พวกเรากลับมาแล้ว!! SS5 (ชินบิหอพักอลเวง)
โรคแปลกประหลาด
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
สวัสดีค่า~
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แอดคนดีคนเดิมเองง้าบ~~
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แอดได้เข้าไปอ่านคอมเม้นมา มีนักอ่านหลายท่านอยากให้ทางเราต่อภาค5 ของชินบิ
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ทางเราก็จัดให้~~~
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แต่ๆๆ
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
มีการปรับเปลี่ยนบทอนิเมะไปบ้าง เพราะด้วยความไม่มีพากย์ไทย ทำให้ยากต่อการทำนิยาย เนื้อจากแอดจะนำเนื้อเรื่องมาผสมปนไปด้วย
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แต่ว่าก็นั่นแหละค่ะ เลยเป็นอุปสรรคนิดหน่อย เลยกะว่าจะแต่เอาที่แอดเข้าใจนะคะ
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ไปๆมาๆเดะได้เรียนภาษาเกาหลีเพิ่มอีกภาษาชัว😌🤧
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ในการปรับเปลี่ยน แอดจะปรับอายุตัวละคร ให้มีการพัฒนาขึ้น โดยโยรันจาก12 จะเป็น14 แทน
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ฮารีและเด็กๆเองก็ด้วยนะคะ
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ส่วนอายุของพี่จอนยอง แอดจะไม่เปลี่ยนค่ะ เพราะพวกแฝดเองเมื่อก่อน19 พอภาค5 ก็จะ22 เลยให้พี่ๆอายุเท่ากันซะเลย
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ตัวละครในเมะภาค5 ยังคงปรากฏเหมือนเดิมค่ะ แต่อาจมีเพิ่มบทที่แอดคิดเองผสมปนกันไปเหมือนเดิม
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เอาล่ะๆ เดะเราไปเริ่มเรื่องกันดีกว่า เลยมานานล่ะๆ
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
งั้นขอจบการแจ้งไว้เท่านี้ก่อนนะคะ//พับไมค์
ณ กลางดึกอันแสนเงียบสงัด เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ต่างก็เข้าสู่การหลับไหล มีเสียงลมพัดลอยละลิ่วอันแผ่วเบา
ดวงจันทร์ที่เต็มดวงกลมนั้นได้ส่องแสงไปทั่วท้องนภา สาดแสงจันทร์อันสวยงามน่ามองมายังบนพื้นดิน
แต่ความสวยงามของดวงจันทร์ดวงกลมนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน
ที่บริเวณหน้าผาปรากฏร่างอันปริศนาขึ้น ก่อนที่จะมีไอพลังสีแดงอันน่ากลัวแพร่กระจายไปทั่วทุกบริเวณ
ทำให้เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่เคยหลับไหลต่างก็สะดุ้งตื่นมากลางคัน
ไอพลังสีแดงที่บงบอกถึงภัยคุกคามต่อสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็วิ่งหนีเอาชีวิตรอด
ถึงจะวิ่งหนีไปก็โดนไอพลังนั่นเล่นงานอยู่ดี เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่โดนพลังนั้นเล่นงานต่างก็ล้มชักไปกับพื้นดิน ก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนไปเป็นสีแดง
??
//ยืนมองพระจันทร์+ ยื่นมือทั้งสองข้างออกไป
เจ้าสิ่งปริศนาได้กระทำการบางอย่างทำให้พระจันทร์ที่เคยสวยงามกับกลายเป็นพระจันทร์สีแดงก่ำอันน่ากลัว
ทิวทัศน์รอบด้านต่างก็ถูกครอบคลุมไปด้วยสีแดงฉาน เป็นการบงบอกถึงภัยที่กำลังมาเยือนในไม่ช้า
โคชิ โยรัน
เฮือก!!..//สะดุ้งตื่น
โคชิ โยรัน
แฮ่ก..แฮ่ก..//หายใจหอบ+เหงื่อตก
ฮาบอม(ร่างแมว)
แง๊ว~//นอนข้างๆโยรัน
โคชิ โยรัน
//มองฮาบอม+ลูบหัว
โคชิ โยรัน
//มองออกไปทางหน้าต่าง+ขมวดคิ้ว
ชเว คังริม
อ่า ขอโทษนะเธอคงรอนานเลย//เดินมาหาฮารี
ชเว คังริม
อือ สบายดี//ยิ้ม
คู ฮารี
หลังจากเหตุการคราวก่อน ทุกอย่างก็สงบสุขขึ้นเยอะเลยเนอะ
ชเว คังริม
แต่ช่วงสองสามอาทิตย์ก่อน หมอผีกวีโดก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย ไม่มีข่าวหรืออะไรส่งตอบกลับมาเลยสักนิด
คู ฮารี
แล้วพี่ชายนายล่ะ? ไม่มีติดต่อมาบ้างเลยเหรอ?
ชเว คังริม
ไม่เลย ฉันพยายามหาเขาแต่ก็ไม่เจอ//ทำหน้าเศร้า
ชเว คังริม
ได้แต่ต้องรอถามโยรันแล้วล่ะ
คู ฮารี
(คงเป็นห่วงพี่ชายของตัวเองแน่ๆเลย..)
คู ฮารี
(ก็นะพี่ชายหายไปทั้งคนแถมไม่ติดต่ออะไรมาเลยด้วย..)
ทั้งสองได้เดินคุยกันจนมาถึงหน้าหอพักชินบิ ก่อนที่จะมีเสียงเจื้อยแจ้วดังออกมา
ชเว คังริม
อืม//พยักหน้า+ ยิ้ม
คู ดูรี
//นั่งดูข่าวกับกาอึน
คิม ฮยุนวู
โอ๊ะ!? //หันไปหาคังริมและฮารี
คิม ฮยุนวู
หวัดดี คูฮารี ชเวคังริม~
คู ฮารี
อ้าวแล้วโยรันล่ะ?? ยังไม่มาอีกเหรอ?
คิม ฮยุนวู
เห็นโยรันบอกว่าเดี๋ยวตามมาน่ะ
คู ฮารี
แล้วนั่น..กาอึนดูอะไรอยู่น่ะ?
ลี กาอึน
อ่า..สวัสดีฮารี//ยิ้ม+ชูมือถือให้ดู
ลี กาอึน
ช่วงนี้มีโรคระบาดประหลาดกำลังแพร่กระจายน่ะ
คู ฮารี
โรคประหลาดงั้นเหรอ??
นักข่าว:ช่วงหลายวันมานี้มีโรคระบาดที่ไม่รู้จักกำลังแพร่กระจ่ายไปทั่ว
นักข่าว:โรคนี้เรียกว่าโรคตาแดง มีผู้ติดเชื่อแล้วกว่า10 ราย โดยดวงตาของผู้ปวยจะมีเลือดออก เมื่ออาการแย่ลงเรื่อยๆร่างกายจะอ่อนแอและหมดสติไป
นักข่าว:แถมเขายังบอกอีกว่าดูเหมือนจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้
ลี กาอึน
มันเป็นโรคที่แพร่กระจายไปทั่วโลกในตอนนี้ แถมเพื่อนบ้านของฉันเองก็บอกให้ระวังเอาไว้ด้วย
คิม ฮยุนวู
งั้นแบบนี้ก็ต้องระวังแล้วน่ะสิ!
คิม ฮยุนวู
เผลอใครเป็นโรคนี้ขึ้นมา ฉันเดาว่าไม่รอดแน่!
คู ดูรี
อึ๋ย! ผมกลัวอ่า..ถ้าผมเป็นโรคตาแดงขึ้นมาจะทำยังไง?!
ชินบิ
พวกนาย..//เดินมาหาพวกฮารี
คิม ฮยุนวู
อะจ๊าก!!!?//มองหน้าชินบิ+ตกใจ
คู ดูรี
ชะ..ชินบิ!! นายเป็นโรคตาแดงเหรอ!!!
ชินบิ
ห๊า?? อะไรของพวกนายกันเนี่ย..//เสียงอ่อนเพลีย
คู ฮารี
ยึ๊ย!! อย่าพึ่งเข้ามา หยุดก่อน! ชินบิ!!!
คู ฮารี
หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน!!!
ชินบิ
พวกนายเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย...//เดินไปหาฮารี
คิม ฮยุนวู
อะจ๊ากกก!!!!//+
ชินบิ
พวกนายจะหนีฉันทำไมเนี่ย!?
กึมบิ
โธ่เอ๊ย...พวกนายล่ะก็
กึมบิ
ใจเย็นๆกันก่อนสิ ชินบิน่ะไม่ได้ป่วยเป็นโรคสักหน่อย
กึมบิ
เขาก็แค่ดูละครทั้งคืนก็แค่นั้นเองน่า
กึมบิ
ก็เจ้าหมอนี้ดูละครทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยน่ะสิ
กึมบิ
ในขณะเดียวกันเขาก็ขยี้ตาตลอดละหว่างดูละครด้วย
กึมบิ
ก็สภาพอย่างที่พวกนายเห็นนั่นแหละ
ชินบิ
ที่นี่ก็เข้าใจกันแล้วใช่ม่ะ!?
ชินบิ
ทำเป็นตื่นตูมไปได้ เชอะ!//กอดอก
คู ฮารี
ขอโทษนะชินบิ//ยิ้ม
โคชิ โยรัน
ทุกคน..//เดินมาหา
ชเว คังริม
สวัสดีโยรัน//มอง
ลี กาอึน
สวัสดีจ้ะโยรัน//ยิ้ม
โคชิ โยรัน
อ่า สวัสดีกาอึน
โคชิ โยรัน
สวัสดีทุกคน//ยิ้ม
กึมบิ
ทำไมพี่โยรันถึงหน้าซีดจังเลยล่ะ..//เอียงคอ
คิม ฮยุนวู
นั่นนะสิ เป็นอะไรรึเปล่า??
โคชิ โยรัน
ไม่หรอก แค่เมื่อคืนฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ//ยิ้ม
ชินบิ
แล้วร่างเก่ากลับมาใช้ได้แล้วเหรอ??
โคชิ โยรัน
ได้ใครบางคนช่วยเก็บรักษาไว้ให้น่ะ
โคชิ โยรัน
ทีน่า ออกมาได้แล้วจ้ะ
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
อะ..เอ่อ..//โผล่หัวมา+แอบอยู่ตรงไหล่โยรัน
ทุกคนยกเว้นโยรัน: เอ๋!!!?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
สะ..สวัสดีเจ้าค่ะ..
โคชิ โยรัน
ไม่ต้องกลัวนะทีน่า นี่คือเพื่อนๆฉันพวกเขาใจดีมากๆเลยล่ะ
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
ใช่แล้วๆมาเถอะน่า!//ดึงทีน่าออกมา
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
!!!
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
ฮ่าๆ ดูทำหน้าสิ
โคชิ โยรัน
พอดีทีน่าเป็นคนที่ขี้อายน่ะ//ยิ้ม
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ขะ..ขอบคุณค่ะ!//หน้าแดง
โคชิ โยรัน
ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ใส่ใจร่างเก่าเท่าไร่ แต่เมื่อสามวันก่อน
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ไม่ได้มานานเลยแฮะ..
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
กรี๊ด!!!!
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
รีริส!?//วิ่งไปดู
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
ยัยนี่เป็นอะไรอีกล่ะ!?
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
ผีหลอกๆๆๆ!!!//ไปแอบอยู่ด้านหลังโยรัน
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
เอ่อ...//เหงื่อตก
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ก็..ไม่มีอะไรนี่?
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
หลังต้นไม้!!
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
//เดินไปดู
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
อ่ะ!?
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
(นี่มัน...แกนวิญญาณ???)
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ของใครกัน??
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
เจอแล้ว..เจ้าของแกนวิญญาณ//โผล่มา
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ภูตงั้นเหรอ??
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ข้า..ทะ..ทีน่า ราชินีภูตแห่งความตาย..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
แล้ว..ที่บอกว่าตามหาเจอแล้ว..คืออะไรเหรอ?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
//ชี้ไปที่โยรัน
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
เจ้าของแกนวิญญาณ
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
อะ..ห๊า?
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
อะไรกันล่ะเจ้านี่!//บินไปหาทีน่า
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
ช่วยอธิบายให้กระจ่างหน่อยได้รึเปล่า!?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
กะ...แกนวิญญาณอันนี้..ปะ..เป็นแกนวิญญาณร่างเก่าของเจ้า//มองโยรัน
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ทะ..ท่านอาเบลฝากข้ามาให้เจ้า
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ร่างเก่างั้นเหรอ?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
//พยักหน้า
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
แล้วท่านอาเบลล่ะ?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ทะ..ท่านอาเบลกำลังเก็บตัวบำเพ็ญจำศีลอยู่..อีกนานกว่าจะออกมาเจอเจ้า..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
อ่า..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
งั้นเองหรอกเหรอ..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ขอบใจมากเลยนะที่ดูแลเป็นอย่างดี
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
...
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
//เก็บแกนวิญญาณขึ้นมา
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
//บินไปตรงหน้าโยรัน
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
อะ..อะไรเหรอ??
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
//เอาหน้าผากเตะกับหน้าผากของโยรัน
เมื่อทีน่าได้ทำการบินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโยรัน เธอได้ทำการเอาหน้าผากของตนไปกระทบกับอวัยวะเดียวกันกับของโยรัน จนเกิดแสงสีขาวสว่างขึ้น
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
!!?
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
เจ้านี่จะทำสัญญางั้นเหรอ!?
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
เอ๋!!!!
เวลาผ่านล่วงเลยไปสักพักแสงเหล่านั้นก็ได้เจือยจางหายไป
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ทะ..ทำสัญญางั้นเหรอ!?
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ทะ..ท่านอาเบลให้ข้าคอยตามช่วยเหลือท่าน..
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ขะ...ข้าเลยทำสะ..สัญ-----
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
เจ้าบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย! //เขย่าตัวของทีน่า
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
อ่า~😵💫😵💫
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
แค่เจ้าน้ำแข็งทื่อตัวเดียวข้าก็แทบไม่ได้ออกไปใช่พลังของข้าเลย!
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
เจ้าก็มาอีกแล้ว!!
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
อะ..เอ่อ..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
(ภูตตีกัน..ควรห้ามดีไหมเนี่ย..)//เหงื่อตก
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
เจ้าว่าใครว่าน้ำแข็งทื่อน่ะ!? ยัยหลอดไฟ!
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
ห๊า!???//ปล่อยทีน่า+หันไปหาสโนว์
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
แล้วเจ้าว่าใครว่ายัยหลอดไฟน่ะ!?!!
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
ก็เจ้านั่นแหละ!
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
ยัยน้ำแข็งจอมทื่อ!
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
คะ..คือ..
สโนว์ , รีริส: อย่ามายุ่ง!!
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
อึ๊ย! 😢
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
เอาล่ะๆ พอกันได้แล้วๆ
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ตีกันไปก็ไม่ได้อะไรหรอก
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ถือซะว่าได้เพื่อนใหม่มาอยู่ด้วยแล้วกันเนอะ//ยิ้มเจื่อน
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
แล้วท่านยังจะเรืยกใช้ข้าอยู่ไหมเจ้าคะ??👉👈
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ก็ต้องเรียกอยู่แล้วสิ ก็รีริสเป็นเพื่อนคนแรกของฉันนี่น่า//ยิ้ม
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
หึๆ //ยิ้มเยาะเย้ย
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
เหอะๆ
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ฉันก็เรียกใช้ทั้งสามคนนั่นแหละน่า เพราะยังไงฉันก็ต้องยืมพลังของทุกคนมาใช้อยู่ดีจริงไหม?
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
แง่งงง
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
เค้าขอโทดดด เค้าจะไม่ตีกันแล้ววว//บินไปกอดโยรัน
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
//ยิ้มแห้ง
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
ศัพท์เปลี่ยนล่ะ รักษาภาพลักษณ์หน่อยจ้า
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
อย่ามายุ่ง!!//มองแรงใส่สโนว์
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
(เปลี่ยนสีไวกว่ากิ้งก่าอีก )//มองบน
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
ฮ่าๆ..
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
งั้นต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะ ทีน่า
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
คะ..ค่ะ! ข้าเองก็..เช่นกัน//หน้าแดง
โยรัน (เทพแห่งความตาย)
(น่ารักจัง..เหมือนเด็กเลย..)//ยิ้มเอ็นดู
ชเว คังริม
อ่า..เข้าใจแล้ว
คู ฮารี
เป็นคนที่ขี้อายที่น่ารักจัง!
กึมบิ
ฉันกึมบินะ! เป็นโทเกบี😉
คิม ฮยุนวู
ฉันฮยุนวูสุดหล่อ!
คู ดูรี
หลงตัวเองอีกล่ะนะพี่ฮยุนวู..
คิม ฮยุนวู
ฮ่าๆ ขอหน่อยเถอะน่า!
ชเว คังริม
คังริม//พยักหน้า
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ขะ..ข้าทีน่า ราชินีภูตแห่งความตายเจ้าค่ะ!
ทุกคนยกเว้นโยรัน: ฝากตัวด้วยนะทีน่า!
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
อ่ะ..//ยิ้ม
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ขะ..ข้าก็เช่นกันเจ้าค่ะ!
โคชิ โยรัน
เห็นไหม? ทุกคนน่ะใจดี//ยิ้ม
ทีน่า (ราชินีภูตแห่งความตาย)
ใจดีมากๆเลยเจ้าค่ะ!//หันมาหาโยรัน+ยิ้ม
โคชิ โยรัน
(เห็นทีน่าเข้ากับทุกคนก็ดีแล้วล่ะ..อยู่ที่"ป่าแห่งความตาย" คนเดียวมานานคงจะเหงาน่าดู..)
โคชิ โยรัน
(นานๆที่จะมีเพื่อน...)//ยิ้ม
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
การกลับมาอีกครั้งของเหล่าพวกพ้องหอพักชินบิในSS5 ค่า!!🎉🎉🎉
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
บอกเลยว่าความสนุกยังคงเหมือนเดิมแน่นอน
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ทุกคนไม่สงสัยนะคะว่าทำไมถึงเอาร่างเก่าน้องมาใช้
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เพราะ...
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เพราะว่า..
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เพราะว่าาา..
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ร่างเก่าน้องสวยค่ะ เริศ สับ ทรงคุณหนูคุณใจ😉😉
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เลยนำกลับมาใช้ อีกอย่างมันเข้ากับคาร์แรคเตอร์ของน้องด้วยเลยเอามาใช้👉👈
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แต่ร่างใหม่ของน้องก็ยังอยู่นะคะ แต่จะอยู่เป็นตัวแทนร่างอื่นแทน
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
อย่าลืมเข้ามาตามกันน้าาา
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
กดใจและคอมเม้นท์เป็นกำลังใจแอดด้วยนะค่ะ จุ๊บม๊วกๆ😘😋
ข่าวลือ
//= การกระทำ
//+= ทำตาม
*....*= โทรทางจิต
(..)= คิดในใจหรือพูดในใจ
".."= เน้นคำ
[...] = กระซิบ
✨✨= ตาเป็นประกาย หรือ อ้อน
🔮 =ใช้เวทมนตร์
🌟 = เสกของ
ชเว คังริม
ฉันมีเรื่องจะถามเธอสักหน่อยน่ะ
โคชิ โยรัน
เรื่องของฮยอน..พี่ชายนายใช่ไหม?
โคชิ โยรัน
ถ้าจะถามว่าพี่ชายนายได้ติดต่ออะไรกับฉันมาบ้างรึเปล่า...ขอบอกเลยว่าไม่มี
โคชิ โยรัน
ช่วงสองสามอาทิตย์ก่อนพี่ชายนายและพวกหมอผีกวีโดหายเงียบไปเสียอย่างดื้อๆ
ชเว คังริม
อ่า...งั้นเหรอ//ทำหน้าเศร้า
โคชิ โยรัน
(อืม..ถ้าตามเนื้อเรื่องเดิมของภาค5...ฮยอนถูกกวีโด กอนกักขังเอาไว้...เพราะเหตุผลอะไรฉันเองก็ไม่รู้..)//ครุ่นคิด
คู ฮารี
เอาน่าๆ อย่าทำหน้าเศร้าเลยนะคังริม
คู ฮารี
ฉันว่าพี่ชายนายอาจจะอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้นะ ที่ไม่ติดต่อมาคงเพราะมีเหตุจำเป็นหรือยุ่งอยู่ก็ได้! //เข้าไปปลอบคังริม
ชเว คังริม
อือ//มองฮารี+ ยิ้ม
โคชิ โยรัน
(ฮ่าๆ..ยังหวานกันไม่เคยเปลี่ยนสุดยอดคู่พระนางจริงๆ😌)
ลี กาอึน
ช่วงนี้ทางฝั่งนั้นก็หายเหมือนกันนี่?
โคชิ โยรัน
มินฮยอนบอกว่ามีธุระที่เขตชายแดนที่พวกเขาปกครองอยู่น่ะ แต่จะกลับมาเร็วๆนี้//ยิ้ม
คู ดูรี
อ่า ถ้างั้นก็ดีนะสิฮะ!
คู ดูรี
จะได้กลับมาครบแก๊งสักที!
คิม ฮยุนวู
จริงสิๆ ตอนที่ชินบิเดินออกมาตาของนายนี่น่ากลัวเอาเรื่องเลย!
คิม ฮยุนวู
หาแว่นกันแดดมาใส่น่าจะดีกว่านะ คิกๆ
คู ดูรี
เฮ้อ..พี่ฮยุนวูละก็
คู ดูรี
ผมว่านะไม่น่ามีแวนตากันแดดอันไหนที่เหมาะกับใบหน้าของชินบิหรอกน้า~
ชินบิ
หึ๋ย!!//เริ่มมีน้ำโห
คิม ฮยุนวู
ก็จริงแฮะหัวของชินบิน่ะใหญ่กว่าก้นของฉันอีกอ่ะ
โคชิ โยรัน
อุ๊ป..//กลั่นขำ
รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)
คิก!
ชินบิ
โอ๊ย!! พูดอะไรออกมากัน พวกนายนี่มัน อึ๋ย!!💢💢
ชินบิ
มาให้ฉันจับซะดีๆน้า!!!//วิ่งไล่ฮยุนวูกับดูรี
ชินบิ
เจ้าพวกบ้า! กล้าว่าฉันว่าหน้าใหญ่งั้นเหรอ!!!
ชินบิ
หยุดเลยนะ!!//วิ่งไล่ทั้งคู่
คู ดูรี
อ๊ากก!!!//วิ่งหนีสุดกำลัง
คิม ฮยุนวู
ใครก็ได้ช่วยด้วย!!
ชินบิ
ไม่มีใครมาช่วยนายได้หรอก! อย่าหนีน้า!!!
คู ฮารี
เฮ้อ..//ส่ายหน้า+ถอนหายใจ
เด็ก.ช
1://ปาเครื่องบินกระดาษเล่น
เด็ก.ช
2://ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
และเครื่องบินกระดาษที่เด็กชาย1 ปามาทำให้เครื่องบินกระดาษอันนั้นตกไปอยู่กลางหน้าหนังสือของเด็กชาย2
เด็ก.ช
2:อ่ะ..//นึกขึ้นได้
เด็ก.ช
2:เคยได้ยินเรื่องนกกระเรียนกระดาษในซอยกันบ้างไหม?
เด็ก.ช
3:นกกระเรียนกระดาษงั้นเหรอ??
เด็ก.ช
1:หมายความว่าไงอ่ะ??
เด็ก.ช
2:ไม่นานมานี้ฉันได้ยินข่าวลือมาว่า เวลาเดินตอนกลางคืน จะเจอนกกระเรียนกระดาษสีแดงตกหล่นอยู่บนถนน
เด็ก.ช
2:ฉันได้ยินแล้วน่ากลัวสุดๆเลยล่ะ!
เด็ก.ช
1:ทะ..ทำไมงั้นเหรอ?
เด็ก.ช
2:ก็มีคนบอกว่ามีเด็กคนนึงเจอเข้ากับนกกระเรียนกระดาษแล้วจู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอยเลย!
เด็ก.ช
1:หะ...หายไป..หายไปไหน แล้วใครจับตัวไป!!?
เด็ก.ช
2:อืมม ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน//ยักไหล่
เด็ก.ช
2:ฉันได้ยินเด็กบางคนบอกว่าถูกผีจับตัวไปนี่แหละ
เด็ก.ช
3:ห๊า?? ผีงั้นเหรอ!?
เด็ก.ช
1: เฮ้อ พวกนายละก็พูดเรื่องอะไรไร้สาระจริงๆ
เด็ก.ช
1:บนโลกนี้มีผีด้วยเหรอ?
เด็ก.ช
3:นี่นาย แล้วถ้าข่าวลือเป็นจริงขึ้นมาล่ะ!? นายจะทำยังไง!?
เด็ก.ช
1: เฮอะ จะไปมีอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน? //เหงื่อตก
ในยามวิกาลที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยความมืด มีแสงสาดส่องของดวงจันทร์ที่ส่องประกายลงมายังพื้นโลก
เป็นตรอกเล็กๆที่ดูมืดน่ากลัว แต่ก็ยังพอมีแสงไฟจากเสาไฟฟาที่ส่องแสงสลัวให้ได้เห็นทาง
เด็ก.ช
1://กำลังเดินกลับบ้าน
เด็กหนุ่มที่กำลังเดินในที่ที่เปลี่ยวไร้ผู้คนสัญจรไปมา ได้แต่หันซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางหวาดระแวงเล็กน้อย
เด็ก.ช
1:ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา..เหอะ..
เด็ก.ช
1://ก้มลงไปเก็บบางอย่าง
เด็ก.ช
1:นี่คืออะไรล่ะเนี่ย..//มองดู
เมื่อเด็กหนุ่มได้ทำการก้มเก็บบางอย่างขึ้นพร้อมกับมองดูอย่างงุนงง ว่าเจ้าสิ่งๆนี้มาอยู่บนถนนได้อย่างไร
เด็ก.ช
1:อ่ะ...(เหมือนกับที่จองอีอันพูดไว้เลยจริงๆ..)
เด็ก.ช
1:เฮ้อ..คงไม่มีอะไรหรอกก็แค่นกกระเรียนกระดาษธรรมดาเอง ทิ้งไว้แถวๆนี้คงไม่เป็นไรหรอก//ขย้ำนกกระเรียนกระดาษทิ้ง
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มได้ทิ้งนกกระเรียนกระดาษ ก็ต้องตกใจกับเสียงแมวร้องขู่ซะก่อน
เด็ก.ช
1:ตะ..ตะใจหมด! ไอ้เจ้าแมวบ้านี่!!
เสียงขู่ของเจ้าแมวนั้นทำเอาเขาแทบหัวใจวายด้วยความตกใจที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมยังร้องเสียงขู่น่ากลัวจนทำให้เขาสบถคำออกมา ก่อนที่เจ้าแมวนั่นจะวิ่งหนีหายไปในความมืด
เด็ก.ช
1:เฮ้อ...//ถอนหายใจออกมา
ไม่นานนักก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น เสียงปริศนานั้นมันดังมาจากเบื้องหน้าของเขา ด้วยความที่ว่าในซอยที่เด็กหนุ่มนั้นอยู่มันทั้งเปลี่ยวและน่ากลัว จึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง
เด็ก.ช
1:อึก..//เหงื่อตก+หวาดกลัว
เด็ก.ช
1:..//เดินถอยหลังไป
เด็กหนุ่มเริ่มค่อยๆเดินถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะมีสิ่งน่ากลัวปรากฏอยู่ข้างๆเขา
เด็ก.ช
1:อ่ะ..//หันไปมองข้างๆ
เจ้าสิ่งปริศนาน่ากลัวได้พุ่งกระโจนเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่นที่เห็นดังนั้นได้แต่ส่งเสียงอึกอักด้วยความกลัว
เด็ก.ช
1:ฮึก...//น้ำตาคลอเบ้า
??
ฮ่า..//ก้มลงมามองเด็กหนุ่ม
ไม่นานเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจผลักเจ้าสิ่งน่ากลัวออกไป ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีเจ้าสิ่งน่ากลัวนั้นทันที
เด็ก.ช
1:คะ..ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!//วิ่งหนี
คิม ฮยุนวู
ว่าไงพวก!!!//วิ่งมากอดคอดูรี
คู ฮารี
คิม ฮยุนวู นายจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นกัน?
คิม ฮยุนวู
ฮิๆ เพราะว่าหมอผีคนนี้ได้เวลาออกทำงานอีกแล้วยังไงล่ะ!//ตื่นเต้น
โคชิ โยรัน
(อ่า...ต้องใช่เรื่องนั้นแน่ๆ ที่เกี่ยวกับนกกระเรียนกระดาษสีแดง..)
คิม ฮยุนวู
//เอามือถือขึ้นมา
คิม ฮยุนวู
บนเว็บบอร์ดสัตว์ประหลาดของฉัน มีคนส่งคำขอมาแล้วยังไงล่ะ!
โคชิ โยรัน
ในข้อความเขียนว่ายังไงบ้างเหรอ?
คิม ฮยุนวู
อืมมม//มองมือถือ
คิม ฮยุนวู
ช่วงกลางดึกมักจะมีเด็กหายตัวไปอยู่บ่อยครั้ง แถมยังมีผีที่โผล่ออกมาจากซอยในทุกๆคืนอีกด้วย! ฉันเดาว่าจะต้องเป็นฝีมือของผีที่มักจะจับตัวเด็กๆไปแน่
คิม ฮยุนวู
เพราะว่าในจุดเกิดเหตุมักจะพบนกกระเรียนกระดาษตกอยู่บนถนนเสมอ
คู ดูรี
นกกระเรียนกระดาษ!?
คู ดูรี
ผมเคยได้ยินเรื่องนั้นจากพวกเพื่อนๆด้วยแหละ
คู ดูรี
แต่ผมคิดว่ามันเป็นแค่พวกข่าวลือที่เขาพูดกันเท่านั้นเอง?
โคชิ โยรัน
ไม่แน่อาจไม่ใช่ข่าวลือหรอก
คู ฮารี
หมายความว่ายังไง?//มองโยรัน
โคชิ โยรัน
ข่าวลือที่ว่ามักจะมีเด็กหายตัวไปในซอยตอนกลางคืนทุกๆวัน แต่เช้ามากลับหาตัวไม่เจอพบก็เพียงแต่นกกระเรียนกระดาษสีแดงตกอยู่ตรงจุดที่มีเด็กหายไปเพียงเท่านั้น
โคชิ โยรัน
ฟังยังไงก็ไม่ปกติแล้วล่ะนะ
โคชิ โยรัน
ไม่แน่นกกระเรียนกระดาษอาจเกี่ยวข้องกับผีจริงๆก็ได้ใครจะไปรู้?
ลี กาอึน
ก็ไม่ปกติจริงๆนั่นแหละ...//ครุ่นคิด
คิม ฮยุนวู
ในเมื่อพี่ใหญ่เราพูดขนาดนี้แล้วคงต้องปักเป็นฝีมือผีจริงๆซะแล้วสิ!
โคชิ โยรัน
(ก็เป็นอยู่แล้วนิ...ผีที่ชอบจับเด็กขังไว้ในกระดาษและพับเป็นนกกระเรียนกระดาษสีแดง..มีแค่ตัวเดียว...)
ลี กาอึน
นี่คือซอยที่ว่านั่นใช่ไหม?
ลี กาอึน
แต่ดูๆไป..ก็เหมือนซอยธรรมดาๆเอง..
โคชิ โยรัน
(กลิ่นอายของผี...)
โคชิ โยรัน
อุป..//เอามือปิดปาก
คู ฮารี
อ่ะ! โยรัน!?//วิ่งไปดู
โคชิ โยรัน
อ่า..แค่...กระอักกระอ่วนนิดหน่อยน่ะ..
ชเว คังริม
ได้กลิ่นอายของผีงั้นเหรอ?//มองโยรัน
โคชิ โยรัน
อืม...บริเวณนี้..มีแต่กลิ่นอายผีเต็มไปหมดเลย..
คิม ฮยุนวู
แสดงว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที่แน่ๆ!
โคชิ โยรัน
(ทำไมกลิ่นอายของผีดูรุนแรงกว่าปกติน่ะ...เมื่อก่อนไม่ขนาดนี้นี่น่า..)
คู ฮารี
ถ้างั้นพวกเราก็เดินดูรอบๆเถอะ
ทุกคนยกเว้นฮารี: //พยักหน้า
โคชิ โยรัน
ทุกคนยังใส่กำไลอันนั้นอยู่ใช่ไหม?
คู ฮารี
อื้ม! ไม่เคยถอดเลย!//ชูขึ้นให้โยรันดู
คิม ฮยุนวู
ใครจะไปกล้าถอดกันเล่า! //+
โคชิ โยรัน
อ่า..ดีแล้วล่ะ เวลาเกิดอันตรายมันจะปกป้อง ฉันเองก็จะสามารถรับรู้ได้จะได้ไปช่วยได้ทันท่วงที
ทุกคนยกเว้นโยรัน:อืม! เข้าใจแล้ว!
และทั้ง6 ก็ได้แยกย้ายกันไปเดินดูสำรวจ โดย กาอึน คังริม และฮยุนวูไปด้วยกัน ส่วน ฮารี ดูรีและโยรันไปสำรวจอีกทาง
ทั้ง6 เดินดูสำรวจความผิดปกติกันสักพักแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น สถานการณ์ตอนนี้ยังคงปกติดี โดยทิวทัศน์บรรยากาศนั้นยังคงเงียบสงัดไร้สิ่งผิดปกติ ให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล
คู ดูรี
ก็..ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่น่า...
คู ฮารี
อืม...นั่นนะสิ..//มองรอบๆ
โคชิ โยรัน
(มันดูเงียบชอบกลแฮะ..ไม่ใช่ว่าไม่มีคนสัญจร..แต่เพราะเหมือนโดนแอบมองอยู่ไกลๆต่างหาก..)
คู ดูรี
พี่ฮะ ดูนั่น!//ชี้ไปที่แห่งหนึ่ง
เมื่อทั้งสามเพ่งสายตามองไปยังจุดบริเวณที่ดูรีชี้ ก็พบเข้ากับเงาของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
คู ฮารี
อ่ะ..นั่น..กำลังทำอะไรอยู่น่ะ..
คู ดูรี
มาทำอะไรดึกๆแถวนี่ล่ะเนี่ย?
โคชิ โยรัน
ดูในมือของเด็กคนนั้นสิ..
โคชิ โยรัน
เหมือนถือโหลอะไรไว้เลย..
คู ฮารี
//มองในมือของเด็กคนนั้น
คู ฮารี
นั่นมัน...กระดาษพับนี่น่า!?
คู ฮารี
อ่ะ นี่เธอน่ะ!..//เรียกเด็กคนนั้น
คู ฮารี
ตามไปกันเถอะ! //วิ่งตามเด็กคนนั้นไป
ทั้งสามได้ทำการวิ่งตามเด็กปริศนาที่ในมือมีโหลแก้วขนาดใหญ่อยู่ในอ้อมแขน ข้างในนั้นมีกระดาษพับที่เป็นรูปนกกระเรียนอยู่ในโหล
เผลอแป็บเดียวเด็กสาวปริศนาก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย
คู ดูรี
พี่ฮะ! ดูนั่น!//ชี้ไปด้านหลัง
หลังจากเสียงของดูรีดังขึ้นทำให้อีกสองสาวนั้นหันไปตามตำแหน่งที่ชี้ทันที
โคชิ โยรัน
อ่ะ...เจ้าพวกนี้มัน!?
สิ่งที่ทำให้ทั้งสามตื่นกลัวก็ปรากฏ..สิ่งปริศนาที่เรียกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่ที่แน่ๆมันคงไม่ได้มาดี แถมมาเยอะอีกต่างหากเนี่ยสิ!?
คู ฮารี
ทางนั้นก็มี!?//หันไปอีกฝั่ง
โคชิ โยรัน
//มองเจ้าพวกนั้น
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
วันนี้มาช้าหน่อยแต่ก็มานะ!
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แจกรูปหล่อๆสวยๆกันสักหน่อย
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
แหม สีสันจริงๆค่ะ😋😋
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ใครแกงคนหล่อไม่มี๊~~
ผีกระดาษ
//= การกระทำ
//+= ทำตาม
*....*= โทรทางจิต
(..)= คิดในใจหรือพูดในใจ
".."= เน้นคำ
[...] = กระซิบ
✨✨= ตาเป็นประกาย หรือ อ้อน
🔮 =ใช้เวทมนตร์
🌟 = เสกของ
เด็ก.ช
1:เห๋?? ตอบกลับจริงเหรอเนี่ย?
เด็ก.ช
1:หมอผีWตอบกลับว่า..เดี๋ยวเราจะกำจัดให้ ไม่ต้องห่วง//อ่านคอมเม้น
เด็ก.ช
1:อั่ก!? //ล้มลงไปนั่งกับพื้น
เด็ก.ช
1:อะไรกันล่ะเนี่ย!?..
เด็ก.ช
1:วิ่งชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ ซ้ำยังจะวิ่งหนีหายไปอีก??
เด็ก.ช
1://มองไปที่กระเป๋าของตน
หลังจากเด็กชายที่พึ่งถูกเด็กคนหนึ่งวิ่งชนโดยไม่ขอโทษแถมยังหนีไปอีก ก็ได้แต่อารมณ์เสีย จึงจะหันไปหยิบกระเป๋าที่มันกระเด็นตกไปอยู่ด้านข้างเขา
แต่พอมองดูดีๆ กับต้องตกใจอีกครั้ง...เพราะสิ่งที่เขาเจอมันคือนกกระเรียนกระดาษสีแดงอันคุ้นตาปรากฏอยู่บนกระเป๋าเป้ของเขา
เด็ก.ช
1:อึก!! //หน้าซีด+ถอยห่าง
เด็ก.ช
1:กะ...กระดาษนั่น!!?
เหล่าสิ่งประหลาดน่ากลัวที่มีลักษณะเหมือนกับคนและถูกพับให้เหมือนกระดาษกำลังเริ่มจะเดินเข้ามาหาทั้งสามเรื่อยๆ
สโนว์ (ราชินีภูตเหมันต์)
จัดให้เลยจ้า! //ปรากฏตัว+กลายเป็นดาบ
คู ฮารี
ดูรี!//มองหน้าดูรี
คู ดูรี
อะ..อื้ม!//พยักหน้า
สองพี่น้องทำการมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าให้สัญญากันและกัน พร้อมกับเอาโกสต์บอลZออกมา เพื่อที่จะทำการอัญเชิญผีมาต่อสู้
คู ฮารี
ใช่ไม่ได้!? //ตกใจ
คู ฮารี
ออกมาสิ! //เรียกผีให้ออกมา
แม้ฮารีจะตะโกนเรียกผีให้ออกมาเท่าไหร่ ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยกับเสียงเรียกของเธอ เหมือนว่าโกสต์บอลของตนจะใช้งานไม่ได้อีกแล้ว
โคชิ โยรัน
งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง
เมื่อพูดจบประโยคตัวของโยรันก็พุ่งเข้าไปหาเจ้าพวกปีศาจกระดาษน่ากลัวนั่นทันที พร้อมกับกวัดแกว่งดาบสีฟ้าสวยไปรอบๆ
??
1:อั่ก!!!//กลายเป็นน้ำแข็ง
โคชิ โยรัน
ย้ะ!//กระโดดหลบ+ใช้ดาบฟัน
??
5:อ๊ากก!!//กลายเป็นน้ำแข็ง
โคชิ โยรัน
ดอกเหมันต์บานสะพรั่ง!
สิ้นสุรเสียงอันอ่อนหวานที่แฝงไปด้วยความหนักแน่น พื้นที่โดยรอบก็กลายเป็นน้ำแข็งก่อนที่มีดอกไม้น้ำแข็งบานขึ้นตามตัวเจ้าสิ่งน่ากลัวนั้น ทำให้พวกมันหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง ดอกไม้มากมายขึ้นตามตัวทุกตำแหน่งแต่ไม่มีท่าทีว่าจะสลายหายไป ได้แค่กลายเป็นน้ำแข็งที่มีดอกไม้ประดับแค่นั้น
คู ดูรี
ว้าว! พี่โยรันสุดยอด!!!//ยกนิ้วโป้งให้โยนัน
คู ฮารี
ฝีมือไม่ตกเลยนะเนี่ย//มองโยรัน+ยิ้ม
คู ฮารี
(ทำไมกันนะ..)//มองโกสต์บอลของตน
ชเว คังริม
ฮารี! ไม่เป็นอะไรกันนะ!//วิ่งมา
คู ฮารี
อืม ไม่เป็นไร//ส่ายหัว
โคชิ โยรัน
พวกเราถูกหลอกน่ะ
ชเว คังริม
อืม...เจ้าพวกนี้ก็แค่ตัวล่อให้พวกเราติดกับ...จริงๆแล้วที่นี่ไม่มีผีอยู่ตั้งแต่แรก
โคชิ โยรัน
ที่มีกลิ่นอายผีก็คงมาจากพวกนี้..
โคชิ โยรัน
พวกเขาคือมนุษย์ที่ถูกทำให้เป็นปีศาจกระดาษ
ลี กาอึน
ที่แท้..ก็เป็นแบบนี้นี่เอง..
คู ฮารี
ที่โยรันไม่กำจัดทิ้งไปเพราะเหตุนี้เองเหรอ?
โคชิ โยรัน
อื้ม..//ทำให้น้ำแข็งละลาย
เมื่อโยรันทำการปลดละลายน้ำแข็งที่แช่เจ้าพวกนั้นอยู่ก็ละลายหายไป เหล่าปีศาจกระดาษทั้งหลายที่ได้กลายเป็นน้ำแข็งดอกไม้ก่อนหน้านี้ก็ผลันกลับกลายมาเป็นมนุษย์ดั่งเดิม
เหล่าผู้คนที่ถูกทำให้กลายเป็นปีศาจกระดาษก็ได้นอนหมดสติกองกับบนพื้นกันอย่างระเนระนาด
คู ฮารี
แล้วผีตัวจริงล่ะ!? อยู่ที่ไหน??
เด็ก.ช
1:ฮึก...//สั่นกลัวสุดขีด
ไม่นานนักก็มีจะมีเสียงปริศนาดังขึ้นอย่างเบาบาง
เด็ก.ช
1://หันไปมองด้านหลัง
เด็ก.ช
1:อั่ก..อ๊ากกก!!!!//ตกใจ
เมื่อเด็กชายได้เห็นสิ่งน่ากลัวที่อยู่เบื้องหน้าของเขา ความกลัวอันมหาศาลก็ได้เข้ามาเล่นงานเขาอย่างหนัก ผีกระดาษปรากฏตัวต่อหน้าเขาก่อนที่จะฉีกรอยยิ้มของเธอออกมา
ผีกระดาษ
แกคือ..คนต่อไป!!//มองเด็กชาย
เด็ก.ช
1:ฮึก...!!??//กำลังจะหนี
ทันใดนั้นร่างกายของเด็กชายก็ถูกหยุดเอาไว้
เด็ก.ช
1:!!! //ตัวลอยเหนือพื้น
ผีกระดาษ
//ค่อยๆพับให้กลายเป็นนกกระเรียนกระดาษ
ไม่นานนักเด็กชายก็ถูกทำให้เป็นนกกระเรียนกระดาษสีแดงไปอย่างสมบูรณ์ ก่อนที่เจ้าผีกระดาษจะนำไปใส่ในโหลที่เต็มไปด้วยนกกระเรียนกระดาษมากมาย
ผีกระดาษ
ชิ้นที่...998..ฮิๆ//หัวเราะ
คู ฮารี
อยู่ๆโกสต์บอลก็ใช้งานไม่ได้..
คู ฮารี
แถมดูเหมือนจะแตกหักเต็มทีเลยล่ะ!?
ชินบิ
เพราะว่าผ่านการใช้งานมานานแล้วยังไงล่ะ
กึมบิ
ผนึกเหล่าวิญญาณไว้เยอะเกินที่จะรับไหว หากใช้เรียกผีต่อไป ไม่แน่โกสต์บอลอาจจะพังลงไปเลยก็ได้
กึมบิ
ช่วงนี้ฉันว่าพวกนายไม่ควรใช้โกสต์บอลไปสักพักนะ
คู ดูรี
ถ้าไม่มีโกสต์บอลแล้วเราจะสู้กับผียังไงอ่ะ!!?
กึมบิ
งั้นก็คงช่วยไม่ได้..
กึมบิ
เอาล่ะ ฟังนะ..ฉันกับชินบิจะช่วยหาวิธีซ่อมโกสต์บอลให้เอง
กึมบิ
จนถึงตอนนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกนายก็ห้ามใช้โกสต์บอลเด็ดขาด!
ชินบิ
ถ้าพวกนายยังขืนใช้งานโกสต์บอลต่ออีกล่ะก็ มันอาจจะแตกออกแล้วพังอย่างสมบรูณ์เลยล่ะ!
คู ดูรี
//หยิบโกสต์บอลขึ้นมา+ ทำหน้าเศร้า
ลี กาอึน
มีอะไรเหรอฮยุนวู??
คิม ฮยุนวู
เมื่อวาน...เด็กที่ลงโพสต์เกี่ยวกับผีกระดาษฉันได้ยินมาว่าเขาหายตัวไปแล้ว!!
คิม ฮยุนวู
เห็นว่าวันนี้เขาไม่ได้ไปโรงเรียนด้วย..
ชเว คังริม
อย่าบอกนะ..ว่าถูกผีจับตัวไป!?
โคชิ โยรัน
ดูเหมือนจะใช่..
โคชิ โยรัน
มันคงลงมือตอนที่พวกเรากำลังชุลมุนกับปีศาจกระดาษนั่นแน่ๆ
โคชิ โยรัน
เพราะเด็กคนที่โพสต์คือเหยื่อของเจ้าผีกระดาษนั่น..มันคงหันไปเล่นงานเด็กนั่นแทน
ชเว คังริม
อ่า..พวกเราช้าไปซะแล้ว..
โคชิ โยรัน
ฮารี..จำเด็กผู้หญิงที่เราเจอกันในตรอกซอยคืนนั้นได้ไหม?
โคชิ โยรัน
คงต้องหาตัวเด็กคนนั้นแล้วล่ะ..เพราะว่าเด็กคนนี้สำคัญต่อพวกเราในตอนนี้มาก..//มองทุกคน
โยรันที่ได้เอ่ยน้ำเสียงที่ทั้งหนักแน่นและมั่นใจออกมา ทำให้เหล่าเพื่อนๆต่างก็พยักหน้าเข้าใจกันทันที
เพราะว่าถ้าพวกเขาไม่เชื่อโยรัน พวกเขาอาจจะโดนพวกผีเล่นงานได้ง่ายๆแน่
เพราะยังไงโยรัน..ก็อาจจะรู้เรื่องบางอย่างดีกว่าพวกเขาอยู่ก็เป็นได้
ชินบิ
เอาล่ะๆ ทำตัวให้สบายกันเข้าไว้ล่ะ เพราะว่าท่านชินบิผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้มาอยู่ที่นี่แล้วยังไงล่ะ!
ชินบิ
ถึงผีจะปรากฏตัวออกมา ก็ไม่มีอะไรให้กลัวอยู่แล้ว!//ขาสั่น
กึมบิ
ฉันอยากจะหัวเราะจริงๆ ทำเป็นอวดเก่งไปได้ ดูขานายสิสั่นหมดแล้ว!//ชี้
กึมบิ
พูดเหมือนตัวเองเก่งมากงั้นล่ะ! ฉันว่านะพี่โยรันยังจะดีซะกว่าอีก! เชอะ!
ชเว คังริม
ทุกคนอย่าประมาทกันล่ะ
ชเว คังริม
เพราะพวกเราไม่รู้ว่าผีจะโผล่มาตอนไหน..
ทุกคนยกเว้นคังริม: //พยักหน้า
ในยามวิกาลที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยความมืด แต่ถึงยังงั้นก็ยังมีแสงจากดวงจันทร์ที่กำลังสาดส่องไปทั่วท้องนภา
ในตรอกซอยเล็กๆต่างปรากฏร่างของเด็กทั้ง6และโทเกบีอีก2 ทั้ง8 ได้ทำการเดินเกาะกลุ่มกันเพื่อตามหาบางอย่างที่พวกเขาตั้งเป้าหมายเอาไว้
คู ดูรี
อ่ะ..พี่!//หยุดเดิน
เสียงเด็กหนุ่มตัวอวบน่ารักทักขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ใช่ดูรีเห็นร่างเงาของใครบางคนกำลังวิ่งหนีไป
คู ดูรี
นั่นใช่ผีรึเปล่า!!
คู ดูรี
มันวิ่งไปแล้ว! //วิ่งตามไป
โคชิ โยรัน
(ไม่ชอบมาพากลแฮะ..)//+
ทั้ง8 ได้วิ่งตามเงาปริศนาไปโดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีปีศาจกระดาษวิ่งตามหลังพวกเขาไปอย่างบ้าคลั่ง
โคชิ โยรัน
อ่ะ..//มองไปด้านหลัง
สิ้นเสียงหวานของเด็กหญิงผมขาวดั่งน้ำนม เจ้าปีศาจกระดาษก็ได้วิ่งไปดักเบื้องหน้าของพวกเขาทันที จึงทำให้ต้องหยุดวิ่งอย่างกระทันหัน
??
1://ยืดแขนไปโจมตีฮยุนวู
คิม ฮยุนวู
อั่ก!! //โดนจับ
เมื่อเหล่าปีศาจกระดาษที่เหลือเห็นดั่งนั้น ก็เริ่มเข้ามาโจมตีพวกกาอึนทันที
เมื่อกึมบิเห็นท่าทีที่ไม่ดีนักจึงได้ใช้กระบองโทเกบี ทำให้หยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าพวกปีศาจกระดาษเหล่านั้นไว้ได้
กึมบิ
พวกเธอรีบไปเถอะ! เดี๋ยวทางนี้พวกเราจัดการเอง! //มองฮารีและโยรัน
คู ฮารี
เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ! //วิ่งไป
ทั้งสามรีบตามร่างของเด็กสาวที่ถือโหลแก้วอยู่ พร้อมกับตะโกนให้คนที่วิ่งอยู่เบื้องหน้าหยุด
คู ฮารี
หยุดเดี๋ยวนี้นะ!//วิ่งตาม
โคชิ โยรัน
อ่ะ..//หยุดวิ่ง
???
ขอร้องล่ะ! หยุดไล่ตามฉันสักที!
???
ฉันไม่ใช่ผีในข่าวลือนะ!
คู ฮารี
แล้วทำไมเธอถึงวิ่งหนีพวกเราล่ะ??
ชเว คังริม
ฮารีระวัง! //ผลักฮารีออกไป
ยังไม่ทันที่ฮารีจะได้คำตอบจากเด็กสาว คังริมที่สัมผัสถึงภัยร้ายก็ได้ผลักฮารีออกไป จนทำให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อแทน
โคชิ โยรัน
คังริม! ผีกระดาษ!?
ในตอนนี้ตัวของคังริมเองถูกเจ้าผีกระดาษจับตัวไว้ ทำให้ไม่สามารถขยับไปไหนมาไหนได้ เหมือนกับถูกสกดกักขังเอาไว้
จีวอน
อ่ะ! ไม่ได้นะ! //วิ่งมา
คู ฮารี
อึก..//เอาโกสต์บอลออกมา
คู ฮารี
อ่ะ..//นึกที่กึมบิพูดไว้ก่อนหน้า
กึมบิ
เอาล่ะ ฟังฉันนะ ฉันกับชินบิจะช่วยหาวิธีซ่อมโกสต์บอลให้เอง
กึมบิ
จนถึงตอนนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกนายก็ห้ามใช้โกสต์บอลเด็ดขาด!
คู ฮารี
โยรั---//หันไปหาโยรัน
คู ฮารี
ปะ...ไปไหนแล้วเนี่ย!!!?
ผีกระดาษ
อ๊ากกกก!!!!//กรีดร้อง
โคชิ โยรัน
โอ๊ะ..โทษทีลงมือหนักไปหน่อย//จับดาบ+ชี้ไปทางผีกระดาษ
ผีกระดาษ
งั้นรายต่อไปคือแกก็แล้วกัน!!!//หันไปมองโยรัน
จีวอน
หยุดเดี๋ยวนี้นะ! //วิ่งมาบังตัวโยรัน
จีวอน
ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น! เธอทำร้ายคนอื่นมามากพอแล้วนะ!
จีวอน
จะให้ฉันยืนดูเฉยๆไม่ได้หรอก!
ผีกระดาษ
ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เธอเด็ดขาด ออกไปซะ!!!
จีวอน
ได้โปรด...ฮึก..เธอไม่ใช่คนแบบนี้นี่!
ผีกระดาษ
อย่า..มาขวางทางฉัน!!!!
ไม่นานร่างของผีกระดาษก็เปลี่ยนไป
ร่างที่เริ่มขยายใหญ่โตขึ้นจนน่ากลัว
ผีกระดาษ
//กำลังจะโจมตีจีวอน
โคชิ โยรัน
ระวัง!//ใช้ดาบรับการโจมตี
โคชิ โยรัน
ถอยออกไปก่อน ตอนนี้ยังคงคุยกันดีๆไม่ได้!//มองจีวอน
โคชิ โยรัน
(ถ้าปล่อยไปแบบนี้ไม่ดีแน่!..)
ผีกระดาษ
อย่าคิดว่า..จะขวางทางของฉันได้!!! ย้า!!!//ใช้มืออีกข้างโจมตีโยรัน
โคชิ โยรัน
อ่ะ..//กระโดดหลบ
ตอนนี้สถานการณ์ไม่คอยดีมากนัก คังริมก็ถูกขังอยู่ในกระดาษ มีแค่โยรันที่ยังคงต่อสู้อยู่กับผีกระดาษลำพัง
โคชิ โยรัน
วายุเหมันต์คลั่ง!
สิ้นเสียงหวานเอ่ย บริเวณรอบข้างก็เกิดเป็นน้ำแข็งพร้อมกับมีพายุลูกขนาดเท่าตัวของผีกระดาษทั้งสี่ลูกพัดเข้าโจมตีผีกระดาษพร้อมกัน
คู ฮารี
(เวลาโยรันใช้ดาบนี้ที่ไร...ชอบทำให้รอบข้างหนาวตลอดเลย!!.)
ผีกระดาษ
อ๊ากกกก!!!!//โดนเหล่าพายุบีบอัด
หลังโยรันเอ่ยเสร็จ ท้องฟ้าที่มืดครึ้มอยู่ก็มืดครึ้มเข้าไปอีกพร้อมกับมีเส้นสายฟ้าสีครามสวยขนาดใหญ่ผ่าลงมายังผีกระดาษ ด้วยความที่ว่าผีกระดาษโดนเหล่าพายุบีบอัดทำให้ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้อยู่แล้ว
พอเจอกับสายฟ้าสีครามอีกก็แย่หนักกว่า
ชเว คังริม
//หลุดพ้นจากพันธนาการ
คู ฮารี
คังริม! //วิ่งเข้าไปดู
เสียววินาทีผ่านไปเหล่าฝุ่นที่เคยตลบอบอวลก็กระจายหายไป เหลือเพียงปรากฏร่างใหญ่ของผีกระดาษที่นอนหมดสภาพอยู่
ผีกระดาษ
อีก..แค่..นิดเดียว...//เอ่ยเสียงแผ่ว
จีวอน
ฮยอนบิน..ฮึก..//ร้องไห้
คู ฮารี
กะ..เกิดอะไรขึ้น..//มองจีวอน
ผีกระดาษ
อีกแค่...นิดเดียว..เท่านั้น..
คู ฮารี
//จ้องหน้าผีกระดาษ
ทันใดนั้นก็มีภาพปรากฏเข้ามาให้หัวของฮารี...ทำให้เธอเห็นอดีตที่แสนเศร้าของผีกระดาษ...เกี่ยวกับนกกระเรียนกระดาษที่เขาว่ากันว่าถ้าพับนกกระเรียนครบทั้ง1,000ชิ้น สามารถทำให้ความปรารถนาเป็นจริง และ คำมั่นสัญญา..เคยให้กันไว้..แต่ไม่สามารถทำให้ได้...จึงเกิดเป็นแรงแค้นให้กับผีกระดาษตนนี้
ในขณะเดียวกันเมื่อภาพในอดีตได้จบลงจีวอนและผีกระดาษที่เมื่อก่อนชื่อว่า"ฮยอนบิน" ได้ทำการปรับความเข้าใจกันและกันจนสำเร็จ ทำให้ฮยอนบินเลิกอาฆาตแค้นและถูกปลดปล่อยไปในที่สุด
คู ดูรี
แม้แต่โกสต์บอลของผมก็พังไปด้วย!
ชินบิ
ก็บอกแล้วไง ว่าโกสต์บอลของพวกนายน่ะถูกสร้างมาให้ใช้คู่กันมาตั้งแต่แรก ถ้ามีโกสต์บอลอันไหนพังไปอันหนึ่งอีกอันก็จะพังตามไปด้วย//กอด อก
คู ฮารี
มีวิธีซ้อมมันรึเปล่า?
กึมบิ
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..
คู ดูรี
ชินบิ! นายช่วยซ้อมมันหน่อยไม่ได้เหรอ!?
ชินบิ
โกสต์บอลไม่ใช่ของเล่นนะที่จะสามารถสร้างมาเท่าไหร่ๆก็ได้น่ะ!?
คู ดูรี
แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองไม่ได้เหรอ!?
ชินบิ
นี่..การสร้างของแบบนี้มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ!
ครู่นั้นเองจู่ๆก็มีแสงสีเหลืองทองพุ่งลงมาจากฟ้า ก่อนที่จะพุ่งลงมาใส่หัวของชินบิเข้าอย่างจัง
ชินบิ
อั่ก! //กระเด็นไปกระแทกกับกำแพงตึก
ทุกคนที่เห็นดังนั้นต่างก็ตกอกตกใจก่อนที่จะเพ่งสายตาไปดูอีกครั้ง
กับพบว่าเป็นร่างของคนที่พวกเขานั้นแสนจะคุ้นเคยที่สุด
จูบิ
จูกะ! จูกะ จูกะ! จุกะปิกะ! จุกะปิกะปุ! จุกาปิกะ!!//ร้อนรน
จูบิ
จุกะปิกะจุกะ! จุกะจูกะ! จุกะปิกะปุก้า!
โคชิ โยรัน
(อะ..เอ่อ....ภะ..ภาษาอะไรล่ะนั่น..)//เหงื่อตก
เหล่าฮารีที่ได้ยินจูบิพูดออกมาแบบนั้นต่างก็งุนงงกันเป็นระนาว
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
น้องจูบิมาแล้วจ้าาา
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
เปิดตัวปุ๊บก็รัวภาษาอิหยังก้อใส่พวกฮารีเลย😥😓
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ลงช้าหน่อยนะคะ พอดีติดกิจธุระนิดหน่อย
แอดคนดีคนเดิมงับเตง🤧
ขออภัยค่าาา🙏🙏🙏😫
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
