❌ คำเตือน ❌

⚠️ เนื้อหาค่อนข้างมีความละเอียดอ่อน ความรุนแรง มีคำหยาบคายและการดื่มสุรา ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณ⚠️

เสียงแว่วเสียงฝนรินๆแต่ไกลๆ ในค่ำคืนที่เงียบสงัดไม่มีแม้เสียงสุนัขเห่าหอน บรรยากาศรอบข้างมีเพียงเสียงลม แต่มีเสียงสะอื้นไห้ที่ดูเจ็บปวดดังคอลเบาๆเคียงเสียงลม ณ ท่าน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่ริมน้ำโขง

“ ..แม่งเอ้ย...ทำไม..นายต้องรักแค่มันว่ะ..ทำไมต้องหลอกเราด้วย..” เสียงพึมพำปนเสียงสะอื้นร้องไห้อย่างเจ็บปวดร้าวรานเหมือนมีคนทำใจสลาย

วรรษ...ยัยห้าวประจำลุ่มน้ำแม่โขง ลูกคนโตของตระกูลอิศรวงศ์ ซึ่งเธอตกหลุมรัก"เอส" ประธานนักเรียน หล่อ รวย ฉลาด แถมควงสาวไม่ซ้ำหน้า เธอกับเอสรู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ และแน่นอนว่าวรุณชอบเอสมาตลอด เพราะเขาเป็นผู้นำที่ฉลาดและมีเสน่ห์ จนทำให้หัวใจของสาวห้าวพ่ายแพ้

แต่อย่างว่าแหละ...เอสไม่ได้ชอบเธอ เขาแค่หลอกใช้เธอ คนที่เอสรักและจะเลือกจริงๆคือ"พิมดาว" หัวหน้าชมรมเต้นของโรงเรียน 

                และแถมพวกเขายังเคยได้กันด้วย.....

“ ..เห้อ.. ” วรรษพึมพำกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความคลั่งรักไม่เข้าเรื่องของเธอเองเเท้ๆที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้

วรรษกุมขมับพลางหลับตาลงด้วยความหงุดหงิดใจ โชคยังดีที่ไม่มีใครเห็นเธอในตอนนี้ ไม่งั้นเธอคงจะโดนพ่อแม่ตีเป็นแน่ แต่ตอนนี้ไม่สำคัญเท่าการได้ดื่มเหล้าขาวย้อมใจ เพื่อลืมคนทำร้ายใจเธอ ถึงแต่ในตอนนี้สภาพของเธอจะไม่ต่างจากหมาที่เงยมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

มือของเธอยกขวดเหล้าที่ได้จากงานหมั้นของเอสขึ้นมาเธอจึงชิมมันอย่างไม่ลังเลเธอก็ไอออกมาเมื่อลองชิม กลิ่นของมันไม่ถูกใจเธอมากนัก แต่สุดท้ายเธอก็กระดกมันขึ้นดื่มอยู่ดี

เธอชิมครั้งแรกมันรสชาติเฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเธอกระดกดื่มไปอีก2-3รอบ เธอก็กรึมๆ เบลอๆ ความรู้สึกหนักอึ้งบนบ่าถูกยกออกไปและถูกแทนที่ด้วยความกรึมๆ ความร่าเริง

“ หึ ...” วรรษกระแอมด้วยความกระเดียด คนที่ตีสองหน้าและคนที่ไม่รู้จักพอก็สมควรกันแล้ว

ความแสแสร้งของปลอมของเขาและฟ้าใส ก็ดูเหมาะสมกันดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องหาใครที่เหมาะสมกว่ามาเทียบแล้ว

ในยามเที่ยงคืน เป็นเวลาที่วรรษดื่มสุราจนหนำใจแล้วเธอก็เกิดอาการมึนจากการดื่มเหล้า

เธอพยายามพยุงตัวเองขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบสงบสติอารมณ์แล้วนำขวดเหล้าขาวทิ้งที่ถังขยะหน้าบ้าน แต่ทันใดนั้น

“ โอ๊ย! ” วรรษร้องโอ๊ยของมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะทรุดลงขอบทางขึ้นท่าน้ำ 

ดวงตาของเธอเริ่มผ้ามัว เวียนศรีษะและปวดขมับอย่างรุนแรง สิ่งรอบข้างเบลอมัวไปหมด เธอเริ่มหายใจแรง นั่นเพราะอาการปวดขมับอย่างรุนแรงจากการดื่มสุรา 

ร่างกายของเกร็งมากชาไปทั่งร่าง สติของเธอเริ่มเลอะเลือนมากขึ้น โชคดีที่ร่างของวรรษนั้นไม่ได้ตกแม่น้ำโขง ( ห่างแค่9-10เซน) แต่จู่ๆ....

“ อ้าว~ ทำไมถึงลงไม่นอนแบบนั้นล่ะ~ ” เสียงใสของใครบางคนดังขึ้น ร่างเพรียวบางของสาวคนหนึ่งก้าวเดินมาจากเงามืด มือของเธอถูกขวดยาบางอย่างไว้ในมือ

วรรษเงยหน้าขึ้นมองร่างนั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความหงุดหงิด 

“ พิมดาว! ” วรรษตะหวาดเสียงดังออกมาเมื่อเธอเห็นว่าร่างนั้นเป็นคือ"พิมดาว" 

“ อุ๊...นึกว่าจะจำฉันไม่ได้ซะอีกวรรษ ”  ร่างบางของพิมดาวเดินมาใกล้วรรษ 

พิมดาวค่อยๆเดินลงมาจากบันไดอย่างสง่างาม เหมือนกับนางฟ้ายามราตรีที่แท้จริง และหยุดตรงหน้าวรรษเธอย่อตัวลงมองวรรษ เธอนั้นสง่างามไร้ที่ติ ไม่แปลกที่เอสจะหลงรักเธอ ทั้งๆที่เธอเหนือกว่าวรรษทุกอย่าง...แต่ทำไมเธอถึงอยากกำจัดวรรษ

“ แหม~ ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ~ ” พิมดาวกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก เธอหยิบขวดแอลกอฮอล์ที่วรรษดื่มหมดขึ้นมา

“  หรือฤทธิ์ไซยาไนด์ของฉันมันไม่เพียงพอ ” พิมดาวกล่าวขึ้นพร้อมฉีกฉลาดออกซึ่งข้อความข้างขวดเขียนว่า“ไซยาไนท์ ” พิมดาวยิ้มอย่างน่าขุนลุก

ดวงตาของวรรษเบิกกว้างขึ้น พลางนึกย้อนไป ตอนนั้นเธอไปที่งานหมั้น พอถึงช่วงหมั้นหมาย วรรษก็ทำใจไม่ได้จึงตัดสินใจเดินออกไป “แก้ว”พี่สาวของพิมดาวก็เข้ามาหาเธอแล้วให้แอลกอฮอล์แก่เธอ ด้วยความสนิทเชื่อใจ..ไม่คิดว่าในขวดนั่นจะมียาพิษอยู่...

“ ..... ” วรรษกัดฟันด้วยความโกรธตอนนี้วรรษเริ่มตาสว่างแล้ว...เ ธอโง่มาก.ที่หลงกลประมาทเพราะความไว้ใจและความเห็นใจ...ตอนนี้เธอกำลังจะตายเพราะความไว้ใจ..

ด้านพิมดาวที่เห็นว่าตอนนี้วรรษเริ่มรู้ความจริงแล้ว เธอก็หัวเราะออกมาก่อนจะใช้มือบีบคางของวรรษอย่างรุนแรง แรงที่ส่งมาทำให้วรรษเจ็บพอสมควร  “ ดวงมึงแม่งแข็งว่ะ กูวางยาตั้งหลายครั้งละ แม่งยังไม่ตายสักที ”

“  ..กูลุกได้เมื่อไหร่..กุจะไปจัดการมึง..” วรรษพึมพำออกมา ถึงจะขยับได้แค่ปากแต่เธอก็พยายามตะเกียกตะกายเพื่อที่จะลุกขึ้นไปซัดหน้าพิมดาวเต็มที แต่ด้วยฤทธิ์ของยาพิษผสมกับแอลกอฮอล์ทำให้เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้

“ มึงนี้นะจะจัดการกู? ” น้ำเสียน้ำเสียงของพิมดาวเหมือนคนบ้า ดวงตาของเธอบ่งบอกถึงความหลงผิด พิมดาวปล่อยคางของวรรษ เธอลุกขึ้นมองวรรษที่นอนตัวแข็งทำอะไรไม่ได้

“ ดูสภาพมึงตอนนี้หน่อยสิ จะตายห่าอยู่ล่ะ ” พิมดาวบีบคางของวรรษอย่างรุนแรง พิมดาวหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่เธอจะมองวรรษด้วยสายตาน่ากลัว ทำเอาวรรษขนลุกเล็กน้อย 

วรรษมองพิมดาวด้วยสีหน้าสงบแต่ในใจของเธอแค้นพิมดาวมาก ทั้งที่ยอมถอยให้พิมดาวและเอสได้รักกัน สุดท้ายเธอก็กลับถูกพิมดาววางยาพิษ เธอมีคำพูดมากมายที่จะพูด

แต่น่าเสียดายพิมดาวไม่ได้เว้นให้วรรษพูดแต่ เธอใช้เท้าเขี่ยร่างของวรรษอย่างคนบ้า “ กูอยากนักว่ามึงจะรอดได้อีกรึป่าว กลับไปฟ้องแม่มึงไป ”

สิ้นคำพูดของพิมดาว วรรษก็ถูกพิมดาวถีบตกลงน้ำไป ร่างของเธอร่อยจมลงไปในแม่น้ำ ด้วยน้ำหนักและฤทธิ์ที่ถูกวางยาทำให้วรรษไม่มีแม้แต่แรง สู้หรือขัดขืนใดๆ 

ความน้อยใจ ความโกรธ ความเมตตา ความสงบของวรรษในบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความ ความแค้น เธอโทษตัวเองที่ไม่มีความกล้ามากพอ จนสุดท้ายเธอมีจุดจบเช่นนี้

วรรษตัดพ้อกับตัวเองด้วยความโกรธ เธอไม่น่ายอมเสียสละเพื่อผู้อื่นเลย เธอไม่เห็นใจคนอื่นมากเกินไปเลย เธอตัดพ้อกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่สติของเธอจะดับไป เธอก็ได้อธิษฐานจิตเป็นครั้งสุด

”สิ่งศักสิทธิ์เจ้าค่า....โปรดลงทัณฑ์พวกมันแทนลูกด้วย..อย่าได้พบพานความสุข..หากมีโอกาสอีกครั้ง อย่าให้ข้าภาพต้องพบเจอกับเรื่องพวกนี้เลย...”

สิ้นคำอธิษฐาน สติของวรรษก็มืดดับไปในขณะที่ร่างของเธอลอยอยู่ในคลื่นแม่น้ำโขง ร่างกายของวรรษถูกห้อมรอมด้วยสายธารน้ำที่เลี้ยงเธอมาตลอด ตอนนี้เธอนั้นกำลังจะรวมเป็นหนึ่งสายน้ำ

คลึบ! 

ในขณะที่ร่างวรรษกำลังจมน้ำ คำอธิษฐานของเธอก็เริ่มทำงาน ร่างของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ลักษณะคล้ายงูตัวสีขาวที่อยู่ในเงามืด สิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นว่ายวงรอบร่างของเธอก่อนที่มันจะคาบร่างของเธอหายไป....

คำอธิษฐานของวรรษดังก้องอยู่ในสายน้ำโขง แต่ก็ไม่ทราบได้ว่าคำสาปส่งของวรรษจะเป็นตามที่เธอขอรึไม่

อย่างไรก็ตาม...มันกำลังเปลี่ยนไป