ฟินิกซ์ผอเรียกพบนายแนะผมเหลือบตาขึ้นมองไอ้แน็กที่เดินตรงมาหาผมพร้อมกับแจ้งข่าวสำคัญผมขมวดคิ้วมองมันนิดหน่อยนึกไม่ออกเลยว่าผอจะเรียกพบผมด้วยเรื่องอะไรแม้ผมจะเป็นประธานนักเรียนคนใหม่ของปดิวัตรแต่ก็ใช่ว่าผอจะมาก้าวก่ายงานของผมมากเท่าไหร่ตั้งแต่ที่ผมรับตำแหน่งนี้มาท่านก็ยังไม่เคยเรียกพบผมเลยสักครั้งช่วยไม่ได้ที่ผมจะแปลกใจมากเป็นพิเศษ

เรื่องอะไรวะ

ไอ้แน็คยักไหล่ ไม่รู้ว่ะฉันก็รับแจ้งมาอีกทีนายรีบไปเหอะดูถ้าผอจะมีเรื่องใหญ่ให้ได้ทำ

ผมพยักหน้าตอบรับไอ้แน็คแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนในหัวพยายามคาดการณ์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบางทีอาจมีนักเรียนชกต่อยกันที่โรงอาหารหรือไม่ก็มีนักเรียนหญิงทึ่งผมกันเพื่อแย่งผู้ชายก็ได้ผมคาดการณ์ไปตลอดทางจนกระทั่งเดินถึงห้องผู้อำนวยการโรงเรียนผมเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาตให้เปิดประตูเข้าไปได้

ขออนุญาตครับ

ผมบอกพลางผลักประตูไม้เข้าไปแต่ส่องเท้าต้องชะงักเสียก่อนเมื่อภายในห้องผู้อำนวยการเต็มไปด้วยผู้ชายร่างสูงใหญ่พวกนั้นสวมเสื้อสูทสีดำและแว่นกันแดดสีเดียวกันยืนอยู่ในนั้นอย่างกับพวกบอดี้การ์ดในหนังมาเฟียเลยว่ะและจากที่ประมาณการด้วยสายตาน่าจะประมาณห้าถึงหกคนเห็นจะได้นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย

มาซะทีนะมานี่สิ

เสียงของผู้อำนวยการดังแว่วมาจากด้านหลังของใช้สวมเสื้อสูทกลุ่มคนพวกนั้นหลีกทางให้ผมเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ตัวผมเดินแหวกกลุ่มบอดี้การ์ดพวกนั้นเข้าไปด้านในห้องทุกท่วงท่าของผมถูกจับจองราวกับว่าถ้าขยับผิดตำแหน่งนิดเดียวหัวผมคงจะระเบิดเป็นจุลทันทีที่ผมเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะผอสายตาผมก็เลือกไปเห็นผู้ชายปริศนาอีกคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผู้อำนวยการเข้าหันหลังให้ผมอยู่ดูจากท่าทางแล้วเขากำลังข่มขู่ผออยู่แน่ๆ

สวัสดีครับ

ผมก้าวออกไปทำให้แค่ของผอห่างเก้าอี้มามองหน้าผมแว๊บแรกที่เห็นเขาผมก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่ผมรู้จักหรอกนะแต่ใบหน้าที่น่าเกรงถามและส่งอิทธิพลนั้นทำให้ผมเสียสันหลังวูบไปหมด

ฟินิกซ์...คุณคนนี้คือคุณรังสีสิริแสนรังสรรค์

สวัสดีครับ

ผมกล่าวอีกรอบรู้สึกคุ้นๆกับนามสกุลนี้บอกไม่ถูกแต่ก่อนที่ผมจะนึกได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครผู้อำนวยการโรงเรียนก็พลายมือมาทางผมซะก่อน

ส่วนนี่คือฟินิกซ์เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนเราครับ

อื้มหน่วยก้านใช้ได้

คุณรังสีพยักหน้าพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งมองหน้าใกล้ๆแบบนี้ก็ยิ่งคุ้นเพิ่งเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนนะแล้วไหนจะนามสกุลของเขาอีกคุณว่ะ

เธอคงจะพอรู้จักฉันมาบ้างนะไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลของเรานี่นา

ชายคนนั้นยิ้มแต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่เย็นเหยียบจนน่ากลัวตระกูลหรอ...สิริแสนรังสรรค์... xxxxxxxx

เดี๋ยวนะผมพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหนซวยแล้วนี่มันนามสกุลของตระกูลมาเฟียยักษ์ใหญ่นี่หว่าแก๊งมังกรแดงมังกรดำอะไรสักอย่างนี่แหละเข้ามาทำอะไรในโรงเรียนเนี่ยแล้วเขาเรียกผมมาพบทำไม

นั่งวงก็ตีฉันจะได้เริ่มพูดธุระของฉันสักที

คุณรังสีหันหน้าไปทางผู้อำนวยการอีกครั้งผมจึงหย่อนก้นลงกับเก้าอี้ข้างๆของเขารู้สึกประหม่าจนวางตัวไม่ถูกเลยแฮะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนที่ผมเผลอไปเหยียบหางใครเข้าหรือเปล่าทำไมมาเฟียใหญ่อย่างคุณรังสีต้องมาหาผมถึงที่นี่ด้วย

ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะอีก 2 สัปดาห์ลูกสาวที่น่ารักของฉันจะย้ายกลับมาเรียนที่เมืองไทยฉันเห็นว่าโรงเรียนนี้มีคุณภาพฉันก็เลยอยากให้ลูกสาวคนเดียวของฉันเรียนที่นี่

ยินดีเลยครับคุณรังสีผู้อำนวยการยิ้มแห้งๆให้คุณรังสีผมแอบสังเกตเห็นเหงื่อที่ขมับของผอสองสามเม็ด

ที่จริงฉันก็มีบอดี้การ์ดให้ลูกสาวฉันอยู่แล้วล่ะนะแต่ฉันก็เกรงใจทางโรงเรียนถ้าเกิดต้องมีคนนอกเข้ามาป้วนเปี้ยนที่นี่ดังนั้นฉันจึงอยากมอบหมายนาทีนี้ให้คนที่ไว้วางใจได้

.....

ทั้งผมและผู้อำนวยการโรงเรียนเงียบกริบสายตาคมของคุณรังสีจึงเลื่อนมาทางผมยิ่งประธานนักเรียนของที่นี่เป็นผู้ใช้ฉันก็ยิ่งชอบเพราะเขาน่าจะเป็นคนที่ดูแลลูกสาวฉันได้ตอนที่อยู่โรงเรียน

วะ ว่าไงนะ

ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าประธานนักเรียนจะต้องมีหน้าที่ดูแลคนอื่นได้ผลเป็นประธานนักเรียนนะครับไม่ใช่บอดี้การ์ด

แล้วนี่คือรูปของลูกสาวผม

คุณรังสีหยิบรูปถ่ายออกมาจากเป้าเสื้อแล้วส่งให้ผู้อำนวยการผู้อำนวยการดูอย่างประหลาดเดียวก็ส่งให้มาที่ผมผมรับมันไว้ด้วยสมองตื้อๆถ้าลาออกจากการเป็นประธานนักเรียนตอนนี้ทันไหมวะอุตส่าห์ฝ่าฟันแยงตำแหน่งนี้จากไอ้ทิเบตตั้งเนิ่นนานพอได้รับหน้าที่อำนาจอึ้งแบบนี้ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพลาดสรุปว่าไอ้ทิเบตรอดตัวไปใช่ไหมที่ไม่ได้เป็นประธานนักเรียนน่ะผมก้มลงไปมองรูปถ่ายนั้นด้วยอาการเซ็งเป็ดแต่สายตาปะทะกับเจ้าของรอยยิ้มชวนฝันในรูปถ่ายผมก็นึกกลับไปไม่เป็นเลยทีเดียวนี่มันคนหรือนางฟ้าครับน่ารักฉิบหายวอดป่วง

ตกลงว่าเธอเต็มใจจะรับหน้าที่นี้ไหมประธานนักเรียน

คุณรังสีหันมามองหน้าผมอยากต้องการคำตอบถึงลูกสาวของเขาจะน่ารักขนาดไหนแต่ผมก็ไม่อยากรับหน้าที่เพิ่มอยู่ดีเพราะถ้าเกิดทำงานมากขึ้นมา...

เอ่อคือว่า...

ไม่รับหรอ

คุณรังสีว่าพลางหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงไปได้มาไหนด้วยหรอที่นี่ไปโรงเรียนมัธยมนะแล้วนายจะบอดี้การ์ดตั้ง ห้าคนเขาจะพกปืนเพื่ออะไร

สรุปว่า...?

คุณรังสีลูบกระบอกปืนตัวเองเมื่อมันเป็นลูกหมาน้อยน่ารักแต่ผมว่ามันเหมือนพญามัจจุราชน่ากลัวมากกว่าให้ตายสิคู่กันขนาดนี้ยังต้องมาขอคำตอบจากผมอีกหรอ

ยินดีครับยินดีเลย

ผมตอบทั้งที่น้ำตาตกในแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตารับกรรมที่ไม่ได้ก็ต่อไปโคตรซวยคนรังสีกระตุกยิ้มออกมาแล้วจัดการเหน็บกระบอกปืนที่ขอบกางเกงตามเดิมผมได้แต่มองกระบอกปืนนั้นยังหดถูกเกิดผมทำอะไรผิดพลาดกับลูกสาวเขาผมคงไม่โดนลูกปืนของคุณรังสีเจาะสมองใช่ไหมทำไมชีวิตไอฟินิกซ์ถึงได้พลิกผันไปยุ่งกับมาเฟียได้วันนี้อะไรโดนจิตโดนใจให้เขาส่งลูกสาวตัวเองมาเรียนที่นี่ถ้าห่วงลูกนักทำไมไม่เก็บใส่โหลดอกเข็มไว้ที่บ้านเลยล่ะผมว่ามันต้องเป็นเพราะนรกช้างหรือไม่ก็สว่างกลั่นแกล้งผมแน่ๆเลยซวยของแท้ซวยแบบไม่มีอะไรผสม

นักเรียนใหม่ที่แสนจะน่ารัก(เหรอ)

กึกเมื่อรถลู่ล่าเกิน20ล้านเทียบค่าจอดที่หน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้วประตูของรถโรลส์รอยซ์สีดำก็ถูกเปิดออกโดยบอดี้การ์ดฉันออกมาจากรถท่ามกลางสายตาหน้าสิบคู่ที่จ้องมองมาเป็นใครก็ตื่นเต้นตะลึงทางนั้นเมื่อเห็นรถหรูราคาแพงระยับมาจอดที่โรงเรียนมัธยมธรรมดาๆแบบนี้ฉันกลัวตามองภาพตรงหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์นิดหน่อยที่นี่ต่างจากที่ฉันคิดไว้มากโขนอกจากอาคารเรียนจะไม่รู้แล้วยังค่อนไปทางเก่าอีกต่างหากถามจริงเหอะผอโรงเรียนไม่คิดจะบูรณะโรงเรียนใหม่บ้างเลยหรอพ่อคิดอะไรของพ่อนะถึงได้ส่งฉันมาเรียนในที่แบบนี้ฉันรักสายตาจากอาคารเรียนต่อหน้ากว่าสายตาไปมองรอบตัวนักเรียนหลายคนยังจ้องเห็นตาใบกระพริบแถมอีกหลายคนก็ยังเอาฉันไปเป็นหัวข้อสนทนาอีกต่างหากเอาเหอะฉันชักจะชินกับเรื่องพวกนี้แล้วแหละ

คุณหนูครับตอนเย็นผมจะมารับคุณหนูที่นี่เวลาสี่โมงนะครับคุณหนูห้ามออกไปนอกบริเวณโรงเรียนได้ขาดไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามนะครับ

ฉันทำหน้าเซ็วโรคไส่วาโยเข้าเป็นบอดี้ก้าประจำตัวของฉันทีเฮี้ยบที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาบางทีเขาอาจจะเฮี้ยวก็เพราะฉันอีกก็ได้ใครจะรู้

แล้วถ้าเกิดโรงเรียนไฟไหม้ล่ะฉันก็ต้องยืนอยู่ในนั้นให้ไฟคลอกตายใช่ไหม

คุณหนู

วาโยเอ็ดฉันแหมทำหน้าเครียดไปได้

โอเคๆเข้าใจแล้วนะนายจะไปไหนก็ไปเหอะ

คุณหนูต้องฟังผมนะครับเพื่อความปลอดภัยของคุณหนูเอง

จ้าๆฉันจะเชื่อฟังนายไม่นอกลู่นอกทางด้วยค่าเลยเจ้าค่ะคุณพ่อ

ฉันแกล้งประชดวาโยส่ายหน้าหน่อยๆแล้วพูดต่อ

ถ้างั้นผมตัวกลับก่อนนะครับ

ฉันพยักหน้าตอบรับวาโยเขาจึงโค้งศีรษะให้ฉันน้อยๆแล้วเดินกลับไปที่รถส่วนฉันก็เดินตลบหลังเข้าไปในโรงเรียนด้วยท่าทางสบายๆให้ตายสิโรงเรียนนี้เล็กกว่าโรงเรียนเก่าของฉันตั้งเยอะแถมยูนิฟอร์มของที่นี่ก็ไม่สวยเอาซะเลยแล้วบอกความปลอดภัยภายในโรงเรียนก็ไม่น่าจะหลายกลุ่มเท่าไหร่ด้วยดูจากยารักษาความปลอดภัยที่ยืนหลับหน้าโรงเรียนแล้วช่างควรจะฝากความหวังไว้ที่นี้จริงๆหรอฉันคือคุณหนูซาบีนี่เห็นแก็งค์มังกรแดงนะจะบอกให้

กึก

สติฉันถูกดึงกลับมาอีกครั้งเมื่อจู่ๆใครบางคนก็มายืดยืนอยู่ตรงหน้าฉันฉันค่อยๆไร้สายตาจากรองเท้าหนังสีดำกางเกงขายาวทรงเดฟเสื้อนักเรียนสีขาวไปจนถึงใบหน้าของผู้ชายปริศนาที่ยืนทั้งหัวฉันอยู่ใครเนี่ยแต่หลอดชะมัดยาดดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลแดงที่ทำให้เขาดูเจ้าอารมณ์จมูกโด่งรั้นกินเด็กน้อยและริมฝีปากได้ลูบกำลังดีผิวของเขาไม่ขาวมากแถมหุ่นก็ฟิตแอนด์เฟิร์มเหมือนคนออกกำลังกายมาอย่างดีทุกอย่างมันก็จะดีอยู่แล้วเชียวถ้าเกิดเขาไม่เอาแต่มองฉันด้วยสายตาเหยียดๆแถมยังไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ยี้เสียมารยาท

นายเป็นใคร

ฉันโผล่งออกไปมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกันถ้าคิดว่าตัวเองจะมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นคนเดียวก็ได้บอกเลยว่าคิดผิดฉันเองก็มองเขาด้วยสายตาเหยียดยันได้เหมือนกันแถมยังแอคติ้งเก่งกว่าด้วยชิ

เธอคือลูกสาวของคุณรังสี สิริแสนรังสวรรค์ใช่ไหม

หม้อนั้นไม่ตอบคำถามฉันแต่การที่เขาพูดชื่อเพราะของฉันออกมาแบบนี้แสดงว่าเขาต้องเป็นคนที่พ่อฉันฝากฝังเอาไว้แน่ๆฉันมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าบ้างพ่อฝากฉันไว้กับคนแบบนี้เนี่ยนะพ่อเอาอะไรคิด

ใช้ทำไม

ทำไมแต่งตัวแบบนี้มาโรงเรียน

แต่งตัวทำไมฉันแต่งตัวแปลกตรงไหน

ฉันก็มองเสื้อผ้าของฉันตัวเองอย่างพิจารณาวันนี้อุตส่าห์หยิบเลือกเสื้อที่เร็วที่สุดมาแล้วนะมันเป็นเสื้อแขนกุดสีขาวที่แต่งด้วยลูกไม้เล็กๆน่ารักกระโปรงลายสก๊อตสีแดงสลับดำทำให้ฉันดูเขา isuzu แถมรองเท้าผ้าใบส้นสูงที่ฉันเลือกมาก็เป็นที่สุภาพด้วยฉันออกจากเคารพสถานที่ไม่เห็นจะแต่งตัวผิดแปลกตรงไหน

แล้วยูนิฟอร์มนักเรียนล่ะหมอนั้นทำด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

ยังไม่แห้ง

ฉันโกหกที่จริงสาวใช้ที่บ้านรีดให้ฉันจูนเนี๊ยบแล้วแหละฉันแค่ไม่อยากใส่มันเพราะมันไม่สวยและไม่ตรงสเปคฉันยังรุนแรงฉันก็แค่นั้น

แก้ทางโรงเรียนจัดส่งชุดเธอไปให้ตั้งแต่ 2 อาทิตย์ก่อนแล้วไม่ใช่หรอมันจะไม่แห้งได้ไงอีกอย่างช่วงนี้ฝนก็ไม่ตกด้วย

ทางโรงเรียนจัดส่งให้ตั้งแต่ 2 อาทิตย์ก็จริงแต่ฉันเพิ่งซักเสร็จเมื่อเช้านี้ฉันไหวไหล่สินะเขาดูอึมรับประทานไปเลยหึๆรู้จักซาบินี่คนนี้น้อยไปซะแล้วย่ะ

อย่างน้อยเธอก็ควรจะวางแผนก่อนบ้างใครใช้ให้เธอซักชุดที่ต้องใส่วันนี้เมื่อเช้าห๊ะ

ก็ฉันซักไปแล้วนายจะให้ฉันทำไงใส่ทำเปียกๆมาหรอ

เธอนี่มัน...

กริ๊งงงงง

เสียงออดดังขึ้นขัดจังหวะขาวฉันจึงรีบอาศัยจังหวะนั้นในการพูดแทรกขึ้นมา

ออดดังแล้วงั้นฉันขอตัวไปเข้าเรียนก่อนนะ

ฉันหมุนตัวไปอีกทางแทบจะทันทีก่อนจะรีบจเำเท้าหนีผู้ชายคนนั้นไปยังอาคารเรียนที่จริงฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองได้อยู่ห้องไหนเรียนอาคารอะไรหรือว่าฉันไหนแต่ตอนนี้ฉันต้องรีบหนีไอ้ผู้ชายท่าทางเอาเรื่องคนนี้ก่อนไม่ได้กลัวนะแต่แค่ไม่อยากจะเสวนาด้วย

เดี๋ยวดิ

อีตานั้นวิ่งมาด้านหน้าฉันไว้ก่อนที่ฉันจะวิ่งหนีเขาไปได้ฉันรีบหมุนตัวไปอีกทางทันทีแต่หมอนั่นก็รีบขอแขนฉันไว้แล้วดึงเข้าหา

โอ๊ยฉันเจ็บนะกล้าดียังไงมาแต่เนื้อตั้งตัวฉันเนี่ย

เช่นตะโกนใส่หน้าเขาแล้วรีบสะบัดแขนเข้าออกดูถ้ามันจะไม่ได้ผลเลยเพราะเข้าบีบแขนฉันแรงขึ้นจนมันเป็นรอยแดง

ฉันจะทำมากกว่านี้อีกถ้าเธอยังไม่ยอมฟังฉัน

ฟังบ้าฟังบ่นอะไรล่ะทำไมฉันต้องฟังนายไปนะใครก็ได้ช่วยด้วยฉันแหกปากร้องหน้าทันทีทำให้นักเรียนละแวกนี้ต่างพากันให้ความสนใจเราขึ้นมา

ไม่มีใครช่วยเธอหรอกน่าเพราะที่นี่ทุกคนฟังแต่ฉันเท่านั้นไอ้ผู้ชายยกร่างแสยะยิ้ม หน็อยคิดว่าคำพูดแค่นั้นจะคู่ฉันได้หรอ

นายเป็นใครทุกคนถึงต้องฟังนายด้วยห๊ะ

โทษทีที่ยังไม่ได้แนะนำตัวหมอนั่นขยิบตาให้ฉันฉันชื่อฟินิกซ์เป็นประธานนักเรียนของที่นี่

ประธานนักเรียนหน้าตาอย่างนายนะลองเป็นประธานนักเรียนคงครูเอาตำแหน่งจากอาจารย์มาหรือไงไม่ใช่ว่าเขาไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้หรอกนะเพราะดูจากลักษณะเข้าแล้วเขาดูมีอำนาจพอตัวแต่ฉันแค่ไม่ยากอย่าใส่เขาเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่มีน้ำยา

เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อยตามวันนี้ฉันจะปล่อยให้เธอใส่ชุดลำลองเดินไปเดินมาแบบนี้ไม่ได้

เขาพูดเสร็จก็ลากฉันให้เดินเข้าไปทันทีอ๊ากกก

ไอ้บ้าปล่อยฉันนะนี่มันเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนเหล่านายมากลืนกับฉันทำไมเนี่ยปล่อยนะไปยังตึกบ้าบออะไรก็ไม่รู้อีก

พลั่ก!

พอเขารักฉันมาจนถึงห้องอะไรสักอย่างเขาก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระอีกครั้งฉันมองไปรอบๆตัวก่อนจะพบว่าห้องนี้มีเพียงแค่ฉันและเขาสองคนเท่านั้น

จะทำอะไรของนาย

นายฟินิกซ์เดินไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากตู้ก่อนจะเดินกลับมาหาฉันที่ยืนงงอยู่กลางห้องอีกครั้งเขาโยนกองผ้าใส่หน้าฉันพังพูดว่า

เปลี่ยนชุดซะจะได้เหมือนกับนักเรียนคนอื่นสักที

ฉันขี้ของพระพวกนั้นออกมาดูที่แท้ก็เป็นชุดนักเรียนหญิงนี่เองให้ตายดิเตรียมตัวมาดีชะมัด

ทำไมฉันต้องมาเปลี่ยนด้วย

ไม่ตั้งคำถามสักทีเถอะยัยงี่เง่า

ฟินิกซ์แต่ว่าสายตาดุๆมาทางฉันตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครเรียกฉันว่ายัยงี่เง่ามาก่อนเลยนะแล้วเขาก็ดียังไงหมายเลขฉันแบบนั้น

นายนี่มาเป็นผู้ชายแบบไหนกันรู้ไหมว่าฉันเป็นใครมาจากไหนเพราะฉันอยู่วงการอะไรเขาสามารถฆ่านายได้เพียงแค่ดีดนิ้วเปาะเดียวนะรู้ไหม

ฉันรู้และทำใจเรื่องนี้มาแล้วด้วยฟินิกซ์ไหวไหล่เลิกพล่ามได้แล้วคุณหนูแห่งแก๊งมังกรแดงได้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าเรียนแล้ว

ฉันไม่เปลี่ยน

ฉันเน้นย้ำทีละคำสิ่งที่เกลียดมากที่สุดในชีวิตคือการถูกบังคับให้ทำนู่นทำนี่นั่นแหละเพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจเลยถ้าฉันจะเป็นปรปักษ์กับคำสั่งทุกอย่างบนโลกนี้

กึก

จู่ๆนายฟินิกซ์ก็ย่างเท้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งแล้ววกกลับมาที่ดวงตา

เอางั้นก็ได้เธอไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้เขาดึงชุดยูนิฟอร์มออกไปจากมือฉันหึในที่สุดเขาก็พ่ายแพ้ต่อฉันแล้วสินะเพราะฉันจะเป็นให้เธอเอง

กรี๊ด

หมอนี้พักฉันเข้าไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรงก่อนที่ตัวเขาจะเข้ามาประกบแล้วดันแขนไว้กับผนังเพื่อนหรอกไม่ให้ฉันหนีเขาบ้าไปแล้วหรือไงเขาจะทำอะไรบัดสีบัดเถลิงแบบนี้ไม่ได้นะ

งั้นเริ่มจากถอดเสื้อ

เขาว่าพังยื่นมือเข้ามาจับที่ไปเสื้อฉันแล้วทำท่าจะเลิกขึ้นมาฉันรีบประคบชายเสื้อตัวเองเอาไว้แล้วตะโกนออกไปทุกเสียง

เออก็ได้ฉันก็ไม่เป็นก็ได้

นายฟินิกซ์หัวเราะขึ้นจมูกทีนึงที่ได้ยินคำพูดฉันฉันรีบดึงชุดยูนิฟอร์มออกจากมือเขาออกมาทันทีมันคงไม่ดีถ้าฉันจะปล่อยให้เขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันน่ะ

ก็แค่นั้นทำเป็นเรื่องมากไปได้เสียพลังงานโดยเปล่าประโยชน์ชะมัด

ทีนี้ฉันก็ออกไปได้แล้วใช่ไหมฉันจ้องตาเขาอีกทั้งหมอนั้นหวนมามองหน้าฉันแล้วทำท่าขุ่นคิดอะไรบางอย่างฉันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสักทีไงนายคงไม่คิดจะให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าในนี้กับคนวิตถาวรอย่างนายหรอกนะ

หรือจะเอาแบบนั้นล่ะ

นี่นาย

ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเห็นเนื้อหนังมังสาของเธอหรอกแล้วอีกอย่างภายใต้เสื้อของเธอฉันว่าก็ไม่มีอะไรน่ามองหรอกจริงไหม

ไอ้บ้าไอ้โรคจิต

ฉันให้เธอออกแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้คุณหนูขอดึงแขนฉันไว้

อะไรอีก

เมื่อกี้เธอบอกฉันว่านี่ไม่ใช่หน้าที่ของประธานนักเรียนใช่ไหมฉันรู้แต่พ่อเธอเป็นคนฝากฝังให้ฉันดูแลเธอตลอดที่เธอเรียนอยู่ที่นี่เพราะฉะนั้นทำใจหน่อยนะถ้าเกิดว่าเราต้องทนเห็นหน้ากันไปช่วงนึง

ว่าไงนะ

ฉันพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าพ่อต้องฝากของฉันไว้กับใครสักคนในโรงเรียนแน่ๆแต่ฉันไม่คิดว่าคนๆนั้นจะเป็นเขาแถมยังต้องดูแลฉันอีกด้วยฉันไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะพ่อ

แล้วก็ระหว่างนี้อย่าทำตัวน่ารำคาญดื้อเงียบดื้อเปิดเผยหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ฉันหัวร้อนเพราะฉันจะบอกเธอเอาไว้อย่างว่าฉันไม่ใช่คนใจเย็นสักเท่าไหร่หรอก

.....

และถ้าฉันหมดความอดทนกับเธอจริงๆต่อให้พ่อเธอสั่งให้มือปืนแห่งแก๊งมังกรแดงเอาปืนมาเจ้ากระบะฉันฉันก็ไม่กลัว

นาย

ห้องน้ำหญิงอยู่ถัดไปจากห้องนี้เดินตรงไปซ้ายมือ

เท่าเดิมไปเปิดประตูห้องตัวเองดังพลัวะก่อนจะพักหลังฉันให้รีบออกไปจากห้องของเขาหน็อยคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาจากไหนหรอถึงได้มาชี้นิ้วสั่งฉันฉอดๆฉันกะฟัดกะเฟียดอยู่หน้าห้องขอสักพักแล้วยอมเดินไปที่ห้องน้ำหญิงอย่างช่วยไม่ได้ให้ตายสิฉันไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นเลยฉันยอมเป็นชุดนักเรียนแล้วเดินมาที่ห้องนักเรียนของตัวเองอีกครั้งไม่อยากจะบอกว่าอีตานั้นมาดักรอฉันหน้าห้องน้ำหญิงด้วยแหละมึงกลัวว่าฉันจะไม่ยอมเปลี่ยนชุดแล้วสินะถึงต้องมาจับตาดูทุกฝีก้าวขนาดนี้เหอะทำหน้าที่ได้ดีจริงๆคุณประธานนักเรียน

เสื้อขับไปหน่อยชั้นบนจริงๆมึงก็น่าจะพอดีอยู่แล้วเพียงแต่ส่วนหน้าอกมันตึงไปหน่อยอ่ะสายตาหมอดันมองต่ำลงมาในส่วนที่คับตึง

ถ้าเธอเอาฟองน้ำออกบ้างก็น่าจะพอดีงั้นปากหรือเนี่ยที่พูดออกมา

ฟองน้ำชั้นทวงทำขมวดคิ้วยังไม่พอใจหน้าอก 34 ครึ่งอย่างฉันเนี่ยนะต้องพึ่งฟองน้ำชิ

อืมม์เข้ารับคำในลำคอแล้วเมื่อไหร่จะเลื่อนสายตาขึ้นมาเสียทีละหื่นชะมัดฉันไม่อยากเถียงเขาหลอกปล่อยให้มโนไปเองแล้วกันเท่าเดิมมาส่งให้ฉันทีห้องม. 6/8 ซึ่งเป็นห้องเรียนห้องฉันเองก่อนที่จะเดินกลับไปห้องเรียนของตัวเองไปได้ซะก็ดีฉันเดินไปที่หน้าห้อง 8 เห็นอาจารย์ผู้ยิ่งวัยกลางคนยืนซ่อนอะไรอยู่ที่หน้ากระดาษแต่แล้วสายตาของหล่อนก็เลือกมามองฉันที่ได้ยืนเก้ๆกังๆที่หน้าห้อง

ขอโทษค่ะขอเข้าไปนะคะ

จะรีบพูดต่อค่ะเดินชับๆเข้าไปในห้องเรียนทันทียืดยืนหน้าห้องเพราะไม่รู้จะไปนั่งตรงไหนที่นั่งเกือบทั้งหมดมีเจ้าของหมดแล้วไม่น่าจะมีเก้าอี้ว่างให้ฉันอีกสักตัวหรอกมั้งฉันวกหน้ากลับมาที่หน้าห้องอีกครั้งสายตาของอาจารย์และนักเรียนในห้องที่มองตรงมาทำให้ฉันอึดอัดไม่น้อยเลยให้ตายดีที่จริงฉันก็ชอบเป็นคนเด่นอยู่หรอกนะแต่ฉันไม่ชอบให้ใครมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามแบบนี้ถ้าจะทำอะไรกันก็โพล่งออกมาตรงๆเลยเถอะ

เด็กใหม่ที่เขาว่ากันใช่ไหม

นั่นสิน่าดูยิ่งจัง เสียงผู้หญิง

นางฟ้าหรือเปล่า อันนี้เสียงผู้ชาย

เสี่ยงซุบซิบนินทาดังขึ้นระยะเผาขนแหมถ้าจะพูดกันขนาดนี้เอามีดมาแทงฉันเลยก็ได้นะ

เอาล่ะเงียบๆอาจารย์จะแอ้มออกมาสองสามทีก่อนที่เสียงซุบซิบเมื่อคู่จะเริ่มจางหายไปฉันหันไปครอบคลุมอาจารย์ร่อนจึงเริ่มพูดตอนไหนแนะนำตัวเองสิ

ฉันพ่นลมหายใจออกมานิดหน่อยฉันไม่ใช่เด็กประถมนะที่ต้องมาแนะนำตัวเองหน้าชั้นเรียนอ่ะแต่มันก็ป่วยการที่จะขัดคำสั่ง

ฉันชื่อซาบินี สมิตา สิริแสนรังสรรค์

สิริแสนรังสวรรค์!?!

เซี่ยงเฮฮาดังขึ้นทันทีที่ฉันพูดนามสกุลตัวเองไปก็บอกแล้วว่าไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลฉันถึงแม้มันจะโด่งดังในทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่เชื่อเถอะว่าใครๆก็ยำเกรงพวกสิริแสนรังสวรรค์กันทั้งนั้นจู่ๆสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่กลางห้องเขาดูแตกเยอะกว่านักเรียนคนอื่นเพราะในขณะที่ทุกคนต่างพากันวาดเกรงในนามสกุลของฉันเขาคนนั้นกลับกระตุกยิ้มออกมาเฮ้ยทำไมหน้าคุ้นจังแต่นึกไม่ออกเสียงเคยเจอเข้าที่ไหนมาก่อน

เธอไปนั่งที่ได้อาจารย์ตัดบทด้วยกันด้านหลังฉันให้เดินไปหาที่นั่งแต่ไหนล่ะที่ฉันบอกหน่อยว่าฉันควรไปนั่งตรงไหน

มันไม่มีเก้าอี้ว่างแล้วนี่คะ

ท่านท่านไปบอกอาจารย์ร่อนก็ตาอยู่คู่นึงจึงพูดขึ้นอีกครั้งใครพอจะไปหาที่นั่งให้สมิตาได้บ้าง

ทุกคนเงียบกริบแหงล่ะคงไม่มีใครอยากคบค้าสมาคมกับฉันอยู่แล้วพอถึงได้ส่งลูกสาวสุดที่รักอย่างฉันไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็กพ่อนะพ่อจะให้ฉันรีบกลับมาเรียนที่ไทยทำไมก็ไม่รู้

ผมครับ

ฉันถามเขาไปมองยังต้นเสียงผู้ชายคนเดิมชูมือขึ้นเป็นอาสาสมัครและเมื่อสายตาเราประสานกันเขาก็ส่งยิ้มพรายมาให้หม้อนี้เป็นใครกันเนี่ยยิ่งเห็นรอยยิ้มแบบนี้ฉันก็มั่นใจว่าต้องเคยเจอมาก่อนแน่ๆ

ดีจ้าถ้างั้นก็ช่วยไปหาตัวกับเก้าอี้มาให้นักเรียนใหม่หน่อยนะ

ครับอาจารย์