ตู้ม!

ภายในดันเจี้ยนชั้น12 กลุ่มนักผจญภัยกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์อย่างดุเดือด...ใบหน้าอันสยดสยองของพวกมันทำเอานักผจญภัยบางคนถึงกับเข่าอ่อน...

"มากันไม่หมดไม่สิ้นซักที!...ย้า!.."

- ตู้ม!

เหล่าจอมเวทย์ในทีมพยายามร่ายเวทย์เพื่อโจมตี แต่ด้วยความต่างเรื่องจำนวนทำให้พลังเวทย์ค่อยๆหมดลง...

"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปทีมของเราไม่รอดแน่ครับ!...ทำยังไงดีครับหัวหน้า!!.."

"ซิล...นายจงใช้เวทย์สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมา...และพาทุกคนหนีไปให้ใวที่สุด!.."

"แล้วหัวหน้าล่ะครับ!.."

"ฉันจะยื้อเวลาให้ได้นานที่สุด...ระหว่างนั้นจงวิ่งหนีไปให้ได้..."

"แต่ว่า!.."

"เอาเลย!!!..."

จอมเวทย์ผู้ได้รับคำสั่งได้หันไปกาผู้บาดเจ็บภายในทีมก่อนจะกัดฟันทำตามที่หัวหน้าสั่ง...

"จงก่อตัวกำแพงอมตะ!!...กำแพงเหมันต์!!!(ไอซ์วอร์).."

สิ้นคำร่าย...กำแพงสูงราวๆสิบเมตรได้ก่อตัวขึ้นปิดกั้นมอนสเตอร์จากพวกเขาทั้งหมด มีเพียง...หัวหน้าทีมที่ยังอยู่กับมอนสเตอร์...

"ฝากทุกคนด้วยนะ...ซิล.."

"อึก....หัวหน้า!!!.."

มอนสเตอร์นับสิบพุ่งตรงเข้าใส่บุรุษด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง...เขาฆ่าฟันพวกมันไปมากมายแต่ก็พลาดท่าโดนหนึ่งในนั้นใช้อาวุธค้อนในมือฟาดใส่อย่างแรงจนเขากระเด็กมาชนกับกำแพง...

"ไปซะ...เร็ว!.."

"หะ...ทุกคนวิ่งเร็ว!!!..."

เมื่อได้รับคำสั่งเหล่าทีมนักผจญภัยทุกคนจึงรีบพยุงผู้บาดเจ็บวิ่งขึ้นออกจากชั้นนี้ทันที..

"มาได้แค่นี้ สินะ.."

เมื่อไม่เหลือใครให้กังวล เขาได้วางอาวุธในมือลงพร้อมอ้าแขนรับชตากรรมจากมอนสเตอร์นับสิบที่กำลังพุ่งเข้ามา.

แมรี่ ฝากดูแลลูกๆของเราด้วยนะ...(ที่รัก)

"จงสะบั้นทุกสิ่ง...ความตายสีชาด.."

- ชิ้ง!..

"ห๊ะ..."

มอนสเตอร์นับสิบตนที่พุ่งเข้ามาถูกตัดออกเป็นสองท่อนจากคลื่นพลังเวทย์สีแดงชาด...มันได้ก่อตัวเป็นใบมีดไล่ฟันมอนสเตอร์อย่างบ้าคลั่งรอบๆตัวเขา...

"นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น.." เขามองดูทิวทัศน์ตรงหน้าที่กำลังระเลงไปด้วยเลือดของเหล่ามอนสเตอร์...

- ตุบ...

"ทันเวลาพอดี.." บุคคลปริศนาในชุดคลุมสีดำแดงได้กระโดดลงมาจากกำแพงน้ำแข็ง...เรือนผมสีขาวสว่างอันเป็นเอกลักษณ์และนัยตาสีแดงสด...

"เธอคือ.." เขาถามชายตรงหน้าด้วยเสียงลอยๆโดยไม่รู้ตัวก่อนจะได้คำตอบ

"อันดับ4จากโรงเรียนเวทย์โนวา...รับคำสั่งมาให้ช่วยเหลือพวกคุณ...ฮารุโตะ ฟาวเลย์ ครับ.."

และต่อจากนีีีี้จะเป็นเรื่องราวของนักเรียนธรรมดา...ผู้ไม่เคยย่างก้าวเข้าสู่Top3ได้เสียที(ไม่อยากขึ้นอะนะ)

ต่อจากนี้ขอประกาศTop3ของโรงเรียนเวทมนตร์โนวา

อันดับ1 โครนอส ออเทสเชีย 13,390 หน่วยกิต

อันดับ2 เซซิเลีย ฮิสทอเลีย 13,290 หน่วยกิต

อันดับ3 ไซโคร มาคัสโตรคัส 13,210 หน่วยกิต

นี่คือรายชื่อของTop3ของโรงเรียนเวทมนตร์โนวา...อันดับต่ำกว่านี้จะไม่มีการพูดถึงใดๆถึงแม้จะเป็นอันดับ4ก็ตาม...

อันดับ4 ฮารุโตะ ฟาวเลย์ 13,205 หน่วยกิต

อันดับ5 ------------- 10,675 หน่วยกิต

5 เดือนหลังเหตุการณ์ในดันเจี้ยน...

โรงเรียนเวทมนตร์โนวา...คือหนึ่งในโรงเรียนสอนเวทย์ที่ทรงอำนาจมากที่สุดในอาณาจักรอาร์เคเดีย...มีประวัติอันยาวนานนับพันปีและคอยสนับสนุนราชวงศ์มาโดยตลอดภายในโรงเรียนจึงเต็มไปด้วยลูกขุนนางซะส่วนใหญ่...

ภายในห้องเรียนปี3ห่องB...ช่วงพัก

บริเวณหลังห้องมีชายหนุ่มสองคนกำลังคุยเรื่องต่างๆระหว่างปิดเทอม...

"เฮ่อ~ในที่สุดก็เปิดเรียนซักที...วันๆฉันเอาแต่นอนไม่ได้ไปไหนเลยน่าเบื่อชะมัด...นี่ฮารุโตะได้ยอนว่านายได้ไปช่วยคนในดันเจี้ยนมาใช่ไหม?...แล้วช่วยทันรึเปล่า?.." เรือนผมสีดำนัยตาสีทองชายรูปร่างผอมเพรียวแต่ก็กำยำ...โซย์เอ เคล์ไนท์...

"อืม...ตอนนั้นฉันโชคดีที่ไปทัน...ไม่อย่างงั้นหัวหน้าทีมคนนั้นคงต้องตายไม่ก็พิการ...ความซวยแท้ๆที่ดันเจอสแตมปีชเข้าล่ะนะ.."

(สแตมปีช \= เหตุการณ์ที่ฝูงมอนสเตอร์นับสิบตัวเกิดอาหารคลุ้มคลั่งทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า...)

"สแตมปีช?...มันคนละเรื่องกับที่สถาบันบอกเลยไม่ใช่หรอ!?.."

"ชู่ว~เงียบๆสิ!.." ฮารุโตะส่งเสียงบอกโซย์เอให้เงียบทันทีเมื่อเขาเริ่มส่งเสียงดัง...

"เคลียร์สแตมปีชด้วยตัวคนเดียว?...นายไม่ใช่แค่อันดับ4แล้วนะ!?...อาจจะขึ้นTop3ของชั้นปีได้แล้วด้วยซ้ำ?.."

"ขอบ่าย...นายก็รู้ว่างานของTop3มันเยอะขนาดไหนแถมยังต้องคอยเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียนอีก...ขอเป็นแค่ที่4นี่แหละ..."

โรงเรียนเวทมนตร์โนวา...จะประกาศนักเรียนที่เก่งที่สุดหรือTop3เพียงเท่านั้น...อันดับที่4ลงมาจะไม่มีการพูดถึงใดๆถึงแม้จะมีความสามารถรองจากTop3ก็ตาม...

"อย่างน้อยๆนายก็ควรไปอยู่ห้องAนะ...นายสามารถยื่นเรื่องย้ายห้องจากอันดับ4ได้นิ?.."

"ถ้าฉันไปห้องAแล้วจะหาเพื่อนจากไหนล่ะ?...ฉันไม่รู้จักห้องAซักคนเลยนะ!....."

"ฮารุโตะ....เป็นคนอ่อนต่อโลกหรอฟะ.." โซย์เอทำท่ารังเกียจเล็กน้อยใส่ฮารุโตะแต่อีกฝั่งก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงการแสดง...

"อีกอย่าง...ฉันก็มีเหตุผลส่วนตัวเหมือนกัน...ฉันไปห้องAไม่ได้หรอก..."

"เฮ่อ~เอาไงเอากัน...แต่ฉันหงุดหงิดนิดหน่อยที่คนมีฝีมือแบบนายต้องมาขลุกตัวอย่างที่ห้องคนธรรมดา..."

"ก็แบบนั้นไง!...เทพในเงาน่ะ.."

"อย่ามาเบียวตอนนี้น่ะ!.."

ทั้งสองพูดคุยเล่นกันเป็นเรื่องปกติ...โรงเรียนจะประกาศอันกับของTop3เท่านั้น...อันดับอื่นจะแจ้งให้ทราบเป็นการส่วนตัว...แน่นอนว่า50อันดับแรกจะต้องอยู่ที่ห้องAแต่จากที่อันดับ4มาอยู่ห้องBนั้นจึงทำเอาทุกคนในชั้นเรียนประหลาดใจถึงการหายสาปสูญของเขา...

"เอาเป็นว่าฉันจะไม่ถามเหตุผลละกัน...แล้วสรุปเรย์วี่จังสอบติดไหม?...ได้อยู่ห้องอะไรล่ะ..."

"เรย์ซี่หรอ...เหมือนจะได้ยินว่าห้องAนะ..."

"ห้องA!! สุดยอดไปเลยนิ! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ.."

"สำหรับยัยนั่นแล้วแค่นี้น่าจะง่ายเหมือนปลอกกล้วยล่ะนะ.."

เรย์วี่ ฟาวเลย์ น้องสาวแสนน่ารำคาญ...

"ฮารุโตะ~มีรุ่นน้องมาหาน่ะ!.." เสียงของเพื่อนผู้หญิงภายในห้องดังขึ้นมาจากฝั่งประตู...

"หืม?.." เขามองตามเสียงไปก่อนจะเห็นเด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนกำลังยืนอยู่ข้างๆเพื่อนคนดังกล่าว...

"โหว~มีสาวมาหาเหรอเนี่ย~เสน่ห์แรงไม่เบานิ.." โซย์เอได้พูดแซวเขาทันทีเมื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์ได้

"เด็กคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ...ขอไปดูก่อนนะ.."

"เห็นสาวละวิ่งเข้าใส่เลยน้า~"

"หึ...เวทย์สีชาดแห่งพัน-"

"ล้อเล่นๆ!!!...จะไปไหนก็ไปเถอะไป!.."

ก่อนเวทย์จะร่ายจบโซย์เอก็ยอมปิดปากแต่โดยดี...

"เมย์ เด็กคนนี้คือ?.." เมื่อเขาเดินมาถึงก็ถามสถานการณ์กับเพื่อผู้หญิงทันที...

"เหมือนว่าน้องเขามีธุระกับนายน่ะเลยให้ฉันมาเรียก...ถ้างั้นฉันขอตัวนะ..." เธอเดินจากไปทันทีหลังจากทำธุระเสร็จ...

"เธอ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?..." เขาจ้องมองไปในแววตาสีเขียวมรกตของหญิงสาวและพยายามนึกถึง...

"ระ รุ่นพี่!...คือว่า...อย่าจ้องกันแบบนั้นได้ไหมคะ." เธอได้พูดขึ้นมาอย่างเขินอายก่อนที่ฮารุโตะจะเลิกต้องเธอ

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ นาทาเลีย เวเทอร์ อยู่ปี1ห้องAค่ะ.." การแนะนำตัวของเด็กสาวนั้นเต็มไปด้วยความเกร็งสังเกตุจากลำตัวที่สั่นอย่างเงียบๆ...(เป็นคนขี้อายสินะ)

"ฮารุโตะ ฟาวเลย์ แล้ว...มีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า?.."

"ผมสีขาว...ตาสีแดง...ฮารุโตะ ฟาวเลย์.." เธอได้พึมพำถึงลักษณะของฮารุโตะอย่างเงียบๆทำเอาเขาประหลาดใจ

"เมื่อห้าเดือนก่อน!...ในดันเจี้ยน...ขอบคุณที่ช่วยคุณพ่อของฉันไว้นะคะ!!!.." เด็กสาวกล่าวขอบคุณออกมาเสียงดังทำให้ผู้คนรอบๆเริ่มที่จะหันมาสนใจ..

"ดันเจี้ยน?.."

"ฮารุโตะไปช่วยใครในดันเจี้ยนหรอ?.."

"นั่นมันงานของTop10นิ?.."

เสียงซุบซิบของเหล่าผู้คนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและตั้งคำถามจากสิ่งที่ได้ยิน...

"เธอ! ไปคุยกันตรงนั้นดีกว่า!.."

ฮารุโตะรู้ได้ทันทีว่าแบบนี้แย่แน่จึงพาเด็กสาวออกจากที่ตรงนั้นและไปยังสถานที่อื่นทันที...

"ตรงนี้น่าจะไม่มีคนแล้วล่ะนะ..."

"แฮกๆ~มีอะไรรึเปล่าคะรุ่นพี่?.." เด็กสาวถามขค้นทันทีเมื่อวิ่งมาถึงจุดหมาย

ร่างกายที่ผอมเพรียวสำหรับจอมเวทย์...เธอจึงมีท่าทีเหนื่อยแบบสุดๆ

"นาทาเลีย คราวหน้าห้ามทักฉันแบบนั้นอีกนะ..."

"เอ๊ะ! มีอะไรรึเปล่าคะ!? ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า!.."

"ความลับฉันเกือบแตกก็เพราะเธอนะ อะฮึ่ม! นาทาเลียอันที่จริงฉัน.."

ฮารุโตะตัดสินใจเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาให้นาทาเลียฟังในที่ที่ลับตาผู้คน...

"รุ่นพี่มีความลับขนาดนั้นเลยหรอคะ!?.."

"อืม ถ้าเธอไม่เอาไปบอกใครจะช่วยได้มากเลย "

"แล้วทำไมถึงบอกฉันหรอคะ?."

"ก็เธอรู้อันดับของฉันไง!? เลยต้องเล่าเบื้องหลังทั้งหมดให้ฟัง ว่าแต่เธอรู้มาจากพ่อหรอ?.."

"ค่ะ! คุณพ่อเล่าให้ฟังทั้งหมดเลย." เด็กสาวได้ตอบออกมาตรงๆด้วยท่าทีไร้เดียงสา

(ลุงนั่น!!บอกว่าอย่าเอาไปบอกให้คนอื่นรู้แต่เอาไปบอกลูกสาวเนี่ยนะ!!?.)

"ใว้ใจฉันได้เลยค่ะรุ่นพี่! จะไม่เอาไปบอกใครแน่ค่ะ!.."

"สัญญานะ.."

"ค่ะ!!.." เด็กสาวได้ตอบออกมาพร้อมกับแววตาที่แน่วแน่..

"ถ้างั้นก็ช่วยได้มากเลย นี่ก็ใกล้หมดเวลาพักแล้ว ไปหาเพื่อนของเธอเถอะ.."

"อืมมมม" เสียงที่ลากยาวมาพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยน

"อย่าบอกนะว่า เธอไม่มีเพื่อน?.." ฮารุโตะถามออกไปตรงๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่มันกลับทำให้เด็กสาวถึงกับตัวกระตุก

"นะ ในห้องของฉันมีแต่ลูกขุนนาง ลูกนักผจญภัยแบบฉันคงคุยกับใครไม่ได้หรอกค่ะ.." เด็กสาวหันหน้าหนีพร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

ปัญหาทั่วไปในโรงเรียนนี้ล่ะนะ...ลูกขุนนางเอย ลูกนักผจญภัยเอย

"อืม~รู้จักเรย์วี่รึเปล่า เรย์วี่ ฟาวเลย์..น่ะ.."

"เรย์วี่? รู้จักค่ะ เป็นคนที่ร่าเริงมากๆแถมยังเป็นศูนย์กลางของห้อง.."

"อืม~แปปนะ..." ฮารุโตะหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างและส่งให้เด็กสาว...

"ฝากเอาไปให้เธอทีนะ บอกว่า(พี่ชาย)เป็นคนฝากมาให้.."

"เอ๊ะ!? เป็นพี่น้องกันหรอกหรอคะ? นึกว่าแค่นามสกุลเหมือนกัน..."

"เอาน่า~ทำตามที่ฉันพูดเถอะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะ พยายามหาเพื่อนให้ได้ล่ะ ส่วนเรื่องคำขอบคุณฉันรับใว้แล้ว ไม่ต้องติดใจอะไรแล้วนะ.."

"ค ค่ะ! ใว้เจอกันใหม่นะคะรุ่นพี่!.." เด็กสาวกล่าวคำอำลาตามหลังฮารุโตะที่ค่อยๆเดินแยกออกไป...

แบบนี้มันเริ่มอันตรายแล้วสิ...มีคนรู้ความลับของเราเพิ่มอีกคนซะแล้ว...ถ้าเธอรักษาสัญญาได้ล่ะก็---

- กลิ้ง~

"...." เขาหยุดเดินทันทีเมื่อมีวัตถุทรงกลมเล็กๆกำลังกลิ้งผ่านก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาดู...

"กระดิ่ง?..." เสียงกริ้งๆที่เกิดจากการเขย่าคงเป็นสิ่งอื่นไปไม่ได้...

"อ๊ะ!.."

"หืม.." เสียงของหญิงสาวดังขึ้นไม่ไกลนักทางฝั่งที่กระดิ่งกลิ้งมา เรือนผมสีทองคุมโทนปลายเหลืองอ่อนกับนัยตาสีเหลืองทอง...

"คุณหนู เซซิเลีย?.." ผู้ที่อยู่เบืองหน้าเขาคือบุคคลผู้ทรงอำนาจของโรงเรียนเวทมนตร์โนวา...อันดับที่2

ฮารุโตะยืนค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์ได้และส่งกระดิ่งคืนให้เธอ...

"ขะ...ขอบคุณค่ะ...คือว่า---"

"กระดิ่งมันเป็นสิ่งที่เปราะบาง คราวหลังก็ระวังด้วยนะครับ.." ฮารุโตะรีบพูดแทรกเธอทันทีก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา...

หญิงสาวแสดงสีหน้าหม่นๆเล็กน้อยเมื่อถูกฮารุโตะเย็นชาใส่...เธอกำหมัดในมือแน่นและเค้นเสียงในลำคอพูดบางอย่าง

"ฉันได้ลงดันเจี้ยนไปช่วยกลุ่มนักผจญภัยในชั้นที่20มาด้วยนะคะ!...ด้วยตัวคนเดียว...แถมไม่มีผู้เสียชีวิตเลยด้วย" เธอกล่าวไล่หลังฮารุโตะด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนกับกำลังคาดหวังอะไรจากเขา..

".....สมกับเป็นคุณหนูนะครับ ในอนาคตคงจะไปได้ไกลกว่านี้เป็นแน่...ตอนนี้ผมมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ.."

ขอโทษนะ เซซิเลีย ขอโทษจริงๆ...

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาได้เดินออกมาทั้งอย่างนั้นโดยทิ้งเธอใว้ด้านหลัง...

"อยู่กันแค่สองคน...ไม่เห็นจะต้อง...เย็นชาใส่กันขนาดนั้น...ก็ได้..." เซซิเลียพึมพำขึ้นขณะกำกระดิ่งในมือใว้แน่น

หลังจากฮารุโตะเดินกลับห้อง การเรียนการสอนของวันก็ดำเนินต่อไปจนเสร็จ...

ช่วงเย็นของวันหลังเลิกเรียน...

ในระยะทางที่ใช้เวลาไม่นานนักในที่สุดเขาก็มาถึงหอพักของตนอย่างปลอดภัย...แต่

"อย่าบอกนะ..." ห้องพักที่ควรจะล็อคอย่างแน่นหนาแต่ตอนนี้กุญแจกลับหายไป...เมื่อเปิดประตูก็พบกับรองเท้าคู่หนึ่งที่กำลังวางอยู่บนชั้นจริงๆ...เขาเริ่มรู้สึกถึงเหตุการณ์อันคุ้นเคยก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องนั่งเล่นก่อนจะพบกับ..

"เรย์วี่..." เขาเอ่ยชื่อของบุคคลนั้นทันที...ภาพของเด็กสาวเลือนผมสีฟ้าอ่อนตัดสั้นกำลังนอนเล่นบนเตียงของเขาพร้อมกับอ่านหนังสือเวทย์บนชั้นหนังสือ...เมื่อเธอได้ยินเสียง นัยตาสีฟ้าครามก็ค่อยๆเลื่อนมาเห็นเขาก่อนจะ...

"หืม~เย้!!...ยินดีต้อนรับกลับนะโอนี่จัง!!.."

- หมับ!

"อยู่ให้ห่างจากฉันเลยนะ..." ฮารุโตะใช้มือในการหยุดเธอทันทีก่อนที่เธอจะวิ่งเข้ามากอดเขา..

"บู่~น้องสาวคนนี้อุส่าแสดงความรักให้ขนาดนี้เลยน้า~ตอบรับหน่อยนะ...นะ!!!."

"เรย์วี่...นี่มันหอพักชายนะ และอีกอย่างฉันกับเธอก็ไม่ใช่พี่น้องกันซะหน่อย เธอก็เริ่มโตแล้วด้วยหัดรักนวลสงวนตัวหน่อยเถอะ.." เขาพยายามห้ามปรามเด็กสาวแต่เธอก็ไม่มีท่าทีจะหยุด

เรย์วี่ ฟาวเลย์ เป็นลูกสาวของตระกูลขุนนางที่รับฮารุโตะไปเลี้ยงดู...หรือก็คือน้องสาวบุญธรรมนั่นเอง..

"ก็วันนี้หนูเหนื่อยมากเลยนิ!!...แค่อยากจะกอดพี่เพื่อเพิ่มพลังไม่ได้เลยหรอ!?...อีกอย่างหนูไม่ได้เจอพี่ตั้งสองปีเชียวนะ!!" เธอได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆพร้อมมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน

"อืม...เฮ่อ~ก็ได้"

"เย่!...ขออนุญาตนะค้า!!.."

- กอด

เรย์วี่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว...เราเจอกับเธอครั้งแรกเมื่อ8ปีก่อน...ตอนนี้เราอายุ16ส่วนเธอ14...เป็นเด็กที่ร่าเริงเอามากๆแถมยังติดพี่ชายบุญธรรมแบบสุดๆ...

"แล้ว...เข้ามาที่หอพักชายได้ยังไง?.."

"หนูแค่บอกคุณลุงว่ามาหาพี่ชายคุณลุงเลยให้กุญแจมาเลยน่ะ..."

ลุง!!!...เชื่อคนง่ายๆแบบนี้เลยหรอ!?..

ทั้งสองคุยกันอยู่ซักพักก่อนที่ฮารุโตะจะเปลี่ยนเสื้อของสถาบันเป็นชุดนอนธรรมดา...

"หนูต้องขอบคุณพี่มากเลยนะ.."

"ขอบคุณ?.."

เด็กสาวพูดขึ้นมาลอยๆขณะนั่งอยู่บนโซฟา...

"นาทาเลีย เวเทอร์ ทีแรกหนูพยายามจะเข้าหาเธอนะแต่เธอกลับเดินหนีซะอย่างนั้น.."

"อ๋อ~นาทีเลีย เธอเป็นลูกของนักผจญภัยที่ฉันช่วยเอาใว้น่ะ...เธออยากขอบคุณฉันเลยเดินมาหา แต่พอรู้ว่าไม่มีเพื่อนฉันเลยแนะนำเธอให้รู้จัก...ขอโทษที่โยนงานให้นะ.."

"หึ!! แบบนั้นแหละที่หนูต้องการ.." เด็กสาวได้พูดขัดคำขอโทษของฮารุโตะทันควันเมิ่อเธอได้ยิน..

- จ๊อก~

"อ๊ะ!..." ใบหน้าของเธอเริ่มแดงทันทีเมื่อท้องของเธอส่งเสียงแปลกๆ

"หึๆ...หิวแล้วหรอ?.."

"อือ...คะ..ค่ะ.."

ท้องของเรย์วี่เป็นอะไรที่ซื่อตรงมาก เมื่อเธอเริ่มหิวมันจะส่งเสียงร้องออกมาทันทีถึงแม้เจ้าตัวจะปิดบัง

"ถ้างั้น มาทำมื้อเย็นกันไหม?...มีงานให้เธอช่วยเยอะเลย"

"ได้ค่ะ!!" เด็กสาวตอบกลับด้วยเสียงร่าเริงก่อนจะวิ่งไปที่ครัวนำหน้าฮารุโตะไป..

เฮ่อ~ไม่เปลี่ยนไปเลยน้า~

ทั้งสองลงเตรียมอาหารเย็นทันที ภายในเวลาไม่นานอาหารต่างๆก็ถูกจัดจานและวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ...

"ว้าว~น่ากินจัง...อาหารฝีมือพี่หนูไม่ได้กินมานานแล้วนะ."

จานสปาเก็ตตี้ซอสแดงเข้มข้นวางอยู่ตรงหน้าเด็กสาว เส้นสปาเก็ตตี้พันกันเป็นเกลียว โรยหน้าด้วยชีสขูดและใบโหระพาสีเขียวสดใส

"หึๆ...ถ้างั้นก็กินให้หมดล่ะ ไม่งั้นไม่มีครั้งหน้าแน่.."

"ค่า~ถ้างั้น.."

กลิ่นหอมของซอสกระตุ้นต่อมรับรส ทำให้เด็กสาวอดใจไม่ไหวที่จะตักเข้าปาก...

"จะทานแล้วนะคะ~งั้ม!...อื้ม!!!...อร่อย!!." ม่านตาที่เต็มไปด้วยประกายแสง รสชาติสุดกลมกล่อมของอาหารแตกซ่านภายในปากทำเอาเด็กสาวยิ้มไม่หุบ..

"ค่อยๆกินก็ได้ อาหารไม่หนีไปไหนหรอกนะ.."

"พี่ขี้โกงอะ ได้กินของอร่อยแบบนี้ทุกวัน "

"ไม่หรอก ครั้งนี้มีเธอช่วยอาหารเลยอร่อยกว่าทุกที แต่คราวหน้าถ้าจะมาต้องบอกล่วงหน้าก่อนนะ..."

"ถ้างั้นพรุ่งนี้หนูมาอีกนะ.."

"ไม่!!.."

"เห~ทำไมล่ะ!!."

ฮารุโตะเมินน้องสาวด้ววการก้มหน้าทานอาหารทันที เรย์วี่ที่ทำหน้างอนได้ไม่นานเมื่อตักอาหารเข้าปากก็นั่งกินต่อทันที...

วันเวลาแห่งความสุขได้ล่วงเลยผ่านไป หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็คุยเรื่องต่างๆกันอีกมากขณะที่พระอาทิตย์ค่อยๆตกดินไป...

"ดึกแล้วหรอเนี่ย ถ้างั้นหนูกลับก่อนนะ หอพักก็อยู่ไกลด้วยสิ..." เธอเก็บสัมภาระทุกอย่างใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าบนชั้นและเตรียมตัวกลับ...

"เรย์วี่.."

"คะ?.."

"ให้ไปส่งไหม.." ฮารุโตะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ถึงเรย์วี่จะมีฝีมือแต่เธอก็ยังเป็นเด็กผู้หญิง...ถ้าเจอพวกอันธพาลเข้าจะเป็นเรื่องเอา

"ฮิๆ...รบกวนด้วยนะคะ.."

เธอตอบรับเขาด้วยรอยยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกัน...

"โย่ว~ฮารุ...โตะ.." ทันทีที่ออกมาจากห้องก็เจอเข้ากับเพื่อนร่วมหอที่กำลังเดินผ่าน...

"ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยน่ะ...นายพึ่งกลับมาหรอ?.."

เรือนผมสีดำนัยตาสีฟ้า เฟรย์ เลสเทิน เพื่อนห้องB

"เรื่องนั้นฉันไม่ติดหรอกแต่...เด็กข้างหลังนาย..."

"น้องสาวฉันเอง เธอพึ่งเข้าโรงเรียนได้น่ะเลยมาเล่นที่ห้องฉัน...แนะนำตัวหน่อยได้ไหม?.." ฮารุโตะหันไปถามเด็กสาวที่อยู่ทางด้านหลัง...

"เรย์วี่ ฟาวเลย์ ค่ะ ปี1ห้องA...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ.."

"เอ่อ~เฟรย์ เลสเทิน เป็นเพื่อนกับฮารุโตะ ปี3ห้องB...ยินดีที่ได้รู้จักนะเรย์วี่จัง.."

"เช่นกันค่ะรุ่นพี่.."

เรย์วี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆต่างจากอีกฝั่งที่มีท่าทีเกร็งๆอย้างเห็นได้ชัด...(น่ารักชิบหายเลยโว้ยยย...เจ้าฮารุโตะน่าอิจฉาชะมัด!!)

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวนะ..."

"ขอตัวก่อนนะคะ.."

"...อืม..."

เมื่อเคลียร์กับเพื่อนเสร็จทั้งสองจึงเดินออกจากหอพักทันทีและตรงไปยังหอพักหญิงที่อยู่ห่างออกไป...

"พี่อยู่ห้องBจริงๆหรอ.." เมื่อได้ยินคำแนะนำตัวจากเพื่อนของฮารุโตะ เรย์วี่จึงถามออกมาอย่างสงใส..

"อืม ฉันอยู่ห้องB ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะ.." เขากล่าวขอโทษขณะมองทางตรงหน้า...

"ทำไมล่ะคะ? พี่น่าจะขึ้นห้องAได้ง่ายๆเลยไม่ใช่หรอ? ถ้าวัดกันตามเวทมนตร์พี่เก่งกว่าหนูอีกนะ?." เด็กสาวรัวคำถามใส่ฮารุโตะก่อนจะจับแขนเสื้อเขาใว้..

"เกี่ยวกับคุณเซซิเลีย ใช่ไหมคะ?."

"......อืม.." เจายอมรับออกมาทันทีเมื่อถูกเรย์วี่ถาม

"แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วนะคะ ตอนนี้พี่ควรจะทำเพื่ออนาคตของตัวเองนะ!.."

"มันคือคำสั่งของท่านดยุกน่ะ ว่าห้ามเข้าใกล้เซซิเลียเด็ดขาด ฉันขัดคำสั่งของผู้มีพระคุณไม่ได้หรอก" เขาพูดขึ้นขณะนำมือขึ้นมาลูบหัวของเด็กสาวเบาๆเพื่อให้เธิใจเย็นลง.

"ไม่ยุติธรรมเลยค่ะ! แบบนี้มันก็เหมือนตัดอนาคตพี่ชัดๆ ช่วงปิดภาคเรียนหนูจะไปบอกท่านพ่อค่ะ!.." เด็กสาวจับมือของฮารุโตะแน่นและกล่าวออกมาอย่างแรงกล้า..

"หึ ขอบคุณที่โกรธแทนฉันนะ แต่ไม่ต้องหรอก ยังไงฉันก็ไม่อยากไปกวนครูฝึกด้วย อีกอย่าง มีเธอคอยโกรธแทนแบบนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ.."

[ครูฝึก \= พ่อบุญธรรมของฮารุโตะ]

"อือ ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น หนูไม่ยุ่งก็ได้ค่ะ.."

"เรย์วี่ ขอบคุณนะ ที่คอยอยู่ข้างฉันเสมอ.."

"เพราะหนูมีพี่คนเดียวไงคะ!.."

"แต่ฉันไม่ใช่พี่ของเธอซะหน่อย..."

"แต่สำหรับหนูพี่ก็คือพี่!! และมีแค่คนเดียวในโลกด้วย!!" เด็กสาวตอบกลับหัวชนฝาไม่ยอมให้ฮารุโตะขัด...

"เฮ่อ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงมองเธอไม่โตซักที.."

"ก็หวังแบบนั้นใว้แต่แรกแล้วค่ะ ฮิๆ.."

เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับบทสนทนาใหม่ๆ เผลอแปปเดียวทั้งคู่ก็เดินมาถึงหอพักหญิงปี1อย่างปลอดภัย...

"หวังว่าจะหาห้องตัวเองเจอนะ จะสะดุดขาตัวเองล้มรึเปล่าก็ไม่รู้"

"หนูก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นซักหน่อย!.."

"เรย์วี่จัง!...กำละงเป็นห่วงอยู่เลย!" เสียงของเด็กสาวอีกคนดังขึ้นขณะกำลังวิ่งมาหาทั้งสอง..

"นาทาเลีย? "

"อ้าว! รุ่นพี่เองหรอกหรอคะ?."

เด็กสาวที่วิ่งมาหาคือคนที่พึ่งเจอเมื่อช่วงพักกลางวัน

นาทาเลีย เวเทอร์

"นาทาเลียเป็นรูมเมทของหนูน่ะ เมื่อเช้าอึดอัดสุดๆเลยนะ "

"หืม~เพราะงี้นี่เองเรย์วี่ถึงมาขอบคุณฉันยกใหญ่เลย.."

"เรื่องนั้นต้องขอโทษเรย์วี่จังจริงๆนะคะแต่ ทำไมถึงมาด้วยกันหรอคะ? "

"ฉันไปเล่นที่ห้องพี่มาน่ะ และก็ไปกินข้าวมาแล้วด้วย อาหารฝีมือพี่อร่อยสุดๆเลยนะ!."

"เอ๊ะ? ผู้หญิงเข้าหอพักชายได้ด้วยหรอคะ?.." นาทาเลียถามคำถามเดียวกับฮารุโตะเป๊ะๆถึงการเข้าหอพักชายของเรย์วี่

"เอ่อ~พอดีติดสินบนนิดหน่อยน่ะ...ฮ่าๆๆ"

"เรย์วี่~ทีแรกเธอไม่ได้บอกฉันแบบนี้นี่..."

"อุฟ!...คะ คือว่า ขอบคุณที่มาส่งราตรีสวัสดิ์นะคะ!!."

- ฟิ้ว!

เรย์วี่ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะรีบวิ่งเข้าหอพักไปทันที...

"เฮ่อ~มีรูมเมทเป็นเรย์วี่ก็ลำบากหน่อยนะ "

"ไม่หรอกค่ะ สนุกมากเลยนะคะ เรย์วี่จังพาฉันทำนู่นทำนี่ไม่พักเลย " นาทาเลียพูดประโยคจากใจออกมาด้วยรอยยิ้ม...

"ถ้างั้นฉันไปนะ ราตรีสวัสดิ์.."

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะรุ่นพี่...เดินกลับดีๆนะคะ"

ทั้งคู่อำลากันแต่เพียงเท่านี้ก่อนจะแยกย้ายกันไป...

"ฟู่ว~ออกมาได้แล้วมั้ง เล่นสะกดรอยตามคนอื่นแบบนี้มันไม่ดูน่ากลัวไปหน่อยหรอ...ตอนนี้ฉันก็กำลังง่วงแล้วด้วย คงเป็นเพื่อนเล่นให้ไม่ได้หรอกนะ.."

ภายในซอกซอยสุดมืดมิด เขาพูดขึ้นลอยๆขณะที่รอบข้างเงียบสงบ

ถึงจะมองไม่เห็นแต่ฉันจับกระแสพลังเวทย์ของนายได้นะ...

"หึ สมกับเป็นอันดับ4 สัมผัสได้สินะ.."

"นะ นายคือ!?.."

......................

ใครกันแน่ที่ปรากฏตัวขึ้นมา...รอชมกันได้ในตอนหน้าน้า~~~

บรรยายได้แย่มากอะไม่ได้แต่งนาน😭😭😭จะพยายามหาคำใหม่ๆน้า~