ณ​ จวนตระกูลหยาง

"ที่นี่ที่ไหนกัน... "

ฉันลืมตาตื่นขึ้นในห้องห้องหนึ่ง​ซึ่งก็ไม่เก่ามาก​ แต่พอจะลุกไปสำรวจดูก็เกิดอาการเจ็บขึ้นมา

"โอ้ยย..!"

นี่อะไรกันเนี้ยสภาพฉันตอนนี้สบักสบอมปางตาย​ แต่เจ้าของร่างคนนี้เป็นใครมีศัตรู​มากหรือไม่ก็ยังไม่รู้​ แต่ดูจากสภาพแล้วคงไปทำให้ใครไม่พอใจมาแน่​ คิดไปคิดมา

"เห้ยย.. เราอยู่ที่ไหนเนี้ยย! "

หลังจากที่ตกใจจนเผลอตะโกนออกไปแล้ว​ ก็มีชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

ปังงง

"หลงเอ๋อ.. เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

จะตอบยังไงเนี้ยยย​

"เอ่ออ.. ข้าไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ"

ใช่รึเปล่าเนี้ยย​ จะโดนสงสัยมั้ยนะ

ขณะที่ฉันกำลังกังวลว่าจะถูกจับได้รึเปล่าเขาก็พูดขึ้นว่า

"เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว.. ปู่เป็นห่วงเจ้าแทบแย่"

แล้วเขาก็เดินมากอดฉันไว้​ ห้ะ! ปู่งั้นหรอแต่ชาติที่แล้วเราไม่เคยมีปู่เลยนะไม่มีแม้กระทั่งคนที่เชื่อใจได้ด้วยซ้ำ

" เจ้าพักผ่อนเถิด​ เจ้าถูกทำร้ายมาเจ้าหายดีแล้วปู่จะพาไปแก้แค้นเอง"

ถูกทำร้ายงั้นหรอ​!?

"จะ.. เจ้าค่ะ"

" พักเถิดพรุ่งนี้พี่เจ้าจะมาแล้ว"

พี่งัั้นหรอฉันมีพี่ด้วยหรอ​ แต่ขอให้ไม่เป็นเหมือนชาติที่แล้วก็พอแหละ​ ตอนนี้คงต้องพักก่อนเพราะร่างกายแบบนี้คงไม่ไหว

"อย่าทำร้ายข้านะ..!? "

เฮือกก

อะไรกันเนี้ยย​ มันคืออะไรกันหรือว่านี้คือความทรงจำของร่างนี้

"เจ้า.. ช่วยแก้แค้นให้ข้าที"

" ใครน่ะ..!"

" ช่วยข้าแก้แค้นทีสิ.. ข้าจะได้ไปเกิดสักที"

"หรือว่าเจ้าเป็นเจ้าของร่างนี้งั้นหรอ"

"ใช่ข้าเอง​ ข้าชื่อหยางหลิงหลงความทรงจำของข้าทั้งหมดจะช่วยทำให้เจ้ารู้ว่าใครคือคนที่ทำร้ายข้า"

"ได้สิ​ ข้าตกลง​ แล้วข้าต้องทำดีกับใครบ้าง"

" คือคนในครอบครัวของข้า​ นอกจากนั้นเจ้าจงค้นหาเอง... "

จากนั้นนางก็หายไป​ โดยที่เราเองก็ยังงงว่านางพูดถึงเรื่องอะไร 'เจ้าต้องค้นหาเองแล้วเจ้าจะเชื่อใจใครก็เรื่องของเจ้าขอเพียงแค่เจ้าสัญญาว่าจะแก้แค้นให้ข้า​ ข้าก็พอใจแล้วว..'

" ชั่งเถอะฉันต้องรีบหายดีก่อน​ ไว้ค่อยหาข้อมูลที่ยังไม่รู้ทีหลังแล้วกัน"

ฝาก​ติดตา​มด้วย​นะค้าาา

ตอนเช้า

"หลงเอ๋อ.. เจ้าตื่นรึยัง"

"ตื่นแล้วเจ้าค่ะ.."

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"ยังเจ็บนิดหน่อยเจ้าค่ะ"

"เจ้าเดินได้หรือไม่..อีกเดี่ยวพี่ๆเจ้าคงจะมาถึงแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

เดินลงไปข้างล่างก็เจอกับชายหนุ่มรูปงาม​สามคนจมูกคมเป็นสันสวยงามผิวขาวสะอาดถ้าลองคิดดูคงจะเป็นท่านพี่ที่ท่านปู่พูดถึง

พี่ใหญ่​ หยางลี่เหว่ย​ เก่งด้านการเมืองและเวทย์​ลม

พี่รอง​ หยางเจียน​ เก่งด้านค้าขายและเวทย์​ไฟ

และพี่สามหยางเจียน​ เก่งด้านวรยุทธ์​และเวทย์​น้ำ

ทั้งตระกูลนี้จะมีแต่คนหล่อๆรึไงเนี้ยยย​ เห้ยยไม่ใช่เวลามาบ้าผู้ชายนะ​ เฮ้อออ

พี่ใหญ่"น้องสี่เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง "

พี่สาม"ใช่แล้วใครทำน้องข้า"

พี่รอง"ข้าจะไปแก้แค้นมันให้เจ้าเอง"

"พี่ใหญ่​ พี่รอง​ พี่สาม.. ใจเย็นๆเจ้าค่ะ"

"ตอนนี้น้องโตแล้ว​ น้องจะแก้แค้นเองท่านพี่ไม่ต้องห่วง"

"ถ้าเจ้าพูดเช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน"

พี่สาม"แต่เจ้าไม่มีวรยุทธ์​นะ"

" น้องพอมีอยู่บ้างเจ้าค่ะพี่สามไม่ต้องห่วง"

" น้องขอตัวไปห้องสมุดนะเจ้าค่ะ"

" พวกเจ้ากลับมาเหนื่อยๆไปพักก่อนเถิด"

" ขอรับท่านพ่อ"

เหนื่อยกับพี่พวกนี้จริงๆแต่ก็ดีกว่าแต่ก่อนแหละนะ​ เอาล่ะต่อไปจะต้องตั้งใจศึกษาเกี่ยวกับโลกแห่งนี้​แล้วจะต้องแก้แค้นให้ได้

ณ​ ห้องสมุด

มีหนังสือเยอะแยะมากมายและไม่รู้ว่าจะอ่านหมดไหมเนี้ยย​ คงต้องใช่เวลาอีกสักพักแหละนะ

หนังสืออะไรนี่'วิธีปลุกลมปรานเสริมพลังเวทย์'​เอาจริงดิกำลังต้องการเลย

"นั่งสมาธิกำหนดลมปรานที่หน้าท้อง​ แล้วนึกถึงพลังเวทย์... "

จากนั้นหลิงหลงก็เริ่มทำตามที่หนังสือเขียนไว้

วืดด​ วืดดด

นี่คืออะไรนะ! หรือว่านี่คือลมปรานในตัวเรา

เอ๋! แล้วเวทย์​ล่ะข้ามีเวทย์​อะไร

นี่เวทย์​อะไรนะในหนังสือจะมีไหมนะ

เอ้ะ! นี่ไงเจอแล้ว'หนังสือเกี่ยวกับตราเวทย์'

" เจอแล้ว!.. "

สัญลักษณ์​สีแดงคือ​ ไฟ

สัญลักษณ์​สีม่วงฟ้าคือ​ น้ำ

สัญลักษณ์​สีน้ำเงินคือ​ ดิน

สัญลักษณ์​สีเขียวคือ​ ลม

สัญลักษณ์​สีม่วงคือ​ มืด

สัญลักษณ์​สีเหลืองคือ​ แสง

อ้าว? แล้วทำไมไม่มีของเราล่ะ​ ลองเปิดดูอีกน่าจะมีนะ

อ้ะ! เจอแล้วนี่ไง

"อะไรนะ...! "

" มีทุกเวทย์​งั้นหรอ!"

หึหึ​ งั้นก็ดีสิจะได้ง่ายหน่อย​ ถึงจะฝึกยากก็เถอะแต่ข้าก็พอมีวรยุทธ์​อยู่บ้างนิดหน่อยคงจะช่วยในตอนที่ข้าฝึกยังไม่สำเร็จ

ฝาก​ติดตา​มด้วย​นะค้าา

หลังจากที่ทราบว่าข้ามีทุกเวทย์​ก็ต้องหาคนฝึกให้พวกท่านพี่น่าจะมีคนใช้เวทย์​เก่งแน่​ งั้นลองดูดีกว่า

"ท่านปู่... พวกท่านพี่อยู่ไหนหรือเจ้าคะ"

"มีอะไรรึหลงเอ๋อ"

"พวกท่านพี่เจ้ากลับไปแล้ว... "

"ถ้าเจ้าอยากพบท่านพี่เจ้าไปที่โรงเรียน​หลาน ชิง(โรงเรียนที่ราชวงศ์​หลานชิงสร้างขึ้น)เจ้าจะได้ไปเรียนด้วย"

"ที่นั้นมีเรียนเวทย์​ไหมเจ้าคะ...? "

"มีสิ... ห้ะ!"

"เจ้าปลุกเวทย์​ได้หรือหลงเอ๋อ...?"

ตกใจอะไรใช้เวทย์​ได้น่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอทำโอเวอร์​ไปได้

" เจ้าค่ะ... ข้าปลุกเวทย์​ได้เมื่อกี้เจ้าค่ะ​ ก็เลยจะถามถึงการใช้..."

" ดีๆ! คนในชิงหลาน(เมือง)​ถ้าผู้หญิงมีเวทย์​ถือว่าหายาก"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี้เองแต่ถ้าเข้าโรงเรียนต้องบอกเวทย์​ที่ปลุกได้แต่จะบอกหมดไม่ได้

"หลงเอ๋อ... เจ้าช่างเป็นอัจฉริยะ​จริงๆ"

"ทำไมหรือเจ้าคะ...? "

" ตอนนี้เจ้าอายุ14ปี... แต่คนที่จะปลุกเวทย์​ได้ต้องอายุ17ปี"

" อย่างนั้นเองหรือเจ้าคะ...ท่านตาอย่าบอกคนอื่นนอกจากท่านพี่นะเจ้าคะ "

"ทำไมล่ะหลงเอ๋อ... แล้วเจ้าปลุกได้เวทย์​อะไร"

"เวทย์​ลมเจ้าค่ะ... "

" เจ้าได้เวทย์​ลมเหมือนพี่ใหญ่ของเจ้า... เจ้าคงต้องไปเรียน"

" ทำไมหรือเจ้าคะ...?"

" พี่ใหญ่เจ้าเป็นอาจารย์​ที่ที่เจ้าจะไปเรียน... พี่เจ้าเป็นอัจฉริยะ​เป็นอาจารย์​ที่อายุน้อยที่สุดในเมืองนี้"

โหห.. พี่ใหญ่เราไม่ธรรมดานะเนี้ยยอย่างนี้ค่อยอยู่ในโรงเรียนง่ายหน่อย​ จะได้ทำอะไรง่ายๆหน่อย

" ท่านปู่ข้าต้องไปวะนไหนหรือเจ้าคะ...?"

" มะรืนนี้เจ้าจะไปเลยก็ได้"

" เจ้าค่ะท่านปู่"

หลงเอ๋อของข้าเจ้าโตขึ้นจริงๆ​ แค่นี้ข้าก็สบายใจแล้วพวกเจ้าช่างเก่งเหมือนพ่อกับแม่เจ้าจริงๆ

อดีต

ท่านแม่:"ท่านพ่อพวกข้าฝากท่านดูแลพวกเขาด้วย... โดยเฉพาะนาง"

ท่านพ่อ:"พวกข้าฝากด้วยท่านพ่อ..."

" พวกเจ้าจะไปไหน...!?"

ท่านแม่:" ถ้ามีชะตาร่วมกันพวกเราจะได้พบกันอีกเจ้าค่ะ... "

ปัจจุบัน

"เฮ้ออ... ขอให้พวกเจ้าได้เจอกับพ่อแม่ของพวกเจ้า"

อธิบาย

ีพี่ใหญ่​ 26​ ปี

พี่รอง​ 23​ ปี

พี่สาม​ 19​ ปี

การเป็นอาจารย์​ในชิงหลานส่วนมากจะมีแค่คนอายุ30ขึ้นไป

ฝาก​ติดตา​มด้วย​นะค้าา