NovelToon NovelToon

เลขที่มรณะ ชั้นม.6/1

แจ้ง+เวลาอัพตอนที่หนึ่ง

เนื่องจากนี้เป็นเครื่องเกี่ยวกับเลขที่ ซึ่งแต่ละตอนจะเป็นของแต่ละเลขที่ นิสัย และสถานะของตัวละครอิงจากความเป็นจริงเล็กน้อย แต่การกระทำบางอย่างเป็นเพียงการแต่งขึ้นเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ

......................

หนึ่งตอนจะอัพในเดือนแต่ละเดือนนะครับ(ให้สมองผ่อนคลายบ้าง) ตัวอย่างเช่น เดือนนี้อัพ อัพอีกทีเดือนหน้านะครับ ต้องขอให้นักอ่านทุกท่านทำความเข้าใจด้วยนะครับ และอาจมีการเรียนเข้ามาเสริมในช่วงเปิดภาคเรียน อาจจะเปลี่ยนจากเดือนละตอนเป็น สองเดือนตอน นะครับ

เนื่องด้วยมีงานและกิจกรรมเข้ามาเยอะแน่ๆ ในช่วงเปิดภาคเรียน ก็ต้องขอให้ทุกคนใจเย็นในการรอคอยด้วยนะครับ

......................

เวลาในการอัพตอนแรกจะเป็นวันแรกของวันคริสต์มาสนะครับ เพื่อเป็นการฉลองวันคริสต์มาส และแน่นอนวันปีใหม่ก็เช่นกัน

...****************...

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจึงวอนขอให้นักอ่านทุกท่านใจดีกับกระผมด้วยนะครับ ผิดพลาดตรงไหนขอแค่บอกนะครับ ผมจะพยายามแก้ คำผิดอาจจะมากน้อย ก็แล้วแต่ว่าช่วงนั้คนขยันหรือ~

ไปก่อนดีกว่า มาแจ้งแค่นี้แหละครับ บ๊ายบายยย

เลขที่ 1

วันที่ 14 เดือน 7 ปี 2000

ณ. เวลา 18:30 (ตามเวลาโตเกียว)

"นี่ๆ"

เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยความเริงร่าพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

"ว่าไง?"

เสียงของเด็กหนุ่มผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืนอักคนกล่าวขึ้นพร้อมด้วยความสงสัยที่อยู่ในความคิด

"สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายแล้วนะ"

"เรียนจบจากที่นี่นายจะไปต่อมหาวิทยาลัยไหนหรอ?"

เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ"

เด็กหนุ่มผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ชวนทำให้อึดอัดใจ ต่อมาได้มีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น

"เคโน่"

น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นที่แฝงไปด้วยความเย็นชา คำพูดนั้นได้พัดผ่านเข้าหูเด็กหนุ่มทั้งสองคน เมื่อเด็กหนุ่มเจ้าของชื่อผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืนหัดไปเห็นต้นเสียงที่กล่าวมากลับต้องตกใจ

"เอ๊ะ พ่อนายมาแล้วหนิ"

เด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนของเคโน่อุทานขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา

"อะ-อืม...นั่นสิ"

เคโน่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กระอักกระอ่วน พร้อมแววตาสีเหลืองทองประหนึ่งดวงดาวที่กำลังส่องแสงกำลังหดเล็กลงทีละน้อย

ทั้งมือและร่างกายของเขากำลังสั่นไปมาหัวใจที่เต้นระรัวเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อตนอยู่ตรงหน้าตนเองพร้อมคิดขึ้น

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ เขาควรจะอยู่ที่จังหวัดชิบูย่านี่

ความคิดนี้ทั้งวนซ้ำและดังขึ้นทีละเล็กทีละน้อยในหัวของเด็กหนุ่มผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืน

"เคโน่กลับกันเถอะ"

น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นแต่กลับแฝงความเยือกเย็นกล่าวขึ้นพร้องมองไปที่เด็กผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืนและเพื่อนของเขาไปมา พร้อมรอยยิ้มที่น่าพิศวง

"ครับ"

เด็กหนุ่มผมสีทัองฟ้ายามค่ำคืนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา พร้อมทั้งความคิดที่กำลังวนซ้ำในสมองได้หยุดลงทันที

จากนั้นเขาได้เดินตรงไปยืนข้างผู้เป็นพ่อทันที พร้อมกล่าวคำอำลาแก่เพื่อนก่อนขึ้นรถไปพร้อมกับพ่อตน

สวัสดี ครับ ผมชื่อเคโน่ ผมเกิดที่ ชิบูย่า ย้ายมาที่โตเกียวตั้งแต่แม่ผมเสียตอนผมอายุ10ขวบ

ไม่เชิงว่าเป็นการย้ายบ้านซะทีเดียว เรียกให้ถูกคือเป็นการไล่ออกจากตระกูลซะมากกว่า

เพราะมีความเชื่อว่าถ้าเด็กอายุครบ10ปีถ้ามีเหตุการณ์ผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตภายในวันเกิดถือเป็นรางร้าย ที่ไม่ควรละไว้ในตระกูล

ซึ่งผมก็ถือว่าเป็นรางร้ายของตระกูลอาซาชิ จึงถูกเมินเฉยและไล่ออกไปทันทีหลังจากงานวันเกิด ผมเคยถูกคาดหวังให้เป็นเจ้าตระกูลคนถัดไปจากคุณปู่

แต่เพราะเหตุการนั้นทำให้คุณปู่จากโลกนี้ไปด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

อำนาจภายในตระกูลจึงตกเป็นของคุณพ่อ เพราะพึ่งรับตำแหน่งก็เลยไม่มีเวลาว่างมาสนใจผมนัก ผมเลยถูกไล่ไปโดยไม่มีคนแยแสอะไรเลย

หลังจากที่ถูกไล่ออกมาผมก็ได้ไปอาศัยกับคุณอาคุณน้า พ่อและแม่ของแม่ พวกเขาไม่โทษผมแต่โทษความเชื่อที่งมงายนั่น ผมก็ได้แต่ก้มหน้าเพราะความผิดที่ทำแม่ตาย

คุณน้าเข้ามากอดผมแล้วบอกว่า

"ความตายหน่ะ สามารถเกิดได้ทุกที่ ทุกเวลา"

"หนูอย่าโทษตัวเองเลยนะ"

"แม่หนูอยากเห็นหนูยิ้มเยอะๆนะ"

เพราะคำพูดพวกนั้น จึงทำให้ผมหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานทันที

แต่แล้ว..

ก็เกิดเรื่องหน้าเศร้าขึ้น

ตอนที่ผมอายุครบ15ปี คุณอาคุณน้าได้พาผมขับรถไปเที่ยวฉลองงานวันเกิด ผมคิดว่างานวันเกิดนั้นเป็นงานวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตผมแล้วหล่ะ

แต่..อย่างที่พูดไป ระหว่างทางกลับ รถบรรทุกเฉี่ยวหน้ารถเข้า ทำให้รถผมหักเลี้ยวไปชนกับเสาไฟฟ้า

ทุกคนเสียชีวิตยกเว้นผม ก่อนที่คุณน้าจะสลบน้าบอกกับผมว่า

"อย่าโทษตัวเองเลยนะ"

ทำให้ผมโอเครขึ้น แต่ก็ยังโทษตัวเองถึงทุกวันนี้

แต่เมื่อปีก่อนเขาก็มา เข้ามาที่นี่ เขารู้ได้ยังไงกันนะ

พ่อเข้ามาที่นี่ ที่ที่เคยมีความทรงจำที่ดีที่สุดได้สลายไปทันทีตั้งแต่ที่พ่อเข้ามา เขาทำร้ายร่างกายของผม...

"เคโน่"

มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นขั้นกลางระหว่างความคิดในหัวของเคโน่

"แกรู้ใช่มั้ยว่าวันนี้ต้องทำอะไร"

เสียงที่นิ่งจนทำให้รู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วร่างกาย กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ยากที่จะรู้ว่าเขาคิดอะไร

"คะ-ครับ"

สิ้นเสียงคำพูดนั้น เคโน่ก็เริ่มเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นพ่อตนทีละเล็ก

ก่อนที่จะหยุดอยู่ระหว่างขาของผู้เป็นพ่อ เขาเริ่มคุกเข่าลงกับพื้น

ก่อนเริ่มทำการปรดเข็มขัดผู้เป็นพ่อ ต่อด้วยการถอดกางเกงเขาออก เริ่มทำการจับสิ่งนั้นขึ้นอย่างเบามือ ถึงไม่บอกทุกคนก็คงจะรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร มันทั้งน่ารังเกียจและน่า สะอิดสะเอียน

เคโน่รูดค่อยๆขึ้นลงอย่างช้าๆพร้อมเสียงครางในลำยคอของผู้เป็นพ่อแท้ๆของตน

เขาทำได้ยังไง?

เวลาล่วงเลยมาถึงพบค่ำ ยิ่งเวลาล่วงเลยไปความรุนแรงยิ่งทวีเป็น 10 เท่า

เสียงเนื้อกระทบกันรุนแรงมากหลายครั้ง มีรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย ทั้งรอยกัดจนเลือดซึมให้เห็น

มันเกิดขึ้นวนซ้ำหลายรอบ ยิ่งใกล้วันนี้เท่าไหร่ ความรุนแรงนั่นก็เกิดขึ้นหลายครั้ง

ครั้งหนึ่ง เขาทรมานผมมากกว่า10ครั้ง ผมขอร้องอ้อนวอนเขายังไงเขาก็ทำรุณแรงขึ้น มันลึกและเจ็บมาก อยากหนีออกไปจากนรกบนดินนี่

และแล้ววันที่นรกบนดินนี้ได้จบลงสักที

วันที่21 เดือน 7 ปี 2000

ณ. เวลา 18.30 (ตามเวลาโตเกียว)

"เคโน่คุงงง!!!"

เสียงตะโกนที่อ่อนนุ่มจากหญิงสาวที่อยู่ไกลกำลังเรียกหาเจ้าของชื่อด้วยความตื่นเต้น

เจ้าของชื่อหันตามเสียงพบว่ามีหญิงสาวผมสีลาเวนเดอร์กำลังเรียกเขาอยู่

เมื่อเจ้าของชื่อเห็นหญิงสาวจากที่ไกลๆได้ตะโกนผ่านผู้คนนับร้อยพร้อมยกมือเรียกเพื่อให้หญิงสาวรู้ตำแหน่งตนเอง

ทันทีที่หญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งมาหาเจ้าของเรือนผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยความตื่นเต้น ผ่านผู้คนนับร้อยนับพันคน ชนคนโน้นบ้าง เกือบล้มบ้าง

แต่สุดท้ายก็วิ่งมาจนถึงเจ้าของเรือนผมสีท้องฟ้ายามค่ำคืน

สายตาที่ดูเหมือนดาวเจิดจรัสจ้องมองหญิงสาวผมสีลาเวนเดอร์ด้วยสายตาที่อ่อนโยน ประหนึ่งคือรักแรกพบของเขา

ทุกการกระทำที่ทั้งสองคนทำได้ลอดผ่านสายตาคนๆหนึ่งไป ก่อนที่เขาจะเดินออกไปด้วยคารมณ์ที่ไม่สามารถเดาได้

"เธอไม่เป็นไรนะ"

เคโน่กล่าวด้วยสีหน้าท่าทางเป็นห่วง

"อา..ฉันไม่เป็นไรๆ"

หญิงสาวผมสีลาเวนเดอร์กล่าวขึ้นพร้อมมองหน้าผู้เป็นเพื่อนพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น

"เคโน่!"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นท่ามกลางผู้คนที่ต่างตกใจกับเสียงเรียกเจ้าของชื่อ

เจ้าของชื่อรีบหันไปมองทางต้นเสียงด้วยท่าทีที่ตื่นตระหนก พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นเต็มหัว

"เคโน่"

น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นกล่าวขึ้นพร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม "?"

"คะ-ครับ"

น้ำเสียงที่ดูกระอักกระอ่วนพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่สงสัยถึงเจตนาผู้ที่เอ่ยชื่อตนเอง

"ได้เวลากลับแล้วนะ"

น้ำเสียงที่ดูกระตือรือร้นนั้น..ช่างน่าสงสัย

"เอ๋.. ไหนว่าเราจะกลับพร้อมกันไง"

หญิงสาวผมสีลาเวนเดอร์กล่าวขึ้นพร้อมสีหน้าที่ดูเสียดาย

"แต่ไม่เป็นไรๆ พ่อของนายคงอยากใช้เวลาร่วมกับนายก่อนที่จะ-"

"ครับ"

น้ำเสียงที่กระตือรือร้นถูกหยุดด้วยเสียงของ เคโน่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

หญิงสาวได้เพียง งง งวย ต่อคำบอกลาของเคโน่ก่อนที่เขาจะขึ้นรถพร้อมกับผู้เป็นพ่อ

.

.

.

ในระหว่างการเดินทางทั้งสองฝ่ายตกอยู่ในพวังความเงียบ มีเพียงเสียงหัวใจของเคโน่ที่ดังกึ่งก้อง

แต่แล้ว ก็ได้มีคนๆหนึ่งกล่าวขึ้นเพื่อหยุดพวังความเงียบนั้นขึ้น

"เคโน่ ผู้หญิงคนนั้นคือใคร" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

"เพื่อน..ครับ"

"งั้นหรอ แค่เพื่อนงั้นสินะ" เสียงที่อยู่ๆก็มีเล่กลดังขึ้น

"พ-พ่อจะทำอะไรเธอหน่ะ!?" เคโน่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ พร้อมหันไปมองผู้เป็นพ่อ

"ก็แค่เล่นสนุกเท่านั้นเอง~" เขากล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้า

มันไม่เหมาะกับเขาเลย...

เคโน่ได้เพียงนิ่งเงียบต่อคำพูดของเขาเท่านั้น

หลังจากนั้นค่ำคืนที่น่าสยดสยองก็ได้เกิดขึ้น

"..."

แค่เท่านี้

แค่ให้เขากิน

เขาก็จะไม่มารังควานเราแล้ว

แค่ผสมมัน

ใส่เข้าไป

รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนสีหน้าใครบางคน ราวกับว่าเขาจะได้หลุดพ้นจากขุมนรกบนดินนี้สักที

สายตาแห่งความหวังปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้ว...

ข-เขากินแล้ว

กินมันแล้ว!

"อา~ เขากินมันจนหมดเลย"

เสียงๆหนึ่งผุดขึ้นหลังประตูมืด พร้อมรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง

เขาล้มลงไปแล้ว!

ไปหยิบมีดมาสิ!

แทงเขา!!!

ตัดตรงส่วนที่น่าขยะแขยงนั่นสิ!!!

ใช่ แบบนี้แหละ~

อาหารวันนี้ของเรา

น่าอร่อยจัง...

"ดูเขาในตอนนี้สิ น่ารักจัง"

คำพูดของลูกชายที่ได้ทำการหันศ-พของผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง

และใต้ตาที่ดูหมองคล้ำ พร้อมสายตาที่สว่างขึ้น

อ่า..

มันจบลงแล้วสินะ..

ใช่

มันจบลงแล้ว

.

.

.

.

.

รายงานข่าวค่ะ วันที่ 24 เดือน 7 เวลาประมาณ 7 นาฬิกา มีหญิงสาววัยกลางคนเข้ามาร้องเรียนว่ามีกลิ่นเหม็นเน่าและกลิ่นคาวแปลกๆที่ข้างบ้าน และที่ข้างบ้านไม่มีใครได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงกดกริ่งของเธอเลย และมีชาวบ้านในพื้นที่ใกล้เคียง เข้ามาร้องเรียนเป็นเสียงเดียวกัน ทางตำรวจไม่รีรอช้า ได้เข้าไปค้นที่บ้านหลังนั้นทันที พบกับศ-พชาย อายุประมาณ50ต้นๆ ถูกหั่นเป็นชิ้น โดยมีส่วนหัววางไว้กลางโต๊ะ และมีส่วนอื่นๆ บนจานทานอาหาร แต่สิ่งที่เราหาไม่เจอคืออวัยวะเพศของเขา คาดว่าถูกกินโดยเด็กชายที่อยู่บ้านเดียวกัน ที่ถูกพบศ-พที่ห้องน้ำชั้น 1 โดยที่กรีดข้อมือตัวเอง และเปิดน้ำไว้ ทำให้เสียเลือดมากจนเสียชีวิต และมีรอยแผลบนร่างกายที่บ่งบอกว่าถูกทารุณกรรมในครอบครัว ทางตำรวจเร่งสืบสวนความเป็นมา และผู้เกี่ยวข้อง ที่อาจเป็นบุคคลที่3 ในการฆ่-าตกรรมครั้งนี้ค่ะ

ข่าวต่อไปนะครับ เป็นข่าวฆ่-าตกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อ วันที่ 21 เดือน 7 ความคืบหน้าก็คือ- - -

...----------------...

จบแล้วนะครับสำหรับตอนที่ 1 ซึ่งบอกได้เลยว่าสั้นมากกกก แต่ก็สุดความสามารถของแอดแล้วครับ TT ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกนักอ่านทุกคนด้วยนะครับ

แต่งแบบนี้ครึ่งแรก กลัวมากกก ใช้เวลา 2-3 เดือน กว่าจะได้ตอนที่ 1 มา แฮะๆ

ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ

ไว้เจอกันวันปีใหม่นะครับ อาจจะเป็นแค่ตอนพิเศษ หรือ เป็นตอนๆหนึ่งเลยก็ได้ครับ

บั๊ยบายยย

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!