ณ วันธรรมดาๆ ของชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่งเป็นคู่หมั้นกัน เธอและเขาได้รู้จักกันตอนอยู่มัธยมต้นๆ ประมาณม.1ม.2 ฝ่ายชายแอบมีใจให้ฝ่ายหญิง และเขาได้รวบรวมใจไปถามชื่อขอเบอร์และไลน์ของเธอ เธอยอมให้เขาและทั้งคู่ได้คุยกันบ่อยครั้ง

      ทั้งคู่ได้ถามชื่อกัน ฝ่ายสาวชื่อ "พลอยใส" ส่วนฝ่ายชายชื่อ "เนท" และได้ไปเดทกันที่ร้านอาหาร

    ผ่านไปนานทั้งคู่เรียนจบได้แต่งงานเป็นสามีภรรยากัน และได้มีลูก ลูกพวกเขาเป็นเพศชายชื่อ "ธันวา" เนทกับพลอยรักลูกมากพวกเขามากๆ จนมีอยู่วันหนึ่ง ธันวาอายุ7ขวบ ธันวาเกิดอุบัติเหตุ ได้มีโจรคนหนึ่งปล้นชั้นธันวา และได้ขู่ฆ่าเด็ก

           อุบัติเหตุนี้ เสียเด็กไป7คน พ่อแม่ต่างคนต่างเสียใจที่ลูกพวกเขาตาย แต่พลอยดันเสียใจหนักเกินไปจึงฆาตกรรมตัวเอง จากนั้นเนทได้อยู่คนเดียวและโดดเดี่ยว เขาจึงแทงท้องตัวเอง

                  ......

เชาตื่นขึ้นมาที่ใดสักที่หนึ่ง และสถานที่นี้ไม่คุ้นตาเขาจึงพยายามจะลุกขึ้นแต่เขาดันเจ็บหลังมากๆ และได้มีชายคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาเนท

ชายคนนั้นเรียกเนทว่า “องค์ชายเหลี่ยงหรง ท่านฟื้นแล้วนิครับ!!” (ต่อจากนี้จะเรียกเนทว่าเหลี่ยงหรง) เหลี่ยงหรงได้สงสัยและถามกลับชายคนนั้นไปว่า “ว่าแต่.. นายมีนามว่าอะไรงั้นเหรอ?” เหลี่ยงหรงกล่าวกับชายคนนั้นไปปุ๊ป ชายคนนั้นดูตกใจและตอบกลับมาอย่างรีบร้อนว่า “ข-ข้ามีนามว่าหลิวหยางแปลว่ามหาสมุทรน่ะครับ!! ย-ยินดีที่ได้คุยกับท่าน!!” หลิวหยางได้ดีใจและยิ้ม ตาได้เป็นประกายดั่งแสงดาวยามรัตติกาล เหลี่ยงหรงได้ยิ้มและมองไปที่หลิวหยาง

หลิวหยางได้เดินมานั่งปลายเท้าเหลี่ยงหรงและ เหลี่ยงหรงได้ถามกับหลิวหยางไปว่า “นายน่ะ เป็นอาชีพอะไรงั้นเหรอ? ฉันอยา- ฉันลืมน่ะ..” หลิวหยางได้หันมามองผสมตกใจ หลิวหยางได้ตอบกลับมาว่า “อ-องค์ชายลืมอาชีพผมงั้นเหรอครับ!? ผมเป็นองค์รักษ์คุณนะ.. คุณลืมได้ไงกัน..” หลิวหยางพูดเสียงเศร้าๆ เหลี่ยงหรงเลยตกใจและพูดกลับไปว่า “น-น-นายจะร้องไห้เหรอ ฉันขอโทษนะที่ลืมน่ะ” หลิวหยางหันมามองพร้อมยิ้มให้กับเหลี่ยงหรง

ได้มีเสียงหญิงสาวนามหนึ่งมาเรียกเกลี้ยงกรงและเธอได้เปิดประตูเข้ามาและจ้องไปที่หลิวหยาง หลิวหยางเลยพูดไปว่า “ท่านหญิงไป๋ฮวา ข้าขออภัยที่ข้าทำให้ท่านมิพอใจ” เขาพูดและคุกเข่าลงบนพื้นและยกมือไหว้ไป๋ฮวา

ไป๋ฮวาได้พูดกับหลิวหยางว่า “เจ้าน่าสมเพชเกินกว่าจะมารับใช้ชนชั้นสูง ผู้ที่ชดใช้ชนชั้นสูงต้องมีสง่าและฝีมือที่เป็นอันเลอค่า แต่ถ้าสภาพไร้ค่าอย่างเจ้า คิดรึจะสามารถเป็นคนดีเลิศสำหรับองค์ชายเหลี่ยงหรงได้น่ะ เจ้าเศษขี้เท้าคนสูงส่งที่ตกอับ” เหลี่ยงหรงได้ลุกขึ้นและเดินไปบังหลิวหยางไว้และพูดกับไป๋ฮวาว่า “เธอจะอะไรนักหนา ฉันเกลียดคำพูดไร้ค่าของเจ้าเสียที่สุด ใต้นรกต้องรับคนเลวต่ำช้าด้วยรึยังไง? เลวต่ำช้านรกไม่รับ สวรรค์ไม่เอา พื้นดินไล่ออก” และเหลี่ยงหรงได้จ้องไป๋ฮวาด้วยสายตาเกลียด

ไป๋ฮวาได้หน้าเสียและค่อยๆเดินออกจากตรงนี้ เหลี่งหรงได้นั่งลงและถามกับหลิวหยางไปว่า “นายเป็นอะไรไหม?” หลิวหยางได้ตกใจผสมดีใจไปด้วยและได้ตอบกลับเหลี่ยงหรงไปว่า “ไม่เป็นไรขอรับองค์ชาย ข้ามิหวั่นสิ่งใดแค่รับใช้ท่านข้าทำได้ทุกสิ่ง แม้บาปกรรม เสี่ยงตาย ความโลภกลืนกิน ข้ามิหวั่นสิ่งใดแค่เคียงกายยาป้องปกกายท่านข้าทำได้ เพียงเพื่อท่านผู้เดียว”

เหลี่ยงหรงตกใจและยิ้มเลยตอยกลับไปว่า “ฉันก็จะมิยอมเสี่ยงตายโง่ๆ เพื่อทำให้นายลำบากหรอกนะ” หลิวหยางได้ยิ้มเป็นประกายและกอดเหลี่ยงหรง

หรัสหายครับ เลยมาทำอันนี้แทน😔