สวัสดีเจ้าค่ะข้าชื่อว่า

"แม่พิมพิษาเจ้าค่ะ"ข้าเป็นบุตรี ของออกญาชัยณรงค์ แล คุณหญิงรากฟ้า ข้ามีอนุชาแลคุณพี่

ร่วมมารดา ๒คน คุณพี่นามว่า พ่อ"ไชยนาราช"

ความจริงแล้วคุณพี่ของข้าชื่อไชย แต่เป็นมหาดเล็ก ขององค์พระยาพิษณุโลก จึงได้นามใหม่ว่า "ออกหลวงไชยนาราช" ส่วนอนุชาของข้า

นามว่า "พ่อชัยนรินทร์" แลจริงๆแล้ว อนุชาข้า

มีนามเล่นๆว่า "รินทร์" ทั้งสองเป็นมหาดเล็ก ขององค์พระยาพิษณุโลกทั้งสองคน แลตอนนี้ถ้าเป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีลูกชายของพ่อข้าแลแม่ข้าอยู่ที่เรือนสักคน ตอนนี้ข้าเป็นลูกคนเดียวที่อยู่ที่เรือน

ข้ามีหน้าที่ คอยดูแลคุณย่า ตอนนี้คุณย่าของข้าก็อายุ60ปี แล้วคุณย่าก็เริ่มร่างกายเริ่มทรุดโทรมลงเล็กน้อย ทำอะไรอย่างที่เคยทำเริ่มทำไม่ค่อยได้

ไม่ว่าจะเป็นการ ทำขนม ทำของเล่น พับดอกบัว

แต่ถ้าเป็นพับดอกบัวคุณย่ายังคงทำต่อไป เพราะมารดาของคุณย่าเคยสอนไว้เมื่อตอนคุณย่ายังเป็นสาว และคุณย่าเล่าแก่ข้าให้ฟังว่า "ตอนสมัยย่ายังเป็นสาวงาม มารดาของย่าได้บอกว่าอย่าหยุดพับกลีบดอกบัวจนกว่าจะพับไม่ไหวเพราะมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทำแล้วดูมีเสน่ห์สง่าผ่าเผย ทำให้ดูเป็นกุลสตรี" คุณย่ากล่าว คุณย่าเองก็สอนให้ข้าพับดอกบัวตั้งแต่ค่ายังอายุแค่ 5 ปี แต่คุณย่าบอกว่า"มิจำเป็นต้องพับตลอดชีวิต เพราะพับไปก็มีการเสียเวลาเล็กน้อย ถึงแม้เราจะพับแล้วสวยงามแต่ก็เปลืองหาเวลาศึกษา แป๊บๆเดี๋ยวมันก็แห้งเดี๋ยวมันก็เหี่ยวเฉามิงามแล้ว" แลคุณย่าถามข้าต่อว่า "หลานคิดว่าได้ข้อคิดอะไรจากที่อย่าเล่าบทความนี้ให้ฟัง" ข้าผู้เป็นหลานสาวจึงได้ตอบคำถามคุณย่าไปว่า "ได้ข้อคิดว่าอย่าทุ่มเทกับอะไรมากเกินไปอะไรที่เราทุ่มเทเกินตัวเรามากเกินไปได้ผลลัพธ์ออกมาดีขนาดใด แต่สักวัน ก็ต้องพังทลายตามกาลเวลาของมันเจ้าค่ะ" คุณย่าปรบมือให้ข้าเบาๆ แล้วบอกข้าว่าเก่งมากหลาน และย่าขอฝากไว้อีกสักคำเสีย

ว่าข้อคิดที่หลานได้จากบทความของญาติจงนำมันไปใช้อย่างประโยชน์นะ....

เอ้กอีเอ้กๆ!!!!.เสียงไก่ขันดังสนั่นฟ้าดิน. ชวนให้แม่พิมต้องลุกออกจากเตียง แลเปล่าคนหนึ่งเดินมาแจ้งข่าวให้แม่หญิงทราบ ว่าท่านแม่เรียกเชิญลงไปหาท่านแม่ด้วยเจ้าค่ะแม่นาย แม่พิมพ์ตอบว่าได้ๆเดี๋ยวข้าจักลงไป.. เสียงเหยียบบันไดตึ้งตั้งเสียงไม่ดังมากแต่ก็ได้ยิน คุณแม่เจ้าขา~~ เรียกลูกด้วยเหตุอันใดรือเจ้าคะ คุณหญิงรากฟ้ากล่าวตอบ " ลูกอายุ 15 ปีบริบูรณ์แล้วใช่หรือไม่" แม่หญิงพิมพ์กล่าวตอบว่า "ใช่เจ้าค่ะคุณแม่"

"ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องเข้าไปเป็นข้าหลวงในวังแล้วหนา" .แม่หญิงพิม ตาโตอึ้งไปสักพัก. แลตอบคุณแม่กลับมาว่า "เจ้าค่ะ" คำสั้นๆแต่ได้ใจความ

คุณหญิงรากฟ้ายิ้มตอบ "☺️"อย่างมีมารยาท

แม่หญิงพิมกล่าวกับบ่าวว่า ไปกันเถอะพี่ขึ้นห้องเรา

ด้วยน้ำเสียงเศร้าหมองแลดูน่าสงสัย

"เจ้าค่ะแม่นาย" พี่หอม บ่าวคนสนิทกล่าวตอบ

แม่หญิงพิม นั่งลงบนเตียงอย่างแรง พร้อมกับกอดเข่าร้องไห้ ผู้เป็นบ่าวอย่างพี่หอมที่หันไปจุดเทียนไขแป๊บเดียว หันกลับมาอีกทีเห็นแม่นายของตนนั่งร้องไห้ พี่หอมกล่าวไต่สวนว่า "แม่นายเจ้าคะ!! เป็นกระไรรือเจ้าคะ ใยร้องไห้เจ้าคะ"

แม่หญิงพิม ตอบด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นพูดไม่ค่อยชัด แลพี่หอมได้ใจความคร่าวๆว่า "ข้าไม่อยากไปเป็นข้าหลวงแค่ได้ยินคำว่าข้าหลวงก็คิดว่าต้องไปรับใช้เขาแล้ว" พี่หอมพอตีความได้ซึ่งกล่าวปลอบ แม่นายของตนว่า บ่าวเองก็เคยเป็นข้าหลวงเจ้าค่ะไม่ได้ไปรับใช้ใครเจ้าค่ะไปเรียนหนังสือนะเจ้าคะ คุณหนูของพี่หอม จักได้เรียนหนังสือไงเจ้าคะ แม่หญิงพิม เงยหน้าขึ้นมายื่นมือขอผ้าเช็ดน้ำตากับพี่หอมบ่าวคนสนิท เช็ดน้ำตาจนหมด และหายร้องไห้เมื่อรู้ว่าจะได้ไปเรียนหนังสือ

เพราะแม่หญิงสมัยนั้นถูกห้ามไม่ให้เรียนหนังสือทุกคนจึงมีความใฝ่ฝันอยากจะเรียนหนังสือ แม่หญิงพิมจึงกล่าวถามบ่าวคนสนิทอย่างพี่หอมว่า "ทุกคนหรือเปล่าจ๊ะที่จะได้เรียนหนังสือโดยการไปเป็นข้าหลวงนี่" พี่หอมกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ว่า"ไม่ทุกคนเจ้าค่ะไม่มีใครมีโอกาสเท่าแม่หญิงแล้วนะเจ้าคะมีเพียงเด็กอายุ 15 เท่านั้นที่จะได้ไปเรียนหนังสือในวังเพราะอายุ 20 ปีบริบูรณ์ก็จะถูกส่งออกมาใช้ชีวิตตามธรรมดาเจ้าค่ะ" แม่หญิงพิม

ส่งรอยยิ้มออกมาให้พี่หอม แล้วกล่าวว่า ขอบคุณนะจ๊ะ ข้าได้รู้แล้วว่าข้าไม่ได้ไปรับใช้ใครขอบคุณพี่จ้ะ...

คุณแม่เจ้าขา~~ เสียงอ่อนช้อยหวานนุ่มนวลของแม่หญิงพิม เรียกคุณแม่ คุณหญิงรากฟ้าผู้เป็นคุณแม่กล่าวตอบว่า "มีกระไรรือลูกสาวของแม่"

แม่หญิงพิมบอกว่า "ลูกพร้อมไปในวังแล้วเจ้าค่ะ"

คุณหญิงรากฟ้า กล่าวตอบว่า"ดีแล้วลูกช่วงประมาณพระอาทิตย์ขึ้นเกือบกลางฟ้า แม่จะให้บ่าวพายเรือไปส่งนะ" แม่หญิงพิมบอกว่า "โอเคเจ้าค่ะ" คุณหญิงรากฟ้าเกาหัวสงสัยกับคำที่ลูกสาวพูด "อ โอ..เค ของลูกคือคำอะไรรึลูก"

.แม่หญิงพิมหัวเราะคึกคักเบาๆ แล้วกล่าวตอบคุณแม่ว่า คุณน้าการะเกดบอกว่า เป็นคำที่ใช้ตอบรับว่าพึงพอใจเจ้าค่ะ" คุณหญิงรากฟ้าส่งเสียงดังออกมาบอกว่า "อ๋อ! แม่เข้าใจแล้วจ่ะลูก" แม่หญิงพิมบอกว่า "โอเคเจ้าค่ะเข้าใจเป็นเข้าใจเจ้าค่ะ"

คุณหญิงรากฟ้ากล่าวว่า "แหนะยังใช้คำแปลกประหลาดอีก อย่าไปใช้คำพวกนี้กับพวกนางกำนันนะลูกพวกนางคงไม่ยอมรับในภาษาของลูกแน่ๆ"

"โธ่คุณแม่ พี่แก้วกับเพื่อนปราง ก็ยังใช้เลยจ้ะคุณแม่ นางกำนันก็ใช้ไปด้วยแล้วจ๊ะคุณแม่" แม่หญิง

พิมกล่าว คุณหญิงรากฟ้าหัวเราะเบาๆ

แค่กๆ อื้มๆ เสียงไอของบุรุษเสียงเข้ม

ใช่แล้วนั่นคือออกญาชัยณรงค์ คุณพ่อแม่หญิงพิม

"อ้าวลูกจะไปแล้วรึ" ออกญาชัยณรงค์ซักถามลูกสาว แม่หญิงพิมบอกว่า ยังเจ้าค่ะตะวันเกือบกลางฟ้านู่นเจ้าค่ะ ออกญาชัยณรงค์กล่าว "อ๋อๆ พ่อก็นึกว่าจะไปแล้ว" "เอ้อๆพ่อลืมอยู่ในวังเดี๋ยวทำตัวดื้อเหมือนอยู่เรือนหนาลูกหนา ที่นั่นมีแค่ลูกแม่แก้วแม่ปรางลูกสาวของคุณหญิงการะเกดกับออกญาวิสูตรสาคร เท่านั้นแหละที่พูดวาจาแปลกประหลาด" "อย่าทำตัวระริกระรี้ล่ะ" คุณย่าแม่ของออกญาชัยณรงค์กล่าว แม่หญิงพิมกล่าวตอบว่า

"เจ้าค่ะคุณย่า" ออกญาชัยณรงค์กล่าวอีกครั้ง"เอาล่ะเอาล่ะ ตอนนี้ตะวันใกล้จะถึงกลางฟ้าแล้วรีบไปซะเถิดลูกเดี๋ยวจักมิทันเอาหนา" แม่หญิงพิมไหว้ลาผู้ใหญ่บนเรือนทุกๆคน .ทุกคนรับไหว้แม่หญิงพิม.

"อ้าวนางหอม ไปไป๊ไปกับแม่นายเอ็งซะ " ออกญาชัยณรงค์กล่าว "ไอ้ม่วงไอ้แดงไปส่งแม่หญิง"ออกญาชัยณรงค์กล่าว ขอรับ!! ไอ้ม่วงไอ้แดงกล่าวตอบผู้เป็นนาย "ไปเถิดแม่หญิงเดี๋ยวจักไม่ทันเอานะขอรับ" ไอ้ม่วงพูด "OK ไปขึ้นเรือ"