บทที่ 1: ความงดงามที่ถูกลืม

เสียงพัดลมจากหน้าต่างใหญ่ของวังหลวงตีแสงอาทิตย์เข้ามาในห้องของหลินเสี่ยวไป๋ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเหน็บในใจ ร่างบางของเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้สีเข้ม ท่ามกลางความเงียบสงบ ท่ามกลางความงามที่รอบล้อมตัว แต่หัวใจของเธอกลับว่างเปล่า

“ข้ามีแค่หน้าที่ แต่ไม่มีความรัก” หลินเสี่ยวไป๋พึมพำกับตัวเอง ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นสวนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง แต่ใจเธอกลับรู้สึกเหี่ยวเฉา ดอกไม้ที่สวยงามนั้นก็เหมือนกับชีวิตของเธอ ที่ถูกจัดไว้ในกรอบที่สวยงาม แต่ไม่มีใครเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่

เมื่อหลินเสี่ยวไป๋เข้ามาในวังหลวง เธอถูกเลือกเป็นชายาเอกของท่านอ๋องสวี่ชิงเหอเพราะเหตุผลทางการเมือง ความสัมพันธ์ของเธอและท่านอ๋องเต็มไปด้วยความเย็นชาที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ ทุกครั้งที่ท่านอ๋องมาเยี่ยมเธอ เขาก็มักจะมีสีหน้าที่เรียบเฉย และไม่เคยเอ่ยปากถามถึงความรู้สึกของเธอ

“หากไม่มีความรัก ข้าจะทำอย่างไรเพื่อให้ท่านอ๋องเห็นค่าในตัวข้า” เธอคิดอยู่ในใจ ขณะที่เสียงนกน้อยส่งเสียงร้องข้างนอก

นางกำนัลผู้ซื่อสัตย์ของหลินเสี่ยวไป๋ ชื่อว่าอวิ๋นเหยียน เข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำชาร้อน “ท่านหญิง ท่านอ๋องจะเสด็จมาเยือนในช่วงบ่ายนี้ ข้าจะเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้ให้ท่าน”

“เจ้ารู้ไหม เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่เคยดูแลข้า” หลินเสี่ยวไป๋ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ

อวิ๋นเหยียนหยุดชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ท่านหญิง ความรักไม่สามารถบังคับได้ บางครั้งความรักอาจมาพร้อมกับเวลาและความเข้าใจ”

แต่คำพูดของอวิ๋นเหยียนก็ไม่ได้ทำให้หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกดีขึ้น เธอหลับตาและพยายามหาวิธีที่จะทำให้ท่านอ๋องหันมาสนใจเธอ

ในช่วงบ่ายนั้น เสียงเท้าของท่านอ๋องดังขึ้นที่หน้าประตู ห้องของหลินเสี่ยวไป๋เริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น เมื่อสวี่ชิงเหอก้าวเข้ามาในห้อง เขาสวมชุดสีเข้มที่ดูสง่างาม แต่นัยน์ตาของเขากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ

“หลินเสี่ยวไป๋” เขาเรียกชื่อเธออย่างเรียบเฉย “วันนี้ข้าต้องการให้เจ้ามาพบข้าที่งานเลี้ยงในคืนนี้”

“ทำไมข้าจึงต้องไป” เธอถามด้วยเสียงที่มั่นใจ แต่ในใจกลับสั่นไหว

“เพราะเจ้าคือชายาของข้า” สวี่ชิงเหอตอบ ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

หลินเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ในห้อง รู้สึกเหมือนมีน้ำหนักถ่วงอยู่ในใจ เธอเป็นเพียงชายาในวังที่ไม่มีความรัก ไม่มีความสนใจจากสามี และต้องเผชิญหน้ากับความอิจฉาริษยาของชายารอง เธอรู้ดีว่าอนาคตของเธออาจจะไม่เป็นไปตามที่หวัง แต่เธอจะต้องหาทางเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเอง

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่กระจกสะท้อนภาพของตัวเอง ร่างบางในชุดไหมสีฟ้าอ่อนนั้นส่องสว่างเหมือนกับดอกไม้ในสวน แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนดอกไม้ที่ถูกเก็บไว้ในกรอบที่ไม่มีทางบาน

“คืนนี้ ข้าจะทำให้ท่านอ๋องเห็นค่าในตัวข้า” หลินเสี่ยวไป๋คิดในใจ ก่อนจะเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ในขณะที่ความมืดเริ่มปกคลุมท้องฟ้า ความหวังและความท้าทายในหัวใจของหลินเสี่ยวไป๋กลับส่องสว่างขึ้นมา เธอจะไม่ยอมแพ้ต่อความรักที่ไม่เคยมีให้ และจะสู้เพื่ออนาคตของเธอเอง

บทที่ 2: งานเลี้ยงแห่งความคาดหวัง

ค่ำคืนที่งานเลี้ยงมาถึงอย่างรวดเร็ว ห้องจัดเลี้ยงของวังหลวงถูกตกแต่งด้วยผ้าไหมสีทองและดอกไม้หอมหวาน อาหารหลากหลายชนิดถูกจัดเตรียมไว้ในโต๊ะยาวที่มีความสวยงามราวกับภาพวาด เสียงดนตรีคลอเบา ๆ เพิ่มบรรยากาศให้เป็นไปอย่างรื่นรมย์ แต่หลินเสี่ยวไป๋กลับรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบ

เธอใส่ชุดสีฟ้าอ่อนที่ประดับด้วยลูกปัดวิจิตรบรรจง ชุดนี้ทำให้เธอดูสวยงาม แต่ใจเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวลและไม่มั่นใจ หลินเสี่ยวไป๋หายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง

เมื่อเธอเข้ามาในห้อง ทุกสายตาต่างหันมาจับจ้องที่เธอ และเสียงกระซิบเริ่มดังขึ้น บางคนชื่นชมในความงามของเธอ ขณะที่บางคนแสดงความไม่พอใจ นั่นทำให้หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกเหมือนเป็นเป้าหมายของการวิจารณ์

“นั่นคือชายาเอกที่ไม่มีความรักจากท่านอ๋องหรือ?” เสียงกระซิบหนึ่งดังขึ้น ทำให้หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกแสบในหัวใจ

“ใช่ น่าสงสารเหลือเกิน เป็นลูกสาวของเสนาบดี แต่กลับไม่มีใครให้ความสำคัญ” เสียงที่สองตามมา

หลินเสี่ยวไป๋พยายามทำตัวให้สงบ ขณะเดียวกันก็พยายามค้นหาท่านอ๋องในฝูงชน ท่านอ๋องสวี่ชิงเหออยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง ท่ามกลางกลุ่มขุนนางและแขกผู้มีเกียรติ เขาดูสง่างาม แต่แววตาของเขากลับไม่แสดงถึงความรู้สึกใด ๆ

“ท่านอ๋อง” เธอคิดในใจ “ทำไมท่านถึงไม่เคยมองมาที่ข้าเลย”

ในขณะที่หลินเสี่ยวไป๋พยายามจะก้าวไปหาเขา ชายารองที่ชื่อฟางหรงได้เดินเข้ามาขวางทางเธอ ชิงเหอในชุดสีแดงสดทำให้เธอดูโดดเด่นมากขึ้น ดวงตาของชิงเหอมีแววเจ้าเล่ห์ที่ทำให้หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกไม่สบายใจ

“หลินเสี่ยวไป๋” ฟางหรงยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ข้ายังไม่เคยเห็นท่านในงานเลี้ยงเช่นนี้เลย วันนี้เจ้าดูสวยงามมาก”

“ขอบคุณ” หลินเสี่ยวไป๋ตอบอย่างเย็นชา พยายามไม่ให้เสียงของเธอสั่น

“งานเลี้ยงนี้จะเป็นโอกาสดีสำหรับเจ้าที่จะทำให้ท่านอ๋องสนใจ” ฟางหรงพูดต่อ “แต่ขอเตือนให้ระวัง บางทีความรักอาจไม่มาอย่างที่เจ้าคาดหวัง”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกเหมือนถูกกัดกันด้วยคำพูดของฟางหรง แต่นั่นทำให้เธอรู้สึกมุ่งมั่นมากขึ้น “ข้าจะไม่ยอมแพ้” เธอตัดสินใจในใจ

ในขณะนั้น สวี่ชิงเหอก้าวเข้ามาในสายตาของหลินเสี่ยวไป๋ เสียงดนตรีหยุดลง เขาเดินเข้ามาหาเธอ ชายหนุ่มมีออร่าที่น่าหลงใหล และทุกคนเงียบลงเมื่อเห็นเขา

“หลินเสี่ยวไป๋” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจ “ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้า”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกหัวใจเต้นแรง “ท่านอ๋อง ข้ามาแล้ว” เธอตอบเสียงเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความหวัง

“คืนนี้เจ้าจะเป็นผู้แทนของข้าในการพูดคุยกับแขกที่สำคัญ” เขากล่าวต่อ “ข้าต้องการให้เจ้าดูแลเรื่องนี้”

“แต่ว่า…” หลินเสี่ยวไป๋พูดไม่ออก ทว่าเขาไม่รอฟังคำตอบจากเธอแล้ว

“เจ้าเป็นชายาเอกของข้า และเจ้าต้องทำหน้าที่นี้” สวี่ชิงเหอพูดอย่างเด็ดขาด ก่อนจะหันไปคุยกับขุนนางคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกเหมือนถูกผลักให้เข้าสู่สนามรบที่ไม่มีที่สิ้นสุด ความรับผิดชอบที่ท่านอ๋องมอบให้ทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองมีค่า แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเครียด

ในค่ำคืนนี้ ความรักที่ไม่มีวันมาถึงจะกลายเป็นแรงผลักดันให้หลินเสี่ยวไป๋ก้าวไปข้างหน้า เธอจะต้องพิสูจน์ให้สวี่ชิงเหอเห็นว่าเธอไม่ใช่เพียงแค่ชายาที่ไม่มีความรัก หากแต่เป็นชายาที่มีคุณค่าในตัวเอง

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เตรียมตัวที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายที่รออยู่ในคืนที่น่าจดจำนี้

บทที่ 3: ใบหน้าของความปรารถนา

หลินเสี่ยวไป๋เดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงด้วยความรู้สึกตื่นเต้นผสมกับความกังวล เธอต้องเตรียมตัวเป็นผู้แทนของสวี่ชิงเหอในการต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ซึ่งหมายความว่าเธอต้องแสดงออกถึงความเป็นชายาเอกที่ดีแม้จะไม่ได้รับความรักจากเขา

เสียงพูดคุยในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น แต่ความรู้สึกภายในของหลินเสี่ยวไป๋กลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เมื่อเธอเห็นฟางหรงเดินเข้ามาท่ามกลางกลุ่มขุนนาง ฟางหรงมีท่าทางที่ดึงดูดใจ เส้นผมที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีตและชุดสีเขียวเข้มทำให้เธอดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง

“หลินเสี่ยวไป๋” ฟางหรงเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่หวาน “เห็นท่านอ๋องมอบหน้าที่สำคัญให้เจ้าหรือ?”

“ใช่” หลินเสี่ยวไป๋ตอบอย่างระมัดระวัง “ข้าต้องรับผิดชอบในการต้อนรับแขก”

ฟางหรงยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “เจ้าจะทำได้ดีแน่นอน แต่ขอเตือนเจ้าหน่อย เรื่องนี้มีความเสี่ยงมากนะ”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”

“เจ้ารู้ดีว่าสวี่ชิงเหอสนใจในตัวข้า” ฟางหรงพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์ “ข้าเป็นคนที่เขาให้ความสนใจในช่วงนี้ ข้าขอให้เจ้าใช้ความระมัดระวัง อย่าให้ตัวเองกลายเป็นเรื่องขำขันในงานนี้”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกบีบแน่น “ฟางหรง ข้าไม่ต้องการที่จะเป็นเป้าหมายในการล้อเลียน”

“แน่นอน แต่ความจริงก็ยากจะปฏิเสธ” ฟางหรงยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “เจ้าควรทำให้ท่านอ๋องเห็นคุณค่าในตัวเจ้าก่อน”

ทันใดนั้น สวี่ชิงเหอเดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองหยุดพูดและหันไปมอง เขามองฟางหรงด้วยสายตาที่ลุ่มหลง แต่เมื่อเห็นหลินเสี่ยวไป๋ เขาก็ยิ้มอย่างเป็นมิตร

“หลินเสี่ยวไป๋ เจ้าพร้อมสำหรับการต้อนรับแขกรึยัง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจ

“ขะ...ข้าเตรียมตัวมาแล้ว” หลินเสี่ยวไป๋ตอบเสียงสั่น แต่ความมั่นใจเริ่มกลับมาในใจ

“ดีมาก” สวี่ชิงเหอพยักหน้า “วันนี้จะมีการประกาศความสัมพันธ์ระหว่างข้าและฟางหรง ข้าอยากให้เจ้าช่วยจัดการเรื่องนี้”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนเมื่อได้ยิน เขาพูดถึงฟางหรงในฐานะผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตเขาอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจของหลินเสี่ยวไป๋เริ่มคล้อยตามน้ำตา แต่เธอพยายามอดกลั้นไว้

“ฟางหรง” สวี่ชิงเหอเรียกชื่อเธอ “เจ้าจะเป็นผู้ช่วยหลักในการเตรียมงานประกาศนี้ใช่หรือไม่?”

“แน่นอนเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง” ฟางหรงตอบอย่างมีเสน่ห์ “ข้าจะทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ”

หลินเสี่ยวไป๋รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมน้ำในทะเลแห่งความเศร้า เธอมองดูฟางหรงและสวี่ชิงเหอด้วยความรู้สึกที่บีบคั้น ในค่ำคืนนี้ เธอจะต้องทำให้ทุกอย่างเรียบร้อย ในขณะเดียวกันก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่แสนเจ็บปวด

“ข้าจะไม่ยอมแพ้” หลินเสี่ยวไป๋คิดในใจ “ข้าจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าข้ามีคุณค่า แม้จะเป็นเพียงชายาเอกที่ไร้ใจ”

ในขณะที่หลินเสี่ยวไป๋ก้าวไปข้างหน้าเพื่อรับบทบาทใหม่ในค่ำคืนนี้ จิตใจของเธอกลับวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ เธอรู้ดีว่างานนี้จะเป็นการต่อสู้เพื่อความรักที่เธอใฝ่ฝัน และเพื่อพิสูจน์ให้สวี่ชิงเหอเห็นว่าเธอไม่ใช่แค่ลูกสาวของเสนาบดี แต่เป็นผู้หญิงที่มีค่าควรแก่ความรัก