ในวันที่แสนวุ่นวายผม นอร์ท ชายหนุ่มวัย 23 ย่าง 24 ปี กำลังศึกษาคณะอักษรศาตร์ ปีที่ 4 ปีสุดท้ายที่แสนลำบากยากเย็น ตลอดเวลาในชีวิตมหาลัย ผมใช้ชีวิตแบบที่ผมเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะรอดมาจนถึงปีสุดท้ายได้ ผมเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร จบคลาสก็รีบกลับหอพักในทันที

เพราะมีบางอย่างที่รอผมอยู่ นั้นก็คือนิยายแฟนตาซีที่ผมติดตามและชื่นชอบมากๆ 

โดยเฉพาะเรื่องล่าสุดอย่าง Nolanz & Acasia ที่ตอนนี้มีเล่มออกมาแล้วทั้งหมด 8 ภาค ผมตามเก็บมาหมดแล้วบอกเลยว่าเนื้อเรื่องเข้มข้นทุกภาค และเหมือนว่าทางสำนักพิมพ์จะประกาศออกมาแล้วว่าเล่มที่ 9 จะเป็นภาคจบบริบูรณ์

น่าเสียดายชะมัดที่ทุกอย่างกำลังจะจบ หลังจากที่คอยตามอ่านมาตั้งแต่แรกก็รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครเหล่านั้น ถึงจะอยากรู้ปมทั้งหมดของเรื่องที่กำลังถูกเฉลยก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากให้จบเลย

ระหว่างทางที่เดินสมองพลันคิดแต่เรื่องราวต่างๆ ในนิยายเรื่องนั้น จนกระทั่งมาถึงสะพานลอยทางข้ามไปยังที่พัก

" หยุดเดี๋ยวนี้ !! " 

เสียงตะโกนจากอีกฝากของสะพาน ทำให้ความสนใจของผมพลันเปลี่ยนไปยังต้นเสียงนั้น ก่อนที่สายตาจะเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งตรงมาทางผม 

!!!!

สายตาที่มองไปเห็นจังหวะที่ชายคนนั้นกำลังคว้ามีดสั้นออกมาจากเสื้อคลุม พลันคิดจะหนีก็กลับไม่ทันเสียแล้ว มือหนานั้นคว้าคอของผมไว้ได้ก่อนที่แขนแกร่งนั้นจะกอดรัดคอของผมไว้ มืออีกข้างหันมีดคมจ่อใกล้ลำตัว กลุ่มคนที่วิ่งตามมาต่างตกใจพร้อมกับพยายามพูดเว้าวอนให้อีกฝ่ายปล่อยผม

ภายในหูของผมอื้ออึง เป็นเพราะตื่นกลัวจนหูดับไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว แม้แต่แรงจะขัดขืนยังไม่มี วิธีป้องกันตัวจากเหตุการณ์นี้ถึงแม้จะเคยเห็นผ่านตามาบ้าง แต่จะให้ใช้กับคนที่มีอาวุธแถมมีพละกำลังมากกว่าเป็นสิบเท่าก็เห็นจะมีแต่ตายกับตาย 

จังหวะคนจนตรอกถ้าฆ่าคนได้เพราะเป็นทางรอดหนึ่งของตัวเอง ก็ย่อมยอมทำได้อยู่แล้ว เมื่อดึงสติกลับมาได้กลับมองเห็นนายตำรวจคนหนึ่งเบี่ยงสายตาไปอีกทาง เหมือนกับว่ากำลังส่งซิกให้ใครสักคนอีกด้าน ' เจ้าหน้าที่คงกำลังช่วยเราอย่างเต็มที่ ได้โปรดช่วยผมด้วย ' แต่แล้วแผนกลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้เลยสักนิด แขนแกร่งนั้นรัดคอผมแน่นมากกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆ ขยับไปใกล้ริมสะพานมากขึ้น

เหมือนกับว่าชายผู้นี้จะไม่ยอมใจอ่อนสำนึกผิดและยอมให้ตำรวจจับได้ง่ายๆ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาก็เจอเรื่อง ซวยๆ มานับไม่ถ้วน หวังว่าครั้งนี้พระเจ้าจะเมตตาผมอีกสักคร้ัง

" ถ้าใครเข้ามาใกล้อีกแม้แต่นิดเดียว มันตาย! " ชายผู้นั้นตะโกนประกาศออกไปอย่างไม่เกรงกลัว 

และแน่นอนว่าทางเจ้าหน้าที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าพลาดเพียงแม้แต่นิดเดียว มันเท่ากับว่าชีวิตของผมคงจบลงแค่ตรงนี้ ทั้งที่พยายามพูดเกลี้ยกล่อมก็แล้ว สัญญาจะคอยช่วยเหลือครอบครัวระหว่างรับโทษอยู่ก็แล้ว แต่ชายผู้นี้ก็ดูเหมือนจะยังไม่ยอมเสียที

ระหว่างที่เจ้าหน้าที่อีกฝั่งกำลังพูดเกลี้ยกล่อมนั้น ทางด้านข้างก็ค่อยๆ ขยับเข้ามาช้าๆ 

เหมือนกับว่าฝันร้ายกำลังจะผ่านพ้นไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่ ' เหมือนกับ ' เพราะในความเป็นจริงชายผู้นี้ดันสังเกตเห็นได้ก่อนและทิ้งตัวลงจากสะพานโดยคว้าร่างของผมลงไปด้วย

เสียงรถที่วิ่งผ่านไปมาด้านล่างนั้น เป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินพร้อมร่างของผมที่กำลังตกลงไป

นี้คงเป็นคำตอบที่ผมได้ขอร้องพระเจ้าไว้สินะ ถึงอย่างนั้นโชคชะตาก็ช่างเล่นตลกร้ายกับคนอย่างผมเหลือเกิน ภาพจำสุดท้ายมันคือภาพที่ผมกำลังตกลงจากสะพานแต่แล้วดันกลับมาโผล่ในนิยายเรื่องโปรดอย่าง Nolanz & Acasia แต่ไม่รู้ว่าพระเจ้านั้นจงเกลียดจงชังอะไรผมนักหนา ถึงได้ให้ผมหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของตำแหน่งตัวร้ายอย่าง Quinton Hawk (ควินตัน ฮอว์ก)  ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ดวงตาสีมรกตสวย บวกกับผิวสีขาวนวล สูง 170 ลูกชายของ Cruz Hawk (ครูซ ฮอว์ก) ที่เรียกได้ว่าคือศาสตราจารย์ด้านวิชาคาถาดำ 

แต่ใครจะคิดว่าจู่ ๆ วันหนึ่งจะต้องมาเป็นตัวละครในนิยายเรื่องนี้ส่ะเอง แถมยังเป็นตัวร้ายในเรื่องที่ทุกคนต่างเกรงกลัวเสียด้วย ตัวละครควินตัน เป็นตัวละครที่แสนเอาแต่ใจ เจ้าเล่ห์ และชอบเอาชนะ เขามีคู่ปรับอย่าง Nolanz Garrett (โนแลนซ์ การ์เร็ต) ชายหนุ่มร่างหนา เรือนผมสีทองสว่าง นัยต์ตาสีครามราวกับน้ำมหาสมุทร จุดเด่นอันเป็นเอกลักษณ์คงไม่พ้น หุ่นสมส่วนคล้ายนักกีฬา ช่วงไหล่ตรงกว้าง เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ และยังเป็นถึงพ่อมดตำแหน่งอัจฉริยะ หรือตามบทบาทในนิยายแล้วเขาเป็นถึงพระเอกของเรื่องนั้นเอง

ซึ่งผมดันชอบพระเอกเอาเสียมากๆ แต่พระเจ้ากลับส่งผมมาอยู่ในร่างของตัวร้าย!!

" เห้ ควินตันรอบบ่ายเรามีเรียนกับศาสตราจารย์ฮอว์กนะ " เสียงเอ่ยเจื้อยแจ้วของเพื่อนร่วมห้องถ้าจำไม่ผิดชายหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลทอง หน้าคม ผิวสีแทน สูงราวๆ 179 คนนี้จะชื่อ Ezra Clinton (แอซล่า คลินตัน) เพื่อนตัวร้ายสุดแสบของนายควินตัน แต่ดีกรีเป็นถึงนักกีฬาเชียวนะว่าไม่ได้ ถึงแม้บางครั้งจะปากหมาไปหน่อยก็เถอะ 

" สีหน้านายดูไม่ดีเอาเลยนะ กลัวพ่อรึไง " 

" ยุ่ง ! " ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทุกอย่างออกไปจากหัว และไม่ลืมที่จะหันไปตอบโต้อีกคนที่ชอบเหย้าแหย่ชวนน่าโมโห แต่จะว่ายังไงดีตั้งแต่ลืมตาตื่นก็เอาแต่คิดวิตกไม่หาย แต่จะให้หนีหน้าไม่เข้าเรียนคาบบ่าย ท่านครูซก็คงไม่ยอมแน่ ยังไงเราเองก็เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้ เนื้อเรื่องในตอนนี้ก็รู้เสียหมดแล้ว เว้นแต่ภาคจบที่ทางสำนักพิมพ์ยังไม่ปล่อยออกมาก็เท่านั้น ยังไงส่ะก็เดินตามเนื้อเรื่องไปก่อนแล้วกัน

ฟุบ! ร่างกายใหญ่ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของควินตัน ท่อนแขนกำยำนั้นยกขึ้นมากอดรัดเอวอีกฝ่าย 

" เห้ยย !! "

" จะร้องเสียงดังทำไม กลัวคนอื่นเขาไม่เห็นหรือไงว่าเรากอดกัน " น้ำเสียงยียวนชวนกวนประสาทนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ตอนอ่านเฉยๆ มันก็พอจะจิตนาการภาพออกอยู่หรอก แต่พอมาได้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนี้ มันก็แอบใจสั่นอยู่นะ " ใครกอดกันไม่ทราบ มีแค่นายที่กอดอยู่คนเดียว "

จะว่าไปในนิยายควินตันก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ทำไมพออยู่ใกล้ไอ่มือปลาหมึกนี่แล้วถึงได้ดูมินิขึ้นมาได้ ' เดี๋ยวนะ แต่จากที่อ่านมาไม่มีฉากนี้ในนิยายสักหน่อย ' 

หลังจากที่หลุดพ้นจากนายแอซล่ามาได้ ตัวผมก็ตัดสินใจเดินออกมาสำรวจตามโถงทางเดินรอบๆ โรงเรียนแห่งนี้ ' ไม่อยากจะเชื่อ นี่เรากำลังเดินอยู่ในโรงเรียนเวทมนตร์ ' ใครจะไปคิดว่าในชีวิตนี้จะได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้

" นายออกมาทำอะไรแถวนี้ล่ะควินตัน " น้ำเสียงทุ้มเอ่ยทักถาม ดูเหมือนว่าเขาเอ่ยชื่อของควินตัน เจ้าของตัวละครที่เขากำลังหลุดเข้ามาอยู่งั้นหรอ

' !!! หน้า ตา ดี มาก ผมสีทอง นัยต์ตาสีคราม น นี่มัน พระเอกนี่! ' 

" นาย...อ เอ่อ ฉันก็แค่ว่างเลยออกมาเดินสูดอากาศข้างนอกบ้าง " ใครๆก็รู้ว่าควินตันมักจะอยู่ในห้องปรุงยาน้อยมากนักที่จะได้เห็นเขาในสถานที่อื่นๆ 

" นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้ง ที่นายตอบคำถามฉันแบบดีๆ "

' ให้ตายสิ เหมือนจะลืมบทบาทของควินตันไปหมดเลย แต่ช่วยไม่ได้ จะให้ฉันแสดงบทเป็นตัวร้ายคงจะยากเกินตัวฉันไปหน่อย เพราะงั้นจะถือวิสาสะเปลี่ยนบทบาทของนายให้เป็นคนดีเลยแล้วกัน ควินตัน '

" วันนี้ฉันไม่ได้มีอารมณ์มามีเรื่องกับใครหรอกนะ "

" โนแลนซ์ " เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยเรียกใครสักคน ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะหันไปมองตามเสียงเรียกนั้น

อ่าา ถ้าจำเนื้อเรื่องไม่ผิด คนนี้น่าจะเป็น Acasia Gerda (อาคาเซีย เจอร์ดา) บุตรสาวคนเล็กของตระกูลเจอร์ดา เธอมีพี่น้องรวมตัวเธอเองทั้งหมด 5 คน ซึ่ง 4 คนเป็นพี่ชายท้ังหมด เธอเป็นหญิงสาวตัวเล็ก เรือนผมสีชมพูอ่อนสลวย ดวงตากลมสีเหลืองทอง แถมยังมีกิริยามารยาทงามงด สมแล้วกับตำแหน่งนางเอกของเรื่อง

' พอได้มาเห็นตัวละครในนิยายเรื่องโปรดของตัวเองด้วยตาเนื้อแล้ว ก็หล่อ สวย สมกับตำแหน่งพระ นางกันจริงๆ '

" เอ๋\~\~ ควินตันเองก็อยู่ด้วยหรอเนี้ย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอทั้งสองที่นี้แบบนี้ " หญิงสาวเดินเข้ามาแทรกระหว่างวงการสนทนาของทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยทักทายตัวร้ายอย่างควินตัน

" งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน " จะให้อยู่เป็นก้างขวางคอคู่พระนางได้ยังไงกันเล่า ไหนๆ ก็คิดว่าจะทำการเปลี่ยนบทบาทของควินตันแล้ว ก็ขอแยกออกจากปัญหารักสามเศร้าไปก่อนเลยแล้วกัน

เรายังมีปริศนาที่ยังต้องหาคำตอบเกี่ยวกับตอนจบของนิยายเรื่องนี้

สองเท้าเดินก้าวไปตามทางเดินเรื่อยๆ ก่อนที่จะไปหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง " ฉันไม่คิดว่านายจะเข้าไปในห้องนั้นหรอกนะ " นายพระเอกนี่เดินตามมาตั้งแต่แรกงั้นหรอ? " ทำไม ฉันถึงเข้าไม่ได้ล่ะ " ผมเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

" ห้องนั้นเป็นห้องเก็บของธรรมดา แต่มีทางลงไปยังชั้นใต้ดินได้ นายเองก็เป็นคนบอกคนอื่นไม่ใช่หรอว่ามันมีเส้นทางลงไปด้านล่างน่ะ "

ให้ตายเถอะ ผมจำเนื้อเรื่องในภาคแรก ๆ แทบจะไม่ได้เลย แต่ว่าภาคห้องใต้ดินลึกลับ ถ้าจำไม่ผิดโนแลนซ์เป็นฝ่ายเจอประตูนั้น และลงไปชั้นใต้ดินแต่กลับเจอพ่อมดสายดำโจมตีใส่

หรือว่า!! เราหลุดเข้ามาในภาคห้องใต้ดิน ถ้าอย่างนั้นหลังจากเรียนปรุงยาแล้ว ช่วงกลางดึกโนแลนซ์จะมาที่นี่

" นายไม่สบายรึป่าว "

" โอ้ไม่ๆ ฉันสบายดี ไว้เจอกันตอนคาบเรียนบ่ายแล้วกัน " ผมตัดสินใจเดินหนีออกมาอีกครั้ง ซึ่งผมต้องการเวลาในการทบทวนเนื้อเรื่องทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ ยังไงแล้วก็ตัดเรื่องรักสามเศร้าออกได้แล้ว(?) ไม่สิ ถ้านี่เป็นภาคห้องใต้ดินจริงๆ แสดงว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ภาคจบของตอนคัดสรรบ้าน ควินตันก็ไปสารภาพรักกับ อาคาเซียมาแล้ว แถมยังโดนเธอปฏิเสธมาอีก 

อ่าาา เพราะแบบนี้โนแลนซ์ถึงแปลกใจที่เราพูดดีกับเขาสินะ เพราะเราโดนอาคาเซียปฏิเสธมา แถมเธอยังบอกอีกว่าเธอมีใจให้โนแลนซ์ แต่มันจะไปแปลกอะไรเล่า คนเราอกหักได้ ก็ทำใจได้ ยังไงส่ะตัวร้ายก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายพระเอกเพื่อแย่งนางเอกเสมอไป

" นึกว่าหายไปไหน มานั่งอยู่ตรงใต้ต้นไม้นี่เอง "

' ให้ตายเถอะ นี่ใครอีกวะเนี้ย ' ผมปาดสายตามองรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าอยู่พักใหญ่ ดูเหมือนความจำผมจะเลอะเลือนไปมาก หรือเพราะตัวละครในเรื่องนี้มันเยอะเกินไปละเนี้ย

ชายหนุ่มหน้าคม สูงราว 183++ นัยต์ตาสีน้ำตาลธรรมชาติ กับผมสีครามเข้ม ตัดกับสีผิวขาวผ่อง ดูดีเกินกว่าจะเป็นตัวประกอบถ้าให้นึกตัวละครฝั่งเพื่อนของตัวร้าย ที่มีผมสีคราม ก็คงจะเป็น Philip Burrell (ฟิลิปป์ เบอร์เรล) เป็นเพื่อนของควินตันอีกคนที่จะเรียกได้ว่าสนิทกันมั้ย ก็ไม่ ดูเหมือนฟิลิปป์จะสนิทเพียงฝ่ายเดียวนะ เพราะควินตันเองดูไม่ญาติดีกับใครเลย แต่จะว่าไป ทั้งสองก็รู้จักกันผ่าน เครือญาติละมั้ง เพราะพ่อของฟิลิปป์ดันสนิทกับพ่อของควินตัน ถึงขั้นที่ว่าเคยสัญญากันไว้ว่า หากตระกูลมีลูกสาวลูกชายจะให้แต่งงานกัน

ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ทั้งสองตระกูลดันมีลูกชายทั้งคู่ เลยไม่จำเป็นต้องจับแต่งงานกันเช่นนั้น

' จะว่าไปก็เจอแต่ตัวละครสวยๆ หล่อๆ ทั้งนั้นเลยแหะ นี่มันยิ่งกว่าที่จิตนาการไว้เยอะเลย '

" เหม่ออะไร ไม่สบายหรอ " พูดจบอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาทาบหน้าผากของผมทันที " ป่าว แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย "  เมื่อได้คำตอบคนตรงหน้าก็ชักมือกลับ ก่อนจะมองกลับด้วยสายตาที่เหมือนจะไม่เชื่อกันส่ะอย่างนั้น

" ไง ควินตัน ใกล้ถึงเวลาเข้าห้องเรียนแล้ว รีบไปกันเถอะ " เสียงคนมาใหม่ที่แสนคุ้นหู และดูเหมือนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก แอซล่า " แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฟิลิปป์ "

" ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ควินตันอยู่ไหน ฉันก็อยู่นั้นแหละ "

" พูดมากเสียจริง ไปเข้าเรียนกันเถอะควินตัน " แอซล่าเดินเข้ามาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนผม ก่อนที่อีกคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้จะรั้งแขนอีกข้างของผมไว้เช่นกัน 

" โว้ย อะไรของพวกนายเนี้ย " ดูเหมือนเรื่องราวจะวุ่นวายไปเสียหมด ผมรีบสะบัดแขนของทั้งสองก่อนที่รีบสาวเท้าเดินออกจากบริเวณนั้นให้ไวที่สุดเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจมากนัก ก็พอรู้ชื่อเสียๆ ของตัวละครควินตันมาบ้าง และการรวมตัวของควินตัน แอซล่าและฟิลิปป์ มักเป็นจุดสนใจได้ง่าย อาจจะมีทั้งคนที่เกรงกลัวพวกเขา และก็มีบางพวกที่ชื่นชอบพวกเขา

ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเราทั้งสามเองก็ฮอตในหมู่สาวๆ ไม่น้อย หากพวกเขาชอบสายแบดบอยอ่ะนะ

' ถึงแม้ในชีวิตจริงจะไม่เป็นแบบนี้ก็เถอะ ก็ตัวเราดันไม่สุงสิงกับใคร แถมยังชอบเก็บตัวเงียบหมกหมุ่นกับการอ่านนิยายเรื่องแล้วเรื่องเล่า '

- พวกควินตันรวมตัวกันที่ใต้ต้นไม้ พวกเจ้าเห็นใช่หรือไม่ ฉันว่าพวกนั้นต้องมีแผนร้ายอะไรแน่ -

- เหมือนจะได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ควินตันคุยกับโนแลนซ์ แล้วอาคาเซียก็ตามมาทีหลัง -

- อาจจะกำลังคิดแผนทำร้ายโนแลนซ์ก็ได้ ใครๆก็รู้ว่าควินตันชอบนางอาคาเซีย แต่นางดันปฏิเสธควินตันนี่สิ -

ผมหยุดฟังคำพูดต่างๆ นาๆ ของเหล่านักเรียนคนอื่นในมุมมืดนั้นอยู่นานดูเหมือนว่าแค่การรวมตัวกันในระยะเวลาสั้นๆ เพียงนิดเดียวก็เป็นจุดสนใจได้มากขนาดนี้

ขนาดพอรู้ความน่ากลัวของตัวละครนี้นะเนี้ย พวกตัวประกอบยังกล้านินทาควินตันงั้นหรอ? ไม่สิ เราเป็นผู้อ่าน เราต้องรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว พวกตัวประกอบพวกนั้นอาจจะยังไม่เห็นความน่ากลัวของควินตันที่แท้จริง

หลังจากที่เดินฝ่าเสียงนินทาครหามากมาย สองเท้าก็มาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนคาบบ่าย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องเรียนแห่งนี้ ' นี่เรากำลังจะได้เรียนวิชาในโลกเวทมนตร์หรอวะเนี้ย '

เมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง ทุกคนที่ต่างก็จดจ้องมายังผมโดยไม่ได้นัดหมาย จะว่ายังไงดีสำหรับตัวควินตันแล้วเขาอาจจะชินกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่สำหรับผมมันดันไม่ชินนี่สิ สองเท้ายังไม่แม้แต่จะก้าวเดินต่อดวงตาสาดส่องหาตำแหน่งที่ว่าง พอที่จะให้ผมตัดสินใจเดินไปได้

" อ้าวควินตัน พึ่งมาถึงหรอ ยังไม่รู้จะนั่งไหนใช่มั้ยล่ะ ไปนั่งด้วยกันมั้ย " อาคาเซียผู้ที่พึ่งเข้ามาในห้องเรียนอีกคน เอ่ยทักทายผมพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะชักชวนให้ไปนั่งเรียนด้วยกัน หากเป็นควินตันตัวจริงก็คงจะตอบตกลงไปแล้วแหละ แต่ผม จะไม่มีทางให้มันเกิดเรื่องรักสามเศร้าอย่างเช่นในนิยายแน่

" เธอไปนั่งกับโนแลนซ์เถอะ ฉันขอนั่งคนเดียวตรงนี้ " ผมเอ่ยตอบหญิงสาวไป ก่อนจะเลือกที่นั่งด้านหน้าที่ยังว่างอยู่

" ขอนั่งด้วยคน "  ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปตอบรับ ร่างสูงก็ทันการนั่งลงที่นั่งข้างผมเสียแล้ว

" โนแลนซ์ ?!! " 

" อืม ฉันเอง ทำไม? "

" ทำไมนายถึงมาตรงนี้ ก็เห็นว่านายนั่งอยู่ตรงนั้น ... "

" เมลิโอร่าเธอขอนั่งข้างอาคาเซียน่ะ ฉันเลยต้องย้ายมานั่งตรงนี้ " 

อุตส่าทำตัวเป็นคิวปิดบอยแท้ๆ แต่เพื่อนสาวอย่าง Meliora  Drake (เมลิโอร่า เดรก) เพื่อนคนสนิทของอาคาเซีย หญิงสาวที่นิสัยค่อนข้างห้าว ไม่ยอมคน เธอดูมาดแมนเสียยิ่งกว่าผู้ชายบางคนด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนจะอ่านสถานการณ์ไม่ออกเอาเสียเลย ก่อนอื่นเธอรู้ตัวหรือยังว่าเพื่อนของเธอชอบโนแลนซ์ ทำไมถึงได้ขัดขวางเส้นทางความรักนี้เสียจริง

เวลาผ่านไปไม่นานศาสตราจารย์ของวิชานี้ก็เดินเข้ามาภายในห้องเรียนแห่งนี้ พร้อมกับตำราเล่มใหญ่

นักเรียนทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพศาสตราจารย์ นัยต์ตาสีแดงคู่นั้นปาดสายตามองมาทางผม ' ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆ ต่างก็เกรงกลัว แค่ชำเรืองมองมายังทำให้รู้สึกขนลุกได้ขนาดนี้ '

คลาสเรียนเริ่มต้นขึ้น โดยในห้องเรียนแห่งนี้เป็นห้องเรียนปรุงยา โดยเป็นวิชาปรุงยาถอนพิษ ที่มีฤทธิ์ในการถอนพิษคาถาดำ ซึ่งยังคงเป็นภาคทฤษฏีอุปกรณ์ต่างๆ มีให้นักเรียนดูอยู่แค่ตรงหน้าห้องเท่านั้น เพื่อเรียนรู้ถึงอุปกรณ์ต่างๆ พร้อมวิธีใช้งาน

" นายเก่งเรื่องนี้หนิ ใช่มั้ยควินตัน "

" พ่อฉันเป็นศาสตราจารย์ ถ้าฉันไม่เก่งเรื่องนี้ ฉันคงถูกตำหนิเสียยกใหญ่ ถูกต้องมั้ย "

" งั้นก็ช่วยสอนฉันบ้างสิ "

" ทำไมฉันต้องสอนนาย นายเป็นถึงพ่อมดอัจฉริยะ "

" เพราะฉันไม่เข้าใจเรื่องนี้ "

[ โนแลนซ์ การ์เรต / ควินตัน ฮอว์ก  ผมไม่อนุญาตให้พูดคุยขณะที่ผมกำลังสอน รบกวนออกไปยืนสำนึกผิดด้านนอก ] 

ให้ตายเถอะฉันขอโทษนะควินตัน ถ้านายกลับมาฉันขอโทษกับเหตุการณ์นี้จริงๆ การที่พ่อเรียกไปทำโทษต่อหน้าเพื่อนๆ ในห้อง มันน่าอับอายชะมัด 

ถึงยังไงก็ทำอะไรไม่ได้ ได้ยินเช่นนั้นผมก็รีบลุกก่อนจะทำความเคารพศาสตราจารย์และออกไปยืนด้านหน้าห้องอย่างที่ควรเป็น ก่อนที่เจ้าของชื่ออีกคนจะเดินตามออกมา

" โทษที ไม่คิดว่าพ่อนายจะหูดีขนาดนี้ อีกอย่างก็ไม่คิดว่านายจะโดนด้วย "

" นายคิดว่าท่านพ่อจะเว้นการทำโทษ ถึงแม้ว่าฉันจะทำผิดหรือไง "

" ไม่ได้ตั้งใจจะคิดเช่นนั้น นายไม่โกรธฉันหรอ? "

" มีอะไรให้ต้องโกรธ? "

" เรื่องอาคาเซีย "

" นั้นเป็นการตัดสินใจของนาง ความรู้สึกนาง ชีวิตนาง ทำไมฉันต้องโกรธในการตัดสินใจเลือกของนางด้วย "

" ก็ถูกอย่างที่นายพูด " โนแลนซ์พูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ คงดีใจสินะที่ไม่ได้มีตัวขัดขวางอย่างควินตันแล้ว

ฉันตั้งมั่นไว้แล้วว่าจะไขปริศนาต่างๆ ในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะงั้นไอ่พวกรักๆ ใคร่ๆ ของพระ-นางน่ะให้มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องเถอะ ฉันขอไม่ยุ่งเกี่ยว!!! 

เห้อ แต่อุตส่ากำลังได้เรียนทฤษฏีการปรุงยาของพ่อแม่มดแล้วแท้ ๆ แต่กลับโดนออกมาทำโทษเสียได้ หมดกันความสนุก

หลังจากที่โดนทำโทษไม่นานเท่าไหร่ศาสตราจารย์ก็เรียกตัวเราทั้งสองกลับเข้าไปเรียนอีกครั้ง ถึงแม้ว่าการเรียนครั้งนี้จะได้ยินคำศัพท์ภาษาแปลก ๆ เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อเรียนเสร็จแอซล่าก็รีบเดินเข้ามาหาเพื่อตามตัวผมกลับไปยังบ้านพักของพวกเรา

" ทำไมวันนี้นายถึงได้นั่งข้างโนแลนซ์ " ระหว่างทางที่กลับแอซล่ากลับเอ่ยถามผม จะบอกว่ายังไงดีผมเองก็แปลกใจที่โนแลนซ์เลือกมานั่งกับผมเช่นกัน " จริงๆ เขาก็นั่งกับอาคาเซียนั้นแหละ แต่เพื่อนของอาคาเซียมาขอแลกที่นั่ง "

เมื่อเราทั้งสองมาถึงบ้านพักแล้ว แอซล่าก็ตัดสินใจพาผมเดินตรงไปยังห้องอาหารของบ้านพักของเรา เขาพาผมไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้านในสุด ซึ่งถ้าเป็นไปตามเนื้อเรื่องโต๊ะนี้เป็นโต๊ะประจำของกลุ่มพวกเราเอง

โดยมีตัวควินตัน แอซล่า ฟิลิปป์ และสาวๆ คนอื่นในบ้านอย่าง Lena Grandpett (เลน่า แกรนด์เพทต์) และ Charlotte Leeves (ชาร์ลอต ลีเวส) อย่างที่ผมได้บอกไปก่อนหน้านี้แค่การรวมตัวของ ควินตัน แอซล่า ฟิลิปป์เพียงสามคนเท่านั้น เหล่านักเรียนก็แทบแตกตื่นกันไปหมด แต่หากพบว่าเราทั้งห้าคนรวมตัวกันภายในโรงเรียนคือหายนะของเหล่านักเรียน นั้นเป็นสิ่งที่คนอื่นๆ คิด

" ฉันว่านายแปลกไปนะควินตัน "

" นั้นสิ ฉันได้ยินมาว่าวันนี้นายตัวติดกับโนแลนซ์บ้านมิราคลิส มันหมายความว่ายังไง "

" ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย "

" จะไม่มีอะไรได้ไง ก็ก่อนหน้านี้นายเป็นคนพูดเองนี่ว่านายโนแลนซ์เป็นศัตรูหัวใจของนาย "

" ก็...ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วไง อาคาเซียจะเลือกใครมันก็เรื่องของนาง ฉันไม่ได้สนใจแล้ว "

" เอ๋ นายเองก็ทำใจได้ไวเหมือนกันนะเนี้ย " หญิงสาวทั้งสองนั้นหลังจากได้ยินคำตอบ ก็เลิกเซ้าซี้ ก่อนที่อาหารต่างๆ จะค่อยๆ ทยอยมาเสิร์ฟที่โต๊ะของพวกเรา

" วันนี้นายจะไปที่ห้องปรุงยาต่อมั้ย "

" ฉันคงขอตัวกลับห้องพักก่อน รู้สึกเหนื่อยยังไงก็ไม่รู้ " ผมเอ่ยตอบไป ใจจริงก็อยากเดินออกไปสำรวจสถานที่ต่างๆ อีกครั้ง แต่ร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าลงทุกทีถึงแม้จะเติมพลังด้วยอาหารแสนอร่อยนี้แล้วก็ตาม

" ว่าแต่นายเหอะแอซล่า ฟิลิปป์ วันนี้พวกนายเอาแต่ตามควินตันต้อยๆ ไม่เลิก เป็นอะไรกันไปอีก "

นั้นก็เป็นคำถามที่ผมเองก็อยากรู้นัก ในหนังสือภาคห้องใต้ดินไม่ได้บรรยายในส่วนของตัวร้ายอย่างควินตันและพ้องเพื่อนมากนัก จะเน้นเนื้อเรื่องของเหล่าพระเอกนางเอกเสียมากกว่า ผมเองเลยไม่คุ้นเคยว่ามีฉากที่ทั้งสองคนนั้นตามติดควินตันเช่นนี้

" ก็พวกเราสนิทกัน ไปไหนไปกันทุกที่ " ฟิลิปป์เป็นฝ่ายตอบโต้กลับ ซึ่งมันก็เป็นความจริงส่วนหนึ่งแหละนะว่าเขาทั้งสามคนสนิทกัน(?) ที่หมายถึงพวกเขาสองคนคิดกันไปเองว่าสนิท เพราะควินตันนิสัยเย่อหยิ่งไม่ได้อยากสนิทด้วยเสียเท่าไหร่ แต่เพราะสองคนนี้เป็นประโยชน์แก่เขาอยู่บ้าง ในบางเรื่อง

" ฉันขอตัวกลับห้องก่อนแล้วกัน " เมื่อทานอาหารเสร็จไม่นาน ผมก็ขอปลีกตัวออกมาจากห้องอาหารนั้นก่อนจะรีบสาวเท้าตรงไปยังห้องพักฝั่งผู้ชายทันที

เมื่อมาถึงผมก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที ในหัวพลันคิดถึงเนื้อเรื่องภาคห้องใต้ดินของนิยายเรื่องนี้ ' ไม่รู้เลยแหะว่าโนแลนซ์จะเลือกไปที่ห้องใต้ดินนั้นในคืนนี้เลย หรือหลังจากเริ่มเรียนภาคปฎิบัติ ' สมองผมเริ่มเลือนลางกับเนื้อเรื่องในช่วงภาคแรก ๆ เสียแล้ว

" คืนนี้อยากนอนด้วยกันหรือไง ถึงได้มานอนที่เตียงของฉัน " เสียงที่คุ้นหูอย่างแอซล่าเอ่ยขึ้นเมื่อเขามาถึงยังห้องพัก

" ห ห้ะ!!! " ผมที่ไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองนั้นทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของใคร จึงตกใจก่อนจะรีบลุกขึ้นในทันทีแต่กลับโดนอีกฝ่ายนอนล้มลงทับ

" คิดว่าตัวเองตัวเล็กหรือไง ปล่อย!! "

" ก็เห็นว่ามานอนที่เตียงของฉัน ฉันก็นึกว่านายจะอยากให้ฉันกอดนายเสียอีกควินตัน "

" เพ้อเจ้อ "

" วันนี้นายแปลกไปเยอะมากเลยนะ "

ก็พอจะรู้แหละนะว่าตัวเองทำให้ตัวละครควินตันเปลี่ยนไป ก็จะให้ทำตัวเย่อหยิ่งอย่างควินตันมันก็ดูจะยากเกินไป ผมทำไม่ได้นี่หน่า แต่ในคำว่าแปลกในมุมมองเพื่อนของควินตันนั้นมันแปลกยังไงกันนะ

" ยังไง "

" แววตานายเปลี่ยนไป จากที่ไม่แม้แต่จะมองใคร กลับเริ่มสนใจคนอื่นมากขึ้น จากที่ไม่แม้แต่จะคุยโต้ตอบกับใคร กลับเริ่มพูดคุยมากขึ้น "

" มันไม่ดีหรือยังไง "

" ดี ที่นายเริ่มสนใจพวกเรามากขึ้น แต่อย่าไปสนใจคนอื่นให้มันมากเกินไป " พูดจบร่างสูงใหญ่ก็ขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับก้มลงมองอีกฝ่าย

' แบบนี้มันใกล้เกินไป ตอนที่อ่านในหนังสือแอซล่าเป็นตัวละครที่เราแทบจะไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ ' ผมรีบผลักอีกฝ่ายออกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังเตียงนอนของตัวเองทันที

ในช่วงกลางดึกของคืนนั้น ผมคิดเกี่ยวกับเนื้อเรื่องอยู่ตลอดทั้งคืน จนไม่สามารถนอนหลับได้ลง กว่าจะรู้ตัวอีกทีสองเท้าก็เดินมาถึงโถงทางเดินที่ตรงไปยังห้องเก็บของนั้นแล้ว

สายตาพลันเห็นใครสักคนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้น ผมรีบหลบเข้าไปในมุมมืดทันทีก่อนจะค่อยๆ ชะเง้อมองการกระทำของบุคคลปริศนาผู้นั้นที่กำลังแอบลอบเข้าไปยังด้านในนั้น ผ้าคลุมสีดำปกปิดใบหน้าและสัดส่วนจนทำให้ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเป็นใคร

' โนแลนซ์หรอ? '

หลังจากที่บุคคลคนนั้นได้ทำการลอบเข้าไปยังห้องเก็บของนั้นสำเร็จ ผมเองที่กำลังจะเดินตามไป แต่แล้วก็สังเกตเห็นคนมาใหม่ที่มุ่งตรงไปยังห้องเก็บของนั้นเสียก่อน

คนมาใหม่เปิดประตูห้องเก็บของนั้นก่อนจะหันกลับมาปาดสายตามองไปรอบๆ แล้วปิดประตู

ในระหว่างนั้นผมสังเกตเห็นว่านัยต์ตาสีครามสวยคู่นั้น เช่นเดียวกับโนแลนซ์ หากเป็นเช่นนั้นแล้วคนแรกที่เข้าไปคือใครกันนะ ไม่รอช้าผมเองก็รีบเดินตามเข้าไปยังในห้องนั้นทันที

เมื่อเข้ามาในห้องเก็บของนั้นได้ ผมก็รีบมองหาช่องทางลับที่จะลงไปยังห้องใต้ดิน แต่ภายในห้องนี้กลับเต็มไปด้วยฝุ่นมากมาย แต่ที่พื้นกลับไม่มีร่องรอยอะไรที่คนก่อนหน้าทิ้งไว้เลย

ไม่นานผมก็เจอประตูบานเล็กที่ต้องใช้แรงในการเปิดมัน เมื่อเปิดมันออกแล้วผมค่อยๆ เดินลงตามบันไดและปิดประตูอย่างช้าๆ ไม่ให้เกิดเสียง ' ทางไปห้องใต้ดินมันน่ากลัวแปลกๆ แต่ที่นี่เมืองเวทมนตร์คงไม่มีสิ่งที่เรียกว่าผี หรอกใช่มั้ย ไม่เคยอ่านเจอในหนังสือด้วย คงไม่มีหรอก '

ผมเดินไปตามทางได้ไม่นาน ก็พบเจอกับแสงสว่างสีเขียว ซึ่งมันน่าจะเป็นคบเพลิงที่จุดด้วยพลังเวทย์ ถ้างั้นคนที่จุดก็น่าจะเป็นโนแลนซ์ หรือไม่ก็คนที่ลักลอบเข้ามาก่อนหน้านี้ ผมพยายามชะเง้อไปมองตามทางเดินข้างหน้าแต่ก็ไม่พบใครมีเพียงคบเพลิงสีเขียวที่ถูกจุดตามทางเดิน

ไม่นานก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น จากทางข้างหน้าไม่ไกลมากนัก เหมือนกับว่ามีใครสักคนกำลังใช้เวทมนตร์ในที่แห่งนี้ ' หรือจะเป็นไปตามเนื้อเรื่อง ที่โนแลนซ์แอบมาที่นี่แล้วโดนพ่อมดคนหนึ่งเล่นงานด้วยคาถาดำ '

ผมพยายามรีบวิ่งไปตามเสียงนั้นก่อนที่จะใครคนหนึ่งฉุดรั้งผมเข้ามุมมืด มือหนานั้นเอื้อมมือขึ้นมาปิดปากผมอย่างรวดเร็ว " ชู่วว\~\~ อย่างส่งเสียง "

" โนแลนซ์ "

" ใช่ ฉันเอง นายมาที่นี่ได้ยังไง "

" นายนั้นแหละทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น "

อีกฝ่ายเงียบไม่ได้ตอบผมกลับแต่กลับยื่นใบหน้าออกไปปาดสายตามองบริเวณรอบๆ นั้น " เสียงมันเงียบไปแล้ว นายรีบออกไปจากที่นี่ซะ มันอันตราย "

" ถ้านายคิดว่ามันอันตรายก็กลับออกไปด้วยกันสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไปด้วย " หากโนแลนซ์ไปคนเดียวเขาจะต้องพบเจอกับพ่อมดสายดำที่เราไม่รู้จักมาก่อนอย่าง Roy Travis (รอย ทราวิส) เขาคือพ่อมดสายดำตัวฉกาจที่แอบหลบซ่อนอยู่ภายในชั้นใต้ดินในโรงเรียนแห่งนี้ บอกตามตรงว่า เพราะเขาทุกคนถึงคิดว่าควินตันและศาสตราจารย์ครูซคือคนร้าย เพราะคาถาดำนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถใช้งานมันได้

" ดื้อ " สิ้นเสียงบ่นพึมพำของอีกฝ่าย มือหนาก็ยื่นมาคว้าแขนผมไว้ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายเดินนำออกตัวไป

" นายคิดว่าคนนั้นคือใคร "

" ฉันไม่รู้ แต่ในความคิดแรกฉันนึกว่าเป็นศาสตราจารย์ครูซ หรือไม่ก็นาย แต่เพราะก่อนหน้านี้ฉันได้เห็นเขาใช้เวทย์อย่างชำนาญเลยไม่คิดว่านายจะทำแบบนั้นได้ "

" แบบนี้คือกำลังดูถูกกันใช่มั้ย "

โนแลนซ์หันมายิ้มให้กับผม ซึ่งนั้นคือคำตอบ ใช่ เขากำลังดูถูกควินตัน ไอ้ตำแหน่งพระเอกเนี้ยมันทำให้มั่นใจและข่มอีกฝ่ายได้ขนาดนี้เชียวรึไง ' หมั่นไส้ชะมัด '

" สรุปแล้วนายมาที่นี่ทำไม "

" เพื่อพิสูจน์ ว่าใครเป็นคนใช้เวทย์สายดำนั้น ถ้าฉันไม่ทำทุกคนก็จะคิดว่าเป็นพ่อฉัน หรือไม่ก็ฉัน " ถ้าตามเนื้อเรื่องแล้วควินตันแทบไม่สนใจในเรื่องนี้เสียด้วยซ้ำ เพราะคนร้ายตัวฉกาจอาจช่วยเขาทำลายโนแลนซ์ และคนอื่นๆ ด้วยความเกลียดชังโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง

' แต่ตราบใดที่ผมยังอยู่ในร่างนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครเข้าใจผิดว่าควินตันคือคนร้าย ถ้านั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ '

" แสดงว่าเราใจตรงกันสินะ ที่เลือกมาที่นี้ในคืนนี้ "

" เพ้อเจ้อ แค่จุดมุ่งหมายก็ไม่ใช่ทางเดียวกันแล้ว นายพึ่งบอกฉันเองนะว่านายคิดว่าพ่อของฉันคือคนร้าย "

" มันก็เป็นการตั้งสมมติฐานไว้ก่อน ก็เพราะฉันเองไม่ได้รู้ว่าใครที่สามารถใช้คาถาดำได้ "

" มันเข้าห้องโถงตรงสุดทางเดินนั้นไปแล้ว นั้นมันคือห้องอะไร ฉันมองไม่เห็น " ผมพยายามมองไปในโถงใหญ่ที่บุคคลปริศนานั้นเดินเข้าไป ไม่นานแสงสีเขียวก็ปะทุขึ้น ในโถงใหญ่นั้นมีรูปปั้นเทพีขนาดใหญ่อยู่ ซึ่งมันสูงมากจนแทบประหลาดใจว่าชั้นใต้ดินของโรงเรียนนี้มีห้องโถงที่ใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง

" รูปปั้นนั้นใหญ่มาก เขาจะมาที่นี่ทำไม " ผมเอ่ยบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่แล้วชายปริศนานั้นก็ค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหัวออก เผยให้เห็นผมสีเงินสลวยที่สะท้อนแสงสีเขียวคบเพลิงเวทย์อย่างสง่า รูปร่างค่อนข้างหนา และดูเป็นชายวัยกลางคน " รอย ทราวิส " เสียงทุ้มของอีกฝ่ายเอ่ยชื่อใครคนหนึ่งออกมาอย่างแผ่วเบา

" นายรู้จัก? "

" ก็นักโทษที่หลบหนีออกมาจากคุกคาออริสไง ที่แท้มันก็หนีมาหลบอยู่ในชั้นใต้ดินโรงเรียนเรา "

" ขึ้นไปบอกศาสตราจารย์กันเถอะ ถ้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้มันจะอันตราย "

" อืม "

" เดินตามมาเสียตั้งไกล จะกลับกันแล้วรึเด็ก ๆ "

Thx for reading naka

..." เดินตามมาเสียตั้งไกล จะกลับกันแล้วรึเด็ก ๆ "...

เราทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบไม่ตอบโต้เสียงขานนั้น จากที่ตอนแรกกำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปทางเดิม แต่กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ผมพยายามหันหน้าไปมองตามเสียงนั้น แต่กลับไม่พบใครที่ยืนอยู่บริเวณนี้เลย ' หมายความว่ายังไงเนี้ย '

" ไม่มีใครอยู่เลยด้วยซ้ำ เสียงมันมาจากไหน "

[ ควินตัน ฮอว์ก ประสาทสัมผัสเจ้านี่ช่างอ่อนหัดยิ่งนัก แต่ช่างแปลกใจที่ได้เห็นพวกนายสองคนอยู่ด้วยกัน ]

" มันคือเสียงของรอย นายอาจจะมองไม่เห็นเขา เพราะเขาอยู่ในห้องโถงนั้น แต่เขาเห็นเราแล้ว " โนแลนซ์พูดอธิบายให้ผมเข้าใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เพราะนี่มันคือเมืองที่ทุกคนต่างมีเวทมนตร์ นั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาด

" เราควรทำยังไงดี "

" ฉันจะไปถ่วงเวลา ส่วนนายรีบวิ่งกลับไปด้านบน "

" ไม่ได้ จะให้ฉันทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง "

" เพราะฉันคิดว่ายังไงเราสองคนก็สู้เขาไม่ได้ เพราะอย่างนั้นคงต้องมีใครสักคนไปขอความช่วยเหลือ " ให้ตายสิ ระดับตำแหน่งพระเอกกลับพูดออกมาว่าสู้ไม่ได้ หรือว่าเนื้อเรื่องจะเปลี่ยน!

' เห้ย! แต่ตามเนื้อเรื่องในหนังสือจริงๆ โนแลนซ์จะโดนโจมตีถึงปางตายก็ชนะมาได้ อย่างงั้นเราควรออกไปจากตรงนี้เพื่อไปขอความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์หรืออยู่ช่วยโนแลนซ์ที่นี่ดี '

" ฉันจะช่วยนาย! ถ้าเราร่วมมือกัน… "

" แบบนั้นมันจะอันตรายเกินไป "

" นายควรคิดเรื่องอันตรายตั้งแต่ก้าวเท้าลงมาที่นี่แล้วโนแลนซ์ เพราะงั้นไม่ต้องถึงกับชนะเขาหรอก แค่เราร่วมมือกันแล้วหนีกลับขึ้นไปได้ก็พอ " ผมเอ่ยออกไปด้วยความมุ่งมั่น ถึงแม้ในใจนั้นจะค่อนข้างกังวลอยู่ในระดับหนึ่งก็เถอะ

ตัวละครควินตันเก่งกาจผมพอรู้ แต่...นี่คือผม ไม่ใช่ควินตันสักหน่อย แอบจำคาถาไม่ได้ด้วยซ้ำ กลัวว่าจะเป็นภาระให้กับโนแลนซ์เสียมากกว่าจะช่วยเหลือนี่สิ

" งั้นฝากซัพพอร์ตฉันด้วยแล้วกัน ฝากด้วยนะควินตัน " อีกฝ่ายพูดพร้อมกับยื่นมือมาทางผม

ผมยื่นมือไปจับมือเขาเป็นการตอบรับเข้าแผนการนั้น เขาเลือกที่จะให้ผมเป็นฝ่ายซัพพอร์ต แสดงว่าเขาจะเป็นฝ่ายนำ สมแล้วกับตำแหน่งพระเอก!!!!

โนแลนซ์ออกตัวพร้อมกับท่องคาถา [ โพโวเกส เด ลา ฟูเม่  ] ทำให้ทางเดินด้านหน้านั้นเต็มไปด้วยหมอกควันปกคลุมปิดการมองเห็น ก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณให้ผมรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่เรามา

[ เรสเต้ อิมโมบิเล่ ]

เสียงคาถาจากด้านหลังถูกเอ่ยขึ้นก่อนที่แสงสีเขียวนั้นจะพุ่งตรงผ่านหมอกควันของโนแลนซ์มายังเราสองคน

" ระวังอย่าโดนคาถานั้น " ถึงผมจะไม่รู้ว่าคาถานั้นมันคืออะไร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีถ้าเราโดนเวทย์ของศัตรูอยู่แล้ว!!! เราทั้งสองวิ่งมาตามทางเดิน แต่กลับโดนคาถานั้นโจมตี เมื่อพบตอกช่องว่างระหว่างทางก็รีบเข้าไปหลบภัยทันที

[ เฟเม่ ลา เช็น ]

" มันใช้คาถาปิดทางออกเราแล้ว " ร่างสูงพูดเมื่อได้ยินเสียงคาถาไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

ผมพยายามนึกถึงบทเนื้อเรื่องในหนังสือ หรือแม้แต่คาถาที่ตัวควินตันใช้บ่อยๆ อีกฝ่ายก็เป็นผู้ใช้คาถาดำ เพราะงั้นผมควรช่วยอะไรโนแลนซ์ได้บ้าง

" โอ้ ชิทททท! "

โนแลนซ์หันมามองผมด้วยความแปลกใจ เมื่อได้ยินผมสบถด้วยความหัวเสีย " นายพูดถูกฉันควรขึ้นไปขอความช่วยเหลือตั้งแต่แรก ไม่น่าอยู่เป็นภาระนาย "

" ฉันบอกนายหรือยังว่านายคือภาระ "

" นายยังไม่พูด แต่ก็เตรียมพูดได้เลย เพราะฉัน...

                ไม่ได้เอาไม้กายสิทธิ์มาน่ะ "

" ... นายออกมาข้างนอก โดยไม่พกไม้กายสิทธิ์? "

" อือหึ "

" เหลือจะเชื่อนายจริงๆ "

" เรากำลังทำผิดกฎ โดยมีแอซล่าเป็นคนต้นคิด ฉันเป็นเพียงผู้สมรู้ร่วมคิดเท่านั้น "

" เงียบหน่าเลน่า ถ้าเธอยังบ่นอยู่เช่นนี้ เราทั้งหมดจะถูกจับได้ " หญิงสาวอีกคนเอ่ยห้ามปราม ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผมเห็นด้วย พวกเราสี่คนพากันออกมาด้านนอกบ้านพักในยามวิกาล ซึ่งมันผิดกฏเหล็กของโรงเรียน หากถูกจับได้พวกเราทั้งสี่จะต้องโดนโทษหนักแน่

แต่ว่าการที่ควินตันหายตัวไปกลางดึกเป็นเรื่องที่ผิดปกติ ผมเองก็คิดว่าเขาคงแค่ไปสูดอากาศไม่ไกลนัก แต่กลับกลายเป็นว่าเขาดันหายไปจากบ้านพักของเรา

" นายคิดว่าควินตันจะไปที่ไหนในเวลาแบบนี้ " ฟิลิปป์เอ่ยถามขึ้น ซึ่งผมเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน

" ถ้าให้คิดคงเป็นห้องปรุงยา " ชาร์ลอตเสนอความคิดนี้ขึ้นมา แต่ผมไม่คิดว่านั้นจะเป็นคำตอบที่ถูก " ห้องปรุงยาน่ะ ในบ้านพักเราก็มีถ้าควินตันอยากจะปรุงยาในเวลาเช่นนี้ ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะออกไปข้างนอก "

" แล้วจะเป็นที่ไหนไปได้อีก "

ระหว่างทางเดินพวกเราพบว่ามีศาสตราจารย์บางท่านยังคงเดินอยู่บริเวณรอบๆ โรงเรียน เราทั้งสี่คนพยายามหลบในมุมมืดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้วเมื่อกำลังเดินผ่านห้องเก็บของ ฟิลิปป์กลับหยุดนิ่ง

" เห้ พวก! นี่อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนักนะ แต่ฉันได้กลิ่นของพลังเวทย์ในห้องนี้ "

" คงเป็นศาสตราจารย์มั้ยอ่ะ ฉันว่าควินตันไม่น่าจะเข้าไปในห้องเก็บของโทรมๆ นี้นะ "

" ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก เราต้องหาทุกที่ที่คิดว่าเป็นไปได้อยู่แล้ว " ผมพูดตอบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูตรงหน้า

เมื่อประตูห้องถูกปิดลงความมืดมิดก็เข้ามาแทรก แต่กลับมีแสงสว่างสีเขียวเตะสายตาของพวกเราไม่ไกลมากนัก

" นี่มันคือ.. "

" เหมือนจะเป็นประตูลับเลยแหะ มีแสงเล็ดลอดออกมาแบบนี้แสดงว่ามีคนอยู่ในนั้นจริงๆ สินะ "

" ร เราจะไปกันจริงๆ งั้นหรอ "

ผมตัดสินใจเปิดประตูลับนั้นขึ้น ก่อนที่แสงสว่างสีเขียวจะปะทะเข้ามา เมื่อปรับโฟกัสสายตาได้แล้วผมจึงคิดข้อเสนอให้แก่กลุ่มเพื่อนของเรา

" ฉันกับฟิลิปป์จะลงไปด้านล่าง เธอสองคนเฝ้าทางนี้เข้าใจมั้ย ถ้าหากมีเรื่องอะไรให้ส่งสัตว์ประจำตัวมาบอก "

" นั้นเป็นความคิดที่ดีมากเลยแอซล่า ฉันไม่ได้อยากทิ้งพวกนายหรอกนะแต่ว่า... "

" ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะทิ้งฉันนะเลน่า แต่เพราะเราเป็นทีมเดียวกันก็ต้องแบ่งหน้าที่กันยังไงล่ะ "

" อื้ม เราสองคนจะเฝ้าทางนี้ให้เอง พวกนายไปเถอะ ระวังตัวกันด้วย "

" ฝากด้วยนะ "

หลังจากที่เราทั้งสองเดินลงมาจนสุดทางบันไดแห่งนี้ ก็พบว่ามีม่านสีเขียวกั้นพวกเราไม่ให้ไปต่อ " เอาไงต่อล่ะ เหมือนจะไปต่อไม่ได้แล้วนะ " ฟิลิปป์เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พยายามเอื้อมมือไปสัมผัสม่านนั้น

" มันข้ามไปไม่ได้แอซล่า "

" มนตร์สีเขียวนี่มันดูไม่คุ้นเลยแหะ "

" แต่จากที่เราเรียนมา มันคือคาถาดำไม่ใช่หรือไง

ควินตันทำหรอ? "

เพราะประโยคสุดท้ายที่ทำให้ผมคิดหนัก หากเป็นคาถาของควินตันจริง แล้วเหตุผลอะไรที่ควินตันต้องมาที่นี่ในเวลานี้ แล้วถ้าหากไม่ใช่ควินตัน ภายในชั้นใต้ดินแห่งนี้มีใครที่ใช้คาถาดำแฝงตัวอยู่ล่ะ

[ ดิสทรูเลีย ] ในตอนนี้สิ่งที่ต้องทำมีแต่ต้องตามหาควินตันให้เจอ จะเป็นคาถาของใครก็ตาม ยังไงก็ต้องผ่านม่านนี้ไปตามหาควินตันให้ได้ ผมพยายามท่องคาถาเพื่อทำลายม่านนี้ แต่ก็ไม่เป็นผล คาถาของผมไม่สามารถทำอะไรม่านนี้ได้เลยด้วยซ้ำ

[ อิซสาเย่ เด ดิสทรูเลีย ]

" คาถาของฉันก็ทำลายม่านนี้ไม่ได้เหมือนกัน "

ฟิลิปป์เองที่พยายามจะร่ายคาถาใส่ม่านแต่ก็ยังคงไม่เป็นผลเช่นเดียวกัน แต่เมื่อมองทะลุผ่านม่านนั้นเข้าไป เราทั้งสองกลับพบว่ามีบุคคลปริศนาใส่ผ้าคลุมปกปิดทั้งร่างกายและใบหน้ายืนอยู่ในนั้น

" หวังว่านั้นจะไม่ใช่ศาสตราจารย์ครูซหรอกนะ "

จริงอย่างที่ฟิลิปป์พูด เรื่องของคาถาดำนอกจากควินตันแล้วก็คงเป็นศาสตราจารย์ครูซ แต่จากที่มองดูรูปร่างแล้วดูเหมือนบุคคลนั้นจะไม่เหมือนศาสตราจารย์เสียเท่าไหร่

หมอกควันลอยขึ้นตรงจุดที่ร่างปริศนายืนอยู่ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ ก่อนที่ผมจะเห็นใครอีกสองคนที่วิ่งออกมาจากช่องทางเดินในมุมมืด

" ควินตัน! "

" แล้วเราจะทำลายม่านนี้ได้ยังไงวะ "

หลังจากที่โนแลนซ์ท่องคาถาทำให้เกิดควันขึ้นเพื่อปิดการมองเห็นของอีกฝ่ายเสร็จ พวกเราทั้งสองก็รีบวิ่งตรงไปยังบันไดทางออกทันที

[ เรสเต้ อิมโมบิเล่ ]

ขยันร่ายมนตร์นี้มาจังวะ วิ่งก็หนื่อยแล้วยังต้องมาหลบคาถานี้อีก ' เดี๋ยวนะ .... นั้นมัน แอซล่ากับฟิลิปป์หนิ '

" พ พวกนั้นมาที่นี่ได้ยังไงเนี้ย "

[ ดูแมก ฟีซิเกส ]

อั่ก!

เมื่อสายตาพลันเปลี่ยนจุดสนใจทำให้พลาดการระวัง ผมโดนเวทย์นั้นเข้าเต็มแรง ร่างของผมโดนผลักจนไปชนกับกำแพง ความเจ็บเริ่มถาโถมเข้ามาทั้งที่พยายามจะลุกขึ้นแล้ว แต่เหมือนกับร่างกายส่วนอื่นไม่ให้ความร่วมมือ

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางๆ ผ้าม่านถูกเปิดออกเพื่อให้แสงแดดรอดผ่านเข้ามา ดวงตากลมค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ และค่อย ๆ ปรับโฟกัสของสายตา

" ฟื้นแล้วสินะ ควินตัน ฮอว์ก " น้ำเสียงของใครบางคนที่ไม่คุ้นหูเอ่ยทักทายผมขึ้นมา ทำให้ผมหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

" ศาสตราจารย์โรแลนด้า ลินเซย์ (Rolanda Lindsay) "

" ไม่ได้รุนแรงถึงขั้นความจำเสื่อมสินะ เพื่อนเธอกังวลเหมือนกับว่าเกิดเหตุร้ายแรงอย่างไงอย่างงั้น "

ถ้าที่นี่คือห้องพยาบาล หญิงสาวผู้นี้ก็คงเป็นศาสตราจารย์โรแลนด้าที่อยู่ประจำห้องนี้ ขอบคุณที่ผมยังพอจำตัวละครอื่น ๆ ได้อยู่บ้าง

" เพื่อนเธอบอกว่าเธอล้มจนสลบไป คราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวให้มากกว่านี้ล่ะ ฉันต้องไปสอนแล้วขอตัวก่อน "

" ขอบคุณครับศาสตราจารย์ "

แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? คนอื่นๆ ล่ะ ได้รับบาดเจ็บกันมั้ยนะ

" ควินตันนนนนนน ศาสตราจารย์บอกฉันตรงระหว่างทางว่านายฟื้นแล้ว เป็นยังไงบ้าง " เลน่าพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตรวจเช็คร่างกายของผมทันที

" พวกเราเป็นห่วงนายแทบแย่ ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย "

" ขอบใจนะเลน่า ชาร์ลอต ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว " ผมเอ่ยตอบออกไปเพื่อไม่ให้ทั้งสองต้องเป็นห่วงแต่แล้วจู่ๆ ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

" ฉันเห็นว่าควินตันไม่ได้เข้าเรียน เลยไปถามฟิลิปป์แล้วเขาบอกว่านายอยู่ที่นี่ เป็นอะไรมากมั้ย บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า " อาคาเซียเดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมกับถามไถ่อย่างเป็นกันเอง

" ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบใจนะที่เป็นห่วง "

" คือว่า... ฉันจดบทเรียนของคาบเช้ามาให้ วิชานี้ยากมากฉันเลยเป็นห่วง " อาคาเซียยื่นสมุดเล่มหนึ่งมาให้ผม ถ้าให้เดาคงเป็นวิชาเกี่ยวกับพิษของพืช และวิธีแก้พิษ

" ขอบคุณนะ "

" มาทำแบบนี้มันเหมือนกับให้ความหวังเลยเนอะเลน่า "

" นั้นสินะ ถ้าไม่รักก็ไม่น่ามาทำแบบนี้น้าาา "

" ที่พวกเธอพูดหมายถึงใครกันห้ะ!! " เมลิโอร่าเพื่อนสนิทของอาคาเซียเอ่ยถามหญิงสาวทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์

" ใจเย็นๆ ก่อนสิเมลิโอร่า...ขอโทษแทนเมลิโอร่าด้วยนะเลน่า ชาร์ลอต ฉ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว พักผ่อนเถอะ " เมื่อพูดจบหญิงสาวผมสีชมพูสลวยก็เดินออกจากห้องนี้ไป ตามด้วยเพื่อนสาวคนสนิทของเขา

" พวกเธอนี่นะ ห้ามพูดแบบนั้นสิ "

" ก็มันจริงนี่ หล่อนจะทำตัวตามปกติก็ได้ แต่นี่ควินตันไม่ได้ไปตามตอแยอะไรหล่อนแล้ว ทำไมหล่อนถึงยังเลือกมาทำแบบนี้ล่ะ "

" นั้นสิ มันเหมือนมาให้ความหวังนายเลยนะ "

" เธอก็แค่เอาสมุดนี่มาให้ แล้วก็มาเยี่ยมฉันเท่านั้นเอง ว่าแต่พวกเธอไม่มีเรียนหรืออย่างไร "

" คาบเช้าเรียนการขี่ไม้กวาด พวกเราเรียนเสร็จแล้ว ส่วนแอซล่ากับฟิลิปป์อีกเดี๋ยวคงตามมามั้ง เพราะนางอาคาเซียยังออกมาหานายได้ แสดงว่าคลาสนั้นคงเรียนเสร็จแล้วเหมือนกัน "

...Thx for reading naka...

...HAVE FUNNNN ! ...