ทุกคนเชื่อเรื่อง"จูบแรกคือเนื้อคู่"ไหมคะ

...15ปีก่อน...

ณ.นิวยอร์กซิตี

สวนสาธารณะในวันธรรมดากลางกรุงนิวยอร์ก บรรยากาศช่วงสายที่มีเด็กๆวิ่งเล่นกันตามประสา

แต่มีเด็กหนุ่มวัย13ที่ดูแปลกไปจากเด็กคนอื่นๆ เขาหน้าแปลกไปจากเด็กที่อยู่แถวๆนั้น หน้าตาของเขาดูเหมือนเด็กที่มาจากทางเอเชียมากกว่าเด็กหน้าฝรั่งพวกนั้นอีก ดวงตาชั้นเดียวขมดั่งเหยี่ยว ริมฝีปากเรียวบาง จมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวเหลืองแน่นอนเขาไม่ใช่คนที่นี้แน่ๆ

ชื่อของเขาคือ"โรม" เขาเลือกที่จะติดสอยห้อยตามพ่อของเขามางานเลี้ยงที่นี้ตั้งแต่เมื่อ 5 วันก่อน และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ที่นี้ พรุ่งนี้เขาก็ต้องกลับไทยแล้ว

"Hi!" เสียงเล็กทักทายหนุ่มน้อยวัยรุ่น โรมหันไปมอง

เด็กน้อยในชุดสีชมพูฟูฟ่อง ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใส ที่ใครเห็นก็ยิ้มตาม

"What?" โรมเอ่ยถามยัยหล่อน

"Where you'r come from?" สาวน้อยเอ่ยถามเสียงใส พร้อมสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

"Thailand" โรมตอบ พร้อมรอยยิ้มบางๆ

"อ้าว?! คนไทยหรอคะ?" สาวน้อยถามเด็กหนุ่มที่โตกว่าด้วยภาษาไทย ทำเอาเขาตกใจไม่น้อย

"นายชื่ออะไรหรอ แล้วอายุเท่าไหร่ มาอยู่ที่นี่นานหรือยัง แล้วๆ..." เด็กน้อยยิงคำถามใส่เขารัวๆ ทำเอาเขาอยากจะหลุดขำออกมา เพราะเธอเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ในแฮร์รี่พอตเตอร์ไม่มีผิดเลย

"หึหึ นี้เธอ ทีล่ะคำถามนะครับ" โรมห้ามเธอก่อนที่เธอจะยิงคำถามใส่เขาไปมากกว่านี้

"ฉันชื่อโรม อายุ13 มาที่นี้ตั้งแต่เมื่อ4-5วันก่อน" เขาตอบ โดยที่จะไม่ลืมสำรวจไปทั่วทั้งตัวของเด็กน้อย

เธอสวมชุดกระโปรงฟูๆสีชมพู ดูแล้วก็พอรู้ว่าเธอเป็นลูกคุณหนูแน่ๆ ผิวที่ขาวราวกับไม่เคยออกแดด และผมที่ถักเปียและม้วนขึ้นอย่างเรียบร้อย

ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย หน้าตาน่ารักทีเดียว

"อายุเท่ากายกับแดเนียลเลย" เธอพูดพร้อมชี้มือไปทางที่มีเด็กชายสองคน ที่ยืนล้วงกระเป๋าแล้วส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม

"เอ่อ ...พวกเขาคือ..." ผมยิ้มเจื่อนๆ ก่อนถามเธอ

"กายเป็นพี่ชายของเราเอง ส่วนแดเนียลเป็นเพื่อนของกายน่ะ ว่าแต่นายอยากไปเล่นกับเราไหม"

ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าเธอหายใจทางไหนกันนะ พูดไม่พักเลย 555

"ได้สิ ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ" ผมถามเธอ เพราะเราคุยกันมาสักพักแล้ว แต่ผมยังไม่รู้ชื่อเธอเลย

"มิเกล เรียกฉันว่ามิเกลนะ" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มอันสดใสเช่นเดิม

"นี้มิเกล พี่เห็นเธอคุยตั้งนานแล้วนะ เราไปเล่นกันต่อเถอะ" เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับโรมเดินมาแล้วถามยัยหล่อน

พวกเขาคุยกันอยู่สักพัก แล้วมิเกลก็เดินมาจับมือเขาเดินไปเล่นด้วยกัน

หล่อนว่าจะเล่นโจรลักพาตัว ให้ตัวเองเป็นคนโดนลักพาตัวแล้วให้ผมที่เล่นเป็นตำรวจ ไปช่วย ช่วยได้เธอก็อวยผมไม่หยุด ว่า'ผมเก่ง'อย่างนั้นอย่างนี้ เธอบอกกับผมว่า

"โตขึ้นโรมต้องเป็นตำรวจแล้วมาช่วยมิเกลนะถ้ามิเกลโดนลักพาตัว โรมต้องมาช่วยมิเกลให้ได้เลย"

ผ่านไปประมาณ30นาที

ก็มีคนมาเรียกเธอกลับส่ะแล้ว มันไม่มีปัญหาอะไรเลยนอกจาก

มิเกลงอแงไม่อยากกลับน่ะสิ

"I still want to play with him!!" เธอดิ้นไม่หยุดในระหว่างที่พี่เลี้ยงพยายามจะพาเธอขึ้นรถ

"Can I talk to him for 5 minutes?" เธอหันมาหาผมแล้วเธอก็...

จูบที่ปากผม..ยัยเด็กแก่แดดเอ้ย!!!

"พรุ่งนี้ต้องมาเล่นกับฉันอีกนะ จูบนี้ถือว่าเป็นสัญญา" เธอผละออกก่อนจะพูด

"เอ่อ.." ก่อนที่ผมจะได้บอกอะไร เธอก็โดนพี่เลี้ยงอุ้มไปแล้ว

"พรุ่งนี้ต้องมาให้ได้นะ!" เธอเอ่ยก่อนประตูรถจะปิด

"พรุ่งนี้ฉัน ต้องหลับแล้วล่ะ.." ผมได้แต่เอ่ยกับตัวเอง เพราะรถของเธอได้ขับออกไปส่ะแล้ว

ยัยเด็กแก่แดดนั้น จูบปากผมหรอ หึ เธอจะรู้มั้ยนะ ว่าทำอะไรลงไป

วันต่อมา..

แน่นอนผมไม่ได้ไปตามที่เธอสั่ง จะไปได้ยังไงกัน ป๊าเล่นให้การ์ดล็อกตัวผมไม่ให้ผมได้เดินเลย

ผมพยายามที่จะไปหาเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล โดนการ์ดของป๊าล็อกไว้ตลอด

ผมจะได้เจอเธออีกมั้ยนะ...

แก่แดดแต่เด็กเลยนางเอกฉัน😞

​​​​​

12ปีต่อมา

ณ.สนามบินสุวรรณภูมิ

สาวสวยร่างบางกับผมสีน้ำตาลของเธอ พร้อมทั้งผิวพรรณที่ขาวราวกับเจ้าหญิง ไหนจะชุดของเธอที่เป็นเดรสสั้นเหนือหัวเข่ามาครึ่งเซ็น สีแดงดูโดดเด่น แว่นกันแดดสีชาที่บังดวงตาสีเทาสวยของเธอ

"ถึงสักที ประเทศไทย" เสียงหวานซ่อนเปรี้ยวของสาวเอ่ยขึ้น พร้อมถอดแว่นกันแดดออก

สายตาสาวมองไปทั่ว เหมือนมองหาใครสักคน

"ลุงวุฒิ!!" เธอเดินย่องไปเงียบพอถึงตัวเขาเธอก็เรียกเขาเสียงดังๆ เพื่อทำให้เขาตกใจ

"เฮ้ย!!คุณหนูมิเกล ผมตกใจหมดเลย ถ้าผมเผลอหันไปผลักคุณหนูจะทำไงล่ะครับ~"

ชายวัยกลางคนบ่นเธอเบาๆ

"ลุงก็โดนไล่ออกไงคะ" มิเกลตอบกวนๆพร้อมยิ้มกวนๆตามภาษาของเธอ

"ว่าแต่คุณหนูมาถึงนานยังครับเนี้ย" ลุงวัฒิเอ่ยถาม

"พึ่งลงเครื่อง ไปเอาสัมภาระแล้วก็ออกมาเลยค่ะ" สาวกล่าว เธอยังคงความพูดเยอะเหมือนตอนเธอยังเด็ก

"ขึ้นรถเถอะครับคุณหนู แดดมันร้อนครับ" ลุงวุฒิพูดพร้อมเปิดประตู รถด้านหลังให้เธอ

"ขอบคุณค่ะลุงวุฒิ" มิเกลเอ่ย ก่อนจะก้าวขึ้นรถไป

ในระหว่างที่ลุงวุฒิเก็บกระเป๋าเธอขึ้นหลังรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

[แม่📞]

แน่นอนมิเกลมาไทยโดยที่ไม่บอกแม่ด้วยซ้ำ มีหรือที่แม่จะไม่โทรมาทวงถามเธอ

"ฮัลโหลค่ะแม่"

"มิเก จะกลับไทยโดยที่ไม่บอกแม่เลยหรือไง แล้วนี้ไม่พาใครไปด้วยเลย รู้มันว่ามันอันตรายแค่ไหนแล้วนี้.."

"แม่คะ เกลโตแล้วนะคะ แล้วอีกอย่างนะคะ อยู่ที่นั้นมันน่าเบื่อจะตาย"

แน่นอนใครจะอยากอยู่ที่ ที่ตัวเองโตมาตลอดกันล่ะ แม่บอกจะกลับไทยตั้งหลายรอบ ก็ไม่เคยได้กลับซักที

"แล้วนี้ลุงวุฒิมารับแล้วใช่มั้ย" ปลายสายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ค่ะลุงวุ..." เสียงของมิเกลเงียบหายไป เมื่อเธอรู้สึกถึงอะไรเย็นเหมือนเหล็กมาจ่อที่คอเธอ

"ถ้าไม่อยากตาย อยากตุกติกแล้วส่งมือถือมาให้ฉัน" เสียงทุ้มที่สั่นเครือ ราวกับกลัวอะไรบาง

สายตาฉันเหลือบไปมองทางด้วยหลังของรถ เห็นลุงวุฒิที่โดนมีดจ่อคอเช่นเดียวกัน

"มิเกล!! ทำไมไม่ตอบแม่ล่ะ มิเกล! มิเก.." เสียงในสายของแม่เงียบหายไป เพราะฉันตัดสินใจวางสายไป

"อ่ะรับไปสิ" ฉันยื่นมือถือให้โจรที่ใส่ไอ้โม่งคลุมปิดหน้าโดยที่ไม่ลืมที่จะเปิดGPSไว้ด้วย

"บอกพ่อแม่ของนังนี่ว่าให้เอาเงินมา 50,000 แล้วห้ามแจ้งตำรวจนะ!" มันว่าจบก็จับฉันขึ้นรถตู้ที่มาจอดเทียบใกล้ๆ

คุณคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่แตกตื่นสินะ และใช่ นี้มันไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับการโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่แบบนี้ คงเป็นครั้งที่10ได้แล้วมั้ง

อีกด้านหนึ่ง..

"ไอโรมๆๆ มีเรื่องใหญ่เว้ย คุณหนูตระกูลใหญ่โดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่"

"แล้ว?" โรมตอบเสียงนิ่ง เรื่องแบบนี้ให้ตำรวจทั่วไปจัดการส่ะก็จบ

"แต่งานเนี้ยค่าตอบแทนสูงนะเว้ย แกไม่สนใจหน่อยหรอว่ะ" บอลซักถามโรม เพราะตำรวจฝีมือดีที่สน.นี้ก็คงมีแต่โรมเท่านั้นแหละ

"ไม่อ่ะ " เขาว่าจบแล้วก็จิบกาแฟ พร้อมองไปทางอื่น

"นะๆๆโรมนะ แกช่วยงานนี้เหอะนะ" น่ารำคาญจริงๆเลย

"ได้ แลกกับการที่เลี้ยงข้าวฉัน1อาทิตย์" โรมพูดพร้อมเดินออกไปเตรียมตัว

ด้านมิเกล....

ฉันอยู่ในรถตู้เก่าๆ แทนที่จะเป็นรถหรู่ๆของบ้านฉัน ชิ! เสียเวลาฉันชะมัดไอพวกบ้าเอ้ย แถมไอโจรบ้า2คนที่นั้งข้างๆฉันก็มีแต่เหงือท้วม ทั้งที่ในรถเปิดแอร์เย็นอย่างกับอยู่ขั่วโลกเหนือ

"นี้ พวกนายน่ะ ไม่เคยทำชั่วแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ" ฉันเอ่ยถาม เพราะดูจากท่าทางแล้ว น่าจะแค่มือสมัครเล่น

"ม..มันเกี่ยวอะไรกับแกยัยคุณหนู" หมอนั่นเอ่ยเสียงสั่นๆ

หึ เสียงสั่นเชียวนะ

"หยุดความคิดแบบนี้แล้วกลับตัวกลับใจยังทันนะ" ฉันพูดยิ้มๆ

"แกจะไปเข้าใจอะไร?!" มันตะหวาดใส่ฉัน

"โอโห นี้! คนอุตส่าห์หวังดีไม่อยากให้ไปกินข้าวแดงในคุกนะ ยังจะมาตะหวาดใส่คนอื่นแบบนี้อีกหรอ!!" แน่นอน ใครจะไปยอม ตะหวาดตะหวาดกลับสิ

"อึก..เอ่อ.."ถึงกับอ้ำอึ้งพูดไม่ออกเลยหรอ

"นี้! ยัยคุณหนู พูดมากจังว่ะห้ะ?!" โจรที่มันขับรถอยู่หันมาตะหวาดใส่ฉัน

ฉันก็ได้แต่เงียบ เพราะว่าความคมของใบมีดมันติดกับคอจนฉันไม่กล้าพูดต่อ

"รถคันหลังมันขับตามเรามาสักพักล่ะนะ" คนที่นั้งด้านขวาฉันเอ่ยขึ้น

รถใครกันนะ🤔

"รถคันหลังมันจับตามเรามาสักพักล่ะนะ" คนที่นั้งด้านขวาฉันเอ่ยขึ้น

ฉันเหลือบไปมองด้านหลัง เห็นรถเก๋งสีขาวขับตามมา และมีอีก2คันขับมาขนาบข้าง ว้าวตำรวจไทยนี้ใช้ได้เหมือนกันแฮะ

"นี้ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่เอาเรื่องพวกนาย" ฉันพูดเพื่อเกลี้ยกล่อมพวกมัน

"นี้แกเห็นว่าโง่รึไงนังบ้า!!" 

โอ้โหเกิดมา24ปี ไม่มีใครกล้าด่าฉันขนาดนี้เลยนะ ไอพวกนี้วอนหาเรื่องส่ะแล้ว รู้จักมิเกลน้อยไป!

"แกว่าไงนะ..."ฉันเอ่ยเสียงนิ่ง ใครจะไปยอมล่ะ

"นังบ้าไง!" 

"แกรู้มั้ยว่าไม่มีใครกล้าว่าฉันแบบนี้เลยนะ!!" ว่าจบฉันก็จัดการดึงหัวคนที่พูด ใช่ค่ะ มันคือคนขับ

"เฮ้ยๆ ทำไมรถมันส่ายไปมาแบบนั้นล่ะนั่น?!" บอลที่ขับรถตามหลังก็พูดขึ้น เมื่อเห็นรถตู้คันข้างหน้าส่ายไปมา

"กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ ฉันอุตส่าห์จะไม่เอาเรื่องพวกนายแล้วนะ จอดรถเดี๋ยวนี้เลย!" ทั้งจิกทั้งข่วน ถ้าไม่ยอมจอดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

ปึ้ง! 

รถตู้ได้ชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง 

"ตัวประกันเป็นอะไรมั้ยว่ะนั้น?"บอลจอดรถแล้วรีบลงมาดูสถานการณ์

ไอคนขับที่ฉันทำการหยุมหัวมันในรถนั้นรีบลงมาแล้วล็อคคอฉันพร้อมกับเอามีดจี้คอฉันไว้อีก

"วางปืนลง ไม่งั้นนังนี้ตายแน่" พูดจบมันก็เอามีดจี้คอฉันแน่น จนมีเลือกซึมออกมาเล็กๆ

หนอยไอหมอนี้มันทำให้ร่างกายฉันต้องมีแผลจนได้!

ด้านฟ้าของตึกแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไกลจากที่เกิดเหตุมาก 

'โรม'กำลังเตรียมสไนเปอร์ เขาไม่ได้อยากจะเอาให้ถึงตายหรอก

เขาเล็งปืนไปที่มือของไอชั่วนั้นที่เอามีดจี้คอสาวผู้นั้นอยู่

'โอ้ย! อึดอัดจะบ้าอยู่แล้ว พวกตำรวจนี้ก็มัวแต่คุย ฉันจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้วเนี่ย!!' มิเกลได้แต่บ่นในใจ จนกระทั่ง..

"เฮ้ย!!" เสียงของโจรที่ร้องด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆสาวมิเกลที่ดูเป็นลูกคุณหนู ดูบอบบาง 

ปัง!!

เธอได้จับเขาทุ่มลงพื้น ใช่เธอเรียนศิลปะป้องกันตัวมานิดหน่อย 

"เสียเวลาชะมัด!" สาวพูด แต่ทว่า..

"อึก.."เธอรู้สึกเจ็บแสบบริเวรแก้มซ้าย ใช่ เสียง'ปัง'ในระหว่างที่เธอจัดการกับโจรนั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่โรมยิงพอดี

"จิ! ทำบ้าอะไรของยัยนั้นน่ะ" เขาสบถออกมา เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้น

เวลาต่อมา...

"ผมต้องขอโทษคุณ ปภัสรา ด้วยนะครับ"บอลที่กำลังขอโทษขอโพยมิเกล 

"ฉันอยากรู้ ใครเป็นคนยิงกันไปตามไอคนที่ทำมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" เธอโวยวายเพราะแผลที่เกิดขึ้น มันยาวเกือบ2เซนเชียวนะ!! 

"ครับๆๆ รออีกแป๊บบบ นึงนะครับคุณปภัสรา"บอลพูด พร้อมทำแผลให้มิเกลไปด้วย

(Rrrrrrr) เสียงโทรศัพท์มิเกลดังขึ้น

[แม่📞]

"ฮัลโหลค่ะ" เธอรับสายก่อนพูดเสียงเอื่อยๆ

'มิเกลเป็นไงบ้างลูก ปลอดภียดีใช่มั้ย บาดเจ็บตรงไหนหรือป่าว แล้วนี่พวกนั้นได้ทำอะไรลูกมั้ย" แม่สาดคำถามใส่เธอไม่หยุด ฉันเริ่มรู้แล้วล่ะว่าความพูดเยอะของฉันได้มาจากใคร

"เกลไม่เป็นอะไรค่ะแม่It's okay" มิเกลตอบเสียงใส

'มิเกล กลับมานิวยอร์กเถอะนะแม่ว่า หนูอยู่ที่นั้นไม่ได้หรอก' จากน้ำเสียงที่ดูตกใจ เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เหมือนจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธอแทน

"ไม่เอาหรอกค่ะแม่ เกลอยากอยูที่ไทยมากกว่า" เธอตอบแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้น 

'แต่เกลลูก..' แม่เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา

ต่างฝ่ายต่างเงียบ

'Bodyguard!' ปลายสายเอ่ย คำนี้ขึ้นมา ทำเอามิเกลขนลุกซุ่เลย

"เอ่อ..แม่คะ เดี๋ยวนะคะ หนูว่าไม่.." 

'งั้นก็กลับมานิวยอร์กส่ะ' แม่พูดขัด

"แม่คะ! เกลไม่เอาหรอกนะคะ จะให้ใครที่ไหน มาเดินตามเกลเหมือนสัมภเวสีแบบนั้นหรอคะ แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้วค่ะ" เธอบ่นยาวจนบอลกับตำรวจแถวๆนั้นหันมามอง

'คนเดียวก็ยังดีนะเกล' 

"เห้อ.. หนูปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ยคะ" มิเกลพูดเสียงเศร้าๆ

"ก็ได้ค่ะ แต่แค่คนเดียวนะคะ แล้วต้องให้เกลเลือกเองทั้งหมด ถ้าเขาคนนั้นเอาชนะเกลไม่ได้เกลก็จะไม่เอาค่ะ" 

'ได้เลยลูก เดี๋ยวอีก2วันแม่เลือกคนเข้าไปให้'

สองแม่ลูกคู่นี้เขาพูดเก่งกันจริงๆ...

โปรดติดตามตอนต่อไป.....