่งเจอกันแท้ๆเขากลับมาขอเธอแต่งงานแถมยังให้ไปเจอพ่อแม่เข้าพรุ่งนี้อีกเนี่ยนะ! นี่เป็นฝันร้ายชัดๆเมื่อไหร่จะตื่นกันนะ คิดได้ไม่นานรถสีดำคันนี้ก็จอดหน้าบ้านแล้ว "ถึงบ้านเธอแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ" เธอรีบลงรถอย่างเชียบพรัน"เดี๋ยว" เขาจับมือเธอไว้"มีอะไรคะ?"

"แค่จะบอกว่าอย่าลืใที่นัดกันไว้ล่ะ แล้วก็ถามพ่อแม่เธอไว้ล่วงหน้าก็ดีนะ"

"คะ? อ่อได้ค่ะ!"

"อืม" เขาขับรถออกไป บลูเองก็รีบวิ่งเข้าบ้านอย่างบอกไม่ถูก พอเธอเข้าไปในบ้านก็พบกับออเร้นพี่สาวคนรองเธอทักท้ายกันตามปกติ"วันนี้กลับเร็วจังนะคะบลู" ออเร้นพูด

"ก็นิดหน่อยน่ะ"บลูตอบกลับแบบลนๆ

"ไม่มีอะไรจริงน่ะหรอ?เมื่อกี้มีคนมาส่งด้วยนี่?" กรีนที่พึ่งเข้ามาก็พูดสิ่งที่เห็นกลับตาออกมา ทั้งสามรวมถึงอีกสาวคนเป็นพี่น้องกัน บ้ารหลังนี้อยู่กันเจ็ดคนรวมแม่ด้วย

บรรดาหกพี่น้องคือ เรตพี่สาวคนโต ออเร้นพี่สาวคนรอง ไวท์ พี่สาวคนที่สาว กรีนพี่สาวคนที่สี่ บลูน้องรอง ไวโอเล็ตน้องคนสุดท้อง

อันที่จริงยังมีเเบล็กพี่ชายคนที่โตสุดในบ้านอีกหนึ่งคนแต่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านเดียวกัน แต่ไปอยู่อเมริกากับพ่อเพราะบริษัทอยู่ที่นั่น