กาลนึงครั้งนึงประมุขแห่งเมืองกู้กงกำลังว่าจะให้บุตรสาวของตัวเองแต่งงานกับเจ้าชายตุรกี เจ้าชายแห่งตุรกีชอบเจ้าหญิงซิ่งอิงมาก เจ้าหญิงซิ่วอิงไม่ได้ชอบเจ้าชายตุรกีเลยสักนิด

ประมุขหมิงเจ๋อ:ซิ่วอิงนี่เจ้าก็โตพอที่จะมีเนื้อคู่แล้วนะพ่อจะให้เจ้าแต่งงานกับเจ้าชายแห่งตุรกี

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เสด็จพ่อเพคะลูกยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานลูกไม่ได้ชอบเจ้าชายแห่งตุรกีสักหน่อย

ประมุขหมิงเจ๋อ:ยังไงเจ้าก็จะต้องแต่งงาน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ลูกจะไม่แต่งกับใครทั้งนั้น

ประมุขหมิงเจ๋อ:ซิ่วอิง!

เจ้าชายซีห่าว:เสด็จพ่อทรงระงับโทสะก่อนพัดเจ้าค่ะเสด็จพี่อาจจะยังไม่พร้องจริงๆพัดเจ้าค่ะ

พอเจ้าชายซีห่าวพูดจบประมุขหมิงเจ๋อลุกออกจากตำหนังไปที่ห้องตัวเอง

เจ้าชายซีห่าว:ทำไมเสด็จพี่ไม่ยอมแต่งงานกับเจ้าชายแห่งตุรกีล่ะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ก็ข้าไม่ได้ชอบเจ้าชายแห่งตุรกีนิทำไมข้าจะแต่งล่ะ

จู่ๆทหารก็วิ่งเข้ามาว่าในป่ามีอะไรผิดปกติและเจ้าหญิงซิ่วอิงจึงไม่รอช้ารีบไปขึ้นม้าวิ่งไปสำรวจป่า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ย๊ะ ย๊ะ ย๊ะ วิ่งเร็วสิ

ตัดมาที่หนุ่มคนนึงกำลังหาของป่าเป็นเวลาเที่ยงพอดีหนุ่มคนนี้มีชื่อว่าหย่งชี

หย่งชี:ทำไมรากไม้ที่ข้าต้องการหาไปรักษาแม่ของข้ามันช่างหายากเหลือเกิน ข้าจะต้องหารากยาชนิดนี้ให้เจอและหวังว่าท่านแม่ของข้าจะต้องหาย

หย่งชีเดินไปเรื่อยๆ

หย่งชี:เอะข้าได้ยินเสียงเหมือนรอยเท้าของม้าวิ่งนิข้าจะแอบดูก่อน

หย่งชีแอบดูที่พุ่มไม้และเห็นคนใส่ผ้าปิดหน้าขี่ม้าเข้ามา หย่งชีสงสัยมากไม่รู้ว่าเป็นใคร

หย่งชี:ใครวะสวมผ้าปิดหน้าซะมิดเลย

จากนั้นมีกิ้งก่าเข้าไปในพุ่มไม้พอดีหย่งชีเห็นก็กลัวมากพยายามไม่ร้องออกมา และเจ้าหญิงซิ่วอิงก็มองไปที่พุ่มไม้จึงรู้สึกว่ามีคนอยู่ในนั้นจึงตะโกน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ใครน่ะ?ออกมานะ ข้าบอกให้ออกมา

หย่งชีจึงใช้ผ้าปิดหน้าแล้วค่อยๆเดินออกมา

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้าเป็นใคร

หย่งชี:ขะ ขะ ข้า เป็น เป็นคนหล่อฮ่าฮ่า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าไม่ตลก

หยางชี:ก็ ขะข้าแค่มาหาของป่าและแล้วเจ้าเป็นใคร

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าจะเป็นใครไม่สำคัญแต่งเจ้าคือผู้บุกรุกป่า

หย่งชี:นี่ นี่ เจ้าใจเย็นก่อนสิ เจ้าเป็นเจ้าป่าเจ้าเขารึไง

เจ้าหญิงซิ่วอิงไม่สนจะวิงมาสู้อย่างเดียวและทั้งคู่ก็ต่อสู่กัน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าจะฆ่าเจ้า

หย่งชี:นี่ นี่ นี่

หย่งชีชักดาบออกมาต่อสู้กัน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ย๊ะ

หย่งชี:ย๊ะ ย๊ะ

เจ้าหญิงซิ่วอิ่งก็ได้เผลอเอาดาบไปเปิดที่ผ้าปิดหน้าของหย่งชีและหย่งชีจึงใช้ดาบไปเปิดที่ผ้าปิดหน้าของเจ้าหญิงเช่นกัน ต่างคนต่างตะลึงในความสวยหล่อของกันและกัน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ย๊ะ นี่เจ้า

หย่งชี:เอ่อ คือ ๆๆ ว่า ขะ ขะ ข้าขอโทษที่เปิด ผ้าปิดหน้าเจ้า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้าเข้ามาในป่าเพื่ออะไร

หย่งชี:เจ้าถามอย่างกับเจ้าเป็นเจ้าของป่าแห่งนี้

เจ้าหญิงซิ่วอิงก็เงียบไปสักพัก

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ป่าแห่งนี้เป็นเขตของข้า

หย่งชี:ฮ่าฮ่าฮ่านี่เจ้าบ้าไปแล้วรึไง ป่าแห่งนี้ข้าได้ยินว่าท่านประมุขจะยกให้เจ้าหญิงซิ่วอิงนิ อย่างเจ้านิหรอเป็นเจ้าของป่าฮ่าฮ่าฮ่า

เจ้าหญิงซิ่วอิงพูดในใจว่าเจ้าไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เจ้าเล่นกับใคร

หย่งชี:เจ้าเงียบทำไมล่ะ?ไม่มีคำจะด่าข้าหรอฮ่าฮ่า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้านี่มันแสบจริงๆ

หย่งชี:โอ้ข้าแสบยังไงหรอแสบคือไร

หย่งชีพูดประชดกวนเจ้าหญิง

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้านี่มันไร้สาระจริงๆ เจ้าไม่กลัวตายรึไง

หยางชี:ก็ข้ามาหาสิ่งที่ข้าจ้องการถ้าได้แล้วข้าก็จะกลับ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้าต้องการอะไร?

หย่งชีมองไปเห็นยาที่ต้องการพอดีหย่งชีกำลังจะหยิบขึ้ยมาเจ้าหญิงเอาดาบไปขวางไว้

หยางชี:นี่เจ้า!

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ใครอนุญาตให้เจ้าเก็บ?

พูดด้วยความโกรธ

หย่งชี:จึงพูดว่าขะ ข้า จะเอาไปต้มให้แม่ของข้าที่ป่วย

จากนั่นเจ้าหญิงจึงสงสารก็เลยปล่อยไป

เจ้าหญิงซิ่วอิง:งั้นก็ได้ข้าจะปล่อยเจ้า แต่อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก

หย่งชี:ดะ ดะ ได้

เจ้าหญิงรีบขี่ม้ากลับวังและหย่งชีก็ได้เอายาไปให้แม่

หย่งชี:ท่านแม่ ท่านเป็นไงบ้าง ข้าเอายามาต้มให้ท่านแม่กิน ท่านแม่จะได้หายไวไว

นางซูเจิน:โอ๊ย โอ๊ย

นางซูเจินค่อยๆลุกขึ้น

หย่งชี:ท่านแม่เดี๋ยวข้าช่วย ท่านแม่ค่อยหลุกนะ

หย่งชี:ข้าจะเอายาไปต้มก่อนท่านแม่นั่งรอตรงนี้นะ

หย่งชีเอายาไปต้มจนเสร็จ

หย่งชี:ท่านแม่ท่านค่อยๆดื่มนะ

นางซูเจิน:เจ้านี่ชั่งเป็นลูกชายที่ดีของข้าจริงๆนะหยงชี

หย่งชียิ้ม

ไฉ่หง:ท่านแม่ก็รักแต่พี่ชายของข้านั่นแหละ

นางซูเจิน:โอ๋โอ๋แม่ก็รักทั้งคู่นั่นแหละ

ตัดภาพมาที่เมืองกู้กง

ผิงอันพระสหายของเจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้าหญิงเพคะท่านประมุขบอกว่าจะให้เจ้าหญิงไปงานเลี้ยงเจ้าจะเลือกชุดไหนหรือเพคะชุดนี้หรือชุดนี้ หรือว่าเจ้าหญิงจะเอาชุดนี้เพคะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าว่าข้าจะเอาชุดนี้ดีกว่า

ผิงอันพระสหายของเจ้าหญิงซิ่วอิง:เพคะ

เจ้าหญิงซิ่วอิงแต่งตัวออกมาพร้อมที่จะไปงานเลี้ยง

เจ้าชายซีห่าว:เสด็จพ่อพัดเจ้าค่ะเสด็จพี่พร้อมที่จะไปแล้วพัดเจ้าค่ะ

ประมุขหมิงเจ๋อ:ทหารเตรียมรถม้าออกมา

ทหาร:พัดเจ้าค่ะ

ทหารได้เตรียมรถม้าออกมาพร้อมที่จะเดินทาง

ตัดภาพมาที่หย่งชีและมีเพื่อนของหย่งชีชื่อว่าต้าหนิงชวนหย่งชีบอกว่าให้หย่งชีพาไปหาป้าที่งานเลี้ยง

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:หย่งชีวันนี้มีงานเลี้ยงเจ้าไปเป็นเพื่อนข้าได้ไหม

หย่งชี:เจ้าจะไปได้ไงในนั้นมีแต่พวกคนรวย

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:ป้าของข้าทำงานในนั้นข้าจะไปหาป้าของข้า ป้าของข้าบอกว่าเจ้าของงานเลี้ยงบอกป้าของข้านั่งที่โต๊ะร่วมแขกได้และข้าก็ไปได้

หย่งชี:ได้สิข้าจะไปกับเจ้าเดี๋ยวข้าบอกท่านแม่ข้าก่อน

หย่งชี:ท่านแม่ข้าจะไปงานเลี้ยงกับต้าหนิงเพื่อนของข้าแปปเดียวนะ

นางซูเจิน:ได้สิรีบไปรีบกลับล่ะ

หย่งชีได้ออกเดินทางไปงายเลี้ยงกับต้าหนิง แต่พอไปถึง

หยางชี:โห๋งานเลี้ยงใหญ่มากเลย

ต้าหนิง:เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า

ตัดภาพมาที่เจ้าหญิงซิ่วอิง

พระสหายทั้งหลายของเจ้าหญิงซิ่วอิง: นี่ซิ่วอิงเจ้าเป็นอย่างไรรบ้างพวกเราไม่เจอกันนานเลยนะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าสบายดีวันนี้พวกเจ้าแต่งตัวกันสวยจัง

พระสหายทั้งหลายของเจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้าก็สวยไม่แพ้พวกเราหรอก นี่ๆมานั่งลงเสวยอาหารด้วยกันสิ

เจ้าหญิงซิ่วอิงเห็นท่าไม่ดีว่ามีอะไรแว๊บแว๊บตรงประตู

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าขอไปทำธุระส่วนตัวข้างนอกแปปเดียวนะ

พระสหายทั้งหลายของเจ้าหญิงซิ่วอิง:ได้สิรีบไปรีบมานะ

เจ้าหญิงซิ่วอิงเดินออกไปตัดภาพมาที่หย่งชี

หยางชี:นี่ต้าหนิงข้าจะออกไปดูบรรยากาศข้างนอกก่อนนะ

ต้าหญิง:ได้สิเพื่อนสหาย

หย่งชีเดินออกมาโดยที่ไม่มองทางเพราะหย่งชีมองไปข้างบนเพราะข้างบนมีเปวไฟที่สวยงามมากจึงเดินไม่ทันระวังเจ้าหญิงซิ่วอิงกับหย่งชีจึงชนกันล้ม

เจ้าหญิงซิ่วอิง:โอ๊ยเจ็บ

หย่งชี:โอ๊ยเจ็บจัง

ทั้งสองหันหน้ามาหากัน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:นี่เจ้าอีกแล้วรึ

หย่งชีตกตะลึงกับความสวยของเจ้าหญิงซิ่วอิง

เจ้าหญิงซิ่วอิง:นี่เจ้าโรคจิตรรึไงมองข้าแบบนั่น

หย่งชี:อ๋อ ปะ ปะ เปล่า ข้าแค่กำลังจะบอกว่าคนอย่างเจ้าแต่งตัวแบบนี้เหมือนเค้าเป็นด้วยหรอฮ่าฮ่า โจรบุกป่าอย่างเจ้า ไปเอาชุดแบบนี้มาจากไหนรึว่าขโมยมา

เจ้าหญิงซิ่วอิง:มั้ง

เจ้าหญิงซิ่วอิงกำลังรีบวิ่ง

หย่งชี:นี่เจ้าเดี๋ยวก่อนจะรีบไปไหน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เอ่อ ข้าจะ

จู่ๆทหารก็ได้ยินเสียงของทั้งคู่ก็วิ่งมา

หย่งชีเห็นทีไม่ดีเข้ารับกระชากเจ้าหญิงซิ่วอิงหลบเข้าที่พุ่มไม้

เจ้าหญิงซิ่วอิงพูดเบาๆว่า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้ามาทำอะไรที่นี่

หย่งชี:ข้าก็มางานเลี้ยงไงแล้วเจ้าล่ะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ก็เหมือนกับเจ้านี่แหละ

ทหารก็เดินออกไปทันที

เจ้าหญิงซิ่วอิง:นี่เจ้า เจ้าเป็นใครกันแน่

หย่งชี:ก็ข้าบอกว่าข้าคือคนหล่อไง

เจ้าหญิงซิ่วอิง:หล่อตายแหละ

หย่งชี:อ่าวนี่เจ้าหาว่าข้ารึ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ใช่แล้วจะทำไม

หย่งชี:ปากดีซะอย่างนี้ไม่กลัวโดนจูบหรอ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ก็เอาสิถ้ากล้า

พอหย่งชีเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:นี่เจ้าจะทำอะไร จะลวนลามข้าหรอ

หย่งชี:โอ้ข้าเปล่าไหนเจ้าบอกไม่กลัว

เจ้าหญิงซิ่วอิงพูดในใจว่าไอ้นี่ทำข้าเสียเวลาจะจับโจรได้อยู่แล้ว จากนั้นประมุขก็ออกมาชมข้างนอกพอดีเจ้าหญิงซิ่วอิงมองไปเห็นเข้าจึงกระชากหย่งชีหนี

หย่งชี:นี่เจ้าจะพาข้าไปไหน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เงียบปาก

หย่งชี:นี่นี่ปล่อยข้า เจ้าจะพาข้าไปไหน

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย

หย่งชี:มีอะไรรึเปล่า

หย่งชีซึ่งไม่รู้ว่าผู้หญิงซึ่งอยู่ตรงหน้านี้คือบุตรสาวของประมุขหมิงเจ๋อและเจ้าหญิงซิ่วอิงก็โกหกว่า

เจ้าหญิงซิ่วอิง:ข้าแค่กลัวว่าพวกทหารที่อยู่ตรงนั้นกับท่านประมุขหมิงเจ๋อถ้าเห็นพวกเราเขาจะหาว่าพวกเราลับๆล่อๆเขาอาจจะจับพวกเราได้

ตัดภาพมาที่ไฉ่หง

ไฉ่หง:ท่านแม่ทำไมท่านพี่ถึงนานกลับมาจังข้าจะไปตามหาท่านพี่ที่งาน

ไฉ่หงกำลังจะเดนไปที่งานเลี้ยงตัดภาพมาที่หย่งชีกับเจ้าหญิงซิ่วอิง

เจ้าหญิงซิ่วอิง:งั้นข้าจะกลับแล้วนะ

หย่งชี:ข้าก็จะกลับเหมือนกัน

พอเจ้าหญิงซิ่วอิงไปแล้วไฉ่หงก็มาถึง

ไฉ่หง:ท่านพี่

หย่งชี:อ่าวไฉ่หงมาทำไมพี่กำลังจะกลับบ้าน

ไฉ่หง:ก็มาตามท่านพี่กลับบ้านนั่นแหละ

ทั้งสองพี่น้องก็กลับบ้าน

ตัดมาที่เมืองกู่กง

ประมุขหมิงเจ๋อ:ซิ่วอิงตอนที่ข้าอยู่ในงานเจ้าหายไปไหนมา

เจ้าหญิงซิ่วอิง:อ๋อหม่อมฉันไปทำธุระส่วนตัวนิดหน่อยเพคะเสด็จพ่อ

ประมุขหมิงเจ๋อ:อ๋อพ่อนึกว่าเจ้าหนีจากงานเลี้ยงซะอีกแล้วทำไมถึงได้กลับมาถึงก่อนล่ะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:หม่อมฉันแค่ปวดท้องนิดหน่อยก็เลยรีบกลับมาทานยาที่บ้านเพคะลูกขออภัยที่ไม่ได้บอกเสด็จพ่อเพคะ

ประมุขหมิงเจ๋อ:แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:หายดีแล้วเพคะ

ประมุขหมิงเจ๋อ:ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วพ่อเป็นห่วงแทบแย่

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เพคะ

เจ้าชายซีห่าว:เสด็จพี่แข็งแรงอยู่แล้วแหละ

ประมุขหมิงเจ๋อ:ซีห่าว

เจ้าชายซีห่าว:มีอะไรรึเปล่าเสด็จพ่อ

ประมุขหมิงเจ๋อ:เรื่องฝีมือการต่อสู้ของเจ้าถึงไหนแล้ว

เจ้าชายซีห่าว:เมื่อกี้ลูกฝึกต่อสู้กับทหารตั้ง10คนลูกชนะเลยเสด็จพ่อ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เจ้านี่เก่งจริงๆ

เจ้าชายซีห่าว:แน่นอนเสด็จพี่

ประมุขหมิงเจ๋อ:ฝึกไปเรื่อยๆให้เก่งชำนาญเหมือนพี่ของเจ้า

เจ้าชายซีห่าว:พัดเจ้าค่ะเสด็จพ่อ

เจ้าหญิงซิ่วอิง:งั้นว่างๆเรามาเล่นๆกันมั๊ยล่ะ

เจ้าชายซีห่าว:ได้เลยเสด็จพี่

ประมุขหมิงเจ๋อ:ซิ่วอิง

เจ้าหญิงซิ่วอิง:เพคะเสด็จพ่อ

ประมุขหมิงเจ๋อ:ข้าว่าข้าจะหารับคนมาสมัครเป็นพ่อครัวอีกสัก2-3คนดีมั๊ย

เจ้าหญิงซิ่วอิง:แล้วแต่เสด็จพ่อเลยเพคะ

ประมุขหมิงเจ๋อ:ทหาร

ทหาร:พัดเจ้าข้า

ประมุขหมิงเจ๋อ:เอาหนังสือฉบับนี้ไปแจกให้ทุกคนในเมืองเราใครก็ได้มาสมัครเป็นพ่อครัว

ตัดมาที่หย่งชี

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:นี่สหายทำไมเจ้ากลับก่อนแล้วเจ้าไม่บอกข้าเลยสักคำ

หย่งชี:ข้ารีบ

ต้าหนิงเพื่อนหย่งชี:เจ้ารีบไปไหนของเจ้า

หย่งชี:ท่านแม่ข้ารอที่บ้านแล้วไฉ่หงน้องข้าก็ไปตามกลับไงล่ะ

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:อ๋อข้าเข้าใจแม่ของเจ้าเนี่ยเป็นห่วงเจ้ามากต่างกับเเม่ของข้าเลยล่ะ

หย่งชี:แล้วทำไมล่ะ

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:แม่ของข้าไม่ว่าข้าจะไปไหนมาไหนท่านก็ไม่เคยคิดจะเป็นห่วงข้า วันนึงข้าหนีออกจากบ้านไปอยู่กับป้าข้าสามเดือนพอกลับมาท่านก็ไม่เคยถามว่าข้าไปไหนมา มันต่างกับพี่สาวของข้ามากท่านรักแต่พี่สาวข้า เจ้านี่โชคดีจริง

หย่งชี:แต่เจ้าก็ได้เป็นอิสระนิ

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:ใช่

หย่งชี:ต้าหนิง

ต้าหนิงเพื่อนหย่งชี:มีอะไรสหาย

หย่งชี:ช่วงนี้แม่ข้าก็ป่วยยังไม่หายข้าก็เลยคิดอยากจะไปหางานทำ เจ้าจะไปกับข้าไหม

ต้าหนิงเพื่องหย่งชี:ไปสิสหายข้าจะไปกับเจ้า ว่าแต่จะไปทำที่ไหนล่ะ

หย่งชี:ข้ากำลังคิดอยู่

ต้าหนิงเพื่อนหย่งชี:สหายข้าข้าคิดออกแล้ว

หย่งชี:ที่ไหน

ต้าหนิงเพื่อนหย่งชี:ข้าได้ยินมาว่าที่เมืองกู่กงของเรารับสมัครพ่อครัว

หยงชี:จริงหรือ

ต้าหนิงเพื่อนหย่งชี:จริงสิ

หยงชี:งั้นเราไปกัน