--------------------------------------------------------------------

                                     คำเตือน!

“นิยายทุกเรื่องของผม เขียนและสร้างขึ้นเพื่อนความบรรเทิง

ไม่มีเจตนาสร้างตัวละคร ให้ตรงกับใครในความเป็นจริง

นิยายต่อไปนี้ คือสิ่งที่ผู้แต่งนิยายชอบโดยส่วนตัว 

หากไม่ถูกใจผู้อ่าน ต้องขออภัยด้วยครับ อ่านให้สนุกครับ”

( By: G-pet )

เอิ่ม... ผมดรีมนะครับ นี่เป็นเรื่องที่ผมอยากจะเอามาเล่ามาก

ผมพยายามค้นหาเรื่องเล่าแวมไพร์ หรือประวัติของแวมไพร์อยู่

แต่มันมีข้อมูลน้อยมากๆ แต่ก็ได้ยินมาว่า ในวิทลัยของผม

มักจะมีผู้ชายที่ค่อยๆหายไปเรื่อยๆ ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะครับ

พวกเขานั้น หายไปไหน ผมจึงตั้งใจจะลองสืบและค้นหาดู

ว่าพสกเบานั้นหายไปไหน และใครเป็นคนต้นเรื่องของเหตุการณ์

การหายไปของคนเเหล่านั้น....

.

.

.

.

.

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ. เวลา (07:20)

ดรีม: เห้ออออ!... แซมตื่นเว้ย เช้าแล้วๆ

//ดรีมหาวพร้อมกับปลุกแซมที่เป็นเพื่อนกัน

แซม: อ่าๆ กูตื่นก่อนมึงปลุกอีก มึงนั้นแหละตื่นได้ล่ะ

//แซมพูดพร้อมกับหันไปมองดรีมที่หลับต่อ

ดรีม: โอเคๆ กูลุกไปอาบน้ำก่อน รอกูด้วยนะ จะได้ไปวิทลัยพร้อมกัน //ดรีมพูดพร้อมกับลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

แซม: เออๆ อย่าช้านะ วิชาแรกก็เจอจารณ์ชัยเลย

//แซมพูดกับดรีมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ณ. วิทลัย เวลา (08:50)

แซม: ไอเชี้ย เกือบมาสาย ดีที่จารณ์ยังไม่เข้าอะ

//แซมหันมาพูดกับดรีมที่เดินเข้าห้องตามกันมา

ดรีม: จริง ไม่งั้นนะ มึงกับกูโดนจดลายชื่อแล้วก็ลดคะแนนแน่ๆ

//ดรีมวางกระเป๋า พร้อมกับ พูดด้วยความกังวล

ณ. ช่วงเวลา (17:45)

แซม: ดรีม เย็นนี้ เบียร์เย็นๆป่าว มีร้านอยู่หน้าวิทลัยอะ

//แซมหันไปพูดกับดรีมที่เดินข้ามถนนตามมา

ดรีม: เออ ก็ดีนะ จะได้หายเคลียด เดะกูเลี้ยง

//ดรีมพูดกับแซมพร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าตัวเอง

แซม: ป้ามะลิครับ ขอเบียร์เย็นๆ 2ป๋องครับ

//แซมพูดกับป้าที่เป็นเจ้าของร้านหน้าวิทลัย

ป้ามะลิ: จ้าา

//ป้ามะลิตอบกลับพร้อมกับหันไปเปิดตู้และหยิบเบียร์ออกมา 2กระป๋อง ในกับแซมและดรีม

ดรีม: เท่าไหร่ครับ

//ดรีมถามราคากับป้ามะลิ

ป้ามะลิ: วันนี้เอา70 พอจ่ะ

//ป้ามะลิบอกราคากับดรีมพร้อมกับยิ้มให้

ดรีม: โหห ป้ามะลิเอาไปเลยครับ100บาท ไม่ต้องทอนนะป้า ผมให้เลย //ดรีมยื่นเงินให้ป้าพร้อมกับยิ้มให้เช่นกัน

ณ. เวลา (20:15)

ดรีม: แซม มึงดูพี่คนนั้นดิ โคตรสวยอะ

//ดรีมพูดพร้อมกับสะกิดแซมให้มองตามที่ตนเองชี้

แซม: ไหนว่ะ

//แซมหันไปมองตามที่ดรีมชี้บอก

ดรีม: นั้นไง คนที่ไม่สูงมากอะแล้วก็ใส่เสื้อกันหนาวสีขาวอะ

//ดรีมบอกลักษณะ กับ สีเสื้อให้แซมฟัง

แซม: หนะ มึงหยุดเลยนะ มึงไม่รู้เรื่องเขาจริงๆหรอวะ

//แซมกันไปพูดกับดรีมด้วยความจริงจัง

ดรีม: ทำไมวะ ถ้ามึงรู้ มึงก็เล่าให้ฟังหน่อยดิ

//ดรีมพูดกับแซมที่พูดกับตนเองอย่างจริงจัง

แซม: ไว้ค่อยเล่า ตอนนี้กลับห้องก่อน

//แซมพูดกับดรีมด้วยความจริงจัง พร้อมกับหันไปมองพี่สาวคนนั้น

ดรีม: ทำไมมึงดูกลัวพี่เขาจังวะ

//ดรีมถามกับแซมด้วยความสงสัย

แซม: ก็คนเขาพูดกันไปทั่วว่าพี่เขาทำตัวแปลกๆเวลาอยู่คนเดียว

ชอบชวนผู้ชายไปที่เปลี่ยวๆแบบ 2ต่อ2 แต่พอพี่สาวคนนั้นเดินออกมา คนที่เป็นผู้ชายก็ไม่เคยเดินออกมาซักคน แถมเวลาพี่สาวคนนั้นเดินออกมา เขาก็ดูสวยขึ้นตลอด 

//แซมเล่าให้ดรีมฟัง แบบคร่าวๆ

ดรีม: มึงจริงจังใช่ไหม?

//ดรีมถามกับแซมด้วยความสงสัยอีกครั้ง

แซม: ใช่ จริงจังสุดๆ

//แซมพูดกับดรีมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง

ดรีม: โอเค…. พี่สาวว! พี่สาวเสื้อขาวน่-

//ดรีมที่เรียกพี่สาวแต่โดนแซมปิดปากไว้ แต่ก็ไม่ทัน

พี่สาวเสื้อขาว: หืมม นั้นน้องแซมนี่นา~

//พี่สาวหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกันเดินไปหา

แซม: เอิ่ม… ค..คือว่า… ผมกด.. ตู้เต่าบินไม่เป็นน่ะครับ ช่วยกดให้ทีครับ //แซมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นราวกับอยู่ในความอันตรายสุดๆ

ดรีม: พี่สาวชื่ออะไรหรอครับ?

//ดรีมถามชื่อของพี่สาวเสื้อขาว

พี่สาวเสื้อขาว: อ่อ… พี่หรอ พี่ชื่อว่า ริน

//พี่สาวพูดและเดินเข้าไปไกล้ดรีมมากๆ พร้อมกับกระซิบบอกชื่อ

ดรีม: คือ… คือว่า ทำไม.. พี่เข้ามาไกล้ผมจัง

//ดรีมพูดกับพี่ริน พร้อมถอยจนติดกับเสาไฟไกล้ๆ

พี่ริน: กลิ่นช่างหอมเสียจริง

//พี่รินพูดกับดรีมและเลียที่ต้นคอพร้อมกับเข้าไกล้ขึ้นเรื่อยๆ

แซม: คือ… ดรีมวิ่ง!

//แซมพูดกับดรีมพร้อมวิ่งกันออกมา

ณ. หอของดรีมกับแซม เวลา (21:20)

แซม: เห้ยดรีม มึงทำแบบนั้นทำไมวะ

//แซมพูดกับดรีมด้วยความโมโหและความกลัว

ดรีม: ก็เห็นมึงกลัวไง เลยอยากลองเรียกมาคุยด้วยดู 

//ดรีมตอบคำถามที่แซมถาม

แซม: เห้ย แต่มึงเกือบ-

//แซมที่พึ่งนึกเรื่องของพี่รินได้ เลยหยุดพูดทันที

ดรีม: เกือบอะไรวะ?

//ดรีมถามแซมเพราะสงสัยกับสิ่งที่แซมหยุดพูดไป

แซม: ช่างเถอะ วันนึงเดะมึงก็รู้เอง กูขอไม่เล่าทั้งหมด 

//แซมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นอีกครั้ง

ดรีม: โอเค งั้นอาบน้ำแล้วนอนกัน

//ดรีมบอกกับแซมเพื่อให้แซมหายกังวลและหายกลัว

[เช้าวันถัดมา ดรีมกับแซม ก็เรียนกันตามปกติจนถึงตอนค่ำ]

ณ. เวลา (18:55)

ดรีม: แซม มึงกลับก่อนได้เลยนะ กูยังทำรายงานไม่เสร็จ 

//ดรีมกันไปบอกกับแซมที่กำลังรอดรีมอยู่

แซม: งั้นโอเค ทำรายงานเร็วๆนะ กูอยู่คนเดียวกูกลัว

//แซมพูดความน้ำเสียงจริงจัง

ดรีม: โอเค ได้ๆ

//ดรีมพูดตกลงกับแซมที่ท่าทางดูกลัวจริงๆ

ณ. เวลา (19:25)

แซม: ตู้แม่งเป็นอะไรวะ

//แซมที่กำลังจะกดตู้เต่าบินแต่กดไม่ติด

พี่สาว: มีอะไรให้ช่วยไหมเอ่ย~

//เสียงพูดพี่สาวมาจากข้างหลัง

แซม: มีครับ ช่วยดูตู้ให้.…

//แซมพูดพร้อมกับหันไปทางต้นเสียง แต่กลับต้องชะงัก

อ๊ากกก!!....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

กรุณารอตอนถัดไปด้วยนะครับ… ;)

\[ ตอนที่ 2 \]

---------------------------------------------------------------------

[ความเดิมจากตอนที่แล้ว..]

.

.

.

.

.

.

“แซม: ก็คนเขาพูดกันไปทั่วว่าพี่เขาทำตัวแปลกๆเวลาอยู่คนเดียว ชอบชวนผู้ชายไปที่เปลี่ยวๆแบบ 2ต่อ2 แต่พอพี่สาวคนนั้นเดินออกมา คนที่เป็นผู้ชายก็ไม่เคยเดินออกมาซักคน แถมเวลาพี่สาวคนนั้นเดินออกมา เขาก็ดูสวยขึ้นตลอด 

//แซมเล่าให้ดรีมฟัง แบบคร่าวๆ”

กลับมา ณ. (ปัจจุบัน)

ดรีม: กว่าจะเสร็จ ไอแซมคงรอนานละ เอื้อออ!

//ดรีมพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ

อาจารณ์: ยังไงครับ คุณดรีม เสร็จแล้วใช่ไหม

//อาจารณ์หันไปมองที่ดรีมแล้วจึงพูดขึ้น

ดรีม: ใช่ครับอาจารณ์

//ดรีมพูดพร้อมลุกเอารายงานเดินไปส่งที่อาจารณ์

ณ. เวลา (19:40)

ดรีม: แซม เปิดประตูให้หน่อย กูซื้อของกินมาเพียบเลย 

//ดรีมพูดกับแซมและกำลังคือของรอแซมเปิดประตูอยู่

แซม:....

//เปิดประตูให้ดรีมและเดินกลับไปนอนที่เตียง

ดรีม: แซม มึงเป็นอะไรว่ะ เงียบแปลกๆ

//ดรีมถามแซมด้วยความสงสัยเช่นเคย

แซม: ป่าวๆ กูแค่รู้สึกเหมือนเป็นไข้แค่นั้นเอง

//แซมตอบกลับดรีมด้วยเสียงที่ดูเหนื่อยและเพลียมากๆ

ดรีม: เห้ย มึงไหวไหมนั้น กินข้าวกินยาก่อนไหม

//ดรีมพูดพร้อมกับหาข้าวหายาให้แซมกิน

แซม: ไม่รู้ว่ะ กูแค่เสีย-

//แซมพูดยังไม่ทันจบ ก็หน้ามืดและล้มตัวลงนอนที่เตียง

ดรีม: แซม… ไอแซม! กินข้าวกินยาก่อน

//ดรีมพยายามปลุกแซมให้ลุกกินข้าวกับยา แต่ดันเห็นรอยบางอย่างที่คอแซม

แซม: หึ… กูลุกไม่ไหววะ….

//แซมพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ดรีม: รอยอะไรที่คอมึงวะแซม

//ดรีมถามด้วยความสงสัยอีกเซ่นเคย

แซม: ไม่… ไม่มีรอยอะไรทั้งนั้น…

//แซมพูดพร้อมกับเอามือปิดรอยที่คอตัวเอง

ดรีม: เออๆ ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาด้วยละ กูอาบน้ำก่อน 

//ดรีมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำ

ณ. เวลา (22:40)

แซม: ไอดรีม มึงตื่นก่อน มึงว่ามึงเห็นรอยอะไรที่คอกูนะ…

//แซมถามดรีมพร้อมกับเอามือลูบที่คอตัวเอง

ดรีม: ห้ะ.. หมายถึงกูเห็นรอยอะไรที่คอมึงอะหรอ

//ดรีมตื่นและลุกขึ้นมองรอยที่คอแซม

แซม: ใช่ มันเป็นรอยยังไงวะ

//แซมถามและกำลังลูบรอยที่คอตัวเอง

ดรีม: กูก็อธิบายไม่ถูกวะ เดะถ่ายรูปให้

//ดรีมพูดพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปรอยที่คอแซม

แซม: ไหน เป็นไงว่…

//แซมมองรูปรอยแผลแล้วตาค้าง

ดรีม: มึงโดนอะไร เอาตรงๆ

//ดรีมถามแซมด้วยความจริงจัง

แซม: กูว่ากูโดนพี่คนนั้นเล่นแล้วว่ะ

//แซมพูดด้วยความกังวล

ดรีม: พี่ที่มึงว่า นี่อย่าบอกนะว่าคือพี่รินอะ?

//ดรีมตอบกลับสิ่งที่แซมพูด

แซม: เออ… กูว่า.. กูอาจจะโดนอีกก็ได้ว่ะ

//แซมตอบกลับดรีมด้วยความกังวลมากกว่าเดิม

ดรีม: ไม่รู้ว่ะ ยังไงกูจะพยายามกลับพร้อมมึงนะ กูจะได้ช่วยมึงได้

//ดรีมพยายามตอบทำให้แซมสบายใจ

แซม: เออ ขอบใจว่ะ

//พูดเสร็จแซมก็พยายามข่มตานอนให้หลับ

ณ. ช่วงเวลา (04:45)

แซม: อ..อัก ฮึก.. จ..เจ็บแผลจัง

//แซมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปกินน้ำในตู้เย็น

ดรีม: แซม.. มึงตื่นไวจังวะ

//ดรีมตื่นลืมตามองและเห็นแซมกำลังดื่มน้ำในตู้เย็น

แซม: เออ กูเจ็บแผลที่คอว่ะ

//แซมตอบกลับดรีมและลูบรอยแผลที่คอ

ดรีม: อย่าไปลูบเยอะ ถ้าวันนี้มึงไม่ไหวก็พักอยู่ห้องก็ได้ 

//ดรีมพูดให้แซมพยายามอย่าฝืนตัวเองมาก

แซม: เออ แบบนั้นก็ดีนะ

//แซมตอบกลับดรีมและเดินมานอนต่อที่เตียง 

ณ. เวลา (17:50)

กึก.. แก๊ก.. กึก.. แก๊ก…

แซม: ค..ใครเข้าห้องมาอะ…

//แซมตอบกลับด้วยเสียงที่สั่น

พี่ริน: พี่รินเองไง~ แซมจำพี่ไม่ได้หรอ~

//พี่รินตอบกลับพร้อมกับเดินไปหาแซมที่นอนอยู่บนเตียง

แซม: ฮึก… พ..พี่ พี่รินนี่เอง…

//แซมมองพี่รินด้วยความกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตนเองไม่มีแรงสู้

พี่ริน: หืมม… จุ๊ๆๆ… ไหนหันคอสิ

//พี่รินกระซิบข้างหูแซมให้หันคอ

แซม: ท..ทำไม ทำไมพี่ต้อง.. ทำ.. แบบ- ฮึก!

//แซมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว แต่ยังไม่ทันพูดจบแซมก็โดนกัดเข้าที่คออย่างจัง

พี่ริน:....

//พี่รินจับคอแซมให้หันและกัดเข้าที่คอของแซม

แซม: พี่ริน… บ..เบาๆที.. ผม.. จ..เจ็บ

//แซมพูดทั้งๆที่ร้องไห้และกำที่เสื้อของพี่รินแน่น

พี่ริน:อึก.. อึก.. อึก…  อาา~ ช่างหวานเสียจริง~

//พี่รินกลืนเลือดเสร็จ จึงพูดขึ้นอย่างมีความสุข

แซม: พี่ริน… ผมไม่ไหวแล้ว… หยุดเถอะนะ…

//แซมพูดทั้งที่ร้องไห้และมองหน้าพี่ริน

พี่ริน: ไหน ร้องให้ดันกว่านี้อีกสิ

//พี่รินพูดเสร็จก็กัดเข้าที่คออีกข้างของแซม

แซม: อ๊ากก! อ..อึก.. ฮ่า.. ฮ่า..

//แซมร้องขึ้นอย่างดังและแซมก็เริ่มหมดแรง

พี่ริน: อึก.. อึก.. อึก.. อึก..

//เสียงพี่รินกลืนเลือดของแซม

แซม: ผม… ไม่… ไหว…แล้-…

//แซมพูดขึ้นก่อนจะสลบลงทั้งที่ยังโดนพี่รินดูดเลือดอยู่

ณ. เวลา (20:30)

ดรีม: กูกลับมาแล้วแซม ทำไมไม่ปิดประตูดีๆว่-

//ดรีมที่พูดอยู่แล้วหันมาเห็นแซมนอนจมกองเลือด

แซม: อย่า.. เอาไป.. บอกใครละ พี่รินเป็นแวมไพร์

//แซมพูดกับดรีมที่พึ่งเข้ามาในห้องด้วยน้ำเสียงที่สั่น

ดรีม: …. จริงหรอวะ…

//ดรีมล้มลงกลับพื้น

แซม: ขอโทษที่ไม่ได้เล่าให้ฟังนะดรีม

//แซมพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นอยู่

ดรีม: กูจะแก้แค้นให้มึงเอง

//ดรีมพูดจบก็เดินออกจากห้องไห้

แซม: ไม่… มึงสู้เขาไม่ได้หรอก…

//แซมพูดตามหลังดรีมไป แต่ดรีมไม่สนใจแล้ว

ณ. เวลา (21:05

ดรีม: พี่ริน… ผมรู้แล้วล่ะ

//ดรีมพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่พี่ริน

พี่ริน: หืมม รู้อะไรงั้นหรอ~

//พี่รินถามดรีมพร้อมกับเดินเข้าไปหาดรีมเรื่อยๆ

ดรีม: รู้ว่า… พี่เป็นแวมไพร์ไงละ แล้วพี่ก็ไปดูดเลือดเพื่อนผม

//ดรีมพูดด้วยความแค้น แต่ก็ยังกลัวๆอยู่

พี่ริน: งั้นดีเลย คนต่อไปก็คือเธอล่ะกัน

//พี่รินพูดพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาดรีม

ดรีม: เอาละไง!

//ดรีมหลบแต่พลาดสดุดเท้าตัวเองล้ม

พี่ริน: หึ.. พลาดจนได้สินะ

//พี่รินหันไปพูดกับดรีมแล้วพุ่งลงไปคร่อมดรีมไว้

ดรีม: จบเห่แล้วสินะเรา

//ดรีมพูดขึ้นและยอมจำนนให้กับพี่ริน

พี่ริน: หืมม แบบนี้ค่อยคุยง่ายหน่อยสิ~

//พี่รินพูดขึ้นก่อนที่จะค่อยๆก้มลงไปสูดดมกลิ่นที่คอของดรีม

ดรีม: พี่ริน ผมขออะไรอย่างนึงได้ไหม

//ดรีมพูดด้วยความกลัว

พี่ริน: หืม~ ไหน ว่ามาสิ

//พี่รินมองที่ตาดรีม

ดรีม: พี่อย่าไปดูดเลือดใครอีกเลยนะ ดูดเลือดผมคนเดียวก็พอ

//ดรีมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว

พี่ริน: หืมม~ ไม่กลัวว่าฉันจะดูดเลือดเธอจนหมดตัวเลยอย่างงั้นหรอ..

//พี่รินพูดสลับกับดมกลิ่นที่คอของดรีม

ดรีม: ม..ไม่กลัว… ผมอยากลองให้พี่ดูดเลือดผม

//ดรีมพูดขึ้นด้วยความสั่นกลัว

พี่ริน: กล้าหาญจังเลยนะ... ฮ่า..

//พี่รินพูดขึ้นและหายใจลดต้นคอดรีม

ดรีม: เอ่อะ…

//ดรีมเริ่มตัวสั่นและเผลอจับแขนพี่ริน

พี่ริน: หืมม ที่เธอมือสั่น นี่คือเธอกลัวสินะ

//พี่รินพูดถามดรีม

ดรีม: มันก็ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากให้พี่ลองดูดเลือดผมแล้วล่ะ

//ดรีมพูดขึ้นแล้วก็เริ่มเงยคอให้พี่ริน

พี่ริน: เห็นแก่ความกล้าหาญของเธอ ฉันจะลองชิมดูละกันนะ...

//พี่รินพูดเสร็จก็กัดลงที่คอของดรีมทันที

อ๊ากกก!!

.

.

.

.

.

.

.

กรุณา รอติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ ;)