เช้าวันหนึ่งในเมืองที่แสนจะวุ่นวาย มองเย่ว ชายหนุ่มที่มีนิสัยเย็นชาและพูดน้อย กำลังนั่งดูอนิเมะเรื่องโปรด "รักนิรันดร์ราชันย์อัคคี" เสียงของการต่อสู้ระหว่างตัวละครดังขึ้นเต็มหน้าจอ แต่เขาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ มือกดปิดทีวีหลังจบตอนโดยไม่แสดงความสนใจในเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไปเลย

หลังจากนั้น มองเย่วออกจากบ้านไปยังร้านขายยาที่เขาใช้บริการเป็นประจำ ในร้านขายยาที่มีบรรยากาศเงียบสงบ เขายืนหน้าตรงหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานสาวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส "สวัสดีค่ะ รับยาอะไรดีคะ?"

มองเย่วไม่ตอบ เขายื่นใบสั่งยาให้เธอโดยไม่มองหน้า พนักงานสาวพยายามรักษารอยยิ้มเอาไว้ แม้ในใจจะรู้สึกแปลก ๆ จากท่าทางเย็นชาของเขา เธอจึงหันไปหยิบยาตามใบสั่งให้ทันที

เมื่อยาถูกส่งมาให้ มองเย่วยื่นเงินให้และเดินออกจากร้านไปโดยไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้พนักงานสาวมองตามเขาอย่างงง ๆ เธอเริ่มรู้สึกผิดหวังที่พยายามจะมีปฏิสัมพันธ์กับเขา แต่กลับไม่ได้รับอะไรตอบกลับมา

ขณะที่มองเย่วเดินผ่านทางเท้าของเมือง เสียงรถที่วิ่งอยู่บนถนนดังขึ้นในหูของเขา แต่สิ่งที่สะดุดตาคือเด็กสาวในชุดกระโปรงสีชมพูกำลังนั่งเก็บรูปบัตรที่ตกลงไปบนพื้นถนนโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถวิ่งตรงมาที่เธออย่างรวดเร็ว

เวลาเหมือนหยุดลงในเสี้ยววินาทีนั้น มองเย่วไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว ร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล เขาคว้าเด็กสาวเอาไว้และดึงเธอออกจากถนน แต่ร่างของเขากลับถูกกระแทกอย่างแรงจากรถที่เบรกไม่ทัน

เสียงชนดังสนั่นทำให้ทุกอย่างหยุดลง ภาพตัดมาเป็นความเงียบ มองเย่วล้มลงบนพื้น ขณะที่เด็กสาวนั้นรอดชีวิตมาได้โดยปลอดภัย แต่เขากลับไม่ลุกขึ้นอีก

ภาพของมองเย่วเริ่มพร่ามัว ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเบลอและขาวโพลน แสงสว่างล้อมรอบตัวเขาในขณะที่เขารู้สึกตัวอีกครั้ง มองเย่วพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ราวกับอยู่ในความฝัน แต่เขากลับรู้สึกถึงความอบอุ่นรอบตัว เมื่อเขาหันไปข้างหลัง ภาพที่ปรากฏขึ้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา

"แม่..." มองเย่วพูดขึ้นเสียงเบา หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นและเต็มไปด้วยความคิดถึง

หญิงสาวคนนั้นหันมามองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก “เย่ว... ลูกทำดีที่สุดแล้วนะ” เธอพูดพร้อมลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน น้ำตาของมองเย่วไหลออกมาโดยไม่สามารถควบคุมได้ เขาคุกเข่าลงต่อหน้าแม่ของเขา

"ผมขอโทษ... ผมยังไม่สามารถปกป้องคนอื่นได้อย่างที่แม่หวัง..." เขาร้องไห้และเอ่ยคำขอโทษจากหัวใจที่หนักอึ้ง แต่แล้วภาพของหญิงสาวค่อย ๆ จางหายไป แสงสว่างรอบตัวเขาเริ่มแผ่ขยายจนทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวโพลน

เมื่อมองเย่วลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้อยู่ในที่ที่คุ้นเคยอีกต่อไป ทุกสิ่งรอบตัวเปลี่ยนไป เขายืนอยู่ในโลกใหม่ที่แตกต่างจากสิ่งที่เขาเคยรู้จัก...

**ตอนที่ 1 จบ**

พระเอกค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ข้างหน้าคือภาพพร่ามัวที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคย เขามองดูมือเล็กๆ และขาเล็กๆ ของตัวเอง พร้อมกับคำถามมากมายในใจ “นี่ฉันอยู่ที่ไหน?”มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาเห็นผู้คนจำนวนมากพูดคุยกันในภาษาที่เขาไม่รู้จัก แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง ขับให้ภาพเบลอๆ กลายเป็นสีสันสดใส ในอ้อมแขนของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก เธอดูอบอุ่นและห่วงใยจนเขาเผลอหลับไปอีกครั้งเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น “จ๊ะเอ๋! ดูเหมือนจะมีเจ้าตัวเล็กตื่นแล้ว!” เขายิ้มขณะพูด สร้างบรรยากาศที่เป็นกันเองผู้หญิงที่อุ้มเขากล่าวเบาๆ ว่า “เบาๆ สิลูก เรายังหลับอยู่” พร้อมกับบิดหูชายคนนั้นอย่างขำขันชายคนนั้นยิ้มให้กับความน่ารักของพวกเขา ก่อนจะหันไปที่แขกผู้มาเยือนที่ยืนรออยู่ข้างหน้า “อาโต้เอ๋ย! แกได้ลูกผู้ชายหรือผู้หญิง?” เสียงถามออกมาจากญาติๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะ“แน่นอน! หน้าตาต้องเหมือนฉันอยู่แล้ว” ชายคนนั้นตอบด้วยความภูมิใจ หน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขในใจของพระเอก คำถามวนเวียน “นี่ฉันจะเกิดใหม่จริงๆ หรือ? ถ้าใช่… ฉันเกิดมาในบทไหนกัน?” ความสงสัยและความตื่นเต้นพุ่งทะลุหัวใจเขา ขณะที่ความรู้สึกอบอุ่นในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่า เขาอาจจะอยู่ในที่ที่ปลอดภัย.

ฝากกดติดตาม กด love และช่วยติดตามผลงานต่อไปเพื่อจะได้มีกำลังใจในการเขียนตอนต่อไปนะครับรักคนอ่านนะ.

🤟🤟🤟🥰🥰♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️🤟🤟🤟🥰🥰🥰🌷🌷🌷🤟🤟🤟ถ้ามีคนดูต่อผมจะเขียนให้ถึงตอนจบเลยยิ่งมีคนดูเยอะผมยิ่งมีกำลังใจเพราะผมชอบเขียนนิยายชอบเขียนนิยายมากมาก อย่าลืมกดไลค์กดติดตามกด loveและอย่าลืม comment ไว้ใต้คลิปด้วยนะมีอะไรก็ถามได้ปก♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️🥰🥰🥰😻😻😻😻😝😍😍🤨🤨🤨🤨😀😀😀😀😀😀😀😀🥰🥰♥️♥️♥️🥰🥰♥️♥️🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰 5555😄😄😄💘😄💘😄💘💘💘💘😄💘💘😄😄💘😄😄💘😄💘😄💘💘😄 ผมชอบอาทิตย์ละครั้งนะแต่ถ้ามีถึง 10 หรือ 20 คนดูผมอาจจะครับอาทิตย์ละ 4 ครั้งแล้วแต่ความอะไรเขาเรียกว่าอะไรกำลังใจที่ส่งมาอย่าเยอะหรือยังไว้เจอกันตอนหน้านะจะเขียนให้น่าสนใจกว่านี้อีกล่ะไว้เจอกันฮ่าๆๆๆจุ๊บๆๆ