ริวสะดุ้งตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าสีครามที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆขาวลอยละล่องเบื้องบนทำให้เขารู้สึกงุนงง ปกติแล้วหลังจากนอนดึกเขามักจะตื่นขึ้นมาเจอกับเพดานห้องเล็ก ๆ ที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เขานอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ลมเย็นที่พัดผ่านทำให้เขารู้สึกหนาว ริวค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง มือขยี้ตาอย่างอ่อนแรง

"นี่เราฝันอยู่หรือเปล่าวะ?" เขาพูดกับตัวเองพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ตรงหน้าคือป่าทึบ มีเสียงนกร้องเบาๆ และกลิ่นของดินและใบไม้สดลอยมาตามลม ริวลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายของเขารู้สึกอ่อนแรงผิดปกติ ขาทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างของเขา ริวมองมือตัวเองที่เล็กและบางราวกับมือของเด็ก

"เฮ้ย!" เขาตกใจ รีบวิ่งไปหาบ่อน้ำใกล้ๆ และมองเงาสะท้อนในน้ำ ใบหน้าของเด็กชายที่ผอมแห้ง ผมยุ่งเหยิง และดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสะท้อนอยู่ในน้ำ

"นี่มันอะไรกันวะ!" ริวตะโกนลั่นพลางกระทืบเท้า แต่ความโกรธนั้นไม่ได้ช่วยอะไร เขายืนนิ่งพักใหญ่ ปล่อยให้ลมพัดผ่านพาเอาความเครียดออกไป ก่อนจะพยายามตั้งสติ

“โอเค ใจเย็นก่อน... สรุปคือเราตาย แล้วก็มาอยู่ในร่างเด็กผอมแห้งกระโปกๆ ที่ไหนก็ไม่รู้" เขาพูดกับตัวเอง คำถามเริ่มผุดขึ้นมาในหัว “แล้วที่นี่คือที่ไหน?”

ขณะที่ริวกำลังคิดหาทางออก เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันขวับไปมอง เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนเดินมา แต่ละคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเก่าซอมซ่อ พร้อมถือดาบและขวานแบบโบราณ ท่าทางดุดัน

"ไอ้หนู เจ้าคิดว่ามาซ่อนในป่านี่แล้วจะรอดเหรอ?" ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เสียงหัวเราะข่มขู่ของพวกเขาทำให้ริวรู้ได้ทันทีว่าคงเป็นพวกโจร

ริวยืนเงียบ หัวใจเต้นแรง แต่ความกลัวก็ทำอะไรเขาไม่ได้มากนัก เพราะเขามีอย่างหนึ่งที่พวกนี้ไม่มี—สมองที่เต็มไปด้วยแผนการ

“ไอ้พวกนี้คงไม่ฉลาดเท่าไหร่...” ริวคิดในใจ เขาแกล้งทำเป็นเด็กไร้เดียงสา มองพวกนั้นด้วยตาใส แล้วพูดเสียงเบาๆ “ข้าก็แค่หลงทางมาเอง ท่านพี่ ท่านคงไม่ทำร้ายข้าหรอก ใช่ไหม?”

ชายคนหนึ่งหัวเราะ “ฮ่าๆ เด็กคนนี้นี่ ท่าทางจะมีประโยชน์บ้างนะ เอาไปขายเป็นทาสได้แน่!”

"ทาสเหรอ?" ริวกระซิบในใจ "ไม่มีทางหรอก..."

“แต่พวกเจ้าคงหิวใช่ไหม? รอข้าก่อนนะ! ข้ารู้ว่ามีเห็ดป่าที่กินแล้วมีพลังเหมือนดื่มยาวิเศษอยู่แถวนี้ ข้าเคยเห็นมาก่อนเลย” ริวรีบพูดเร็วๆ แล้วชี้ไปยังทางหนึ่งในป่า พวกโจรหรี่ตามองกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้า

“เอาล่ะเด็กน้อย นำทางไป ถ้าเจ้าโกหก ข้าจะหักขาเจ้า”

ริวยิ้มมุมปาก “ตามมาให้ทันละกัน…”

เขารีบพาพวกโจรเดินเข้าป่าลึก พวกนั้นตามมาหลังจากที่เขาชี้นำทางให้ แต่ทันทีที่เข้าไปลึกพอ ริวก็หยุดทันใด

“เอาล่ะ พวกเจ้าเตรียมตัวเถอะ” ริวคิดพลางใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปหาบ่อโคลนเล็กๆ ที่เขาสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ เขาแกล้งลื่นล้มลงไป ทำให้พวกโจรตกใจและรีบวิ่งตาม พอพวกมันมาถึง ริวก็ทำท่าเหมือนเจ็บปวดลุกไม่ไหว

"เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ โดนโคลนซะแล้ว!" หนึ่งในโจรหัวเราะ

ในขณะที่พวกมันเข้าใกล้ ริวก็พลันพ่นโคลนใส่หน้าพวกมัน แล้วฉวยโอกาสวิ่งหนีออกไปในพริบตา เสียงด่าทอของพวกโจรดังขึ้นตามหลัง แต่พวกมันพลาดเสียแล้ว เพราะริวรู้วิธีใช้ป่ารอบตัวเป็นเครื่องมือหนี

---

ริวหนีรอดมาได้พร้อมกับรอยยิ้มที่พอใจ "กวนตีนขนาดนี้น่าจะเอาตัวรอดได้นานอยู่นะ...แต่ต้องหาที่อยู่ดีๆ ก่อนล่ะ"

ริววิ่งผ่านป่าที่เต็มไปด้วยความหนาแน่นของต้นไม้และเสียงนกร้อง เขาหยุดพักหลังจากไกลออกมาจากพวกโจรได้แล้ว และหอบหายใจจนหูอื้อ ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงของน้ำไหลในระยะไกล เขาเดินตามเสียงนั้นไปจนถึงลำธารเล็ก ๆ ที่มีน้ำใสสะอาด

“เยี่ยม! อย่างน้อยก็ได้ดื่มน้ำ” ริวพูดกับตัวเอง แล้วก้มลงดื่มน้ำอย่างกระหายใจ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากด้านหลัง

“ฮ่าฮ่า! เจ้าน้อยเด็กจะหนีไปไหน?” เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ริวหันไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เขาเป็นชายร่างใหญ่สวมเสื้อผ้าขาดๆ หน้าตาหยาบกร้าน “ดูเหมือนว่าเจ้าจะหลงเข้ามาในที่ที่ไม่ควรอยู่”

“อย่ามาทำตัวโง่กับข้า!” ริวพูดอย่างมั่นใจ แต่ในใจกลับรู้สึกหวาดกลัว

“ไหนบอกว่าพ่อมึงให้มาหาเพื่อนรึ?” ชายร่างใหญ่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าคนแบบเรามีที่นั่งให้เจ้าแค่พวกเรานะ”

ริวหรี่ตามอง เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเข้าไปติดกับดักแล้ว “หรือว่านี่คือที่นั่งของกลุ่มโจร?”

“ถูกต้อง!” ชายร่างใหญ่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างขี้เล่น “และตอนนี้เจ้าคืออาหารมื้อเย็นของพวกเรา”

ริวไม่รอช้า เขาต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ของเขา “อาหารมื้อเย็น? เจ้ากล้าพูดเหรอ? เจ้าคิดว่าพวกเจ้านั่งอยู่ที่นี่เพื่อรอข้าเหรอ?” ริวแสร้งทำเป็นกลัว แต่ในใจเริ่มคิดแผนหนี

“ทำไมเล่า?” ชายร่างใหญ่เริ่มสงสัย “ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่ต้องกลัวแบบนี้หรอก”

ริวชี้ไปทางหนึ่ง “เพราะข้ามีข้อมูลที่จะทำให้พวกเจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น! ข้ารู้วิธีใช้เวทมนตร์และสิ่งที่พวกเจ้าต้องการ”

“เวทมนตร์?” เขาขมวดคิ้ว “เด็กกระโปกอย่างเจ้าจะรู้เรื่องอะไร?”

“ลองฟังข้าก่อน!” ริวพูดเสียงดังขึ้น “ถ้าพวกเจ้าสนใจในข้อมูลที่ข้ามี ข้าสามารถสอนให้พวกเจ้าทำเงินจากการค้าขายและทำให้ชีวิตดีขึ้นได้!”

ชายร่างใหญ่หยุดคิด “เจ้าจริงจังเหรอ? ข้าไม่อยากจะเชื่อ”

“ลองดูสิ! ข้าจะสอนให้พวกเจ้าใช้เวทมนตร์ในทางที่ถูกต้อง ถ้าพวกเจ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ข้าจะเป็นเพื่อนกับพวกเจ้าเอง” ริวพูดอย่างมั่นใจ

ชายร่างใหญ่ทำหน้าครุ่นคิด “ถ้าเป็นจริง พวกเราจะเป็นเจ้าของอาณาจักรเลย”

“แค่ให้ข้าอยู่ในกลุ่มนี้ และข้าจะช่วยพวกเจ้าได้ทุกอย่าง” ริวยิ้มออกมา ทำให้เขาเริ่มได้รับความสนใจ

“เอาล่ะ ลองดู” ชายร่างใหญ่พูดอย่างลังเล “แต่ถ้าเจ้าพูดโกหก ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ”

ริวพยักหน้า “แน่นอน! ข้าจะพิสูจน์ให้ดู”

ในไม่ช้า ริวก็ถูกนำไปที่ฐานที่มั่นของกลุ่มโจร ที่ตั้งอยู่ในเมืองรอสการ์ เมืองที่มีความยากจน แต่เต็มไปด้วยโอกาสในการสร้างสรรค์และการดำรงชีวิต

“ที่นี่คือรอสการ์ สถานที่ที่ทุกคนต้องดิ้นรน” ชายร่างใหญ่บอกขณะนำริวไป

“ข้าจะพาพวกเจ้าทำให้ที่นี่ดีขึ้น” ริวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ขณะที่เขาพยายามคิดแผนในการทำให้ตัวเองอยู่รอดในเมืองนี้

ริวเริ่มสำรวจรอบ ๆ ฐานของกลุ่มโจร เขาพบกับสมาชิกคนอื่น ๆ ที่มีทั้งบุคลิกหลากหลาย ทั้งคนที่ดูเหมือนอันตรายและคนที่ดูสุภาพ

“ถ้าเราเริ่มจากการทำเวทมนตร์ง่ายๆ ที่ทุกคนสามารถใช้ได้ เราอาจจะสามารถสร้างชื่อเสียงในเมืองนี้ได้” ริวคิดในใจ

ริวได้ใช้ความกวนของเขาพร้อมกับความคิดสร้างสรรค์ในการวางแผน เพื่อเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาในเมืองรอสการ์ และนำกลุ่มโจรเข้าสู่เส้นทางที่ไม่เคยมีใครคิดมาก่อน

“นี่แหละคือการเริ่มต้น! จากเด็กกระโปกที่จะต้องดิ้นรน มาสู่การเป็นเจ้าของกลุ่มโจรแห่งเมืองรอสการ์!” ริวพูดกับตัวเองด้วยความหวัง

หลังจากริวได้พบกับกลุ่มโจรในเมืองรอสการ์ เขาตระหนักว่าภารกิจของเขาไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองมีความสามารถในการวางแผนที่อาจช่วยให้พวกเขาเติบโตได้

ริวพยายามใช้ความกวนและอารมณ์ขันของเขาในการสร้างความไว้วางใจกับสมาชิกในกลุ่ม “ฟังนะทุกคน! เราจะเริ่มทำให้ชีวิตของเราดีขึ้น ไม่ใช่แค่การปล้นเฉยๆ!” เขาพูดเสียงดัง ทำให้ทุกคนหันมามอง

“เด็กน้อย! เจ้าคิดว่าเราจะเปลี่ยนจากโจรเป็นพ่อค้าเหรอ?” ชายร่างใหญ่ที่ชื่อว่า “คาร์ล” ถามด้วยเสียงหัวเราะ

“ทำไมไม่ล่ะ? ถ้าเรามีของดี คนก็อยากซื้อ” ริวกล่าวด้วยความมั่นใจ “ข้าเคยได้ยินว่าที่นี่มีตลาดที่ขายสินค้าทุกอย่าง ไม่ว่าเวทมนตร์หรือเครื่องราง เราสามารถสร้างชื่อเสียงในตลาดนี้ได้!”

“แต่เราจะเอาเงินมาจากไหน?” สมาชิกคนหนึ่งถามขึ้น

“ง่ายมาก! เราจะใช้ความสามารถของพวกเจ้าในการหาสินค้า และข้าจะช่วยสอนวิธีทำเวทมนตร์พื้นฐานที่จะทำให้สินค้าเรามีความพิเศษ!” ริวตอบกลับ

ทุกคนเริ่มมองหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ริวรู้ว่าต้องใช้โอกาสนี้สร้างความมั่นใจให้กับพวกเขา “ถ้าเราเริ่มด้วยการหาสมุนไพรหายากและของเวทมนตร์พื้นฐาน พวกเราก็จะสามารถขายให้กับพ่อค้าในเมืองได้!”

ริวเริ่มอธิบายแผนการให้ทุกคนฟัง พร้อมกับวางแผนในใจว่าจะใช้แผนไหนในการสร้างผลกำไรจากกลุ่มโจรนี้ เขารู้ว่าต้องทำให้พวกเขาเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“สมุนไพรมีลักษณะเฉพาะและบางอย่างอาจมีคุณสมบัติพิเศษ” ริวพูดพลางนึกถึงข้อมูลที่เขาเคยอ่านเกี่ยวกับสมุนไพรจากโลกเก่า “ข้าเคยเห็นข้อมูลในเว็บไซต์เกี่ยวกับสมุนไพรที่มีคุณค่าที่สุดในภูมิภาคนี้ ข้าจะพยายามหาสมุนไพรที่มีคุณสมบัติคล้ายคลึงกัน”

“เจ้าจริงจังเหรอ? เด็กกระโปกแบบเจ้าจะรู้เรื่องอะไร?” ชายร่างใหญ่ท้าทาย

“ลองฟังข้าก่อน! ข้าจะช่วยพวกเจ้าค้นหาสมุนไพรที่มีค่าเหล่านี้” ริวตอบเสียงมั่นใจ

“เอาล่ะ ลองดู” คาร์ลตอบด้วยความลังเล แต่ด้วยความมั่นใจที่ริวแสดงออกมา เขาจึงเริ่มได้รับความไว้วางใจ

หลังจากนั้น สมาชิกทุกคนเริ่มเตรียมตัวเดินทางไปยังป่าใกล้เมืองรอสการ์เพื่อหาสมุนไพรหายากที่ริวพูดถึง เมื่อพวกเขาเดินทางถึงป่า ริวรู้สึกว่าความตื่นเต้นในใจเพิ่มมากขึ้น เขาเห็นโอกาสในการพิสูจน์ตัวเองและเปลี่ยนชีวิตของพวกโจรได้

เมื่อถึงจุดที่มีสมุนไพรขึ้นอยู่ ริวเริ่มสังเกตและวิเคราะห์ลักษณะของต้นไม้ เขาใช้แนวคิดการแก้ปัญหาที่เขาเคยใช้ในโปรแกรมมิ่ง เพื่อประเมินว่าควรเก็บสมุนไพรไหน

“สมุนไพรนี้มีคุณสมบัติพิเศษ!” ริวพูดพลางชี้ไปที่ต้นไม้ “เราต้องเก็บมันให้ได้! และสมุนไพรอีกต้นนั้น มีคุณสมบัติในการรักษา!”

สมาชิกในกลุ่มเริ่มทำตามคำแนะนำของเขา ริวยิ้มออกมาเพราะเขารู้ว่าแผนของเขากำลังเริ่มต้นอย่างราบรื่น และเขาเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในกลุ่มโจร

“พวกเจ้าเห็นไหม? การทำงานร่วมกันจะทำให้เราเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่ง!” ริวพูดด้วยเสียงที่มุ่งมั่น

หลังจากที่พวกเขาเก็บสมุนไพรได้มากพอ พวกเขาเริ่มเดินกลับไปยังเมืองรอสการ์ด้วยความรู้สึกมั่นใจ

“เราจะนำสิ่งเหล่านี้ไปขาย!” ริวตะโกนอย่างมีความหวัง

“ถ้าขายได้จริงๆ ก็จะได้เป็นโจรที่รวยที่สุดในเมือง!” สมาชิกคนหนึ่งพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

“และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของเรา!” ริวพูดและยิ้มให้กับความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า