รับของโจร
อารัมภบท
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนขึ้นเพื่อความบรรเทิง ทุกรายละเอียดในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนบุคคลในรูปไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง โปรดอ่านเพื่อความบรรเทิงและไม่แสดงความคิดเห็นที่ส่อเสียด พาดพิง และเสร่อนะคะ
คำเตือน : เป็นนิยายชายรักชายมีการใช้คำพูดหยาบคาย มีการกระทำที่ไม่เหมาะสมไม่สมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง มีเลือด การฆาตรกรรม โศกนาฏกรรม การคิดฆ่าตัวตาย การแก้แค้น ฯลฯ โปรดมีวิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ
**ตั้งสติดี ๆ อ่านให้ครบทุกตัวอักษร**
ใครกันคือคนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ลง?
นัยน์ตาสีรัตติกาลหม่นจ้องมองไปยังสภาพของศพเบื้องหน้าอย่างเวทนา
สภาพศพถูกยิงเข้าที่กลางศรีษะจนทะลุกลวงโบ๋ด้วยปืนลูกซองไม่ต้องตรวจสอบก็รู้ว่าเป็นนัดที่ทำให้คนผู้นี้เสียชีวิต ตามร่างกายยังพบรอยช้ำมากมายคล้ายมีการต่อสู้ คาดว่าถูกยิงในห้องครัวแล้วลากมายังห้องทำงานเพราะมีการพบรอยเลือดคล้ายลากของหนักเปรอะเป็นวงกว้าง
เหล่าตำรวจได้เบาะแสอยู่อย่างเดียว...คือพบผิวหนัง บาง ๆ อยู่ใต้เล็บของผู้เสียชีวิต
ขณะนี้กำลังส่งตรวจสอบดีเอ็นเอ
เทวินทร์
ไอการันต์ ไอเจษ ไอไต้
เทวินทร์
มึงรู้ใช่มั้ยว่าคดีนี้มันสำคัญแค่ไหน
เทวินทร์
ถ้าเกิดเราจับผู้ร้ายไม่สำเร็จอาจ...โดนสั่งเก็บเลยก็ได้
ไต้ฝุ่น
แล้วมันไม่คิดว่าเราจะเหนื่อยหน่อยรึไงเนี่ย ห่ารากเอ้ย!
พันตำรวจตรี เทวินทร์ อัครวรกุล
อีนิกม่าร่างใหญ่ที่มีศักดิ์เป็นถึงสารวัตรเลือดเดือดที่ปราบเสือมานักต่อนัก ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความสามารถหนักหนา
แต่เหตุไฉนบัดนี้กลับต้องมาอยู่กับคดีฆาตรกรรมที่แม้แต่เสี้ยวของความคิดเขายังไม่เคยคิดที่จะเป็นเจ้าของคดี?
เพราะแค่ไอแก่คนนึงเห็นว่ามันเกี่ยวกับโจรพันธุ์เสือก็ให้เขามาเป็นเจ้าของคดีสะละ!
เทวินทร์
น่าตบให้กระบาลแยก...
ได้แต่กัดฟันกรอดจนกรามขึ้นเป็นสันอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเถียงเหี้ยอะไรพวกแม่งนั่นไม่ได้เลย
ถึงเขาจะงัดเหตุผลออกมาใช้แค่ไหนก็ไม่เคยฟัง
เจษฎา
แก่ปูนนี้แล้วเดี๋ยวความดันขึ้น
เทวินทร์
ตบมึงก่อนเลยดีมั้ย
หันมากแยกเขี้ยวขู่ผู้กองเจษก่อนหันกลับมาเก็บของของตัวเองให้เรียบร้อยเตรียมไปที่พักลับอีกที่
หารู้ไม่การกระทำทุกอย่างนั้นมีอีกสายตาหนึ่งกำลังมองมายังพวกเขาคล้ายไม่พอใจอย่างมาก
เตรียมทุกอย่างเสร็จก็เข้านอน..พลันใบหน้าของใครบางคนผุดขึ้นมาในความทรงจำ
ใบหน้าขาวคมสวย จมูกโด่งเป็นสัน ริบปากหยักบาง นัยน์ตาสีรัตติกาลแฝงไฟราคะ กลิ่นกายหอมคล้ายนิโคตินยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
ทุกอย่างยังติดอยู่ในจิตใต้สำนึก...
เทวินทร์
อยากเจอมึงฉิบหาย...
เทวินทร์
ไม่มีมึงแล้วกูนอนแล้วรู้สึกหนาวขึ้นจังเลยวะ
น้ำเสียงยังก้องกังวานอยู่ในหู รอยจูบยังตราตรึง อ้อมกอดยังสลักลึกกักขังเขาเอาไว้คล้ายเป็นโซ่ตรวน สัมผัสบนร่างกายนี้ยังไม่จางหายไปไหน
แต่กลับเหลือเพียงเสื้อตัวหนึ่งเอาไว้กอดยามคิดถึง กลิ่นนิโคตินหอมยังคงอยู่ให้หวนนึกถึง แต่ทำได้เพียงกอดมันแล้วอธิษฐานทุกครั้ง
อย่าได้พบเจอกันอีกเลย ไม่ใช่ว่าเกลียดที่มันทิ้งไป...
แต่กลัวว่าเขาจะรักมันเข้าอีกครั้ง จะต้องกลับไปเจ็บแบบนั้นอีกครั้ง...
ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว....
ข่มตานอนกอดตัวเองกับเสื้อของคนคนนั้นเอาไว้กระทั่งผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ภายในห้องนอนสงบลงหลังจากเจ้าของห้องหลับไป ฟีโรโมนกลิ่นธูปหอมถูกปล่อยออกมาบาง ๆ ยามเมื่อสูดดมเอากลิ่นที่ติดอยู่บน้สื้อเข้าไป...มันรู้สึกสบายใจเหลือเกิน
คล้ายกับเจ้าของกลิ่นนั้นกำลังกอดเขาไว้...ในอ้อมกอดที่เขาเคยคุ้น สัมผัสเขาอย่างที่เคยทำ และมองมายังเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ไม่อาจคาดเดา
แต่มัน..คงเป็นแค่จิตปรุงแต่งเพียงเท่านั้น...ความเป็นจริง มันทิ้งเขาไปนานแล้ว และทิ้งเขาไปโดยสมบูรณ์แล้วด้วย...
เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยขึ้นขณะกำลังคลานขึ้นไปบนเตียง กอดร่างขาวของคนเคยรักเอาไว้ ฟีโรโมนกลิ่นนิโคตินชวนเสพติดถูกปล่อยออกมาปลอบประโลมคนในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกผิด
สิ่งที่เขาทำมันไม่น่าให้อภัย
และเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเช่นกัน
อยากจะกอดอีกคนเอาไว้ตลอดไปแต่คงเป็นไปไม่ได้...
มองไปยังในอ้อมกอดของอีกคนก็เห็นเสื้อของตัวเองที่เคยทิ้งเอาไว้ พอเห็นอย่างนั้นก็นึกเอ็นดูปนสงสาร
เขาจึงถอดเสื้อตัวที่ใส่อยู่วางไว้ข้าง ๆ ด้วยอีกตัว
???
สถานะมึงกับกูตอนนี้เป็นศัตรู
นัยน์ตาสีรัตติกาลหม่นเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เส้นทางระหว่างพวกเขามันพังลงไปแล้ว ไม่สิ...มันไม่เคยมีเส้นทางสำหรับพวกเขาเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
มันกับเขา ต่างกันราวฟ้ากับเหว ช่างยากที่จะได้เดินเคียงกันอีกครั้ง
พลันร่างขาวหันมาหาผู้บุกรุกที่คุ้นเคย ส่งเสียงเครือครางตามประสาคนยังไม่ตื่นแล้วก็อ้อนเอาใบหน้าถูไถอกแกร่งอย่างเคยชิน
ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นอย่างเอ็นดู กระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้น
จมูกโด่งกดลงหอมแก้มนิ่มของสารวัตรอย่างมันเขี้ยว ใจจริงอยากจับมันแก้ผ้าไปเสียเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ...
ได้แต่เก็บความต้องการของตัวเองเอาไว้ เพราะแค่ได้กอดมันแค่นี้มันก็มากพอแล้ว
ในตอนนี้ใครมาพบคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่า...
สารวัตรคนดังกอดก่ายกักขังผู้บุกรุกจนใกล้รุ่งสาง
ตอนที่ ๑.
**เตือน ตอนนี้แทบไม่มีเนื้อหาเหี้ยอะไรเลยค่ะ แค่อยากบรรยายความรู้สึกตัวละครออกมาเยอะ ๆ แต่ย้ำนะคะ "แทบไม่มีเนื้อหาอะไรเลย" แปลว่ายังมีอยู่นะคะ และมันสำคัญด้วยค่ะ🌚🌝***
เป็นที่ตั้งของชุมเสือร้ายแห่งภาคกลาง ที่นี่เต็มไปด้วยอาวุธปืนมากมายทั้งปืนพกอันเล็ก ๆ ไปถึงปืนสไนเปอร์กระบอกยาว
เหล่าเสือพลุกพล่านไปมามากมาย บ่งบอกอิทธิพลของ "เสือราช" หัวหน้าของชุม ที่เป็นถึงเสือร้ายที่ติด๑ใน๓เสือที่ทางการต้องการตัวมากที่สุด
แต่ก็ไม่มีใครจับเขาเข้าตารางได้เสียที...
เพราะแม้แต่ใบหน้าก็แทบไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าจริง ๆ ของเขาเลยด้วย ซ้ำรูปถ่ายยังไม่มีแม้แต่ใบเดียวราวกับเป็นผู้สูญหาย จะมีเพียงเพื่อสนิทอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้เห็น
มีเพียงเสียงเล่าขานว่าเขาเป็นชายหน้าตาน่ากลัว ผิวหนังหยาบกระด้าง และเหมือนทุกคนจะเชื่ออย่างนั้นเสียด้วย
แต่หารู้ไม่มันไม่ได้เป็นไปตามที่คนพวกนั้นคิดเลยแม้แต่น้อย
ปราบ
คนอื่นร้อนรนแทบตายมันเสือกไปกกเมีย น่าตบฉิบหาย
มเหมราช
ก็คนมีเมียให้กกล่ะนะ
รอยยิ้มร้ายถูกกระตุกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเพื่อนสนิทอย่าง "เสือเมฆ" และ "เสือปราบ" เอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้
มเหมราช
เห็นกูเป็นคนยังไงวะ
เมฆ
ก็เล่นเดินเปลือยท่อนบนมาขนาดนี้
เมฆ
เมื่อคืนยังใส่เสื้อไปอยู่เลยนี่?
มเหมราช
เห็นมันติดกลิ่นเลยถอดไว้ให้
ปราบ
แล้วจะไม่โดนจับได้รึไง
มเหมราช
จะอะไรนักหนากะอีแค่เสื้อตัวเดียว มันไม่มีหลักฐานเหี้ยอะไรมาเขื่อมโยงหรอกหน่า
มเหมราช
กลิ่นนิโคตินนี่อ่ะหรอ?
มเหมราช
มันก็ไม่น่าจะมีกูคนเดียวมั้ยที่มีกลิ่นนี้
มเหมราช
อาจจะมีเป็นพัน ๆ คนเลยก็ได้~
เมฆ
พี่รู้ว่ามันน่าตบแต่เอาไว้วันหลังเถอะ
ปราบ
ขอสาปแช่งให้ไอเทวินทร์เอาเสื้อมึงไปทิ้ง
เทวินทร์
กูมีเสื้อมันสองตัวหรอวะ?
ถึงจะงง ๆ ว่าทำไมเขามีเสื้อของมันสองตัวแต่ก็หยิบมาดม ๆ ก่อนลุกไปอาบน้ำตามปกติแต่ก็ยังติดใจเรื่องเสื้อไม่หาย
ไต้ฝุ่น
มึงออกมาด่วนตอนนี้
เสียงทุบประตูดังขึ้นเสียงดังตะโกนเรียกสารวัตรหัวหน้าทีมให้ออกมาพบโดยด่วน
เขามีเรื่องที่ต้องบอกมันเดี๋ยวนี้!
ไต้ฝุ่น
แฮก...กูมีเรื่องต้องบอกมึงด่วน!!
เทวินทร์
เออ! บอกมา! แล้วคืนนี้มึงมานอนห้องกูเดี๋ยวกูไปนอนห้องมึงแทน!
ท่าทีลนลานของผู้กองฝุ่นทำให้สารวัตรอย่างเขาต้องรีบหาที่นั่งให้มันมานั่งคุยกันเงียบ ๆ
เกรงว่ามันจะลนจนช็อคตายไปกับพื้นสะก่อน
เอกสารบางอย่างถูกวางลงบนโต๊ะ มันเป็นคล่าย ๆ แฟ้มที่ถูกส่งจากห้องแลป คงไม่ต้องเดาเพราะในสถานการณ์แบบนี้มีอยู่อย่างเดียว
ผลตรวจดีเอ็นเอของเยื่อผิวหนังใต้เล็บของเหยื่อ
เทวินทร์
จะเอามาให้กูดูทีหลังก็ได้ไม่ใช่ไง๊!?
ไต้ฝุ่น
ไม่ ๆๆๆ มึงเปิดอ่าน
พอเห็นใบหน้าที่แสนตึงเครียดของลูกน้องก็ทำให้เขายอมทำตามที่มันบอกอย่างว่าง่าย มือหนาขยับเปิดแฟ้มนั้นอย่างใจเย็น
กวาดตามองตัวอักษรด้านในอย่างพิจารณา
เสือราช (ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับชื่อจริง)
เพศ ชาย
เพศรอง อีนิกม่า
เกิดเมื่อวันที่ ๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๓๐
ปัจจุบันเป็นผู้สูญหาย
เทวินทร์
ขุนโจรภาคกลางเลยงั้นหรอ?
ไต้ฝุ่น
ก็เออน่ะสิถึงได้รีบขนาดนี้!
ไต้ฝุ่น
เฮ้ย กลัวหน่อยก็ดีนะสารวัตร
ไต้ฝุ่น
เสือตัวนี้ไม่เหมือนเสือที่มึงเคยปราบมา มันทั้งแข็งแรง อาคมแก่กล้า แค่การต่อสู้มือปล่าวยังเป็นเลิศแล้วการต่อสู้โดยใช้ปืนล่ะมันจะขนาดไหน
เทวินทร์
แค่เราทำให้ดีที่สุด มันก็จะดีเอง
เทวินทร์
ถ้ามันไม่ดี ก็ช่างหัวแม่มันสิวะ!
ไต้ฝุ่น
กูว่ากูเตือนอะไรมึงไม่ได้จริง ๆ ว่ะ มึงแม่งดื้อฉิบหาย
ไต้ฝุ่น
งั้นกูก็มีเรื่องจะบอกมึงอีกเรื่องนึง
คนยศสูงหันหน้ามาหาลูกน้องเล็กน้อย เป็นเชิงบอกว่าพูดเลยกำลังฟังอยู่
ไต้ฝุ่น
เราต้องย้ายไปที่นั่น...พรุ่งนี้เลย
อารมณ์ที่เกือบจะดีอยู่แล้วกลับมาคุกกรุ่นอีกครั้ง
ทั้ง ๆ ที่เขาตื่นมาแล้วรู้สึกสดชื่นมากแท้ ๆ
ทำไมต้องมีเรื่องแบบนี้ให้ปวดหัวตลอด
ทำไม...เวลาเขากำลังรู้สึกดีมาก ๆ ถึงต้องมีบางอย่างมาจัดขวางเขาตลอดด้วย
มิ่งเมือง
มึงจะเล่นอย่างนี้จริงดิ
มิ่งเมือง
ไม่คิดว่ามันเสี่ยงไปหน่อยหรือวะ
มเหมราช
ไม่เสี่ยงโว้ยเขาเรียกเร้าใจ
มิ่งเมือง
ถ้าเกิดโดนจับได้นี่โทษประหารเลยนะเว้ย
มเหมราช
ชีวิตกูไม่เหลืออะไรสักอย่างแล้ว
มเหมราช
ตอนนี้กูแค่อยากแก้แค้นให้พวกท่าน...ว่าแต่กูเถอะ มึงก็อยากไม่ใช่ไง๊?
มิ่งเมือง
มันก็ใช่...แต่ วิธีที่มึงเลือกแม่งเสี่ยงไปมั้ย กูน้องมึงนะ กูอยู่นี่ เพราะงั้นจะทำอะไรก็ช่วยปรึกษากูสักหน่อยเหอะ
มิ่งเมือง
ถ้ามันเกี่ยวกับตัวมึงแค่คนเดียว มึงจะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่ กูจะเคารพการตัดสินใจของมึง
มิ่งเมือง
แต่นี่ มันหมายถึงชีวิตของคนทั้งชุมนะเว้ย
คำเหล่านั้นทำใบหน้าของคนพี่เหยเกเล็กน้อยก่อนกลับมาปกติดังเดิม สายตาคมถูกตวัดมองคนน้อง ภายในนั้นซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้มากมายจนไม่อาจปกปิด
เขามีอีกหลายสิ่งที่อยากจะพูดกับน้องชายคนเดียวของเขา แต่เขา..คงไม่กล้าจะเอ่ยออกไปแม้แต่คำเดียว
ในสายตาเขา มิ่งเมืองมันยังเด็กอยู่มาก
และคำที่เขาจะพูดแต่ละคำ มันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด มีเนื้อความที่ค่อนข้างรุนแรงเหลือเกิน
มเหมราช
กูรู้แต่กูไม่เสี่ยงไม่ได้
มเหมราช
แม่ง...มันไม่ทางไหนที่มันดีกว่านี้แล้วเมือง
มเหมราช
กูเลือกเหี้ยอะไรไม่ได้เลย...
ทุกอย่างมันบีบบังคับให้เขาเลือกตั้งแต่ที่ต้องจากคนรักมา จนกระทั่งรอบนี้ เขาไม่สามารถอยู่นิ่ง ๆ ได้จริง ๆ มันสังหารครอบครัวเขา
มันทำให้ครอบครัวเขาต้องตายอย่างทรมาน แล้วเขาจะต้องอยู่เฉย ๆ งั้นหรอ
และถ้าจะให้รับโทษที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
เขายอมตายในฐานะคนทรยศแผ่นดินสะยังดีกว่า
มิ่งเมือง
ไอเหม...กูรู้นะ ว่ามึงต้องฝืนตัวเองมากขนาดไหน
ใบหน้าคมชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำของน้องชายต่างมารดา
เงียบไปสักพัก ไม่มีเสียงยียวนเอ่ยกวนประสาทอย่างทุกครั้ง
ริมฝีปากหยักเบะลงเล็กน้อย กระบอกตาร้อนผะผ่าว ที่ผ่านมาเขาไม่อาจปกปิดความจริงเอาไว้ได้เลยแม้แต่น้อย
ความจริงที่ว่า...เขาไม่เคยอยากทิ้งไอเทวินทร์ไปเลยแม้แต่น้อย เขาฝืนตัวเองทำทุกอย่าง ที่คิดว่าทำแล้วมันจะดีต่อตัวเขาและตัวมันที่สุด..
แต่ความหวังมันก็เป็นความจริงแค่บางส่วน
ดีต่อตัวมัน แต่แย่กับสภาพจิตใจเขา
มิ่งเมือง
ไม่ต้องฝืนแล้วได้มั้ย
มเหมราช
กูเองก็ไม่อยากฝืนเท่าไหร่หรอกมิ่งเมือง...
มเหมราช
เอาเป็นว่า...เข้าใจกูเถอะ เคารพในการตัดสินใจของกู
มเหมราช
กูรู้ลิมิตตัวเองน่า ไอห่านี่ เมื่อไหร่ที่กูไม่ไหว กูจะถอยออกมา ตกลงนะ
ใบหน้าคมฝืนยิ้มออกมา จริง ๆ ถ้าไม่มีเรื่องเวกนี้ รอยยิ้มนั้นจะเป็นรอยยิ้มที่สดใสมาก แต่พอมันมาแสดงออกในช่วงเวลาแบบนี้...
ไม่ใช่ว่ามิ่งเมืองไม่เคยรู้ว่าพี่ชายเขาต้องทนกับอะไรบ้าง
เขารู้มาตลอดว่ามเหมราชต้องเจอกับอะไร และทุกครั้ง...ก็จะมีเขาคอยอยู่ข้าง ๆ เสมอ ถึงจะไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ แต่เขาก็ผูกพันธ์กับไอนี่เหลือเกิน
เขาไม่อยากให้มันต้องเจ็บเลย...
เป็นเขาแทนได้ไหม? ที่ต้องทนเจ็บอยู่ในจุด ๆ นั้น
และเป็นมันได้หรือปล่าวที่มีความสุข
มเหมราช
ทำหน้าแบบนั้นทำไมไอเด็กเหี้ย
มเหมราช
อย่าคิดแม้แต่จะรับกรรมนี้แทนกูเลยเถอะ
มเหมราช
มึงเป็นน้องกูมากี่ปีแล้วมิ่งเมือง ทำไมกูจะไม่รู้
มิ่งเมือง
ถ้ามันไม่ปลอดภัยจริง ๆ มึงไม่ต้องไปได้มั้ย
มเหมราช
งานของเรา ไม่เคยมีคำว่าปลอยภัยเว้ย
มเหมราช
ไม่ต้องกลัว ว่ากูจะทิ้งให้มึงต้องเผชิญเรื่องแบบนี้อยู่คนเดียว
มเหมราช
เพราะกูจะไม่ตาย จะไม่ไปไหน
มเหมราช
จนกว่าเรื่องพวกนี้จะจบ
มิ่งเมือง
แล้วมึงจะเอายังไงกับเทวินทร์
มิ่งเมือง
มึงรู้หนิ ว่าถ้าพวกมันรู้ว่ามึงเคยเป็นอะไรกัน ไอเทวินทร์จะฉิบหาย
มเหมราช
มันก็ไม่เห็นยากอะไร
มิ่งเมือง
ถ้ามึงทำอย่างนั้นไอเทวินทร์ได้เกลียดมึงจริง ๆ แน่
มเหมราช
ช่างแม่งสิ มันปลอดภัย
รักมันเกินไป...จนบางทีเขาก็รับรู้ได้ ว่าเขาไม่รู้สึกรักตัวเองอีกแล้ว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
