นักโทษแดนประหารอย่างข้า มีความรักได้ด้วยเหรอ
ตอนที่ 1 ( ใครคือมือสังหาร)
ปลาชะตาฟ้าส้มเข็ง 10 ตำลึงจ้า เสื้อผ้าจ้าเสื้อผ้าเสื้อผ้าผู้หญิงผู้ชายจ้า 200 ตำลึงจ้า ผักจ้าผักจ้า 1 ตำลึงจ้า เลือกดูหากันได้นะจ๊ะ เครื่องประดับจ้าเครื่องประดับเครื่องประดับนะจ๊ะดูได้นะคุณชายดูได้นะแม่นาง ดูกันได้นะจ๊ะแค่ 2 ตำลึงเท่านั้น แต่ถ้าดีหน่อยก็ 20 ตำลึงจ้า
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
องค์รัชทายาทพระยาค่ะ กระหม่อมไม่ทราบว่าองค์รัชทายาททำไมชอบมาเที่ยวเล่นตลาดหรือพะยะค่ะ
ชิงลู่ มือสังหารอันดับ 1
ทำไมล่ะทำไมเจ้าคิดว่าข้าจะออกมาแบบนี้ไม่ได้ เจ้าคิดว่ากลัวใครจะรู้ว่าข้าเป็นองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรอ เรื่องแค่นี้ไม่มีใครรู้หรอกน่า เจ้าอย่าคิดมากเลย ข้าน่ะ ดูผิวเผินก็ชายธรรมดานี่แหละ
ฟางเฟย ตัวเอก
ถ้าชอบเที่ยวเล่นตลาดเป็นที่สุดเสด็จแม่ก็เสด็จพ่อคงไม่รู้หรอกกระมัง ว่าข้าชอบมาเที่ยวเล่นแบบนี้แต่ข้าก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไปเล่นเหมือนผีการพนันอะไรซะหน่อยถ้ามาเที่ยวตลาดมาเดินตลาดถ้าก็เท่ากับว่าถ้ามาดูความเป็นไปของเหล่าราษฎรก็เหมือนกันแหละน่า
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
อ๋อกระหม่อมเข้าใจแล้วพะยะค่ะองค์รัชทายาทงั้นเอาเป็นว่าองค์รัชทายาทก็ดูแลตัวเองดีๆนะพะยะค่ะมีอะไรก็เรื่องของฉันได้ หม่อมฉัน จะกันให้พะยะค่ะ
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้ามาปกป้องข้ามันก็จริงอยู่ก็ไม่ใช่ไฉนเลยว่าข้าจะไม่มีวรยุทธข้าก็เป็นผู้ชาย ข้าก็เป็นคนที่มีวรยุทธหรือในใต้หล้าเช่นกันนะเจ้าอย่าลืม
ฟางเฟย ตัวเอก
เอาเป็นว่าเจ้าไม่ต้องเรียกค่าองค์รัชทายาทต่อหน้าผู้อื่นหรือต่อหน้าเราแทนราษฎร เราเรียกค่าว่าคุณชาย ก็พอแล้ว
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
ได้ขอรับคุณชายเฟย
ฟางเฟย ตัวเอก
แล้วเจ้าห้ามมีพิรุธในการเรียกค่าองค์รัชทายาทเด็ดขาด ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะเอาเรื่องเจ้า
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
ได้ขอรับคุณชายเฟย ถ้า ถ้ามีอะไรคุณชายเคยเรียกข้าน้อยได้นะขอรับ
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าข้าดูแลเอง ถ้าดูแลตัวเองได้
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
จะวางใจเถอะไม่มีใครทำอันตรายข้าได้หรอก ขอรับคุณชายเฟย
ทันใดนั้นก็มีชายแปลกหน้าวิ่งเข้าใส่อย่างจังเอาของล้มกระจัดกระจายเต็มไปหมด ดูเหมือนดูท่าจะเจ็บและบาดเจ็บสาหัส ของราชทายาทนั้น เห็นแล้วก็ตกใจเป็นอย่างยิ่งไม่คิดว่าจะมีคนวิ่งผมเข้ามาชนตัวเองโดยบังเอิญ แต่ดูท่าเหมือนเขาจะบาดเจ็บ ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร จึงเรียกองครักษ์ของตัวเองได้นำพาเขากลับไปยังตำหนักของตัวเองแล้วรักษาเป็นอย่างดี
ในช่วงวันเวลาผ่านไป ใช้ผู้แปลกหน้านั้นจะได้ฟื้นตัวขึ้น แล้วทำทีท่าจะตกใจและหวาดกลัว เป็นอย่างมาก เขาจึงนำลุกขึ้นและนำกระบี่คู่กายผงออกมา
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เจ้าเจ้าเป็นใคร แล้วค่ะอยู่ที่ไหนกันเจ้า ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่ เจ้าบอกมานะ
ฟางเฟย ตัวเอก
ข้าค่าเหรอ ถ้าเป็นคนในตำหนักนี้ถ้าเป็นเจ้าของวังที่นี่แล้วเจ้าเป็นผู้ใดทำไมถึงเนื้อตัวบาดเจ็บขนาดนี้เศร้าไปหนีผู้ใดมาถ้าเห็นเจ้าชนฆ่าล้มลงกับพื้นถ้าจึงนำให้องครักษ์พาเจ้ามาที่วังแล้วอยู่ในตำหนักของข้าอยู่ในส่วนของข้า โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เจ้าไม่ต้องกลัวข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก ถ้าเป็นคนช่วยเจ้าด้วยซ้ำ
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
งั้นข้าก็ขอบคุณท่านก็แล้วกัน หรือว่าแต่ ท่านเป็นผู้ใด ทำไมถึงช่วยข้าไว้เช่นนี้ ท่านไม่กลัวตายหรืออย่างไร
ฟางเฟย ตัวเอก
ข้าหรอข้าไม่กลัวเจ้าหรอกฮ่าๆๆ ถ้าจะกลัวเจ้าไปทำไม ก็ในเมื่อข้าเป็นคนช่วยเจ้านี่นา
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ไม่เป็นไรดีกว่า ถ้าคิดว่าท่านไปเถอะถ้าทำเองได้
ฟางเฟย ตัวเอก
ไม่เป็นไร จริงๆ เจ้าอย่าดื้อนักเลยให้ข้าช่วยเถอะ
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เฮ้ยก็ได้ๆถ้าให้เจ้าช่วยรักษาบาดแผลข้าก็ได้
ฟางเฟย ตัวเอก
ถ้าอยากถามเจ้าว่า มันมีเรื่องอันใดกันหรอทำไมเจ้าถึงวิ่งหนีตายหัวสักหัวชนมาแบบนี้
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เจ้าจะรู้ไปทำไมมันไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องรู้ มันเป็นเพราะข้า จะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ
ฟางเฟย ตัวเอก
เดี๋ยวนั้นหรอกเหรอ ให้ข้ารู้หน่อยนะ รับรองถ้าจะไม่บอกผู้ใดเด็ดขาดมีค่าเท่านั้นที่รู้เพียงคนเดียว
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
Little เจ้าจะล่วงรู้ไปทำไม ในเมื่อมันเรื่องของข้า เจ้าไม่เคยได้ยินหรือไงว่า เรื่องส่วนตัวของผู้ใดถ้าเขาไม่อยากให้ล่วงรู้ก็ไม่สมควรที่จะล่วงรู้ เจ้าจะสอดรู้สอดเห็นไปทำไม
ฟางเฟย ตัวเอก
นี่เจ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นคนสอนรู้สัตว์เห็นเรื่องของเจ้าอย่างนั้นหรอ มันจะมากเกินไปแล้ว ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ เจ้าจะมาโวยใส่ข้าทำไม
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เฮ้ยช่างเถอะ ข้าไม่อยากเถียงกับเจ้า ว่าตั้งแต่ว่าเจ้า มีนามชื่อว่าอะไรล่ะ
ฟางเฟย ตัวเอก
เข้าหรอ ค่า ชื่อฟางเฟย สิ่งที่เจ้าควรจะรู้ไว้ซะ ว่าข้าคือองค์รัชทายาทของที่นี่
ฟางเฟย ตัวเอก
แล้วเจ้าล่ะ เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยว่าเจ้าชื่ออะไร
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เธอหรอ ข้าชื่อ เซียนลู่เฉิน ถ้าถูกคนตามมึงฆ่ามาน่ะ ข้าจึง บาดเจ็บและหนีหัวทุบหัวซนแบบนี้ล่ะ ข้าขอบใจ ๋ยากมาก ที่ท่าน เป็นความกรุณาที่ช่วยกระหม่อม
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้า ชื่อ เซียน ลู่เฉิงอย่างนั้นหรอ ถ้าเข้าใจละ งั้นจะพักผ่อนเถอะ ข้าจะไปเตรียมยามาให้เจ้า
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ไม่มีอะไรแล้วกระหม่อมจะพักผ่อน เพิ่งต้มยาเสร็จท่านก็เอามาให้ข้าก็แล้วกัน
ฟางเฟย ตัวเอก
ได้เดี๋ยวข้าจะเอามาให้เจ้าก็อยู่นอนพักรอที่นี่แหละ ห้ามออกไปเดินเพ่นพ่านเด็ดขาด
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เดี๋ยวจะถ่ายยาก ก่อนท่านจะไป ข้าขอเตือนอะไรท่านไว้อย่างนะ ถ้าเป็นไปได้ ถ้าท่านอยากให้ค่ารักษาอยู่ที่นี่ต่อแล้วก็ ท่านจงอย่าบอกผู้ใดว่าข้าอยู่กับท่านก็ได้หรือไม่
ฟางเฟย ตัวเอก
ได้ๆถ้าให้สัญญาเจ้า ว่าข้าจะไม่บอกเรื่องนี้กับผู้ใดว่าเจ้าอยู่กับข้า
ตอนที่ 2
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ได้ข้าจะเชื่อท่าน ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็น่าจะวางใจท่านได้บ้าง
ฟางเฟย ตัวเอก
ได้ๆ เจ้าวางใจข้าเถอะ เรื่องนี้จะไม่เพ่งพายออกไป มีแต่เพียงค่าเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าอยู่กับข้า
ลู่หยาง องครักษ์พระเอก
องค์รัชทายาทพะยะค่ะ มีคนมาพะยะค่ะ
ลู่หยาง องครักษ์พระเอก
อะไรกันมีคนมาอย่างนั้นหรอ งั้น เจ้านอนพักเถอะเดี๋ยวข้าจะนำไปเอายามาให้เจ้ากิน แล้วเจ้าก็อยู่นิ่งๆเงียบๆไม่ต้องพูดอะไรถ้าไม่ใช่ข้าหรือคนของข้าเข้ามาเราก็ห้ามต้อนรับก็แล้วกัน
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ได้ข้าจะฟังตามคำสั่งท่าน ท่านไปเถอะไม่ต้องห่วงข้า
ฟางเฟย ตัวเอก
พวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่ พวกเจ้ามีอะไรกัน
เหล่าทหารในวัง
คือองค์รัชทายาทกระหม่อมพวกกระหม่อมคิดว่ามีคนร้ายบุกเข้ามานะพะยะค่ะ ก็เลยมาตรวจตรา
ฟางเฟย ตัวเอก
อ๋องั้นเหรอ ที่นี่ข้าไม่เห็นมีอะไรนี่นา พวกเจ้าตาฝาดแล้วมั้ง ไปเถอะไปเถอะไม่มีอะไรหรอกนอกนี้เป็นห้องเก็บของของข้าน่ะ ข้าเข้ามาเก็บของข้างในน่ะนะ ไม่มีอะไรหรอกพวกเจ้าไปกันเถอะตามฝ่ายกันแล้วแหละพวกเจ้าน่ะ ไปชิวๆ
ลู่หยาง องครักษ์พระเอก
เอ้าพวกเจ้ายืนบื้อกันอยู่ทำไมเล่าองค์รัชทายาทไล่พวกเจ้าแล้วนี่นา ไปสิไปสิ ไป
เหล่าทหารในวัง
ก็ได้ก็ได้องค์ราชทายาทองครักษ์ถ้าท่านมีอะไรท่านบอกพวกข้า มาได้เลยนะพวกข้าจะมาช่วยท่านทันที
ลู่หยาง องครักษ์พระเอก
แม่พวกเจ้าคิดว่าองค์รัชทายาทสู้คนร้ายไม่ได้หรือยังไงเล่าเจ้าอย่าลืมนะว่าองค์รัชทายาทก็เป็นงานยุทธเพลงยุทธเหมือนกันเจ้าก็อย่าลืมซะล่ะเฮ้ยพวกเจ้านี่ ทำพวกข้าตกใจหมด
ในคืนกลางดึกเซียนลู่เฉิง เขาได้ตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นคนเข้ามาในห้องของเขาเขาจึงคว้ามีดและดาบวิ่งเข้าไปหาคนที่กำลังจะจู่โจมเข้ามาในห้อง และแล้วทำให้เขาตกใจ เมื่อได้พบว่าเป็นองค์รัชทายาทนั่นเอง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
นี่เจ้า เข้ามาทำไม กันกลางดึกๆดื่นๆแบบนี้ จะไปกลัวตายหรือยังไง เจ้าเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ ถ้าเผลอๆ ถ้าไม่ใช่เจ้า ข้าคงฟันคอขาดไปแล้วกระมัง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
อยู่เฉยๆมีคนมา ก็เงียบปากซะ ว่าจะทายาทถ้าเงียบปากซะนะ
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าหนี้ เจ้าปิดปากข้าทำไมกันนะเนี่ย แล้วเจ้าคิดว่ามีใครมาอย่างนั้นหรอ กลางดึกจะมีใครมาเช่นนี้แล้ว ก็มีแต่ค่าเท่านั้นแหละที่เข้ามานั่นน่ะ
ฟางเฟย ตัวเอก
นี่เจ้าปล่อยข้าก่อนได้ไหม ค่าค่าหายใจไม่ออกเจ้ากอดนั่นเกินไปแล้ว
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ได้ องค์รัชทายาทข้าจะปล่อยท่าน แต่ท่านต้องเงียบก่อน ห้ามเสียงดังเด็ดขาด แล้วข้าจะ บอกท่าน
ฟางเฟย ตัวเอก
อะไรกัน ที่ข้าเข้ามานี่ข้ามาดูบาดแผลของท่านนะ ถ้าเอายามาให้เจ้าแล้วข้าก็จะไป
ทันใดนั้น เซียน ลู่เฉิน ก็ได้ยิน เสียงมีคนอยู่ด้านนอกห้อง และทั้งมือของเขาอีกด้านหนึ่ง ได้จับดาบเอาไว้แน่น แล้วมืออีกข้างนึงได้โอบกอดองค์รัชทายาทไว้
ฟางเฟย ตัวเอก
นี่เจ้าเจ้าปล่อยข้านะเจ้าปล่อยข้า
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะไม่งั้น
ฟางเฟย ตัวเอก
ไม่งั้นทำไมไม่งั้นจะทำอะไรข้าข้าปล่อยนะ
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าจะฆ่าข้างั้นหรองั้นเจ้ากับครอบครัวเจ้า โดนประหาร เจ้าโชคโคตรเชียวนะ
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ถ้าท่านไม่อยากตายท่านก็จงเงียบซะ
ลู่หยาง องครักษ์พระเอก
มีอะไรหรือเปล่าพะยะค่ะองค์รัชทายาทอยู่ที่ใด
ฟางเฟย ตัวเอก
เปล่าๆไม่เป็นอะไรข้าแค่ตกใจมีแมลงสาบนิดหน่อยนะ เออแค่เข้ามาเก็บของมาเอาของนะเจ้าไม่มีอะไรหรอกแล้วเจ้าไปกันเถอะ เดี๋ยวๆข้าก็กลับห้องแล้วล่ะ
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เจ็บนะองค์รัชทายาทนิท่าน ท่านกัดมือข้าอย่างนั้นเหรอ ข้าไปทำอะไรท่าน ข้าแค่ปิดปากท่านเท่านั้นไม่ให้ท่านเสียงดัง ท่านอยากจะโดนจริงๆใช่ไหมเนี่ย
ทันใดนั้น เซียนลู่เฉิง ก็พูดด้วยความหมั่นไส้ ด้วยความรำคาญ เขาก็เลย โอบกอดองค์รัชทายาทไว้กับตัว แล้วก็จูบปาก 1 ครั้ง โดยที่ไม่ให้องค์รัชทายาทได้เปิดปากพูดอีก
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าๆเจ้าจูบข้ามันหมายความว่ายังไง เถอะเจ้า
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าทำแบบนี้เจ้าต้องรับผิดชอบข้านะ เสียแรงที่ข้าช่วย เจ้าเฮ้ยคนถอยหลังเจ้า ข้าไม่น่าช่วยเลย หยุดนะหยุดนะ พอได้แล้ว ปากก็ช้ำหมดแล้วมั้ง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ทอดพระองค์ไม่หยุดพูดกระหม่อมจะทำอีกกระหม่อมจะจูบท่านอยู่แบบนี้จนกว่าท่านจะหยุดพูด
ฟางเฟย ตัวเอก
ได้ๆๆถ้าสงบแล้วเจ้าปล่อยข้า แล้วเรื่องที่เจ้าถูกฆ่าเจ้าจะชดใช้ข้ายังไง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ถ้าไม่มีเงินชดใช้ให้ท่านหรอกก็แค่จูบเท่านั้น ทำไม ท่านเขินข้าเหรอ หน้าท่านแดงหมดแล้ว ข้าก็เพิ่งรู้นะว่าองค์รัชทายาทอย่างท่าน เมื่อโดนใครจูบสักคน ท่านจะหน้าแดงเช่นนี้อย่างนั้นหรอ
ฟางเฟย ตัวเอก
ข้าวเปล่านะข้าไม่เคยโดนใครจุทั้งนั้นก็มีแต่เจ้านั่นแหละ บังอาจ เจ้าบังอาจมาถูกฆ่า โดยไม่ได้รับอนุญาต
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ทำไมหรือว่าอยากโดนอีกรอบอ่ะ ถ้าที่หน้าแดง เหมือนลูกมะเขือเทศเลย โอ๊ตสุดท้ายยากท่านจะปิดหน้าค่าทำไมแล้วท่านปิดหน้าตัวเองหนีข้าเพื่ออะไรก็มันจริงๆนี่นา ท่านน่ะ แก้มแดงหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลยอ่ะ
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้านี่มันเจ้าหัวเราะใส่ข้างนั้นหรอ
ฟางเฟย ตัวเอก
ถ้าไม่ยุ่งกับเจ้าแล้วข้าจะกลับเข้าห้องแล้ว เนี่ย ยาอยู่บนโต๊ะ เจ้าก็กินซะนะ ถ้ากลับห้องแล้ว
ทันใดนั้นเซียนลู่เฉิงก็ได้คว้าเมื่อองค์รัชทายาทไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้องค์รัชทายาทดูเหมือน ทำท่าจะจูบอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทำแค่ยื่นหน้ามองเข้าหา
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ท่านรีบมานะ ถ้ายังไม่หายดี ช่วงนี้ ท่านก็รีบหายามาให้ข้ากินก่อนก็แล้วกัน ส่วนหน้าแดงของท่าน ข้าจะลองเก็บเอาไว้คิดก็แล้วกัน ว่าจะชดใช้ให้ท่านยังไงดี
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้านี่มัน ถ้าไปแล้ว
องค์รัชทายาทได้เดินออกมาจากห้องของเซียนลู่เฉิง แต่ องค์รัชทายาทนั้น น่าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศจริงๆ แล้วก็ดูแอบเขินเล็กน้อย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็แอบยิ้มที่มุมปาก แล้วก็พูดขึ้นมาว่า
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าคนบ้าเจ้าคนถ่อย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาจุค่าไม่ทราบ จริงๆเลย ถ้าง่วงนอนแล้ว กลับห้องดีกว่า เฮ้ยทำไมต้องคิดเรื่องนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทำแบบนี้ข้าก็เขินเป็นเหมือนกันนะ
เมื่อองค์รัชทายาทได้กลับเดินเข้ามายังห้องของตัวเอง แล้วเขาก็นอนคิดคิดถึงเรื่องเมื่อกี้นี้ ไป เมื่อสักครู่จนทำให้องค์รัชทายาทนั้นรู้สึกหัวใจเต้นแรง ผิดปกติ เขาคิดว่าสิ่งการกระทำของ เซียนลู่เฉินมันหมายความว่าอย่างไร องค์รัชทายาทนั้นนอนหันซ้ายหันขวาคิดไปคิดมา ตัวเองก็มัวแต่คิดแต่นอนไม่หลับเมื่อนึกถึง ภาพภาพนั้นขึ้นมาบนหัว ของตัวเอง
ตอนที่ 3
ต่อจากความเดิม หลังจากที่องค์รัชทายาทนั้นได้วิ่งออกมาจากห้อง ของเสียลูกเชิง เขาก็ได้ล้มตัวนอนและคิดเรื่องเมื่อสักครู่นี้อยู่บนหัว นอนไปนอนมา เขาก็นอนไม่หลับจนเขาต้องลุกขึ้นมานั่งอยู่กับโต๊ะแล้วบอกให้องครักษ์ของตัวเองได้นำเหล้ามา 1 ไหเพื่อมานั่งกินแล้วให้ลืมมันซะ หลังจากนั้นเขาก็หลับไป กินจนเมา ทันใดนั้น เซียนลู่เฉิง ก็ได้เดินเข้ามา แล้วองครักษ์ได้เห็นเขาเดินเข้ามายังห้องขององค์รัชทายาท เขาจึง บอกให้องครักษ์ออกไป แล้วส่วนองค์รัชทายาทนั้นเขาก็อุ้มขึ้นที่นอนแล้วห่มผ้าให้แต่ท่านใดนั้น องค์รัชทายาทกับดึงตัวเขาโน้มลงไปกับที่นอน แล้วทำให้ เชื้อรู้อย่างนั้น ต้องตกใจ จากสิ่งที่ญาติได้ทำ ตรงราชทายาท แต่ก็ดูเหมือนจะ ทำแบบนั้น เกษียณรู้อย่างแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ทำสุดท้ายองค์ราชทายาทนั้นก็ได้นอนหัวทิ่มตกลงไป กับแขนของเซียน และนอนกอดจนถึงรุ่งเช้า
ทันใดนั้นเซียนลู่เฉิงก็ได้กล่าวพูดถึงขึ้นมาว่า
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เฮ้ยเศร้าเนี่ยนะ เมาหัวราน้ำแบบนี้คิดอะไรของเจ้าละเนี่ย ตัวหนักเป็นบ้าเลยมาทับค่านี่แขนหักแล้วมั้ง ลูกก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ สุดท้ายข้าก็ต้องยอมปล่อยให้เจ้านอนถึงเช้าเนี่ยนะ เฮ้ยจริงๆเลย คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ตัวหนักชะมัด
ทันใดนั้นเซียนลู่เฉิงก็ได้ยินเสียงองค์รัชทายาทบ่นพึมพำอยู่ข้างๆหู ได้ยินเสียงองค์รัชทายาทบ่นขึ้นมาว่า
ฟางเฟย ตัวเอก
อะไรกันทำไมต้องเป็นเจ้านะเจ้าเจ้าจูบข้า เจ้าต้องชดใช้เจ้าคนบ้า เศร้าเนี่ยนะ ข้าจะตีเจ้า ข้าอยากตีเจ้าจริงๆ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาถูกฆ่า เจ้าคนบ้าคนบ้า
เสื้อลูกเฉิงก็ได้ยินที่องค์รัชทายาทได้กล่าวเมื่อกี้นี้เขาจึงแอบยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นว่า
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เศร้าเนี่ยนะ ขนาดเมายังจะบ่นใส่ข้าอีกอย่างนั้นหรอ ข้าไม่ได้เป็นคนผิดซะหน่อย ก็เจ้าต่างหากถ้าเจ้าไม่ส่งเสียงดัง ข้าจะจูบเจ้าหรือไง แต่ดูไป เจ้าก็น่ารักไม่ใช่เล่นเลยนี่นา จะเอาไว้เถอะค่อยมาคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง ข้าก็คงต้องปล่อยให้เจ้านอนนั่นแหละ เขาให้ข้ามาสู้รบตบตีกับเจ้าตอนนี้ก็คงจะไม่ได้หรอกกระมัง เจ้าเมาขนาดนี้ เจ้าคงสู้ข้าไม่ได้หรอก องค์รัชทายาทอย่างเจ้าจะสู้อะไรกับคนอย่างข้าได้
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ข้าจะปล่อยให้เจ้านอนแขนข้าวไปก่อนเถอะ ไว้เจ้าตื่นเมื่อไหร่ ข้าค่อยคิดบัญชีกับเจ้าที่เจ้านอนทับข้า แขนข้าหักหมดแล้วละมั้ง กอดแน่นซะขนาดนี้ ถ้าจะอึดอัดตายอยู่แล้วเนี่ย ทำไม ต้องเป็นคนอย่างเจ้าด้วยนะที่ข้าต้องยอมให้เจ้ามานอนแขนข้าเนี่ย เฮ้ย เสียงรู้เฉยนะเสียงลู่เฉิงเจ้าจะใจอ่อนกับองค์รัชทายาทไม่ได้ ภารกิจข้ามีต้องทำ ถ้าจะชักช้าไม่ได้ ภารกิจข้าจะต้องเสร็จให้เร็ววัน แต่ตัวเจ้า เจ้าอย่าโกรธข้าเลยนะ ที่ข้าทำแบบนี้ เพราะข้าฝ่าฝืนคำสั่งไม่ได้ ข้าขอโทษเจ้าด้วย ที่ข้าต้องปลงพระชนม์พ่อของเจ้า ถือสิว่าจะไม่ได้ยินอะไรจากที่ข้าพูดก็แล้วกันนะ เจ้าจงลืมมันซะ
วันเวลา คืนผ่านไปนะรุ่งเช้า
ฟางเฟย ตัวเอก
อะไรกัน พี่เจ้า เจ้ามานอนอะไรในห้องข้า แล้วนี่ มันหมายความว่ายังไง เจ้ามานอนเตียงข้าเจ้าเจ้าทำอะไรข้าเจ้าคนชั่ว
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ข้าต้องหักแล้วมั้ง พี่ต้องถามเจ้า ว่าเมื่อคืนนี้เจ้าล่วงเกินอะไรข้าไว้บ้าง คนอย่างเจ้าน่ะเมายังไม่สร่างเลยใช่ไหมเนี่ย
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
อะไรข้าเมาตรงไหน ถ้าไม่ได้เมานะ แล้วอีกอย่าง แล้วเจ้ามานอนอะไรในห้องข้า เจ้าบอกว่าข้าเป็นคน ทำอะไรเศร้าอย่างนั้นหรอ เจ้าบ้าไปแล้วมั้ง คนอย่างเศร้า ใครเขาอยากลูบไล้กันล่ะ เนื้อตัวเจ้ามีแต่บาดแผล ข้าไม่สนใจหรอก
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เธอมั่นใจเหรอ ว่าเจ้าไม่อยากลูบไร้ค่า แล้วที่เจ้านั่งข้องฆ่าเมื่อคืนนี้คืออะไร เจ้าล่วงเกินค่า เป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ พระเจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้คิดอะไรกับข้า แล้วเจ้ามานอนกอดข้าทำไม เจ้าของนี่มัน
ฟางเฟย ตัวเอก
อะไรกันก็ข้าไม่รู้ว่าเจ้าอยู่ในห้องนี้นะ ข้าก็เลยต้องนอนกอด เอาเป็นว่าเรื่องเมื่อคืนถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกันเจ้าอย่าใส่ใจเลย
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ไม่ได้คนที่ต้องชดใช้คือเจ้าข้าจะต้องคิดบัญชีกับเจ้า โทษฐานเจ้าล่วงเกินค่า คนอย่างเจ้าเนี่ยนะไม่มีดีหลายอย่างอายจริงๆ
ฟางเฟย ตัวเอก
แล้วเจ้าจะมาถือสาอะไรคนอย่างข้าเล่าก็ข้าเมานี่นา เจ้าบอกว่าข้า ไม่ไร้ยางอายอะไรอย่างนั้นหรอ หนอยแน่ เจ้านี่มัน
ฟางเฟย ตัวเอก
แล้วจะทำไม เราเป็นแผลตัวข้า มันเป็นหนักหัวเจ้าหรือไง ใคร ใครสั่งให้เจ้ามาดูล่ะ ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้ามาดูแผงบนตัวข้าซะเมื่อไหร่ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับแผลเหมือนตัวข้านะ ถ้าเจ้าไม่อยากมองมัน คนละยังอายอย่างเจ้า ไม่มีสำหรับสำนึกหรอกนะ ถึงเจ้าจะเป็นองค์รัชทายาทก็เถอะ ข้าไม่สนหรอก
ฟางเฟย ตัวเอก
คนบ้า อย่างงั้นเหรอ
ทันใดนั้นองค์รัชทายาทและเซียนลู่เฉิง ก็ได้ทะเลาะกัน มีปากเสียงกัน จนทำให้เขาทั้งคู่ล้มทับกัน และจูบปากกันโดยไม่ได้ตั้งใจ จนทำให้ เซียนลู่เฉิง มีความรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก จนทำ ให้เซียนลู่เฉิงนั้น ได้ทำสิ่งที่เขาไม่อยากทำ ทันใดนั้นเซียนลู่เฉิง ก็ได้กระชากองค์รัชทายาท ขึ้นที่นอน และหลังจากนั้น เขาก็ลูบไล้ร่างกาย ทั่วร่างกาย ขององค์รัชทายาท และสีเสื้อองค์ละสุดท้ายญาติออกจากกัน ทันใดนั้น เขาก็ได้สุข อีกครั้ง และจับแขนองค์รัชทายาทถึงกับที่นอน ใช้เชือกมาถึงกับที่นอน จนทำให้องค์รัชทายาทนั้นได้ตกตื่นกลัวแต่สิ่งที่เสีย เชิญได้ทำกับเขา จากนั้นเซียนลู่เฉิงก็ได้ทำตอบสนองความต้องการของตัวเองให้กับองค์รัชทายาทได้รู้รสชาติ แต่สิ่งเหล่านั้น มันทำให้องค์รัชทายาทนั้น ต้องตกใจ หัวใจเต้นแรงผิดเ ผิดปกติ มันทำให้องค์รัชทายาทนั้นมีอารมณ์มากขึ้นยิ่งกว่าเดิม โดยที่องค์รัชทายาทไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงลู่เฉิงนั้นได้ใช้ปากจูบ องค์รัชทายาทไว้โดยไม่ให้เขาร้องมันออกมาโดยทำให้ผู้คนไม่แตกตื่น จนทำให้เขาทั้งคู่เสร็จ ตอบสนองความต้องการของตัวเองจนเสร็จ ทั้งคู่
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
เจ้า เห็นอะไรไหม ข้าขอโทษนะ ที่ข้าทำแบบนั้นกับเจ้า ถ้าทำไปด้วยความโมโหของข้า ถ้าเจ้าไม่ให้อภัยข้าก็ไม่เป็นไร ข้ายินดีชดใช้
ฟางเฟย ตัวเอก
เจ้าเจ้าชดใช้ข้ายังไง เจ้าพวกเจ้าค่ะ เจ้าจะรับผิดชอบค่าแบบไหน ต่อไปข้าก็คงไม่มีหน้าไปเจอหน้าผู้ใดอีก เจ้าจะไปไหนก็ไป ถ้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า คนโฉดชั่วอย่างเจ้า คนใช้ทรามอย่างเจ้า ถ้าไม่อยากเห็น
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ได้ ข้าจะออกไป ก็ขอโทษนะ ที่ข้าทำกับเจ้าแบบนี้ ข้าไม่ชอบให้ใครมาดูถูกข้า ทำไปเพราะความโมโห ที่ข้าทำรุนแรงกับเจ้า ข้าไม่เคยคิดจะทำร้ายเจ้า แต่ข้าขอให้เจ้าเชื่อว่า สิ่งที่ข้าทำวันนี้ มันอาจจะไม่ร้ายแรงสำหรับข้าแต่มันร้ายแรงสำหรับเจ้า ถ้าไม่มีอะไร ถ้าจะชดใช้ให้เจ้าให้หมดเลย ขอเพียงแค่ให้เจ้าหายโกรธข้าก็พอ
ฟางเฟย ตัวเอก
เดี๋ยวฝันเฟื่องไปเลยนะ คนโสดอย่างเจ้าข้าไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด ออกไปซะ แล้วนี่ยาเจ้า ถ้าเจ้าหายดีแล้ว เจ้าคนกลับที่ของเจ้า อย่ามายุ่งกับข้าอีก
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ได้ ถ้าเจ้าต้องการ ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการให้ข้าอยู่ ข้าก็จะไป ขอบคุณมากนะ โอ๊ตสุดท้ายญาติที่ท่านช่วยเหลือข้า ขอบคุณจริงๆ ช่วยชีวิตนี้ ถ้ามีโอกาสทดแทนให้ท่าน ข้าจะมาทดแทนให้ตัวเจ้าเอง
เซียนลู่เฉิง พระเ ก
ทันใดนั้นเซียนลู่เฉิงก็ได้ออกจากห้องและหยิบยาไปโดยที่ไม่หันกลับมามองว่าจะทายาทอีกเลย เขาชอบเป็นคนใจเย็นเย็นชานัก ทันใดนั้นเขาก็เดินเข้าห้องของตัวเองไปแล้วเขาคิดถึงเรื่องที่เขาได้ทำกับโอ๊ตสุดท้ายญาติ เขาได้คิดถนัดแล้วว่า เขาเป็นคนผิดจริงๆ เขาได้เขียนจดหมาย 1 ฉบับ วางอยู่บนโต๊ะ เขียนขึ้นมาว่า ครั้งนี้ เจ้าเป็นคนช่วยฆ่าครั้งสุดท้าย แล้วขวดยานี่ ขอบคุณเจ้ามาก เช้ารุ่งขึ้นมา เจ้าจะไม่เห็นค่าอีก ข้าขอโทษนะ แล้ว เป็นของที่ข้าต้องชดใช้ให้เจ้า หนี้ เป็นปิ่นปักผมของท่านแม่ของข้า ข้าเก็บไว้ ค่ายกให้เจ้า เป็นของแทนใจ เมื่อเจ้าเห็น เจ้าจงนำเก็บไว้ ไว้เป็นของแทนใจจากข้าก็แล้วกัน หรือไม่ถ้าเจ้าไม่ต้องการมันเจ้าก็โยนทิ้งมันไปซะ เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับเจ้า จดหมายฉบับนี้ เป็นจดหมายเพียงฉบับเดียวที่ข้าให้เจ้าอ่าน หลังจากนี้ เจ้าจะไม่เจอข้าอีก ขอบคุณนะของรัชทายาท ที่ท่านให้ ค่า ดูแลค่ามาตลอด ถ้าจะไม่อยู่ให้ท่านต้องกลุ้มใจอีกนะ
ทันใดนั้น เซียนลู่เฉิง ก็ได้ออกจากห้องไปกลางดึกและปิดผ้าคลุมสีดำไว้แล้วมีจดหมาย กับปิ่นปักผมวางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งทำให้องค์รัชทายาท ให้เขาได้รับรู้ เขาได้จากไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่มีผู้ใดรู้ ว่าเขาไปที่ใดองค์รัชทายาทก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเขาหายไปที่ใด เหลือแต่เพียงกลิ่นปากของเก็บทิ้งไว้ให้เป็นต่างหน้า
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
องค์รัชทายาทพยะค่ะ ไม่ทราบว่า คุณชายเซียนไปไหนหรือพะยะค่ะ
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
ไม่รู้สิ แล้วเขาไปไหน ทำไมถึงไม่มีใครรู้ ว่าผู้ชายเซียนไปที่ใด แล้วในห้องล่ะเขาอยู่ไหม
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
ไม่มีพะยะค่ะ ไม่อยู่นะพะยะค่ะ เหลือแต่แค่เพียงจดหมายฉบับนี้เพียงฉบับเดียว แล้วปิ่นปักผมที่วางไว้อยู่บนโต๊ะพะยะค่ะ แสดงว่า สมัยฉบับนี้คงจะหมายถึงองค์รัชทายาทไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทจะแกะอ่านมันเลยไหมพี่ค่ะ
ฟางเฟย ตัวเอก
ได้ ข้าจะอ่านมันเอง แล้วปิดปักผมนั่นล่ะ ดูเหมือน เขาน่าจะทิ้งไว้ ให้ข้าอย่างนั้นหรอ
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
อาจจะเป็นไปได้พะยะค่ะ อาจจะเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้องค์รัชทายาทได้เปิดอ่านมันแล้วเป็นปากผมนั่นอาจจะเป็นของเขา ที่ให้กับองค์รัชทายาทไว้มากกว่า กำลัง องค์รัชทายาท
เวินเจีย องครักษ์ตัวเอก
ถ้าเข้าใจแล้ว จะออกไปเถอะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
