...บท...

" ครูแก้วคะ หนูเจอเสือในป่าคะ " มีเสียงเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งมาหาครูวัยกลางคนร่างอวบอ้วนที่กำลังกวาดฝุ่นในห้องเรียนอยู่ในระหว่างพักเที่ยงเด็กจะออกไปเล่นกันเพื่อย้อยอาหารสวนครูวัยสามสิบได้ทำความสะอาดซ้อมของที่พังกับเด็กที่โตๆ มาช่วยด้วยอีกแรง

ครูวัยกลางคนหยุดการกระทำทุกอย่าง เดินตามเด็กสาวที่มาเรียกคุณครูที่กำลังทำธุระต้องออกไปดูพบว่าเป็นเสือที่ดูหนุ่มๆตัวใหญ่มากกำลังนอนอยู่ที่ห่างไกลพอสมควรโดยไม่เข้ามาในบริเวณเขตของโรงเรียนที่มีไม้รั่วกันไว้อยู่ครูวัยสามสิบจ้องมองพี้อมถอนหายใจออกมา

ครูวัยสามสิบได้ไล่ให้นักเรียนกลับห้องเรียนไปเพราะเวลานี้คือเวลาเข้าห้องเรียนแล้วครูวัยสามสิบได้ทำการสั่งงานให้นักเรียนทำในคาบบายพร้อมกำซาบว่าอย่าเข้าไปใกล้บริเวณที่พบเห็นเสือจนกว่าครูวัยสามสิบจะอนุญาต

นักเรียนทุกคนไม่ได้ถามหรือว่าอะไรนอกจากหวาดกลัวเสือที่พบเห็นมันช่างกำยำและน่ากลัวมากเท่าที่เสือปกติจะตัวโตขนาดนั้น ครูวัยสามสิบได้มอบหมายให้นักเรียนคนที่โตกว่าดูแลนักเรียนที่เป็นรุ่นน้องกว่าให้ช่วยดูแลพร้อมเอ๋ยเตือนอย่าให้รุ่นน้องเข้าไปบริเวณที่เสือนอนอยู่เด็ดขาดก่อนครูวัยสามสิบจะออกจากห้องไป

นักเรียนทุกคนไม่ได้พูดหรือเอ๋ยถึงไดๆนอกจากมองหน้ากันดูแลน้องๆเด็กๆในห้องตาครูสั่งทันที

ทางคุณครูแก้ว

ครูแก้ว อายุย่างก้าวสามสิบเดินไปที่บริเวณเสือกำลังนอนอยู่ที่อยู่ไกลๆบนโขดหิน แก้วได้จ้องมองเสือคนนั้นพร้อมยืนคล้ำเอวอวบ มองเสือตัวนั้นด้วยสายตาดูดุ ภายในรั่วสวนเสือที่นอนอยู่บนโขดหินหาวอ้าปากกว้างเมื่อเด็กๆที่จ้องมองตนไม่หยุดได้กลับห้องไปแล้วเหลือเพียงหญิงสาววัยสามสิบที่ทำหน้าดุใส่ตน

เสือรูปร่างใหญ่ลงจากโขดหินเดินตรงมาหาแก้วเสือตัวใหญ่ที่เดินสี่ขาปกติรูปร่างค่อยเปลี่ยนเป็นเสือเดินสองขารูปร่างกำยำอุ้งท้าวค่อยๆกลายเป็นมือของมนุษย์ขนตามร่างกายค่อยๆหดกลับเข้าร่างกลายเป็นผิวเนื้อมนุษย์สีเข็มมีอักขระยันต์ตามร่างกาย ผิวเนื้อมนุษย์

ศรีษะที่เป็นหัวเสือค่อยๆกลายเป็นใบหน้าของมนุษย์หล่อคมดูเจ้าเล่ห์ ดูมีเสน่ห์ดวงตาสีทองค่อยๆกลายเป็นสีดำออกแดงเมื่อมีแสงกระทบที่ดวงตาผมยาวเท่าคอดูรุงรังตามร่างกายที่มีมัดกล้ามน่ากลัวมีแผลเป็นตามร่างกาย

" ไงจ๊ะ~ น้องหมู~ " เสือที่ได้กลายเป็นมนุษย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อย่างกวนใจทำให้ครูวัยสามสิบต้องย่นจมูกทันทีเมื่อได้กลิ่นอันไม่เป็นประสงค์ตามร่างกายฝูงออกมา

" เหม็น...ไปขโมยวัวชาวบ้านอีกเหรอ!? " แก้วบีบจมูกด้วยความขยะแขย่งต่อเสือตรงหน้าที่กลายเป็นชายรูปหล่อขนาดไหนแต่สุขอนามัยต้องมาก่อนสำหรับแก้วสวนเสือที่กลายเป็นมนุษย์หนุ่มหัวเราะร่าออกมาอย่างไม่ถือสา

" พอดีว่าไปขโมยสัตว์เลี้ยงเจ้าป่าเจ้าเขามาได้นะ เลยกินเรียบอย่างที่เห็น นะ " เสือในร่างมนุษย์ชายหนุ่มยิ้มเห็นเคี้ยวให้หญิงสาววัยสามสิบที่ทำหน้าเอือมๆกับคนหรือสัตว์แก้วไม่แน่ใจว่าจะใช้สรรพนาม เรียกตรงหน้าเป็นตัวอะไรดี

เพราะเสือที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ทุกคนจะรู้จักในนามสมิงที่เป็นเสือที่ชอบกินมนุษย์จนเสพติดกลายเป็นเสือสมิงหรือผู้ผิดวิชาอาคมกลายเป็นเสือที่ดูร้าย แต่...สมิงตรงหน้าของหญิงวัยกลางจะดุก็ดุร้ายแต่จะชิวก็ชิวเกินแถมไม่เกรงกลัวอะไรเลยแม้แต่เจ้าป่าเจ้าเขา

" อย่าบอกนะว่านายไปกิน สมเสร็จมาเหรอ? " แก้วเอ๋ยถามสมิงร่างคนตรงหน้าที่ยิ้มกวนให้หญิงสาวอยู่โดยใช้แขนแกร่งขั้มไปที่ตรงหน้า

" โอ้ นี้มึงเรียกสัตว์เลี้ยงเจ้าเขาแบบนั้นเหรอ? " เสือในร่างชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกับคำเรียกของสัตว์เลี้ยงเจ้าป่าเจ้าเขา

" ถ้าไม่มีอะไรฉันไปหาเด็กๆน----ว๊ายยย!!! " แก้วที่ไม่ทันได้เดินออกห่างจากรั่วจู่ๆมือของเสือหนุ่มในร่างชายหนุ่มคว้าเข้ากับแขนอวบลั้งมาชิดกับถอนบนที่เปือยเปล่าโดยถอนล้างได้สวมกางเกงไว้อยู่

" โธ่...ไม่คิดหน่อยเหรอ?ว่ากูรอมึงอยู่ที่บ้านมันหน้าเบื่อแค่ไหนเดินป่าก็แล้วเฝ้าบ้านให้ก็แล้วมันไม่เหมือนตอนจ้องหน้าเองเลยวะ " เสือในร่างชายหนุ่มกอดร่างอวบของแก้วไว้แน่นๆโดยไม่สนคำพูดของแก้วที่พยายามขัดขืนเพราะเหม็นกายของชายหนุ่มตรงหน้า

" เหม็นสาปอะ...เหม็น..." แก้วพยายามขัดขืนสุดขีดแต่ร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามรอยแผลมากมายบนกายรู้สึกสนุกขึ้นเมื่อได้เอากายที่เต็มไปด้วยกลิ่นของตนเองเสียดสีกับหญิงวัยกลางคนนี้

" วันนี้ก็อาบน้ำให้หน่อยสิ...อยากอาบน้ำกับเจ้าจนตื่นเต้นไม่หายเลย " เสือในร่างชายหนุ่มพ้นลมหายใจอุ่นๆลอดต้นคอขาวๆก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

" ไอ้! ขาล! มึงทำอะไรไอ้ศรวะ!!!! " เสียงดังไปทั่วป่าดังขึ้นทำให้เสือในร่างชายหนุ่มแกล้งหญิงวัยกลางคนที่ขัดขืนเต็มที่ต้องปล่อยร่างนั้นลง

" เห้อ ต้องหนีอีกแล้วนะน่าเบื่อจัง...ไปก่อนนะ~ " จากที่ร่างกายกลายเป็นมนุษย์หนุ่มหล่ออยู่นั้นได้ค่อยๆกลายร่างเป็นเสือหนีเข้าป่าไปในที่สุดร่างอวบได้เป็นอิสระได้แต่ถอนหายใจ

" เห้อ...ท่าย้อนได้อยากกลับไปใส่บาตรจริงๆ " แก้วบนออกมาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหน่ายใจกับอาการของเสือที่ควนดุร้ายน่ากลัวกลับกลายเป็นเสือทรงขี้เล่นล่าผู้หญิงเสเพเหมือนคนในเมือง

ย้อน

ย้อนไปที่หญิงวัยกลางคนร่างอวบที่จะพบกับเสือหนุ่มขี้เล่น หรือชื่อของเธอมีชื่อว่าแก้ว ครั้งนั้นอายุของหญิงร่างอวบอายุสิบแปดปีที่เป็นจิตอาสาสอนเด็กในป่าบนดอยที่ไม่มีไฟฟ้าหรือน้ำประปาใช้เลย แต่คนอยู่ง่ายกินง่ายอย่างแก้วก็ไม่ได้ลำบากอะไร

นอกจากนี้แก้วใช้ชีวิตเป็นจิตอาสาจนปัจจุบันได้ตัดขาดจากโลกภายนอกเป็นที่เรียบร้อยค่อยสอนเด็กๆบนเขาบนดอยนานถึงสิบหกปีในปัจุบันหญิงสาวได้เข้าอายุสามสิบสี่ปี ร่างที่ดูอวบที่มักจะใช้แรงงานประจำในบ้านนอกแห่งนี้ควนที่จะหุ่นดีสวยแต่ไม่เลยเธอกลับอ้วนขึ้นอุดมสมบูรณ์มากๆผิวที่ตากแดดควนผิวคล้ำแต่กลับขาวเนียนสวยโดยไม่ได้ใช้อะไรบำรุงเลยแม้อต่น้อย

ในวันหนึ่งได้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นในค่ำคืนนั้นแก้วจำได้ว่าตนถูกปล้นจากโจรที่ไม่ใช้คนในหมู่บ้านที่เธอสอนถูกมัดถูกปิดปากแก้วมองโจรที่บุกบ้านพักในกระท่อมหลังเล็กๆนี้ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว

" ไม่มีของมีค่าเลยวะ มีแค่นี้เอง " โจรคนหนึ่งได้เอ๋ยขึ้นพร้อมชูเงิน 300 บาท ให้อีกสองคนดูกับของมีค่าภายในห้อง

" แบบนี้ก็ดีวะ " โจรคนหนึ่งได้พูดขึ้นด้วยความดีใจฉีกยิ้มขึ้น

" เอายังไงกับอีอ้วนนี้ดีวะ? " เสียงโจรหนึ่งดังขึ้นทำให้แก่วที่ได้ยินชะงักไปในระหว่างโจรที่คิดจะทำอะไรกับแก้วนั้นจู่ได้มีเสียงคำรามดังก้องไปทั่วพื้นป่า

กรรร!!!!

จบ

ถ้าชอบละก็คอมเม้นให้กำลังใจด้วย

กรรรร!!!

" ว้ากกกก!!! เสือ!!! " เสียงโจรกลุ่มหนึ่งเอ๋ยขึ้นด้วยความกลัวและทรมารเมื่อถูกเสือตัวขนาดใหญ่พุ่งจากเงามืดพุ่งมางาบที่ต้นคอหนึ่งในโจรที่คิดมิดีมิร้ายกับแก้วหญิงสาวอายุวัยกลางที่มีรูปร่างอวบ

มองร่างของหนึ่งในโจรถูกเสือฆ่าทิ้งโดยไร้ความปราณีใดๆ แก้วมองเสือและเหล่าโจรที่เข้ามาปล้นในบ้านกรีดร้องโหยหวนอย่างทรมารแก้วปิดหูปิดตาสนิทไม่สนว่าชะตาของตนจะเป็นอย่างไรกับเสือตัวขนาดใหญ่กว่าเสือตัวอื่น

' ฮึก...ไม่เอ้านะ ..เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกด้วยถ้าเป็นท่านจริงช่วยหยุดด้วยเถิด...' แก้วในขณะนี้กำลังหวาดกลัวอย่างมากโดยคิดว่าเสือตัวโตนั้นคือเจ้าป่าเจ้าเขาที่มาช่วยแก้วแน่ๆ

เมื่อเสียงโจรทั้งสามที่กรีดร้องได้เงียบลงแก้วที่หลับตาปิ๊บรับกับความกลัวและรับคมเขี้ยวของเสือเจ้าป่าที่ยุกมาถึงที่พักของเธอ อยู่นานจนแก้วรู้สึกแปลกใจ

พอลืมตานิดๆ เพื่อช่องดูว่าเสือตัวขนาดที่กัดคอโจรทั้งสามตายไปหนีไปหรือยังเมื่อดวงตาที่หลับสนิทลี่มองได้เบิกตากว้างขึ้นตกใจกับเสือที่อยู่ตรงหน้ากำลังแยกเขี้ยวใส่แก้วอยู่

" เฮือก!!! " แก้วสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เผลอกลั้นหายใจเข้าไว้จ้องมองดวงตาสีทองที่จดจ้องแก้วไม่ว่างตา แก้วครูวัยสามสิบห้าปีนี้คือลมหายใจครั้งสุดท้ายและการเข้าประชิดเสือตัวใหญ่ใกล้ได้ขนาดนี้

แก้วหลับตารับกับความตายที่มาเยือนอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวจากเสือตัวใหญ่ที่แยกเคี้ยวเหล่ากับยิ้มอยู่ จู่ๆได้มีความรู้สึกหนึ่งผูดขึ้นในหัวที่คำว่ายิ้มในความรู้สึกของแก้วที่หลับตารับความตายจากเสือตรงหน้านั้น

" นี้ อีหมู " ได้มีเสียงทุ่มเอ๋ยตรงหน้าของแก้วที่คำเรียกช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลยดวงตาที่หลับสนิทค่อยๆ ลืมตามองเสียงตรงหน้าที่จากกลายเป็นเสือที่ควรอยู่ตรงหน้าเธอกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผมยาวที่หยิกฟูพะรุงพะรังกับหนวดเคราที่ไม่ได้โกนมาหลายอาทิตย์

ชายตรงหน้ากำลังฉีกยิ้มให้กับแก้วที่ตกตะลึงกับคนตรงหน้าที่อยู่ตรงหน้านั่งหยองๆ ไม่สวมอะไรเลยนอกจากถอนล่างที่มีผ้าพืนเก่าๆแท็บเป็นผ้าขี้ริวปิด อวัยวะเพศชายของชายตรงหน้าตามร่างกายมีรอยแผลเป็นมากมายกับ อักขระยันต์อาคมที่พวกเล่นของที่เป็นพวกไสยศาสตร์

ชายหนุ่มตรงหน้ามองแก้วด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ๋ยปาก " มึงชื่ออะไร? " ชายหนุ่มเอ๋ยถามแก้วที่มีสีหน้าซีดเผือกมองไปมาอย่างรังรเหล่ากับไม่ไว้ใจคนตรงหน้า

" ชื่อ แก้ว " แก้วเอ๋ยตอบชายตรงหน้าที่ยืนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆฉีกยิ้มให้

" กูถามชื่อจริงมึง แก้วมันมีหลายแก้ว " ดวงตาของชายหนุ่มที่ดำสนิทได้เผยดวงตาที่แก้วคุ้นเคยอย่างใบหน้าของแก้วที่เริ่มดีขึ้นได้ซีดเผือกอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเสือตัวนั้นหายไปและคนตรงหน้ามาได้ไง

บวกกับรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นตัวอะไรอีกด้วยที่ใครๆต่างก็รู้ว่าคนจะรู้จักกันในชื่อ เสือสมิง