ในวันที่ฟ้าอากาศแจ่มใสเด็กวัย5ขวบได้ไปวิ่งเล่นในสวนหลังบ้านของเธอ เด็กสาวคนนั้นเห็นบางสิ่งในผุ้มไม้เล็กๆที่ไม่โดดเด่น เธอได้หยิบสิ่งนั้นขึ้นมามันเป็นจี้สร้อยคอที่เป็นรูปผีเสื้อมีปีกสีฟ้าสดใสและลวดลายแปลกๆบนปีกเด็กสาวรู้สึกชอบมันมากเธอเลยเอาสิ่งนั้นไว้

13ปีต่อมา เด็กสาวมอปลายที่กำลังจะเดินข้ามถนนเธอได้มองไปเห็นผีเสื้อที่อยู่อีกฟากของถนนมันคือผีเสื้อตัวที่อยู่ บนสร้อยคอของเธอแต่มันจะมีความสว่างมากกว่ามันเกาะอยู่บนดอกไม้ ในตอนนั้น เด็กสาวได้มีความรู้สึกผูกพันกับผีเสื้อตัวนั้น นั่นทำให้เธอเผลอเดีนออกไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็ได้มีรถเมล์ผุ้งมาชนเด็กสาว และเธอก็เสียชีวิตลง

รถโลกอีกใบหนึ่งในเต็นท์ที่ถูกสร้างมาด้วยหนังสัตว์ได้มีชีวิตหนื่งเกีดมาและอีกชีวิตหนึ่งตายจากไป เด็กสาวที่เกีดมานั้นพ่อของนางได้ตั้งชื่อให้ว่า

ลู่เหยา 10ปีต่อมาเด็กน้อยก็ได้เตีบโตขึ้น นางมีผิวสีเหลืองอ่อนเส็้นผมสีดำยาว นางเป็นเด็กสาวที่น่ารักมาก พ่อของนางผมีชื่อว่า ลู่หาน เขาดูแข็งแกร่ง มัดกล้ามเนื้อทั่วร่างกาย

ลู่เหยาออกไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่นๆในเผ่านางออกไปไม่ไหลมาก

"เสี่ยวเหยารีบกลับมาเร็วเข้า"

ทันทีได้ยินเสียงของบิดานางจึงกลับมาย่างว่าง่าย

ใช่แล้วลู่เหยาก็คือเด็กสาวเมื่อตอนแรกนั่นเอง มารดาของนางตายตอนให้กำเนิดนาง แต่บิดาผู้นี้ก็เลื้ยงดูนางจนนางเลี้ยงดูตนเองได้ นางรักบิดาผู้นี้มาก

ในโลกแห่งนี้พวกเขานั้นอยู่กันเป็นเผ่าต่างๆ กระจัดกระจายไปในหลายพื้นที่ โลกแห่งนี้ภูมิภาคส่วนใหญ่เป็นที่ราบและมีเนินเขาเล็กๆอยู่ที่ไป

เผ่าของนางนั้นเป็นเผ่าเล็กที่ไม่มีความโดดเด่นมากนัก

"ชักวันข้าจะทำให้เผ่าลู่ของช้ายิ่งใหญ่กว่าเผ่าอื่นในโลกนี้"นางคิด

ในอีก8ปีสงครามโลกก็จะปะทุขึ้น ถ้านาง อยากจะให้เผ่าของนางแข็งแกร่งนางต้องผ่านสิ่งนี้ไปให้ได้

สงครามโลกคือสิ่งที่จะเกีดทุกๆ20ปีเผ่าทั้งหมด ต้องต่อสู้กันจะกว่าจะมีผู้ชนะ ผ่ายของผู้ชนะจะมีสิเข้าไปอยู่ในที่กันบังก่อนที่ฤดูหนาว ที่แสนยาวนานจะมาถึงผู้แพ้ต้องออกไปต่อสู้กับความหนาว ส่วนผู้ชนะก็อยู่ย่างสุขสบาย

ในวันหนึ่ง ลู่เหยาถูกพ่อของนางเรียกเข้าพบ ในกระโจม มันมีพรมวงกลมวางอยู่ตรงกาง แล้วพ่อของนางก็ยืนอยู่ตรงกลาง เขามองมาที่นางด้วยสายตาที่อบอุ่น

"เสี่ยวเหยาพ่อรอเจ้ามานานแล้วนั่นลงก่อนพ่อจะเล่าเรื่องให้ฟัง"

เขาพูดพลางยิ้ม แล้วนางก็นั่นลง สองพ่อลูกได้นั่งมองหน้ากัน

"เอาละเสี่ยวเหยา พ่อจะให้ลูกได้เรียนรู้ วิธีดูดชับวิธีดูซับพลังงานแห่งเต๋าถ้าลูกเรียนได้ดีลูกก็จะแข็งแกร่งมากๆ แต่ก่อนอื่น ให้เจ้าเลือกเส้นทางที่ตนเองจะเดินก่อน ในโลกใบนี้มีวิธีฝึกฝนมากมายหลายวิธี แต่เราเลือกได้แค่วิธีเดียวเท่านั้นถ้าได้คำตอบแล้วมาบอกพ่อใน3วัน ไปได้"

ลู่เหยาเดีนออกมาด้วยความครุ่นคิด สายตาของนางมองไปรอบๆ มีกระโจมอยู่หลายหลังในเผ่าแห่งนี้ คนส่วยใหย่สวมชุดที่ทำมาจากผิวหนังของสัตว์ป่า ในแต่ละบ้านก็มีม้าเป็นของตนเอง นางเดีนไปตามทางผู้คนที่พบเห็นนางล้วนแต่โบกมือทักทาย เพราะว่านางเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน พ่อของนางชื่อ

ลู่ถัง เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีมัดกล้ามเนื้อและดูแข็งแกร่ง

นางได้เดีนไปที่กระโจมของนาง มีม้าตัวสีขาวผูกไว้ด้านหน้า ยางเข้าไปในกระโจมและครุ่นคิด ว่านางจะเดินไปบนเส้นทางสายใด นางรู้สึกคิดไม่ออก

นางเลยขึ้นขี่ม้าของนางวิ่งออกไปในทุ่งหย้าที่แสนกว้างใหญ่ นางวิ่งออกมาชักไรยะหนื่ง นางก็เห็นเนินเขาเล็กๆด้วยความสงใสนางเลยไปดูแล้วพบกับชายหนุ่มนอนอยู่ เขามีผมสีดำสวมชุดหนังสัตว์ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เบาเหมือนตอนใกล้ตาย ลู่เหยาเห็นอย่างนั้นนางจึงช่วยชายหนุ่มเอาไว้

10วันต่อมา ณ กระโจมกลางหมู่บ้าน เด็กชายได้ลืมตาตื่นขื้นมาด้วยความงง

"นี่เขาตื่นแล้ว"

คนที่ดูแลเขาพูดขื้นด้วยความดีใจ หมอใหญ่ไก้เดีนมาดูอาการว่าเป็นย่างไรบ้าน

"เด็กน้อยเจ้าโชคดีที่คุณหนูเขาช่วยเจ้าไว้ได้ทัน ไม่งั้นเจ้าคงตายไปแล้ว"

"งั้นหรือถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าสามารถรู้ชื่อที่สูงสางนั้นได้หรือไม่"

"นางชื่อลู่เหยา"

"โอ้เป็นเช่นนั้น" เขาพูดพลางอมยิ้ม

ณ ที่ๆหนื่งเด็กสาวได้คุยกับพ่อของนางด้วยสีหน้ามีความสุข

"ท่านพ่อข้าเลื่อกได้แล้ว ข้าจะเดีนบนเส้นทางแห่งโลหะ"

พ่อของนางรู้สึกพูดไม่ออก

"เหตุใดเจ้าจึงเลือกเส้นทางนี้งั้นหรือทำไมถึงไม่เลือกเส้นทางอื่น"

"เพราะมันเหมาะกับข้าที่สุดข้าชอบมัน"นางพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ยกตัวขื้น

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ได้ดังขื้น ลู่ถังไม่ลังเล ที่จะพุ่งออกไป เขาเห็นเด็กชายยืนท่ามกลางกองซากศพ เลือดอยู่รอบๆตัวเขาราวกับว่ามันเป็นส่วนหนื่งของร่างกาย

"ผู้ฝึกฝนบนเส้นทางแห่งเลือดระดับ 5"เขาตกใจมากเขาอยู่เพียงระดับ4ขั้นกลางเท่านั้น ระดับ4และระดับ5แตกต่างกันเกีนไป

ลู่เหยาอยู่ในห้องละบใต้ดินที่พอดีตัวกลับนางและมีรูเล็กไปพอมอฃออกไปได้ ทันใดนั้นก็มีร่างๆหนื่งลอยเข้ามาและกระแทกเช้ากับพื้นจนเป็นหลุม คนๆนั้นก็คือลู่ถังบิตาของนาง แล้วชายหนุ่มก็ได้ผุ่งตามมา นางจำชายคนนั้นได้ เขาก็คือคนที่นางช่วยเอาไว้นั่นเอง เขาทรมานลู่ถังอย่างหนัก ลู่ถังจงใจกรีดร้อง เพราะเขาคิดว่าเสียงของเขาจะกลับเสียงร้องให้ของลูกสาว และแล้วเสียงกรีดร้องก็ได้จบลงและลู่เหยากูได้สลบไปในห้องลับนั้น