อินาริ:ทามาโมะตื่นรึยังรีบๆหน่อยจะไปวันเปิดเรียนสายนะ

ทามาโมะ:ค่ามาม๊า

ฟุรุคุ:ต้องให้พี่ไปเคาะห้องตลอดก็ไม่ได้นะ ตัวโตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว จะให้เป็นพี่จ๋าไปตลอดไม่ได้น้ารู้ป่าว

ทามาโมะ:เห็นพูดงี้ประจำแต่พี่ก็ดูแลหนูตลอดนี่หน่า

ฟุรุคุ:คร้าบๆ ก็ครอบครัวเดียวกันหนิ

อินาริ:แม่หล่ะภูมิใจจริงๆที่โตมารักกันดี ถ้าพ่อเขาอยู่เห็นด้วยคงจะดีนะ

ฟุรุคุ:นั่นก็ผ่านมา11ปีได้แล้วนะครับตอนคุณพ่อเสีย ย้อนกลับไปผมทำไรมากไม่ได้นอกจากกอดน้องให้หลบอยู่แต่ในศาลเจ้า ม๊าเองก็ลำบากแทบแย่กว่าจะเอาเธอคนนั้นลงได้ แต่ก็นะมันสายไปแล้ว พ่อเขาเสียไปตอนนั้นหลังจากม๊าชนะเธอคนนั้นได้

อินาริ:แต่ม๊าก็ดีใจแล้วน้าที่ลูกๆปลอดภัย​ แต่ก็อยากให้พ่อเขาอยู่ดูลูกๆโตด้วย

ทามาโมะ:ไม่เอาน่าม๊า ยิ้มใว้หน่อยสิคะนี่วันเปิดเรียนนะ หนูว่าเราไปกันไดัแล้วนะคะ

อินาริ:จ้าๆ ฟุรุคุขับรถแทนม๊าได้ไหมขาไปหน่ะ อยากอ้อนลูกๆก่อนไปอยู่หอกันซักหน่อย

ฟุรุคุ:ทำไมจะไม่ได้หล่ะครับ ก็อีกหน่อยก็จะห่างกันนาน

หลังจากการสนทนาของครอบครัวแสนสุขจบลง ทุกคนก็ขึ้นรถไปที่วิทยาลัยอัศวิน

-บนรถ-

อินาริ:ฟุรุคุ ลูกจะใช้ชื่อไหนหรอ

ฟุรุคุ:หมายถึงชื่อที่คนเรียกสินะครับ วิลเลี่ยมครับ วิลเลี่ยม วาเล็นไทน์ ชื่อที่พ่อตั้งใว้ให้เผื่อกรณีต้องไปอยู่นอกศาล

อินาริ:แหม่เหมือนพ่อเขาซะจริง นะส่วนลูกสาวแม่เนีัยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ขี้อ้อนแม่อยู่เรื่อยจนถึงต้องยอมให้ใช้ชื่อจริงๆ

(หลังจากนี้จะแทนฟุรุคุด้วยวิลเลี่ยมแต่จะสลับในบางอริยาบทของตัวละครนะครับ)​

-หลังจากถึงวิทยาลัย-

(บ้านอินาริได้เข้าไปในหอประชุม)

วิลเลี่ยม:โมะ จะไปอยู่ปี1ใช่ไหมโชคดีนะ

ทามาโมะ:พี่ก็โชคดีนะคะ ถ้ามีอะไรหนูจะโทรหาแน่นอนค่ะ

วิลเลี่ยม:ดีมากน่ารักที่สุด

ตัวแทนนักเรียน:วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ผมขอให้นักเรียนทุกคน ตั้งใจศึกษากันอย่างเต็มที่และผมได้ยินมาว่าปีนี้นั้นมีนักเรียนใหม่สองคนเป็นบุตรแห่งอินาริเข้ามาเรียนด้วย ก็ขอให้พวกเธออย่าใช้อภิสิทธิ์​ที่เหนือกฎเกณฑ์​ทำอะไรต่ำทรามในรั้ววิทยาลัยแห่งนี้

วิลเลี่ยม:ชิบหาย แม่งมองตรูกันทั้งฮอเลย รู้งี้สั่งทำฮู้ดดีกว่า(ณ ตอนนี้วิลเลี่ยมไม่มีเสื้อคลุมสีขาวนะครับ)​ที่มีก็แค่อาวุธทำมือ เงิน มือถือเอง เอาไงดีเนี้ยถ้าโดนดักตีขึ้นมาโดนเพ่งเล็งอีก ห่านเอ้ย แล้วโมะจะเป็นไงนี้จะโดนดักตบไหมหว่า ช่างเหอะครอบครัวเราก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้วปล่อยๆไปล่ะกันนะ

???:นายข้างหน้าอะคนดังหรอ

วิลเลี่ยม:ก็ไม่ดังนะครับแต่แม่ผมดัง ว่าแต่คุณคือใครหรอ

นัทสึกิ:ชื่อนัทสึกิอยู่ปี2เหมือนนาย แต่นายพึ่งเข้าเรียนเทอมนี้นี่เนอะ คงลำบากแย่กับชื่อเสียงของที่บ้าน

(ภายในสายตาของวิลเลี่ยมนั้น มีสาวผมดำมัดหางม้าใส่แว่นกลมนัยตาสีเหลืองทอง เหมือนดวงดาวระยิบระยับ(ฟิลเตอร์คนพบรัก)​พร้อมกับชุดเสื้อฮู้ดที่ภายในใส่เชิ้ตกับเน็คไทค์สีเหลือง และกางเกงขาสั้นพร้อมถุงน่องสีดำเข้มกับรองเท้าบูธ)

วิลเลียม:ไม่หรอกครับคุณนัทสึกิผมค่อนข้างจะชินแค่กังวลว่าน้องสาวจะเป็นอะไรรึป่าว จะว่าไปแล้วคงใกล้เลิกแถวแล้วสินะครับ

นัทสึกิ:ใช่จ้า พิธีมันไม่ได้นานหรือเวอร์ส่วนมากก็พล่ามไปเรื่อยและแยกย้ายไปเดินสำรวจโรงเรียนเดี๋ยวนำให้ล่ะกันนะ

วิลเลี่ยม:ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย อ๊ะผมวิลเลี่ยมนะครับ

อินาริ:อะไรอ่าาา ลูกชายเราตกสาวได้คนนึงแล้วหรอเนี้ย ฮุฮุฮุ

วิลเลี่ยม:ม๊าอย่าทำเพื่อนใหม่ผมอึดอัดสิครับแหม่ เธอชื่อนัทสึกิ

นัทสึกิ:ค่ะ อยู่กองร้อยที่8 คงจะที่เดียวกับลูกชายคุณแม่แหละค่ะ

อินาริ:ตายจริงปากหวานจังเด็กคนนี้งั้นก็ ทามาโมะจังงง ทางนีัๆ

ทามาโมะ:ค่าาาาา ชื่อทามาโมะค่ะ เป็นน้องสาวของพี่วิลเลี่ยม ฝากตัวด้วยค่ะ

นัทสึกิ:เช่นกันจ้า พี่ชื่อนัทสีกินะฝากตัวด้วยนะโมจจิจัง ขอเรียกแบบนี้นะ

ทามาโมะ:ค่าพี่สาว

วิลเลี่ยม:ทำไมมันดูแปลกๆเหมือนแนะนำสะไภ้ยังไงก็ไม่รู้

นัทสึกิ:ก็เธอต้องอยู่กองร้อยเดียวกับฉันถ้าไม่แนะนำให้ที่บ้านรูัก็แปลกๆสิ อีกอย่างนะเธอเคลมเองว่าเราเป็นเพื่อนกันหนิพ่อรูปหล่อ

วิลเลี่ยม:อะ.ก็ไม่ผิดหรอก

ทามาโมะ:พี่เขินอ่อออออออออ

วิลเลี่ยม:ไม่รู้สิน้าาา

อินาริ:อ๊ะ มาม๊าต้องไปแล้วแต่ก่อนอื่น อาณาเขตจิ้งจอก ฟุรุคุจ๊ะ

ฟุรุคุ:ครับมาม๊า

อินาริ:อย่าลืมคำสอนบ้านเรานะ จงโกหกคนทั้งโลกแต่จงพูดสิ่งที่เป็นความจริงกับคนสำคัญ​เสมอ สำหรับลูกแล้วมีแค่คำนีัเท่านั้นที่แม่ไม่อยากให้ลืม

ฟุรุคุ:ครับ ผมไม่ลืมแน่นอน

นัทสึกิ:เมื่อกี้มีโดมดำๆเกิดขึ้นด้วย มีอะไรหรอ

วิลเลี่ยม:ป่าวๆ แค่มันเป็นวิธีกลับบ้านของคุณแม่หน่ะ

นัทสิกิ:จ้างั้นไปกันทัวร์โรงเรียน

ทามาโมะ:ค่าาาา

จบตอนที่1

วิลเลี่ยม:คือนัทสึกิครับ

นัทสึกิ:คะ ว่า

วิลเลี่ยม:กองร้อยที่8เรามีสมาชิกกี่คนครับเนี้ย

นัทสึกิ:อ่อก็ถ้ารวมเราสองคนก็13คนจ้า แต่เพราะว่า อีก11คนไปแนวหน้าอะนะเลยเหลือแค่เราประจำการทีนี้ แถมไม่มีนโนบายเอาคนเพิ่มด้วย เพราะกองร้อยที่8คนที่มีเกณฑ์​ผ่านเข้ามานอกจากวิลเลี่ยมแล้ว ก็มี โมจจิจัง นั่นแหละ

วิลเลี่ยม:ให้เดานะ กองร้อยที่8 คือรวมพวกแปลกแยกสินะ

นัทสึกิ:แม่นแล้ววววว อ๊ะแล้วนี่อาคารพักพวกเรานะ ห้องของ)ฉัน คือ012 นายก็013 พูดง่ายๆเราเด็กสุด แล้วมันอยู่ชั้น2นะ เปิดประตูไปอย่าตกใจนะ

[หลังจากวิลเลี่ยมเปิดประตูเข้าไปพบกับกองถุงขยะเต็มพื้นชั้นล่างไปหมด แต่ไม่ทันไรคนที่บอกให้วิลเลี่ยมอย่าตกใจก็ทำสีหน้าเลิกลั่ก​ใส่ ซึ่งคงไม่ต้องบอกว่าเป็นฝีมือเจ้าตัว]

วิลเลี่ยม:นัทสึกิ.....

นัทสึกิ:ค... คะ

วิลเลี่ยม:ไปเก็บกวาดเดี๋ยวนี้เลยนะ

นัทสึกิ:ค่ะ เข้าใจแล้วววว

[ผ่านไป30นาที]

วิลเลี่ยม:แล้วคือ อยู่กันสองคนแบบนี้ตลอดเทอมเลยหรอ

นัทสึกิ:ก็ใช่เพราะ ปี1จะสอนพื้นฐาน​ส่วนปี2-4 จะปฏิบั​ติจริง เลยไม่มีบทเรียนอะไร แต่ทางเบื้องบนจะส่งเอกสารภารกิจมาเพื่อแลกกับหน่วยกิตและงบประมาณใข้จ่าย ในกรณีหน่วยเราที่พวกรุ่นพี่ไปแนวหน้า งบของพวกเขาจะเป็นงบกองทัพหมายความว่าเราใช้จ่ายได้ตามใจ แต่ถ้าระหว่างภารกิจเราทำอะไรเสียหายก็จะโดนหักไปด้วย แล้วบางอย่างเราก็ต้องใช้งบนี้ซื้อมาในระหว่างภารกิจหน่ะ

วิลเลี่ยม:งี้เอง แล้วเอกสารนั่น

นัทสึกิ:อ่อมันพึ่งมาแหละมั้ง ขออ่านหน่อยนะ "ถึงกองร้อยที่8 ทางศูนย์​บัญชาการไหญ่ขอแจ้งให้ ปรับเปลี่ยนการทำงานของพวกเธอเป็นกองสืบสวนสอบสวนและไล่ล่า เนื่องจากว่า สมาชิกทั้ง11คนนั้นไม่สามารถกลับมาประจำการได้ จึงขอแจ้งให้ นักศึกษาขั้นอัศวินฝึกหัด นัทสึกิ นิชิโนะ และ วิลเลี่ยม วาเล็นไทน์ ปฎิบัติ​ภารกิจร่วมกัน ณ บัดนีั และภารกิจแรก คือ สืบสวนเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมใกล้ร้านโดนัท ณ กลางเมืองหลวง ลอส-แซงทัวรี่"

วิลเลี่ยม:งานแรกแบบปึ๊ปปั๊ปเลยน้า เป็นไรไปนัทสึกิ

นัทสึกิ:ป่าวแค่แบบ นี่ต้องอยู่กับนายสองต่อสองหรออออ

วิลเลี่ยม:อย่าคิดมากเลยน่า ฉันไม่รังเกียจ​หรอกนะ

นัทสึกิ:นายลืมไปแล้วหรอว่าเมื่อเช้าหน่ะ ตอนคุยกับครอบครัวนายมีแต่คนมองเพียบเลยนะ จะบ้าตายรายวัน แล้วทีนี้จะทำไง เห้ยแล้วนั่นตัวอะไร!!

วิลเลี่ยม:อะไรก็จิ้งจอกไง น่ารักออกจริงๆมันคือ1ในหางของฉันหน่ะ ก็แค่อยากเอามากอดเล่นเอง

นัทสึกิ:อ่อหรอนึกว่า อะไรซะอีกปกติของบ้านนายสินะมีอะไรแบบนี้

วิลเลี่ยม:ทามาโมะ ทำไม่ได้อะนะเพราะแต่ล่ะคน ความสามารถต่างกันด้วยแต่ของ ม๊าเองก็ทำได้ทุกอย่างที่พวกผมทำได้

นัทสึกิ:สุดยอด ของบ้านฉันก็ไม่มีไรมากหรอกก็คล้ายๆแวมไพร์แหละแต่เราลูกครึ่ง ดูดได้แค่เลือดคนรักกับดูดผ่านดาบ

วิลเลี่ยม:เอ่อถามหน่อยได้ไหม เพื่ออะไรหล่ะนั่นผมงง

นัทสึกิ:ถ้ากับคนรักเชิงว่า แสดงความเป็นเจ้าของ ส่วนดูดผ่านดาบอารมณ์เหมือนเอา 1ส่วน4ของพลังอีกฝั่งมาใช้ เราเป็นอะไรที่คร้ายๆแวมไพร์อะนะเรียกแวมไพร์เก๊ก็ได้ แต่พอเราแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว จะต้องดื่มเลือด วันล่ะครั้ง มันช่วยให้พวกเราเก่งขึ้นไม่พอยังกันให้ของๆพวกเราโดนแวมไพร์หรือเผ่าเดียวกันดูดเลือดหรือยึดไปได้ด้วย

วิลเลี่ยม:เห~~~ แล้วมีรึยังอะไอ้ของๆเธอที่ว่านั่น

นัทสึกิ:ไม่มีหรอกน่า แค่แยกเขี้ยวออกมาตอนกินข้าว ก็ทำชาวบ้านชาวเมืองเขาหยี๋กันแล้ว

วิลเลี่ยม:งี้เอง แต่ผมว่า เขี้ยวมันก็ดีนะ น่ารักดี

นัทสึกิ:ปากหวานงี้คิดไรอยู่ป่าว

วิลเลี่ยม:ป่าว คิดว่าอะไรที่น่าสนใจก็จะพูดออกมาเช่นไอ้คดึที่ได้มาเนี้ยแหละ

นัทสึกิ:อ่อจ้า งั้นฉันไปนอนล่ะ อะ ว๊าย อะไรเนี้ย

วิลเลี่ยม:อะไรผมแค่เอาหางเขี่ยคอกับหูเธอเล่นๆจะร้องอะไรเบอร์นั้น

นัทสึกิ:พึ่งเจอกันวันแรกอย่าได้ใจให้มันมากนักสิถ้าติดเอาไปทำกับคนอื่นจะเป็นไงไม่รู้ด้วยนะ

วิลเลี่ยม:หืม ผมทำแค่กับคนสำคัญนะ ทามาโมะก็โดน

นัทสึกิ:จิ้งจอกมันชอบโกหกนะนายก็รู้นี่

วิลเลี่ยม:ผมรู้น่า