บทนำ

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

“อึก...”

“หัวหน้า...”เสียงลูกน้องที่ผมเอาตัวเองกันกระสุนให้ร้องลั่น หนวกหูโว๊ย...แต่พูดไม่ออก เจ็บแผลชิบ

หากถามผมว่าสถานการณ์นี้มันคืออะไร ขออธิบายง่ายๆ

ศัตรูบุก

พวกรัฐบาลเริ่มย่ามใจหลังจากที่ท่านประธานที่น่าเคารพของพวกผมตาย

พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวหวังเข้าควบคุมทุกอย่างของท่านประธาน แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เพราะมีพวกผมอยู่ไงหละ

หน่วยพิทักษ์ท่อประปา แล้วตัวผมเองก็เป็นหัวหน้าหน่วยด้วย

ทำไมถึงเรียกว่าท่อประปา...หึ อย่ามาดูถูกว่าเป็นแค่ท่อประปานะ ไม่รู้ซะแล้วว่าท่านประธานของผมเนี่ยเป็นสุดยอดนักคิดในหมู่นักคิดของนักคิดอีกหลายๆที

ท่านเป็นคนแรกที่สร้างปรากฏการครั้งยิ่งใหญ่ สามารถครองโลกได้ด้วยท่อประปา

ฉายาใต้ดินของท่านคือ นักเล่นแร่แปรธาตุถังขรี้ ที่ไม่ว่าใครได้ยินเป็นต้องหวาดผวา

วันนี้เป็นวันที่หน่วยลับของรัฐบาลเริ่มเคลื่อนไหว พวกผมจึงต้องทำหน้าที่ปกป้องท่อประปา...มรดกที่สามารถช่วยเหลือมนุษยชาติ พวกผมมีหน้าที่ปกป้องมันด้วยชีวิต

และการกวาดล้างหนูสกปรกก็เป็นอันเสร็จ แต่ว่าผมดันย่ามใจไป มีหนูตัวนึงที่ยังไม่สิ้นใจ มันใช้กำลังเฮือกสุดท้ายหมายยิงลูกน้องของผม แล้วผมก็ดันขยับตัวไปเอง เอาตัวบังกระสุนที่กำลังคร่าชีวิตลูกน้อง

เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละ

ให้ตายเถอะ กระสุนสามนัด นัดนึงเข้าซี่โครงขวา อีกนัดเข้ากระเพาะ นัดสุดท้ายดันทำลายปอดข้างขวาอีก เลยพูดไม่ได้เลย ได้แต่สำลักเลือดอยู่อย่างนั้น

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายละกัน

ผมใช้มือขวาที่อ่อนแรงของผมแหย่เลือดจากปากแล้วเขียนที่พื้นเป็นดายอิ้งเมซเสจ

Thank you

เพียงแค่นี้ก็หมดห่วงแล้ว

ขอบคุณครับท่านประธาน ที่กรุณารับพวกผมเข้าทำงาน ถึงแม้ท่านจะจากไปแล้ว แต่ผมก็ยังเคารพนับถือท่านอยู่เสมอนะครับ​

Z1เอง​ นิยาย แฟนตาซี​

zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

​บทที่1 วันๆของผม...ง่วงอะ

.

อืม...รู้สึกอุ่นจัง นี่คือความคิดแรกที่รู้ได้

อืม...ทำไมลืมตาไม่ขึ้นนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ

อืม...เสียงดังไปหน่อยไหมนะ

ช่างมัน นอนต่อ....

.

4 ปีผ่านไป ไวเหมือนลมตด

ข้าพเจ้ากำลังนั่งมึนๆอึนๆเกาหัวแกรกๆหลังจากที่ตื่นนอนมาในเช้าวันนี้

เอิ่ม...ยังไงดีอะ ต้องอธิบายด้วยเหรอ...ก็ได้...

ขออธิบายสั้นๆนะ

1.ข้ากระผมตายไปแล้ว

2.ข้ากระผมเกิดใหม่เป็นเด็กทารก

3.ที่นี่มันคือต่างโลก

4.ที่นี่เป็นโลกแฟนตาซี

5.ผมเป็นลูกขุนนาง ซึ่งพ่อของผมในชาตินี้ค่อนข้างสนิทกับพระราชา

6.ตรูง่วง ขอนอนต่อละกัน

ฟรี้...

.

55 นาทีผ่านไป

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวซะแล้ว โต๊ะกินข้าวอันใหญ่ที่มีคนนั่งไม่กี่คน

มีผม ท่านพ่อ ท่านแม่ และน้องสาวแฝด 5 ที่ตอนนี้อายุ 1 ขวบแล้ว ซึ่งตอนนี้พวกน้องๆกำลังหลับอยู่ในเตียงเด็กแบบติดล้อที่สั่งสร้างโดยเฉพาะ กว้างพอควรเลย

เห็นทีไรก็คิดว่า ท่านแม่นี่สตรองจริงๆ คลอดลูกแฝด 5 แถมวันต่อมายังมีแรงมาเล่นผีผ้าห่มกับท่านพ่ออีก...ท่าจะของขาดมานาน

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูกพ่อ”ผู้ชายวัย 29 ผมสีดำน้ำตาล ไว้หนวดหน่อยๆเอ่ยทักทายผมด้วยรอยยิ้ม

“แหม คุณก็”ส่วนสาวสวยวัยพอๆกัน กำลังตีไหล่ผู้ชายเบาๆ

ทั้งสองคนนี้คือพ่อกับแม่ในโลกนี้ของผมเอง

ดยุก คุโรกาเนะ ไค

ดัชเชส คุโรกาเนะ ทามาโกะ

บอกว่านี่คือต่างโลก แต่ทำไมชื่อมันออกญี่ปุ่นงั้นเหรอ ง่ายๆ ก็เป็นต่างโลกที่วัฒนธรรมผสมกันแบบเกาเหลาไง

ท่านพ่อของผมเป็นดยุกฝั่งตะวันออก ชื่อก็เลยออกไปทางตะวันออก

อื่ม...ขออธิบายเพิ่มหน่อยนะ ประเทศนี้ แบ่งการปกครองใหญ่เป็นสองฝั่ง คือดยุกตะวันตกและดยุกตะวันออก และมีองค์ราชาเป็นประมุขสูงสุด

แต่ถึงจะบอกว่าแบ่งสองฝั่ง แต่มันก็แค่ซ้ายกับขวานั่นแหละ ก็วัฒนธรรมมันผสมกันเป็นเกาเหลา ฝั่งตะวันตกเป็นบ้านเมืองสไตล์ยุโรปก็จริง แต่มันก็ผสมตะวันออกไปเกือบครึ่ง เหมือนกับฝั่งตะวันออกที่ส่วนใหญ่จะเห็นบ้านเมืองแบบญี่ปุ่นโบราณปนไทยดั้งเดิม แต่ก็มีตะวันตกอยู่ด้วยอย่างลงตัว

ช่างมัน กลับเข้ามื้อเช้า ผมมองจานตัวเอง อาหารเช้าหมดเกลี้ยงแล้ว...ตรูเหม่อแล้วแดรกอีกแล้วเรอะ จำไม่เคยได้เลยว่ามื้อเช้าเคยแดรกอะไรไปบ้าง

“เป็นไง กินซะอีกแล้วนะ อร่อยสิท่า”ท่านพ่อของผมเอ่ยด้วยรอยยิ้มเอ็นดูในตัวผม

“แหม ก็เด็กกำลังโตนี่คะคุณ”ท่านแม่ยิ้มดีใจ

ส่วนผมนะเหรอ

“อืม”ผมตอบไปงั้นแหละ เอาจริงๆคือเหม่อจนไม่รู้เลยว่าอะไรรสชาติยังไง

.

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำ...ไม่สิ เหมือนผมจะถูกจับอาบน้ำตอนหลับไปแล้ว เอาเป็นว่า...

“เอาหละ วันนี้ไปเยี่ยมหลุมศพท่านตาของลูกกันเถอะ”ตามนั้น

วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของท่านตาหนึ่งปีพอดี ผมจึงเดินจับมือกับท่านพ่อขึ้นรถม้าไป...อืม...จะเรียกรถม้าก็ไม่ถูก เพราะสิ่งที่ทำหน้าที่แทนม้ามันเป็น...

คุณกระบือ

เป็นคุณกระบือที่ล่ำยิ่งกว่ากระทิงสองตัว

พอพวกเราสองคนขึ้นไปบนรถคุณกระบือแล้ว ก็โบกมือลาท่านแม่ที่มายืนส่ง...ท่านแม่ไปด้วยไม่ได้เพราะต้องดูแลน้องสาวของผมทั้ง 5 คน โดยมีผู้ช่วยคือสาวรับใช้หลายคน

บอกไว้ก่อนนะว่า ถึงวัฒนธรรมจะเกาเหลา แต่ครอบครัวผมก็แต่งตามธรรมเนียมตะวันออกนะเออ

ผู้หญิงก็กิโมโน ผู้ชายก็ชุดฮากามะ ท่านพ่อใส่สีโทนดำ ของผมนี่ออกไปทางสีน้ำเงิน

พวกเราสองพ่อลูกออกรถไปด้วยความสงบ...ใช่สงบจริงๆ สงบจนผมหลับไป พอตื่นอีกทีก็ถึงที่หมายแล้ว

พวกเราสองคนลงจากรถ เข้าสู่เขตสุสานชนชั้นสูง แล้วตรงไปยังสุสานที่สลักชื่อไว้ว่า ซากาตะ กินโทกิ

ซากาตะเป็นนามกสกุลเก่าของแม่ผม...

พวกเราไหว้หลุมศพแล้วหลับตา ผมกำลังคิดถึงคุณตาที่ยังจำได้...น้อยอะ

เอาจริงๆคือ เจอคุณตาแค่นานๆที แถมปีที่แล้วยังได้เจอแค่สองทีเอง ต้นปีและกลางปีช่างมัน...

พวกเราไหว้หลุมศพเสร็จก็ขึ้นรถเตรียมตัวกลับ หาว...หลับดีกว่า

.

ตู้ม

เกิดเสียงเอะอะจนทำเอาผมตื่นขึ้นมางืมงืม...อะไรหว่า

“เกิดอะไรขึ้น”ท่านพ่อเปิดหน้าต่างถามคนขับ

“เรียนท่านดยุก คือมีเด็กสองคนล้มขวางทางอยู่ครับ พอจะลงไปดูอาการ ก็มีมอนสเตอร์บุกมาจากป่าครับ”อะไรหละนั่น

“ตัวอะไรออกมา”ท่านพ่อถาม

“ตะขาบยักครับ”

“กี่ตัว”

“สองตัวครับ ตอนนี้คนของเรากำลังรับมืออยู่ คาดว่าไม่นานคงจัดการเสร็จ”

“ก็ดี แล้วเด็กสองคนที่ล้มขวางทางรถหละ”

“ตอนนี้ยังไม่ได้สติครับ มีร่องรอยการถูกทำร้ายหลายแห่ง คาดว่าน่าจะถูกมอนสเตอร์เล่นงานมาครับ”

“พาขึ้นรถเร็วเข้า ข้าจะดูอาการเอง”ท่านพ่อเอ่ยเสียงเข้ม

“ครับ”ชายคนนั้นขอตัวไปทันที

“ชิน ลูกอยู่นิ่งๆอย่าซนหละ”ท่านพ่อเอ่ยกำชับกับผม

“ครับ”ผมเอ่ยรับคำท่าน

อ้อ...ผมชื่อว่า คุโรกาเนะ ชิน ครับ อายุ 4ขวบ

บทที่ 2 วันๆของผม...พลังของโลกนี้

หลังจากที่ท่านพ่อกำชับผมเสร็จ ท่านก็รวบแขนเสื้อที่ยาวของตนเองขึ้นมาเสมอไหล่ทั้งสองข้างจนปรากฏให้เห็นถึงรอยสักสีฟ้าบนแขนทั้งสอง

รอยสักรูปกางเขนติดปีก

ตอนนี้รอยสักกำลังส่องแสงเป็นช่วงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกน้องของท่านพ่อก็เปิดประตูรถพร้อมร่างของเด็กสองคน เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

เด็กผู้ชายดูท่าทางจะอายุพอๆกับผม ส่วนเด็กผู้หญิง น่าจะอายุมากกว่าผมซักสี่ถึงห้าปีน่าจะได้

พอเด็กทั้งสองถูกหามขึ้นมา ท่านพ่อก็เริ่มงานทันที

ท่านยื่นแขนข้างซ้ายไปทางเด็กทั้งสอง แล้วขมวดคิ้ว

“ติดพิษแล้วก็บาดเจ็บภายในเล็กน้อยสินะ”หลังจากเอ่ยจบก็หดแขนข้างนั้นแล้วยื่นแขนข้างขวาออกมาแทนที่ ท่านหลับตาลง แล้วรอยสักบนแขนข้างขวาก็ส่องประกายออกมาห่อหุ้มเด็กทั้งสองไว้

แสงที่ห่อหุ้มนี้กำลังเยียวยารักษาอยู่

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมคือการใช้พลังของผู้คนในโลกใบนี้

Power Art หรือเรียกย่อๆว่า P.A.

ผู้คนในโลกนี้ ล้วนแล้วแต่มีพลังนี้กันทุกคนต่างกันก็แค่แต่ละคนจะมีพลังอย่างไรก็เท่านั้น

ช่วงอายุ 5 ขวบ ทุกๆคนต้องทำพิธีปลุกพลังนี้พร้อมกับลงทะเบียนข้อมูลประจำตน...

คล้ายๆกับบัตรประจำตัวประชาชนนั่นแหละ

แล้วก็อีกนั่นแหละ พลังของแต่ละคนนั้น ไม่เสมอภาคกัน

พลังจึงถูกแบ่งแยกเป็นชนชั้น อยู่ 5 ชนชั้น

ชั้นสูงสุดคือ สวรรค์

รองลงมาคือ ศักดิ์สิทธิ์

ชั้นที่สามคือ ตำนาน

ชั้นที่สี่คือ สามัญ

ชั้นล่างสุดคือ ธุลี

แล้ว P.A. ของท่านพ่อของผมก็คือ หัตถ์เทวะ ชนชั้น ศักดิ์สิทธิ์

พลังพิเศษสายรักษา ที่ไม่ว่าอะไรก็รักษาได้หมด แถมยังเป็นแบบสืบสายเลือดด้วย

ทุกคนในตระกูลคุโรกาเนะล้วนแล้วแต่เป็นชนชั้นศักดิ์สิทธิ์ เป็นสายรักษามือฉมัง

บอกตามตรง ตอนที่ได้อ่านประวัติตระกูลในห้องสมุดเมื่อปีที่แล้ว ทำเอารู้สึกหายตื่นเต้นไปแบบไม่ต้องลุ้น เพราะว่าพลังมันล็อคตายตัวอยู่แล้ว

แต่ก็นะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าพลังของตัวเองจะเป็นอะไร ก็เลยอ่านหนังสือเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บและการรักษาในห้องสมุดจนเกือบจะครึ่งห้องแล้ว

กลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้ผมกำลังนั่งตาแป๋วดูท่านพ่อใช้พลัง เผื่อเอาไว้ใช้อ้างอิงในอนาคตได้

หลังจากนั้นไม่นาน แสงที่ห่อหุ้มเด็กทั้งสองก็ค่อยๆจางหายไป สีหน้าของทั้งคู่ดูดีขึ้นเยอะ

ท่านพ่อหดแขนพร้อมกับเอาแขนเสื้อลง ท่านหันมายิ้มให้กับผมแล้วยื่นมือมาลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู

ผมจึงยิ้มตอบกลับไป

ก๊อก ก๊อก

“ท่านดยุกครับ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของลูกน้องท่านพ่อ

“มีอะไร”ท่านพ่อเอ่ยถาม

“ตอนนี้พวกเราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ”พอท่านพอได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา

“ดีมาก กลับกันได้แล้ว”

“ครับ”เสียงตอบรับอันเข้มแข็งดังขึ้น ไม่นานนัก รถม้า(คุณกระบือ)ที่นิ่งมานานก็ขยับอีกครั้ง

ขาไปมาสอง ขากลับมีสี่...อะนะ ช่างมันละกัน หลับดีกว่า หาว...

.

พอลืมตาขึ้น ผมก็มาอยู่ในห้องนอนตัวเองซะแล้ว แถมดูเหมือนจะเป็นช่วงเช้าของวันถัดมาอีกต่างหาก

ช่างมัน ตอนนี้รู้สึกดีสุดๆ หลับเต็มอิ่ม

หลังจากนั้นผมก็ทำกิจวัติประจำวัน อย่างกินข้าวพร้อมหน้าครอบครัวพอทานเสร็จ ผมก็พึ่งรู้ว่า ท่านพ่อพาเด็กสองคนนั้นมาด้วย

เพราะว่าตัวเด็กผู้หญิงมีพลังที่หายากมากๆหลังจากที่ใช้ผลึกรู้แจ้งตรวจสอบ

กระดิ่งปุยนุ่น ชนชั้นตำนาน พลังในการกล่อมเกลาจิตใจด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

ท่านพ่อกับท่านแม่คุยกันว่า หากทั้งสองคนไม่มีที่ไป จะรับดูแลทั้งคู่มาอยู่ในบ้านในฐานะเมดแล้วพ่อบ้านฝึกหัด

พวกท่านต้องการให้เด็กคนนั้นเป็นผู้ช่วยคอยดูแลน้องสาวทั้ง 5 ของผม

แต่ตอนนี้คงต้องรอไปก่อน เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้สติเลย

ตอนนี้จะรอรากงอกก็กระไรอยู่ ผมจึงขอท่านพ่อท่านแม่เข้าห้องสมุดประจำตระกูลตามปกติ ซึ่งพวกท่านก็ไม่ว่าอะไร เพราะพวกท่านชินแล้วที่ผมค่อนข้างประหลาย

สามขวบก็อ่านหนังสือคล่องแล้ว ตอนนี้สี่ขวบ...เฮ้อ...

ผมบอกกับเมดที่ดูแลเด็กสองคนที่ยังไม่ได้สติว่า ถ้าหากพวกเค้าฟื้นแล้วให้มาเรียกผมด้วย

.

เวลาล่วงเลยผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมงก็มีรายงานแจ้งมาว่าเด็กผู้ชายรู้สึกตัวแล้ว ผมจึงปิดหนังสือแล้ววางบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปยังจุดหมายทันที

แกร็ก

พอเปิดประตูไปก็พบกับท่านพ่อท่านแม่ที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง บนเตียงเด็กชายมองรอบๆด้วยความมึนงงเล็กน้อย

“เอ่อ ที่นี่ที่ไหนครับ”เด็กชายเอ่ยถามด้วยความเบลอเล็กน้อย

“ที่นี่คือบ้านของข้าเอง เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้เจ้ารู้สึกเจ็บป่วยอะไรหรือเปล่า”ท่านพ่อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เด็กคนนั้นทำหน้ามึนๆ สำรวจตัวเองแล้วตอบกลับมาว่า

“ไม่ครับ ไม่ได้เจ็บป่วยครับ”คำตอบที่ได้รับ ทำให้ท่านพ่อยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง

“ดีแล้ว ดีแล้ว ว่าแต่เด็กน้อย เจ้ามีชื่อว่าอะไร พวกลุงจะได้เรียกถูก”

“ชื่อของผม...”

“เรียว...”เด็กชายเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

“ชื่อเรียวคุงเหรอจ๊ะ”ท่านแม่เอ่ยถาม

“ชื่อของผมคือ...โนงามิ เรียวทาโร่ครับ”