"คนอย่างข้า มีอะไรน่าตาม"

"ใครตามเจ้า ผิดเเล้ว"

"ก็ข้าไปไหน ก็เจอเเต่เจ้า"

"งั้นคงเป็นพรมลิขิตจากฟ้า ที่ทำให้เราเจอกัน"

"ไร้สาระ"

"ผู้ใดไร้สาระ ข้ามีเจ้าเป็นสาระเสมอ"

"เบื่อจะฟัง เจ้ามันคนเพ้อเจ้อ"

"ใช่ข้าเพ้อ เเต่กระนั้น ข้าก็เพ้อถึงเเต่เจ้า"

"เห้อ...คนอย่างเจ้านั้น...ช่างเถอะ"

##สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เรื่องนี้เเอดอยากลอง เเต่งเพิ่มดู ผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ##

**ฝากเรื่องนี้อีกเรื่องนึงนะทุกคน**

จินหมิงเยี่ยน(อาเยี่ยน) องครักษ์ขวาคนสนิทของฮ่องเต้จี้หลิง ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตางดงามเก่งทั้งบุ๋นบู๊เก่งรอบด้าน อาวุธประจำกาย กระบี่ออ่น เหอหนิง 

หยางเทียนเจิน(อาเจิน) ประมุขหุบเหวปีศาจ ชายหนุ่มผู้สง่าน่าเกรงขาม เเฝงไปด้วยความลึกลับ เลือดเย็น ดูเหมือนคนไม่มีหัวใจ อาวุธประจำกาย กระบี่ไอปีศาจ 

ฮ่องเต้ จี้หลิง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เมืองหลวง จี้หลิง เป็นคน เอาเเต่ใจ ร้อยเล่ห์ เเต่จะมีเหตุผลมีความรักเสมอเฉพาะเเค่กับจินหมิงเยี่ยน 

หยวนฮุ่ยหมิง(อาหมิง)องครักษ์ซ้ายของฮ่องเต้ นิสัย ใจร้อนหุนหัน ไม่คอยลงรอยกับจินหมิงเยี่ยน ฝีปากถ้อยคำที่พูดสามารถให้คนคล้อยตามในสิ่งเลวร้ายได้ มีกระบี่หารจื่อเเละดาวกระจายอาบยาพิษเป็นอาวุธ 

อินถิงเอ๋อ(ว่าที่พระชายาของฮ่องเต้)หูเบาร้ายกาจ ขี้อิจฉา

เชียนหนิงอู่(หนิงอู่) ผู้ติดตาม จินหมิงเยี่ยน ตรงฉิน เเละซื่อตรงต่อจินหมิงเยี่ยน 

เสี่ยวเฟิ่งสุ่น(เฟิ่งสุ่น) ผู้ติดตาม หยวนฮุ่ยหมิง ไม่ถูกกับเชียนหนิงอู่ นิสัยเเย่ชอบพูดจาให้ร้ายดูถูกคนอื่น จอมวางเเผน 

อี้เฉากวน ประมุขเขตเหนือ เมืองหงหวน มีคนสนิทชื่ออู๋เจ๋อเวิน 

ฉางซิน ประมุขเขตใต้ เมืองอี้เป่า มีคนสนิทชื่อไป๋ป๋อ 

เจาฟงฉวน ประมุขเขตตะวันออก เมืองลู่เป่า มีคนสนิทชื่อไช่ชุน

หารเหรียญ ประมุขเขตตะวันตก เมืองหาญชิงมีคนสนิทชื่อฟางเหนียง 

เฟยฮวา สาวใช้คนติดตามหยางเทียนจิน ฉลาดเก่ง รอบรู้ ปากร้าย ฉายาปีศาจงดงามมีเเสร้โลหิตเป็นอาวุธ

อีซูเมิ่ง ปีศาจบุปผา 

ซินหวงลู่ ปีศาจพิณ 

เย่หนิงเทียน ปีศาจไฟ 

เจียนหลง ปีศาจดำ 

เฟยฮวา ปีศาจงดงาม 

เมี่ยนหู ปีศาจสายลม

ฉางต้าอิง(คุณชายฉาง)หนุ่มน้อยผู้ออ่นต่อโลกอ่อนโยน ใจดี เเต่ไร้ซึ่งวรยุทธ์

วังจี้หลิง 

สำนักฝึกกระบี่ขององค์รักษ์

จินหมิงเยี่ยน นั่งมองทหารองครักษ์ฝึกกระบี่นิ่งๆ พลางจิบชาไปด้วย วันนี้เขามีเรื่องครุ่นคิดในใจมากมาย จนใจไม่เป็นสุข 

"ว่างมากนักเหรอมีเวลาจิบชา "หยวนฮุ่ยหมิงเหน็บเเนบเขา เเต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเงียบไม่พูด เเละไม่สนใจด้วยซ้ำ 

"เจ้า...ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ ไอ้องครักษ์ขวา" ทหารองครักษ์พากันหยุดฝึก หันมามองศรีหน้าตื่นๆ 

"อะไร ไอ้องครักษ์ซ้าย" จินหมิงเยี่ยนพูดตอกกลับ หยวนฮุ่ยหมิงโกรธมาก ชักกระบี่จ่อไปทางเขา เเต่จินหมิงเยี่ยน นิ่งเงียบไม่พูดเเละไม่สนใจคนตรงหน้าชี้กระบี่ใส่เขา 

"มาสู้กัน "

"ข้าไม่วิวาทกับคนพาล มันเสียเวลา"

"สู้" หยวนฮุ่ยหมิงบังคับให้เขาสู้ 

"ข้าไม่ชักกระบี่ เพราะถ้าได้ชัก ต้องมีคนเสียเลือดเป็นเน่"

"ข้าไม่กลัวเจ้า เลยสักนิด" หยวนฮุ่ยหมิงตรงเข้าฟาดฟันเป้าหมายทันที เขาหลบหลีกไปมาอย่างชำนาญวิทยายุทธล้ำ เป็นบุญตาให้เเก่พวกทหาร หยวนฮุ่ยหมิงฝีมือก็ดีเลิศไม่ต่างกัน กระบี่ที่เขาถือคบกริบเเละเงาวับ  พวกทหารถึงกับลุ้นดูสถานการณ์

"หยุด หยุดได้เเล้วพวกท่าน"เชียนหนิงอู่กล่าว จะตรงเข้าห้ามเเต่ หยวนฮุ่ยหมิงไม่ยอมลดละฟาดฟันราวกับหวังให้ตาย 

"อย่าเข้าไปยุ่ง อยากหัวขาดเหรอ"

"เฟิ่งสุ่นอย่ามาจับข้าไปห้ามนายเจ้าไป"

"หนิงอู่ เจ้าอย่ายุ่งดีกว่า"เสี่ยวเฟิ่งสุ่นจับตัวเชียนหนิงอู่ ทำให้ทั้งคู่ต้องหันมาต่อสู้กันไปด้วย เสียงกระบี่ดังสนั่น 

"ฝ่าบาทเสด็จ" เสียงขันทีเเว่วมาเเต่ไกลทุกคนคุกเข่าถวายบังคมฮ่องเต้เว้นคนที่สู้กันอยู่ 

"ถวายบังคมฝ่าบาท"

"หยุดวิวาทกัน ต่อหน้าข้ายังกล้าตีกัน ช่างกล้านัก"

ทั้ง4ถึงกับชะงักหันมาคุกเข่าเบื้องหน้าฮ่องเต้ที่เคร่งขรึมกำลังโมโหอยู่ 

"ฝ่าบาท" จินหมิงเยี่ยนเอ่ยออกมายังคงก้มศีรษะจรดพื้น 

"องครักษ์ขวา ซ้ายของข้า ใยจึงทะเลาะกัน สู้กันเองเเบบนี้ นี่รวมไปถึง พวกเจ้า2คนอีก ทำไมไม่ห้ามปราม"

"กระหม่อมห้ามเเล้ว เเต่ห้ามมิได้ พ่ะย่ะค่ะ" เชียนหนิงอู่เอ่ยปากออกไป 

"เจ้าก็เลยวิวาทกับพวกเค้าด้วยเลยงั้นสิ"

"มิใช่ฝ่าบาท พวกเราเพียงเเค่..."เสี่ยวเฟิ่งสุ่นพูดเพียงเเค่นั้นก็เงียบไป 

"วิวาทในที่ปกครองของข้า มีโทษ พวกเจ้ารู้หรือไม่"

"หม่อมฉัน ขอประทานอภัย ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้ว" หยวนฮุ่ยหมิงพูดออกมาสีหน้าไม่สู้ดี จินหมิงเยี่ยนจึงพูดสำทับ 

"คือ พวกหม่อมฉันกำลังประลองฝีกระบี่กัน หาได้วิวาท ขอฝ่าบาทอย่าทรงกริ้ว ถนอมพระวรกาย"

ฮ่องเต้จี้หลิงมองคนตรงหน้าเเล้วยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา 

"ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่ลงโทษพวกเจ้าเเล้ว เเต่มีงานสำคัญให้พวกเจ้าไปทำ"

ทั้งคู่ลุกขึ้นรอพระเสาวนีย์จากองค์ฮ่องเต้ 

"องครักษ์ซ้าย ข้าอยากให้เจ้าไปตรวจดู เมืองหงส์หวนว่าที่นั่นมีสิ่งเเปลกปลอมบางอย่างเข้ามา จริงหรือเปล่า เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร"

"หม่อมฉันรับบัญชาจะรีบเร่งออกเดินทาง"

"ดีเจ้าไปเถอะ อย่าให้ข้าผิดหวัง"

"รับด้วยเกล้า" ชายหนุ่มร่างสูงคำนับเเล้วเดินออกไป พร้อมด้วยเสี่ยวเฟิ่งสุ่นที่ตามออกไปติดๆ 

"ส่วนอาเยี่ยน ข้าอยากให้เจ้าออกไปสอดส่องนอกวัง"

"มีเหตุใด ทำให้พระองค์เป็นกังวล"

"อยากให้เจ้าเป็นตัวเเทนข้า สอดส่องพวกไม่หวังดี กำหลาบพวกที่ไม่รู้จักฟ้าสูงเเผ่นดินต่ำ เจ้าจะทำให้ข้าได้มั้ยอาเยี่ยน"

"ขอเพียงพระองค์บัญชา หม่อมฉันพร้อมทำให้ หม่อนฉันทูลลา" 

"เดี๋ยว เจ้าหนิงอู่ออกไปเตรียมตัวก่อน ส่วนเจ้า ข้ามีเรื่อง หนักใจจะคุยกับเจ้า เเต่คุยที่นี่ไม่สะดวก"

"งั้นพระองค์..."

"ที่ห้องทรงอักษร"ฮ่องเต้คว้ามือองครักษ์คนสนิทเดินออกไป 

"พระองค์ให้หม่อมฉันเดินตามพระองค์ดีกว่า หม่อมฉันไม่ควร ก้าวเดินเสมอพระองค์"

"อย่าขัดใจข้า ตามมาเงียบๆเป็นพอ"ฮ่องเต้หนุ่มยังคงจับมือองครักษ์ให้เดินต่อตามกันไปที่ห้องทรงอักษร 

#ปล่อยตอนเเรกเเล้ว ดีไม่ดีอย่างไรชี้เเนะเเอดด้วย เรื่องนี้ เเอดเเต่งเอง อาจไม่คล่องคำราชาศัพท์ เเต่เอาตามความเข้าใจเเอด#

****เจอกันEpหน้านะทุกคน *****

"ฝ่าบาทมีเรื่องใดระคายพระทัยเล่าให้หม่อมฉัน ฟังได้มั้ยพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้า...คือข้า...."

"พระองค์รับสั่งมาเถิด"

"ข้า...ไม่อยากอภิเษก"

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นเรื่องน่ายินดี ทรงตรัสเช่นนี้มิได้"

"ข้าไม่อยากมีพระชายา ข้าไม่อยากมีฮองเฮา"

"พระองค์มีพระสนม เเต่จะไม่มีพระชายาไม่มีฮองเฮามิได้"

"ข้าถามเจ้าจริงๆ อาเยี่ยน ที่ผ่านมาหลายปี เจ้าไม่รู้หรือว่าข้ารู้สึกอะไร หลายปีมานี้ ข้ามีสนมก็จริงเเต่ข้าก็มิอาจ หลับนอนกับผู้ใดได้เลย"

"กระหม่อมรู้ เเต่เพราะเหตุใด เพราองค์ถึงไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด ทำไมเหรอพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์หนุ่มถามเชิงเเปลกใจ อ่านความคิดของคนตรงหน้าท่าทางซับซ้อนชอบกล 

"เจ้ามานั่งตรงนี้ก่อน ข้าจะบอกจะเล่าให้ฟังบัดนี้"เขาถูกดึงให้มานั่งข้างๆ ก่อนฮ่องเต้จะจ้องหน้าเเล้วถามองรักษ์หนุ่ม

"หลายปีที่ผ่านมา สายตาข้ามองใคร เจ้าไม่รู้เลยเหรอ ว่าข้าคิดอะไรกับเจ้า" สายตาที่ส่งมาทำให้คนฟังเเละมองอยู่อึ้งไปพอพระองค์จะรับสั่งอะไรอีก เขาจึงพูดออกมา 

"หม่อมฉันมิอาจเอื้อม"

"ข้า..."

"พระองค์อย่ารับสั่งเเบบนี้กับหม่อมฉัน การอภิเษกกับพระชายาฮองเฮามารดาของจี้หลงสำคัญที่สุด"

"อาเยี่ยน"

"หม่อมฉันคือองครักษ์ของพระองค์ซาบซึ้งในความเมตตาของพระองค์ เเปลเปลี่ยนเป็นอื่นมิได้"

"ข้าไม่ได้มองเจ้าเป็นเพียงองครักษ์"

"หม่อมฉัน ทูลลา"

"อาเยี่ยน ข้าไม่ได้สั่งเจ้าห้ามเดินออกไป"

"หม่อมฉันทำได้เเค่ฟังรับสั่งมิอาจออกความคิดเห็นใดได้"

"เจ้าจะไม่ฟัง สิ่งที่ข้าจะบอกกับเจ้าเลยเหรอ"

"อย่าเลยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นบุรุษหาใช่สตรีไม่ ยืนเคียงข้าพระองค์ได้ ปกป้องพระองค์ได้ เเต่ไม่อาจ ให้ความสุขกับพระองค์ได้ ขอให้พระองค์ พิจารณา"เขารีบดึงสติองค์ฮ่องเต้ 

"เจ้ารู้สึกกับข้าเช่นใด อาเยี่ยน"

"เจ้าเหนือหัว เจ้านาย พ่ะย่ะค่ะ"

"ในเมื่อเจ้าเห็นสมควรข้าก็หาขัดพระทัยไทเฮา เเต่ข้าอยากพูดความรู้สึกที่มีต่อเจ้า"

"มิได้ฝ่าบาท หม่อมฉันทูลลา ไปทำสิ่งที่ฝ่าบาททรงมอบหมาย "เขาคาระวะ เเล้วรีบเดินออกไป ฮ่องเต้จี้หลิงทำได้เพียงมองตามเขาออกไปด้านนอกเเล้วพูดออกมา 

"ข้ารักเจ้า อาเยี่ยน ในชีวิตข้าไม่เคยยอมใคร ถ้าข้าประสงค์อยากได้อะไร เจ้าเองก็ขัดข้าไม่ได้ ไม่มีใครขัดข้าได้"

จินหมิงเยี่ยน ถอนหายใจ เเล้วเดิน ปีนขึ้นหลังม้า ที่เชียนหนิงอู่เตรียมไว้ให้ ออกไปพร้อมทหารองครักษ์อีก3คน 

"ท่านเยี่ยน ท่านไม่สบายใจ เรื่องใด"

"หนิงอู่ เจ้าเคยรักมั้ย"

"รักในที่นี้คือ..."

"รู้สึกรัก ไม่ใช่ เเบบนั้น"

"ไม่ขอรับ บุรุษในรั้วพระราชวัง จะหลงรักสตรีนางไหนได้"

"ไม่ใช่สตรีกับบุรุษ เเต่เป็นบุรุษกับบุรุษต่างหาก"

"หะ...ท่านเยี่ยนไปเจอสิ่งใดมา"เชียนหนิงอู่ดูตกใจมาก 

"เปล่าไม่มีอะไร ข้าก็ถามเจ้าดู ก็เท่านั้น"

"ท่านเยี่ยนพูดเล่นนี่เอง ข้าตกใจหมดเลย เเต่ว่าไป ก็ไม่ผิด ถ้า2คนต่างรู้สึกเหมือนกัน มันก็อาจก่อเกิดเป็นความรัก  เเต่ถ้าคนนึงรู้สึกเเต่อีกคนไม่รู้สึก คงเป็นไปมิได้"

"เรื่องของความรู้สึกสินะ" เขาคลี่ยิ้มออกมานิดๆ นั่นก็เป็นเพราะ เขาไม่ได้รู้สึก เช่นเดียวกับฮ่องเต้นั่นเอง