นี่คือเรื่องราวที่มันให้ฟ่านอี้เอ้อร์ได้ไปเกิดเป็นคุณหนูเลสเบี้ยน

  "แม่! "

  "อะไรของเอ็งเรียกซะเสียงดังเชียว"

"หนูไปทำงานก่อนนะ"

"เออๆกลับมากินข้าวด้วยล่ะ"

"จ้า"

แต่ฟ่านอี้เอ้อร์กลับไม่รู้ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่บนโลกนี้

"แม่"

"เอ้าทำแกกลับมาเร็วจัง"

"ก็วันนี้บอสให้เลิกไว้อ่ะ"

"เอิ่มงั้นแกช่วยไปซื้อของให้แม่ที"

"ได้ๆแม่"

"ขับรถดีนะ"

พอออกจากบ้านฟ้านอี้เอ้อร์ก็ได้พบอุบัติเหตุทางรถยนต์

                               ปี้ปี้!!!!!!

"อ๊าก!!!!"

ตอนนั้นเองเธอได้หลุดไปอีกโลกนึงที่ไม่มีทางออกไปจากโลกนี้ได้

"เอ๋...ปวดหัวจัง"

"คุณหนูตื่นแล้วรึเพคะ"

"นี่!เธอเป็นใคร"

"จำหลี่หลี่ไม่ได้หรอเพคะ"

"ห๊ะ!"

เธอได้มาเกิดเป็นคุณหนูลูกสาวคนเดียวของแม่ทัพใหญ่ตระกูลอู่

"ไม่ๆฉันต้องออกไป"

"คุณหนูหม่อนฉันไม่สามารถพาออกไปได้เพคะ"

"นี่หลี่หลี่ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวใช่หรือป่าว"

"เพคะ"

"งั้นพาฉันออกไป"

"บ่าวไม่กล้า"

ฟ่านอี้เอ้อร์ได้หยุดคิดว่าจะออกไปได้ยังไงจนต้องถามบ่าวรับใช้

"หลี่หลี่ ฉันชื่ออะไรหรอ"

"ไม่นะคุณหนูของข้าหัวกระแทกจนลืมชื่อตนเองแล้ว"

"ช...ช่ายฉันลืม"

"คุณหนูชื่อเสียวอู๋ลูกสาวคนเดียวของนายท่านไป่อู่"

"เสียวอู่...หรอ"

"เพคะ"

ฟ่านอี้เอ้อร์พอรู้ว่าตัวเองชื่อ เสียวอู่ก็รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

      //ก๊อกๆๆ//

"มีคนมา"

"เดี๋ยวหม่อนฉันจะไปเปิดประตูนะเพคะ"

"อือ"

คนตรงหน้าเสียวอู๋เป็นบุรุษที่ค่อนข้างมีอายุมากกว่า40แน่นอนใส่ชุดจีนโบราณเหมือนแม่ทัพที่หลี่หลี่บอก

"เสียวอู๋เจ้าตื่นแล้วรึ พ่อล่ะกลัวว่าจะเสียเจ้าไปเหมือนแม่เจ้า"

"พอ...พ่อหรอ"

"หลี่หลี่เจ้าดูลูกข้าแบบไหน!"

"หม่อนฉันผิดไปแล้ว หม่อนฉันควรตาย"

"ไม่ฉันรู้ว่าหลี่หลี่ไม่ผิดถ้าจะทำเธอมาทำดีกว่า"

"นี่เจ้ากล้าตะโกนใส่พ่อรึ!"

เสียวอู๋ไม่เคยมีพ่อเพราะเธอเสียไปตั้งแต่เด็กๆทำให้ไม่เกร็งกลัวคนตรงหน้าเท่าไร

"เจ้าร้ายได้กับทุกคนยกเว้นข้า!"

"ฉันไม่เคยมีพ่อฉันพ่อตายฉันแล้ว"

"เสียวอู๋!"

"ลุกขึ้นมาหลี่หลี่"//พาหลี่หลี่เดินหนี//

"คุณหนู"

"เจ็บตรงไหนไหม"

"หม่อนฉันฝันไปใช่ไหมเพคะ"

"ไม่ๆเธอไม่ได้ฝัน"

"คุณหนู"//กอดเสียวอู๋//

พอเดินออกจากจวนได้เสียวอู๋ก็ได้พาหลี่หลี่ไปนั่งพักที่ในตลาด

"นี่หลี่หลี่เธอหิวข้าวหรือป่าว"

"คุณหนูของข้าเปลี่ยนไปมากเลย"

"หือ ง....งั้นเอางี้เดี๋ยวฉันสั่งของให้กินนะ"

"เพคะ"

"เอียๆ"

"ขอรับ"

"เอาก๋วยเตี๋ยวชามนึง"

"ได้ขอรับ"

"คุณหนู"

"เอาน่า เดี๋ยวมีค่อยคืนฉันกินให้กินอิ่มก็เถอะ"

เสียวอู๋ได้เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวให้หลี่หลี่แต่เสียวอู๋คนก่อนไม่เคยทำ

"อร่อยไหม"//อั้ม//

"อร่อยเพคะ"

"หลี่หลี่เธอมีที่ให้พวกเราไปพักไหม"

"ก็มีนะเพคะคุณหนูจะไปได้หรอเพคะ"

"มันคือที่ไหนหรอ"

"โรงเรียนฉางฟ่าน"

โรงเรียนฉางฟ่านเป็นโรงเรียนรวมมีทั้งชายและหญิงมีทั้งอีกมนุษย์ มาร ภูตผีปีศาจเยอะไปหมดเป็นที่คนดีๆไม่อยากไปแต่คนที่ไปก็ต้องโดนเลือก

"หึ ก็แค่โรงเรียนที่มีที่มาแบบนี้เอง"

"ไม่ใช่แค่ที่มานะเพคะ แต่เป็นเรื่องจริง"

"คิดมากไปเองเดี๋ยวเธอกินเสร็จพาฉันไปด้วยล่ะ"

"คุณหนูจะไปจริงหรอเพคะ"

"อือออ"

                  โรงเรียนฉางฟ่าน

"คุณหนูเชิญเพคะ"

"ที่นี่ก็สวยใช้เล่นนะ"

"โอ้ย!!เหตุใดไม่มองตามาตาเรือน!"

ผู้หญิงที่ยืนตรงหน้าเสียวอู่ดูรีบจะไปไหนสักที่

"นี่เธอจะไปที่ไหนหรอ?"

"เจ้าพูดอะไรของเจ้าพิกลพิการนัก"

"นี่หลี่หลี่เธอฟังฉันรู้เรื่องป่ะ"

"หม่อนฉันก็ฟังไม่รู้ก็เดาเอาเหมือนกันเพคะ"

"เห้อ!แม่นางจะรีบไปที่ใดรึ(ดีนะเคยอ่านมังงะจีนโบราณ)"

"ข้าจะรีบไปศาลใหญ่พวกเจ้าหลีบไป!"

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนใส่หน้าเสียวอู่กับหลี่หลี่อย่างใจร้อน

"เดี๋ยวสิ(ดึงแขนผู้หญิงคนนั้น)"

"ปล่อยนะ!"

"หึ การตะโกนใส่คนอื่นไม่ดีเลยนะคะ"

"ข้าบอกให้ปล่อย"

"ถ้าไม่ปล่อยล่ะ"

"ข้าจะพุ่งพิษใส่เจ้า!"

"ห๊ะ!!!"

ผู้หญิงคนนั้นได้เปลี่ยนจากตาสีดำธรรมดาเป็นตาสีแดงเหมือนงู

"ป....เปลี่ยนตาได้ด้วย"

"ปล่อย!"

"คุณหนูเพคะปล่อยนางเถอะเพคะ"

"(ปล่อยแขนผู้หญิงคนนั้น)"

"เอ๋....(หันหลังกลับมา)"

"มีอะไรอีกฉันปล่อยเธอไปแล้วนี่"

"เหตุใดเจ้าถึงจับตัวข้าได้โดยไม่โดนพิษงู"

"จะรู้ไหมล่ะ"

"ข้าใส่มนต์พิษใครจับตัวข้าต้องตายแต่เจ้า(เดินมาใกล้)"

"อ....ออกไปไกลๆด้วย"

ผู้หญิงคนนั้นเอาแต่เดินตามเสียวอู่แบบว่าเธอจะเดินหนีไปไหนเธอก็ตามไปทุกที่

"โอ้ย!จะตามมาทำไม"

"ข....ข้ามิเคยมีเพื่อนเพราะพิษที่ร่างกายข้าทำให้ข้าอยากเป็นเพื่อนกับเจ้า"

"เอ๋....ไม่ได้นะคุณหนูข้าเป็นถึงลูกสาวแม่ทัพไม่ลดตัวไปเป็นเพื่อนปีศาจงูแบบเจ้าหรอก!"

"อือถึงเธออยากมีเพื่อน ก็ได้เดี๋ยวข้าเป็นเพื่อนให้(ลูบหัวผู้หญิงคนนั้น"

"(เหตุใดเจ้านี่ถึงได้ใจดีกับข้าแบบนี้)"

"เจ้าชื่ออันใดรึ"

"ข้าชื่อเสียวอู๋ส่วนนี่...."

"เจ้าจะมาเรียนใช่หรือไม่"

"นี่ข้ายังมีตัวตนนะ ข้าชื่อหลี่หลี่"

"ใครอยากรู้ชื่อเจ้ากัน!"

"พอๆหยุดตีกันสักที แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

"ชื่อข้ารึ"

" ใช่แล้ว"

"จ้านซื่ออิน"

"ชื่อเพราะจัง"

"ขอบคุณเจ้ามาก"

เสียวอู๋ได้เดินคุยเล่นกับจ้านซื่ออินส่วนหลี่หลี่ก็ทำตัวที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกันเพราะนางหวงเสียวอู๋ตอนนี้มาก

"คุณหนูเรามิได้มาเรียนนะเพคะเราแค่มาพัก"

"อือจริงด้วย จ้านซื่ออินเจ้ามาที่นอนให้พวกเราบ้างไหม"

"มีอยู่นะแต่นอนได้แค่คนเดียว"

"เอ้าแล้วฉันจะไปนอนไหนเนี่ย"

"เจ้าก็นอนกับข้าส่วนคนใช้เจ้าไปนอนที่โรงม้า"

"มิเอานะเพคะ"

"หลี่หลี่เจ้าไปนอนโรงม้าสิ!"

เสียวอู๋ที่เป็นคนใจร้อนอยู่แล้วเลยตะโกนว่าหลี่หลี่กับจ้านซื่ออิน

"หยุด!ถ้ายังไม่หยุดจ้านซื่ออินข้าจะเอามะนาวมาให้เจ้า! ส่วนหลี่หลี่ฉันจะส่งให้กลับไป!"

"เพคะหม่อนฉันขอโทษเพคะ"

"ข้ามิได้ตั้งใจ(เดินมากอดแขนเสียวอู๋)"

"นี่ยัยปีศาจงูปล่อยแขนคุณหนูข้า"

"เฮ้ยๆ"

เสียงชายหนุ่มประมาณ4-5คนตะโกนขึ้นอย่างไรเหตุผล

"ปีศาจงูจ้านซื่ออินมีเพื่อนแล้วว่ะฮ่าๆ"

"ไม่กลัวโดนพิษหรอจ๊ะน้องสาว"

"(เดินไปหาพวกชายหนุ่ม)ผีเจาะปากมาพูดหรอห๊ะ!"

"ดูพูดจาพิกลนักฮ่าๆๆ"

เสียวอู๋ที่โลกก่อนเคยโดนบูลลี่มาแล้วเลยโมโหขึ้นจนหลี่

หลี่กับจ้านซื่ออินห้ามไม่ทัน

"หึ พวกนายควรสันตรีนสินะ(ดึงคอเสื้อหนึ่งในนั้น)"

"เจ้าเศษขยะปล่อยคอเสื้อข้า"

"เศษขยะหรอ!(กำลังจะต่อย)"

"เสียวอู๋!"

อยู่ๆจ้านซื่ออินก่อนตะโกนเรียกเสียวอู๋

"เรียกทำไม"

"(มายืนบังเสียวอู๋)พวกเจ้าว่าข้าได้แต่ห้ามว่านาง!"

"ใช่คุณหนูข้าห้ามผู้ใดมายุ่ง!(มายืนบังเสียวอู๋อีกคน)"

"อะแฮ่ม!"

เสียงของครูใหญ่ที่นี้ดังขึ้นห้ามก็ตีกันครั้งนี้

"คุณหนูเสียวอู๋ใช่หรอไม่"

"ใช่"

"หม่อนฉันชื่อไป๋เยว่อันเรียกสั้นว่าไป๋ก็ได้ขอรับ"

ไป๋เยว่อันดูเหมือนรู้จักกับเสียวอู๋ดี

"ไป๋หรอ?"

"ขอรับเหตุใดท่านพ่อถึงไม่เล่า"

"อ...อ๋อ(เอาไงดีว่ะ)

"คุณท่านออกไปเมืองหลวงเจ้าค่ะกว่าจะกลับก็อีกเดือนสองเดือนเจ้าค่ะ"

"อ๋องั้นช่วยเดินตามหม่อนฉันไปข้างทีนะขอรับ"