Warning มีการพูดถึงเลือดความรุนแรง

่2 ปีก่อน

    ลูซาน  ปีศาจที่ประพฤติตนนอกลู่นอกทางถูกเนรเทศให้มายังโลกมนุษย์เมื่อประมาณร้อยปีก่อน มันใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนมาตลอด ขโมยสัตว์ของชาวบ้านกินและไปหลบอยู่ในป่า ถึงจะใช้ชีวิตแบบนั้นอันที่จริงมันไม่ใช่ปีศาจชั้นล่างเสียทีเดียว

   จริงๆแล้วมันมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ผู้ชายผิวสีแทนร่างกายแข็งแรงกำยำ ใบหน้าคมเข้มไว้หนวดเล็กน้อย พร้อมกับผมยาวสีน้ำตาลเข้ม แต่มีเขากับหาง แม้ ลูซาน จะมีพลังมากมายแต่พอถูกเนรเทศมาโลกมนุษย์แล้วพลังมันก็ค่อยๆอ่อนแอลงจึงทำให้ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ

    แต่เพราะมีไอ้ลัทธิบ้าที่ไหนไม่รู้ทำพิธีอัญเชิญปีศาจมาเมื่อ 2 ปีก่อนทำให้ ลูซาน ถูกอัญเชิญมาอย่างงงๆและได้พลังกลับคืนทั้งหมด

     "โอ้ ปีศาจมีจริงสินะ ?"

     " นี่ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ! "

  คนในลัทธิพูดพึมพำกันเบาๆ งดงามงดงามดับผีนะสิ !? ตอนนี้ภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกลีทธิคลั่งคือ ชายผิวแทนร่างกายกำยำยืนล้อนจ้อนอยู่นะเว้ย !

ถึงจะเป็นปีศาจแต่ก็อยู่กับมนุษย์มาหลายชั่วอายุคนจนทำให้เคยชินกับวัฒนธรรมของมนุษย์ค่อนข้างมาก

       " ท่านปีศาจ ! อ่า ช่างงดงามยิ่งนัก... ท่านได้โปรดจงช่วยทำลายหมู่บ้านนี้ให้สิ้นซากที โปรดจงประทานพรด้วย... " ผู้ที่ดูว่าจะอาวุโสที่สุดในหมู่ลัทธิประหลาดกล่าวขึ้นมา คนที่เหลือก็พยักหน้าตาม

       " ทำไมมีเหตุผลอะไรให้ข้าทำแล้วถ้าข้าไม่ทำล่ะ ? " ลูซานถามขึ้นมา

       " คนในหมู่บ้านไม่มีใครยอมรับเราและถ้าแกไม่ทำพวกเราก็จะจองจำแกอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล " ผู้อาวุโสพูดขึ้นพร้อมกระตุกยิ้ม

    สุดท้ายกลุ่มคนพวกนี้ก็เป็นแค่มนุษย์โลภมาก อ่า ชอบใจนัก ปีศาจยิ้มตอบเผยให้เห็นเคี้ยวแหลม ขาค่อยๆก้าวเดินออกจากวงกลมสีแดงเลือด และหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้อาวุโส

      มือหนาเอื้อมไปจับหัวของผู้อาวุโสและขยี้กลุ่มผมสีขาวปะปนกับผมสีดำเบาๆ " เช่นนั้นก่อนจะประทานพร ขอประทานความตายให้เจ้าก่อนแล้วกัน ! "

พูดจบก็บีบศีรษะของผู้อาวุโส เล็บแหลมจิกเข้าไปในกะโหลกของเขาไม่นานนักศีรษะของเขาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำสีแดงและอวัยวะภายในหัวของเขากระจายออก ร่างที่ตอนนี้ไม่มีศีรษะอีกแล้วล้มลงกองกับพื้นเลือดกองไปทั่วพื้น

เศษของสมองที่ถูกบีบจนแตกยังคงอยู่ในมือของปีศาจเขายกมันขึ้นมาก่อนจะอ้าปากกลืนกินมัน

    " เกือบลืมไปแล้วแฮะว่ามนุษย์รสชาติเป็นยังไง "

คนอื่นๆเองก็ตื่นตระหนกบางคนพยายามวิ่งหนีตายสุดท้ายก็ไม่พ้น ด้วยพลังของ ลูซาน ที่ฟื้นกลับมาอีกครั้ง ในที่สุดผู้คนในลัทธิก็ค่อยๆถูกฆ่าตายและถูกปีศาจที่กระหายมานานกินไปจนหมด แต่เขาเองก็ยังล้อนจ้อนอยู่เลยเอาเสื้อผ้าของศพมาใส่ก่อน เมื่อพลังฟื้นฟูกลับมาเขาก็สามารถเก็บเขาและหางได้และก็กลายเป็นมนุษย์ปกติ

      ตอนนั้นเองปีศาจก็คิดได้ว่าในเมื่อแปลงกายเป็นมนุษย์แบบนี้แล้วจะใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆทำไมอีก ?

     และก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตแบบมนุษย์ จากนั้นก็ไปที่หมู่บ้านเล็กๆและเริ่มต้นชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา และด้วยความใจดีของคนในหมู่บ้านทำให้เขาได้ที่อยู่อาศัยและงานเพราะมีร่างกายแข็งแรงกำยำจึงได้งานที่เกี่ยวกับการใช้กำลังเป็นหลัก

ปัจจุบันปีศาจอย่าง ลูซาน ก็อยู่ในหมู่บ้านนี้มาได้สองปีเต็มๆแล้ว โดยที่อาศัยกินสัตว์ของคนในหมู่บ้านหรือไม่ก็กินคนที่จะมาโจมตีหมู่บ้าน แม้จะมีบาทหลวงอยู่สองคนแต่ก็แก่เกินกว่าจะหยุดปีศาจอย่างเขา

    " ลูซานช่วยยกท่อนไม้อันนี้หน่อยสิ.. " หญิงสาวมีอายุกว่าวพร้อมวาดยิ้มส่งไปให้

    " ได้ครับ " ลูซานเองก็ทำตามที่ขออย่างว่าง่าย

    " เออ... ช่วงนี้มีสัตว์ของชาวบ้านหายบ่อย ๆ เมื่อคืนนี้ลูกแกะของฉันก็พึ่งหายไป "

     " งั้นเหรอแย่จังนะ พวกหมาป่าอาจจะเอาไปกินก็ได้ " พูดตอบไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ มันหายไปก็เขานี่แหละที่กินไป ของโปรดของเขาคือเนื้อลูกแกะตัวอ้วนๆนี่นา

      " เฮ้อ... คนเลี้ยงแกะแถวนี้หายากน่ะ "

      " นั่นสิครับ " และใช่เขาเองก็เคยกินคนเลี้ยงแกะด้วย ทำให้คนเลี้ยงแกะคนอื่นๆคิดว่าแถวนี้พวกสัตว์นักล่ามันอันตราย ใครใครก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น

      " ว่าแต่ตรงนั้นมันอะไรกันคุณยาย ข้าเห็นคนยืนมุงกันเต็มเลย " ลูซานวางท่อนไม้ลงที่จุดที่คุณยายบอก ใบหน้าคมเข้มไว้หนวดของเขาหันไปมองฝูงชนอย่างงงๆ

     " เห็นว่ามีบาทหลวงคนใหม่น่ะ... " คุณยายตอบ

     " บาทหลวงเหรอ ? "

     " อื้ม บาทหลวงชื่อวิคเตอร์ เป็นหนุ่มหล่อเลยล่ะ "

      " อ๋าา บาทหลวงนี่เอง " ปีศาจในคราบมนุษย์ยืนเท้าเอวพร้อมเกาหัว แกรกๆ

ในยามดึก

     เพราะว่าช่วงนี้ยุ่งๆ ปีศาจ อย่างลูซานเลยไม่ได้กินอะไรมานานรู้สึกหิวขึ้นมา พักหลังๆกินไปแต่อาหารของมนุษย์มันไม่ทำให้เขาอิ่มเลยสักนิด ขายาวก้าวไปตามทางเดิน หญ้าสีเขียวและลมกลางคืนสัมผัสกับร่างของ ชายผิวแทน ผมสีน้ำตาลเข้มปลิวตามแรงลม ลูกแกะตัวอ้วนกลมนอนอย่างสงบ

     แหม น่ากินเสียจริง

 ลูซานย่อตัวลงคุกเข่ามือหนาลูบขนสีขาวของลูกแกะเบา ๆ มันลืมตาตื่นและจ้องมองเขา ท่ามกลางความมืดดวงตาของลูกแกะผู้ใสซื่อไม่รับรู้ถึงอนาคตข้างหน้าเปล่งประกายไปด้วยความมีชีวิตชีวา

     " นี่ คุณตรงนั้นน่ะ ! " เสียงนุ่มตะโกนขึ้นดึงความสนใจของปีศาจไปได้มากเลย

    ถึงจะมืดแต่อีกฝ่ายถือตะเกียงอยู่ทำให้เห็นเห็นว่าคนนั้นมีผมสีบลอนด์ทองและใส่ชุดยาวสีขาว บาทหลวงเหรอ ?

      " ครับ ? " ลูซานยิ้มเจื่อน ๆ ให้บาทหลวงไป

     " ทำอะไรเหรอครับ นั้นคือแกะของคุณยายนะ " บาทหลวงค่อยๆเดินเข้ามา ทำให้มองหน้าอีกฝ่ายชัดเจนยิ่งขึ้นเขาเป็นชายหนุ่มหน้าหวานดูใสซื่อบริสุทธิ์ ตัวสูงยาว ผิวสีขาวเนียน

     " อ๋อ ผมแค่มาดูแกะน่ะครับ " ลูซานยิ้ม พลางคิดไอ้นี่มันเกะกะจริงๆ

      " โกหก " บาทหลวงหนุ่มพูดคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน ลูซานเลิกคิ้วรอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป

        " หืม ? ไม่ใช่ว่าจะมากินลูกแกะที่น่าสงสารตัวนี้หรอกหรือ ? ช่วงนี้แกะของชาวบ้านหายกันไปหลายตัวมาก ๆ เลยนะครับ "

       " พูดอะไร... ? "

        " ไม่ต้องแก้ตัวแล้วเจ้าปีศาจ " เหมือนว่าบาทหลวงหนุ่มจะดูออก ที่ไหนได้ไอ้บาทหลวงนี่มันไม่ได้มีดีแค่หน้าตา

       " เหอะ รู้แล้วสินะแล้วจะทำยังไงล่ะ ? " ลูซานยันตัวขึ้นลูกเต็มความสูงพร้อมยิ้มเยาะอีกฝ่าย

       " ก็ต้องกำจัดไง "

       " จะเล่นเป็นเพื่อนก็ได้ เด็กน้อยเอ้ย ! "

พูดจบก็วิ่งเข้าใส่บาทหลวงแต่ทำไมไอ้บาทหลวงนั้นที่ได้แต่พึมพำอะไรแล้วก็ทำมือแปลกๆดูไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิดเดียว

           จู่ๆภาพตรงหน้าก็เริ่มพล่ามัวปีศาจล้มลงกองกับพื้นหญ้าและภาพก็มืดดับไป

สวัสดีค่ะ ไรท์เตอร์อีกล่ะ ฝากเรื่องนี้ (อีกเรื่อง) น้าาา

Warning ความรุนแรงและเรื่องเพศ

     ความหนักอึ้งของเปลือกตาค่อยๆหายไป ลูซาน ลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาสีแดงเข้มมองไปรอบๆห้อง ทำให้ได้มารู้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่ตังเองคุ้นเคย ที่นี่ที่ไหนคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว

     เขาพยายามจะขยับแขนแต่กับถูกบางอย่างพันธนาการเอาไว้

     " อะไรวะ... " พึมพำออกมาเบาๆพร้อมตวัดสายตามองรอบๆอีกครั้ง

     " เอ๊ะ ? " สายตากลับหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าตัวเองสวมแค่กางเกงตัวเดียว แถมยังอยู่ในร่างปีศาจอีก หางส่ายไปส่ายมาด้วยความมึนงง

     " ตื่นแล้วเหรอ ? " เสียงนุ่มทุ้มพูดขึ้น และเจ้าของเสียงไม่ใช่ใครที่ไหนไกลเลยบาทหลวงหน้าหวานคนนั้นนี่เอง

      " สวัสดีเจ้าปีศาจ ว่าแต่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ข้าชื่อวิกเตอร์อย่างที่รู้เป็นบาทหลวง " เขากล่าว " แล้วเจ้ามีนามว่าอะไร ? "

     ลูซานนิ่งเงียบทำเพียงแค่หันหน้าหนีและมองเขาด้วยหางตา วิกเตอร์ระบายยิ้มส่งให้ก่อนจะย้ำเท้าเข้าไปใกล้ๆเขา บาทหลวงหนุ่มย่อตัวลงตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลแต่กำลังนั่งอยู่หน้าของเจ้าปีศาจ

     " ไม่ตอบเหรอ ? " บาทหลวงถาม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่บนใบหน้า

      ทันใดไอ้เจ้ากุญแจมือที่พันธนาการปีศาจไว้ก็เปล่งแสงออกมา เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่ความรู้สึกเจ็บ ที่มีแค่ตรงข้อมือ ครั้งนี้กลับค่อยแผ่ตามร่างกายเรื่อยๆ ทั้งแต่หัวไปจรดปลายเท้ามันเจ็บเหมือนอวัยวะภายในถูกบิดเขาพยายามจะดิ้นแต่ยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บ หัวรู้สึกหนักอึ้งและปวดราวกับคนมาหยิกสมองตรงๆเขาลมหายใจเริ่มจะไม่เป็นจังหวะ

     ความตายที่เคยมอบให้ผู้คนมากมาย ตอนนี้เหมือนค่อยๆเริ่มรู้สึกแล้วว่ามันรู้สึกยังไง

     เวียนหัวจนคิดอะไรไม่ออกเลย หายใจไม่ออก ทำยังไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี...

เสียงแหลมสูงจับใจความไม่ได้ดังในหัวของปีศาจเรื่องๆ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ของความทรมานนี้ ไม่รับรู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้สึกถึงแค่ความเจ็บราวกับอวัยวะจะฉีกขาดได้ทุกเมื่อ รู้ตัวอีกทีเลือดสีแดงสดก็ค่อยๆไหลออกมาจากจมูกทั้งสองข้าง

     เขาตวัดสายตาไปมองบาทหลวงที่นั่งมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มชอบใจ มันมีอะไรน่าสนุกตรงไหน ตรงนี้เกือบจะตายอยู่แล้ว

      ไอ้นี่มันเป็นบ้ารึไงวะเนี่ย....

 " นี่เจ้าปีศาจ จ้ามีข้อเสนอให้ ข้าจะไม่บอกว่าเจ้าเป็นปีศาจและจะหาเนื้อสดมาให้กิน แต่มีข้อแม้นะ " บาทหลวงหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ข้อเสนอนี้ดีมากจริงๆแต่ลูซานไม่ไว้ใจเขาอย่างเต็มอกหรอก

       " ฮ่ะๆ ข้อแม้อะไรล่ะ ? " ลูซาน ที่พอจะดึงสติกลับมาได้พูดขึ้น

        " งั้น... เตรียมพร้อมกับข้อแม้ก่อนเถอะ ไว้ค่อยตอบตกลงก็ได้ " วิกเตอร์เชยคางของปีศาจให้มองหน้าของเขาตรงๆก่อนจะปล่อยมือออก

   มือเรียวสวยของวิกเตอร์ขยับไปที่หน้าอกของอีฝ่ายก่อนจะออกแรงขยำ ความรู้สึกนุ่มในมือทำให้วิกเตอร์แปลกใจแล้วก็ชอบใจไม่น้อยเลย

    " ทะ ทำอะไร ?! " ปีศาจกล่าวดูตกตะลึงกับการกระทำของบาทหลวงหนุ่มไม่น้อยเลย ไอ้หมอนี่เป็นบาทหลวงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงทำเรื่องหน้าไม่อายแบบนี้อยู่

      " หน้าอกเจ้าใหญ่จัง มันไม่หนักเหรอที่เจ้าแบกมันเดินไปเดินมาแบบนี้ ? "วิกเตอร์ถามด้วยความสงสัยปนหยอกล้อไปในตัว

        ไอ้เวรนี่มันบ้าจริงๆด้วย ปีศาจที่ตอนนี้โกรธจนเลือดแทบจะขึ้นหน้าคิดในใจ ถ้าไม่ติดตรงที่ร่างกายของเขามันเจ็บและถูกกุญแจมือล็อกเอาไว้เขาคงจะต่อยหน้าไอ้บาทหลวงเสียสตินี่ตายไปแล้ว

       ใบหน้าคมเข้มแสดงความโมโหออกมาอย่างชัดเจน หางของปีศาจส่ายไปส่ายมาด้วยความโมโห

       " โอ๊ะ อะไรเนี่ยน่าเอ็นดูจริงเชียว " บาทหลวงยังคงยิ้มอยู่และกล่าวเสียงหยอกล้อ

        " ไอ้เวรเอ้- " ยังไม่ทันพูดจบความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาอีกรอบจนยากจะประคองสติไว้ได้ มือเรียวสวยย้ายไปตรงขอบกางเกงของลูซาน เขาพยายามจะเปล่งเสียงห้ามแต่เขาทำไม่ได้เลือดกำเดาเริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

        สิ่งที่ปกปิดส่วนล่างของปีศาจถูกถอดออกหมดแล้ว บาทหลวงมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มชอบใจ

       อ่า เรือนร่างของปีศาจตนนี้ช่างงดงามเสียจริง..

         มือเรียวย้ายไปยังแท่นที่แสดงความเป็นชายของอีกฝ่ายก่อนจะชักมันขึ้นลงๆจนมันแข็งชี้ตรง ลูซานส่งเสียงครวญครางในลำคอเบาๆ

       เขาเองก็ไม่ค่อยอยากยอมรับนักหรอกว่ามันรู้สึกดี ตอนนี้เขากำลังทำเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งๆที่ไม่ได้ยินยอมสักนิด น่าขายหน้าจะตายไป

       และนิ้วเรียวก็ขยับมาที่ช่องทางนั้นก่อนจะยัดนิ้วเรียวยาวเข้าไป ความเสียวซ่านแปลกๆแผ่ทั่วร่างกายของปีศาจจนหายใจไม่เป็นจังหวะ ทำให้อดไม่ได้ที่จะกระตุกเกร็ง

       " อย่าเกร็งสิ มันแน่น "

       " แฮก... ไอ้บ้าเอ๊ย " เขาอยากจะดิ้นหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ขาทั้งสองข้างถูกแยกออกจากกันและถูกยึดติดไว้ที่พื้น เขาไม่รู้ว่าทำไมไอ้บาทหลวงบ้านี่ถึงทำได้

     นิ้วเรียวค่อยๆดันเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆและยิ่งถูกบีบทำให้มันขยับยากขึ้นเรื่อยๆ จนนิ้วเรียวได้ไปถูกตรงจุดๆนึงเข้า ปีศาจกระตุกเกร็งและร้องครางเสียงหลงออกมาอย่างช่วยไม่ได้

     " ตรงนี้เหรอ... ? " เขากดนิ้วตรงที่จุดจุดเดิมแต่รอบนี้แรงขึ้นกว่าเดิม จนอีกคนร่างกระตุกด้วยความเสียว

     " อะ อือ.. "

     " นั่นคือการตอบตกลงใช่มั้ย "

      ตกลงก็บ้าแล้ว ! ! เขาแค่พยายามไม่ให้ตัวเองครางออกมาแต่มันทำไม่ได้ในเมื่อบาทหลวงหนุ่มยังคงเล่นกดจุดเสียวแบบนี้ เขารู้สึกถึงลิ้นสากที่ลากไปตามร่างกายเขาตั้งแต่คอจนไปถึงยอดอกสีเข้ม ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของบาทหลวงค่อยๆดูดดื่มและกัดดึงยอดสีน้ำตาลเข้ม

     " อาา.. อืม " ช่องทางด้านหลังยังคงถูกนิ้วเรียวหยอกล้อและหน้าอกแกร่งก็ถูกดูดดื่ม ให้ตายเขากำลังทำเรื่องแบบนี้ทั้งๆที่ไม่เต็มใจเนี่ยนะเป็นความอัปยศของปีศาจอย่างเขาน่าขายหน้าจริงๆ

     เลือดสีแดงสดถูกลิ้นสากของบาทหลวงหนุ่มโลมเลียไป ก่อนจะย้ายมาประกบจูบลงบนอวัยวะเดียวกัน ลิ้นร้อนตวัดกลืนกินรสในปากและอากาศของอีกฝ่าย แม้ลูซานพยายามจะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้ เขี้ยวแหลมกัดลงที่ลิ้นของบาทหลวงอย่างเต็มแรงบาทหลวงผละจูบออกรสชาติของเลือดคละคลุ้งไปทั่วปาก

      ปีศาจอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะหางสายไปมาด้วยความชอบใจ บาทหลวงหนุ่มขมวดคิ้วเข้ากันและยกยิ้มด้วยความรำคาญ เขาดึงนิ้วออกจากช่องทางนั้นด้วยความที่มันบีบรัดนิ้วของบาทหลวงจึงเกิดเสียงที่ฟังดูลามก

      " เหอะๆ ปีศาจลามก... " เขากล่าวเสียงยียวน ลูซานที่ตอนนี้โกรธอยู่แล้วยิ่งโกรธจนจะบ้าไปอีก

     อี๋ ใครกันที่ลามกแกนั่นแหละ ! ! ถึงจะอยากพูดไปแบบนี้แต่ตอนนี้แทบจะขยับปากไม่ได้อยู่แล้ว เรี่ยวแรงหายไปหมดเลย เหมือนจะหมดสติได้ทุกเมื่อ

      การหายใจมันต้องทำยังไงนะ ?

ลมหายใจแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เขาแทบจะไม่รู้สึกถึงความเสียวซ่านจากทางด้านล่างแล้ว เนื่องจากไม่ได้รับออกซิเจนเป็นเวลานานทำให้เหมือนจะหมดสติได้ทุกเมื่อ ลมหายใจที่ติดๆขัดๆ ของปีศาจดึงความสนใจของบาทหลวงได้

" ที่แท้ร่างกายของแกก็เหมือนกับมนุษย์เองเหรอ ? " บาทหลวงหนุ่มกล่าวพลางเอียงคอ " เจอพลังศักดิ์สิทธิ์ไปก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ... " เขายิ้มเยาะก่อนจะยืนขึ้น มือเรียวแตะลงบนกุญแจมือเบาๆ แสงสีทองสว่างวาบสิ่งที่พันธนาการมือของปีศาจก็หายไป

" เอาเป็นว่านั้นคือข้อเสนอ "

" ไอ้เวรเอ้ย... "

" ลาก่อนครับคุณปีศาจ "