'ชีวิตที่แสนจะปกติของฉัน ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้มาเรียนร่วมชั้นกับคนที่เคยเอาแต่แกล้งฉันในวัยเด็กจนฉันต้องขอให้คุณน้าพาฉันไปอยู่ที่อื่น มันเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรมกันแน่นะ'

"ลาน่า ตื่นได้แล้ว ไปเรียนสายแล้วนะ!!"

"ค้าา คุณน้า กำลังลงไปค้าา" ตายแล้วๆ สายแน่เลยฉัน เมื่อคืนไม่น่าดูซีรีย์เพลินเลย เปิดเทอมวันแรกด้วย โดนอาจารย์ทำโทษแน่ๆ

"ไปก่อนนะคะคุณน้า เจอกันมื้อค่ำค่ะ😘"

"จ้า เดินทางดีๆนะ ลาน่า ตั้งใจเรียนล่ะ"

------โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง-----

" ล่าน่า ทางนี้ๆ" นั่นแอนนา เพื่อนสนิทของฉันกำลังโบกมือเรียกฉันทีีกำลังมองหาเธออยู่พอดี

"นี่ทำไมมาช้านักล่ะ? " ไคร่าเพื่อนสนิทอีกคนของฉันถามขึ้น

" โทษที พอดีเมื่อคืนดูซีรีย์เพลินไปหน่อย😅" ฉันพูดเหตุผลที่ทำให้เพื่อนของฉันต้องรอนาน

"นี่!! รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ ได้ข่าวว่าวันนี้มีเด็กใหม่มา เป็นผู้ชายด้วยล่ะ ฉันล่ะอยากรู้ว่าจะหล่อมั้ย55555" ไคร่าเพื่อนสาวสุดแซ่บเอ่ยขึ้นก่อนจะทำท่าเพ้อฝัน

"พวกเธอไปกันก่อนเลย ฉันรู้สึกปวดท้องน่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ฉันบอกไปอย่างนั้นเพราะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของข้าศึกที่กำลังจะทะลุออกมา!!

"โอเคๆ งั้นเจอกันในห้องนะ" แอนนาพูดขึ้น ก่อนทั้งสองคนจะเดินไปทางห้องเรียน ส่วนฉันคงต้องวิ่งแล้วล่ะ!! ไม่ไหวแล้ววว

ระหว่างทาง" วิ่ง"ไปห้องน้ำ ฉันที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งไม่ทันระวัง

'ปึ้ก'

"โอ๊ยย!!" นี่ฉันชนอะไรเข้าเนี่ย แรงชนทำให้ฉันนั้นล้มลงจนก้นจ้ำเบ้า ความรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำหายไปกลับกลายเป็นความโมโหแทน ให้ตายเถอะ!!

"เธอ เป็นอะไรมั้ย" เสียงนุ่มละมุนจัง คงจะเป็นเจ้าของเสียงสิ่งที่ฉันเดินชนเมื่อกี๊แน่ๆ

"นี่!! นาย เดินยังไงทำไมไม่ดูทางบ้าง ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังรีบ!!" ฉันเหวี่ยงใส่ทันทีที่ตั้งตัวได้พร้อมกับก้มหน้าปัดกระโปรงที่กำลังเลอะและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ฉะ กับคู่กรณี

โอ้วว แม่เจ้า นี่คนหรือเทพบุตรเนี่ย ทำไมถึงได้หล่อไร้ที่ติขนาดนี้ ใบหน้าที่ขาวใส คิ้วเข้มได้รูป จมูกพุ่งโด่ง รับกับริมฝีปากที่หนากำลังดี ความสูงหรอ คงจะ190ได้มั้ง ให้ตายเถอะ!! นี่ฉันอยู่บนสวรรค์หรือไง ทำไมถึงมีเทพบุตรมาอยู่ตรงหน้าฉัน!!

"นี่ เธอนั่นแหละที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งมา แล้วมาชนฉันเนี่ย ยังจะมาว่าฉันอีก รู้งี้ไม่ถามดีๆหรอก"

หาา!! นี่ ทำไมปากนายนี่ถึงได้เสียขนาดนี้ ผิดกับหน้าตาเลย(ถึงฉันจะชนเค้าก่อนก็เถอะ)​ หึ! ถึงจะหล่อแค่ไหนมาพูดกับฉันแบบนี้ฉันก็ไม่ยอมนะโว๊ยย

"ห๊ะ!! นายพูดแบบนี้ได้ไง นายควรจะขอโทษฉันสิ" ฉันยังคงไม่ยอมรับ ใครจะยอมเสียหน้าล่ะ เชอะ!!

" ฉันไม่ขอโทษเธอหรอก ยัยบ้า!! คนอะไรชนแล้วไม่ยอมรับ เหอะ😒" อีตาบ้านี่พูดใส่ฉันก่อนจะเดินผ่านฉันไปแบบไม่สนใจ

"โว๊ยยยย อย่าให้ได้เจอคนแบบนายอีกเลย😤" ฉันตะโกนตามหลังคนตัวสูงที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ชิ ไม่ขอโทษแล้วยังมาหาว่าฉันบ้าอีก หึ้ย เปิดเทอมวันแรกก็มีเรื่องให้โมโหแล้ว😤😤

-----โปรดติดตามตอนต่อไป----

----ห้องเรียน----

"นักเรียน เงียบหน่อยจ้ะ วันนี้มีเด็กแลกเปลี่ยนจสกประเทศญี่ปุ่นมานะคะ นักเรียน แนะนำตัวกับเพื่อนๆหน่อยจ้ะ" อาจารย์ประจำชั้นของพวกเราพูดขึ้นหน้าห้องเรียน เพื่อให้นักเรียนแลกเปลี่ยนคนดังกล่าวแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมห้อง

"เห้ยย!!" ฉันที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาทางประตูหลังถึงกับร้องลั่น ทำไมน่ะหรอ ก็นักเรียนคนนั้นคืออีตาปากเสียที่ฉันเพิ่งปะทะคารมมาหมาดๆนั่นเอง

" นี่ ลาน่า จะเสียงดังทำไม ไปนั่งที่เร็วๆเข้า" อาจารย์ตำหนิฉันเมื่อเห็นว่าฉันยืนอึ้งกิมกี่อยู่

"ค่ะ อาจารย์" ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะของฉัน แต่สายตาดันไปปะทะกับหน้าตากวนประสาทของนายนั่น

"😏😏😏" ฉันได้แต่ด่าอีตานั่นในใจ เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว ที่ไหนได้ ดันมาเรียนห้องเดียวกันซะงั้น เทอมนี้จะปังหรือพังเนี่ย😵😵

พอตูดฉันถึงเก้าอี้ปุ้ป สองสาวก็หันมายิงคำถามใส่ฉันทันที

"นี่!! ทำไมเธอร้องเสียงดังขนาดนั้นตอนเข้ามาล่ะ" แอนนี่ถามขึ้นก่อน

"ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกปวดท้องขึ้นมาอีกน่ะ" ฉันโกหกไปเพราะไม่อยากเล่ายาว

"นิ แกรู้จักเด็กใหม่ด้วยหรอ? ฉันเห็นแกมองตาค้างเลยนะ5555" ไคร่าถามต่อ

"ก็ไม่เชิงหรอก" ฉันตอบแบบปัดๆไป

"นี่3สาว เมาท์เสร็จหรือยังคะ" อาจารย์พูดแทรกขึ้นกลางบท ทำให้เราต้องหันไปยิ้มเจื่อนๆะร้อมกับทำท่าสำนึกผิด

"เชิญแนะนำตัวเลยจ้ะ"

"สวัสดีครับ ผมชื่อเรียวตะครับ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นและเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ☺️" นายเรียวตะโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มหวานให้สาวๆในห้อง ทำให้สาวๆกรี๊ดกันใหญ่

"ชิ คิดว่าหล่อมากรึไง ก็หล่อแหละนะแต่ปากเสียไปหน่อย🙄"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง อ้อ!! ลืมบอก โต๊ะเรียนในห้องจะนั่งกันเป็นคู่ๆ ไคร่ากับแอนนานั่งคู่กันข้างหน้าฉัน ส่วนฉันนั่งคนเดียวที่หลังห้องนั่นทำให้ที่ข้างฉันว่าง1ที่

ขณที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็มีเสียง

'ตุ้บ'

ฉันสะดุ้งแล้วรีบหันไปมอง ปรากฎว่าเป็นเรียวตะ ฉันขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยเป็นการถามว่า 'นายมาทำอะไรตรงนี้? เรียวตะคงจะเดาสีหน้าฉันออกเลยตอบมาพร้อมกับนั่งลงที่ข้างฉัน

"อาจารย์ให้ฉันมานั่งตรงนี้" พูดเสร็จก็ยักคิ้วไปหนึ่งทีพร้อมกับมองหน้าฉันแบบกวนๆ

"😏😏"

"นี่!! แล้วทำไมนายไม่ไปนั่งที่อื่นล่ะ ตรงฉันไม่ให้นั่ง😤"

ฉันพูดพร้อมกับผลักตัวของนายเรียวตะให้ลุกขึ้น

"เธอไม่แหกตาดูหรอว่าที่อื่นมีคนนั่งหมดแล้ว ยัยบ๊อง" นายเรียวตะนี่วอนซะแล้ว มาว่าฉันบ๊องงั้นหรอ ได้!!😡

'โครมมมม!!!!'

เพื่อนทุกคนหันมามองที่เราทันที พร้อมกับทำหน้าตกใจ😯😯

ใช่ค่ะ ฉันใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมด ถีบ!! เก้าอี้นายเรียวตะคว่ำไปเลยค่ะ ทั้งคนทั้งเก้าอี้

"555555🤣🤣🤣" ฉันหัวเราะใส่นายเรียวตะที่กำลังทำหน้าเหวออยู่บนพื้น แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องแบบสวยๆ หึ สงครามครั้งนี้ฉัน 'ชนะ'​

--------ร้านค้า---------

ฉันเดินมาซื้อน้ำเย็นๆดื่มเพื่อให้อารมณ์เย็นขึ้น

"อ่าาา สดชื่นจัง😊"

"ยัยลาน่า มะกี๊แกทำอะไรของแก ห๊ะ!! " แอนนาตะโกนถามฉันทันทีที่ตามมาทัน

"เปล่านี่ ฉันเคยชินกับการนั่งคนเดียวนี่นา อยู่ๆก็มีคนมานั่งข้างๆฉันเลยตกใจน่ะ😆😆" ฉันพูดแบบติดตลก ทำให้ไคร่าถามขึ้นมาบ้าง

"นี่แกรู้จักกับเรียวตะมาก่อนหรือป่าว ฉันเห็นตอนเข้าห้องมาแกจ้องตาเป็นมันเลยนะ หรือว่าแกชอบเค้าตั้งแต่แรกเห็นเลยหรอ5555" ไคร่าถามพร้อมกับหัวเราะใส่ฉัน

"นี่ ฉันจะไปชอบคนแบบนั้นได้ยังไง คนอะไรหล่อแต่ปากเสีย🙄" ฉันตอบแบบหงุดหงิดๆ

"เธอรู้ได้ไงว่าเค้าปากเสีย นี่แสดงว่าต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ 🤨" แอนนาถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย

"เปล่าหรอก ก็เมื่อเช้าตอนฉันไปเข้าห้องน้ำ มัวแต่รียไม่ได้ดูทาง ก็เลยไปชนกับนายเรียวตะเต็มๆเลย แต่แทนที่นายนั่นจะขอโทษกลับมาว่าฉันเป็นยัยบ้า มันน่าโมโหมั้ยล่ะ ผู้ชายอะไรปากเสียชะมัด😤"

ฉันเล่าเหตุการณ์ประสาทเสียเมื่อเช้าให้เพื่อนรักของฉันฟัง แต่แทนที่จะเข้าข้างฉัน พวกนางกลับต่อว่าฉันอีก

" นี่เธอจะให้เค้าขอโทษเธอได้ไง เธอเป็นคนเดินชนเค้าก่อนนะ"ไคร่าพูด

" ใช่ เธอน่ะต้องไปขอโทษเค้า ที่เค้าว่าเธอบ้าน่ะ มันถูกแล้ว"แอนนาเสริม

" นี่!! พวกเธอเป็นเพื่อนฉันหรือปล่าวเนี่ย ทำไมไปเข้าข้างนายนั่นหล่ะ" ฉันโวยวายใส่เพื่อนรักทั้งสองคน แต่ทั้งสองคนกลับหัวเราะกับท่าทางของฉัน

" ก็มันจริงนี่นา ถ้ามีโอกาสเธอต้องไปขอโทษเค้านลาน่า"แอนนาพูดปนๆกับหัวเราะ

" ไม่มีทาง ฉันไปเรียนดีกว่า"

ฉันพูดพร้อมกับเดินสะบัดตูดทำท่างอนใส่เพื่อนรักของฉัน เสียงที่ตามมาคือเสียงหัวเราะของเพื่อนฉันกับท่าทางง้องแง้งฉันนั่นเอง

-------โปรดติดตามตอนต่อไป------

-------เรียวตะ-------

'โครมมม'

หลังจากที่ยัยตัวแสบถีบผมจนตกเก้าอี้ต่อหน้าเพื่อนๆทั้งห้อง ยอมรับเลยครับว่าผมอายมาก ได้แต่เก็บอาการไว้ ผมมองยัยตัวแสบที่หัวเราะผมอย่างสะใจก่อนจะเดินเชิดออกไปจากห้อง เธอคงคิดว่าเธอชนะผมสินะ แต่เปล่าเลย 'สงครามมันเพิ่งจะเริ่ม'​เท่านั้น

ทุกคนคงสัยสินะครับว่าผมเป็นใคร ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ

ผมชื่อ 'เรียวตะครับ'​เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น และเป็นทายาทมาเฟียที่น่าเกรงขามอีกด้วยครับ อีกไม่กี่ปีผมก็จะต้องทำหน้าที่ต่อจากพ่อของผมนั่นก็คือหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ก่อนที่จะรับช่วงต่อผมต้องเรียนรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับการเป็นมาเฟียแต่สำหรับผม เรื่องแบบนี้มันอยู่ในสายเลือดครับ แค่ดูผมก็รู้ว่าจะต้องทำอะไร และตอนนี้พ่อก็ปล่อยให้ผมทำหน้าที่แทนพ่อแล้ว ถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ ผมก็สามารถแก้ปัญหาและกำจัดศัตรูได้อย่างมืออาชีพ

ทุกคนคงคิดว่า ในเมื่อผมเป็นมาเฟียที่มีอำนาจมากที่สุดในญี่ปุ่น แล้วผมมาทำอะไรที่อังกฤษ ผมมาเพื่อเรียนต่อครับ จะเก่งเรื่องฆ่าคนอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเก่งเรื่องการเรียนด้วยนะครับทุกคน และที่ผมเลือกมาเรียนที่นี่ก็เพราะ ตอนเด็กๆผมเคยอยู่ที่นี่กับพ่อครับ เราเสียแม่ไปตอนผมอายุแค่2ขวบ พ่อไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นเลยตั้งแต่แม่เสีย เพราะไม่ว่าใครก็มาแทนที่แม่ไม่ได้ ส่วนข้างๆบ้านผมจะมีเพื่อนบ้านอยู่ ซึ่งเป็นน้าหลานกัน เป็นผู้หญิงทั้งคู่และที่สำคัญน้าคนนั้นคือน้องสาวของเพื่อนที่สนิทที่สุดของพ่อผม พ่อผมรู้สึกเป็นห่วงและคอยสอดส่อง คอยช่วยเหลือหลายๆอย่างจนพวกเค้าสนิทกัน น้าคนนั้นมีหลานเป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยกับผม ผมรู้สึกชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก และคิดว่าคงตกหลุมรักเธอด้วยซ้ำ แต่ทำไงได้ล่ะ คนมันปากแข็ง มีดีกรีเป็นถึงทายาทมาเฟีย ผมก็เลยเข้าหาเธอด้วยการแกล้งเธอบ่อยๆ บางครั้งแรงจนทำให้เธอร้องไห้ ผมรู้สึกผิดกับการกระทำของผมครับ แต่ผมก็ไม่กล้าขอโทษเธอ สิ่งที่ผมทำคือการหัวเราะเยาะเธอ คงทำให้เธอเกลียดผมเข้าไส้เลยล่ะ แต่แล้ววันนึงสิ่งที่ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ก็เกิดขึ้น เธอกับย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นครับ เธอไม่บอกเหตุผลและไม่บอกลาผมเลย เธอยืนจ้องหน้าผมด้วยความเกลียดชัง ในขณที่พ่อผมกับน้าของเธอกำลังล่ำลากัน ตอนนั้นอยากจะเดินไปถามว่าทำไมเธอถึงย้ายไป แล้วเธอจะย้ายไปไหน แต่ด้วยคำว่าทายาทมาเฟีย ผมไม่อยากจะเสียศักดิ์ศรีโดยการเข้าไปถามเธอหรือขอโทษเธอ ที่ผมทำคืิอนั่งจ้องหน้าเธอนิ่งๆ จนเธอหายไปจากสายตาของผม ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก จนกระทั่งวันนี้ ในขณะที่ผมกำลังเดินไปห้องเรียนเธอก็วิ่งมาชนผมอย่างจัง ทำให้เธอนั่นล้มลงไป ผมตกใจปนดีใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง แถมยังได้เรียนห้องเดียวกัน ได้นั่งด้วยกันอีก มันคงเป็นพรหมลิขิตแล้วล่ะ ผมจำเธอได้ในทันที แต่ดูแล้วเธอคงจะจำผมไม่ได้สินะ งานนี้สนุกแน่ล่ะ ผมคิดในใจ

จะว่าไปแล้วลาน่าตอนโตก็น่ารักใช่เล่นนะครับ ตอนเด็กๆว่าน่ารักแล้ว ตอนโตทั้งสวยทั้งน่ารักเลยครับ คิ้วได้รูปสวย จมูกที่โด่งไม่มากรับกับริมฝีปากสีชมพูที่เป็นกระจับน่าสัมผัสแบบนั้น ผมแทบละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลยครับ ในระหว่างที่นั่งรอเวลาเข้าเรียนผมก็คิดอะไรสนุกๆออกแล้วล่ะ🤭

หลังจากที่ลาน่าออกจากห้องไปสักพักเธอก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนของเธอ เธอก็ตรงดิ่งเข้ามาหาผมแล้วโวยวายใส่ผมทันที ก็เพราะผมมานั่งตรงที่ของเธอไงครับ55555

"นี่นาย นี่มันที่ของฉันนะ นายไม่ไปนั่งที่ของนายล่ะ ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

"ไม่ ฉันชอบตรงนี้ ชอบโต๊ะนี้ ฉันชอบวิวริมหน้าต่างตรงนี้ ฮ่าๆ" ผมหัวเราะแบบสะใจเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มจะโมโหผมอีกรอบ แผนสำเร็จ!!

"ที่โดนเมื่อกี๊ยังไม่เข็ดใช่มั้ย ตาบ้า!! อยากจะเจออีกใช่มั้ย ห๊ะ!! " เธอตะคอกผมเสียงดังพร้อมกับยกขาขึ้นมาเตรียมจะถีบผมอีกรอบ แต่รอบนี้ผมรู้ทัน ผมจับขาเธอที่ยกขึ้นมาข้างไว้ทำให้กระโปรงของเธอเปิดขึ้น ผมจึงเเกล้งมองเข้าไปในกระโปรงเธอ😋😋

ที่จริงผมมองไม่เห็นอะไรหรอกครับ ฮ่าๆ แต่นั่นก็ทำให้เธอเสียสมดุลจนเซล้มไปกองกับพื้น

" กรี๊ดด นี่ ไอ้โรคจิต นายมองใต้กระโปรงฉันทำไม ไอบ้า!!" เธอผมชุดใหญ่เลยครับ ฮ่าๆ ทำให้ผมยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่

"ก็เธอยกขึ้นมาจะให้ฉันดูไม่ใช่หรอ" ผมพูดยั่วโมโหเธอเข้าไปอีก

"😠😠" เธอทำหน้ายักษ์ใส่ผม อาจารย์ที่สอนวิชาแรกเข้ามาในห้องพอดี ผมจึงตบที่เก้าอี้ตัวข้างเพื่อบ่งบอกให้เธอนั่งลง เธอได้แต่ทำตามอย่างไม่เต็มใจ ฮ่าๆๆๆ ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของคนข้างๆผม☺️☺️

----------โปรดติดตามตอนต่อไป----------