่สวัสดีครับผมชื่อมิว อายุ19ปี สูง155....ถึงจะเตี้ยไปหน่อยก็เถอะเเต่ชังมันวันนี้เป็นวันไปเรียนวันเเรกที่วิลัยใหม่ของผมในถานะปวส.1ฮึๆกว่าจะผ่านมันมาได้ลำบากจริงๆ5555

โจ:นี้มิวพูดกับใครนะ?(มอง+สงสัย)

มิว:ฮ่ะ!(ตกใจ!)เปล่าๆไปเรียนกันเถอะ!555(ส่วนนี้คือเพื่อนสมัยเด็กที่ทั้งเล่นเเละเรียนมาด้วยกันของผมชื่อโจอายุเท่ากันเเต่ความสูงของโจบอกเลยว่าสูงโคตรๆโจสูง192ดูสิ!เเต่งต่างกับผมชิบหายเลย!เเบ่งให้กันมั้งดิ!

ณ วิทยาลัยxxx

โจ:สงสัยคงต้องเเยกจากกันเเล้วล่ะไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ

มิว:อืม!ไว้เจอกันอย่าหลงทางล่ะ55555เสียดายนายเรียนช่างกลฉันเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจ

โจ:นั้นสินะ...ฮึๆ...บอกตัวเองเถอะสาวน้อยฉันไม่หลงหรอก(กวนตีน)

มิว:เรียกใครสาวน้อยฮ่ะ!เห็นฉันเตี้ยหน้าหวานเเบบนี้เลยคิดจะยั่วโมโหกันใช่ไหมฮึ!(โกรธ+งอน)

โจ:ขอโทษครับๆเดียวเลี้ยงข้าวๆโอเคไหม(มองมิว)

มิว:พูดจริงนะ!เย้!!!!(ดีใจ)

โจ:(พูดในใจ:ก็ดูทำตัวเหมือนผ.ญขนาดนี้จะไม่ให้เรียกได้ไงว่ะฮึๆ(ขำ)ชังเถอะๆเเต่ก็น่ารักจริงๆไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อก่อนนายก็ไม่เปลี่ยนเลย....นี้คิดบ้าอะไรเนี้ย!)ฉันไปล่ะๆโชคดีมิว(บอกลาเเบบส่งยิ้มหล่อๆ)

มิว:โอเคเพื่อนรักโชคดีน้าาาตั้งใจเรียนล่ะ!!(ส่งยิ้มกลับ)

เวลาก็ผ่านจนถึงเที่ยง เวลา12:00

มิว:(หยิบโทรศัพท์โทรหาโจ)นี่โจอยู่ไหนเนี้ยฉันรออยู่โรงอาหารเเล้วเนี้ยหิวเเล้วนะ!

โจ:(คุยโทรศัพท์)ครับๆกำลังไปคร้าบบ

หลังจากนั้นโจก็เลี้ยงข้าวมิวทั้งคู่กินข้าวกันอย่างอร่อยจัดโดยไม่สนเลยว่าคนอื่นจะมองยังไงจากนั้นทั้งคู่ก็เเยกกันไปเรียนต่อจนถึงเวลากลับบ้าน

มิว:โจกลับบ้านกันเถอะ(จับมือโจเดินพาออกจากวิลัย)

โจ:อืม....(จับมือมิวกลับ)

มิว:โจ?!!ดูนั้นดิ!นั้นดาวตกนิ!ขอพรเร็ว!(รีบขอพร)

โจ:นายเนี้ยยังมีความเชื่อเเบบนี้เหมือนเดิมเลยนะฺฮึๆ(ขำ)

มิว:เถอะน้าาาเร็วเข้า!ขอพรสิ(กำลังขอพร)

โจ:ครับๆ....(ขอพรในใจ:ขอให้มิวเป็นผ.ญเเละผมได้เเต่งงานกับมิวด้วยเถอะอ่ะจริงสิเพื่อความระทึกใจขอไปต่างโลกได้เป็นผู้กล้าอะไรทำนองนั้นด้วยเหมือนในนิยายที่อ่านมาเเบบนั้นจะได้เหมือน....นิยายที่นายชอบอ่านยังไงล่ะมิวเเต่นายคงตกใจถ้านายเป็นผ.ญอ่ะนะฮึๆ (ขำ) )

มิว:นายขออะไรอ่ะ?(สงสัย)

โจ:ไม่บอกฮึๆ(ขำ)

มิว:บอกมาเลยนะโจ!!!!!(วิ่งไล่จับโจ)

โจ:คิดว่าตามทันก็ตามมา55555(วิ่งหนี)

ติดตามตอนที่2ต่อไปได้เลย!

หลังจากทั้งคู่วิ่งไล่จับกันมาก็ผ่านไป10นาทีเวลาตอนนี้คือ17:50

มิว:สรุปจะไม่บอกใช่ไหมโจ!(มองโจเเบบเคืองๆ)

โจ:นายก็บอกของนายก่อนสิถึงฉันจะบอก(มองมิว)

มิว:ชิ!ก็ได้ๆฉันอยากมีลูกที่น่ารักมีบ้านหลังใหญ่อยากมีชีวิตที่ดีมีงานที่มั่นคง5555ถ้าเป็นไปได้อยากสร้างครอบครัวที่ต่างโลกเหมือนในนิยายบ้างเรื่องที่ฉันอ่านฟิวคงดีสุดๆ55555อยากหรอก....ใช่ชีวิตที่นั้นจังเลยน้าาาา

โจ:เลิกบ้าได้เเล้วนะมิวฮึๆ....เเต่ถ้าเป็นได้จริงก็ดี......

มิว:ฮึ?นายว่าไงนะโจ(มองโจ+สงสัย)ฉันได้ยินไม่ชัด

โจ:ชังเถอะๆเอ่าเดียวฉันจะบอกของฉันล่ะอยากฟังไหม

มิว:ไม่อ่ะตอนนี้หิวเเล้วป่ะโจเดียวทำข้าวให้กินฮิๆ

โจ:นี่กวนประสาทหรือหิวจริงๆ?

มิว:55555ต้องหิวจริงๆสิเดียวค่อยถามนะตอนนี้ต้องเติมพลังก่อนอยากกินอะไรอ่ะ(เดินเข้าบ้าน)

โจ:เเล้วเเต่นายอะไรที่นายทำฉันกินได้หมดเเหละว่าเเต่พ่อเเม่นายไปไหน(ถาม+เดินตาม)

มิว:ท่านทั้ง2ไปทำงานต่างประเทศนะเมื่อ1เดือนที่เเล้วเอง

โจ:อ่อ..พึ่งรู้นะเนี้ยเเล้วพ่อเเม่นายจะกลับตอนไหนล่ะ

มิว:อืม~คงอีกหลายเดือนอ่ะนะเเต่ตอนนี้มาช่วยฉันล้างผักหน่อยสิโจมัวเเต่ยืนบื้ออยู่นั้นเเหละ

โจ:เอ่า!นี่ฉันผิดหรอเนี้ย!(งง)

มิว:จะมาช่วยฉันดีๆหรือจะไปหาท่านยม(ถือมีดเล็งมาที่โจ)

โจ:ครับ!ใจเย็นนะค่อยๆคุยกันก่อนอย่าใช้ความรุนเเรงเลยนะเเฮะๆ(ยิ้มเเห้ง)

หลังจากนั้นมิวก็ทำอาหารให้โจเเละตัวเองกินอย่างอร่อย

กินจนอ้วนไปข้างเลย(เวอร์)

มิว:เอาจานมานี้เดียวฉันจะเอาไปล้างเอง(จะหยิบจานโจ)

โจ:ไม่ๆเดียวฉันล้างเองนายไปอ่าบน้ำเถอะ

มิว:อืม....ก็ได้ว่าเเต่ไม่ค้างที่บ้านฉันหรอ?

โจ:ฮ่ะ!นี่อารมณ์ไหนเนี้ยเเม่คุณ!เหงาหรือไง?

มิว:อืม....(มองตาโจเเบบอ้อนๆ)ทำไหมล่ะทั้งๆที่สมัยเด็กฉันกับนายต่างนอนค้างที่บ้านด้วยกันบ่อยๆเเท้ไหงจู่ๆถึงพูดเเบบนั้นล่ะอย่าบอกนะวัยต้อต้านนะ!

โจ:1.ฉันไม่ใช่ลูกเธอ 2.ฉันเเค่เกรงใจ 3.....ชังเถอะนายเเน่ใจนะว่าฉันค้างได้คือเราทั้งคู่ไม่ใช่เด็กเเล้วนะฉันเองก็ต้องเกรงใจนายบ้างเเล้วฉันรบกวนนายตลอดทั้งเรื่อง งาน วิชาต่างๆเช่นอังกฤษ ภาษาจีน คณิตศาสตร์ ร่วมไปถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกฉัน....

มิว:นี่หยุดพูดเลยนายไม่รบกวนฉันหรอกไม่ต้องคิดมากนายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันเป็นคนสำคัญกับฉันมากๆถ้าไม่ได้นายค่อยช่วยฉันตั้งเเต่สมัยเด็กฉันคงไม่พัฒนาขนาดนี้หรอกส่วนนึงต้องขอบคุณนายเพราะงั้นอย่าเกรงใจเลยนะเพื่อนฮิๆ(ยิ้มหวานให้กำลังใจเพื่อนโจ)

หลังจากนั้นทั้งคู้ก็ต่างไปทำธุระส่วนตัวของตัวเช่น อ่าบน้ำ

เตรียมที่นอน.....

มิว:มานี่เลยมานอนบนเตียงดีๆฉันไม่ให้นายนอนพื้นเเข็งๆหรอก ตุบๆ (ตบเตียงชักชวนโจ)

โจ:คร้าบๆ(นอนลงเตียง)ฝันดีนะมิว..zzzz

มิว:อืม...ฝันดีนะ...โจ..zzzzz

ติดต่อตอนที่3นะครับ!พี่น้องเพื่อนป้าน้าอ้าลุงยายปู่พ่อเเม่

เช้าอันสดใสในวันใหม่ได้เริ่มขึ้นเเล้ว....

ณ เวลาท6:00โมง เช้า มิวก็ตื่นมาล้างหน้าเเปลงฟันอ่าบน้ำส่วนโจก็.......

มิว:นี่โจตื่นได้เเล้วเช้าเเล้วนะ!นี่โจ!!!(เขย่าโจ)

โจ:อืมzzzzขออีก5นาทีมิวขออีก5นาทีzzzzz

มิว:ตื่นได้เเล้วไม่งั้น.....(กระซิบหูโจ)ฉันจะจูบปากนายนะ~

โจ:!...(กระเด้งออกจากเตียง)หยุดนะ!ฉันตื่นเเล้วๆ

มิว:555555ได้ผลเเฮะฮิๆนายเนี่ยนะกลัวอะไรขนาดนั้น

โจ:กลัวอะไรฉันไม่กลัวเเค่.....มันน่าอายนะอีกอย่างนายกับฉันเป็นผ.ชทั้งคู่อย่ามาทำเเบบนี้เลยอย่าเเกล้งเเบบนี้

มิว:ฮึ!นายนี่มันจริงจังไปซะทุกเรื่องจริงๆถ้าฉันเป็นผ.ญจะยอมไหมล่ะ(มองโจจริงจัง)

โจ:ยอมครับ(มองมิวกลับเเบบจริงจัง)

มิว:เอ้ะ!(ตกใจ+เหวอ)นี่นายเอาจริงดิ!(เขิน)

โจ:...จริง...ถ้านายเป็นผ.ญฉันจะเเต่งงานกับนายมีลูกกับนายมีครอบด้วยกัน.....อยู่ด้วยกันตลอดไป

มิว:(จู่ๆไอ้บ้านี่ก็พูดออกมาเนี้ย!!ไม่ๆใจเย็นไว้สิตัวเราหมอนี้คงพูดเล่นสินะกำลังเเกล้งเราเเน่ๆฮึ!ฉันไม่หลงกลหรอกนะ!)พอเลยไปอ่าบน้ำเเปลงฟันเลยเดียวฉันทำข้าวเช้ารอ

โจ:ครับๆ....(เดินเข้าห้องน้ำ)

ผ่านไปไม่นานหลังโจอ่าบน้ำเเปลงฟันล้างหน้าเสร็จทั้งคู่ก็กินข้าวเช้ากันอย่างอร่อยกินเสร็จมิวก็ล้างจานโจก็มาช่วยหลังจากนั้นก็รีบเเต่งตัวเพื่อไปเรียนต่อคุณอาจสงสัยทั้งคู่เดินไปเรียนหรอคำตอบคือ...ใช่ครับเพราะบ้านมิวกับโจอยู่ใกล้ๆวิลัยเลยส่วนบ้านทั้งคู่ก็ห่างกันเเค่6กิโลเมตรเอง

มิว:นี่โจวันนี้คิดว่าอาจารย์เขาจะสั่งงานเยอะไหม?

โจ:ไม่รู้สิคงสั่งเเหละมั้งทำไหมล่ะอย่าบอกนะเด็กเรียนอย่างนายขี้เกียจทำงานทำการบ้านนะ(มองมิว)

มิว:ไม่ใช่ซะหน่อย!เเค่......ถามเชยๆโจ~ปวดขาอ้าาาขอขี่หลังหน่อยสิน้าๆๆ(อ้อนโจ)

โจ:นี่มิวนายไม่ใช่เด็กเเล้วนะพึ่งเดินมาไม่กี่นาทีจะมาปวดขาได้ไงนี่จะหลอกขี่หลังฉันไปวิลัยโดยไม่ต้องเดินไปเองหรือไง?บอกเลยไม่ได้ผลหรอกฮึๆ(ขำ)

มิว:น้าๆๆๆทำไหมล่ะก็ตอนสมัยเด็กฉันขอขี่หลังนายนายก็ให้ฉันขี่ตลอดทำไหมพอโตขึ้นถึงไม่ให้ขี่ล่ะโจของฉันเปลี่ยนไปเเล้วสินะฮือๆ(บีบน้ำตา)

โจ:ก็ได้ๆ...อ่ะขึ้นมา(ย่อตัวลง)

มิว:เย้!5555ขอบคุณนะโจฮิๆ(ยิ้ม+ดีใจจัด)

โจ:เฮอ~(ถอนหายใจ)ก็ดูนายทำตัวสิจะไม่ให้ฉันเเซวว่าเหมือนผ.ญได้ไงขนาดคนอื่นยังเเซวนายมองนายเหมือนผ.ญทั้งนั้นไม่ร่วมคนที่เข้าใจนายผิดคิดว่าเป็นผ.ญอีก

มิว:เเล้ว...(กระซิบข้างหูโจ)ไม่ชอบหรอจ๋ะถ้าฉันเป็นผ.ญจริงๆถ้าเป็นนายฉันไม่รังเกียจหรอกนะฮิๆ

โจ:!(เขินหน้าเเดง)ให้ตายเถอะหยุดเเกล้งฉันนะโว้ย!

มิว:555555ก็ได้ๆใจเย็นพ่อคนเก่งเดียวฉันตกขึ้นมาทำไงล่ะ55555

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินทางไปวิลัยก็ได้ขยะสังคมมามันก็คือ!ฟรอมช่างนั้นเอง!เเม่งมากันตั้ง20กว่าคน(ฮ่ะ!)

ฟรอมช่างคนที่1:เฮ้ย!หยุดก่อนเด็กไหนว่ะขอดูหัวเข็มกลัดหน่อย

ฟรอมช่างคนที่2:ให้พวกฉันดูดีๆถ้าไม่พวกฉันเล่นพวกเเก2ตัวเเน่!(ถือมีดหัวตัดจ่อโจกับมิว)

มิว:ใจเย็นนะครับพี่ๆเดียวผมให้ดูๆเเต่อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะ(เอาเข็มกลัดให้ดู)เป็นไงพี่พวกผมไม่ใช่โจทย์พี่ใช่ไหมครับ.....(กลัว)

โจ:......(มองพวกมันรอบๆ)

ฟรอมช่างคนที่1:เออว่ะพวกนี้ไม่ใช่ป่ะๆล่าต่อ!

เเก็งฟรอมช่าง:เฮ้!!!/ฆ้ามัน!/เล่นเเม่งเลย!!!

หรอมช่างคนที่2:เดียวก่อนลูกพี่!ไอ้หมอนี้มันมองพวกเราทุกคนเลยว่ะดูไม่กลัวพวกเราเลยเเบบนี้ต้องทำให้รู้จัก!

(จะเอามีดหัวตัดฟัน)

ติดตามต่อตอนที่4นะครับ!

ต้องขออภัยด้วยนะคือผมพยามไม่ให้มีคำหยาบให้มากที่สุดนะครับเเต่ถ้าอยากก็บอกได้นะครับ