เกิดใหม่....ในโลกของดาบพิฆาตอสูร
ตอนที่ 1 ฝันร้ายแสนทรหด...
อาเรโกะ ปารุ
*ลืมตาตื่นขึ้นมา*
สึกิคุนิ โยริอิจิ
ที่รัก! นางลืมตาแล้ว!
อาเรโกะ อุตะ
ว้าว! น่ารักมากๆเลยค่ะ!
*ยิ้ม*
สึกิคุนิ โยริอิจิ
อะไรเหรอครับที่รัก?
สึกิคุนิ โยริอิจิ
ดวงตาทั้งสองข้างของนาง...สีไม่เหมือนกันเลย...ข้างซ้ายเป็นสีชมพูเเละมีรูม่านตารูปหัวใจสีขาวอยู่ตรงกลาง....ส่วนข้างขวา...เป็นสีม่วงและมีรูม่านตาเป็นรูปดาว 6 แฉกสีขาวคล้ายๆดาวเหนืออยู่ตรงกลาง...
สึกิคุนิ โยริอิจิ
นี่คือ...สิ่งที่คุณกำลังจะพูด...ใช่ไหมครับ?
*ยิ้ม*
อาเรโกะ อุตะ
ใช่ค่ะ...
*ยิ้ม*
อาเรโกะ อุตะ
แต่นาง....ก็สวยอยู่หรอกค่ะ...
อาเรโกะ อุตะ
ผมนุ่มๆสีชมพู....ของใครน้า?
*ยิ้มและพูดในน้ำเสียงอ่อนโยน*
สึกิคุนิ โยริอิจิ
พอลูกโตมา....พ่อจะสอน...วิชาดาบให้ลูกเองนะ...
*จับนิ้วก้อยของนางอย่างอ่อนโยน*
อาเรโกะ ปารุ
*จับมือของคุณพ่อแล้วยิ้ม*
อาเรโกะ อุมิ
นี่ๆ พี่คะ...ทำไมถึงต้องเอาชีวิตเข้าปกป้องพวกเราจากหมีป่าตัวนั้นด้วยค่ะ?! ทั้งๆที่รู้อยู่ว่า...ตัวเองต้องบาดเจ็บน่ะ?!
*น้ำเสียงหงุดหงิด*
อาเรโกะ มิกุ
*ร้องไห้แล้วเข้าไปกอดนาง*
ฮือๆ พ-พี่คะ....หมีตัวนั้น....น-น่ากลัวมากเลยค่ะ...
อาเรโกะ ไอ
พี่อุมิคะ....แต่ถ้าไม่ได้พี่ปารุช่วยไว้...พวกเราตายกันหมดนะคะ...ลองคำนวณดูเล่นๆนะคะ พี่ปารุกับพี่อุมิ 5 ขวบ....ส่วนหนูกับน้องมิกุอายุเพียง 4 ปี...ซึ่ง...พี่ปารุเกิดก่อนพี่ไป 1 นาทีแสดงว่าพี่ปารุอวุโสที่สุดในนี้...เพราะฉะนั้นพี่เขา...ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ
*ยิ้มและกอดนาง*
อาเรโกะ ปารุ
*ยิ้ม*
ขอบคุณนะ...และ...พี่ก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้รอบคอบ...
อาเรโกะ อุมิ
ชิ....พี่ไม่ผิดหรอกค่ะ...
*น้ำเสียงของนางอ่อนโยนลง*
อาเรโกะ ปารุ
*ลูบหัวน้องๆทั้ง 3 คนอย่างอ่อนโยน*
สึกิคุนิ โยริอิจิ
ลูกเก่งมากนะ...ทั้ง 4 คนเลย...
อาเรโกะ อุตะ
ใช่แล้วจ้ะ...แม่ภูมิใจ...ในตัวของลูกๆนะ
*ยิ้มแล้วปิดกล่องปฐมพยาบาล*
เด็กๆทั้ง 4 คนขอบคุณพ่อและแม่ จากนั้นพวกเขาก็ทานข้าวเย็นกัน....
ปารุออกไปเก็บสมุนไพรมาทำยาให้พ่อที่นอนป่วยใกล้ตายของนางอยู่
อาเรโกะ ปารุ
ขอร้องล่ะ....ขอร้องล่ะ...ขอร้องล่ะ! ขอให้ไปทำยาทันเถอะนะ!
นางยืนอยู่หน้าประตูบ้าน....พร้อมกับน้ำตาไหลพราก....
ครอบครัวสุดที่รักของนาง....
ที่มี...พ่อ...แม่...อุมิ (น้องสาวฝาแฝดของนาง)....ไอ...และ...มิกุ (น้องเล็กสุด)
นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าของนาง...
อาเรโกะ ปารุ
*ร้องไห้*
ไม่....ไม่...ไม่...ไม่.....ใครทำกันได้ลงคอ?!
เธอกำลังหมายถึง......ตัวของฉันเหรอ?
อาเรโกะ ปารุ
*?!?*
ใครน่ะ?!
นางหันหลังไปตามเสียงที่พูดขึ้นมา
อสูรยืนอยู่ข้างหลังตัวของนาง....
ตอนที่ 2 นี่มัน...
อาเรโกะ ปารุ
ทำแบบนี้ทำไมล่ะ?!
อาเรโกะ ปารุ
*หยิบดาบคาตานะของพ่อของนางขึ้นมา*
อสูรเก
อ-อะไร? จะทำอะไรน่ะ?
*น้ำเสียงหวาดกลัว*
อาเรโกะ ปารุ
ปราณตะวันกระบวนท่าที่ 1 : ร่ายรำ!
*ตัดคออสูร*
อสูรเก
อ๊าาาาา! เจ็บนะเห้ย!
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
นั่น...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
*ในใจ : เด็ก....อายุเพียง...6 ปี...*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
*ในใจ : สามารถ....ใช้ปราณตะวันแล้วหรือ?*
อาเรโกะ ปารุ
*ร้องไห้*
พ่อ...แม่...อุมิ...ไอ...มิกุ...พี่ขอโทษ...
ฮือๆ
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
*ลูบหลังของนางอย่างอ่อนโยน*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ไม่เป็นไรนะ...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เดี๋ยวฉัน...จะช่วยเธอเอง...
อาเรโกะ ปารุ
ช่วย...ครอบครัวของหนูได้ไหมคะ?...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
พวกเขา...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
นอนหลับไป...ตลอดกาลแล้วล่ะค่ะ...
อาเรโกะ ปารุ
*น้ำตายังคงไหลออกมา*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
พวกเขา...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
อยากจะพัก
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
จากทุกๆอย่างน่ะค่ะ
อาเรโกะ ปารุ
พัก....เหรอคะ?
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ใช่ค่ะ...
*ยิ้ม*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ต่อจากนี้...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เป็นแม่...ให้เธอเองจ้ะ
อาเรโกะ ปารุ
ขอบคุณค่ะ!
*ยิ้ม*
เวลา...ผ่านไปไวเหมือนโกหก...
อาจารย์ซากุระ
ตั้งท่าใหม่....
อาจารย์ซากุระ
โจมตีฉันเลย...
อาจารย์ซากุระ
เป็นอสูรซะ...
อาจารย์ซากุระ
ไม่ต้องกลัวฉันเจ็บหรอก
อาเรโกะ ปารุ
ปราณซากุระกระบวนท่าที่ 1 : ซากุระผลิบาน!
อาเรโกะ ปารุ
*ในใจ : รู้สึก...เหมือนว่า...*
อาเรโกะ ปารุ
*ในใจ : มีคนจ้องมองเราอยู่เลย...*
อาจารย์ซากุระ
ปราณซากุระกระบวนท่าที่ 2 : ซากุระบริสุทธิ์!
อาเรโกะ ปารุ
*ใช้ดาบต้านการโจมตี*
ปราณซากุระ...กระบวนการท่าที่ 3! : เข็มทิ่มแทงตามดอกซากุระ!
อาจารย์ซากุระ
*หลบเกือบไม่ทัน*
เหวอ....ไวนะเรา!
*ยิ้ม*
อาจารย์ซากุระ
เดี๋ยววันนี้อาจารย์จะเลี้ยงดังโงะนะ
อาเรโกะ ปารุ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อาเรโกะ ปารุ
ขอบคุณมากค่ะ!
โทคิโทว มุอิจิโร่
เด็กหญิงคนนั้น....
โทคิโทว มุอิจิโร่
เก่งจัง...
โทคิโทว มุอิจิโร่
เราเอง...ก็ต้องพยายาม!
ตอนที่ 3 เผยนิสัยที่แท้จริง....
อาเรโกะ ปารุ
หืม~ อาจารย์คะ...ดังโงะเจ้านี้อร่อยสุดๆไปเลยค่ะ!
*นั่งทานดังโงะ*
อาจารย์ซากุระ
จ้าๆ ทานให้อร่อยนะ
*ลูบหัวของนางเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน*
ขณะนั้นเองนางสังเกตเห็นมุอิจิโร่กำลังนั่งดูพวกเขาอยู่โดยลืมกระพริบตาไปเลย...(นี่เขาเรียกว่าดูหรือจ้องเนี่ย?)
อาเรโกะ ปารุ
อ๊ะ? อาจารย์คะ
อาเรโกะ ปารุ
*กระซิบ*
เด็กผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรเหรอคะ?
อาจารย์ซากุระ
*กระซิบกลับ*
อ๋อ...คนนั้นเหรอ...เขาชื่อ
โทคิโทว มุอิจิโร่ น่ะ...
อาเรโกะ ปารุ
*พยักหน้า*
ค่ะๆ
อาเรโกะ ปารุ
มุอิจิโร่คุง!
โทคิโทว มุอิจิโร่
*เพิ่งรู้ตัว*
อ-เอ่อ...มีอะไร?
อาเรโกะ ปารุ
ทานดังโงะไหมคะ?
โทคิโทว มุอิจิโร่
ก็ได้...
มุอิจิโร่เดินไปหานางแล้วนั่งทานดังโงะกับนางด้วย
โทคิโทว มุอิจิโร่
อร่อยดีนะ...
*สีหน้ายังคงเหมือนคนเบื่อโลก*
อาเรโกะ ปารุ
ชอบไหม?
*ยิ้ม*
โทคิโทว มุอิจิโร่
*ในใจ : เด็กคนนี้...ประหลาดจัง..*
โทคิโทว มุอิจิโร่
*ในใจ : ทั้งสีผม...ที่เป็นสีชมพูอ่อน...และดวงตาข้างซ้ายเป็นสีชมพูมีรูม่านตารูปหัวใจสีขาวส่วนดวงตาข้างขวาเป็นสีม่วงมีรูม่านตาเป็นรูปดวงดาวหกแฉกสีขาว...*
โทคิโทว มุอิจิโร่
*ในใจ : เเปลกชะมัด...แต่ก็...*
โทคิโทว มุอิจิโร่
*ในใจ : ดู...น่ารักดี...*
ช่วงนี้...ปราณซากุระที่ปารุใช้อยู่เริ่มอ่อนกำลังลง...
ทำให้อาจารย์ซากุระกังวลอย่างมาก...
อาจารย์ซากุระ
แล้วเรื่อง....ก็เป็นอย่างที่ว่ามาแหละค่ะ...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เข้าใจแล้วล่ะ...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
แล้ว...มีพฤติกรรมอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมของนางบ้าง?
อาจารย์ซากุระ
นางรักแมวมากๆ....เปรียบเสมือนกับว่าเป็นทาสแมวเลยค่ะ...
อาจารย์ซากุระ
และนิสัยของนาง...
อาจารย์ซากุระ
จากที่สดใสร่าเริงแจ่มใสอยู่แล้ว....ช่วงนี้...นิสัยแสนเบิกบานแจ่มใสของนางทวีคูณขึ้นมาค่ะ...
อาจารย์ซากุระ
นิสัยความเมตตาและความใจดีของนาง...
อาจารย์ซากุระ
ที่มีให้กับทุกๆอย่าง...
อาจารย์ซากุระ
เริ่มทวีคูณขึ้นเช่นกันค่ะ...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เข้าใจเเล้ว....
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ไหน...ลองยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่แสดงถึงความทวีคูณขึ้นของนางมาได้ไหม?
มิรัน
*แกล้งนางโดยการบุลลี่รูปร่างหน้าตา*
อาเรโกะ ปารุ
ใช่แล้ว...
*ยิ้ม*
อาเรโกะ ปารุ
ฉันอาจจะ...ไม่ใช่มนุษย์ที่...ประเสริฐล้ำเลิศและสวยงามเท่ากับพวกเธอ...
*ยิ้ม*
อาเรโกะ ปารุ
สีผมของเธอสวยดีนะ! สีม่วงลาเวนเดอร์สวยมากๆเลยล่ะ!
*ยิ้ม*
อาเรโกะ ปารุ
ดวงตาของเธอหา
ยากนะเนี่ย! สีเทาสวยสด
งดงามมากๆเลย!
*ยิ้ม*
อาจารย์ซากุระ
นั่นแหละค่ะ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เข้าใจแล้วล่ะนะ
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
นางก็แค่...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เผยนิสัยที่แท้จริงของนางออกมายังไงล่ะ...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ใช่แล้ว...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ที่เจ้าพูดมาทั้งหมด...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
คือนิสัย...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ที่นางเป็นเมื่ออยู่กับฉัน...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เพราะฉัน...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ทำหน้าที่
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
เป็นแม่บุญธรรมของนางเอง...
อาเรโกะ ปารุ
หืม? มีอะไรงั้นเหรอ?
โทคิโทว มุอิจิโร่
ทำไมเธอถึง...ต้องทำตัวร่าเริงแจ่มใสและยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาล่ะ?
อาเรโกะ ปารุ
นิสัยที่แท้จริงของฉันน่ะ...
โทคิโทว มุอิจิโร่
นิสัย....ที่แท้จริง...งั้นเหรอ?
อาเรโกะ ปารุ
ใช่แล้วล่ะ! ทุกๆคนย่อมมีนิสัยที่แท้จริงแตกต่างกันไปตามแต่ละบุคคล
โทคิโทว มุอิจิโร่
*ดวงตาของเขามีประกายเล็กน้อย*
ห๊ะ? เมื่อกี้...เธอพูดว่าอะไรนะ? เมื่อกี้น่ะ...เมื่อกี้...
อาเรโกะ ปารุ
เมื่อกี้เหรอ?
*ยิ้ม*
โทคิโทว มุอิจิโร่
ใช่แล้วๆ เมื่อกี้ไง...
*ยิ้ม*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
*ดูเด็กๆอยู่ห่างๆ*
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ในที่สุด....มุอิจิโร่...
อุบุยาชิกิ อามาเนะ
ก็มีเพื่อนซักที...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
