เทพดาบปลดปล่อยดาบออกไปทำลายศัตรู!

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์กล่าว"ปีศาจร้ายจงส่งตำราดาบสวรรค์ของเจ้ามา บริเวณนี้ถูกจัดเตรียมค่ายกลไว้แล้ว ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์คนอื่นปิดล้อมเจ้าไว้แล้ว"

เทพดาบในชุดคลุมสีขาวอ่อนที่ฉีกขาดพร้อมทั้งเส้นผมอันยุ่งเหยิงกับเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนร่างกาย

เทพดาบกวาดตามองไปรอบๆ

ชุดคลุมสีขาวของเทพดาบที่เปรอะเปื้อนเลือดพริ้วไหวตามสายลมราวกับธงสงคราม

แม้เขาจะอยู่จุดสูงสุดของโลกเพียงชั่วคราว แต่เลือดกับอาบย้อมร่างกายของเขา จนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว มันอาบย้อมพื้นดิน

ที่เขายืนอยู่!

เทพดาบ สามารถเข้าใจเรื่องราวต่างๆ เขาถูกใส่ร้ายเขาเพียงแค่คนเหล่านั้น ต้องการตำราวิชาดาบสวรรค์ เพียงอย่างเดียว

เทพดาบกล่าว"อนิจจา.....โลกเต็มไปด้วยผู้คนที่โลภ แล้วผู้ใดจะอยู่อย่างสงบสุข ความสุขในตอนนี้ เป็นเพียงแค่ความสุขปลอมๆ น่าสงสาร น่าสงสารจริงๆ!"

เทพดาบหัวเราะอย่างแผ่วเบาพร้อมกับมองดูดวงจันทร์ที่มืดสนิท ราวกับมันกำลังบอกว่า โลกใบนี้ไม่หลงเหลือแสงสว่าง

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์กล่าว"เจ้าปีศาจร้าย เจ้ากำลังทำสิ่งใด! ไม่ว่าเจ้าจะมีแผนการใดแต่มันจะไม่สำเร็จ ตอนนี้มีคนมาล้อมเจ้าทุกทิศทางล้วเจ้าจะทำสิ่งใดได้!?"

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์ ผู้คนจำนวนมาก กองกำลังต่างๆ

ต่างก็สัมผัสถึง ความแปลกประหลาด? ที่เกิดขึ้นกับเทพดาบ

ร่างกายของเทพดาบ แข็งทื่อราวกับเสาร์หินขนาดยักษ์ ที่ตั้งตรงตระหง่าน ราวกับว่าไม่มีใครสามารถ ทำให้ร่างกายที่ตั้งตรง ล้มลงไปได้!!!

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์ กองกำลังต่างๆ

ต่างก็มาสำรวจ? ร่างกายของเทพดาบ

แต่พวกเขา ไม่พบสิ่งใด นอกจากความว่างเปล่า?!

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์ "ตะโกนเสียงดังก้องพื้นที่~!ตำราดาบสวรรค์อยู่ไหน?"

เทพดาบลืมตาตื่น!!! ราวกับมันเป็นปาฏิหาริย์

กองกำลังต่างๆ ผู้คนจำนวนมาก ก็พลันตกใจ

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์กล่าว"เขายังไม่ตาย?. พวกเราทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้!"

ดวงตาของเทพดาบพร่าเลือนใสขุ่นเหมือนกระจกที่ไม่ชัดเจน

เขาไม่แทบไม่สามารถมองเห็น ดวงตาของเขา ค่อยๆสูญเสียการมองเห็น!!!

ในขณะที่เขาค่อยๆ สูญเสียการมองเห็น

เทพดาบลอบคิดอยู่ภายในใจ"ตำราดาบสวรรค์มีคุณค่าเกินไป หากคนพวกนี้ได้มันไป ดินแดนแห่งนี้จะไม่มีความสงบสุข อีกตลอดไป! ข้าต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตำราดาบสวรรค์ ไม่ตกอยู่ใน น้ำมือของคนพวกนั้น"

ฟิ้ว ลำแสงสีทอง ที่สว่างไสว พุ่งออกไปราวกับเป็นลูกกระสุนปืนใหญ่!

ตำราดาบสวรรค์ถูกส่งออกไป

กองกำลังต่างๆพุ่งตัวไปตามลำแสงสีทอง

เพื่อจะเอาตำราดาบสวรรค์

บึ้ม ปราณดาบของเทพดาบ!!!

มาปิดกั้นเส้นทางของกองกำลังต่างๆ

ปราณดาบของเทพดาบ ปิดกั้นผู้คนนับแสน

ปราณดาบของเขาเหมือนดาบของเทพเจ้า 

เช่นเดียวกับปราณดาบของเทพเจ้า

มันสามารถหยุดผู้คนนับแสนได้

ผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์โจมตีร่างกายของเทพดาบด้วยความโกรธจัด!!!

การโจมตีของผู้พิทักษ์หอคอยสวรรค์

ก็พลันหยุดลง!!!

ก่อนที่จะถึงร่างกายของเทพดาบ

ร่างกายของเทพดาบ ก็ล้มลงเหมือนกับต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา!

ร่างกายของเขา ไม่เหลือร่องรอยชีวิต.!

ร่างกายของเทพดาบค่อยๆสลาย 

เป็นฝุ่นผงราวกับเทพดาบไม่เคยมีตัวตน

ตัดภาพไปที่ตำราเก่าๆ

ตำราเก่าๆหล่นลงมาจากท้องฟ้า

เปรี้ยง!. สายฟ้าคำราม! ราวกับมันกำลังโกรธ! พายุโหมกระหน่ำ!

ฝนตกหนักราวกับผู้คนกำลังร้องไห้!..

ตำราเก่าๆร่วงหล่นลงมาผ่านกาลเวลาผ่านห้วงมิติ 

ตำราเก่าๆเข้าสู่ร่างกายของเด็กน้อย

กาลเวลาไหลผ่านเหมือนน้ำตกที่ไหลไปตามทาง

วันเวลาผ่านไปรวดเร็วเหมือนความฝัน

สิบปีต่อมาเหมือนผ่านไปเพียงชั่วคราว

แสงสว่างสาดส่องราวกับฤดูใบไม้ผลิ·?

สายลมโปรยปราย ผ่านกาลเดินทางอันยาวนาน:

แม้จะอยู่ในราตรีที่มืดมิด หมู่บ้านนี้ยังสว่างไสว:

มันเป็นแสงสว่างจากโคมไฟในวันเทศกาลลอยโคมไฟ

ที่นี่คือหมู่บ้านแสงแห่งภูเขาเหยาหยวน

ภายในคฤหาสน์แห่งหนึ่งที่ทรุดโทรม

เด็กหนุ่มในเสื้อคลุมสีขาวอ่อนราวกับนักปราชญ์ตัวน้อย

มีดวงตาสีขาวเหมือนหยกอันบริสุทธิ์

มีเส้นผมสีม่วงเหมือนอัญมณี

เขากำลังดูแสงโคมไฟที่กำลังล่องลอยโบยบิน~:

พร้อมกับเล่นพิณเพลงไปด้วย♪

เสียงพิณเพลงอันไพเพราะ เหมือนกับเสียงของเทพธิดา

มันสามารถรักษาจิตใจอันอ่อนแอของผู้คนได้

ชายลึกลับกล่าว"เจ้ากำลังเล่นพิณเพลงอยู่หรือ.? จิงเอ๋อตัวน้อยของข้า"

เด็กหนุ่มที่กำลังเล่นพิณเพลงก็หยุดลง

เขาหันกลับไป คาราวะท่านพ่อ

ชายลึกลับกล่าว"ไปเดินชมแสงโคมไฟในยามวิกาลกัน วันนี้พวกเรา จะแสงสว่าง มีความสุขเช่นเดียวกับแสงสว่างของโคมไฟ"

จิงเอ๋อกล่าวท่านพ่อ ข้าจะสว่างไสว เหมือนกับแสงสว่างยิ่งใหญ่เหมือนภูเขาเหยาหยวนแห่งนี้ ข้าจะเป็นแบบนั้นได้หรือไม่"

ชายลึกลับลอบคิดอยู่ภายในใจ"ลูกชายของข้าไร้เดียงสานัก เขาไม่รู้ว่าโลกยิ่งใหญ่เพียงใด จิงเอ๋อลูกสามารถยิ่งใหญ่สว่างไสวได้ เพียงแต่ลูกจะทำได้หรือไม่"

ชายลึกลับกล่าว"ไปกันเถอะวันนี้คือวันดี"

ชายลึกลับจับมืออันนุ่มนวล ราวกับเป็นผิวสัมผัสของก้อนเมฆ

ชายลึกลับกล่าว"ไปกันเถอะลูกชายของข้า ไปชมแสงสว่างของโคมไฟกัน"

ตำนานเคยกล่าวไว้ว่า ตำราดาบสวรรค์มีความพิเศษเหนือจินตนาการของบุคคลทั่วไป

ในครั้งแรกที่ตำราดาบสวรรค์ปรากฏขึ้น

ตำราเก่าๆ พุ่งลงมาจากท้องฟ้าที่แจ่มใสอย่างกับดาวตก

พลังงานทุกรูปแบบ หลั่งไหลเข้าสู่ตำราดาบสวรรค์

พลังงานทุกรูปแบบ ยอมจำนนต่อตำราดาบสวรรค์

ตำราดาบสวรรค์ปกครองทุกอย่างราวกับเป็นเจ้าของ

กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างช้าๆแต่กับรวดเร็วราวกับเพียงเสี้ยววิ

ยอดฝีมือนับล้านพุ่งตัวออกไปอย่างกับมังกรเพื่อที่จะไขว่คว้าเหยื่อของตัวเอง

ตำราดาบสวรรค์ปลดปล่อยพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่

พลังของตำราดาบสวรรค์

ไม่แตกต่างจากพลังของพระเจ้า

มันสามารถสยบยอดฝีมือนับล้านได้เพียงเสี้ยววิ

ตำราดาบสวรรค์พลันหายไปราวกับมันไม่เคยปรากฏตัว

จากนั้นก็ตัดภาพไปที่หมู่บ้านแสงแห่งภูเขาเหยาหยวน

ภายในคฤหาสน์ที่ทรุดโทรม

เด็กหนุ่มตื่นขึ้นจากห้วงความฝันที่ไม่ยาวนานแต่กับเหมือนยาวนานอย่างบอกไม่ถูก

เด็กหนุ่มในชุดคลุมสีขาวอ่อน เขาคือจิงเอ๋อ

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"สิ่งที่ข้าได้เห็นคือสิ่งใด...? มันเป็นแค่ความฝันหรือความทรงจำ เขาหยุดความคิดของตัวเองไว้ในตอนนี้"

จิงหยานกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง"เจ้าตื่นแล้วหรือ"

จิงเอ๋อหันหลังกลับไป โค้งตัวทำการคำนับ

จิงเอ๋อกล่าว"จิงเอ๋อคาราวะท่านปู่"

ชายชราเดินออกมาจากความมืด

เขามีรูปร่างคล้ายคลึงกับชาวนา มีเส้นผมที่ยุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เขาคือจิงหยาน

จิงเอ๋อใช้แขนของตัวเองโอบร่างกายของชายชรา เพื่อทำการพยุงชายชรา

จิงเอ๋อกล่าว"ท่านปู่มาหาจิงเอ๋อทำไมหรอขอรับ"

ชายชรานั่งลงบนเตียง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"จิงเอ๋อของข้า เจ้าต้องแต่งงาน"

จิงเอ๋อกล่าว"ว่าย้งไงนะท่านปู่...? ข้าไม่มีคนรักสักหน่อยจะแต่งงานได้ยังไง"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อ ไอ้หลานโง่ พ่อของเจ้าก่อนที่เขาจะหายตัวไปตลอดกาล เขาได้หาคู่หมั้นให้เจ้าแล้ว มันถึงเวลาที่เจ้าจะต้องแต่งงานแล้ว"

จิงเอ๋อกล่าว"ท่านปู่ ข้าไม่อยากแต่งเลยขอรับ ความรัก นั้นควรเกิดขึ้นระหว่างสองคน หาใช่การบังคับกันหรือไม่"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย แต่ทางนั้นเป็นคนชั้นสูง หากพวกเราไปขัดขวางพวกเขา มันไม่ต่างจากการตบหน้าพวกเขาเลย เมื่อเรื่องกลายเป็นเช่นนั้นพวกเราจะถูกพวกเขาฆ่าตาย"

จิงเอ๋อกล่าว"เข้าใจแล้วขอรับท่านปู่"

จิงเอ๋อกล่าว"ลืมไปเลยขอรับท่านปู่ ไหนว่าจะสอนข้าในการฝึกพลังแล้วทำให้ข้ากลายเป็นผู้ฝึกฝน"

จิงหยานกล่าว"ได้สิปู่คนนี้จะสอนเอง ข้าจะสอนเรื่องพื้นฐานก่อนเลยระดับของทุกชีวิตมีแค่หนึ่งถึงสิบ แต่ในประวัติศาสตร์มีคนไปถึงระดับเก้าเพียงแค่ห้าคนในประวัติศาสตร์ ส่วนระดับของสมบัติวิเศษหรือของวิเศษต่างๆมีหนึ่งถึงสิบเหมือนกัน"

จิงเอ๋อกล่าว"มันง่ายเพียงนี้เองหรือท่านปู่ "

ฝ่ามือของชายชราฟาดลงเข้าที่หัวของเขา

จิงเอ๋อกล่าว"มันเจ็บนะขอรับท่านปู่"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย หากมันง่ายแบบนั้น เหตุใดถึงมีเพียงแค่ห้าคนในประวัติศาสตร์ที่ไประดับเก้าได้ เส้นทางของผู้ฝึกฝนอาจจะดูเหมือนง่ายดายแต่อันตรายเช่นเดียวกับการยืนอยู่ต่อหน้าประตูแห่งความตายหากพลาดเพียงนิดอาจทำให้บุคคลหนึ่งตายลง"

จิงเอ๋อกล่าว"เป็นเช่นนี้เองหรือ"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย ขั้นตอนแรกในการฝึกคือ ต้องรวบรวมสมาธิ ตั้งจิตใจให้มั่นคง โฟกัสทุกอย่างไปที่พลังงานรอบตัว"

จิงเอ๋อทำตามคำแนะนำของชายชรา

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"มืดเหลือเกินแต่กับอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด"

แสงสีทองเล็กๆหมุนรอบตัวของเขามันส่งความอบอุ่นให้แก่เขา

จิงหยานเห็นเช่นนี้แต่กับไม่รู้สึกยินดี

เขาเพียงหวาดกลัวในพรสวรรค์ของหลานชาย

พรสวรรค์ของเขาไม่แตกต่างจากผู้เป็นพ่อ

น้ำเสียงแหบแห้งของชายชราก็ดังขึ้น

จิงหยานกล่าว"ลืมตาขึ้นได้แล้ว"

จิงเอ๋อลืมตาตื่นจากห้วงความคิด

เขาเห็นแสงสีทองล่องลอยไปทั่วอากาศ

เขาใช้ฝ่ามือของตัวเองสัมผัสแสงสีทอง

แสงสีทองทะลุผ่านร่างกายของเขา

จิงเอ๋อกล่าว"ท่านปู่ ทำไมแสงสีทองเหล่านี้ จึงทะลุผ่านร่างกาย"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย แสงสีทองเป็นพลังงานในรูปแบบหนึ่ง พลังงานทุกรูปแบบมีคุณสมบัติที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่ควรเอาพลังงานเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหลอมรวมกับทะเลปราณแล้วทำการฝึกฝน"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อยลองทำให้พลังงานเข้าสู่ร่างกายดู"

จิงเอ๋อทำการนั่งสมาธิอีกครั้งแต่ความรู้สึกแตกต่างกันจากการนั่งสมาธิครั้งแรกมาก เขารู้สึกเหมือนถูกโอบกอดอยู่ มันอบอุ่นมาก การถูกโอบกอดนี้ไม่ต่างจากอ้อมกอดของพ่อแม่

แสงสีทองพุ่งเข้าร่างกายของเขา แสงสีทองไหลเข้าสู่ร่างกาย พุ่งตรงไปที่ส่วนกลางของร่างกาย แสงสีทองเข้าสู่ทะเลปราณของเขา

ทะเลปราณของเขาดูดซับแสงสีทอง เข้าสู่ภายในของทะเลปราณ

ภายในทะเลปราณ

ตำราเก่าๆเปล่งแสงสีทองเจิดจรัสทั่วทะเลปราณ แสงสีทองก็ถูกดูดซับอย่างบ้าคลั่งราวกับมันเป็นหลุมดำขนาดยักษ์ที่สามารถดูดซับแสงสีทองได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

จิงหยานเห็นสิ่งผิดปกติเหล่านี้ เขาพยายามปลุกจิงเอ๋อจากห้วงความคิดของเขา

ทันใดนั้นแสงสว่างสีทองก็พุ่งเข้าสู่ดวงตาของจิงหยาน

พรวด! จิงเอ๋อกระอักเลือดคำโต! ดาบเหล็กแทงทะลุแขนของจิงเอ๋อ

สิบหน้าที่ก่อนหน้านี้

แสงสว่างสีทองสาดส่องเข้าสู่ดวงตาของจิงหยาน

จิงหยานลอบคิดอยู่ภายในใจ"หากข้าไม่ช่วยเหลือจิงเอ๋อตัวน้อย เขาจะตายลงในที่สุด"

จิงหยานชักดาบออกจากฝักดาบ เขาหยิบดาบของตัวเอง ปาเข้าใส่แขนของจิงเอ๋อ

กลับสู่สถานการณ์ปัจจุบัน

จิงเอ๋อกล่าว"เมื่อกี้เกิดสิ่งใดขึ้นหรือท่านปู่?"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่แต่ร่างกายของเจ้าทำการดูดซับพลังงานอย่างมหาศาล"

จิงหยานกล่าว"หากข้าไม่ปลุกเจ้าขึ้นมาจากห้วงความคิดเจ้าจะดูดซับพลังงานที่มากเกินไปจนร่างกายไม่สามารถรับไหวจนเกิดการระเบิด ผลสุดท้ายคือเจ้าจะตายลงในที่สุด"

จิงหยานกล่าว"เอาละจิงเอ๋อตัวน้อย เจ้าไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เจ้าเหนื่อยมามากพอแล้ว"

จิงเอ๋อกล่าว"ขอรับท่านปู่ ข้าเริ่มรู้สึกเหนื่อยๆแล้วด้วย"

จิงหยานเดินจากไป จิงเอ๋อเข้าสู่ห้องนอน

เช้าวันต่อมา

แสงสว่างสาดส่องเข้าสู่ดวงตาและใบหน้าของจิงเอ๋อ

จิงเอ๋อกล่าว"เช้าแล้วหรือ"จิงเอ๋อลืมตาตื่น

ชายชราค่อยๆเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบาน

จิงเอ๋อกล่าว"ท่านปู่ทำไมต้องเปิดหน้าต่าง ข้ากำลังนอนหลับอยู่"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อยของข้า เจ้านอนมานานแล้วตอนนี้ก็ครึ่งวันไปแล้ว"

จิงหยานกล่าว"ได้เวลาไปฝึกต่อแล้วตามข้ามา"

ชายชราเดินเข้าไปภายในห้องตำราของตระกูลจิง

จิงหยานกล่าว"จงเลือกตำราเหล่านี้ไปฝึกแม้ตระกูลของพวกเราจะเหลืออยู่แค่เพียงสองคนแต่ครั้งหนึ่งพวกเราก็เคยรุ่งโรจน์ ตำราพวกนี้ถูกสร้างและนำมา ในยุคที่ตระกูลของพวกเรารุ่งโรจน์"

จิงเอ๋อตอบรับ

จิงเอ๋อเลือกตำรามากมายแล้วทำการอ่านตำรามากมาย

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"ตำรานี้ค่อนข้างดีในการสร้างพื้นฐาน ตำราดาบสายลม ตำรานี้เน้นไป ที่ความรวดเร็ว พลังทำลาย เป็นหลัก ขั้นตอนแรกในการฝึกตำราคือการสัมผัสถึงพลังงานแห่งลม"

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"พลังงานแห่งลมคือสิ่งใด ข้าไม่รู้แม้แต่พลังงานมีกี่รูปแบบ ข้าควรหาตำราที่มีข้อมูลเกี่ยวกับพลังงานต่างๆหางตาของเขาไปสังเกตเห็นตำราพลังงาน"

จิงเอ๋อเดินไปหยิบตำราพลังงาน เขาเริ่มการอ่านตำราพลังงานรวมถึงตำราอื่นๆในห้องเก็บตำรา

สามเดือนต่อมา

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"ในที่สุดข้าก็อ่านตำราที่เป็นความรู้พื้นฐานจนหมด"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อยตลอดสามเดือนนี้ เจ้าฝึกฝนและอ่านตำราไปพร้อมๆกันจนแทบไม่สามารถหาเวลาพักผ่อนได้ควรไปพักผ่อนได้แล้ว"

จิงเอ๋อกล่าว"ข้ายังไหวขอรับท่านปู่"

จิงหยานกล่าว"จิงเอ๋อตัวน้อย จงจำเอาไว้การฝึกฝนที่ดีหาใช่การฝึกอย่างหนักหน่วงแต่ควรฝึกและพักผ่อนอย่างสม่ำเสมอ ร่างกายของเจ้าก็ต้องพร้อมสำหรับการฝึก มิใช่มีแค่จิตใจที่พร้อม...! ไม่เช่นนั้นร่างกายของเจ้าจะแตกสลาย!"

จิงเอ๋อกล่าว"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำขอรับท่านปู่ เช่นนั้นข้าจะไปพักผ่อนสักหน่อย"

เช้าวันต่อมา

จิงเอ๋อกล่าว"ท่านปู่ขอรับ ข้าขอออกไปข้างนอกคฤหาสน์ได้หรือไม่"

จิงหยานกล่าว"อย่าไปไหนไกลแล้วกัน"

จิงเอ๋อกล่าว"ขอรับท่านปู่"

ปั้ง!

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"เสียงอะไรกัน"

จิงเอ๋อหันร่างกายไปตามเสียงที่ถูกนำพาไป เขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังถูกทุบตีอยู่

ชายที่กำลังทุบตี มีรูปลักษณ์ที่สง่างามแต่เต็มไปด้วยความโหดร้ายของสัตว์ป่า

จิงเอ๋อทะยานร่างกายและทำการหยุดหมัดของเขา

ชายที่ทำการทุบตี รู้สึกโกรธมากที่ถูกขัดจังหวะ

เซนซูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ"แกเป็นใครว่ะ ไอ้ขยะนี่"

กรอด! เสียงกัดฟันของเขากระทบกันอย่างรุนแรง

เซนซูกล่าว"แกรู้ไหม ไอ้ขยะว่าข้าคือนายน้อยของตระกูลเซน เซนซูยังไงละ"

จิงเอ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเช่นกัน" ข้าไม่รู้หรอกว่าแกเป็นใครแต่ข้าจะสั่งสอนแกเองไอ้เซนตูดหมึกว่าไม่ควรทำร้ายคนอื่น"

เซนซูปลดปล่อยมีดบิน!

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"มีดบินงั้นหรอ"

จิงเอ๋อหลบหลีกอย่างระมัดระวัง

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"เขาควบคุมมีดบินได้แค่หนึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้าจะไม่สามารถหลบมีดเพียงหนึ่งเล่มได้"

มีดบินเล่มที่สองถูกปลดปล่อยออกไป

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"แย่แล้วสองเล่มเลยหรอ ตอนนี้ข้าเจองานยากแล้วเขาสามารถควบคุมได้สอง ข้ายังไม่สำเร็จแม้แต่ขั้นพื้นฐาน ข้าต้องหาจังหวะสำคัญในการพลิกสถานการณ์"

เซนซูกล่าว"ไอ้ขยะ แกทำได้แค่หลบเองหรอวะ"

พรวด! เซนซูกระอักเลือดคำโต!

ดาบของจิงเอ๋อถูกแทงทะลุหน้าท้องของเซนซู

เซนซูกล่าว"ด...ดะ...เดี๋ย"

ก่อนที่เซนซูจะกล่าวจบ หมัดของจิงเอ๋อก็รัวใส่เขาแล้วการทุบตีเซนซูดำเนินไปเป็นเวลานานจนเขาสลบไป

จิงเอ๋อมองด้วยหางตา

จิงเอ๋อลอบคิดอยู่ภายในใจ"ข้าเกือบแย่แล้ว ยังดีที่ข้าสามารถใช้พลังงานแห่งลมได้ ก็นะ ยังดี ที่ข้าโยนดาบและใช้พลังงานแห่งลมปกปิดดาบที่ถูกโยนไป ข้าไปดีกว่า"

จิงเอ๋อเดินจากไป