เสียงระฆังดังแว่วก้องทั่วโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดแห่งนี้ บรรยากาศยามเช้าของวันเปิดเทอมใหม่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหวัง แต่สำหรับ “กอล์ฟ” นักเรียนชายชั้นม.1 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนใหม่ในโรงเรียนนี้ ความรู้สึกกลับต่างออกไป เขารู้สึกกังวลปนตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะต้องเริ่มต้นใหม่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
กอล์ฟเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างเล็ก ผิวขาว หน้าตาน่ารักพอให้คนรอบข้างมองหันกลับมามองซ้ำ แต่นิสัยเขาค่อนข้างขี้อายและเงียบขรึม เขาก้าวเท้าเข้าโรงเรียนพร้อมกระเป๋าเป้สะพายข้างที่เกือบใหญ่เกินตัว “จะเจอเพื่อนใหม่ไหมนะ? พวกเขาจะยอมรับเราไหม?” คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา
ขณะที่กอล์ฟเดินไปตามทางเดินในโรงเรียน เขาก็สะดุดตากับกลุ่มนักเรียนชั้นพี่ที่กำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ในสนาม หนึ่งในนั้นเป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดในกลุ่ม ผิวแทน สูงใหญ่ แข็งแรง ท่าทางดูเหมือนนักกีฬาเต็มตัว เขาคือ “รุท” นักเรียนชั้นม.2 ที่ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องต่างรู้จักกันดีในฐานะหัวหน้าทีมบาสของโรงเรียน
กอล์ฟหยุดมองรุทอย่างไม่รู้ตัว สายตาของเขาเผลอมองตามการเคลื่อนไหวของรุทขณะเขาเลี้ยงลูกบาสด้วยความคล่องแคล่ว ก่อนจะชู้ตลงห่วงอย่างแม่นยำ ความเก่งกาจของรุททำให้กอล์ฟรู้สึกทึ่ง รู้สึกเหมือนเขากำลังเฝ้ามองใครบางคนที่อยู่ไกลเกินเอื้อม และที่สำคัญ… มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้น
“เฮ้! เด็กใหม่!” เสียงเรียกจากเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มทำให้กอล์ฟสะดุ้ง เขารีบหันหน้าหนีจากสนามบาส เดินต่อไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามองอีก
“ทำไมเราถึงต้องรู้สึกแบบนี้กับคนที่เราเพิ่งพบด้วยนะ?” กอล์ฟคิดในใจ เขาพยายามจะตัดความคิดนั้นออกไป แต่ในหัวกลับมีแต่ภาพของรุทซ้ำไปซ้ำมา
วันแรกของกอล์ฟในโรงเรียนใหม่เริ่มต้นด้วยความวุ่นวายภายในใจ แต่เขาไม่รู้เลยว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เขาไม่เคยคาดคิด
เที่ยงวันแรกของกอล์ฟในโรงเรียนใหม่มาถึงอย่างรวดเร็ว โรงอาหารของโรงเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนที่เข้ามาต่อแถวซื้อข้าว กลิ่นอาหารหอมๆ ทำให้ท้องของกอล์ฟเริ่มร้อง แต่เขากลับไม่คุ้นเคยกับการต้องเผชิญหน้ากับฝูงคนมากมายแบบนี้
กอล์ฟเดินไปหาโต๊ะว่างๆ ที่มุมหลังของโรงอาหาร เขาสั่งข้าวไข่เจียวจานง่ายๆ แล้วเดินไปนั่งเงียบๆ คนเดียว พลางจิ้มไข่เจียวในจานด้วยความคิดที่ลอยล่อง ไม่รู้เลยว่าอีกไม่นานจะมีคนหนึ่งที่จะทำให้โลกทั้งใบของเขาเปลี่ยนไป
ขณะเดียวกัน รุทกับกลุ่มเพื่อนก็กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารเช่นกัน เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังลั่น เป็นที่สนใจของนักเรียนหลายคนที่หันไปมอง รุทถือถาดอาหารเดินนำกลุ่มเพื่อนมายังโต๊ะที่อยู่ใกล้กับโต๊ะของกอล์ฟโดยบังเอิญ
กอล์ฟเหลือบตาไปมองเพียงแวบเดียว และใจของเขาก็เต้นแรงทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นรุท กอล์ฟพยายามก้มหน้ากินข้าวต่อ แต่หัวใจกลับไม่เป็นไปตามที่เขาตั้งใจ มันเต้นโครมครามจนรู้สึกว่าทั้งตัวสั่น
“นั่นเด็กใหม่ใช่ไหม?” เพื่อนในกลุ่มของรุทถามขึ้นขณะมองไปที่กอล์ฟ รุทหันไปมองตาม ก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดอยู่ที่กอล์ฟ กอล์ฟรู้สึกได้ถึงสายตานั้น แต่เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
ทันใดนั้นเอง รุทก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินตรงไปหากอล์ฟที่นั่งอยู่เงียบๆ
“เฮ้ นายมาคนเดียวเหรอ?” รุทถามเสียงนุ่ม ทำให้กอล์ฟเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ สายตาของทั้งสองคนประสานกันชั่วขณะ กอล์ฟอึ้งจนพูดไม่ออก
“เอ่อ… ใช่” กอล์ฟตอบเบาๆ ความเขินอายทำให้แก้มเขาเริ่มแดง รุทยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า “ถ้าไม่รังเกียจ มานั่งกับพวกเราได้นะ”
กอล์ฟลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ความตื่นเต้นแล่นผ่านตัวเขา แต่เมื่อเห็นสายตาที่เป็นมิตรของรุท เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นอย่างช้าๆ และเดินตามรุทไปนั่งที่โต๊ะของพวกเขา
“นี่พวกนาย นี่กอล์ฟ เด็กใหม่” รุทแนะนำให้กลุ่มเพื่อนรู้จัก กอล์ฟยิ้มเล็กน้อยและกล่าวทักทายเบาๆ เพื่อนๆ ของรุทยิ้มกลับและต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น
ถึงแม้ในใจของกอล์ฟจะเต็มไปด้วยความรู้สึกประหม่า แต่ก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อยู่ใกล้รุท ความรู้สึกนั้นมันอุ่นใจแต่ก็ไม่วายที่จะทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว
นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ทั้งน่าอึดอัดและน่าตื่นเต้น แต่กอล์ฟรู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะซ่อนความรู้สึกที่มีต่อรุท… เพราะความรักนี้เป็นสิ่งที่เขาอาจจะไม่อาจครอบครอง
หลังจากเลิกเรียนในวันนั้น ฝนเริ่มตั้งเค้าและตกหนักอย่างไม่มีสัญญาณล่วงหน้า กอล์ฟรีบเก็บของและวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ข้างโรงเรียนด้วยความหวังว่าจะได้ขึ้นรถกลับบ้านก่อนที่ฝนจะหนักกว่านี้ แต่ทันทีที่เขามาถึงป้ายรถเมล์ ฝนก็ตกหนักจนท่วมเท้า พายุฟ้าร้องดังสนั่น รถเมล์ที่เขารออยู่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมา
กอล์ฟยืนนิ่งอยู่ใต้ศาลาป้ายรถเมล์ มองดูเม็ดฝนที่กระทบพื้นถนนอย่างหมดหวัง พลางคิดถึงบ้านที่ยังอยู่ห่างไกลไปอีกหลายกิโลเมตร เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะรอให้ฝนหยุด แต่ในใจก็รู้ว่าฝนที่ตกหนักขนาดนี้อาจไม่หยุดง่ายๆ
ในขณะที่กอล์ฟกำลังคิดหาทางออก จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา
“กอล์ฟ!”
กอล์ฟหันไปตามเสียงนั้น และเห็นรุทยืนอยู่พร้อมร่มคันใหญ่ รุทมองมาทางกอล์ฟด้วยสีหน้าห่วงใย
“ยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ? ฝนตกหนักแบบนี้ นายจะรออยู่อีกนานเลยนะ” รุทพูดพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม
“อืม… รถเมล์ยังไม่มาเลย” กอล์ฟตอบเบาๆ พลางมองไปทางถนนที่ว่างเปล่า
รุทยิ้มเล็กน้อย “งั้นฉันไปส่งที่บ้านไหม? บ้านนายอยู่ไหน?”
กอล์ฟอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่ารุทจะเสนอแบบนี้ เขาลังเลอยู่สักพักแต่เมื่อมองเห็นว่าฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ
“บ้านฉันอยู่ที่ซอยข้างๆ โรงพยาบาล… แต่มันค่อนข้างไกล” กอล์ฟบอกตำแหน่งบ้าน พลางกังวลว่าจะเป็นการรบกวนรุท
“ไม่เป็นไร ฉันพอรู้ทาง” รุทยิ้มกว้าง “มาเถอะ เดี๋ยวไปส่งเอง”
ทั้งสองเดินไปด้วยกันใต้ร่มคันใหญ่ของรุท ฝนยังคงตกกระหน่ำ แต่กอล์ฟรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดที่ได้เดินเคียงข้างรุท เขาแอบมองรุทจากมุมตา เห็นใบหน้าคมคายของรุทที่แอบซ่อนรอยยิ้มจางๆ ขณะเดินไปตามถนน
ตลอดทาง รุทชวนกอล์ฟคุยเรื่องทั่วไป ถามเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าของกอล์ฟบ้าง ครอบครัวบ้าง ทำให้บรรยากาศที่เคยอึดอัดในหัวใจของกอล์ฟเริ่มผ่อนคลายลง การสนทนาระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม กอล์ฟรู้สึกเหมือนความเครียดทั้งหมดที่มีมาทั้งวันได้ถูกชะล้างออกไปพร้อมกับสายฝน
เมื่อมาถึงซอยบ้าน กอล์ฟหันไปขอบคุณรุทด้วยความจริงใจ “ขอบคุณมากนะที่มาส่ง ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้านายไม่ช่วยไว้”
รุทยิ้มพลางพูดเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก แค่เรื่องเล็กน้อย นายดูเหมือนคนที่ควรจะมีคนดูแล”
คำพูดของรุททำให้หัวใจกอล์ฟเต้นแรงขึ้น รอยยิ้มของรุทที่ส่งมาให้เขาช่างอบอุ่นและเป็นมิตรเกินกว่าจะเป็นแค่ความช่วยเหลือธรรมดา
“งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” รุทกล่าวก่อนจะยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย และเดินจากไป ทิ้งให้กอล์ฟยืนอยู่หน้าบ้านด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
สายฝนอาจจะยังคงตกหนัก แต่ในใจของกอล์ฟกลับรู้สึกอบอุ่นจนยากที่จะปฏิเสธ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับรุทในวันนี้ช่างสับสนและหวานปนขม เพราะลึกๆ แล้ว เขารู้ว่าความรักนี้เป็นสิ่งที่เขาอาจไม่ควรจะครอบครอง…
ในช่วงบ่ายของวันหยุดสุดสัปดาห์ กอล์ฟถูกแม่ส่งไปเรียนพิเศษคณิตศาสตร์ที่โรงเรียนกวดวิชาชื่อดังในตัวเมือง แม้เขาจะไม่ค่อยอยากมา แต่กอล์ฟก็ต้องยอมรับว่าคณิตศาสตร์ไม่ใช่วิชาที่เขาเก่งมากนัก การมาเรียนพิเศษครั้งนี้อาจช่วยให้เขาเข้าใจมากขึ้น
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องเรียนพิเศษที่เต็มไปด้วยนักเรียนหลายคน กอล์ฟรู้สึกถึงบรรยากาศเงียบขรึมแต่กดดันของห้อง เขามองหาโต๊ะว่างที่ยังเหลือและเดินไปนั่งที่มุมหนึ่งของห้อง กำลังเตรียมตัวหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋า จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
“กอล์ฟ?”
กอล์ฟหันไปตามเสียงนั้น และพบว่าคนที่เรียกเขาก็คือรุท! รุทเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหนังสือเรียนและรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของกอล์ฟเต้นแรงอีกครั้ง
“รุท! นายมาเรียนที่นี่ด้วยเหรอ?” กอล์ฟถามอย่างตกใจ
“ใช่ ฉันมาติวคณิตเหมือนกัน” รุทยิ้มขำเบาๆ “ดีเลย นายจะได้ไม่ต้องนั่งเรียนคนเดียว ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?”
กอล์ฟพยักหน้าอย่างลืมตัว ก่อนที่รุทจะนั่งลงข้างๆ เขา กลิ่นอายของรุทและความใกล้ชิดทำให้กอล์ฟรู้สึกประหม่าแต่ก็มีความสุขลึกๆ
ระหว่างการสอน ทั้งคู่ต่างตั้งใจฟังครูสอนคณิตศาสตร์ แม้ว่าบางครั้งกอล์ฟจะรู้สึกว่าจดจ่อกับการเรียนได้ไม่เต็มที่เพราะการที่รุทนั่งข้างๆ ทุกครั้งที่รุทหันมาถามคำถามหรือชวนคุยเล็กๆ น้อยๆ กอล์ฟจะรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นเร็วขึ้นทุกครั้ง
เมื่อถึงช่วงพักเบรก รุทหันมาหากอล์ฟและถามขึ้น “นายเข้าใจเนื้อหาที่เรียนไหม? ถ้าไม่เข้าใจถามฉันได้นะ”
กอล์ฟลังเลเล็กน้อยก่อนตอบ “อืม… ฉันมีบางเรื่องที่ยังไม่เข้าใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่อยากรบกวน”
รุทยิ้มอย่างเป็นกันเอง “ไม่เป็นไรหรอก เราเพื่อนกันนี่ แค่เรื่องเล็กน้อยเอง มานี่ เดี๋ยวฉันอธิบายให้”
รุทเลื่อนสมุดของกอล์ฟเข้ามาใกล้และเริ่มอธิบายเรื่องที่กอล์ฟสงสัยอย่างละเอียด ท่าทีที่รุทตั้งใจสอนทำให้กอล์ฟรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้ง รอยยิ้มและน้ำเสียงที่ใจดีของรุททำให้กอล์ฟไม่อาจละสายตาไปได้
“เข้าใจหรือยัง?” รุทถามหลังจากอธิบายเสร็จ
กอล์ฟพยักหน้า “อืม ขอบคุณมากนะ”
“ดีแล้วล่ะ นายจะได้เก่งขึ้น” รุทยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนที่เสียงเรียกเข้าห้องจะดังขึ้น ครูเข้ามาเตรียมสอนบทเรียนต่อไป แต่หัวใจของกอล์ฟกลับจดจ่ออยู่ที่รุทตลอดเวลา
ในช่วงท้ายของคลาสเรียนพิเศษ เมื่อเรียนจบ รุทหันมาชวนกอล์ฟ “เดี๋ยววันนี้ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม? พอดีฉันรู้จักร้านอร่อยๆ แถวนี้”
คำชวนที่เรียบง่ายแต่ชวนให้กอล์ฟใจเต้นแรง เขาไม่ได้คาดหวังว่ารุทจะชวนแบบนี้ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกันกับรุทอีกครั้ง
“อืม ได้สิ” กอล์ฟตอบรับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ในใจลึกๆ แม้จะรู้ว่าความรู้สึกนี้ไม่ควรมี แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าการได้อยู่ใกล้รุททำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
