ในคืนที่มีพายุฝนกระหน่ำ

" คามิเอล....คามิเอลลูกรัก...จำที่แม่บอกไว้นะ....ลูกจะต้องห้ามหลับไปนานเด็ดขาดนะจ๊ะ ไม่งั้นลูกจะถูกปีศาจกลืนกินนะ ถ้าเป็นแบบนั้นลูกจะหายไปตลอดกาลนะจ๊ะ " นางพร่ำบอกลูกตนเองด้วยน้ำตา " แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวหรอกนะจ๊ะ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีความมืดตรงข้ามกับแสงสว่าง ลูกไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงหรือกลัวพวกเขาหรอกนะจ๊ะ " นางลูบหน้าของลูกของตนเองก่อนจะท่องอะไรบางอย่าง

" หัวเป็นอีกา , แขนซ้ายเป็นเหยี่ยว , แขนขวาเป็นหมาป่า , ขาซ้ายเป็นแมงป่อง , ขาขวาเป็นม้า , ลำตัวเป็นสิงโต กษัตริย์แห่งยมโลกผู้อยู่เหนือกว่าความไม่รู้ทั้งปวง คดโกง ความโลภ ความเกลียดชังและความโกรธ ขอให้ท่านพบดวงใจดวงสุดท้ายที่เสียไป ผู้รับใช้พระองค์กำลังแสวงหาการไถ่บาป ผู้รับใช้พระองค์กำลังแสวงหาการไถ่บาป !!! " นางได้แทงมีดไปที่หัวใจของลูกตนเอง

" ขอแลกเปลี่ยนเสร็จสิ้น " หลังจากที่นางได้สังเวยหัวใจของลูกตนเองก็มีเสียงปริศนาตอบรับขึ้น " ความปรารถนาของข้ามีเพียงหนึ่งเดียว ให้เครื่องสังเวยนี้ได้ นั่งบนบัลลังก์ที่สูงส่งที่สุดบนแผ่นดินนี้ !! ให้พวกที่ทำผิดต่อข้าและลูกได้ชดใช้ !! " เมื่อพูดความปรารถนาของนางหมด นางจึงจบชีวิตของตนเองโดยการแทงมีดมาที่หัวใจของตนเอง

...เปรี้ยง !!!! เปรี้ยง !!!!...

.......

.......

...ซ่าาาาาาา ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก พรึบ !!? ลืมตา...

...[ องค์ชายลำดับที่ 2 ของอาณาจักรโรโมเนียร์ ที่เกิดจากองค์จักรพรรดิและสนมของเขา เนื่องจากความโปรดปรานที่มีมากจนเกินไปทำให้องค์จักรพรรดินีทรงโกรธและอิจฉาเป็นอย่างมาก ทำให้สองแม่ลูกต้องหลบหนีออกมาจากราชวัง และหลบซ่อนตัวอยู่ในชนบท ]...

[ แต่ทว่าคนเหล่านั้นกลับไม่ปล่อยพวกเขาไป คนเหล่านั้นได้รอบสังหารบุตรชายที่เป็นดั่งแสงสว่างของนาง จนทำให้นางนั้นไร้ซึ่งแสงสว่างในชีวิต นางได้คืนชีพให้บุตรชายของนาง และในขณะที่เขาฟื้นคืนชีพนางก็ได้อัญเชิญสิ่งที่ไม่ควรอยู่บนโลกนี้ออกมา ]

ซ่าาาา เสียงฝนได้ดังกลบเสียงของผู้คนที่ถูกฆ่าอย่างเวทนา และชะล้างเลือดให้จางไป

...จบตอน...

...เปรี้ยง !!! เปรี้ยง !! ซ่าาาา...

หลังจากที่คืนแห่งความโกลาหลทุกอย่างจบลง คามิเอลที่ตื่นขึ้นอีกครั้ง " ข้าคิดว่านางแค่ใช้ชีวิตเหมือนเหยื่อมาตลอดซะอีก แต่นางกลับทำสิ่งที่น่าสนใจมากแทนอย่างการเรียกข้าออกมา "

...6 ปีต่อมา...

" มิคาเอล ! ลูกรักวันนี้จะออกไปเล่นข้างนอกมั้ยจ๊ะ " เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้เป็นแม่ของเขาดังขึ้น ในตาของนางดูว่างเปล่าราวกับถูกช่วงชิงวิญญาณไป " อืม...ครับคุณแม่ !! " ทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบและยิ้มให้นาง

" งั้นให้แม่เตรียมข้าวกล่องให้มั้ยจ๊ะ " นางถามด้วยความเป็นห่วง " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะกลับมากินที่บ้านครับ " ยิ้ม " ง งั้นเหรอจ๊ะ " นางมีสีหน้าเป็นกังวลพร้อมกับเหงื่อออกเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

' หึหึ...วันนี้จะทำอะไรดีนะ คืนนี้เราจะกินกี่ตัวกันดีน้าาา ' นั่งคิดอยู่ในใจพร้อมแกว่งขาไปมา ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก" คิมาเอล ! อรุณสวัสดิ์ " ทักทาย " มิคาเอล !! วันนี้มากินข้าวกลางวันกับพวกเราทีหลังดีมั้ย " เสียงของเด็กสาวในหมู่บ้านคุยกับเขา " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปกินข้าวเที่ยงกับคุณแม่น่ะครับ " ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ง งั้นเหรอน่าเสียดายจัง " นางทำสีหน้าเสียดายเล็กน้อย " ไว้คราวหน้านะครับ " เขาบอกกับนางพร้อมกับยิ้มให้ " อ อืม !! ไว้คราวหน้ามากินด้วยกันนะ " ร่าเริง ' ช่างเด็กมนุษย์ ตัวน้อยที่น่ารักเสียจริง ' คิดในใจ " ครับ ~ " ยิ้ม ' เหอะ !! เพราะหน้าตาดีของเรา เราจึงตั้งรกรากได้อย่างรวดเร็ว แต่หน้าตาก็เปรียบเสมือนดาบสองคม '

"ชิ !! พวกเด็กผู้หญิงในหมู่บ้านชอบผู้ชายที่หน้าสวยเหมือนกับผู้หญิงแบบนั้นหรอ ?? " เสียงของเด็กหนุ่มในหมู่บ้านคนนึงดังขึ้น " ก็ช่วยไม่ได้นิหว่า ถึงไอ้เจ้ามิคาเอลจะหน้าสวยแต่มันก็หล่อจริง ๆ นั่นแหละ " เพื่อนในกลุ่มของเด็กหนุ่มได้พูดขึ้น พร้อมมองไปที่มิคาเอล

" หืม..." หันมายิ้มให้กลุ่มเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ก่อนจะเดินออกไป " !!? มันได้ยินที่พวกเราพูดรึเปล่าเนี่ย " ตกใจ " ไม่หรอกมั้งอยู่ตั้งไกลขนาดนี้ " หนึ่งในเด็กหนุ่มพูดขึ้น

" มิคาเอล !! ตอนนี้นายยุ่งมากมั้ย? " ถาม " ไม่นะครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ " ตอบกลับ " งั้นดีเลย ! นายไปดูให้หน่อยว่าโรเบิร์ตบดข้าวโอ๊ตเสร็จรึยัง อีกไม่นานจะมีคนมารับแล้วนะ " เสียงของลุงในหมู่บ้านขอให้เขาไปช่วยดูงานของโรเบิร์ต " คร้าบ " เดินไปที่โรงบดข้าว ' โรเบิร์ตอีกแล้วเหรอ คราวนี้เขาคงอารมณ์เสียใส่เราอีกตามเคยอยากจะฆ่าทิ้งเสียจริง ' คิดในใจ " คุณโรเบิร์ตครับ คุณลุงให้ข้ามาบอกว่าอีกไม่นานจะมีคนมารับข้าวโอ๊ตบดแล้นนะครับ แล้วก็บอกให้รีบทำให้เสร็จด้วยน่ะครับ " ยิ้ม

" เออ ๆ ไม่ต้องมาเร่งข้าหรอกน่า...ยังไงก็เสร็จทันอยู่แล้ว รีบไสหัวไป !! " ไล่ " หืม...งั้นหรอครับ งั้นข้าไปก่อนนะครับ " หยิบเศษหินลงไปในเครื่องบด " เออ !! ไปได้แล้ว ข้าจะทำงานต่อ " ไม่สนใจ

" หึ !! " เขาเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินผ่านคนของดยุค " หืม !? " หันไปมองมิคาเอล " มีอะไรหรือครับท่านอัศวิน " ถาม " เด็กคนเมื่อกี้นี้น่ะ ? " ทำหน้าสงสัย " อ๋อ !! เค้าชื่อมิคาเอล เค้าเป็นลูกของคนในหมู่บ้านเราน่ะครับ เค้าอยู่กับแม่แค่สองคนน่ะ แต่เค้าเด็กดีและขยันมากเลยล่ะครับ "

" งั้นหรอ " มองตาม " ท่านรู้จักเค้าหรือครับ ?? " ถาม " เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าเราจะได้เจอกันภายหลัง " ตอบกลับก่อนจะเดินไปที่พัก

...จบตอน...

" ......มิคาเอล เดี๋ยวแม่ไปคุยกับเค้าเองลูกไปคอยที่ห้องก่อนนะ " บอกมิคาเอล พร้อมเอาตัวมาบังไว้ " แม่ครับ " จับ " เค้ามาที่นี้เพื่อเจอผมเดี๋ยวผมคุยกับเค้าเองครับ " บอกพร้อมยิ้มให้ " แต่...มิคาเอล " กังวล

" ผมรู้ว่าแม่เป็นกังวลเรื่องอะไร แต่มันจะต้องไม่เป็นไรหรอกครับรอผมอยู่ที่บ้านก่อนนะครับ " มอง " อืม...ได้สิจ๊ะ " เดินไปรอในบ้าน

" นายดูสนิทกับแม่ของนายมากเลยนะ " บอก " ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แม่ผมค่อนข้างเป็นกังวลน่ะครับ " บอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย " ที่แม่ผมทำหยาบคายเพราะเธอไม่รู้ว่าคุณเป็นคนของดยุคน่ะครับ ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ "

" แล้วพ่อของนายคือใคร " ถาม " อืม...มีคนบอกว่าพ่อของผมเสียไปตั้งแต่ 6 ปี ก่อนแล้วน่ะครับ " ทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยสีหน้าเศร้าลง " นายพูดเหมือนพูดถึงพ่อของคนอื่นเลยนะ? " สงสัย " ฮ่า..มันเกิดก่อนที่แม่จะรับผมมาเลี้ยงน่ะครับ ดังนั้นผมจึงไม่รู้รายละเอียดมากนัก 55 " หัวเราะเจือ ๆ

' พวกเค้าดูสนิทกันมากจนไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยง ' คิดในใจ " ตอนนี้นายอายุเท่าไหร่แล้ว " ถาม " อืม...แม่ผมบอกว่าผมน่าจะอายุ 13 ปี "

' 13 ปี ' คิดในใจ มอง " นายมีร่างกายที่สมส่วนดีนะ " บอก " หืม...ขอบคุณครับ? " งุนงง " นายคิดที่จะมาทำงานที่ปราสาทมั้ยล่ะ นายน้อยของเราต้องการคนรับใช้ส่วนตัวอยู่พอดี " ถาม " ได้ยังไงกัน?....ผมเป็นแค่คนชั้นล่างจะให้ไปทำงานที่ปราสาทดยุค..." ลังเล

" ให้เวลาผมคิดหน่อยได้มั้ยครับ " ถาม " นายยังกังวลอะไรอยู่อีก " ถาม " เอ่อ...มันอาจจะเสียมารยาทแต่ผมได้ยินมาว่าคุณชายเป็นคนอารมณ์ร้อนน่ะครับ "

" เอิ่ม...เค้าแค่ยังไม่บรรลุนิติภาวะนิดหน่อย " ทำหน้าเหนื่อยใจ " ผ ผมไม่รู้ว่าเด็กกำพร้าแบบผมจะดีพอสำหรับเค้ารึเปล่า แต่ผมจะพยายามนะครับ " ตอบด้วยสีหน้ากังวล " 555 มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก " หัวเราะ

" นายคงกลัวมากเลยสินะ แต่นายแค่อาจจะโดนคุณชายโมโหใส่ และถูกลงโทษแทนเค้าตอนเรียนไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าแผลของนายมันหนักมากจริง ๆ เดี๋ยวฉันหายาให้เอง " บอก " ม มันออกจะใจกว้างเกินไปหน่อย.... "

" แล้วเจ้าว่าไงล่ะ " ถาม " อืม...ถึงผมจะยังขาดทักษะและประสบการณ์อยู่มากแต่ผมจะทำให้เต็มที่ครับ " ยิ้ม ' ไม่ต้องห่วงนะครับคุณแม่ผมจะใช้ชีวิตอย่างดี ' คิดในใจ

...จบตอน...