ณ หมู่บ้านกลางป่าไผ่ในสมัยรัชกาลที่ 5 ท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมด้วยเงามืดของพายุที่กำลังก่อตัว แสงจันทร์เพียงเล็กน้อยสาดส่องลงมาทำให้เห็นเงาลึกลับบางอย่างเคลื่อนไหวระหว่างต้นไผ่สูงตระหง่าน ไม่มีใครในหมู่บ้านเคยเห็นหรืออธิบายได้ว่ามันคืออะไร แค่ได้ยินเรื่องราวเล่าลือเกี่ยวกับ “เขา” เท่านั้น

ขุนเขา หนุ่มนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์จากกรุงเทพฯ ผู้มีความสนใจในประวัติศาสตร์และวรรณกรรมพื้นบ้าน ได้เดินทางกลับมาบ้านของตระกูล ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับป่าไผ่หลังจากห่างหายไปนาน ขุนเขาไม่เคยคิดว่าการกลับมาที่นี่จะทำให้เขาต้องเผชิญกับบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้

เมื่อเขาเดินทางถึงบ้าน ความรู้สึกของความคุ้นเคยเข้ามาอัดแน่นในใจ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แต่กลิ่นอายของธรรมชาติและเสียงนกร้องในยามเช้ายังคงทำให้เขารู้สึกเหมือนกลับบ้าน เมื่อถึงเย็น ขุนเขานั่งอยู่บนระเบียงบ้าน มองไปยังป่าไผ่ที่ทอดยาวไปข้างหน้า แสงอาทิตย์ลาลับไปพร้อมกับการตั้งเค้าแห่งคืนที่มืดมิด

คืนแรกหลังจากเขามาถึง เขาฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางเงาจันทร์ ผิวขาวซีดดั่งดวงจันทร์ แต่ดวงตาคมกริบเปล่งประกายแปลกประหลาด ชายคนนี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองตรงมาที่ขุนเขาด้วยสายตาที่ไม่อาจหลบหนีได้ เขารู้สึกถึงพลังที่อยู่รอบตัวชายหนุ่มนั้น มีบางอย่างดึงดูดให้เขาเข้าไปใกล้

เมื่อขุนเขาตื่นขึ้นมา เขาพบรอยเท้าปริศนาอยู่รอบบ้านของเขา… ทั้งๆ ที่ฝนตกหนักเมื่อคืน ใครกันที่จะเดินในยามพายุโดยทิ้งรอยเท้าเช่นนั้น? เขาสังเกตเห็นว่ารอยเท้าเหล่านั้นเดินออกไปในป่าไผ่และหายไปอย่างลึกลับ ขุนเขาเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาด เขาไม่สามารถหยุดตัวเองจากการคิดถึงชายในฝันที่มองมาที่เขา

เมื่อถึงคืนที่สอง ขุนเขาตัดสินใจที่จะออกไปสำรวจที่ป่าไผ่ เขาติดไฟฉายและใช้เส้นทางที่เขาเห็นในความฝัน เขาเดินไปเรื่อยๆ จนพบกับความเงียบสงัด มีเพียงเสียงหายใจของเขาที่ดังก้องในความมืด มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเฝ้ามอง แม้จะไม่มีใครอยู่ที่นั่น แต่ความรู้สึกนั้นก็ชัดเจน

ขณะที่เขาเดินลึกเข้าไปในป่า เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้น เหมือนมีใครบางคนเรียกเขา เขาหยุดชะงัก เมื่อหันไปมอง เขาพบกับชายในฝันยืนอยู่ไม่ไกล ชายคนนี้แต่งกายด้วยชุดโบราณ เส้นผมยาวสลวยทัดหู ผิวพรรณขาวซีด แต่ดวงตาของเขาเจิดจ้าและแฝงไปด้วยความลึกลับ

“เจ้ากำลังค้นหาความจริงใช่หรือไม่?” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วเบา แต่ดังก้องอยู่ในหัวของขุนเขา

“ใช่… แต่คุณคือใคร?” ขุนเขาถามด้วยเสียงสั่น

“ข้าเป็นใครเจ้ามิต้องรู้ดอก” "เมื่อถึงเพลาเจ้าจักรู้เอง"

การพบกันครั้งนี้ทำให้ขุนเขารู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เป็นความรู้สึกที่ดึงดูดให้เขาอยากค้นหาเรื่องราวลึกลับที่เกี่ยวข้องกับชายคนนี้

เมื่อชายลึกลับยิ้มให้ เขาก็รู้สึกได้ว่าการเดินทางของเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้น เรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในประวัติศาสตร์จะทำให้เขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่เคยคิดว่าจะมีอยู่ มิตรภาพ ความรัก และไสยศาสตร์จะเชื่อมโยงกันในแบบที่เขาไม่คาดคิด...

ตัดจบครับพี่น้อง

เสียงของเงา

หมู่บ้านที่ขุนเขาเดินทางกลับมาดูสงบนิ่ง แต่ในความสงบนั้นมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีแสงจันทร์ทำให้ป่าไผ่ยิ่งดูมืดมน เงาแห่งต้นไผ่ที่โยกคลอนไปตามสายลมราวกับกำลังเคลื่อนไหวไปเอง เสียงหวีดหวิวของลมผ่านช่องใบไม้ดังเบาจนแยกไม่ออกว่าคือเสียงของธรรมชาติหรือเสียงของสิ่งอื่น

ขุนเขากำตะเกียงในมือแน่นขึ้น ขณะที่สายลมเย็นพัดมากระทบผิวกาย ราวกับจะบอกให้เขาหยุดเดิน กลับไปทางเดิมเสีย แต่เขายังคงเดินต่อไป บ้านของตระกูลที่อยู่ลึกในป่าไผ่แห่งนี้เหมือนจะยิ่งห่างออกไปทุกก้าวที่เขาก้าวเดิน ความรู้สึกแปลกประหลาดเพิ่มพูนขึ้นในใจ

ทันใดนั้นเอง...

"เจ้ากลับมาทำไม?" เสียงทุ้มต่ำ แหบพร่าดังก้องในอากาศ

ขุนเขาหยุดเดินทันที ขนลุกเกรียว หูของเขาได้ยินชัดเจนว่าเสียงนั้นไม่ใช่จินตนาการ มันอยู่ใกล้ๆ ใกล้มากพอที่เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่พัดผ่านต้นคอ แต่เมื่อลองหันไปมองรอบตัว กลับไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่เงาของคน

"ใครน่ะ?" ขุนเขาถามออกไป ทั้งเสียงของเขาสั่นไหวและปากแห้งผาก

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงใบไผ่เสียดสีกันดั่งเสียงกระซิบของคนหมู่มากที่แฝงด้วยความลึกลับ ทว่าในความเงียบงันนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

"เจ้ามองไม่เห็นหรือ..." เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิมมาก

ขุนเขารู้สึกเหมือนบางสิ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่ ไม่ใช่จากมุมใดมุมหนึ่ง แต่จากทุกทิศทาง ร่างกายของเขาเย็นเฉียบ ขณะสายลมหนาวพัดผ่าน ทั้งๆ ที่ตอนนี้เขาควรจะอบอุ่นจากการเข้าใกล้เรือนเก่า

เขาหายใจถี่ พยายามจะกลั้นใจไม่หันไปมองอีก แต่เท้าเขาก็แข็งทื่อ ขุนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้

แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นข้างหู...

"เจ้าหนีข้าไม่ได้หรอก..."

ขุนเขาสะดุ้งโหยง ราวกับเสียงนั้นกระแทกหัวใจเขาเต็มแรง เขารีบก้าวเร็วขึ้น วิ่งขึ้นบันไดไม้ของบ้านอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเขาดังกระทบกับไม้เก่า ลืมแม้กระทั่งความระมัดระวัง พอประตูถูกเปิดออก เขาพุ่งเข้าไปในบ้านทันที

เมื่อเข้ามาในตัวเรือน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม บ้านเงียบงัน ขุนเขายืนหอบหายใจ กลิ่นอับชื้นของบ้านเก่าแทรกเข้ามาในจมูก แต่กลับไม่ช่วยให้ความรู้สึกหวาดระแวงในใจเขาลดน้อยลง

แต่ในห้องนอนนั้นเอง...เขาสะดุ้งเมื่อเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง มันเหมือนเงาสีดำทึบที่ไม่มีรูปร่างชัดเจน ขุนเขามองตรงไปยังเงานั้น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด

แล้วเสียงแผ่วกระซิบเบาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าคิดว่าจะหนีพ้นข้าหรือ..."

ขุนเขาถอยหลังหนึ่งก้าว ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังเงานั้น แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือมันไม่ได้เคลื่อนเข้าหาเขา แต่กลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ รอบห้อง ราวกับเงานั้นกำลังเข้าครอบงำทุกมุมของบ้าน

"ไปจากที่นี่!" ขุนเขาตะโกนออกไป แต่เสียงของเขากลับแผ่วเบาจนแทบจะไม่มีค่าอะไร

เงาที่เคลื่อนไหวช้าๆ เริ่มขยับใกล้เข้ามา มันดูเหมือนจะมีกลิ่นอายเย็นยะเยือกที่ทำให้เขาไม่อาจขยับตัวได้ ขุนเขารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาแทบจะล้มลงไปที่พื้น พยายามข่มตนเองไม่ให้หลับ ไม่ให้เผลอไปกับความกลัวที่เข้ามาใกล้

ในใจของเขาคิดถึงชายลึกลับในฝัน ความรู้สึกว่าเขาอาจจะมีบทบาทในความลึกลับนี้ ขุนเขาก้าวถอยหลังอีกครั้ง มือของเขาจับไปที่โต๊ะไม้ข้างๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นเก่า มีขวดแก้วเล็กๆ บางอย่างที่อยู่บนโต๊ะนั้น เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เมื่อเห็นเงาที่กำลังเข้ามาใกล้ เขาก็ไม่รอช้า

เขายกขวดขึ้นมาชูให้สูง และตะโกนด้วยเสียงที่ดังสุดใจ "ถ้าคุณต้องการคุยกับผมโปรดแสดงตัวด้วย!"

ทันใดนั้นเอง เงาที่มีจำนวนมากมายก็หยุดชะงัก ราวกับมีอำนาจบางอย่างที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ ขุนเขาสูดหายใจเข้าลึก ขอโอกาสที่จะได้รู้จักกับสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ

เงาเริ่มคลี่คลายออก และในขณะนั้นเอง เขาก็เห็นชายลึกลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา ร่างนั้นดูจางหายเหมือนกับจะเลือนลางในความมืด แต่ดวงตาของเขา...ชัดเจนและมีชีวิตชีวา

"เจ้าอยากรู้จักข้าหรือ?" เสียงนุ่มต่ำสะท้อนในห้อง

ขุนเขายืนนิ่ง รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนรอบตัว เขารู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนขอบของความลึกลับที่เต็มไปด้วยอันตราย แต่เขากลับรู้สึกถึงความกล้าหาญที่เกิดขึ้นในใจ

"ใช่...ผมอยากรู้..." ขุนเขาพูดออกไป โดยมีความหวังว่าเขาจะได้ค้นพบความจริงที่ซ่อนอยู่ในเงาของป่าไผ่แห่งนี้...