Warning ; มีการใช้มีการใช้ภาษาที่ไม่สุภาพ

มีภาษาที่ล่อแหลม 18+ ​​​​​​ 

( แต่งแก้บน )

“ตัวร้ายสวยชิบเป๋ง ถ้าไอ้พจน์คนนี้ลืมตาตื่นขึ้นมาในนิยาย จะขอล่อตัวร้ายเลยครับ” 

ประโยคนี้ถูกพูดออกมาบ่อยๆจากปากพจน์ เด็กหนุ่มวัย17ปีที่วันๆไม่ทำอะไร เกาะพ่อแม่กิน โรงเรียนก็ไม่ได้ไป เพราะเขามีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียน แต่พจน์ก็ไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะยังไงพ่อแม่เขาก็เลี้ยงเขาได้อยู่แล้ว จนกระทั่งวันนึง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังจากพ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตคาที่ พจน์ใช้เงินมรดกของพ่อแม่ที่เหลือทิ้งไว้ให้ แต่ก็ถูกญาติผู้ใหญ่บางคนชุบมือเปิบเอาไปหน้าด้านๆ ส่วนพจน์ตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากแล้ว เขามีที่พึ่งทางจิตใจคือนิยาย เขาคาดหวังให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในนิยายในสักวันนึง เขาเฝ้าฝันและภาวนาอยู่ตลอด แต่มันก็ไม่เคยเป็นจริงสักครั้งพจน์ตอนนี้ก็นอนถอนหายใจ ขณะที่มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์และอ่านนิยายเรื่องโปรดซ้ำๆ และไม่คิดจะไปอ่านตอนจบ เพราะเขารู้อยู่แล้วว่า 

ฮีโร่ที่เขาเกลียดจะได้รับสิ่งดีๆ ตัวร้ายที่เขารักจะถูกฆ่าตาย 

พจน์ก็ได้แต่บ่นเพราะทำอะไรไม่ได้แตาเมื่อเขาดูนาฬิกาก็พบว่านี่เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้าแล้ว พจน์จึงหลับตาและรีบขอพร

​"​​​​​​ไหนๆก็จะวันเกิดกูแล้ว ขอให้กูได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในนิยายเหอะ ไม่ก็ที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่สถานที่เหี้ยๆนี่ ที่มีแต่คนเหี้ยๆ"

หลังจากกล่าวเสร็จพจน์ก็หลับตาลงและหลับไป ก่อนจะตื่นมาหลังจากได้ยินเสียงเล็กๆของผู้หญิงคนนึง

"คุณหญิงคะ สายแล้วนะคะ รีบลุกก่อนที่คุณท่านจะโมโหเถอะค่ะ"

พจน์ที่ถูกปลูกด้วยเสียงหวานๆแบบนี้ครั้งแรกจึงเบิกตาโพลงแต่ก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมอีก เพราะรอบๆห้องนั้นเป็นห้องสไตล์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนพจน์ในตอนนี้ทำตัวไม่ถูก จึงสตั้นไปสักห้าวิก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าควรพูดอะไร "เฮลโหลว ฮาว อายู แอมไฟน์ " หลังจากที่พจน์พูดคำนั้นไปก็ถูกหญิงสาวหน้าตาน่ารักในชุดสาวใช้มองด้วยสายตาแปลกๆ "คุณหญิงคะ เลิกเล่นได้แล้วค่ะ ลุกขึ้นเร็วๆเลยค่ะ" พจน์ที่รู้สึกอายเล็กน้อยจึงลุกขึ้นและเหลือบไปเห็นกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงปลายเตียงก่อนจะต้องตกอกตกใจอีกครั้งเพราะเขาอยู่ในร่างผู้หญิงผมสีบลอนด์ ตาสีชมพู หลังจากนั้นหัวของพจน์ก็เต็มไปด้วยความคิดและคำถามมากมายในหัว "เหี้ย! นี่กูเป็นนางเอกเลยหรอวะ แต่ในเรื่องไม่เคยบอกนะว่านางเอกนมใหญ่ขนาดนี้อ่ะ  กูคงต้องถามแม่นางข้างๆแล้วแหละ ’ พจน์กระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า " นี่ เธอชื่ออะไรน่ะ? " สาวใช้มองพจน์ด้วยสายตาสงสัยก่อนจะพูดว่า "ดิฉันชื่อมาเรียค่ะคุณหญิงแอสทีเรีย" สมองพจน์เต็มไปด้วยคำถามอีกครั้ง ‘นางเอกแม่งชื่อโรส แล้วกูเป็นใครเนี่ยยย คงจะเป็นตัวประกอบสินะ แม่งเอ้ย สวยกว่านางเอก เสือกเป็นตัวประกอบ ’ พจน์ถอนหายใจและมองไปที่สาวใช้คนนั้นก่อนจะพูดว่า"มาเรีย วันนี้ฉันต้องไปที่ไหน " พจน์พูดก่อนจะหาวและคิดว่าควรไปนอนต่อดีกว่า "คุณหญิงต้องไปเรียนค่ะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ" มาเรียพูดและอุ้มพจน์ขึ้นอย่างง่ายดาย "อ๊ะ มาเรีย เบาๆสิ " "ขออภัยค่ะคุณหญิง แต่เราควรรีบๆนะคะ " มาเรียพูดพร้อมพาพจน์ที่ตอนนี้ถูกมาเรียอุ้มและพาไปที่ห้องอาบน้ำที่อยู่ภายในห้องเดียวกันแต่พจน์ในตอนแรกไม่สังเกตก่อนที่จะถูกมาเรียวางลงบนพื้นพจน์ก็พูดว่า "มาเรีย ออกไปได้ไหม ฉันอยากอาบเอง " "ไม่ได้หรอกค่ะคุณหญิง เดี๋ยวคุณหญิงจะแอบออกไปเหมือนครั้งนั้นอีก มาค่ะ ให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้ " พจน์อยากจะด่าเจ้าของร่างบ้านี่ที่แอบออกไปเสียเหลือเกิน ถ้าหล่อนไม่เคยแอบออกไปพจน์ก็คงไม่ถูกคนสวยจับแก้ผ้าหรอกโว้ยย ขณะเดียวกันมาเรียก็ถอดเสื้อผ้าของพจน์ออกอย่างใจเย็นและมีสีหน้าเรียบเฉย "มาเรีย เราเหลือเวลาอีกกี่นาที" "อีกสองชั่วโมงค่ะคุณหญิง" "ห๊าา แล้วเธอจะรีบปลุกฉันทำไมเนี่ย" มาเรียไม่ได้พูดตอบพจน์แล้วแต่กลับถอดเสื้อผ้าของพจน์ออกจนหมดไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงในตอนนี้พจน์รู้สึกอายเหลือเกิน "มาเรีย ออกไปเถอะ! ขอร้องล่ะ " "ไม่ต้องห่วงค่ะคุณหญิง ฉันเห็นคุณหญิงตั้งแต่แรกเกิด และอาบน้ำให้คุณหญิงมา15ปีแล้วนะคะ อย่าห่วงเลยค่ะ " "ก็ได้ก็ได้" 

ผ่านไป30นาทีหลังจากช่วงเวลาแห่งความเขินอาย ตอนนี้พจน์ก็ถูกจับอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้ว 

"คุณ​หญิงงดงามเช​​​​่นเคยเลยค่ะ" "โฮะๆ ขอบใจนะมาเรีย" พจน์ตอนนี้กำลังยืนดูตัวเองในกระจกพร้อมกับคดในใจ ' หน้าอกใหญ่ หน้าตาดี นี่มันเทพธิดาบนดินชัดๆ! ' "คุณหญิง รีบลงไปเถอะค่ะ คุณท่านน่าจะรอนานแล้วนะคะ"

​

"อ่า ได้ๆ ฉันจะไปแล้วมาเรีย"

หลังจากนั้นพจน์ก็เดินลงไปที่ชั้นล่างและพบว่าสถานที่ที่ตัวเองอยู่มัน‘โคตรที่จะใหญ่เลยโว้ย’แถมหรูหรามากเสียจนเขาอยากจะเข้าไปสำรวจพื้นที่รอบๆคฤหาสน์นี่สุดๆแต่พจน์ในตอนนี้ต้องห้ามใจตัวเองและเดินไปที่ห้องอาหารมีชายวัยกลางคนที่มีผมสีน้ำเงินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะและผู้หญิงที่มีผมบลอนด์นั่งถัดจากเขาคงจะเป็นพ่อแม่ของเขาล่ะมั้งพจน์คิดในใจ

" มาแล้วหรอ แอสทีเรีย " อยู่ๆชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็พูดขึ้นพร้อมกับจ้องเขม็งมาที่เขา

" ค- ค่ะ " พจน์รีบตอบกลับขณะประหม่าเล็กน้อยเขาไม่ชินกับการถูกจ้องมองแบบนี้จริงๆแถมบรรยากาศแบบนี้มันไม่ใช่ครอบครัวอบอุ่นเลยอึดอัดสุดๆ

" รีบมาทานอาหารซะ พวกเรานั่งรอแกมาหลายนาทีแล้วนะ " 

" ค่ะท่านพ่อ " พจน์พูดตอบก่อนที่จะไปนั่งข้างๆผู้หญิงผมบลอนด์ที่นั่งเงียบๆ เมื่อเขาสำรวจรูปลักษณ์เธอดีๆ ก็พบว่าเธอมีหน้าตาที่สวยมาก เหมือนร่างนี้ไม่มีผิด ถอดแบบกันเป๊ะๆ เป็นแม่พิมพ์ที่ดีซะจริงแต่มีสิ่งแปลกคือขอบตาของหล่อนค่อนข้างคล้ำแต่ช่างเถอะ มันไม่สำคัญหรอก แต่อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็พูดเพื่อทำลายความเงียบ

" แอสทีเรีย ปีนี้ลูกก็อายุครบ18ปีแล้วนะ อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดไหม? "

หญิงคนนั้นพูดและหันมายิ้มให้เขา 

" เอ่อ..คือ หนูขอคิดก่อนนะคะ หนูยังไม่แน่ใจเลย " หลังจากพูดเสร็จพจน์ก็รู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาอึดอัดอีกครั้ง

พจน์รีบกินอาหารเพื่อที่จะหนีออกจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุดและเมื่อกินเสร็จพจน์ก็ลุกขึ้น

" หนู หนูไปเรียนก่อนนะคะ " หลังจากพูดเสร็จพจน์ก็รีบวิ่งออกไปและเจอกับรถม้าหน้าคฤหาสน์เขาจึงรีบขึ้นไปนั่งและคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องย่อนิยายที่เขาทะลุมิติเข้ามา ‘ โรส เด็กสาวจากครอบครัวยากจน ได้รับสิทธิ์ในการเข้าเรียนสถาบันเวทมนตร์ที่ดีที่สุดเพราะเป็นลูกสาวที่พลัดพรากของราชา และหล่อนก็ได้ใช้ชีวิตในรั้วสถาบันแบบมีความสุขสุดๆแต่ทว่าวันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเพราะอยู่ๆก็มีจอมมารมาบุกเมืองที่โรสอยู่ และหล่อนก็ต้องสู้กับจอมมารพร้อมกับเพื่อนๆที่แสนดีแล้วก็พระเอกสุดหล่อ หลังจากเรื่องจบลงก็มีคนจบได้ว่าตัวประกอบจากครอบครัวที่ร่ำรวยเป็นคนส่งข่าวให้จอมมาร หักหลังทุกคน แล้วจากนั้นหล่อนก็ถูกประหารและโรสก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขต่อไป'  " อ่า ใช่ เรื่องมันประมาณนี้แหละ! แต่เอ๊ะ หรือว่าฉันจะเป็นตัวประกอบตัวนั้น " เมื่อพจน์คิดได้อย่างนั้นก็กำหมัดแน่น  " แถมจอมมารคนนั้นก็น่าสงสารสุดๆ เป็นดาร์กเอลฟ์ ที่ถูกกลั่นแกล้ง ขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้ โถ่เอ้ย พ่อเฟมบอยตัวน้อยของฉัน ฉันจะปกป้องนายเอง! " เมื่อคิดได้อย่างนั้น พจน์ก็ตะโกน " เฮ้ย คนขับ ขับไปที่ตลาดเร็ว hurry up! " แต่อยู่ๆรถม้าก็หยุดกระทันหันทำให้หน้าของเขาไปกระแทกกับเบาะอีกฝั่ง " เอ๊อะ! " 

คนขับรถม้ารีบเปิดผ้าม่านที่กั้นระหว่างพวกเขาออก เผยให้เห็นชายหนุ่มที่เกือบจะหล่อทั้งพจน์และชายคนนั้นก็สบตากันก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดว่า

" ดั่งที่ ไผ่ พงศธร พูดไว้.." ชายคนนั้นยิ้มและมองเขาด้วยสายตามีความหวัง

"คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากัน ก็เข้าใจอยู่..."

ทั้งคู่มองกันอย่างยิ่งขณะที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าทั้งสอง ก่อนที่พจน์จะพูดว่า

" น้องชาย มีอะไรก็เล่าให้พี่ชายคนนี้ฟังนะ "

ชายคนนั้นหันไปรอบๆและพบว่าไม่มีใครจึงกระโดดลงจากที่นั่งและขึ้นมานั่งกับพจน์และกอดคอเขา

" คือหนูไม่คิดว่าหนูจะทะลุมิติมาในนิยายที่ตัวเองเขียนเลยค่ะพี่ แถมทะลุมาอยู่ในร่างผู้ชายอีก หนูอยากมีผัว ฮึก แต่พระเจ้าดันส่งหนูเข้ามาในร่างชายแท้มีโจ้ย ที่จะถูกฆ่าตายไปพร้อมกับตัวพี่อีกค่ะ "

...****************...

คือ อยากอ่านคอมเม้นมากค่ะ...แถมพระเอกเรื่องนี้..ค่าตัวแพงสุดๆ.