หลี่เย่วหลันลืมตาขึ้นมาในห้องเล็กๆ ที่คุ้นเคยเหลือเกิน ร่างกายเบาหวิวราวกับขนนก ความทรงจำในชาติก่อนผุดพรายขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน

หลี่เย่วหลันค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วมองดูรอบค่างก็เหลือบไปเห็นทารกน้อยทั้งสี่ที่กำลังหลับไหลอยู่ใบหน้ากลมแดงเถือก

ช่างน่ารักน่าชังยิ่งนักริบฝีปากปางอันเย้ายวนพึมพำอย่างเคลิบเคลิ้มมือบางขาวดุดราวหยกขาวละเอียดค่อยๆยื่นไปยังป้อมสีแดงของทารกน้อย

นิ้วมือที่แสดงให้เห็นข้อต่ออย่างยัดเจนจิ้มลงไปที่แก้มของทารกน้อยในดวงตาเปล่งประกายวิบวับจนน่าหลงไหล

ดวงหน้ายิ้มละไมดูงดงามสรงเสน่ห์สะกดใจหากมีผู้ใดได้มาเห็นใบหน้านี้ในยามนี้คนผู้นั้นคงจะลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเป็นแน่

"หลันหลันเจ้าฟื้นเสียที" หน้าประตูมีร่างบางอันเย้ายวนน่าจะลึงเดินเข้ามาข้างกายหลี่เย่วหลันด้วยรอยยิ้ใบหน้าอ่อนโยน

"อาอิงใบหน้าเจ้าชั่งหลอกคนยิ่งนัก" หลี่เย่วหลันยิ้มขบขันเล็กน้ยกับท่านทางเยื่องคนอ่อนแอไรกำลังของไซย่าอิงชุน

"แล้วไม่เจ้าจะให้ข้าทำยังไงได้เล่าแม่ข้าให้มาเจ้าจะให้ข้าคือใบหน้าและรูปร่างนี้กลับไปรึ"

"ถึงแม้รูปร่างข้าจะดูอ่อนแอแต่ข้าแข็งแกร่งมากเลยนะหลันลันคนงาม"

รอยยิ้มทะเล้นพรางพลุดขึ้นบนใบหน้าของไซย่าอิงชุนรูปร่างและหน้าตาของเขาจะดูยังไงก็คนงามที่แสนอ่อนแอจนน่ทะนุถนอมยิ่ง

อาอิงข้าว่าข้ามีความลับสุดยอดจับอกเจ้าล่ะ

อะไรล่ะ

นี่อย่างไรเล่า

วิ้ง เสียงวิ้งดังขึ้นอย่างกระทันหันพื้นที่รอบข้างเปลี่ยนไปจากผนังไม้กลายเป็นผนังสีขาวพื้นก็กลางเป็นพื้นหินอ่อนสีดำสวยงาม

เสียงจากด้านนอกประตูมีเพียงเสียงนกร้องไม่มีเสียงผู้คนใบหน้าไซย่าอิงแข็งค้างด้วยควาตกตะลึง

ท้องฟ้าสีสดใสบรรยากาศบริสุทธิ์กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาตามลมเข้าปะทะใบหน้างดงามที่ประดับรอยยิ้มเย้ายวนดวงตายิ้มจนกลายเป็นเซี่ยวพระจันทร์

"ท่านแม่!!!"

เสียงเด็กน้อยดังลั่นไซย่าอิงชุนสติกลับมาในทันทีเขารีบวางของในมือลงแล้ววิ่งออกไปด้านนอกเพื่อที่จะไปอุ้มลูกชายตัวน้อยของเขา

ผ่านไปเพียง10ลมหายใจไซย่าอิงชุนก็กลับมาพร้อมเด็กน้อยในอ้อมกอดเด็กน้อยหน้าตาน่ารักกอดคอไซย่าอิงแน่น

"หลันหลันเจ้าอธิบายมาเร็วไปเลยนะ" เสียงบ่นปนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าดังขึ้นในห้องนอนของหลี่เย่งหลัน

ที่แห่งนี้คือมิติในชาติก่อนของเขามันตามตนมายังพอดีตนี้ด้วยในมิติแห่งนี้เรียกได้ว่าเป็นสถานที่พักผ่อนและเก็บของทั้งหมดของเขาเลย

เรียกได้ว่าสิ่งที่เคยได้รับมาในกำมือล้วนอยู่ในมิติแห่งนี้ในมิตินี้มีบรรยากาศเหมือนในป่าเขาลำเนาอันแสนสงบสุขไร้ผู้คน

หลี่เย่วหลันไซย่าอิงชุนแล้วให้พลังจิตดึงหนังสือสองเล่มออกมาจากชั้นวางไปทางไซย่าอิงชุน

"เจ้าอ่านแล้วเจ้าจะรู้ทุกสิ่งเองอาอิง" ไซย่าอิงขุนรีบหาที่นั่งเปิดอ้านอย่างรวดเร็วหนังสือทั้งสองเล่มนี้เหมือนการคัดลอกมายเลยแต่เจ้าตัวไม่สนใจรีบเปิดอ่านในทันทีที่นั่งลง

หนังสือทั้งสองเล่มนี้มีเนื้อหามาจากนิยายที่หลี่เย่วหลันเคยอ่านครั้งแรกที่อ่านไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะแค่อยากอ่านอ่ะไรฆ่าเวลาเท่านั้นจึงเลือกมาสุ่มๆ

แต่ใครจะไปคิดเล่าว่าหนังสือทั้งสองเล่มนี้เป็นเรื่องราวของตนเองและลูกน้อยทั้งสี่มันช่างแปลกประหลาดเขารู้มาตลอดว่าตัวเองมีความทรงจำจากชาติแรก

แต่ใครจะคาดคิดกันเล่าว่าเรื่องราวของตนกลับกลายเป็นหนังสือนิยายไปได้ตัวเขาในชาติที่สองนั้นเป็นผู้ที่อยู่ในยุคอนาคตที่ทันสมัย

และเป็นผู้มีพลังจิตที่แข็งแกร่งจนน่าตกใจและก็ใช้พลังนี้หาเงนมาโดยตลอดหลายปีแต่เพราะความผิดพลาดของภาระกิจจึงต้องตายและมายังที่นี้

จบตอนที่ 1

ผ่านไป 2 ชั่วยามเต็มไซย่าอิงชุนก็วางหนังสือทั้งสองเล่มลงพร้อมกับเงิยหน้ามองสหายของตนเองบนเตียง

"หลันหลัน"

"หืม? มีเรื่องอะไรจะถามหารือ"

"เหตุใดเขาจึงโง่เง่าเพียงนี้กันแค่แผนง่อยๆของสตรีนาง"

"เดียงก็จับไม่ได้"

"โง่เสียจริง"

"ฮ่าฮ่าๆ"

เสียหัวเราะขบขันของหลี่เย่วหลันดังขึ้นเขามองหน้าไซย่าอิงขุนด้วยความขบขันเขานึกว่าสหายจะเสียใจแต่ที่ไหนได้กลับมาด่าสามีตัวเองให้เขาฟังซะงั้น

ตนสามารถนึกถึงใบหน้าของมู่ซือหายยามได้ยินคำพูดของไซย่าว่าจะน่าขันมากเพียงใดบัณฑิตผู้สอบได้ที่1ทุกสนาโดนภรรยาด่าว่าโง่เง่า

"หลันหลันเจ้าไม่คิดว่าเขาโง่เง่ารึข้าตายทั้งเป็นเลยนะแต่เขาก็ยังจะเชื่อสตรีนางนั้นว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ"

"แล้วจะไม่พูดว่าเขาโง่เง่าได้เช่นไรกันเล่า"

หลี่เย่งหลันมองใบหน้าที่ทั้งโกรธและเศร้าใจของสห่ยแล้วได้แต่ถนหายใจเขารู้ว่าอาอิงรักมู่ซือหานมากเพียงใดขนาดยามหมดลมหายใจก็ยังคงขอให้พระพุทธองค์คอยปกป้องลูกและสามีจนวินาทีสุดท้าย

"อาอิงห้องข้างๆว่างเจ้าไปนอนที่ห้องนั้นเถอะส่วนนั่นคือสวิทไฟ้ไว้เปิดและปิดไฟไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อเถอะ"

"ได้"

ไซย่าอิงอุ้มลูกมู่จิ่งอี้เดินไปยังห้องด้านข้างไปหลี่เย่วหลันก็มองแป่นหลังที่ดูโรยราของสหายด้วยควาเสียใจแม้ท่าทางจะดูเหมือไม่ค่อยเป็นอะไรแต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกยังไง

ความสิ้นหวังความเสียใจความทุกความสกเศร้าที่เข้าไปในดวงใจของไซย่าอิงอย่งกะทันหันนั้นเจ็บปวดรางถูกมีดแทงลงไปบนหัวใจ

ยามที่เขาโดนสามีทอดทิ้งก็เจ็บปวดมากพอแล้วยังจะมีการล่วงร้ดูว่าอนาคตสามีที่เขารักไปมีคนรักใหม่ที่เขารักทะนุทนอมดังของล้ำค่า

ต่างจากตนเองที่คอยช่วยเขามาโดยตลอดถึงแม้ว่าไซย่าอิงจะแต่งเข้าไปได้เพียงครึ่งเดือนมู่ซือหานก็ไปสอบยังเมืองหลวงแล้วก็ตามแต่ใครจะไปรู้ว่ามู่ซือหานไปได้ไม่นาน

ไซย่าอิงชุนกลับพบว่าตัวเองตั้งครรภ์แล้วนี่เป็นเหมือนข่าวดีของเขาและคอยรอคอยวันที่สามีจะกลับมาแต่กลับไม่ได้ข่าวอะไรมาเลย

จนผ่านไปหลายปีจนไซย่าอิงชุนเลิกคาดหวังแต่ในใจลึกๆกลับยังคาดหวังลมๆแล้งๆยิ่งวันนี้ที่เขาได้อ่านสิ่งที่อยู่ในหนังสือสองเล่มนั้นแล้วยิ่งทำให้ความหวังอันน้อยนิดนั้นแตกสะหลายไปในแทบจะทันที

ไซย่าอิงชุนที่อยู่ห้องด้านข้างนอนกอดมู่จิ่งอี้ไว้แน่นพรางร้องไห้อกมามู่จิ่งอี้ไม่ใช่เด็กทั่วไปเขาเรียอ่านเขียนกับมารดาตั้งแต่จำความได้

และเขาก็ได้อ่านสิ่งที่อยูู่ในหนังสือนั้นไปด้วยมารดาบอกว่าท่านพ่อของเขาเป็นคนดีฉลาดหลักแหลมหน้าตาหล่อเหลา

แต่เวลานี้เขาไม่มีความคิดที่ว่าท่านพ่อเป็นคนดีอีกแล้วชายคนนั้นคือคนเลวที่ทำให้มารดาร้องไห้และต้องเจ็บปวดเพราะความเสียใจ

จิ่งอี้นอนกอดมารดาที่ร่ำไห้ตลอดทั้งคืนจนเผลองหลับไปในคืนนี้เป็นคืนที่สร้างควาเจ็บปวดมากที่สุดของไซย่าอิงเพราะเขาอดทนมาตลอด3ปีแต่ต้องมาจบสิ้นในคืนนี้

ในเช้าวันต่อมาท้องฟ้าสว่างสดใสแสงแดดอ่อนๆส่องลอดม่านเข้ามาบนใบหน้างดงามของไซย่าอิงชุนเขาค่อยๆลุกมามองใบหน้าของมู่จิ่งอี้ด้วยความรัก

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอกไซย่าอิงเดินไปเปิดประตูเห็นหลี่เย่งหลันถือชามข้าวขาวและผักดองเข้ามา

อาอิงที่นี่เวลาแปลกประหลาดถึงเจ้าจะอยู่ที่นี่เป็นปีแต่ภายนอกพึ่งผ่านไปเพียงครึ่งเค่อเพียงเท่านั้น

เมื่อเช้าข้าออกไปด้านนอกและบอกกับป้าหวังแล้วว่าช่วงนี้ท่านจะอยู่กับข้าจนกว่าจะครบเดือน

เจ้าอยู่กับข้านานๆได้เลยประตูบ้านเจ้าข้าเข้าไปปิดให้แล้วของบางส่วนข้าก็เอามาหมดแล้วด้วย

เฮ่อ~ในเมื่อเจ้าทำขนาดนี้แล้วข้าจะอยู่กับเจ้าไปก่อนแล้วกัน

ขอบคุณเจ้ามากอาอิง

จบตอนที่ 2

"ขนมจ้าขนมจ้า"

"ขนมอร่อยๆท่านอาท่านน้าทุกท่านเชิญมาซื้อขนมได้เลยจ้า"

เสียงน่ารักของเด็กน้อยดึงดูดความสนใจของคนที่เดินผ่านอนใจไม่ได้จนต้องเข้าไปแวะซื้อ

"เจ้าเด็กน้อยแม่เจ้ายังไม่ทันตั้งแผงขนมเสร็จแลยก็เรียกลูกค้าเสียแล้ว สตรีวัยกลางคนเดินเข้ามาพูดคุยกับเด็กน้อยอย่างสนิทสนม"

"ท่านน้าวันนี้ท่านแม่มีขนมปังแยมผูเถาด้วยนะขอรับท่านน้าจะซื้อหรือไม่ขอรับ"

เด็กน้อยหน้าตาน่ารักอีกคนโผล่ออกมาจากด้านหลังเด็กน้อยคนแรกในมือมีขนมที่ไส้ผูเถาออกมายื่นไปตรฝหน้าท่านน้าผู้นั้น

"ฮ่าๆเด็กน้อยในเมื่อเจ้าทั้งสองอุตส่าห์มาขายให้ท่านน้าเองกับมืองั้นท่านน้าผู้นี้จะขอซื้อสี่ชิ้นแล้วกัน"

"ขอรับท่านน้าโปรดรอซักครู่ขอรับ"

"อาเหิงอาซิ่งให้ท่านน้าไซย่าข่วยเถอะขนมยังร้อยๆอยู่เลย"

"ขอรับท่านแม่"

หลี่เย่วหลันมองลูกน้อยด้วยคใามเป็นห่วงมือก็คอยทำงานให้เสร็จไซย่าอิงขุนรีบเข้ามีหนีบจนมสี่ขิ้นให้แล้วรับเงินมาเซียวเหหิงและเซียวชิ่งยังคงกลับไปเรียกลูกค้าต่อ

"ท่านแม่ให้เหมียนเหมียนช่วยท่านแม่เรียกค้าพิ่มดีหรือไม่เจ้าคะ"

เซียวจี่และเซียวเหมียนวิ่งมาหามารดาเด็กน้อยทั้งสี่ก็คือเด็กแฝดทั้งสี่นั่นเองเวลาผ่านไป 5 ปีแล้วเด็กๆต่างโตขึ้นมู่จิ่งอี้ตอนนี้อายุ 8 ขวบแล้ว กำลังเข้าเรียนอยู่ที่สำนักศึกษา

ครึ่งชั่วยามต่อมาขนมทั้งหมดก็ถูกขายออกไปจนหมดกลุ่มคนทั้งหกเดินกลับไปยังหมู่บ้านด้วยึวามเบิกบานความจริงมีเกียมวัวอยู่ด้วยแต่พวกเขาไม่ขึ้นไปกับคนอื่นๆแต่เลือกที่จะเดินแทน

เวลา5ปีทั่งสองสามารถหารายได้หลายพันตำลึงแล้วเพียงแค่ไม่รู้จะเอามาใช้ทำอะไรจึงนำไปไว้ในมิติแทนพวกเขาเข้าออกมิติตลอด5ปีจนความสามารถจองหลี่เย่วหลันในชาติก่อนกลับมาทั้งหมด

ไซย่าอิงชุนก็ได้รับการฝึกจากหลี่เย่วหลันจนถืได้ว่าเป็นผู้ที่เก่งกาจในรุ่นเดียวกับหลี่เย่วหลันเลยจิ่งอี้ตัวน้อยก็ไม่ยอมเช่นกัน

เด็กคนนั้นมักจะขอบไปฝึกกับทั้งสองและพอเจ้าแฝดสี่โตขึ้นก็เริ่มเข้ามาเริ่มฝึกด้วยทำเอาบางครั้งปวดหัวมากเลยทีเดียว

เจ้าแฝดสี่ถือว่าซนได้ที่1เลยในหมู่แฝดทั้งสี่มีเพียงเซียวเหมียนที่เป็นสตรีและก็มีเพียงเซียวเหิงที่ไม่ได้เป็นเกอเซียวชิ่งและเซียวจี่นั้นเป็นเกอแต่มักจะทำตัวเหมือนพี่ชายที่เย็นชาเหมือนคนหน้าตายผู้นั้นเป็นบ้างครั้ง

"ท่านแม่คืนนี้ลูกอยากจะเข้าไปที่นั้นอีกครั้งขอรับ"

"ลูกด้วยขอรับ"

"ลูกด้วยๆๆ"

"เหมียนเหมียนด้วยเจ้าค่ะ"

"ได้ๆวันนี้แม่จะพาลูกๆไปเอง"

"เย่!"

เสียงหัวเราเจี้ยวแจ้วด้วยความสุขของเด็กน้อยทั้งสี่ดังตลอดทางที่กลับหมู่บ้านคนในที่เดินผ่านไปมาต่างยิ้แย้มให้กับเด็กน้อยทั้งสี่

แฝดทั้งสี่นี้นั้นเหมือนระเบิดตัวน้อยที่คอยเล่นกับเด็กๆของหมู่บ้านมักจะรวมกลุ่มกับแล้วไปเล่นซนจนดนบ่นอยู่ประจำแต่เด็กๆก็ยังไม่จำยังจะไปเล่นซนอยู่ดี

"หลันหลันพรุ่งนี้ข้าจะขึ้นไปบนเขาเจ้าจะไปด้วยหรือไม่"

"อืม ดีเหมือนกันเดี๋ยวข้าจะพาดจ้าเด็กน้อยพวกนี้ไป"

"ฝากไว้กับป้าหวัง"

"อื้ม"

จบตอนที่ 3