"เเม่ครับผมจัดของที่ครัวเสร็จเเล้วนะ"

"ปุณณ์ๆมาช่วยเเม่ทางนี้หน่อย...ว้าย...."

....ตุบ....เพล้ง...

"เห้ยเเม่"ผมรีบวิ่งไปดูด้วยความตกใจภาพที่เห็นตรงหน้าคือข้าวของกระจายตัวเเม่ผมนี่ไม่ต้องพูดถึงนั่งลงเเบบกุลสตีรไทยเลยจริงๆ

"โอ้ยปุณณ์พยุงเเม่ที"เเม่เอ่ยกับผม ผมรีบวิ่งไป​ช่วยพยุงท่านขึ้น

"ทำไมเเม่ไม่รอผมละครับยกเองทำไม"

"เเม่เห็นปุณณ์วุ่นๆอยากช่วยจะได้เสร็จไวๆงัย"เเม่ผมยิ้มออ่นๆมองผมสายตาเอ็นดูที่สุด

"เเล้วเป็นงัยบ้างครับเเม่นั่งตรงนี้นะครับเดี๋ยวปุณณ์ทำเอง"ผมเอ่ยพยุงคนหัวดื้อมานั่งท่านมองผมเเล้วยิ้มให้เป็นระยะ

ครับผมชื่อปุณณ์ ธนารัตน์ชื่อเล่นชื่อปุณณ์ สูง168น้ำหนักขออุบไว้ เเละที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่ตอนนี้ คือกำลังจัดของเข้าที่อยู่บ้านนี้คือบ้านใหม่ของผมเป็นประวัติการณ์ที่เราต้องย้ายบ้านมา3ครั้ง3คราครั้งนี้เเม่ทุ่มสุดตัวซื้อบ้านหลังนี้เลยทีเดียวมันอาจจะดูไม่ใหญ่โตนักเหมือนหลังที่เช้าเขาอยู่เเต่ก็สมฐานะเเล้วสถานะการเงินมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆถ้าเเย่ก็ต้องถอยมาตั้งหลักเเละคิดให้รอบคอบ รวมถึงผมก็ต้องเปลี่ยนมหาลัยใหม่อีกด้วยไม่รู้จะเป็นอย่างงัย.....เฮ้อ....เครียดจัง

หลังจากผมง่วนจัดของจนเสร็จก็เดินออกมาสูดอากาศหน้าบ้านมองไปที่ริมกำเเพงบ้านข้างๆ...เอ๊ะทำไมบ้านนี้เขาถึงไม่เอาเศษขวดหรืออะไรเเหลมๆมาวางไว้กันคนปีนบ้านนะ...ผมนั่งคิดด้วยความสงสัยก่อนขะเดินมานั่งที่ชิงช้ามองกำเเพงนั้นอย่างไม่ละสายตา...วันนี้วันอาทิตย์เเต่ทำไมบ้านข้างโคตรเงียบเลยนะ...วันนี้ผมนั่งสงสัยทั้งวันยันเย็นผมจึงคิดอะไรเเผลงขึ้นมา...อยากรู้ต้องถามอยากรู้จักเพื่อนบ้านต้องทำเเบบนี้....ผมคิดเเล้วก็....พยายามที่จะปีนขึ้นไปดูความสูงระหว่างกำเเพงกับส่วนสูงของผมโคตรมีอุปสรรค

....ตุบ.....

เเนะนำตัวละคร

ทินจักร อมรกุล(ทิน)สูง180หล่อตี๋รวยนิสัยปากร้ายสุดๆ ชอบการเอาชนะตามใจตัวเองเสมอขวัญใจสาวๆต่างคณะคณะเเพทย์ศาสตร์ปี3 ....พระเอก....

ปุณณ์ ธนารัตน์(ปุณณ์)สูง167หล่อน่ารักตัวเล็กน่ากอดใครเห็นก็ตกหลุมรักนิสัยเป็นคนซนๆความคิดเหมือนเด็กร่าเริงสดใสคณะวิศวะปี2พึ่งย้ายเข้ามาใหม่เพื่อนบ้านที่ไม่สนิทของทินจักร...นายเอก....

ธารธาดา เสนาหิรัญ(ธาร)สูง180รวยหล่อออกเเนวเท่นิสัยพูดจริงทำจริงคำไหนคำนั้นๆกวนๆคณะเเพทย์ศาสตร์ปี3....เพื่อนพระเอก....

คีรภัทร ตัญติไพรัช(คีย์)สูง168หนุ่มหล่อรวยหน้าหวานมีลักยิ้มนิสัยมองโลกในเเง่ดีเป็นคนติดดิน รักเพื่อนเห็นความไม่ถูกต้องเป็นต้องเข้าขวางคณะวิศวะปี2....เพื่อนนายเอก...

อินทัช เมฆเนคิน(อิน)สูง180โอปป้าหนุ่มหล่อหน้าตี๋รวยพร้อมนิสัยชอบอะไรที่ท้าทายรู้สึกอะไรจะพูดไปตามนั้นไม่ชอบอะไรก็จะหยุดไม่ทำอะรที่ขัดกับความรู้สึกเเพทย์ศาสตร์ปี3...เพื่อนพระเอก.....

โมจิ รุ่นน้องปี1คณะเเพทย์ศาสตร์

ออม รุ่นน้องปี1คณะเเพทย์ศาสตร์

.....ตุบ....โอ้ย....​

เสียงร้องดังเเว่วมาข้างหลังผม คนอ่านหนังสือยืนขึ้นสายตาจ้องมองไปข้างกำเเพง...เสียงอะไรตกลงมาวะ...ชายหนุ่มคิดค่อยเเหวกพุ่มไม้ดูเห็นผู้ชายร่างเล็กๆเตี่ยๆนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น...เฮ้ยขโมยเหรอ...เขาคิดใบหน้าคมเดินไปคว้าที่ช๊อตยุงถือมาเตรียมพร้อมตีได้ทุกเมื่อกระทั่งคนตัวเล็กลุกขึ้นเเล้วหันมาผมจึงเห็นหน้าเขาเต็มๆ

ขอโทษนะครับมีใครอยู่มั้ยครับ"คนตัวเล็กเอ่ยออกมา

"มี"คำเดียวเเต่สายตาที่มองมาน่ากลัวปุณณ์หน้าเจื่องไปมองคนตรงหน้าอ้าปากจะพูด

"ปีนบ้านฉันเป็นขโมยใช่มะ"ผมถามออกไปสีหน้ายังคงเดิม

"ไม่ใช่ครับผมอยู่บ้านข้างๆเเค่อยากเข้ามาทักทาย"ปุณณ์เอ่ยมองเขา

"เเล้วทำไมไม่เข้าหน้าบ้านปีนเข้ามาทำไม มีเชื้อสไปร์เดอร์เเมนเหรอถึงปีนเข้ามา"คนตรงหน้าเอ่ยบ่งบอกว่าต้องการเอาเรื่องเเละฝีปากก็เเสบไม่ใช่เล่น

"เออ....คือ"คนตัวเล็กอึกอักพูดอะไรไม่ออก

"ใครมาทิน"เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม

"ขโมยหนะครับพ่อ"

"ขโมย"

"ไม่ใช่นะครับ ผมอยู่บ้านข้างๆหนะครับความพิเรนเลยทำให้เข้าใจผิด"

"งั้นเหรอวันหลังถ้าจะทักทายก็มาทางหน้าบ้านนะสมัยนี้น่ากลัวหน้าปีนเข้ามาถูกปืนส่องดับจะเเย่นะไอ้หนุ่มเข้ามาก่อนสิ"

"พ่อจะเชิญเข้ามาทำไมถ้าเป็นพวกโจรหละ"ผมพยายามเถียง

"โจรอะไรดูหน้าสิตัวก็เท่าลูกหมาไม่มีไรหรอกไปไอ้หนุ่ม"ผู้เป็นพ่อเอ่ยปุณณ์เดินตามไปพร้อมยักคิ้วกวนตีนใส่คนปากร้ายเเล้วเดินเข้าไปในบ้าน

...อะไรวะปีนบ้านกลางวันเเสกๆพ่อก็ยังจะเชิญมันเข้าบ้านอีกอันตรายเเท้ๆ...ผมยืนหน้าเป็นตูดอยู่ข้างนอก หวัดดีครับผมชื่อทินจักร อมรกุลหรือทินสูง180เรียนคณะเเพทย์ศาสตร์ปี3ด้วยความที่ฐานะทางบ้านดีทำให้บ้านใหญ่โตไม่ใช่น้อยเวลาผมต้องการอะไรมักจะได้เสมอเรียกว่าคุณพ่อตามใจผมนั่นเแงเป็นคุณชายไปเลยก็ว่าได้เเต่ตอนนี้ผมชักจะเกลียดไอ้หน้าตุ๊ดนั่นเเล้วสิอยู่ดีๆดันมาปีนบ้านผมเเถมยังทำหน้าตากวนตีนเดินเข้าบ้านผมอย่างหน้าตาเฉยพวกสกปรก.....เขาหงุดหงิดเดิน้ข้าบ้านไป

ปุณณ์นั่งคุยกับพ่อของเขาอย่างถูกคอจนทินจักรเริ่มหมันไส้

"กลับบ้านไปได้เเระเสล่อจริง"

"ตาทินนิสัย"ผู้เป็นพ่อดุจนเขาหงุดหงิดทิ้งตัวนั่งที่โซฟามองปุณณ์ตาขวาง

"งั้นผมกลับก่อนนะครับคุณลุง"

"เดี๋ยวไอ้หนุ่มเราชื่ออะไรเรียนที่ไหนหละ"

"มหาลัยBtn ผมชื่อปุณณ์ครับ"

"อ้าวที่เดียวกับเจ้าทินเลยปีไหนคณะอะไรหละปุณณ์"

"คณะวิศวะปี2ครับ"

รุ่นน้องต่างคณะเลยจริงมั้ยว่าที่หมอ"

"พ่อครับเเล้วจะเลิกซักมันได้หรือยังหละครับ กลับไปได้เเล้วไปมึงหนะ"ทินจักรเอ่ยออกมา

"งั้นผมไปนะครับคุณลุง"ปุณณ์รีบเอ่ยเเล้วยกมือไหว้เขารู้ตะวว่าทินจักรไม่ชอบขี้หน้าตนสักเท่าไหร่ปุณณเดินออกมาข้างนอกจะเปิดประตูออกไป

"เดี๋ยว"

"ครับพี่ทิน"

"โทษนะฉันลูกคนเดียว จะบอกว่าไม่จำเป็นไม่ต้องเข้ามาเหยียบอีกนะเหม็นกลิ่นพวกย่องเบา"

"ก็บอกว่า...."ปุณณ์ยังพูดไม่จบทินจักรก็เดินเข้าบ้านไปซะเฉยๆ

"อะไรวะปากร้ายไอ้คุณชายปีศาจเอ้ย"ปุณณ์เอ่ยไล่หลังก่อนปิดประตูดังโครมเดินฉับๆเข้าบ้านไปอย่างหัวเสียเเละหงุดหงิด

......ก๊อกๆๆๆ.....

"ปุณณ์ตื่นได้เเล้วนะลูกสายเเล้ว"ผู้เป็นเเม่​เคาะประตูเรียกปุณณ์งัวเงียลุกขึ้นมาพอเหลือบไปเห็นเวลาจากนาฬิกา

"เหี้ย....สายเเล้ว เเม่ครับผมตื่นเเล้ว"เขาเอ่ยตะโกนบอกคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

ใช้วลาประมาณครึ่งชั่วโมงรีบรนลงมา

"ทานข้าวก่อนลูก"

"ไม่ทันเเล้วครับผมขอนี่นะ"เขาคว้าไส้กรอกกินเเล้วเดินออกไปคว้าจักรยานขี่ออกไปสักพักก็มีรถปาดหน้ารถจักรยานทำให้เขาเสียหลักจักรยานชนเสาล้มอยู่ข้างทางรถคันนั้นไม่ได้จอดดูเขาเลยขับออกไปด้วยความเร็วหน้าตาเฉย

"โอ้ยไอ้บ้าเอ้ยคิดว่ารวยใช่มั้ยขับรถภาษาอะไรวะ"ปุณณ์ประคองตัวเองลุกขึ้นเสื้อผ้าเปื้อนซอกเป็นเเผลถลอกทินจักรขับรถผ่านมาเห็นสภาพคนเดินเซไปมาเขาจอดรถ

"คุณเป็นไรหรือเปล่า"

"เจ็บนิดหน่อยผมโดนรถยนต์ปาดหน้าอะ"

"มึง"

"คุณชายปีศาจ"ปุณณ์เอ่ย

"ขึ้นรถมาดูสภาพดิจะโบกรถเมย์งัย"

"ไปมอไซค์"

"อีกนานกูบอกได้เลยนะเว้ยอีกนาน ไปมะตกลง"

"ไปก็ไป"

"ปิดเบาๆด้วยรถเเพงจนๆอย่างนายไม่มีปัญญาซ่อมให้หรอก"ปุณณ์หันไปมองค้อน

"เออฉันจนนายเลิศเลอนักหละไอ้พวกคนรวย"ปุณณ์เอ่ยเขาเกือบตายเพราะคนรวยดันยังมาเจอไอ้เพื่อนบ้านเหยียดฐานะอีกเขานั่งนิ่งไปตลอดทาง

ก่อนถึงลานจอดรถคณะเเพทย์ศาสตร์

"ลงไปได้เเล้ว"เขาเอ่ยปุณณ์ทำท่าจะลง

"เดี๋ยวจ่ายค่ารถด้วย"

"หะ"

"ไม่ส่งฟรี200จ่ายมา"

"โหกรรโชคทรัพย์คนรวยเเมร่งเอาเปรียบเเบบนี้เหรอ"

"อย่าพูดมากเป็นบุญเเค่ไหนได้นั่งรถหรู"

"อ่อเหรอมีเเต่เหรียญบาทเอาไปอมซะ"ปุณณ์เอ่ยเขาโมโหเดินลงไปเลยทิ้งทินจักรนั่งหน้าเหวออยู่ในรถ

"ไอ้หลักกิโลเห็นเงียบๆด่าเจ็บเหมือนกันนะเเต่ก็ช่างหัวมัน"เขาเอ่ยเหมือนไม่เเคร์ใครขับรถไปจอดเเล้วลงจากรถ

"เพื่อนทินมึงจอดรถส่งใครก่อนถึงคณะวะ"

คนที่ถามผมมันเป็นเพื่อนรักผมเองชื่อไอ้ธารธาดาหรือไอ้ธารส่วนอีกคนที่เดินมาสมทบชื่ออินทัชหรือไอ้อิน

"เออกูก็เห็นเเต่ว่าไม่ใช่ผู้หญิงเเค่นั้นเอง"

"หน้าตาเป็นงัยวะไอ้อิน"

"ก็ขาวนะมองไม่ชัดตัวเล็กๆเตี่ยๆอะ"อินทัชตอบ

"โอ้ยอย่าสนใจกูหิวเเล้วไอ้อินมึงนำเลย"ทินจักรดันอินทัชให้เดินนำไปโรงอาหาร

ที่โรงอาหารคณะวิศวะฯ

"เห้ยไปฟัดกับหมามาเหรอวะมึง"

"หมาบ้านเตี่ยเเกดิถูกรถเฉี่ยวจักรยานล้มมาเนี่ยไม่ตายก็บุญเเล้ว"

"เป็นไรปะวะ"

"ถลอกดิเนี่ย"

"ย้ายมาวันเเรกก็ซวยเลยนะมึงไม่ซื้อมอไซค์สักคันวะ"

"ไม่ดีกว่าประหยัดฉันสงสารเเม่ไปหาไรกินปะ"ปุณณ์หน้าหงิกเดินนำ

ด้านหน้าโรงอาหารคณะวิศวะฯ

"กินผิดคณะปะ"ธารธาดาเอ่ยถาม

"ไม่ผิดเบื่ออาหารคณะเเพทย์หวะเปลี่ยนบรรยากาศ"ทินจักรตอบออกไป

"มาเหล่หญิงมากกว่ามันหนะ"อินทัชเอ่ย

"เผือกนะมึงไปๆกินข้าว"ทินจักรตัดบทเดินเข้ามาสั่งข้าวเเยกกับเพื่อนๆ

....ปรัก....

"โอ้ยซวยอะไรอีกเนี่ย"ปุณณ์เอ่ยคนที่ชนไม่ใช่ใครคนๆนั้นคือทินจักรเงยหน้ามาเห็นพูดออกมาดสียงดัง

"ไอ้คุณชายปีศาจ"

"หลักกิโลกูเจอมึงอีกเเล้ว"

"ซวย"ปุณณ์เอ่ยลุกเดินไป

"ใครวะโคตรน่ารักเลย"อินทัชเอ่ยถาม

"ตรงไหน"ทินจักรย้อนถาม

"ก็ไม่ตรงไหนโกรธทำไมวะ"อินทัชงงทินจักรไม่ตอบเดินไปโต๊ะเฉยๆ

"มันเป็นไรของมันวะไอ้ธาร"

"วันมามากมั้ง"

"บ้าไปเว้ยกินข้าว"อินทัชส่ายหัวเดินไป

"ปุณณ์มึงทะเลาะกับใครอะ"

"ไอ้คนรวยคณะเเพทย์...ไอ้คุณชายปีศาจ"

"อะหะ ท่านไปเเค้นที่ใดมาก"

"เผือก"

"เอ้าโมโหใส่อีกไรวะ"เขาเอ่ย

ครับคนที่เซ้าซี้ผมตอนนี้คือเพื่อนสนิทผมนี่เองมันชื่อคีรภัทรหรือไอ้คีย์เป็นเพื่อนรักสมัยตอนม.ต้นมีมันเลยทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาบ้างเเต่ตอนนี้ผมหงุดหงิดเลยไม่อยากพูดอะไรกับมันโมโหใส่มันซะเลยผมจะได้หายเครียดออกมาบ้าง

หลังจากกินข้าวเสร็จก็ขึ้นเรียนเเยกออกไปที่ตึกของเเต่ละคณะ