บำเรอทาสรักแม่ทัพเมืองหลิว
หลิวอี้เทียน!
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ห่ะ..ห่ะ//มองรอบๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าสร้างมา รวมถึงประชาชนที่ข้าปกป้องรักษา พังทลายไม่เหลือชิ้นดี
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ชุนเหอ!..//ขมวดคิ้ว+โกรธแค้น
ชุนเหอ(พระเอก)
โกรธข้ารึ?//ยืนประจันหน้า
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เหตุใดเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้!
ชุนเหอ(พระเอก)
ไม่แปลกที่ข้าจะทำถึงเพียงนี้
ชุนเหอ(พระเอก)
ทั้งสองเมือง แคว้นหลิวและแคว้นเหอก็มีเรื่องบาดหมางมาแต่ไหนแต่ไร
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วประชาชนข้าเกี่ยวอะไรด้วย!//ขึ้นเสียง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เหตุใดถึงต้องพรากพวกเขาไป!..//จ้องเขม็ง
ชุนเหอ(พระเอก)
เหอะ! เจ้าถามหาเหตุผลกับศัตรูงั้นหรือ//ขำ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ทำไม? เจ้าคิดว่านี่มันเป็นเรื่องน่าขันรึ//ไม่พอใจ
ชุนเหอ(พระเอก)
เพียงแต่ข้าแปลกใจ
ชุนเหอ(พระเอก)
ที่แม่ทัพหลิว ที่คนเล่าลือกันว่าไม่ยอมก้มหัวให้ผู้ใด แต่ยอมเป็นหมารับใช้ของฮ่องเต้
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ไอ้สารเลวนี่!)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//โกรธมาก
ชุนเหอ(พระเอก)
หลิวอี้เทียนนะ..หลิวอี้เทียน~//เดินเข้ามา
ชุนเหอ(พระเอก)
บุตรชายของท่านหลิวจื่อโหว อายุ 24 ปี เกิดปีชวด ขึ้น15ค่ำเดือน8
ชุนเหอ(พระเอก)
สอบราชการได้มาเป็นแม่ทัพใหญ่ คอยช่วยเหลือประชาชนผู้ยากไร้
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อึก!..//ชะงัก
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เจ้านี่..รู้ประวัติของข้า?)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ไม่สิ ยามขับขานเพียงนี้ เหตุใดถึงมีใจพูดอยู่อีก)
ชุนเหอ(พระเอก)
แม่ตายตอนคลอดเจ้า พี่น้องตระกูลเซียงก่อกบฏฆ่าล้างตระกูลหลิวอย่างน่าเวท
ชุนเหอ(พระเอก)
เหลือเพียงแค่บุตรชายของเขา แซ่หลิว
ชุนเหอ(พระเอก)
หลิวอี้เทียน...//มอง+ยิ้ม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้ารู้อะไรอีก....
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเจ้า
ชุนเหอ(พระเอก)
ทุกอย่าง..ที่เจ้าอยากรู้
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//กัดฟัน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
น่าขันสิ้นดี รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวข้างั้นรึ!//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
หลิวเทียนอี้ที่มากความสามารถเช่นนี้ สมองฝ่อไปแล้วรึ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้า!
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วมันทำไม เหอะ!
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าเองก็จะมาฆ่าข้าแทนตระกูลเซียงรึ
ชุนเหอ(พระเอก)
แคว้นเหอได้เกี่ยวข้องกับตระกูลเซียงแคว้นของเจ้าเสียเมื่อไหร่กัน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วเจ้ามาทำไม//เสียงแข็ง
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้ามาตามพระราชองค์การของฮ่องเต้
ชุนเหอ(พระเอก)
ทรงมีรับสั่งให้โจมตีแคว้นหลิว ทั้งที่ไม่ทันตั้งตัว
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าไม่ได้อยู่ที่เมือง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
จึงใช้โอกาสนี้ลอบโจมตีเมืองข้า
ชุนเหอ(พระเอก)
จะว่าเช่นนั้นก็ถูก
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าหมาชุนเหอ! ไอ้สารเลว!
ชุนเหอ(พระเอก)
หลิวอี้เทียน
ชุนเหอ(พระเอก)
หากยังอยากให้เมืองเจ้าคงอยู่ ไม่ล่มสลาย
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้ามีทางเลือกให้เจ้า2ทาง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
คืออะไร..//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
ทางแรก เจ้าจะต้องทำงานแลกเบี้ยหวัด เพื่อมาไถ่ตัวเองคืนสู่อิสระ
ชุนเหอ(พระเอก)
ทางที่สอง เจ้าจะต้องมาเป็นชายบำเรอข้างกายาข้าตลอดไป//กระซิบข้างหู
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ข้าเลือกทางแรก!//ตอบทันที
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ไปทำงานแลกเบี้ยหวัดดีกว่าต้องมาอยู่ข้างกายาเจ้า!
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าลืมไป ตอนนี้เจ้าเป็นเชลย
ชุนเหอ(พระเอก)
ห้ามออกความคิดเห็นและเลือกทางเบือกที่ต้องการ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
!!//ชะงัก
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเลือกทางที่สองให้เจ้า!//อุ้มหลิวอี้เทียน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อะ!//ตกใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ปล่อยข้านะ! เจ้าหมาชุนเหอ!//ทุบหลัง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ข้าจะฆ่าเจ้า แล้วจะเอาหัวเจ้าไปแขวนหน้าเมืองให้ชาติตระกูลอับอายตลอดไป
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วจะเอาศพเจ้าไปหั่นเป็นชิ้นๆ ให้หมาป่ากิน//ดิ้นไปมา
ชุนเหอ(พระเอก)
เหอะ! เจ้าไม่มีแม้กระทั่งวรยุทธ ลมปราณด้านในก็ถูกระงับ
ชุนเหอ(พระเอก)
เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!//อุ้มต่อไป
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าหมาชุนเหอ!!!
:อ๋องชุนเหอ ลำดับเจ็ด เสด็จแล้ว!!!//ประกาศ
ชุนเหอ(พระเอก)
//เดินเข้ามา
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//เดินเข้ามาด้วย
: ขอแสดงความยินดีกับชัยชนะที่ได้รับมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!
ผู้คนในท้องพระโรงต่างพากันก้มหัวเพื่อแสดงความยินดีให้แก่ชุนเหอที่ได้ตีเมืองหลิวจนสิ้นซาก แต่กลับมีคนผู้หนึ่ง ที่เอาแต่ขมวดคิ้วด้วยความเกลียดแค้น จ้องมองผู้ที่ได้รับชัยชนะอย่างหน้าไม่อาย
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
เป็นอีกครั้งที่ท่านทำได้ดี
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
เมืองหลิว ถึงแม้จะเป็นเมืองที่ได้รับชัยชนะมากมายแต่ก็ยังไม่เท่าเมืองของเรา
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ชิ! พูดมาได้ไม่อายปาก)
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ครั้งนี้ ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนความเสียสละของท่าน
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ข้าจึงตอบแทนเป็นแม่นางโจวเหวินซิน ให้ท่านก็แล้วกัน รวมถึงหยกมณีอีกสามพันหีบ
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ทองสามพันหีบ ตำลึงสามพันหีบ
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
เพื่อแสดงความมีน้ำใจ และความเสียสละที่ท่านทำเพื่อประชาชน
ชุนเหอ(พระเอก)
ขอบพระทัยฝ่าบาท
ชุนเหอ(พระเอก)
กระหม่อมซาบซึ้งในสิ่งที่ฝ่าบาทประทานให้//ก้มคำนับ
ชุนเหอ(พระเอก)
แต่มีอีกหนึ่งสิ่งที่กระหม่อมอยากจะขอ
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
อะไรรึ ข้าให้ท่านได้ทุกอย่าง
ชุนเหอ(พระเอก)
กระหม่อมต้องการจวนอีกหลังหนึ่ง เพื่อเป็นที่พักพิงให้แก่คนของกระหม่อม
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ได้สิ เหตุใดจะไม่ได้กัน
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ว่าแต่ผู้ที่ท่านว่านั้นคือ ผู้ที่ยืนถูกมัดมือด้านหลังท่านน่ะหรือ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//มองเขม็ง
เหอเหยา(ฮ่องเต้)
ท่านนี่เก่งจริงๆ จับได้กระทั่ง แม่ทัพหลิวเชียวรึ//ยิ้มร่า
: แม่ทัพหลิว ที่เล่าถึงการรบเก่งน่ะหรือ?
ชุนเหอ(พระเอก)
//มองหลิวอี้เทียน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(รอก่อนเถอะ เจ้าหมาชุนเหอ!)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ข้าจะไม่ยอมเจ้าง่ายๆเป็นแน่!)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//แค้นจัด
เรื่องขายขี้หน้า
ชุนเหอ(พระเอก)
เลิกทำหน้าบูดบึ้งไม่สู้ดีได้แล้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
อย่างกับแมวป่า
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ชิ! เมืองแตก แคว้นล่มสลาย พ่อแม่ตาย ถูกจับมาเป็นเชลย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าจะให้ข้ายิ้มดีใจหรือไร//ไม่พอใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
แล้วไหนล่ะที่พักข้า//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นแค่เชลยแต่กลับเรียกร้องมากมาย//อวดดี
ชุนเหอ(พระเอก)
อยู่ทางหลังจวนลั่ว
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//พยายามมอง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ท่านอ๋อง~~//เดินปรี่เข้ามา
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//เดินตามมาด้วย
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
//เดินตามมา
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
หายหน้าหายตาไปหลายวัน
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
หม่อมฉันเป็นห่วงท่านอ๋องเหลือเกินเพคะ//กอดแขน พอ.
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//มอง
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หม่อมฉันก็ด้วยเพคะ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หลายวันมานี้ กินไม่ได้นอนไม่หลับ//อ้อน
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
หวนคิดถึงแต่ท่านอ๋อง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
ท่านอ๋องกลับมาอย่างปลอดภัย หม่อมฉันก็ดีใจเพคะ//ส่งยิ้ม
ชุนเหอ(พระเอก)
//เอามือลั่วเปาออก
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
อะ!??
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเองก็ดีใจที่มีคนเป็นห่วง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เพคะ
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
หม่อมฉันทำขนมกุ้ยฮวาไว้รอท่านอ๋องด้วย//เรียกร้องความสนใจ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ส่วนหม่อมฉันก็ทำชามะลิที่ท่านอ๋องชอบด้วยนะเพคะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(อะไรกัน แทนที่จะพาข้าไปที่พักก่อน)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(แต่กลับมาพอดรักกลางแจ้งให้ข้าเห็น ชั่งหน้าไม่อาย)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//เบือนหน้าหนี
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
คนข้างกายท่านอ๋องผู้นี้คือ...
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
แม่ทัพหลิว หลิวอี้เทียนหรือเพคะ//มอง+ยิ้มเยาะ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ตายจริง ไม่คิดว่าจะถูกจับมาเป็น//มองเสิ่นถิง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เชลยหรือเพคะ//ยิ้มเยาะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
!!!//ขมวดคิ้ว
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
พูดอะไรน่ะน้องถิง ดูสิเชลย-
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
แม่ทัพหลิวโกรธเจ้าแล้ว
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
อะ! ขออภัยด้วยเพคะแม่ทัพผู้สูงส่ง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เสิ่นถิงไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวว่าร้ายท่าน//จงใจ+เสแสร้ง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//ยิ้มเยาะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(นี่คือภรรยาของเจ้าหมาชุนเหอหรอกรึ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ใบหน้าสะสวย ผิดกับนิสัยยิ่งนัก)
ชุนเหอ(พระเอก)
เขาคือนายบำเรอของข้า//จริงจัง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//อึ้ง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
!!!?
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
นายบำเรอหรือเพคะ?!
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
มะ..มีชายาตั้งมายมาย ท่านอ๋องใยถึงต้องการนายบำเรอล่ะเพคะ//สับสน
ชุนเหอ(พระเอก)
กล้าตั้งคำถามกับข้างั้นรึ//มอง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ไม่เพคะ..หม่อมฉันไม่กล้า//สงบเสงี่ยม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เป็นบ้ารึไร ประกาศไปแบบนี้ ถ้าเกิดพวกนางฆ่าข้าขึ้นมา เจ้าหมาบ้านี่จะรับผิดชอบรึ!!)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ศักดิ์ศรีของข้า...)
หลิวอี้เทียนชายตามองเหล่าชายาของชุนเหอทีละคน ล้วนแล้วแต่ละคนสวมเครื่องประดับหรูหรามีราคาเต็มตัว ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยสีเพื่อเพิ่มเสน่ห์
พวกนางคงอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ส่วนเจ้าหมาชุนเหอก็คงดูแลดีอย่างใกล้ชิด ทุกคนถึงได้มีสภาพร่างกายที่ดี ผิวสวยราวหิมะ เนื้อตัวหอมจากถุงหอม
หญิงไรผมสีขาว มีถุงหอมกลิ่นดอกโบตั๋นที่ช่วยเสริมสร้างความอ่อนโยนและความบริสุทธิ์
ส่วนหญิงที่มีไรผมสีดำสวมอาภรณ์สีชมพู มีถุงหอมกลิ่นดอกกล้วยไม้
อีกคนไรผมสีดำขับเงา สวมอาภรณ์ออกสีฟ้าอ่อนๆ ห้อยถุงหอมกลิ่นดอกจำปีไว้เอวข้างซ้าย ทั้งที่คนอื่นห้อยด้านขวา
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เตรียมตัวมาเฉพาะงานนี้เลยนะ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เกรงว่าเหล่าพระชายาของอ๋องเจ็ดจะมีเรื่องพูดคุยกับท่านอ๋องมากมาย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
งั้นข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ//กำลังจะเดิน
ชุนเหอ(พระเอก)
เดี๋ยว!//จับแขนอี้เทียน
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเปลี่ยนใจแล้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
ให้จวนหลังจวนลั่วเป็นที่พักของโจวเหวินซิน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
!!//อึ้ง
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
เอ่ออ...ท่านอ๋อง
ชุนเหอ(พระเอก)
ส่วนหลิวอี้เทียนผู้นี้...//มอง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
มาพักกับข้า
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
ไม่ได้นะเพคะ!//ขวาง
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
เหล่าพระชายาแต่ละองค์ ยังไม่เคยขึ้นเตียงเคียงข้างท่านอ๋องเลยแม้แต่ผู้เดียว
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
เหตุใดถึงเป็นนาย-! หลิวอี้เทียนที่ได้พักกับท่านอ๋อง//หวง
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
จริงเพคะ ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะแตะต้องพวกหม่อมฉันเลย//สงสัย
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ทำเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะนะเพคะ
ชุนเหอ(พระเอก)
เขาเป็นแค่นายบำเรอ
ชุนเหอ(พระเอก)
พวกเจ้าเป็นถึงชายา เหตุใดถึงต้องอิจฉาเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ชุนเหอ(พระเอก)
คนอย่างหลิวอี้เทียน...มีตรงไหนให้น่ามองกัน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เจ้าหมาบ้านี่!?)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//ขมวดคิ้ว+ไม่พอใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
กระหม่อมขอไม่รบกวนท่านอ๋องดีกว่าขอรับ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ให้กระหม่อมพักที่หลังจวนลั่วคงจะเหมาะสม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ยิ่งท่านอ๋องทำเช่นนี้ มันจะเป็นการดูถูกเหล่าพระชายานะขอรับ
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
ใช่เพคะ ท่านจะนำคนเช่นนี้ไปเคียงข้างท่าน
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
มันจะเป็นขี้ปากผู้อื่น
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
เหล่าพระชายาทุกคนก็จะขายขี้หน้า
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
“อ๋องเจ็ดมีพระชายาอยู่แล้ว ไม่สนใจใยดี แต่กลับหมกตัวอยู่กับเชลยศึก ”
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//ไม่พอใจ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
//เห็นด้วย
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//เห็นด้วย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นแค่พระชายาที่อยู่ในนามเท่านั้น
ชุนเหอ(พระเอก)
ฮ่องเต้แต่พระราชทานให้ข้า ใช่ว่าข้าต้องปฎิบัติกับพวกเจ้าดั่งเช่นพระชายาจริงๆ
หยวนจื่อตู้(ภรรยาห้า)
ฮ่ะ...//ไปไม่ถูก
ลั่วเปาเฉิน(ภรรยาเจ็ด)
//ขมวดคิ้ว
เสิ่นถิงเหยา(ภรรยาเก้า)
//เก็บอารมณ์
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าจะให้เขาพักที่ใด ล้วนเป็นเรื่องของข้า//เสียงแข็ง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เหอะ! พระราชทานงั้นรึ ทุกคนเลยสินะ)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(ประหลาดใจยิ่งนัก)
หม่ามี้ หม่ามี้
แมส = อัพตอนต่อไป ที่เท่ากับไม่รู้ตอนไหน อิอิ
หม่ามี้ หม่ามี้
ฝากด้วยนะคะ
เจ้าหมาชุนเหอ!
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นอย่างไร
ชุนเหอ(พระเอก)
ห้องใหญ่ถูกใจเจ้าหรือไม่
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
สมกับเป็นตำหนักหมาบ้าเช่นเจ้าดี
ชุนเหอ(พระเอก)
หลิวอี้เทียน
ชุนเหอ(พระเอก)
ที่แห่งนี้ไม่ได้เหมือนดั่งเมืองเจ้า
ชุนเหอ(พระเอก)
หากยังจะถือยศหยิ่งทะนง ไม่เอาใครดั่งเช่นแต่ก่อน
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าเกรงว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ยาก
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
จะไปยากอะไร
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าแค่ปล่อยข้าไป
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ก็จะได้ไม่ต้องมากังวลใจเรื่องข้า//มอง
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้
ชุนเหอ(พระเอก)
เจ้าเป็นเพียงเชลย ออกไปด้านนอก
ชุนเหอ(พระเอก)
จะไปทำอันใดได้ นอกจากไปอาศัยอยู่กับหอนายโลม
ชุนเหอ(พระเอก)
มิสู้//เข้าใกล้
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นนายบำเรอให้ข้า ไม่ดีกว่ารึ//กอด
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าจะทำอะไร!!//ดิ้น
ชุนเหอ(พระเอก)
มีทั้งยศ แก้วแหวนเงินทองมากมายอย่างที่เจ้าต้องการ
ชุนเหอ(พระเอก)
หืม? คิดเช่นไร//ซุกคอ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ต่อให้ข้าไม่ต้องการเจ้าก็คิดให้ข้าอยู่ดี!//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
รู้ใจข้าสะเหลือเกิน หึ!//อุ้มพาดบ่า
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าหมาบ้า! ปล่อยข้า!//ทุบหลัง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
หากเจ้ากล้าแม้แต่จะแตะต้องข้า!!
ชุนเหอ(พระเอก)
//วางลงเตียง+ถอดชุดคลุม
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ข้าจะตัดเส้นเอ็นเจ้าทิ้ง!//ไม่พอใจ
ชุนเหอ(พระเอก)
เจ้าก็ลองดูเสียสิ
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าก็อยากรู้เช่นกัน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ชุนเหอ!!
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าคนเลวทราม//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
//รวบมือ+ซุกไซร้คอ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อึก! เจ้าไม่มีความละอายใจเลยหรืออย่างไร
ชุนเหอ(พระเอก)
เหตุใดข้าต้องมีความละอายใจแก่เชลย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//หันหน้าหนี+ขมวดคิ้ว
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ใช่สิ ข้ามันเป็นเพียงเชลย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
หากรู้ว่าข้าที่เคยเป็นแม่ทัพฝ่ายบู๊มาเป็นนายบำเรอให้ศัตรู
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
พี่น้องคงจะขายขี้หน้าไม่น้อย//กัดฟันกรอด
ชุนเหอ(พระเอก)
หึ เจ้าจะพูดเรื่องน่าเศร้ามากแค่ไหน
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าก็ไม่มีทางอ่อนโยนกับเจ้า//ไซร้คอ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อื้อ...อึก//พยายามดัน
ชุนเหอ(พระเอก)
ยอมเป็นของข้าดีๆ เจ้าก็ไม่ต้องเปลืองแรงอะไร//มือล้วงหลัง
ชุนเหอ(พระเอก)
นอนอ้าขาให้ข้าอยู่ในตำหนักก็พอ//ดูดอก
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้ามาชายาแล้วไม่ใช่รึ..อึก//เจ็บ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เหตุใดถึงได้ทำตัวหน้าไม่อายเช่นนี้
ชุนเหอ(พระเอก)
เป็นเพียงชายาที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้มาเมื่อสู้รบได้รับชัยชนะ
ชุนเหอ(พระเอก)
พวกนางไม่ต่างอะไรจากสิ่งของที่ข้าไม่ได้ต้องการ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ฮึก..เจ้าหมาชุนเหอ
ชุนเหอ(พระเอก)
//ยกขาอี้เทียนข้างหนึ่งพาดบ่า
ตอนอยู่กับชายาก็พูดว่าเชลยอย่างข้าจะมีค่ามากเพียงใด แต่พออยู่กับข้าก็บอกพวกนางเป็นเพียงสิ่งของที่ไม่ได้ต้องการ ชุนเหอ เจ้ามันคนต่ำช้า
ชุนเหอ(พระเอก)
//ยัด🐉เข้าไป
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อัก!!//ตัวแอ่น
ชุนเหอ(พระเอก)
อึก! จะรัดข้าแน่นไปถึงเมื่อใด
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
จนกว่าของเจ้ามันจะขาด//จ้องเขม็ง
ชุนเหอ(พระเอก)
เอาเช่นนั้นรึ//มองเจ้าเล่ห์
ชุนเหอ(พระเอก)
อัก!//แทงลึกสุดลำ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
อึก!!//ตาเหลือก
ค่ำคืนอันยาวนานของทั้งคู่ดำเนินกันไปราวกับเป็นเรื่องปกติ ความรู้สึกถูกจองแข็งกระแทกด้านล่างไม่ต่างจากความเจ็บปวดที่บ้านเมืองล่มจมนะตอนนี้ ท้องนูนเมื่อองคชาตสอดใส่เข้ามาไม่หยุดจนจึ้นรูปเป็นลำใหญ่ให้มองเห็นชัดเจน
เสียงร้องครวญครางของทั้งคู่ดังทั่วสำหนักของชุนเหอ ร่างใหญ่โยกเอวราวชอบใจ คนใต้ร่างอย่างอี้เทียนเลื่อนตัวขึ้นลงตามแรงกระแทกของร่างใหญ่ที่ส่งแรงกระแทกเข้ามาภายในตัว ตาเหลือกขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก เมื่อความสุขสมใกล้เข้ามาเต็มที
ตื่นมาตบว่าตามตัวมีรอยกัดและดูด ทุกอย่างบนตัวของอี้เทียนยิ่งมองยิ่งรู้สึกน่าเกียดสำหรับเขา ส่วนข้างๆนั้นคือชุนเหอ เจ้าตัวต้นเรื่อง!
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
(เจ้าหมาชุนเหอ ไอ้คนต่ำช้า ไอ้สารเลว หน้าไม่อาย)
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//หยิบเชือกข้างเตียงจะพันรอบคอชุนเหอ
ชุนเหอ(พระเอก)
หากเจ้าคิดจะทำอะไร ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนเลย//หลับตาอยู่
ชุนเหอ(พระเอก)
เจ้าไม่ตายดีแน่
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//หวั่นกลัวขึ้นมา+ล้มเลิกความคิด
ชุนเหอ(พระเอก)
ดูท่า เจ้าคงจะยังไม่เข็ดจากเมื่อคืน
ชุนเหอ(พระเอก)
//โอบเอวขณะนอน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//รังเกียจ
ชุนเหอ(พระเอก)
มองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น หมายความว่าอะไร//มอง
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
หมายความว่า
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
หากข้ามีโอกาส ข้าจะฆ่าเจ้าแน่!//แค้น
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าหัวเราะอะไร? ตลกนักรึ
ชุนเหอ(พระเอก)
หากวันนั้นเจ้าฆ่าข้าได้จริงๆ
ชุนเหอ(พระเอก)
วันนี้ข้าขอทำตามใจตนเองอีกสักคราคงไม่เป็นอะไร//ลุกขึ้น
ชุนเหอ(พระเอก)
//อุ้มอี้เทียน
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าจะทำอะไร!! ปล่อยข้า//ขมวดคิ้ว
ชุนเหอ(พระเอก)
หากเจ้าดิ้น
ชุนเหอ(พระเอก)
ข้าจะทำเรื่องเช่นนั้นกับเจ้าอีกครั้ง
ชุนเหอ(พระเอก)
ครั้งนี้ข้ามวันข้ามคืน เจ้าจะไหวไหม?//ยิัมชอบใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
//หยุดดิ้น
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้าจะพาข้าไปที่ใด//ไม่พอใจ
ชุนเหอ(พระเอก)
อาบน้ำอย่างไรเล่า
ชุนเหอ(พระเอก)
ตัวเจ้าเต็มไปด้วยน้ำกามข้า คงรู้สึกเหนียวตัวไม่น้อย
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
เจ้า หมา ชุนเหอ!//มอง+ไม่พอใจ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
คำพูดน่ารังเกียจเช่นนี้ เก็บไว้ในใจเจ้าเถอะ
หลิวอี้เทียน(นายเอก)
ข้าไม่อยากรู้
ชุนเหอ(พระเอก)
//หัวเราะชอบใจ
ชุนเหอ(พระเอก)
//อุ้มอี้เทียน+เดินไปห้องอาบน้ำ
หม่ามี้ หม่ามี้
มาแล้วจ๊ะพี่จ๋า
หม่ามี้ หม่ามี้
มีใครยังอยู่กับเรื่องนี้บ้าง หายไปนานมาก🥲😔
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
