ความมืดมิดปกปิดบรรยากาศรอบข้างไร้แสงใด จะเปล่งประกาย มีเพียงความเงียบงันครอบงำบรรยากาศ เหล่าผู้คนใต้ความมืดนั้นกลับยังมิได้แสดงอาการใดเพียงรอคอยให้มันเริ่มต้นขึ้น

พริบตา! แสงเกิดการเรียงตัว ส่องแสงสว่างให้ม่านสีแดงฉาน ภาพม่านถูกดึงออกพร้อมกันเผยร่างหนึ่งยืนท่ามกลางความมืด บนเวทีไม้คล้ายเวทีละครคนแสดง แสงไฟสปอร์ตไลท์ฉายสาดส่องไปทางบุคคลดังกล่าว

เป็นสตรีผมเงินยาวสลวย เธองดงามและสง่างาม เธอมีใบหน้าเรียวบาง ผิวขาวน้ำนม ดวงตาสีฟ้าใสเกินปกติ สามารถสรุปรูปลักษณ์เธอว่าสง่างามและสูงส่งเกินเอื้อม เพียงสวมใส่ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยาวสตรีสีหม่นเทา และรองเท้าส้นสูงสีแดง เธอกุมมือสองข้างอย่างเรียบง่าย

เธอกล่าวเสียงเรียบแต่ดังไปถึงทั่วห้องโถงขนาดใหญ่ โดยมีภาพหน้าจอด้านหลังเป็นฉากหลังและโฮโลแกรมรอบเวที เป็นภาพประกอบพิศดารยากคาดเดาแต่แฝงความนัยบางอย่าง โดยเปลี่ยนแปลงไปตามการบรรยายของเธอ

สตรีคนดังกล่าวเริ่มกล่าวบรรยายเปิดโดยไม่แนะนำสิ่งใด เพียงคล้ายกำลังเล่านิทานบางอย่าง :

"ณ โลกใบนั้น.. คือความสมดุล เป็นสถานที่โดดเดี่ยวท่ามกลางจักรวาลอันเปี่ยมไปด้วยความโกลาหลทุกซอยมุม เปรียบเสมือนกับเรืออันอยู่ท่ามกลางคลื่นพายุซัดโถมตลอดเวลา แต่ยังคงอยู่ได้เสมอตลอดรอดฝั่งอย่างหน้าเหลือเชื่อคล้ายกับถูกบางสิ่งช่วยเอาไว้"

"ณ โลกใบนั้น.. ผ่านกระแสกาลเวลาที่ไหลพรากอย่างเกรี้ยวกราด มันไม่ปราณีต่อผู้ใด เพียงกระทำอย่างเที่ยงธรรม ไม่มีความสุขและความโศกเศร้า และอารมณ์ใดเข้ามาเกี่ยวข้อง เพียงเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่างตั้งแต่เริ่มแรกอย่างทั่วถึง ไม่เว้นแม้แต่ตัวตนผู้เปรียบได้กับสัญลักษณ์แห่ง 'นิรันดร์'"

"ณ โลกใบนั้น.. เปลี่ยนผ่านจากดินแดนหนึ่งไปเป็นอีกแบบหนึ่ง คล้ายกับการเปลี่ยนผ่านของฤดูกาล มันมักเจ็บปวดอยู่เสมอในช่วงการเปลื่ยนผ่าน รวมถึงมีผู้คนที่เกลียดชังมันจนเข้ากระดูก แต่ผู้คนก็มักจะชินชากับโลกที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ รวมถึงตัวตนของผู้เกลียดชังมันด้วย"

"ณ โลกใบนั้น.. มีดินแดนกว่้างใหญ่เพราะถูกรังสรรค์โดยความตั้งใจอย่างหาที่สุดมิได้ของพระผู้สร้าง เพื่อต้องการให้เหล่าสรรพสัตว์ดำรงชีวิตอยู่ได้ ไม่ว่าจะมีสภาพอากาศจะเลวร้ายเพียงใด ธรรมชาติก็จะกลับมาให้เหล่าสรรพชีวิตดำรงอยู่ได้อีกครั้ง แต่โลกกลับเต็มไปด้วยสิ่งที่ผู้สร้างไม่ต้องการอย่างมากมายแทน"

สตรีบนเวทีมีแสงไฟสาดส่อง หยุดขยับร่างกายและการพูดลงครู่หนึ่ง ฝ่ามือนำมาประกอบกันอีกครั้ง พลางหันมองเหล่าผู้คนด้านล่างเวทีครั้งหนึ่ง ก่อนบรรยายต่อ :

"โลกที่ผู้เล่นจะเผชิญมีลักษณะพื้นฐานในแบบดาวเคราะห์ทรงกลม มีดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะจักรวาล และเหล่าดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน"

"แต่นั้นมันก็แค่โลกในฉากหน้าเท่านั้น.. มันมีอะไรมากกว่านั้นมากมายเสียเหลือเกิน"

เธอเปร่งคำพูดมีความหมายบางอย่าง ด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"แผ่นดินสำหรับการอยู่อาศัยมีขนาดกว้างใหญ่เกินกว่่าโลกที่พวกเราเหยียบย้ำอยู่มากมายมหาศาล"

"สวรรค์ นรก รังมังกร ดินแดนเซียน โลกวิญญาณ ดินแดนดารา อวกาศ โลกธาตุ รอยแยกมิติ ดินแดนใต้สมุทร ดินแดนใต้พิภพ โลกบนท้องฟ้า พระราชวังจักรพรรดิและราชาราชวงศ์ โบราณสถานเก่าแก่จากยุคสมัยที่ถูกลืม และยังมีอีกมากมายเกินกว่าที่จะบอกได้มากมายเปรียบดวงดาวบนท้องฟ้า"

เธอหยุดหนึ่งลมหายใจ ก่อนกล่าวบรรยายต่อ

"มีเหล่าผู้ปกครองสวรรค์และโลก เช่น เทพสวรรค์ , มีสิ่งมีชีวิตเก่าแก่เหนือจินตนาการหลับใหล เช่น มังกร , มีเหล่าผู้ปกครองนรกแต่ละขุม เช่น จอมอสูร , มีเหล่าผู้เร้นกายในธรรมชาติ เช่น ภูต , พราย และ เอลฟ์ , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตอาศัยใต้สมุทร เช่น เผ่าพันธุ์สมุทร , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตผู้ใช้ธรณีเป็นบ้าน เช่น คนแคระ และ เผ่าก้อนหิน , มีเหล่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนท้องฟ้าโดยไม่จำเป็นต้องลงมาเหยียบย่ำพื้นธรณี เช่น เผ่านภา , มีเหล่าเผ่าพันธุ์ที่พัฒนาทักษะของตน เช่น มนุษย์ , มีเหล่าสิ่งมีไม่รู้จักตายเดินเตร่ไปทั่วดินแดน เช่น อันเดธ และมีเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ก้าวข้ามขอบเขตของสิ่งมีชีวิตอีกมากมายหลบซ่อนตัวตนอยู่มากมายมหาศาล โดยสิ่งนั้นต้องให้เหล่าผู้เล่นไปเผชิญหน้ากับมันเอง"

เธอหยุดอยู่ตรงกลางเวที ฝ่ามือสองข้างจับกันวางอยู่กึ่งกลางท้อง เชิงหน้าตรงจ้องมอง ภาพโฮโลแกรมและหน้าจอปิดลงในวินาทีเดียวกัน

เหล่าภาพของผู้ที่กำลังหันจ้องมองตน เหล่านักข่าวที่ถ่ายภาพของตน เหล่ากล่องที่กำลังถ่ายภาพตนไปสู่สายตาชาวโลก ฯลฯ ต่างสะท้อนเข้ามาในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น

"เหล่าผู้คนในโลกใบนั้นและเหล่าผู้เล่นที่กำลังจะเข้าไป ต่างดำลงชีวิตในวิถีที่แตกต่างกัน บางเป็นช่างตีเหล็กผลิตศาสตราวุธ บางเป็นเพียงชาวนาเกี่ยวจอบ-เสียม บางเป็นนักรบกวัดแกว่งอาวุธปะทะศัตรูของตน บางเป็นนักผจญภัยเดินทางไปทั่วพิภพ บางเป็นพ่อค้าค้าขายตามเมือง บางเป็นจอมเวทย์ร่ายมนต์คาถา บางเป็นคนธรรมดาใช้ชีวิตในแต่ละวัน เหล่าผู้คนต่างใช้ชีวิตอย่างแตกต่างแต่ปลายทางเดียวกัน ทุกคนมีเส้นทางเป็นของตนเอง ไม่มีทางเหมือนได้ โดยโลกใบนั้นมีจุดมุ่งหมายให้สำหรับจุดสูงสุดของการพัฒนา"

ภาพโฮโลแกรมและหน้าจอเกิดการกระตุก เตรียมสำหรับคำพูดต่อไปของเธอ เป็นชื่อของโลกใบนั้น :

"เพราะโลกใบนั้นคือโลกแห่ง---"

...