พระเอก

ธันวา (ธันย์) เจ้าของผับเนม &ทามผับใจกลางเมืองใหญ่อายุ28สูง180ขาวตี๋ เท่ห์ฐานะทางบ้านรวยอันดับต้นๆ นิสัยปากหมา กวนตีนเเข็งกระด้างไม่ชอบใครจะคอย แกล้งเแถมพูดจาไม่ถูกหู

นายเอก

นาวา (นาว) เจ้าของร้านดอกไม้ฟาวเวอร์บีนอายุ25สูง168น่ารักตัวเล็กหน้าหวานฐานะดี

นิสัยดี สุภาพออ่นโยน

เพื่อนพระเอก

ปารมี (ปาล์ม) นักเเข่งรถมากฝีมือในสังกัดบลูไนท์อายุ28ปีสูง185หล่อคมมีเสน่ห์รวยออกแนวแบดบอย เป็นหุ้นส่วนกับธันวาเเละเป็นเพื่อนรักกันมาก นิสัยเงียบขรึมไม่ค่อยสุงสิงกับใคร มากนักโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบผูกมัดกับใครได้รับฉายาจากธันวาว่าเจ้าชายน้ำเเข็ง

เพื่อนนายเอก

ตุลา (ตุลย์) เจ้าของกิจการรถแข่งเเละสนามแข่งรถบลูไนท์อายุ25สูง168น้องชายของธันวาตัวเล็กน่ารักนิสัยขี้ออ้น พูดจาตรงไปตรงมา ไม่ค่อยยอมใคร

พี่ข้างบ้านนาวา

ตระการพัฒน์ (เต) อายุ28สูง180ฐานะปานกลางเจ้าของร้านกาเเฟหล่อเนี๊ยบนิสัยเป็นคนอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้เเล้วสบายใจเป็นที่ปรึกษาที่ดีคอยมองนาวาอยู่ไกลๆ

แฟนนาวา

ภัควัฒน์ (ภัค) อายุ28สูง180เเฟนของนาวานิสัยเพย์บอยชอบผู้หญิงเเต่เเสร้งว่าชอบผู้ชายหน้าเงินปากอย่างใจอย่างต่อหน้าอีกอย่างรับหลังอีกอย่าง

อริญา (เเอน) สาวสวยสุดเซ็กซี่ชอบเที่ยวกลางคืนจนสุดท้ายแอบมาติดธันวาร้ายลึกเอาแต่ใจจอมวางแผนเป็นคนเอาเแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้

มาริสา (มิ้น) สาวสวยสุดเอ็กซ์ตุ๊กตาหน้ารถของปารมีเป็นคู่ควงของเขาเธอทนกับความเย็นชาของเขาเพื่อหวังเกาะเขาเพื่อยกระดับตัวเอง

เพราะทิศทางลมแปรปรวน ทำให้ผมได้เจอกับเขาคนที่เป็นพี่ชายของเพื่อนผม และเพราะความกวนประสาทปากหมา แข็งกระด้างของเขาทำให้ผมไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ ความวุ่นวายชวนวายป่วงจึงบังเกิดพร้อมกับความสัมพันธ์ที่แนบชิดจนถอนตัวไม่ขึ้นอะไรจะเกิดขึ้นฝากติดตามกันต่อด้วยนะ

บ้านพนาธร

"คุณตุลย์ค่ะสายเเล้วนะคะ"

"ป้านวลครับขออีก10นาทีนะ"ตุลาเอ่ยคลุมโปง

"ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้คุณธันย์มีแขก ต้องออกไปต้อนรับนะคะ"ป้านวลเอ่ยเตรียมดึงผ้าปู

"โห ใครอีกหละครับ ผมยังง่วงอยู่เลยนะ"

"เดี๋ยวโดนคุณธันย์ดุนะคะตื่นสาย"

"จริงด้วย แต่เฮียไม่ได้ดุเฮียบ่น ไม่อยากฟังไปอาบน้ำดีกว่า"ตุลารีบลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ป้านวลมองตาม สายตาเอ็นดูคุณหนูคนเล็กเป็นอย่างมาก

สวนข้างบ้านสุดหรูออกเเบบจัดอย่างสะอาดตาเเละสวยงาม

"ลมอะไรหอบนายมาวะปาล์ม"ธันวาเอ่ยนั่งกอดอกมองปารมี

"ลมบ้ามั้ง"ปารมีเอ่ยหน้าตายธันวามองหน้าไร้อารมณ์ของเพื่อน เเล้วหลุดขำ

"หน้าฉันเหมือนญาติเเกงัยวะหัวเราะเพื่อ"

"ก็มันขำเเก ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยไร้อารมณ์ไปไหนคุณชายน้ำเเข็ง"

"หิวเเล้วมีไรกินบ้างเนี่ย"ปารมีเอ่ยมองหน้าเพื่อนที่ยิ้มๆ ยั่วอารมณ์เขา

"มาเเล้วค่ะ"ป้านวลเอ่ยยกข้าวต้มร้อนๆ มาวางให้ปารมีเเละธันวา

"ขอบคุณครับ"ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

"เจ้าตุลย์ตื่นยังครับป้านวล"

"ตื่นเเล้วค่ะกำลังอาบน้ำ"

"ใครวะเด็กนายเหรอ"

"บ้าแล้วน้องชายฉัน แล้วก็เจ้านายเเกด้วย"

"เจ้านายอะไร"

"เอ้า แกเป็นนักแข่งรถ สังกัดบลูไนท์ไม่ใช่เหรอ"

"เออ อย่าบอกนะว่า..."

"เเม่นเเล้ว น้องฉันเป็นเจ้าของ สนามเเข่งบลูไนท์"ทั้งคู่คุยกันอยู่เเละด้วยความอยากรู้ตุลาที่รีบอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ แล้วเดินถือรองเท้ามาที่ระเบียง ข้างห้องพร้อมก้มลงมอง

"โอ้ยใครวะต้นไม้เเมร่งบัง"ตุลาเอ่ยด้วยความซนอยากจะรู้ให้ได้ว่าใครกำลังคุยกับพี่ชายจึงหามุมเพื่อดูแล้วขณะนั้นเองรองเท้าเจ้ากรรมดันหลุดมือลอยดิ่งลงมาข้างล่าง

"เหี้ย...."ตุลาเอ่ยตกใจปารมีกำลังตักข้าวต้มกินอย่างเพลินๆ ไม่ได้สังเกตุอะไร...ตุบ...เคล้ง...รองเท้าสุดหรูตกใส่ถ้วยข้าวต้มกระจาย ปารมีถือช้อนค้างอึ้ง บนตัวมีเเต่ข้าวต้มส่วนหัวเเละใบหน้า ไม่ต้องพูดถึงเละสุดๆ ธันวาเงยหน้าขึ้นมองข้างบน จ๊ะกับตุลาคนตัวเล็กยิ้มแหยงๆ แต่คนพี่มองตาเขียวปัดพร้อมพูดเสียงดัง

"ลงมาเดี๋ยวนี้เลยตัวก่อเหตุ"ธันวาเอ่ยปารมีเงยหน้าขึ้น ดึงหน้าตึงไม่พอใจสุดๆ ตุลาเห็นสายตาพิฆาตต้องรีบวิ่งลงมา แทบไม่ทันเขาเดินก้มหน้ามาหาคนทั้งคู่

"เจ้าตุลย์โตแล้วนะทำไรเป็นเด็กไปได้"

"ขอโทษครับเฮีย"

"ขอโทษคนนู้นไม่ใช่เฮีย"

"เออ...ขอ"

"ฉันจะไปสนามสภาพนี้ได้งัยวะ ซุ่มซ่ามชิบหายทำบ้าไรนี่"เขาไม่ได้หยุดฟังอะไร ก็ด่าใส่ลูกเดียวคนตัวเล็กถลึงตามองเขา

"ขอโทษครับ"

"เเล้วมันหายมะดูดินี่"ปารมีโวยลั่น

"ไปอาบน้ำใช้ชุดฉันไปก่อนไป"ธันวารีบเอ่ยกลัวทั้งคู่วางมวยกัน ปารมีค้อนคนตัวเล็ก ก่อนเดินไปเขาเอ่ยขึ้น

"ไอ้เด็กซุ่มซ่าม"ปารมีเดินออกไปแบบหัวเสีย

"ให้ตายใครวะนี่เฮีย ดุเหมือนหมาเลย"

"เพื่อนฉันเอง"

"เพื่อนเหรอ ผมคิดว่าไม่ใช่คนอะไร เเข็งยังกับก้อนหิน"

"ไม่ต้องเลยนายนี่จริงๆ เลยนะตุลย์"

"ทำไมผมหล่อเหรอเฮีย"ตุลาเอ่ย เอามือโอบเเก้มตัวเองตาปริบๆ

"หล่อตาย อ่อมีเรื่องจะบอกด้วย คนเมื่อกี้นี้คนในสังกัดสนามบูลไนท์นะ"

"หะ โหไม่เอา ให้ผมดูคนแบบนั้น ผมถอนตัวได้มะ"

"ไม่ได้ ทำใจได้เลย เตรียมเครียดกับไอ้เจ้าชายน้ำเเข็งได้เลย"

"ใครอะ"

"ไอ้คนที่เเก ทำปลารองเท้าตกใส่ถ้วยข้ามต้ม เมื่อกี้งัย"

"เฮีย...."

"ตายแน่"ธันวาเอ่ยยิ้มๆ

"เฮียธันย์งะ"ตุลาถึงกับเครียด

ด้านปารมีหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาดนิ่งๆ ลงมองก่อนนั่งลงเขาดึงหน้าใส่ตุลา

"ใส่ได้มะ"

"พอได้เเต่ไม่ชิน"

"ตุลย์ นี่พี่ปล์าม นักเเข่งรถสังกัดเราหนะ เพื่อนสนิทพี่ด้วย ส่วนนี่ตุลย์น้องฉันเอง เจ้าของบริษัทรถเเข่งเเละของบลูไนท์ด้วย"

"ฉันถอนตัวทันปะวะธันย์ ไม่อยากร่วมงานกับเด็กวะ"เขาเอ่ยวางตัวคำพูดคำจาหน้าหมันไส้

"ไม่อยากให้เด็กคอยสั่งตัวเองมั้ง"

"เจ้าตุลย์อย่าลามปราม"ธันวาเอ่ยดุน้องชาย

"เปล่าซะหน่อย"ตุลาก้มหน้าพูด

"ยังไม่ทันเริ่มงานด้วยกัน ก็กัดกันซะเเล้ว"

"ไม่ใช่หมา"คนถูกด่าพูดพร้อมกัน เเล้วหันมาเหลือบมองกัน

"อ้าวเหรอ เอาเป็นว่า รู้จักกันเเล้วเนอะ ฉันฝากตุลย์ติดรถนายไปนะ"ธันวาเอ่ยปารมีไม่ตอบเดินออกไป

"เฮียจะให้ผม ไปกับพี่หินนั่นจริงอะ"

"เดี๋ยวนะ เค้าชื่อปล์ามไม่ใช่หิน พูดไปเรื่อยรีบไปเดี๋ยวองค์ลง ปล่อยให้รอนาน"

"ไปก็ได้เฮียถูกเสมอหนิ อิจฉาคนได้นอนกลางวัน"

"แลกอาชีพกันมั้ยหละ"

"ไม่เอาอะวุ่นวายผมไปหละเฮีย"

"เออ"ธันวาเอ่ยมองตามหลังน้องชายยิ้มๆ

ตุลาวิ่งตามปารมีมาที่ลานจอดรถ

"รอด้วย รอผมด้วย"ตุลาวิ่งตาม ปารมีทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วจู่ๆปารมีก็หยุดยืนนิ่ง ตุลาเบรกไม่ทันชนชายหนุ่มเต็มๆ ตุลาล้มก้นกระเเทก

"โอ้ย...หยุดทำไมไม่บอก"

"แล้ววิ่งตามมาทำไม สมน้ำหน้า"ปารมีตีหน้าตึงชักสีหน้า

"ก็เฮียบอกให้ผมไปด้วย"

"ใช่บอก"

"ก็เเค่นั้น"ตุลาทำท่าไปเปิดประตูรถซุปเปอร์คาร์

"หยุด"ปารมีเอ่ยตุลาชะงัก

"ทำไมหละ"

"ธันย์บอกหนะใช่ เเต่ฉันไม่ได้รับปากซะหน่อย"

"เอ้า อะไรเนี่ย หมายความว่างัยครับนี่"

"ก็หมายความว่าไปเองจบ นะ"

"เห้ยเดี๋ยวอะไรวะ"ตุลาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟโมโหมองปารมีขับรถออกไป แถมยิ้มเยาะเย้ยอีกด้วยเขายิ่งนอยฟาดงวงฟาดงา

"แมร่งกวนตีนหวะ"เขาตะโกนไล่หลังเดินฉับๆเข้าบ้านมาเจอธันวา ที่กำลังจะขึ้นห้อง ตุลาเดินหน้ามุ่ยเข้ามา

"เอ้าเห้ย ทำไมยังไม่ไปอีกเนี่ย"

"เฮียไม่ต้องพูดอะไรเลยนะ โคตรโมโห"

"หัวร้อนเเบบนี้ ไอ้ปาล์มใช่มะ"

"เออ เเมร่งโคตรกวนตีนเลย เพราะเฮียธันย์นั่นหละฝากผมไปกับเขาอะ สุดท้ายไม่ได้ไปด้วยโดนตอกกลับมา ฟังเเล้วเจ็บใจ"เขากระฟัดกระเฟียดโมโห เดินไปหยิบกุญเเจรถเฟอรารี่ หันมามองค้อนธันวา

"ตุลย์"

"ไม่ต้องเลยเฮีย ผมนอยไปเเล้ว"

"เอ้าโมโห งอนด้วยเอ้างอนๆ  อะไรของมันวะตกลงเป็นน้องหรือเป็นพ่อ"

"ก็เป็นน้องหละค่ะคุณธันย์ เพียงเเต่คุณตุลย์เธอยังเด็กนัก"

"ป้าครับผมก็อยากให้ตุลย์มันโตสักทีเป็นถึงผู้บริหารเป็นเจ้าของบลูไนท์ทำตัวเป็นเด็กๆเเล้วใครจะเคารพ"

"น่ารักอย่างคุณตุลย์ ไม่มีใครเกลียดหรอกค่ะมีแต่คนจะรัก"

"ผมก็หวังให้เป็นแบบนั้นครับ ผมไปนอนนะดึกๆต้องเข้าไปดูความเรียบร้อยที่ผับ ไปนะครับป้า

"คุณธันย์ไปพักเถอะค่ะ"หญิงกลางคนเอ่ยออกมาธันวาจึงเดินเลี่ยงขึ้นไปนอน

ที่ลานสนามเเข่งรถ

ตุลามาถึง ก็เห็นปารมีซ้อมเเข่งรถอยู่ แกล้งทำเป็นเอ่ยถามคนคอยดูแลความเรียบร้อย

"คนใหม่ใช้เบอร์รถอะไรซ้อม"

"เบอร์3ครับคุณตุลย์"

"ดีเเล้ว"ตุลาเอ่ยมองรถที่วิ่งทะยานในสนามจนซ้อมเสร็จ ซักพักปารมีก้าวลงมาจากรถ ถอดหมวกเต็มใบออก สลัดเสยผม สาวๆที่อยู่เเถวนั้นต่างกรี๊ดกัน เกลียวกราวตุลาเบ้หน้า

"หล่อตรงไหน ทำไมต้องกรี๊ด เหมือนใครจะตายอย่างนั้น"เขาคิดลุกขึ้นยืนจะเดินไป

"เอ้าเดี๋ยวสิครับ จะไปเเล้วเหรอครับบอส"

"จะกวนอะไรอีกหละครับ"ตุลาเหลือบมองปารมีที่ยืนเก็กตีหน้ากวนสุดๆ

"เปล่า เเค่จะถามว่า ฉันซ้อมดีมะ"

"ก็งั้นๆ ขอตัวนะ"ตุลาหันหลังจะเดินไป

"ใครรั้งขาไว้ละครับ"ตุลาชะงักเท้า หันมามองหน้าปารมี ที่ทำหน้านิ่ง แต่ยิ้มที่มุมปากเเบบกวนๆ ตุลาเลยตอกกลับทำหน้าเป็นใส่

"นั่นสิครับ ถ้ามีใครรั้งจริง ผมก็คงยันจนหน้าหงายไปเเล้วหละครับ"ตุลาเอ่ยค้อนขวับเดินออกไปปล่อยให้ปารมียืนใบ้กินอยู่ตรงนั้น....ไอ้เด็กบ้าต่อปากต่อคำ เดี๋ยวสวย....เขาคิดหมันไส้ตุลา

ช่วงพักซ้อมตอนเที่ยง ปารมีนั่งอยู่ที่ริมสนามเเข่งรถ ตุลาเดินออกมาจ๊ะพอดี เขาพยายามก้าวถอยหลัง ไม่ให้ปารมีได้ยินเเต่ว่า...

"กลัวเหรอที่เดินมาเจอฉันหนะ"

"เปล๊า"

"แล้วเดินถอยหลังทำไม ถ้าไม่กลัว"ปารมีค่อยๆหันหน้ามาเก็กหน้านิ่ง

"เป็นไปได้ ก็ไม่อยากสนทนาด้วย ผมไม่ชอบคนหยิ่ง"

"แต่คงต้องทำใจ สัญญาอีกนานฉันคงหยิ่ง อยู่บนหัวนายจนลืมเลยอะ"

"นี่หลอกด่าผมปะ นี่ผมเป็นบอสพี่นะ"

"เปล๊าคิดเอาเองดิ ก็เถอะนะถึงเป็นบอส แต่ยังไม่กล้านับถืออะ ไม่ต้องขยายนะคิดเองโตเเล้ว"ปารมีเอ่ยลุกขึ้นมาเเล้วเดินชนบ่าตุลา

"หยิ่ง กวนบาทาชิบหาย ถ้าจะฟ้องเฮียตามสบายเลยขอด่าหน่อยเหอะ"

"น้อมรับคำชม ไม่ต้องห่วงฉันฟ้องเเน่ ท้าฉันเหรอรู้จักน้อยไป"เขาเอ่ยเดินสบายใจออกไปรู้สึกสะใจที่ย้อนตุลาได้ ตุลาหน้าหงิก ขมวดคิ้วเป็นปม วันนี้มีประชุมเรื่องรถ ที่ส่งเข้ามาจากต่างประเทศประชุมเสร็จเขาก็เดินเซ็งๆ ออกมาเดินชนกับใครบางคน

"เห้ยอะไรอีกเนี่ย"คนตรงหน้าโวยวายตุลาเงยหน้าขึ้นมอง

"นี่พี่อีกเเล้วเหรอวะ"

"อะไรวะ มานี่ดันมาเจอนายอีกซวย จริงๆเลย"

"ผมซวยกว่า อุ๊โคตรเซ็ง"ทั้งคู่หงุดหงิดใส่กันต่างคนต่างเดินไป....โคตรซวย โคตรเซ็ง" ตุลาหงุดหงิด.....ไปหาอะไรผ่อนคลายดีกว่า...ตุลาคิดเดินออกไป ปารมีหน้าหยิกขึ้นรถมา...เด็กบ้าเจอเเมร่งทีไรซวยตลอด ปากนี่ยังกับกรรไกรไม่รู้ตอนเด็กๆ คุณป้าให้กินกรรไกรเเทนข้าวหรือเปล่า...เขายิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดในหัว

16.00น

ตุลา​ขับรถออกมาจากบริษัท ถึงร้านดอกไม้

กริ๊ง....เสียงกระดิ่งโมบายหน้าร้าน ดังเมื่อมีคนผลักเข้ามา

"อะแอ่มทำไรนาว"

"เอ้าตุลย์ เราจัดดอกไม้อยู่อะ"นาวาเอ่ยยังไม่ละสายตาจากช่อดอกไม้

"ยอดสั่งเยอะ ไม่เหนื่อยเหรอ จ้างคนช่วยน่าจะดีนะ"

"ยังอะเรายังไหว ช่วงนี้ลิลลี่สีขาวขายดีมาก"

"ฝีมือดีลูกค้าเยอะอยู่แล้ว เออนาวตอนเย็นว่างมะมีนัดกับใครปะ"

"ไม่มี พี่ภัคไปดูงานต่างจังหวัดเราว่าง"

"งั้นไปดื่มกันเราเครียดอะได้มะ"

"ได้ดิที่ไหนอะ"

"ผับพี่เราเอง จะได้รู้จักเฮียธันย์ด้วย"

"เอาดิ ตามนี้งั้นเราเร่งมือก่อน"นาวาเอ่ยเร่งจัดดอกไม้ที่วางเรียงรายจำนวนเกือบ20ช่อตั้งแต่เช้าตอนนี้เสร็จเรียบร้อยเเล้ว

"จะให้เราไปด้วย ต้องไปช่วยเราส่งดอกไม้"

"ได้ดิ บอกมาที่ไหนบ้างเราจะช่วยส่งถึงที่"ตุลายิ้มๆ ช่วยกันลำเลียงดอกไม้ขึ้นรถ อย่างระวังและเบามือ กว่าจะส่งครบเเต่ละที่เล่นเอาเย็น

"โอ้ยเมื่อยอะ"

"ขี้บ่นเเค่นี้เอง"

"นาวนายทนเหนื่อยได้งัย ทำคนเดียวอะ"

"เราไม่ชอบคนเยอะอยากทำเรื่อยๆ อีกอย่างลูกค้าเราน่ารักทุกคนรอได้ไม่เร่ง เราเลยทำได้สบายๆ"

"สบาย20ช่อนี่นะ วันเดียวรวดเดียว"

"จิ๊บๆคร้าป30/40ช่อต่อวันยังทำมาเเล้วเลยสบาย"

"ซุปเปอร์แมนชัดๆไม่ใช่สิซุปเปอร์เกริ์ลของพี่ภัค"ตุลาเแซวทำหน้าทะเล้น นาวาอายอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วนายโทรหาพี่ภัคยังอะ"

"เออ เแป๊บนะ""นาวาเอ่ยหยิบมือถือโทรหาภัควัฒน์ เเต่ก็ต้องทำหน้างอ เพราะไม่สามารถติดต่อปลายสายได้

"อะไรไม่ติดเหรอ"

"อืมพี่ภัคคงยุ่งอยู่อะ ไม่เป็นไรหรอก ไปเตรียมตัวกัน คืนนี้ดื่มเต็มที่ไปเลย"นาวาเอ่ยเก็บอาการน้อยใจเล็กๆไว้ในใจ"นาวาเลือกนั่งรถมากับตุลาส่วนรถเขาจอดไว้ที่ร้านฟาวเวอร์บีน

"หิวอะตุลย์ เเวะเซเว่นหาอะไรกินก่อนนะ"

"ได้ๆ งั้นตรงนี้เลยนะ"ตุลารีบจอดรถเเวะให้

"เอาไรมะ"

"โออีชิก็ได้ขอบใจล่วงหน้า"

"เงินอะ"

"นึกว่าออกให้โถ่"ตุลายู่หน้าทำหน้าสลด

"ล้อเล่นเราเลี้ยงรอเเป๊บนะ"นาวาเดินออกจากรถเข้าไปเซเว่น

ไม่นานนาวาก็ออกมาพร้อมถุง ใส่ของสีขาวเปิดเข้ามานั่งในรถ

"ได้อะไรกิน"

"ขนมปังกับโอวัลติล นี่โออีชิของตุลย์"

"ขอบคุณครับ"ตุลาเอ่ยเปิดขวดยกกระดก

"งะสดชื่นมะ"นาวาถามยิ้มๆ

"มาก ไปเถอะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน""ตุลาเอ่ยก่อนจะขับรถออกไป

ผับ เนม&ทาม

21.50น.

รถสปอตสุดหรู จอดเทียบหน้าผับด้านหน้าดูหรูหรา น่าเข้าไปมากประดับประดาอย่างสวยงาม มีลูกค้าแน่นตั้งแต่หัวค่ำ ธันวาจอดรถเดินลงมาเขาแต่งกายสบายๆเสื้อยืดกางเกงยีนส์เสื้อคลุมใส่เเว่นดำ แบบวินเทจเดินเข้าร้าน สายตาสาวๆจ้องมองเขาตาเป็นประกาย แต่เขาเดินนิ่งไม่ได้ใส่ใจใครเป็นพิเศษเดินเข้าร้านพวกบ๋อยเเละพนักงานต่างยกมือไหว้เขา ธันวาเข้ามาเช็คบัญชีเเละดูความเรียบร้อย พูดกับผู้จัดการ

"คนเยอะกว่าเมื่อวานอีกนะ"

"ใช่ครับบอส"

"ยอดก็ดีขึ้นเรื่อยๆปีนี้มีโบนัสทุกคน"ธันวาเอ่ยคุยกับผู้จัดการพักใหญ่มือถือเขาก็ดังขึ้น

"ว่างัยปาล์ม"

"อยู่ผับใช่มะ"

"เออ ก็สิงอยู่ผับนี่งัย ถามทำไมจะย่างกายเข้าร้านมาเหรอ คุณหุ้นส่วน"

"เหนื่อยอยากดื่ม งั้นเดี๋ยวออกไปมีเรื่องน้องนายจะคุยให้ฟังด้วย"ปารมีเอ่ยรีบวางสายไปตุลาขมวดคิ้ว....ไอ้ตัวเแสบทำไรอีกแน่เลย...ธันวาคิดอะไรเพลินๆ มือถือก็ดังขึ้นอีก ธันวาเหลือบมอง

"ตายยากนะเจ้าตุลย์"

"ฮัลโหลเฮียอยู่ที่ผับใช่มะ"

"เออทำไม"

"ผมจะพาเพื่อนไปดื่มหน่อยอะ"

"มาให้ไวๆมีอะไรจะคุยด้วยพอดีรออยู่"

"ครับเฮียผมจะถึงเเล้วเดี๋ยวเจอกันครับ"ตุลาเอ่ยธันวาวางสายจากน้อง แล้วถอนหายใจนั่งฟังเพลงเเล้วดื่มไวน์ไปด้วย ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

ไม่นาน รถเฟอรารี่ก็มาจอดเทียบ ตุลาเเละนาวาลงจากรถแล้วเดินตรงเข้าผับ เดินมาถามผู้จัดการ

"สวัสดีครับคุณตุลย์"

"เฮียธันย์หละครับผู้จัดการ"

"เมื่อกี้ยังนั่งดื่มอยู่ตรงนี้อยู่เลยนี่ครับ"

"ใช่มือถือเฮียก็วางอยู่นี่แล้วตัวไปไหน"

"ให้ผมตามให้มั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรครับ สงสัยเฮียอยู่แถวๆนี้ ผมไปตามก่อน นาวนั่งรอตรงนี้นะ"

"ได้เหรอ"

"ได้ดิ โต๊ะเฮียธันย์นั่งดื่มไปก่อนนะ บ๋อยขอแก้วหน่อย นาวเดี๋ยวเราไปตามเฮียก่อนนะ"ตุลาเอ่ยบ๋อยรีบนำแก้วและรินไวน์ให้ นาวานั่งลงพยักหน้ารับรู้ ตุลาจึงออกไปตามหลังจากตุลาออกไป ธันวาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เดินตรงมาที่โต๊ะตัวเองเจอนาวาเขารีบเอ่ยออกมา

"เห้ย ทำไรมานั่งโต๊ะฉันทำไมเห็นวางมือถือไว้จะขโมยว่างั้น"ธันวาตีหน้าตึง

"เปล่านะครับผมมากับเพื่อนเขา...."นาวายังพูดไม่จบธันวาพูดตัด

"อย่ามาแก้ตัว หัวขโมยมานี่"ธันวาเอ่ยลากคนตัวเล็กออกจากโต๊ะ

"ผมไม่ใช่ขโมยโอ้ยฟังก่อน ทั้งคู่ยื้อยุดกันพอดีตุลากับปารมีเดินเข้ามาได้ยินเสียงโวยวายรีบวิ่งเข้ามา

"เห้ยเฮียธันย์ นาว"ตุลารีบมาแยก

"เกิดไรขึ้นนี่"ปารมีช่วยกันแยกทั้งคู่ออกห่าง

"มาห้ามทำไมไอ้นี่มันหัวขโมย"ธันวาเอ่ย

"เฮียธันย์นั่นนาวเพื่อนผม"

"หะเพื่อน"

"นี่นะพี่ตุลย์ เรากลับก่อนนะ"

"เดี๋ยวนาวเราขอโทษแทนพี่เราด้วย"

"คนที่ขอโทษไม่ใช่นาย"

"ฉันไม่ผิดนะ ใครจะไปรู้นั่งอยู่อย่างนั้นก็คิดว่าขโมยสิ"ธันวาเถียง

"แต่ผมบอกเเล้วว่าไม่ใช่พี่ไม่ฟังเองอะ"นาวาเอ่ยจ้องหน้าเขาเหมือนจะร้องไห้

"เออ ฉันผิดขอโทษก็ได้ อย่ามาร้องไห้เป็นตุ๊ดไปได้"ธันวาเอ่ยไม่ทันได้คิดอะไรแต่คนฟังนิ่งไปเเล้วพูดออกมา

"เรานั่งแท๊กซี่กลับนะไม่ต้องส่งเราอยู่ดื่มไปเหอะ"นาวาเอ่ยจะเดินไป

"อยู่ดื่มด้วยกันก่อนแค่เรื่องเข้าใจผิดจะรีบทำบรรยากาศกล่อยใช่มะ"ธันวาเอ่ยออกมา

"นาวอย่าโกรธเลยนะนั่งลงก่อนนะๆๆ"ตุลาเอ่ยจับแขนนาวา เชิงออ้นจนคนตัวเล็กใจออ่น

"ก็ได้ตุลย์"นาวายอมนั่งลงมองธันวาไม่เต็มตานัก...คนไรวะไม่ฟังเหตุผลหาว่าเราเป็นขโมยพี่ตุลย์นี่โคตรงี่เง่า....เขาคิดหน้าหงิกธันวาเหลือบมองคนตัวเล็กเเว๊บนึงเเล้วหันมาดื่มกับปารมี

"เมื่อกี้ตกใจหมดเลย เเกนี่จริงๆเลยโวยไปเรื่อยไม่ถามน้องมันเลย"ปารมีเอ่ย

"หึ ได้ทีเเกก็พอๆกับฉันหละมั้ง ดื่มไม่อยากอารมณ์เสีย"ธันวาเอ่ยนั่งดื่มกันไปคุยกันบ้างเเต่ดูเหมือนทั้ง4จะไม่ลงรอยกันบรรยากาศโดยรอบเลยตรึงๆอึนๆกันไป

มาหาเพื่อนรักที่ร้านดอกไม้ฟาวเวอร์บีนเเละการปะทะคารมกันที่ผับ