โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นะคะ

เรื่อง ปฏิบัติการลับบุกโรงเรียนไฮโซเขาอยุ่กัน

ตอนเดียวจบ 

นามปากกา L. Lin Lin

ณ ที่แห่งหนึ่งมีแก็งโจรอันทพารนั่งดื่มสุราและเติมอยู่  และนั้นคือเรื่องราวต่อจากนี้

“ เฮ้อ เดี๋ยวนี้ว่างจังวะ”

“เออนั้นดิ น่าเบื่อฉิบเลย" กลุ่มพวกโจรอันทพารกล่าวขึ้นและขณะเดียวกันก็ได้มีผู้หญิงเดินผ่านกลุ่มพวกอันทพารไป พวกอันพารเห็นก็ได้แอบเดินย่องตามไปยันที่เงียบสงบ พวกอันทพารเห็นท่าทีก็เริ่มปฏิบัติ ตามที่หัวหน้าสั่ง

“เริ่มเลยไหมพี่"

“เออ เริ่มเลย" พวกอันทพารได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่มียาทำให้สลบ ผู้หญิงคนนั้นดิ้นลนสักพักนึ่ง พวกอันทพารเห็นว่าผู้ญิงคนนั้นได้สลบลงไปแล้ว จึงลักพาตัวไปที่โกดังแห่งหนึ่ง เป็นโกดังเก็บเหล้า

ฟึบ~  พวกอันทพารโยนผู้หญิงคนนั้นลงไปที่พื้นและได้โทรหาใครคนหนึ่ง และคนคนนั้นก็เป็นบอสของพวกเขา 

พอบอสของพวอันทาพารมาถึงก็ได้ตั้งเก้าอี้หน้าผู้หญิงคนนั้นและเทน้ำเพื่อปลุกให้ผู้หญิงคนนั้นตื่นขึ้น พอผู้หญิงคนนั้นตื่นขึ้นบอสของพวกเขาก็ได้ตกใจเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น

เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตแฟนก่าของบอสแก็งพวกอันทพาร เขาจึงไม่พอใจอย่างมากเมื่อเจอผู้หญิคนนี้อีกครั้ง

“หวังซีน!!" ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่อหวังซีน เธอเป็นคนจีน แซ่หวัง เป็นตระกูลที่ทำธุระกิจบริษัทยิ่งใหญ่หลายร้อยล้าน เขาจึงคบกับหวังซีน และตอนนั้นหวังซีนได้ประสบอุบัติหตุ จึงเสียโฉม หวังซีนผู้ทีู่้อยุ่แล้วว่าเขาคบกับเธอเพราะเพียงแค่เงินเท่านั้น แต่หวังซีนก็ยังคบอยู่เพราะเธอรักเขาทั้งใจ

“หวังซีน!  เธออยู่ที่จีนไม่ใช่หรอทำไมถึงมาอยู่ที่นี้หละ"

“ก็เพราะนาย ๆ และนายคนเดียวที่ฉันมาอยู่ที่ประเทศนี่ แันรักนายอยู่แต่พอได้ที่อยู่นายและฉันไปที่นั้น และสิ่งที่ฉันเห็นคือนายกำลัง จูบกันอีนั้นอยู่"

หวังซีนพูดด้วยความโกรธและแค้นอย่างมากเพราะเขาเป็นผู้ชายที่หวังซีนรักเพียงคนเดียวและรักอย่างมากก 

“ ไม่จริงน่า"  บอสของพวกอันทพารพูดด้วยความงงเงาเพราะตอนนั้นเขากำลังเมาและไม่รู้เรื่องไรเลยตอนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น 

หวังซีนร้องไห้อย่างหนักเพราะเธอตกใจและโศกเศร้าอย่างมากที่เขาทำแบบนั้นขึ้นและมาลักพาตัวเธอไปอีก ในใจเธอคิดแต่อยากจะฆ่าไอพวกนี้ไปให้หมดแต่ทำไม่ได้เพราะกำลังถูกมัดมือมัดเท้าอยู่และเธอก็ไม่มีความสามารถป้องกันตัวด้วย

หลายวันต่อมา

“ตายจริงคุณหนูลืมตาได้แล้วหรอเป็นด็กที่อัจฉริยะจริง ๆ  เลยแต่ น่าสงสารพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่ยังไม่ลืมตาเลยได้ยินข่าวมาแบบนี้นะ”

“ใช่ เป็นเด็กที่น่าสงสารเสียจริง แต่ก็ดีนะคน ๆ นั้น รับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม"

“ใช่ ๆ ก็โชคดีเหมือนกันนะเด็กคนนี้ แต่ คน ๆ นั้นก็แอบน่ากลัวเหมือนกันนะ" คน ๆ นั้นที่พวกสาวใช้หมายถึงคือนักมือสังหารที่ขึ้นชื่อว่า เป็นเทพแห่งการฆ่าเลยหละ

และคน ๆ นั้นชื่อว่า ซายองฮวาน ซายองมาจากบริษัทที่ตระกูลเขาสร้างขึ้น และเขาก็เป็นคนที่ร่ำรวยมากๆเช่นกัน แต่เขาสนใจเรื่องการสังหารคนมากกว่าเขาจึงเลือกสิ่งที่ตัวเองรักมากกว่า

"อี้ อันอิวแอ้วอะ"( นี้ ฉันหิวแล้วนะ)

“ว้ายคณหนูหิวแล้วหรอค่ะ"

“อื้อ"

หลายปีต่อมา

ฮึบ ยะ~ เสียงคนกำลังสู้/ซ้อมการต่อสู้

ชึบ~ เสียงมีดที่ฟันไม้

“นี่ การต่อสู้ของเธออะโครตดีเลยนะรู้ไหม"

“ หึหึ ฉันแค่ใช้ความสามารถของตัวเองเท่านั้นเอง" 

“คุณหนูครับคน ๆ นั้นเรียกครับ"

“อ๋อ เครค่ะเดี๋ยวแันตามไปค่ะรอสักครู่นะค่ะฉันเก็ของก่อน"

“ครับ" เสียงพ่อบ้านขานรับคำที่เจ้านายพูด

“มาแล้วสินะ"

“คุณซายองฮวานเรียกพบฉันทำไมหรอค่ะ"เด็กสาววัยรูุนที่ถามอย่างงงมาก ๆ

“ ฉันเรียกพบเธอเพราะฉันมีเรื่องให้เธอต้องทำหนะ"

“ ค่ะ!! มีเรื่องให้ฉันทำหรอค่ะ?”

“ใช่ ฉันอยากให้เธอไปฆ่าไอลูกชายของประธานหนะ ฉันกับมันเราเป็นศัตรูกันอยู่นานเป็นปีได้แล้ว และฉันได้ยินว่าตอนนนี้ประธานซ่อนลูกชายลับเอาไว้ ฉันอยากให้เธอทำอย่างงั้นตั้งแต่วันนี้ป็นต้นไป"

“ ค่ะ รับทราบค่่ะ ฉันจะไปเตรียมตัวก่อนค่ะ" หญิงสาวผู้ที่มีนามว่า มินแจ ได้รับภารกิจอย่างที่ว่าและเธเชื่อว่าตัวเองทำได้"

หลายวันต่อมา

มินแจ ได้เข้าโรงเรียนไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีคูณหนู/คุณชาย มากมายมารวม ตัวเจอกันที่โรงเรียนนี้

“โหหหห โรงเรียนไรเนี้ยใหญ่จัง"

“โหห ใครอะโครตสวยเลย บ้นต้องรวยมากแน่ๆ ลองไปถามดีกว่าว่าทางที่บ้านเธอคนนั้นทำอะไร"

“นี้ เธอคนนั้นอะ"

“อะค่ะ? คุณเรียกฉันหรอค่ะ"

“อา เธอชื่ออะไรหรอ"

“อ๋อ ฉันชื่อ  แจฮี ค่ะ" อาจจจะงงว่าทำไมถึงชื่อแจฮี เพราะ ถ้าจะมาที่นี้เพื่อป้องกันตัวเราเองให้ ปลอมชื่อ เพระงั้นเธอจึงใช้ชื่อนี้เป้นการปลอมตัว

ทุกคนถามเรื่องทางบ้านของแต่ละฝ่ายนานอยู่พอสมควร แน่นอนว่าเรื่องทางบ้านเธอก็โกหกบางเรื่องแต่ส่วนมากจะโกหกมากกว่า

“โหห รุ่นพี่คิมแจยองโครตหล่อเลยวะ" คิมแจยยอง ดาวโรงเรียนของโรงเรียนไฮโซแห่งนี้ แต่เขาก็ค่อนข้างหยิ่ง และ ถ้าใครเป็นที่น่าสนใจในสายตาเขาคงสวย หุ่นดี เพอร์เฟคท์ไปหมดทุกอย่าง และแน่นอนเลยว่าแจฮีคงสนใจเขาเป็นที่สุด และ แจยอง ก็สนใจ แจฮี ที่สุดเหมือนกัน

 แจฮีและแจยองได้สบตากันหลายนาทีเพราะทั้งสองต่างรู้ว่าทั้งสองครอบครัวเป็นศัตรูกัน แต่ระหว่างสบตากันได้สักพักเพื่อนแจยองก็พูดขึ้น

“ เห้ย ไมทักไปไม่ตอบวะ" 

“ห๊ะ แกทักมาหรอวะมันไม่แจ้งวะโทษที" คำที่เหมือนสุภาพแต่แอบเหมือนคำประชด มีคนเดียวที่ชอบพูดแบบนั้นคือเขาคนเดียว

“เห้ย ผู้หญิงหรอวะนั้นที่พ่อเล่าให้ฉันฟังอะ" แจยองพูดในใจ

“นี่~ แจยองเราไปกินข้าวกันเถอะเค้าหิวแล้วอะ"

“เห้ย ตกใจหมด คามินเองหรอทีหลังอย่าเรียกชื่อเธอแบบนั้นเลยนะมันขนลุก"

“โหห แจยองมองใครอยู่อะเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้ละ หึมองใยนั้นอยู่หรอ"

“นี้เธอหนะ อย่ามาหว่านเสน่ห์แถวนี้นะแจยองฉันมองเธอฉ่ำเลาะ"

“หืออ ฉันก็ไม่ได้ไปหว่านเสน่ห์ให้ใครมองนะเธอทำหรอ"แจฮีที่ดูท่าแล้วไม่พอใจสิ่งที่คามินพูดออกมาจึงด่าแบบอ้อม ๆ

คามินอ้าปากอยู่สักพักและจึงถอยออกไปเพราะตัวเองสู้ไม่ได้

“เฮ้อ~ น่าเบื่อจัง" แจฮีกล่าวขึ้นและเผลอมองไปที่พวกหัวโจกกลุ่มหนึ่งพอพวกหัวโจกเห็นก็ลุกขึ้นกันทั้งหมด

“เห้ย แม่สาวน้อยน่าตาใช้ได้เลยนี้~ เที่ยงแล้วด้วยไปกินข้าวกันดีกว่า~ ฮึ" พวกหัวโจกากเธอไปหลังโรงเรียนและทำท่าทีลวนลามเธอ

“นี่ พวกนายปล่อยเลยนะ" ตอนนั้แแจฮีผลักผู้ชายทีจับตัวเธอเอาไว้ก่อนและคิดว่าจะจัดการคนพวกนี้ให้หมดแต่ความคิดเธอผิดมาก

“ โอ๊ะ ผลักเพื่อนฉันแรงดีนี้งั้นลองผลักฉันบ้างสิ"

“ ไอพวกโรคจิต น่ารำคาญ ช่วยด้วย~" แจฮีร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น  ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน แต่ทันในนั้นก็มีชายร่างใหญ่ปรากกตัวขึ้นและส่งเสียงบอกกว่า

“เห้ย พวกแกทำไรผู้หญิงอีกแล้ววะ"แจยองพูดขึ้น ก่อนที่พวกหัวโจกจะเปลี่ยนท่าทีเหหมือนลูกหมา

“ขะ…ขอโทษครับพวกผมทำผิดไปแล้วครับโปรดให้อภัยด้วยครับ" แจฮีตกใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยไปของพวกหัวโจกและที่ได้เห็นแจยองใกล้ๆเพราะเขามีความหล่อเหลาและดูดุมากต่างกับที่พ่อบอกมา

“คนที่ควรขอโทษไม่ใช่ฉันแต่เป็นผู้หญิงคนนี้ต่งหากเว้ย"

“ขะ…ขอโทษครับคุณผู้หญิง"เสียงสั่นคลอนของพวกหัวโจกนั้นมันช่างน่าตลกต่างจากเสียงที่พวกเขาตอนลากเธออยู่ตรงนี้้แจฮีผู้ที่โหดแต่ใจดีอย่างเธอจะไม่ให้อภัยคนที่ขอโทษแล้วก็ไม่ได้

“หี ไม่เป็นไรหรอกฉันก็เคยทำแบบนี้เหมือนกันแหละ แต่อย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นหละเขาเอาเรื่องพวกนายได้เลยนะถ้าพวกนายไม่มีอำนาจสูงกว่าเขา"เหล่าพวกหหัวโจกงงกับคำที่เธอบอกว่า เคยที่แบบนี้มาก่อน แตแน่นอนว่าคนเป็นนักฆ่าจะต้องเคยทำแบบนี้กันหมด นั้นแหละ    

.

.

.

.

.

ตืด~ ตึด เสียงโทรศัพท์ท่มีคนโทรมาอย่างต่อเนื่อง

อืม อื้อ~   

“อืมใครโทรมาหนะ  อ้าวพี่บยอลโทรมานี้"

“ฮัลโหล~ฉันโทรไปตั้งหลายสายทำไมเพิ่งมารับตอนนี้เนี้ย ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้วรีบมาด่วนเลย"

“อืม~ ห๊ะเกิดเรื่องไรขึ้นที่นั้นหนะ อ้าวตัดไปซะแล้ว"  

ณ ตอนนั้น มินแจตกใจมากและลุุกพรวดออมาจากเตียงทันที และรีบบวิ่งกลับไปที่บ้าน 

แฮก~ แฮก เสียงเหนื่อยของมินแจ

“คุณหนูครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ”

“เกิดเรื่องไรขึ้นที่นี้หนะ"

“เอิ่ม~ อืม คือ พวกคนของแก็งซายองฮวานมันมาลอบทำร้ายนายท่านครับตอนนี้นายท่านอยู่ที่โรงพยาบาลครับ นายท่านน่าจะเสียเลือดมากเพราะโดนแทงจุดสำคัญครับ พวกเราทำสุดความสามารถแล้วครับขออภัยด้วยครับ" 

“ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องขอโทษฉันหรอกแต่ฉันต้องการตัวพวกมันก่อนจะเปิดภาคเรียนต่อไป"

“รับทราบครับคุณหนู"

“ตอนนี้อย่าให้ใครมายุ่งกับฉันเว้นจากว่าฉันจะอยากพบก็ทเท่านนั้น" ตอนนี้มินแจโกรธมากจนเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่และพอมันแจเข้าพห้องตัวเองมาน้ำตามันก็หลั่งไหลออกมาอย่างนับไปถ้วน

วันต่อมา

“อื้อ~ นอนหลับสบายกว่าที่คิดอีกนะเนี้ย เมื่อวานร้องไห้ไปตั้งเยอะะแถบหยุดไม่ได้เลย ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า"  พอมินแจลุกขึ้นมาก็ตระหนักได้ว่านี้ไม่บ้านที่ตัวเองอยู่ 

“อ้าว นี้ไม่ใช้บ้านฉันนี้ แล้วนี้บ้านใครกัน"

มุมมองของ แจยอง

“เธอคนนั้นเป็นไงบ้าง"

“สบายดีครับ ทั้ง ๆ ที่จิตใจย่ำแย่ขนาดนั้นแต่ก็ควบคุมอารมณ์ได้ดีเลยครับ"

“โอเค แสดงว่ายังงไม่ตายสินะ"

“แต่นายท่านครับ เธอคนนั้น"

“นายท่านครับคคุณหนูมาแล้วครับ"

“เค เดี๋ยวฉันไป"

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบ 

ปึก  เสียงเปิดประตูที่แรงมาก ๆ จนทุกคนตกใจ

“เห้ยย ตกใจหมดเลย นายเองหรอ แจยอง ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะมาช่วยฉันหน่ะ"

“มันคือเรื่องของเพื่อนนี่นะ ใช่ไหมหละ"

"อือ ฮึ"เสียงหัวเราะของมินกยองที่ใบหน้าเตต็ไปด้วยรอยยิ้มแย้มแก้มปลิเต็มทั่วทุกใบหน้าความจริงแล้วเธอไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่เกิดเพราะเธอไม่เคยถูกส่งไปเรียนหนังสือเลย แต่เธอหก็ฉลาดกว่าใครหลายๆคน เธอจึงชอบภาระกิจนี้มาก ๆ ทั้งสองคนคุยกันยาวจนมาถึช่วงที่แจฮยองถามถึงทางบ้านของเธอ เธอทำำตัวไม่ถูกจึงขอไปเข้าห้องน้ำสักแปป 

“เอ้อ~ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ"

“อือ  อย่าไปนานหละ"

“เอาน่า~ฉันไม่ไปนานหรอก"ใบหน้าของเธอยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากห้องไป

10 นาที ต่อมา

“มาช้าจัง คนเขามีไรจะบอกแท้ๆ"แจยองเอ๋ยขึ้นก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดัง 

“เอ่ออ ฉันมาแล้วว" 

“รอนานรึป่าว"

                     จบซีซั่น1 นักอ่าน สู้ๆ นะคะถึงจะมีอะะไรไม่เข้าท่าแต่ชีวิตนักเขียนนี้ท้อมากเลยค่ะ ถ้าผิดพลาดอะไรไปไม่ต้องกังวลมากนะค่ะรอให้เวลาผ่านไปแล้วสิ่งนั้นมันจะหายออกไปด้วยเองค่ะ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะค่ะ◉⁠‿⁠◉

    ตอนเดียวจบ

เรื่อง ปฏิบัติการลับบุกโรงเรียนไฮโซ ss 2

โดย L. Lin Lin

ปี๊ด~ ปึ้ง  เสียงรถชนกันอย่างแรงดังขึ้น

"คุณชาย คุณชายครับ ฟื้นสิครับคุณชาย" 

เสียงเรียกคนมาช่วยคุณชายคนนั้นกันดังสนั่นจนคนแถวนั้นได้ยินจึงมาช่วย 

เอาหละพวกเรายังไม่แนะนำชื่อตัวละครกันเลย งั้นเรามาแนะนำคนแรกกันดีกว่า

ตัวละครแรก ชื่อว่า ซานจิ อายุ 20 ปี ใช่เขาคือ คุณชายที่ถูกรถชนเข้าอย่างจัง  เขาเป็นญี่ปุน  ที่หน้าตาหล่อเหลา เอาเรื่อง ทำให้พวกผู้ชายที่ไม่เคยใช้สกิลแคร์หันมาใช้กันทันที เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ รวย  แถมยังเป็นนักกีฬาอีก โดนรถชนหนักขนาดนี้ถ้าน้าตาเสียโชมนี้ ฉันจะเรียกเงินทั้งหมดที่คนที่ชนมีทั้งหมด เขามีผมสีน้ำตาล รูปร่างหนะหรอ ฮึ ยิ่งต้องพูดถึงเลยหละ เขามีตัวที่สูง มีกล้ามแขนที่ใหญ่ และยังมีกล้ามหน้าท้องอันลึกลับที่ใครๆก็ไม่เคยเห็น 

ตัวละครที่สอง คาเมล อายุ 19 ปี เรียกได้ว่าเป็นนางร้ายของเรื่องนี้ได้เลยหละนะ เธอเป็นพวกเอาแต่ใจ ขี้วีน อารมณ์หรอ หึ ร้อนยิ่งกว่า โอวันตินที่เพิ่งทำใหม่ๆ พร้อมต้มน้ำร้อนๆ เลยก็ว่าได้ ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่วีนสักวัน และความเซ็กซี่ของเธอนั้นทำให้พวกผู้ชายโรคจิตเอาแต่แอบถ่ายรูปเธอแล้วเอาไปขายทั้งนั้น หุ่นของเธอมันเป็นแรงดึงดูดหนะ หน้าตาของเธอก็ไม่ใช้สวยๆอะไรตั้งแต่เกิดหรอกนะ เข็มที่หมอศัลยกรรมจิ้มเข้าไป ทั้งยัง ใบมีดเล็กของหมอศัลยกรรมผ่าเข้าไปบนหน้าของเธอแล้วนับไม่ถ้วนเลยหละ ฉันหละจำเค้าโครงของเธอไม่ได้เลย  แถมยังไม่นับเรื่องหน้าอกตู้ม ตู้ม ของเธอด้วยนะ  ช่างเถอะๆ ไปแนะนำคนอื่นกันดีกว่า

ตัวละครที่ 3 เบลล่า อายุ 18 ปี บอกเลยวาเธอแอบร้ายช่วงแรกแต่ช่วงหลังก็จะดีขึ้นเองแหละ เธอมีใบหน้าเรียวยาว รูปร่าง ผอมหุ่นดี สวยสพรั่ง มีออร่าอะไรนั้นด้วยเต็มตัวไปหมด เธอมีนิสัยชอบอยู่คนเดียวแต่พอมีเพื่อนเธอก็ลืมนิสัยนั้นได้อย่างน่าอัศจรรณ์ เลยหละนะ และเธอยังนิสัยอยากรู้อยากเห็นไปทั่ว 

ตัวละครที่ 4 มินกาอึน อายุ 18 ปี  เป็นเพื่อนแสนดีของนางเอกเราเอง เป็นผู้หญิงที่มีผมมสีชมพูตั้งแต่เกิดได้ยังไงก็ไม่รู้  ตาก็หวานกว่าชานไข่มุก หวาน้อยซะอีกนะ เธอเป็นคนน่ารัก รักเพื่อนตัวเองมากกว่าคนอื่น บอกเลยว่าเธอเด่นเรื่องความน่ารักมากๆ 

ตัวละครที่5   คิมคยอนโอ อายุ 18 ปี เป็นเพื่นของซานจิและพระเอกเราเอง เป็นผู้ชายที่ ติดตลก ดีดทุกเวลาโดยไม่ต้องกินกาแฟเลยก็ว่าได้ ถมนิสัย ยังเป็นคน น่ารัก อ่อนโยนต่อผู้หญิงและกับเพื่อน คิมคยอนโอเป็นคนเกาหลีแต่ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น และแถมยังเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นๆอีกด้วย

ตั

ละครที่6 ซิมซายอง อายุ 18 ปี บอกเลยว่าคนนี้ก็ดีเหมือนกับซานจิของเรา เป็นนักกีฬาแบตมินตัน ทั้งยังฉลาดและแบ่งเวลาดี เป็นดาวมหาลัยเลยหละ แถมน้าตาก็ดี ฐานะก็ร่ำรวย 

และตัวละครที่7  มินกยองซา อายุ 19 ปีเก่งเรื่องการป้องกันตัวเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าเป็นสาวที่แข็งแกร่งที่สุดใน ม. เลยก็ว่าได้

หลายวันต่อมาซานจิอาการปวดตามลำตัวก็ค่อยๆบรรลายหายไป และซานจิก็ลุกขึ้นมาเดินได้ตามปกติแล้วด้วย 

"อากาศวันนี้ไม่ค่อยเป็นใจในการเดินเล่นสักหน่อยนะ่าไหม แจยอง" ซานจิเอ่ยถาม

"นั้นสิ"แจยองก็ตอบตามมารยาท 

"แล้วนายมาที่นี้ทำไมหรอ รึมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยรึป่าว ฉันช่วยได้นะเว้ย"

"เห้ย ไม่ต้องหรอก ความจริงแล้วมมันไม่เกี่ยวกับนายเลยแต่ที่ฉันมเพราะอยากมายี่ยมเพื่อนต่างหาก" ทั้งสองคนคุยกันอยู่สักพักใหญ่เลยก็ว่าได้

" เอาเป็นว่าไว้คุยกัันที่โรงเรียนแล้วกัน ได้ยินว่านายย้ายมาที่นี้ถาวรแล้วนี้" 

พอแจยองกลับบ้านก็มีเรื่องให้น่าตกใจมากกกว่าเจอผีอีก เพราะว่า พ่อ แม่ ญาติทุกคน พร้อมกับนางร้ายของเรื่องนี้ นั้นก็คือ 

" คาเมล" ใช่ได้ยินไม่ผิดหรอก คาเมลมาที่บ้านของแจยองเพราะ ทางบ้านของทั้งสองคนตกลงกันว่าถ้าบริษัทราบรื่นดีจะะให้ทั้งสองแต่งงานกัน  เพราะงั้นแจยองถึงไม่ค่อยได้ไปที่บ้านสักเท่าไหร่ เพราะเขารำคาญที่พ่อ แม่พูดถึงเรื่องงานแต่งของทั้งสองคน  แต่แจยองไม่ได้รักคาเมลสักนิด เพราะคาเมลค่อนข้างนิสัยเลวร้ายเป็นส่วนใหญ่เลยหละ

" อ้าว! พี่แจยองกลับมาแล้วหรอค่ะเนี้ย ยังหหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ" คาเมลเอ่ยขึ้นด่้วยน้ำเสียงแอ็บแบ้ว พร้อมกับตาที่หวานอย่างกับเธอเพิ่งเคยกินของอร่อยอย่างั้นแหละ

" นั้นสิ ลูกพูดถูกพี่เขายังหล่อเหมือนเดิเมเลย " แม่ของคาเมลเอ่ยขึ้นก่อนจะมีเสียงเปิดประตูขึ้นน 

เอี๊ยด~ เสียงเปิดประตูบานใหญ่ดัังขึ้นก่อนที่ทุกคนจะหันนไปมอง

"เอ๋ มีคนมาอีกด้วยหรอเนี้ย ใครกัน" 

"นั้นสิค่ะ ใครกัน" 

ทันใดนั้นก็มีร่างหญิงสาวสวยสะพรั่งออร่าเวอร์วังอลังการ ที่กำลังทะเลาะกับประตูอยู่

"โอ้ยย อะไรกันทำไมประตูมันปิดยากขนาดนี้นเนี้ย ใครสั่งใครสอนให้ทำประตูแบบนี้" ใช่เคยได้ยินกันไหม ว่า สวยแต่แปลก หนะ เธอทะเลาะกับประตูจนบอดี้การ์ดของแจยองเห็นแล้วสงสารจึงมาช่วยปิดให้(เอ่อ จริง ๆ มันต้องช่วยปิดตตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอนัั้น)

"เอ่ออ ? นั้นมันอะไรกันหละนั้น ผู้หญิง~ ทะเลาะ…กับประตูหรอ" ญาติคนนึงเอ่ยขึ้นเพราะความสงสัย  แต่พอหญิงสาวสวยคนนั้นหันหน้ามาสบตากับแจยองแล้ว ในหัวก็มีแต่พระเอกเกาหลี 

เธอสงสัยกอนจะตระหนักได้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น แต่พอเธอมองไปทางคาเมลแล้ว ก็เห็นคาเมลกำลังอ้าปากข้างอยู่ เพราะคาเมลไม่เคยเจอใครที่สวยและแอบเซ็กซี่ขนาดนี้มาก่อน คเมลตกใจอยู่สักพักก่อนที่ แมของเธอจะมาปิดปากเธอแล้วพูดว่า

"เอ่ออ ไม่มีอะไร ๆ ทานข้าวกันเถอะ เธอคนนั้นก็มาด้วยสิ" แม่ของคาเมลชวนคนสวยที่ทะเลาะกับประตูมาทานข้าด้วยกันถึงจะไม่รู้จักก็เถอะนะ

"แม่ ไปชวนเขาได้ไงเราไม่รู้จักเขาเลยนะ ฐานะทางบ้านเป็นยังงไงยังไม่รู้เลย" คาเมลเอ่ยขึ้นก่อนที่แม่ของเธอจะตักเตือนเธอ

คลื่น~  เสียงลากเก้าอี้ออกเพื่อจะรับประทนอาหาร  พอนั่งทานอาหารกันเสร็จพ่อของแจจยองก็เอ่ยถามก่อน 

"เอ่อ แม่หนูชื่ออะไร มาจากไหน ฐานะทางบ้านเป็นยังไงบ้างหรอ แล้วอยู่ที่บ้านหลังเดียวกับลูกชายฉันได้ยังไงหล่ะ" 

"พ่อ ถามอะไรเยอะแยะขนาดนั้น แจฮีตอบไม่ทันหรอกพ่อ"พอแจยองตอบกลับก็หลุดพูดชื่อของเธอ

"อ้าว รู้จักกันหรอกหรอ แล้วไปทำอิถ้าไหนถึงมาอยู่ที่บ้านของลูกชายลุงได้หะหนูแจฮี"

" เอ่อออ อ๋ออ พอดีหนูประสอุบัติเหตุหน่ะค่ะ แจยองก็เลยช่วยหนูไว้ เขาเป็นคนดีมากๆเลยหล่ะค่ะ อ๋อแล้วคุณลุงก็ถามถึงฐษนะทางบ้านหนูใช่ไหมค่ะ …" แจฮีตอบคำถามที่คุณพ่อของแจยองถามมาท้งหมด แต่บางส่วนก็โกหกอะนะ

ทุกคนทานข้าวกันเสร็จก็แบอกลากันและแยกย้ยกันกลับบ้านของแต่ละคน

บื้น~ เสียงรถยนต์อแล่นออกไปจากประตูบ้าน    แต่ก็เหลือทั้งสองคนเอาไว้นั้นแหละเขาอยู่บ้านเดียกันอะเนอะ ทั้งสองเดินเข้าประตูบ้านพร้อมกัน

หนึ่งวันผ่านไป

ตี๊ด ๆ เสียงนาฬิกาของทั้งสองดังขึ้นเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าวันได้เริ่มขึ้นใหม่แล้ว ทั้งสองลุุกขึ้นพร้อมกันเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

ยี่สิบ นาทีผ่านไป

ทั้งสองคนได้เจอกันระหว่างทาง

“อ้าว…หวะ. หวัดดี ( หน้าคุ้นๆเราอะ)”

“อะ…อ๋ออ หวะ…หวัดดี" ทั้งสองลงพร้อมลง และ มองลงไปก็เห็นคน 6 คน 1.คือ ซานจิ 2.คือเบลล่า 3. คือ มินกาอึน 4. คือ คิมคนยอนโอ 5.คือ ซิมซายอง 6.คือ มินกยองซา  แม้นแล้วพวกเขาคือเพื่อนของ แจยอง  แจยองตกใจเพราะลืมไปว่าวันนี้มีนัดรวมกลุ่มกัน แจยองก็เลยแก้ปัญหาแบบเร่งรีบ เพราะเวลาไปเรียนก็จะสายแล้วยังต้องมีพวกกระจ็อกมาให้ดูแลอีก 

พวกเขารีบกินข้าวและรีบไปโรงเรียนด้วยรถเดียวกัน นั่งอัดกันไป และ

“อึดอัดโครตๆเลยว่ะ” ทุกคนลองนึกดูนะคะว่า  8คน นั่งอัดหลังรถไปโรงเรียน มันจะเป็นยังไงค่ะ พอถึงโรงเรียนปุ๊ปพวกเขาก็รีบลงปั๊ปก็ไม่รู้นะคะว่าจะรีบกันทำไม? 

“เชี้ยเอ๋ย ไม่น่าอัดมาด้วยน่าจะให้คนขับรถมาส่ง เห้ออ” 

“โห้ยย หายใจไม่ออกโว้ยย” 

“กูไม่น่าจะมานั่งกับพวกมึงเลยย กุละท้ออ”

ทุกคนมองไปที่มินกยองเพราะเธอไม่มีท่าทีที่จเเหนื่อยเลยแม้แต่นิด “หือ มองฉันทำไม"

“ก็เธอไม่อึดอัดรึไงที่อัดกันนั่งหลังรถอะ”แจยองที่รู้ว่ามินแจเป็นนักฆ่าก็เลยพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ

“เอิ่มม นี้สายแล้วนะจะไม่เข้าเรียนกันรึไงว่ะ"

มินแจเห็นท่าทีแปลกๆตั้งแต่ตอนที่ออกจากบ้านของแจยองเพราะเขาผิดปกติไปมากๆ ไม่เหมือนตอนที่เจอกันแรกๆ  

ติ้ง~ติง~ติ่ง~ติง เสียงออดร้องเป็นสัญญาณเพื่อบอกว่าเลิกเรียนแล้ว เมื่อนักเรียนได้ยินพงกเจาก็รีบขอบคุณครูและวิ่งออกจากห้องเรียนไป

สองชั่งโมงผ่านไป

“นี้แจยองมาคุยกันหน่อยสิ"

“อือ ได้ มีอะไรหละ”

“นายรู้อะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง”

“ฉันแค่รู้ว่าเธอจะฆ่าฉันฉัน”

“นี้ นาย ไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน"

“ฉันก็รู้จากนิสัยเธอ"

“นี้มันไม่ใช่เรื่องตลกนี้ อุ๊บ" แจยองเผลอจูบมินแจ โดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งสองสบตากันอย่างอบอุ่น ทั้งสองหน้าแดงกล่ำ

จบบริบูรณ์ 

ติดตามผลงานได้ที่

:ReadAWrite

:นามปากกา L. Lin Lin

ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลยนะค่ะ ที่อ่านจนจบ

ถ้ามีคำไหนตกหล่น/ผิด ไปก็ขออภัย ณที่นี่ด้วยนะคะ

ใครที่อยากอ่าน เรื่องราวแบบนี้ หรือ นิยายอื่นๆ ที่ในแอปนี้ไม่มี ก็ไปอ่านได้ที่

ReadAWrite

นามปากกา L. Lin Lin

จะมีเรื่องราว/นิยาย เยอะมาก เพราะเป็นจุดเกิดของเรื่องนี้เลยค่ะ꒰⁠⑅⁠ᵕ⁠༚⁠ᵕ⁠꒱⁠˖⁠♡