" เอซ " เด็กหนุ่มที่เกิดในชาติตระกูลที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง

เกิดมา ก็ดูเหมือนจะอยู่บนกองเงินกองทอง รวมทั้งอำนาจและบารมี แต่ชีวิต

ต้องมาเจอจุดพลิก เมื่อได้รู้ความจริงว่า ผู้หญิงที่เขารัก ถูกสั่งฆ่า โดยพ่อของเขาเอง

หลังจากนั้น เขาก็กลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัว ไม่ยอมคุยกับใคร และเลือกที่จะออกมา

ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง  ทางเดินสายมาเฟีย มันไม่เหมาะกับคนอย่างเขา

        ตอนนี้ เขาเป็นนักศึกษาอยู่ปีที่3. ทำงานหาเลี้ยงตัวเอง เพราะจะไม่พึ่งพาทางบ้านอีกแล้ว

แต่มันคงไม่ใช่ เพราะเงินที่เขาใช้มันก็เงินจากทางบ้านอยู่ดี

เขาทำงานเป็นนักร้องในร้านอาหารกลางคืน เขาเป็นคนชอบในเสียงดนตรี

ที่เขายังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้จนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะ เขายังมีเสียงเพลง ที่เขารัก

        ถึงแม้จะมีคนของพ่อคอยตามอยู่ไม่ห่าง เขาก็ยืนยันคำเดิมว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้

เขาไม่อยากจะไปยืนอยู่จุดที่พ่อของเขายืน จุดที่พี่ชายของเขายืนอยู่ตอนนี้

เพราะมัน โหดร้ายมากเกินไป เขาเป็นแบบนั้นไม่ได้เป็นเหมือน "เสี่ยมังกร" พ่อของเขา

ไม่ได้จริงๆ แต่..มันก็ต้องมาเจอจุดพลิกอีกครั้ง ที่เขาต้องยอม....

        " ข้าวผัด " เด็กสาววัย18ย่าง19ปี เธอกำลังจะเป็นเฟรซชี่

ชีวิตและครอบครัวของเธอ เฮ้อ.. มันช่างต่างกันนัก

เธอต้องพบกับความลำบากมาตั้งแต่เกิด เธออยู่กับพ่อเธอแค่สองคน เพราะแม่ของเธอ

เสียตั้งแต่คลอดเธอได้ไม่นาน

        พ่อเธอก็ต้องหาเช้ากินค่ำหาเงินมาส่งเสียให้เธอได้เรียนจนจบ  ม.6 แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น

พ่อเธอ กลับจากเธอไป ก่อนที่เธอจะเรียนจบด้วยซ้ำ ก็คงเพราะด้วยโรค ที่เป็นมาตลอด

เจ็บออดๆ แอดๆ จนทำให้พ่อของเธอ จากเธอไป เธอไม่เคยรู้เลย ว่าพ่อเธอป่วยขนาดนี้

ถ้ารู้สักนิด เธอก็คงไม่ปล่อยให้พ่อของเธอต้องมาทำงานหนักขนาดนี้

         พ่อของเธอทิ้งสมบัติชิ้นสุดท้ายไว้ให้เธอ ก่อนที่จะจากเธอไป

เป็นสมุดบัญชีธนาคารที่มันเป็นชื่อของเธอ ตัวเงินมันก็ไม่ได้มากมาย

แต่เธอคงจะพอใช้จ่ายเลี้ยงดูตัวเอง ไปจนเรียนจบมหาวิทยาลัย

และอีกหนึ่งสิ่งที่พ่อของเธอให้เอาไว้ ก็คือ ที่อยู่อาของเธอ น้องสาวแท้ๆ ของพ่อเธอ

มันเป็นคำสั่งเสียสุดท้าย ที่พ่อสั่ง ก็คือ ให้ไปอยู่กับอา แล้วข้าวผัด จะไม่ลำบากอาแก้ว

จะดูแลข้าวผัดอย่างดีเหมือนที่พ่อดูแล

อาแก้ว

: ข้าว.. ไปเรียนวันแรก  ตื่นได้แล้วลูก..

ข้าวผัด

: อื้มม... ค่ะอาแก้ว..

ฉันเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้วหรอเนี้ย ฉันย้ายมาอยู่กับอาแก้วครึ่งปีแล้วนะ

ต้องย้ายมาเรียนม.6 ต่อที่นี่ทั้งๆที่ใกล้จะจบแล้ว

เพราะไม่มีใครดูแลฉันอีกแล้วน่ะสิ

อาแก้ว

: ถ้าเลิกเรียนก่อนไปหาอาที่โรงแรมนะรู้มั้ย

ข้าวผัด

: ได้ค่ะ..

อาแก้วทำงานเป็นผู้จัดการโรงแรมแห่งหนึ่ง ฉันก็เคยไปมาบ่อยๆก็ตอนปิดเทอม

ไปช่วยอาแก้วทำงาน

มหาวิทยาลัย...

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำไมถึงมาเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งนี้เพราะที่นี่ มันมีแต่ลูกหลานคนรวยทั้งนั้นแหละเรียนกัน

อาแก้วนั่นแหละ เลือกให้ฉันเรียนที่นี่เพราะอาแก้วบอกว่าเจ้านายของอาต่างหากที่เป็นคนเลือก

ฉันก็เคยเจอท่านบ่อยๆท่านเป็นเจ้าของโรงแรมที่อาแก้วทำงานอยู่ ทั้งๆที่เป็นผู้หญิง แต่ทำงานเก่งมากจริงๆ

“เธอๆ ตึกเรียนบริหารไปทางไหน?”

ข้าวผัด

: ไม่รู้..

“อ่าว นักศึกษาปี1.เหมือนกันใช่ป่ะ แล้วเธอเรียนคณะอะไรอ่ะ”

ข้าวผัด

: บริหาร

“จริงป่ะ? งั้นก็เพื่อนกันสินะ”

ข้าวผัด

: ออ.. อืม..

“เราชื่อเคธี่นะ.. เธอชื่อไรอ่ะ?”

ข้าวผัด

: ข้าวผัด

เคธี่

: ห้ะ? หิวหรอ?

ข้าวผัด

: ชื่อข้าวผัด มันแปลกหรอ?

เคธี่

: ชื่อข้าวผัด?

ข้าวผัด

: อืม..

“ มึง..”

เคธี่

: ทางนี้ๆ

“ตึกเรียนไปทางไหนอ่ะมึง”

เคธี่

: กูก็ไม่รู้มะ

“อ่าว.. แล้วชะนีนางนี้ใคร”

เคธี่

: เพื่อนใหม่.. ชื่อข้าวผัด..

ฉันกลายไปเป็นเพื่อนพวกเขาไปแล้วหรอ??

“ข้าวผัด.. ชื่อหรอย่ะ?”

ข้าวผัด

: เออ ทำไม?

เคธี่ : ใจเย็นๆลูก.. มึงก็ไปหาเรื่องนาง มันชื่ออิเกย์นะข้าวผัด

“เดี๋ยวเถอะอิบ้า.. เกรซค่ะ ชื่อเกรซนะ”

นี่เพื่อนใหม่ทั้งสองของฉันสินะ ฉันยืนมองหน้าพวกเขาแบบงงๆ มันก็คงจะตามนั่นแหละมั้ง

เคธี่

: ไปมึง หาตึกเรียนต่อ เดี๋ยวก็สายหรอก ทางนู้นๆไปถามพี่ๆเค้าก็ได้

มหาลัยมันต้องใหญ่ขนาดนี้เลยรึไง ไม่เหมือนโรงเรียนมัธยมของฉันสักนิด

แบบนี้ไปเรียนทีก็คงจะเดินจนขาลาก

เคธี่

: พี่คะๆ ตึกเรียนคณะบริหารไปทางไหนคะ?

หน้านิ่งชะมัด.. แล้วเขาคนนั้นที่สองคนนี้เข้าไปถามก็ทำการชี้มือบอกทางพวกเรา

ไม่พูดด้วย เป็นใบ้หรือยังไง แต่คงไม่ใช่ พกกีตาร์มาเรียนขนาดนี้ ไม่น่าใช่

แต่เล่นกีตาร์ก็ไม่จำเป็นต้องร้องด้วยหนิเป็นใบ้ชัวร์

เกรซ

: ขอบคุณค่ะพี่สุดหล่อ โอ้ยย..

เร็วนังข้าวผัด ยืนเหมออะไร

ข้าวผัด

: เอ่อ.. เออๆ

ก็ตรงเข้ามาเรียนกัน กว่าจะหาตึกกันเจอ เฮ้อ..เหนื่อยขาจะลาก

แข่งกับเวลายังไม่พอ วิ่งกันจนเหนื่อยไปหมด

เคธี่

: อิดอก.. กูวิ่งหาตึกเรียนตั้งนาน

เรียนแค่สิบนาทีจ้า ดีจริงๆ

เกรซ

: โอ้ยย.. ก็ดีแล้วแมะ

ไปนั่งใต้ตึกมองผู้กันดีกว่ามึง..

เคธี่

: อุ้ยตาย.. ไปค่าา..

เฮ้อ.. ทำไมต้องมาอยู่ในจุดนี้ด้วย เพื่อนคนแรกกลุ่มแรกของฉัน

ทำไมต้องเป็นพวกบ้าผู้ชายแบบนี้ ฉันต้องบ้าตามพวกมันมั้ยแบบนี้

เคธี่

: เร็วๆเลยอิผัด.. ชักช้า..

ข้าวผัด

: ข้าวผัด!

เคธี่

: เออนั่นแหละ.. จะอะไรผัดๆก็ชั่งเถอะ..

แล้วร่างก็โดนลากมานั่งใต้ตึกของคณะ

ผู้ชายที่ใจเป็นหญิงทั้งสองคนนี้ก็ดูดี๊ด้ามากมายเมื่อได้เห็นผู้ชายสมใจอยาก

เกรซ

: อุ้ยตาย! ผู้ชายงานดีคนนั้น เรียนคณะเดียวกับเราด้วยมึง..

เคธี่

: อ๊ายย.. ดีอ่ะ..

ข้าวผัด

: เหอะๆ

ข้าวผัดก็คงทำได้แต่ส่ายหน้าไปมา

ก็ไม่ค่อยจะอินอะไรกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่เลยนะ

“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย เราสองคนไม่มีที่นั่งแล้ว”

เคธี่

: เชิญเลยค่ะ ชะนี..

“เราเรียนคณะเดียวกันนะ”

เคธี่

: จ้ะ.. รู้จ้ะ..

“เราไลลานะ นี่แก้ม เราเรียนมัธยมมาด้วยกัน”

เคธี่

: เคธี่นะ.. นี่อิเกย์  ส่วนนังนี่ชื่อข้าวผัด..

เกรซ

: อินี่.. เกรซจ้ะเกรซ ไม่ได้ชื่อเกย์นะจ๊ะ

ไลลา

: ออ.. จ้ะ..

ก็ยังดีมีเพื่อนผู้หญิงมาเพิ่มอีกสองคน

ตกเย็นก็ต้องไปทำกิจกรรมกัน มันก็ไม่มีอะไรหรอก ก็กิจกรรมรับน้องทั่วๆไป ข้ามๆไปเลยละกัน

ทุกวันของการไปเรียน หลังเลิกเรียนก็ต้องเข้าไปหาอาแก้มที่โรงแรง ฉันก็เข้าไปช่วยงานอยู่ในครัวทุกวัน

เพราะช่วงเย็นห้องอาหารคนจะเยอะ ฉันเลยได้ทำงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ไปในตัว มันดีมากเลยนะ

ฉันจะได้หาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย จะได้ไม่ต้องคอยพึ่งแต่อาแก้ว

“พี่แก้วคะ..”

อาแก้ว

: ค่ะคุณหนู..

“วันนี้เฮียจะเข้ามากินข้าวด้วย..

พี่แก้วช่วยให้คนจัดการเรื่องอาหารให้ศิด้วยนะคะ..”

อาแก้ว

: ได้ค่ะ..

“อ่าว..ข้าวผัด..”

ข้าวผัด

: สวัสดีค่ะ

คุณศศิ

ท่านเป็นถึงเจ้าของโรงแรม ท่านใจดีกับฉันมากจริงๆ ก็คงจะเอ็นดู

อาแก้วก็คงจะเล่าเรื่องของฉันให้ท่านฟังอยู่บ้าง ท่านเลยเอ็นดูฉันขนาดนี้

คุณศศิ

: เหนื่อยมั้ยคะ

ข้าวผัด

: ไม่หรอกค่ะ ข้าวไม่ได้ทำอะไรหนักๆหนิคะ

คุณศศิ

: อืม.. เหนื่อยก็พักบ้างนะ ฉันเห็นหนูทำงานไม่หยุดเลย

ข้าวผัด

: ค่ะ..

คุณศศิ

: เก่งจริงๆเลยนะเด็กคนนี้ ถ้ามีลูกชายจะยุให้จีบเลยล่ะ แต่เสียดาย ฉันมีแต่ลูกสาว

แฮ่ๆ

ฉันก็คงทำได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไปกลับไปให้คุณเขา

คุณศศิ

: อ่ะ.. ไม่กวนแล้ว เออ.. เย็นนี้อย่าพึ่งกลับนะ รอเจอเฮียก่อน

จะได้แนะนำให้รู้จัก

อาแก้ว

: คุณหนู..

คุณศศิ

: พี่แก้วจะขัดใจหนูหรอคะ

อาแก้ว

: เปล่า.. แต่.. ไม่รอดหรอกค่ะ ยัยข้าวห้าวจะตาย

คุณศศิ

: ก็.. ลองดู นะ..

อาแก้ว

: เฮ้อ.. พี่กลัวไม่รอดจริงๆกลัวจะไปตีกันตาย

คุณศศิ

: หึๆ.. อย่าพึ่งหนีกลับนะข้าวผัด

ข้าวผัด

: ข้าวกลับพร้อมอาแก้วอยู่แล้วค่ะ

คุณศศิ

: ดีมาก

ก่อนที่ท่านจะเดินออกไป

ท่านก็เข้ามาลูบหัวของฉันเบาๆ และยิ้มส่งมาให้อีกที

ข้าวผัด

: คืออะไรคะอา?

อาแก้ว

: เฮ้อ.. ก็.. ไว้รอดูเย็นนี้ละกัน หนูอาจจะไม่ถูกเลือกก็ได้

อะไรวะ..

ไม่เข้าใจ เลือกอะไร เลือกไปไหนล่ะ หรือจะได้ไปทำงานที่แผนกอื่น หึยย..

จริงป่ะเนี้ย

พอตกเย็นห้องอาหารก็จะวุ่นๆหน่อย

แล้ววันนี้คงมีแขกสำคัญแน่ๆ พี่ๆทำงานกันไม่หยุดเลย ฉันก็ช่วยงานอยู่แต่ในครัวนั่นแหละ

ข้างนอกวุ่นแค่ไหนไม่รู้แต่ในครัววุ่นมากที่สุด..

“ข้าวผัด..

คุณแก้วเรียกเธอ”

ข้าวผัด

: คะ?

“รีบๆออกไปเลย”

ข้าวผัด

: อือ.. ค่ะๆ

ฉันก็เดินออกมาจากครัวตามคำบอกของพี่คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในครัว

และเดินตรงไปหาอาแก้วที่นั่งร่วมโต๊ะนั้นอยู่

“หลานสาวพี่แก้วหรอ?”

ฉันหันไปมองดูคนที่ถามอาของฉัน

เป็นผู้ชายที่ดูมีอายุ แต่ก็ไม่ได้ดูแก่อะไร ดูรวมๆ น่ากลัว

มีความน่าเกรงขามมากด้วย

อาแก้ว

: ค่ะเสี่ย..

คุณศศิ

: ก็ที่หนูเล่าให้เฮียฟัง อาจจะคนนี้ก็ได้ ที่เฮียกำลังตามหาอยู่..

“อืม..

ก็ขอดูไปอีกซักหน่อยละกัน..”

ดูจากท่าทาง

ท่านก็คงจะมีแต่คนนับถืออยู่ในนี้ไม่น้อย อาจจะเป็นญาติทางฝั่งของคุณศศิ

แต่เวลาที่ท่านพูด มักจะหันมามองทางฉัน ฉันเลยจะดูเกร็งๆไปซักหน่อย

คุณศศิ

: หวังว่าเจ้าหลานชายสุดที่รักของหนูมันจะไม่โวยวายเอาอีกนะ..

“เฮียก็อยากได้

คนที่รับมือมันได้ แค่ให้ไปดูแล ไม่ได้ให้ไปเป็นเมียมันหนิ ไอ้ลูกคนนี้

ไม่รู้จะจัดการยังไงแล้ว ให้ใครไปดูแลก็ไม่รอดซักราย ไล่เขาหนีหมด”

ฉันยังไม่เข้าใจถึงเรื่องที่พวกท่านคุยกันอยู่ตอนนี้

เพราะยังจับใจความอะไรไม่ค่อยได้ และก็ยังไม่เข้าใจด้วยว่า

ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมกันนะ

คูณศศิ

: แล้วถ้าเกิดว่า ดูแลกันไปกันมาแล้วเกิด..

“ก็ไม่ติดอะไร..

พี่แก้วก็คนกันเอง”

คุณศศิ

: ดีจัง..

“คิดอะไรห้ะเรา”

คุณศศิ

: หนูก็แค่คิด..

ยังไม่รู้เลยว่าให้ฉันมายืนทำอะไรตรงนี้หรอ

คุณผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามคนนี้คือใครกันนะ ดูเขาใหญ่โตมากในนี้เลยอ่ะ ฉันก็ยืนอยู่พักนึงเลยล่ะ

แล้วอาแก้วก็ให้เข้ามาทำงานต่อได้..

[ Tel. เคธี่ ]

ข้าวผัด

: ว่า?

เคธี่

: อิข้าว.. คืนนี้พี่ๆจะพาไปเลี้ยงข้าว

ข้าวผัด

: แล้ว?

เคธี่

: อ้าว.. ก็จะพาไปเลี้ยง

ข้าวผัด

: ไม่ไป

เคธี่

: ไม่ได้.. เค้าไปกันทั้งห้อง

ข้าวผัด

: ทำไมต้องไป?  กูไม่ว่างทำงานอยู่

เคธี่

: มึงจะทำงานถึงสองทุ่มเลยรึไง

ข้าวผัด

: เดี่ยวนะ.. เลี้ยงข้าวอะไรไปดึกขนาดนั้น จะเข้าผับกันรึไง เราอายุยังไม่ถึงนะ

เคธี่

: เข้าผับบ้าอะไรล่ะ ร้านข้าวธรรมดานี่แหละ ตกลงนะ อย่าบอกมาไม่ได้

เดี๋ยวกูไปรับเอง

ข้าวผัด

: แต่กูยังทำงานอยู่..

เคธี่

: มึงไม่ทำงานถึงสองทุ่มหรอกหน่า เดี๋ยวกูจัดการขออนุญาตน้าแก้วให้ ตกลงตามนี้

โอเคนะ.. บั้ย..

ข้าวผัด

: อะ.. อ่าว อ่าว.. อินี่ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป.. เฮ้ออ..

สองทุ่ม

มันก็มารับฉันที่บ้านอาแก้ว ดีที่คุณๆเขาแยกย้ายกันเร็ว ไม่งั้นก็คงไม่ทัน

ฉันก็บอกอาแก้วไปว่าวันนี้พี่ๆจะพาไปเลี้ยง แรกๆอาแก้วก็ไม่อยากให้ไปหรอก

แต่พออิเคธี่มันมา มันก็อ้อนวอนขอให้ฉันไปกับมันจนได้ รับปากรับคำอาแก้วอย่างดีว่าจะดูฉันให้ดีที่สุด

นั่นแหละ ก็ได้ออกมาพร้อมกับมัน

ข้าวผัด

: วุ่นวาย แค่นี้ก็ต้องพามาเลี้ยง

เคธี่

: โวย.. อินี่ ได้กินข้าวฟรีก็ดีแล้วมะ

ข้าวผัด

: กูก็กินข้าวฟรีอยู่ทุกวัน

เคธี่

: เออ.. อิประหยัด

ไม่นานก็มาถึงร้าน

ก็ร้านนั่งชิลธรรมดาแหละ ก็คงจะมีการดื่มกันบ้าง เพราะที่นี่

มีดนตรีสดด้วยเหมือนกัน

เคธี่

: มาค่ะ.. ตามกูมาเลย พี่ๆจองโต๊ะให้แล้วค่าา..

เข้ามาก็เจอกับเพื่อนๆของฉันและก็มีพี่ๆแค่บางคนเท่านั้น

ไหนล่ะ.. เพื่อนมากันยกห้อง มาแค่ห้าคนมึงบอกยกห้อง อิกระเทยตอแหล!

ข้าวผัด

: อิเค!

เคธี่

: แฮ่.. อย่าไม่เอา ไม่ดุนะ เดี๋ยวไม่สวยผู้ไม่มองไม่รู้นะ

ข้าวผัด

: เฮ้อ.. กูกลับละนะ ไม่ต้องไปส่งก็ได้ กูกลับแท็กซี่ได้

เคธี่

: จะบ้าหรออิข้าว มาขนาดนี้แล้วมะ

ข้าวผัด

: รู้ว่ากูไม่ชอบ

เคธี่

: เออหน่า เดี๋ยวมึงก็ชอบเอง

เกรซ : มาแล้ว มึงทางนี้จ้า

เคธี่

: พี่ๆหวัดดีค่ะ อิข้าว..

ข้าวผัด

: หวัดดีค่ะ..

“ขอบคุณนะที่มา..”

ถ้าไม่โดนหลอก

ก็คงไม่มา พี่คนนี้ชื่อพี่แทค ก็คงจะตามจีบฉันอยู่ล่ะมั้ง ถ้าเข้าใจไม่ผิด ซึ่งฉัน

ไม่ค่อยจะถูกชะตาด้วยเท่าไหร่เลย ดูยังไงก็รู้ว่าก็แค่อยากได้

ผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้หรอที่จะมาตามจีบข้าวผัด ผู้หญิงห้าวๆแบบฉัน

ถ้าไม่อยากได้ก็คงไปหาคนอื่นที่สวยกว่านี้

พี่แทค

: ข้าวจะกินอะไร สั่งได้เลยนะ

ข้าวผัด

: อิ่มแล้ว กินมาแล้ว

เคธี่

: โอ้ยอินี่.. เป็นผู้หญิงอะไร พูดเพราะๆหน่อยได้มั้ย

ข้าวผัด

: จำเป็น? พูดได้แค่นี้

ไม่อยากฟังก็ไม่ต้องฟัง จบนะ!

แทค

: ไม่เป็นไร เป็นตัวของตัวเองก็ดีแล้ว

เหอะ!! น่ารำคาญชะมัด

ทำไมคนอย่างข้าวผัดต้องมานั่งทนกับอะไรที่ไม่ชอบแบบนี้ด้วย เฮ้อ..

เกรซ : อ๊ายยย.. พี่เอซ พี่เอซมาแล้ว..