ที่เมืองเวทย์มนตร์แห่งหนึ่ง ที่ชื่อว่าดินแดนพลังเวทย์ เป็นที่อยู่อาศัยของพ่อมดและแม่มดมีพระราชาปกครองเมืองชื่อว่าเฮนรี่ มีพระราชินีชื่อว่าอลิชปกครองเหล่าประชากรพ่อมดและแม่มดด้วยความสงบสุขเสมอมา แต่แล้ววันหนึ่งเมืองดินแดนพลังเวทย์ที่เคยสงบสุขกลับต้องลุกเป็นไฟ ด้วยเหตุที่ ทหารได้จับตัวหนุ่มน้อยที่น่าสงสัยได้คนหนึ่ง เฮนรี่สงสัยว่าหนุ่มน้อยคนนี้น่าจะเป็นมนุษย์ที่หลงเข้ามาในดินแดนพลังเวทย์แห่งนี้ เมืองพลังเวทย์เมืองแห่งความลึกลับบ่อยครั้งนักที่มนุษย์จะหลงเข้ามา และอย่าหวังว่าจะได้กลับออกไปเพราะเขาเกรงว่าคนที่หลงเข้ามาอาจจะเป็นนักล่ามากำจัดพวกเขาก็ได้ นักล่ากับพวกพ่อมดแม่มดไม่ถูกกันตั้งแต่โบราณกาลมาแล้วมนุษย์ที่คิดว่าเป็นศรัตตรูหลงเข้ามาเขาเลยต้องกำจัดเพื่อไม่ให้เป็นภัยแก่ตนเองและพวกพ้องในภายหลัง แม้ว่า มนุษย์หนุ่มผู้นี้อาจจะเป็นแค่บุคคลธรรมดาก็ได้ แต่เขาก็ไม่ไว้วางใจ เขาสั่งให้ทหารตระเตรียมเชิงตระกอนเพื่อจะเผามนุษย์หนุ่มผู้นี้ให้สิ้นชาก บ่อยครั้งที่เหล่าพ่อมดและแม่มดถูกพวกมนุษย์นักล่าจับได้จุดไฟเผาตอนที่หลงเข้าไปในเขตของพวกนั้น เขาจึงใช้วิธีเดียวกันที่พวกนักล่าทำ ชายหนุ่มน้อยผู้น่าสงสารหน้าชีดเผือดจนไม่มีสีเลือดด้วยความกลัวกับสิงที่เกิดขึ้นกับเขา เขาพยายามร้องบอก

"ผมไม่ใช่นักล่าครับ ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย"เขาร้องบอกแบบนี้อยู่หลายครั้งพร้อมกับดิ้นหาทางหนี แต่ก็ไม่พ้นเชือกมนตร์ที่ลงอาคมที่มัดกับตัวเขาไว้ ยิ่งเขาดิ้นเชือกนั้นก็ยิ่งรัดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเขาแทบจะหมดลมหายใจเพราะหายใจไม่ออก เฮนรี่บอกให้ทหารเอาตัวหนุ่มน้อยคนนั้นขึ้นไปเผา เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จ ชายหนุ่มนั้นร้องให้โฮเมื่อหมดสิ้นหนทางที่จะเอาตัวรอดแล้ว จากความกลัวกลายเป็นความแค้นเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ก็ขอสาปแช่งให้มันหายคับแค้นใจก็ยังดีเขาจึงร้องตะโกนสาปแช่งไปว่า

"ในเมื่อทำอะไรไม่ได้กูก็ขอให้เวรกรรมไปตกที่ลูกของมึงไม่ว่าจะหญิงหรือชายขอให้เกิดมาอัปลักษณ์แม้จะเกิดในที่สูงส่งก็ขอให้มีแต่คนเกลียดชังไปอยู่ที่ใหนก็ขอให้มีแต่คนเกลียดมีแต่คนหลอกลวงแม้จะมีเวทย์มนตร์ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ ถ้าวันใหนได้เจอความรักจริงๆเท่านั้นถึงจะเป็นปกติดังเดิม"เมื่อเขาสาปแช่งเสร็จก็สิ้นใจในเพลิงไฟที่ทหารจุดเผาเป็นเถ้าจุณ ไม่ว่ามนุษย์หรือพวกพ่อมดแม่มดก็สาปแช่งได้ยิ่งแช่งด้วยแรงแค้นก่อนตายก็ยิ่งจะเป็นไปตามความประสงค์

หลังจากที่เหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านไปเนิ่นนานปี อลิชพระราชินีของเฮนรี่ก็ได้ตั้งท้อง เฮนรี่ดีใจมาก เพราะเขาแต่งงานกับอลิชมาหลายปีก็ไม่มีบุตรไว้สืบทอดวงศ์ตระกูล แต่มาบัดนี้ความฝันของเขาได้เป็นจริงแล้วเมื่ออลิชได้ตั้งท้องเสียที แม้เขาจะหวั่นใจกับคำสาปแช่งของมนุษย์หนุ่มผู้นั้นก็ตามที แต่เขาก็ปลอบใจตัวเองก็แค่คำสาปแช่งของมนุษย์หนุ่มคนหนึ่งมันจะไปสู้เวทย์มนตร์ของพวกพ่อมดแม่มดได้อย่างไร วันเวลาผ่านไปก็ได้เวลาที่บุตรของเขาจะออกมาดูโลก เสียงร้องโอดโอยของอลิชดังขึ้นในคืนราตรีกาลหนึ่ง

"โอะ โอยปวดท้องเจ็บท้อง"เสียงร้องโอดโอยของอลิชดังขึ้นทำให้เฮนรี่ที่นอนอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่นลุกขึ้นถามด้วยความเป็นห่วง

"อลิชน้องเป็นอะไรหึ ร้องเสียงดังตกใจจนพี่สะดุ้งตื่น"เฮนรี่ถามอลิชภรรยาของเขาด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับประคองตัวอลิชไว้

"ปวดท้อง อลิชปวดท้อง"อลิชตอบเฮนรี่เสียงเนือยๆเพราะปวดท้อง

"ปวดท้องหลอ หรือจะคลอดแล้ว"เฮนรี่ถามบวกกับอาการตื่นเต้น จากนั้นก็ชุลมุนวุ่นวายเฮนรี่ร้องบอกทหารหน้าห้องให้ไปตามหมอหลวง

"ทหารใครอยู่ข้างนอกอ่ะไปตามหมอหลวงหน่อยอลิชจะคลอดแล้ว"เสียงเฮนรี่ร้องบอกทหารหน้าห้อง จากนั้นไม่นานหมอหลวงก็เข้ามาพร้อมกับนางกำนัลสองคน

"เป็นไงบ้างเพค่ะ"เสียงหมอหลวงถามอลิชหลังจากมาถึง

"ปวดท้องเราปวดท้องโอ้ย"เสียงอลิชตอบหมอหลวง หมอหลวงบอกให้นางกำนัลออกไปเตรียมสิ่งของไว้สำหรับเด็กแรกเกิด

"พวกเจ้าออกไปเตรียมสิ่งของไว้สำหรับพระราชบุตร พระราชธิดานะ"หมอหลวงบอกนางกำนัล

"เจ้าค่ะท่านหมอหลวง"นางกำนัลรับคำแล้วเดินออกไป จึงเหลือแต่หมอหลวงกับอลิชเท่านั้น เพราะเฮนรี่ได้ออกไปรอหน้าห้องแล้ว

"หมอหลวงปวดท้องเหลือเกิน"อลิชร้องบอกหมอหลวง

"ทนอีกนิดนะเพค่ะพระราชินี ใกล้แล้วเพค่ะเบ่งนะเพค่ะ"เสียงหมอหลวงบอกปลอบใจพร้อมบอกให้อลิชเบ่ง"

อื้ดๆๆแฮกๆๆ"เสียงอลิชเบ่งพร้อมกับหอบหายใจแฮกๆด้วยความเหนื่อย

"เบ่งอีกนิดนะเพค่ะ"หมอหลวงร้องบอกอีกครั้ง

"อื้ดๆๆอุแว้ๆๆ"เสียงทารกที่ออกมาจากท้องอลิชร้องขึ้นหลังจากที่ออกมา หมอหลวงที่เห็นหน้าทารกก็ตกใจหน้าชีดเผือด แต่ตกใจได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงอลิชร้องขึ้นอีก

"ปวดท้อง ปวดท้องอีกแล้ว"เสียงอลิชร้องขึ้นทำให้หมอหลวงต้องนำทารกคนแรกไปให้นางกำนัลทำความสะอาดร่างกาย แล้วหมอหลวงก็ไปดูอลิชอีกครั้ง ยังยังเหลืออีกตนหมอหลวงพึมพำแล้วบอกให้อลิชเบ่งอีกครั้ง

"เบ่งเพค่ะเบ่ง"เสียงหมอหลวงบอกให้เบ่ง

"อื้ดๆๆอุแว้ๆๆเสียงทารกคนที่สองร้องออกมาแล้วหมอหลวงก็ต้องตกใจอีกครั้ง เหลียวขึ้นไปมองพระราชินีก็เห็นสลบไปแล้ว หมอหลวงก็เลยเอาทารกคนที่สองไปให้นางกำนัลชำระร่างกายแล้วนำออกไปให้พระราชาทอดพระเนตเห็นบุตรของพระองค์เอง

ฝั่งเฮนรี่ที่รออยู่นอกห้อง

เฮนรี่เฝ้ารออยู่หน้าห้องด้วยความตื่นเต้นเขาไม่รู้ข้างในห้องจะเป็นอย่างไร. ลูกของเขาจะคลอดหรือยังจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร (เวลานั้นเฮนรี่ลืมเรื่องคำสาปตอนนั้นไปเสียสนิท)จะได้ลูกชายหรือลูกหญิงเขาเฝ้ารอคนข้างในออกมา เขาเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายอย่างอยู่ไม่สุข

"แอด..."เสียงนางกำนัลเปิดประตูออกมาสองตนพร้อมกับอุ้มเด็กทารกออกมาตนละคนเฮนรี่มองดูพร้อมกับเดินไปหานางกำนัลปากก็พูดว่า

"นี่เราได้ลูกแฝดหรือนี่แล้วเป็นชายหรือหญิงล่ะ"เฮนรี่ถามนางกำนัล นางกำนัลทั้งสองมองหน้ากันพร้อมตอบว่า

"คนพี่เป็นพระราชโอรส ส่วนคนน้องเป็นพระราชธิดาเพค่ะ"นางกำนัลทั้งสองตอบ เฮนรี่ได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นดีใจใหญ่ที่ได้ทั้งลูกชายลูกหญิงพร้อมกัน

"เราขอดูหน้าลูกเราหน่อยสิ"เฮนรี่พูดพร้อมกับยื่นมือไปเพื่อจะอุ้มลูกจากนางกำนัล นางกำนัลทั้งสองมองหน้ากันเลิกลักแต่ก็ยังไม่ส่งเด็กให้เฮนรี่ เฮนรี่มองหน้านางกำนัลด้วยความสงสัยพร้อมกับถาม

"มีอะไรหรือเปล่าทำไมไม่ส่งลูกให้เราอุ้ม" นางกำนัลสะดุ้งตกใจพร้อมตอบว่า

"พระองค์ทรงทอดพระเนตรเองเถิดเพค่ะ"นางกำนัลพูดพร้อมกับยื่นพระโอรส พระธิดาให้ทรงทอดพระเนตรเห็น. เฮนรี่ก้มลงจะไปอุ้มลูกมาชื่นชมให้สมใจเห็นหน้าลูกชายกับลูกสาว. ก็ตกใจกับใบหน้าและเนื้อตัวของลูกจนเขาชะงักไป

"นิ..นี่..มะ..มัน..เกิด..อะ...ระ..ไร..ขึ้น"เขาถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความตกใจกับใบหน้าของลูกน้อยทั้งสอง พลันความคิดของเฮนรี่ก็นึกถึงคำสาปแช่งของมนุษย์หนุ่มคนนั้น

"ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ กูก็ขอให้เวรกรรมไปตกที่ลูกของมึง ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ขอให้เกิดมาอัปลักษณ์แม้จะเกิดในที่สู่งส่งก็มีแต่คนเกลียดมีแต่คนหลอกลวง แม้จะมีเวทย์มนตร์ตราก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ ถ้าวันใหนได้เจอความรักแท้เท่านั้นถึงจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม" เฮนรี่นึกไปถึงคำสาปของชายหนุ่มคนนั้นก็ขนลุกชู่ปากก็พึมพำว่า

"นี่คำสาปแช่งของเจ้ามนุษย์นั้นจะเป็นจริงหรือนี่"ปากก็พึมพำสายตาก็มองลูกน้อยในอ้อมแขนนางกำนัลสลับกันไปมา พร้อมกับทำใจ เขายังไม่กล้าอุ้มลูกแม้จะรู้ว่านั่นคือเลือดในอกก็ตาม