ท้องฟ้ายามค่ำคืนในกรุงโซลมืดมิดราวกับถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกหนา ความเงียบสงัดยิ่งทำให้ความอึดอัดราวกับอากาศในเมืองนี้ไม่เคยสดชื่น ทุกซอกมุมแฝงไปด้วยความมืดมน และความลับที่ไม่มีใครกล้าเปิดเผย

ในตรอกแคบๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ห่างจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก้องขึ้นท่ามกลางความเงียบ ร่างในเงามืดเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ฝ่าม่านฝนที่โปรยลงมาไม่หยุดหย่อน กลิ่นชื้นจากกำแพงคอนกรีตผสมกับกลิ่นโลหิตที่คละคลุ้งในอากาศ

ที่ปลายทาง มีร่างของหญิงสาวนอนนิ่งอยู่ในแอ่งน้ำ ฝนกระหน่ำลงมาจนกลบเลือดที่ไหลออกจากร่างของเธอ ตาเบิกโพลงราวกับเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ไร้หนทางหนี รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากของเธอสะท้อนแสงไฟจากถนน มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความสุข แต่เป็นรอยยิ้มแห่งความกลัวสุดขั้ว

บนผิวหนังของเธอมีรอยสักประหลาด เป็นอักษรที่ไม่สามารถถอดรหัสได้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกศพที่ถูกพบล้วนมีรอยสักนี้

"นี่คือเกม...เกมที่เราทุกคนถูกดึงเข้าไปโดยไม่รู้ตัว" เสียงชายลึกลับพึมพำในความมืดก่อนจะหายไป

เกมเริ่มต้นแล้ว...ไม่มีใครรู้ว่าฆาตกรจะลงมืออีกเมื่อไหร่ หรือใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไป แต่ที่แน่ๆ ทุกคนคือผู้เล่นในเกมแห่งความตายนี้

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในห้องเล็กๆ ของอพาร์ตเมนต์เก่า คัง ซอนอู ขยับตัวอย่างไม่เต็มใจเพื่อปิดเสียง มันเป็นคืนที่เขาแทบไม่ได้นอน การไขคดีฆาตกรรมที่ไม่มีจุดจบเริ่มทำให้เขาหมดแรง แม้ความตั้งใจจะยังไม่ลดลง แต่ความกดดันที่สะสมมาตลอดหลายเดือนเริ่มทำให้เขาตื่นขึ้นมาด้วยความหนักอึ้ง

หลังจากชงกาแฟดำถ้วยหนึ่ง ซอนอูก็รับโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ "คัง ซอนอูครับ" เขารับสายด้วยเสียงที่ยังเต็มไปด้วยความง่วง

"ซอนอู เจอศพที่ริมแม่น้ำฮัน แกต้องรีบมาดู!" เสียงของยอง จินอู คู่หูของเขาดังขึ้นในสาย

ซอนอูแทบจะไม่ต้องถามอะไรอีก เขาคว้ากุญแจรถแล้วรีบออกจากห้องตรงไปยังที่เกิดเหตุ ฝนตกหนักเมื่อเขามาถึง เสียงฝนกระหน่ำใส่หลังคารถดังจนทำให้บรรยากาศรอบข้างดูน่าหวาดกลัวขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

ไฟจากรถตำรวจและสายตาของคนดูเหตุการณ์ที่อยู่ห่างๆ ทำให้เขารู้ว่าศพนี้อาจเป็นเหยื่อรายแรกของเกมนรกที่ฆาตกรต่อเนื่องเริ่มขึ้น ศพถูกพบในลักษณะเดียวกับที่เขาเคยเห็นมาในคดีอื่นๆ

หญิงสาววัยรุ่นนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นดินที่เปียกชุ่ม เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่น ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ผิวที่ซีดขาวจากการเสียชีวิตดูน่ากลัวเมื่อกระทบกับแสงไฟสลัวของเจ้าหน้าที่

"เหมือนกับคดีเก่าเลยว่ะ รอยสักแบบเดียวกันอีกแล้ว" ยองจินพูดเบาๆ ขณะพาซอนอูเข้าไปดูใกล้ๆ บนข้อมือของศพมีรอยสักเป็นอักษรประหลาดที่พวกเขาไม่เคยถอดรหัสออกมาได้

"แม่งเอ้ย… มันเล่นอะไรของมันอีกแล้ว" ซอนอูกัดฟันแน่น รู้สึกว่าคดีนี้กำลังยากขึ้นเรื่อยๆ

"ซอนอู ดูนี่" ยองจินชี้ไปที่กระดาษชิ้นเล็กๆ ที่ถูกยัดไว้ในมือของศพ มันเป็นข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายมือหยาบคายว่า “เกมเริ่มแล้ว”

“นี่มันเชี่ยอะไรอีกวะ…” ซอนอูพูดพร้อมกับมองข้อความนั้นด้วยความรู้สึกแปลกใจและหวาดหวั่น เกมนี้คืออะไรกันแน่?

คืนนั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของคดีที่ไม่มีใครคาดคิด คัง ซอนอูและทีมงานของเขาได้เข้าสู่เกมที่อันตรายที่สุดในชีวิต...เกมล่าความตาย

เช้าวันถัดมา ซอนอูนั่งอยู่ในห้องประชุมเล็กๆ ที่สถานีตำรวจ ความเงียบอันน่ากระอักกระอ่วนปกคลุมทั่วห้อง ไม่มีใครพูดอะไร

แต่ทุกคนต่างรู้สึกถึงความกดดันที่หนักหน่วง เสียงนาฬิกาบนผนังเดินไปอย่างช้าๆ สร้างบรรยากาศที่ตึงเครียด

“ศพเมื่อคืน…เป็นศพแรกในเกมของมัน” ซอนอูเอ่ยขึ้น ขณะที่เปิดแฟ้มรายงานคดีใหม่ล่าสุด “รอยสักที่เรายังไม่รู้ความหมาย

ข้อความสั้นๆ ในมือของศพ มันต้องการอะไรจากเรา?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปิดบังความรู้สึกหงุดหงิด

ยองจินนั่งตรงข้ามเขา มือขวากำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา “นี่ไม่ใช่คดีฆาตกรรมทั่วไป มันวางแผนมาอย่างดี ไอ้ข้อความนั่น... มันบอกชัดๆ ว่ามันอยากให้เราเล่นตามเกมที่มันสร้างขึ้น”

“เกม...?” ฮัน จีอา นักข่าวสาวที่เพิ่งถูกเรียกตัวมาร่วมประชุมเอ่ยขึ้น เธอเป็นคนที่เชี่ยวชาญเรื่องการรายงานคดีอาชญากรรมและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแหล่งข่าวในหลายวงการ

ซอนอูหันไปมองจีอา สีหน้าเคร่งเครียดแต่แฝงไปด้วยความสงสัย เขาไม่ค่อยอยากให้นักข่าวมายุ่งในคดี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเคยช่วยให้ทีมของเขาเข้าถึงข้อมูลสำคัญหลายครั้ง

“ใช่...มันเขียนไว้ว่า ‘เกมเริ่มแล้ว’ ในกระดาษที่พบในมือของศพ” ซอนอูตอบสั้นๆ

จีอาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ “คุณคิดว่ามันเป็นเกมแบบไหน? คุณเคยได้ยินเรื่องการเล่นเกมฆาตกรรมมาก่อนมั้ย? พวกออนไลน์ หรือพวกที่เล่นกันใต้ดิน?”

ซอนอูนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาคิดว่าคำถามของจีอาอาจจะฟังดูเป็นไปไม่ได้ แต่ในโลกที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเชื่อมต่อกันทางอินเทอร์เน็ต ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

“อาจจะ...แต่เรายังไม่มีหลักฐานชัดเจนเกี่ยวกับทฤษฎีนั้น” ซอนอูตอบอย่างระมัดระวัง “ตอนนี้สิ่งที่เรารู้คือ ฆาตกรเล่นเกมกับเรา

มันต้องการให้เราไล่ตามมัน”

ในช่วงบ่าย ซอนอูและยองจินกลับไปยังสถานที่เกิดเหตุที่ริมแม่น้ำฮันอีกครั้ง พวกเขาพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมจากสิ่งแวดล้อมรอบๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งใหม่ ทุกอย่างถูกชำระล้างไปด้วยฝนที่ตกหนักเมื่อคืน

“แม่งเอ้ย ทุกอย่างดูสะอาดเกินไป ไม่มีร่องรอยอะไรเหลือเลย” ยองจินพูดขณะที่เขากำลังตรวจดูพื้นที่อย่างถี่ถ้วน

“มันคิดทุกอย่างล่วงหน้าแล้ว...มันต้องการเล่นเกมนี้ให้เราไม่มีทางชนะ” ซอนอูกล่าวพร้อมกับเดินไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

ทันใดนั้นสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างตรงริมแม่น้ำ เขาย่อตัวลงไปเก็บมันขึ้นมา กระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เปียกชุ่มด้วยน้ำฝน แต่ข้อความบนกระดาษยังชัดเจนอยู่

“อย่าช้าเกินไป...ศพต่อไปกำลังจะมา”

ซอนอูมองกระดาษในมือ ความเย็นจากลมฝนพัดผ่านร่างกาย แต่ความรู้สึกที่เยือกเย็นกว่าคือความจริงที่กำลังชัดเจนขึ้นในหัวของเขา

“เกมนี้...มันกำลังจะเริ่มจริงๆ แล้ว”