ในวันที่แสนธรรมดาวันนึง ณ ที่ใดสักที่ได้เกิดเรื่องประหลาดขึ้น มีคดีสุดสะเทือนขวัญที่ทำให้จากงานรื่นเริง เป็นโศกนาฏกรรมหมู่ที่หาสาเหตุไม่ได้ มีเพียงคำให้การของคนที่มาร่วมงานได้ความว่า..

"มันเกิดขึ้นเร็วมาก...แอนนี่..คุณเห็นแอนนี่บ้างรึป่าว"

"ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนที่มาด้วยกันกับผมไปอยู่ที่ไหน....พระเจ้า..เขาโดนเจ้าพวกนั้นลากไปไหนสักที่ คุณพอจะเห็นเขาบ้างไหม?"

"ทุกคน.. กลายเป็นพวกมัน... มันเร็วมาก.. มันอยู่ทุกที่เลย!!! ช่วยด้วย!!! ช่วยฉันที!!! ได้โปรด"

"พวกคุณจะบอกว่าผมบ้าหรอ!! ฟังนะ!! เจ้าพวกนั้นมันยังอยู่ที่นั้น!! ลูกสาวผม.....ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..."

"ผมไม่รู้จะบอกยังไงกับคุณแต่.. ถ้าได้กลับไปที่นั้นอีกได้โปรด.. ทำลายที่นั่นทิ้งซะ"

"คุณตำรวจ ถ้าคุณเชื่อในสิ่งที่ผมเล่าให้ฟังทั้งหมด คุณจะรู้ว่าตอนนี้ตอนที่ผมกับคุณกำลังคุยกันอยู่ มันยังอยู่ในนั้น"

"พี่ชายของหนู จู่ๆก็อาละวาดขึ้นมา เข้ากำลังจะกัดหนูแต่มีพี่สาวคนนึงมาช่วยหนูใว้คะ พี่สาวคนนั้นเป็นอะไรรึป่าวค่ะ"

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการอะไรจากฉัน แต่ทุกอย่างที่ฉันเล่าให้คุณฟังเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ไม่ว่าจะเรื่องเจ้าพวกนั้นหรือเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง"

///แก็ก///

"ไม่ได้อะไรเลย เหมือนคว้าน้ำเหลวตลอด"โทมัสบ่นพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบใว้ที่ปากหยิบไฟแช็กที่กระเป๋าเสื้อขึ้นมาแล้วจุดบุหรี่สูบ

"ไม่เอาน่ะทอมมี่ นี้นายจะบอกว่าคนพวกนี้เสพยาแล้วก็หลอนฆ่ากันเองรึไง " บลูโน้ทักเตือนเพื่อนด้วยอาการไม่พอใจที่เพื่อนพูด พลานหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"หรือนายจะบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนพวกนี้คือเรื่องจริงหรอ นี้ฟังนะ ฉันเข้าใจนะที่นายสนใจ(คลั่งไคล้)เรื่องตำนานปีศาจอะไรนั้นนะ แต่ว่านายไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้มันเกินจริงไปหรอ"โทมัสกล่าวพร้อมกับพ่นควันออกจากปาก แล้วกล่าวต่อว่า

"เอาเถอะ ถือว่าเป็นคดีที่เรายังไม่เข้าใจล่ะกัน แต่ยังไงซะฉันก็ยังเชื่อว่าเป็นเรื่องของยาเสพติดมากกว่าที่จะเป็นเรื่องลี้ลับอะไรนั่น" โทมัสพูดจบพร้อมกับโยนบุหรี่ในมือทิ้ง จากนั้นเสียงวิทยุที่เอวของโทมัสก็ดังขึ้น

"ผู้หมวดโทมัสและผู้หมวดบลูโน้ มารายงานตัวที่ห้องสารวัตรด่วน"

"มีเรื่องอะไรรึเปล่า" โทมัสถามด้วยความสงสัย

"สารวัตรบอกว่า มีเรื่องด่วนมากจะแจ้งให้ทราบครับ" สิ้นเสียงจากวิทยุ ตำรวจหนุ่มทั้งสองจึงรีบเข้าพบสารวัตรทันที ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงยังหน้าห้องของสารวัตร โทมัสใช้มือเคาะไปที่ประตู 

///ก็อก ก็อก///

"ขออนุญาตครับ" โทมัสกล่าวพร้อมกับเอือมมือจับไปที่ลูกบิดแล้วเปิดออก ทั้งสองเดินเข้ามายังในห้องแล้วพูดขึ้นว่า

"มีอะไรป่าวครับ สารวัตร"

สารวัตรแซมมองหน้าตำรวจหนุ่มทั้งสองพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

"ผมมีคดีใหม่อยากให้คุณทั้งสองคนช่วยไปสืบให้หน่อย สายรายงานมาว่ามีโรคประหลาดขึ้นที่เมืองเล็กๆแห่งหนึ่ง ทำให้มีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมากข้อมูลทั้งหมดอยู่ในแฟ้มแล้ว" โทมัสหยิบแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา ที่ปกแฟ้มเขียนว่า...

" โรงเรียนมัธยมแพนเทอร์ "

"โรงเรียนมัธยมแพนเทอร์หรอ...ทอมนายโอเคนะ"บลูโน้กระซิบถามพร้อมจับไปที่ไหล่ของโทมัสเมื่อเห็นชื่อแฟ้ม โทมัสหัมมามองหน้าเพื่อนด้วยแววตานิ่งเฉย 

"ใช่......ฉันโอเค..ไม่เป็นไร"โทมัสตอบพร้อมกับพยักหน้าให้กับบลูโน้แล้วทำความเคารพสารวัตรก่อนจะหันหลังเตรียมที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องของสารวัตร แต่แล้วเสียงของสารวัตรแซมก็ทำให้โทมัสถึงกับต้องหยุดฟังทันที

"มันอาจจะยากหน่อยนะ สำหรับคนที่เคยผ่านที่เมืองนั้นมาก่อน แต่รอบนี้ผมอยากให้คุณทั้งสองคนทำยังไงก็ได้หาข้อมูลมาให้ได้มากที่สุด"

เสียงของสารวัตรดูจริงจังเกินกว่าที่จะเป็นแค่คำสั่งธรรมดา

"ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังครับ"โทมัสตอบแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตู

เมื่อสิบปีก่อนโรงเรียนมัธยมแพนเทอร์คือโรงเรียนชั้นนำของรัฐ จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่งโรงเรียนนี้ก็ต้องปิดตัวลงโดยไม่ทราบสาเหตุ มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องราวอันดำมืดของโรงเรียนที่แสนธรรมดาแห่งนี้ 

ฉากหน้าโรงเรียนแห่งนี้เคยเป็นโรงเรียนที่มีเทคโนโลยีมาที่สุดในเมือง ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ของโรงเรียนที่มีความทันสมัย สระว่ายน้ำที่ใหญ่ที่สุด รวมไปถึงห้องเรียนต่างๆอย่างครบครัน ถือได้ว่าเป็นโรงเรียนที่มีคุณภาพการเรียนการสอนที่สุดเลยก็ว่าได้....แต่แล้วเรื่องประหลาดก็ได้เกิดขึ้นภายในปีที่ 13 ของโรงเรียนเมื่อจู่ๆ ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมแพนเทอร์คนที่ 3 ก็หายไปอย่างปริศนาทางโรงเรียนจึงได้ ผู้อำนวยการคนใหม่มาในระยะเวลาอันสั้น เขามีชื่อว่า"มาริเนียร์ เมย์สัน ชายวัย 51 ปี ลักษณะของเขาเบื้องต้นมีผิวสีขาวซีด ขอบตาและเปลือกตาของเขาเป็นสีดำ ผมยาวมาจนถึงบ่าแต่กับมีหน้าผากกว้างเหมือนกับคนหัวล้าน ริมฝีปากสีดำสนิท และชุดที่เขาใส่มานั้นยังดูเหมือนกับหลุดมาจากศตวรรษที่ 20 อีกด้วย การบริหารงานของมาริเนียร์เป็นไปตามปกติ ติดก็ตรงที่คุณครูทุกคนเริ่มมีอาการแปลกๆเมื่อพวกเขาต้องเข้าพบมาริเนียร์ คุณครูมักจะปฏิเสธหรือไม่ก็จะพาเพื่อนคุณครูด้วยกันไปที่ห้องของมาริเนียร์เป็นประจำ 

หลังจากนั้นมาไม่นานทุกคนในโรงเรียนต้องเจอเขากับเรื่องประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆไม่ว่าจะเป็น มีซากกวางจำนวนมากมากองกันอยู่ที่หลังโรงเรียน สภาพที่คุณครูและนักเรียนทุกคนเห็นคือ ร่างของกวางพวกนั้นแห้งเหี่ยวราวกับถูกดูดของเหลวในภายในร่างกายจนหมด นัยน์ตาเบิกโพลงราวกับว่ากำลัังหนีตายหรือถูกสัตว์ร้ายไล่ล่าในตอนนั้นนักเรียนทุกคนต่างพากันมุงดูกองซากกวางเหล่านั้น

"เกิดอะไรขึ้นหรอนักเรียนที่น่ารักทุกคน" เสียงที่แหบพลาดังขึ้นจากทางด้านหลังของเหล่านักเรียนทุกคน จนทำให้นักเรียนและคุณครูต่างพากันหันไปมองด้วยความตกใจ 

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันได้เรียกเจ้าหน้าที่มาเก็บซากกวางเหล่านี้แล้วล่ะ" มาริเนียร์พูดจบก็หันหลังแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตนตามเดิม

หลายวันถัดมาหลังจากวันที่มีซากกวางมาตายที่หลังโรงเรียน บรรยากาศภายในโรงเรียนมันก็เริ่มแปลกขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเมฆที่หนาผิดปกติทั้งๆที่ฤดูนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิก็ตาม คุณครูที่เริ่มมีอาการแปลกๆมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่เคยเป็นคุณครูที่รักและสนุกสนานร่าเริงก็กลายเป็นคนที่เงียบครึม พูดน้อยลง และเริ่มมีท่าทีก้าวร้าวมากขึ้น อีกสิ่งหนึ่งที่แปลกไม่แพ้กันคืออาหารกลางวันที่เริ่มเอาของแปลกๆมาให้นักเรียนกินทั้งเครื่องในสัตว์รวมไปถึงสัตว์มีพิษอย่างงู และอื่นๆที่สุดจะบรรยาย

แต่สิ่งที่แปลกที่สุดก็คืออาการป่วยของนักเรียนบางคนที่มีอาการอาเจียนเป็นเลือด หลายคนป่วยหนักจนถึงขั้นต้องเข้ารับการรักษาโดยด่วน แต่หลังจากนั้นนักเรียนคนนั้นๆก็จะหายไปเองเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

"โรคประหลาดหรอ เหมือนกับอาหารเป็นพิษอะไรทำนองนั้นไม?" บลูโน้ถามขึ้นพร้อมกับขับรถไปตามท้องถนน 

"ใช่ อะไรแบบนั้นแหละ แต่ฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เพราะหลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็หายเป็นปกติ เหมือนกับว่าเป็นแค่เรื่องปกติ"โทมัสตอบพร้อมกับยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงกลับมาเรียนไม่ได้เป็นอาทิตย์เลยวะ อาเจียนเป็นเลือดซะขนาดนั้น"บลูโน้ตอบ 

"หรือว่าเด็กคนนั้นจะเป็น...."

"ไม่เอาน่ะ เรื่องตำนานปีศาจอีกแล้วสิ"

บลูโน้กล่าวต่อแต่ยังไม่ทันจะได้จบประโยค โทมัสก็พูดตัดบทขึ้นมาแบบดื้นๆ ทั้งคู่เงียบ แล้วก็มีสัญญานวิทยุดังขึ้น

".......ผู้หมวดโทมัส.......ตอบกลับด้วย......เปลี่ยน....."

"นี้ผู้หมวดโทมัสพูด นั้นใครน่ะ"

".......ไม่มีเวลาแล้ว......อย่ามาที่.........เด็ดขาด.......อย่ามา.......ซ่าาา...."

แล้ววิทยุก็เงียบลงเหลือเพียงแค่ความสงสัยที่มีต่อทั้งคู่ ทั้งสองหนุ่มต่างมองหน้ากันและได้แต่สงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น โทมัสหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาคาบใว้ที่ปากแล้วจุดมัน 

"บ้าเอ๊ย!ไฟแช็กดันหมดซะอีก เฮ้บลู ยืมไฟแช็กทีสิ" โทมัสพยายามเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้เพื่อหวาดกลัวกันเรื่องที่เกิดขึ้น บลูโน้ล่วงมือเข้าไปในเสื้อแล้วหยิบไปไฟแช็กออกมาด้วยมือที่สั่นเทา

"ไม่เอาน่ะเพื่อน มันก็แค่สัญญาณไม่ค่อยชัดเอง ไม่มีอะไรหรอก"โทมัสปลอบพร้อมกับจุดบุหรี่สูบ

"นะ..นายแน่ใจใช่ไหม..วะ.ว่ามันเป็นแค่สัญญาณน่ะ" บลูโน้ตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวอะไรบางอย่าง โทมัสส่ายหน้าก่อนที่จะพ่นควันออก

"น่าจะเป็นแค่สัญญาณแทรกหรืออะไรพวกนั้นแหละ ปกติบนเขามักจะเป็นบ่อยๆ"โทมัสพูดต่อพร้อมกับสูบบุหรี่ที่อยู่ในมือ 

สักพักโทมัสก็เห็นป้ายบอกทางที่อยู่ข้างทาง 

"เราใกล้ถึงแล้วล่ะ"โทมัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะดีใจนิดๆ เพราะที่ๆพวกเขาต้องไปทำคดีนั้นคือเมืองที่โทมัสโตมาที่นั่น

เมืองแพนเทอร์ ยินดีต้อนรับ

"โอเคใช่ไหมทอมมี่ ฉันเห็นนายยิ้มมาสักพักแล้วน่ะ"บลูโน้ถามขึ้นเพราะความสงสัย โทมัสมองหน้าบลูโน้

"บ้านเกิดฉันเองแหละ ฉันอยู่ที่นี้มันเกือบทั้งชีวิตฉันเลยล่ะ บ้านน่าอยู่ ผู้คนน่าคบ ทุกคนเป็นมิตรและกันเองมากๆ"โทมัสตอบด้วยน้ำเสียงที่แลดูดีใจที่ได้กลับมาที่บ้านเกิดอีกครั้ง   

ทั้งสองขับรถมาได้สักระยะก็ได้พบว่าที่เมืองแห่งนี้เงียบสนิทราวกับไม่มีผู้คนอีกทั้งฟ้ายังดูอึมครึมยังกับว่าฝนกำลังจะตก ผิดกับก่อนหน้าที่จะเข้ามาในเมืองที่ยังคงมีแสงแดดสาดส่องลงมา บรรยากาศในเมืองนี้มีทั้งความอึดอัดและความแปลกประหลาดปะปนอยู่ในความเงียบสงัด 

"เหมือนไม่มีใครอยู่เลยแหะ...สารวัตรคิดอะไรอยู่ถึงได้สงพวกเรามาในที่แบบนี้ด้วยเนี้ย วังเวงซะมัด" บลูโน้บ่นขึ้นพร้อมกับหยุดรถแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ 

"เงียบจริงๆอย่างที่นายว่านั้นแหละ"โทมัสพูดขึ้นพร้อมกับพยายามมองไปรอบๆ

"แล้วสน.ที่นี้อยู่อีกไกลรึป่าว"บลูโน้ถาม

"ตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว"โทมัสตอบพลานสอดส่องสายตาหาบางอย่าง

"โอเคทอมมี่ ฉันเองก็อยากไปให้ถึงสน.ใจจะขาดล่ะ"หลังจากบลูโน้พูดจบ โยนบุหรี่ทิ้งแล้วเคลื่อนรถไปตามที่โทมัสบอก ไม่นานหลังจากนั้นทั้งคู่ก็มาถึงสน.แพนเทอร์ ทั้งคู่เข้าไปหาสารวัตรประจำสน.แห่งนี้เพื่อรายงานตัว แต่ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินเข้าไปที่สน.นั้นมีสายตาของตำรวจที่อยู่ในสน.มองทั้งคู่อย่างไม่ละสายตาด้วยความประหลาดใจ 

"มีอะไรให้ช่วยรึป่าวครับ"เจ้าหน้าที่ถามกับทั้งคู่พร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"ผมผู้หมวดโทมัสครับ ผมมาพบสารวัตรเกี่ยวกับคดีของเมืองนี้ครับ"โทมัสตอบ

"อ่ออ เข้าพบสารวัตรได้เลยครับ ท่านกำลังรอพวกคุณอยู่"เจ้าหน้าที่ตอบพร้อมกับบอกทางไปห้องทำงานของสารวัตร 

ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าห้องสารวัตรโทมัสเคาะประตูแล้วผลักประตูเข้าไป

"ไงทอมมี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"หญิงสาวคนหนึ่งทักทายโทมัสราวกับว่ารู้จักกับโทมัสเป็นอย่างดี 

".......อลิซหรอ. ว้าว..นี้เธอเป็นสารวัตรแล้วหรอเนี้ย"โทมัสตอบด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าอย่างอลิช 

"นี้ ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ" บลูโน้ถาม

"ใช่ นี้คืออลิซเพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกันน่ะ"โทมัสตอบ

"สวัสดีค่ะคุณบลูโน้ แทนนีโอ้ฉันสารวัตรอลิ-ซาเบธ เมย์สันค่ะ"อลิซแนะนำตัวกับบลูโน้ ทำเอาบลูโน้ถึงกับตกใจ

"นี้คุณนามสกุล เมย์สัน หรอ"